تاثیر زمینه های تحصیلی دانشگاهی، علوم دینی و هنری بر هوش معنوی؛ کوششی در راستای رواسازی و پایایی سنجی مقیاس هوش معنوی

هوش معنوی به عنوان مجموعه ای سازگار از ظرفیت های روانی مبتنی بر جنبه های غیرمادی و متعالی واقعیت، به خصوص آنها که وابسته به طبیعت وجود شخصی، معنای شخصی، تعالی و حالت های گسترش یافته ی معنویت می باشند، تعریف شده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی کارآیی نسخه ی فارسی شده مقیاس هوش معنوی کینگ (2008) برای استفاده در فرهنگ ایرانی و مقایسه ی هوش معنوی در بین دانشجویان دانشگاه ها، طلبه های حوزه ی علمیه دینی و هنرمندان آموزشگاه های هنری بود تا از این طریق تاثیر زمینه ی تحصیلی و علائق افراد بر میزان هوش معنوی آنان مورد کنکاش قرار گیرد. بدین منظور، مقیاس هوش معنوی کینگ (2008) به 304 نفر (168 دختر و 136 پسر) از دانشجویان رشته های مختلف دانشگاهی، طلبه های حوزه ی علمیه دینی و هنرجویان آموزشگاه های هنری ارائه شد. نتایج بدست آمده از بررسی شاخص های روان سنجی مقیاس هوش معنوی حکایت از کارآیی مقیاس مذکور در سنجش هوش معنوی داشتند. تنها در خرده مقیاس گسترش خودآگاهی تفاوت های سه گروه معنادار بود، بطوری که طلبه های دینی در مقایسه با دانشجویان و هنرمندان نمرات بالاتری کسب کردند. بررسی تفاوت های جنسیتی در متغیرهای پژوهش نشان داد که میانگین نمرات پسران در گسترش خودآگاهی بیشتر از میانگین نمرات دختران بود. در ابعاد معناسازی شخصی، آگاهی متعالی و تفکر وجودی نقادانه تفاوت معناداری بین پسران و دختران مشاهده نگردید. به این ترتیب مقاله ی حاضر مهرختام بر خود می زند.