حمایت از معلولین در حقوق بین الملل

طرح مسئله: تعداد زیاد افراد معلول در جهان موجب اتخاذ تدابیر گوناگونی در سطح ملی و بین المللی شد. آسیب پذیر بودن بیش از حد معلولین سبب به انزوا کشیده شدن ایشان می شود و به همین دلیل نیز اغلب آن ها عملا قادر به مشارکت در امور اجتماعی نمی باشند. تدوین کنوانسیون مربوط به حقوق اشخاص معلول(2006) توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد نقطه عطفی در حمایت از حقوق افراد مزبور تلقی می شود. این کنوانسیون در پی شناسایی رفع تبعیض و ایجاد فرصت های برابر بین معلولین و سایر افراد می باشد. این مقاله در تلاش است ضمن نشان دادن خطوط اصلی کنوانسیون، به تجزیه و تحلیل تعهدات ایران نسبت به سند فوق بپردازد.
افراد معلول نیازمند توجه ویژه ای هستند. حقوق ملی و بین المللی به تدریج به حقوق این افراد توجه کرده است. کنوانسیون 2006 حمایت از اشخاص معلول در سطح بین المللی و قانون حمایت جامع از معلولین مصوب 1383 در سطح ملی نشان گر توسعه حقوق این افراد می باشد. این مقاله در صدد تجزیه و تحلیل و مقایسه قانون مزبور با مقررات بین المللی است.
در این تحقیق تلاش می شود به صورت توصیفی و تحلیلی موضوع حمایت از حقوق معلولین در سطح بین المللی مورد مطالعه قرار گیرد و با توجه به ملحق شدن ایران به کنوانسیون 2006 ضمن تجزیه و تحلیل این سند به مقایسه آن با مقررات داخلی خصوصا قانون جامع حمایت از معلولین بپردازیم.
با بررسی و مقایسه کنوانسیون 2006 معلولین و قانون جامع حمایت از معلولین مصوب 1383 کاستی ها و خلاءهای موجود در مقررات ایران روشن می شود. لذا کنوانسیون بین المللی مزبور الگو مناسبی خوبی برای اصلاح و بازنگری در مقررات ملی تلقی می شود. تقویت مقررات این قانون می تواند وضعیت معلولین را در حقوق داخلی بهبود بخشد. بازنگری و لحاظ کردن سیاست جنایی پیشگیرانه و حمایت از معلولین در حقوق جزای شکلی و ماهوی از جمله مواردی است که باید مورد توجه مقنن قرار گیرد.