بررسی میزان رضایت شغلی کارکنان شبکه بهداشتی درمانی خمینی شهر در سال 1389

سازمان های بهداشتی به علت اهمیت وظیفه ای که در زمینه پیش گیری و مراقبت به عهده دارند، از جایگاه ویژه ای برخوردارند. نارضایتی شغلی در بین پرسنل این سازمان ها منجر به گسستگی عاطفی، بی تفاوتی و کاهش کیفیت خدمات ارایه شده می شود، که این امر نتایج جدی را در برخواهد داشت. از این رو این مطالعه با هدف بررسی رضایت شغلی در پرسنل بهداشتی انجام شد.
این مطالعه توصیفی- تحلیلی از نوع مقطعی بود که کارکنان بهداشتی تحت پوشش شبکه بهداشت و درمان خمینی شهر (مراکز، پایگاه ها، خانه ها و شبکه) در صورت داشتن حداقل 6 ماه سابقه کار، وارد مطالعه شدند. تعداد افراد مورد مطالعه 197 نفر بودند. ابزار گردآوری داده ها، پرسش نامه دو قسمتی شامل ویژگی های فردی به همراه پرسش نامه استاندارد توصیف شغلی Smith (JDI) بود که این پرسش نامه دارای 6 حیطه می باشد. پایایی برای هر حیطه به دست آمد و روایی پرسش نامه نیز 93/0گزارش شده است. پس از جمع آوری داده ها، اطلاعات از طریق نرم افزار SPSS وارد کامپیوتر شده، با استفاده از آزمون های آماری همبستگی Pearson، همبستگی Spreaman، آنالیز واریانس و t مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و نتایج اعلام شد.
میانگین نمره رضایت شغلی کلی 8/12 ± 55/43 (از 100) به دست آمد. اگر چه نمره رضایت شغلی بین دو جنس تفاوت معنی داری نداشت. در حیطه نگرش به شغل فعلی (ماهیت شغل)، رضایت مردان بیشتر از زنان بود (001/0 = P).
بیشترین نمره رضایت شغلی در حیطه روابط با همکاران و کمترین نمره رضایت شغلی در حیطه حقوق و مزایا و ارتقای شغلی به دست آمد. بین نمره رضایت شغلی در حیطه سرپرست با سابقه کار رابطه معکوس و بین نگرش به شغل فعلی با درآمد رابطه مستقیم به دست آمد (01/0 = P). ارتباط معنی دار معکوسی بین سطح تحصیلات فرد و رضایت در حیطه ارتقای شغلی (01/0 = P، 17/0- = r) و حقوق و مزایا (01/0 = P، 22/0- = r) وجود داشت. به عبارتی افراد با تحصیلات بالاتر از میزان حقوق و شرایط ارتقای خود رضایت کمتری داشتند.
به دلیل آن که رضایت شغلی، بر تعهد کارکنان و میزان جابه جایی و غیبت آنان تاثیر به سزایی دارد، بر مدیران لازم است که ضمن توجه به ابعاد رضایت شغلی به حل و فصل مشکلات پرداخته، تا رضایت شغلی و در نتیجه کیفیت کار افزایش یابد.