پژوهشنامه فیزیولوژی ورزشی کاربردی
پیاپی 21 (بهار و تابستان 1394)

هدف از این پژوهش بررسی تاثیر 8 هفته تمرین هوازی بر سطوح پلاسمایی گرلین زنان دارای اضافه وزن در دو وضعیت ناشتایی و 4 ساعت پس از دریافت غذا بود.

در این تحقیق نیمه تجربی 24 زن دارای اضافه وزن دانشگاه مازندران (وزن 35/ 10±4/ 77 کیلوگرم، شاخص توده بدن[1]4/ 0±3/ 30 کیلوگرم بر متر مربع، نسبت دور کمر به دور لگن 045/ 0±85/ 0و درصد چربی 35/ 3±9/ 33) به طور تصادفی به 2 گروه کنترل (12نفر) و تجربی (12 نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی در برنامه پیاده روی به مدت 8 هفته و 5 جلسه در هر هفته شرکت کردند. شدت تمرین 65% ضربان قلب ذخیره به مدت 16 دقیقه در اولین هفته و در انتهای هفته هشتم با شدت 70-80 % ضربان قلب ذخیره به مدت 60 دقیقه انجام شد. پیش و پس از 8 هفته تمرین هوازی غلظت گرلین پلاسمایی، نیم رخ لیپیدی در وضعیت ناشتا و پس از 4 ساعت دریافت غذا اندازه گیری شد.

سطوح پلاسمایی گرلین ناشتا پس از 8 هفته تمرین هوازی در مقایسه با قبل برنامه تمرین اندکی افزایش یافت که این تغییر معنادار نبود (86/ 0=p). در حالی که سطوح گرلین 4 ساعت بعد از دریافت غذا پس از 8 هفته تمرین هوازی در مقایسه با قبل از برنامه تمرینی افزایش معناداری (0001 /0 (p=داشت. وزن، نسبت دور کمر به باسن و درصد چربی آزمودنی ها در گروه تمرین کرده در مقایسه با قبل تمرین کاهش معناداری داشت (0001/ 0 = p)،.

نتایج ما بیان می کند تغییرات گرلین در حالت ناشتا مستقل از تغییرات وزن می باشد.

با توجه به اینکه پا پایین ترین قسمت زنجیره حرکتی بدن را تشکیل می دهد و محدوده کوچکی از سطح اتکا را جهت حفظ تعادل فراهم می کند، به نظر می رسد که تغییرات بیومکانیکی کوچک در محدوده سطح اتکا ممکن است کنترل تعادل را تحت تاثیر قرار دهد. بنابراین هدف از انجام این تحقیق بررسی ارتباط بین میزان قوس طولی داخلی و برخی اندازه های آنتروپومتری کف پا با تعادل پویا است.

تعداد 110 نفر از دانشجویان دانشگاه تهران جهت شرکت در تحقیق انتخاب و به سه گروه: 1- دارای کف پای طبیعی (50 نفر با میانگین قد (2/ 6±6/ 176)، وزن(2/ 10±8 /72) و سن(2±3/ 25)) 2- دارای کف پای صاف (30 نفر با میانگین قد (7±2/ 177)، وزن(1/ 11±5/ 73) و سن(4/ 1±1/ 25)) 3- دارای کف پای گود (30نفر با میانگین قد (3/ 6±174.5)، وزن(2/ 11±3/ 69)و سن(7/ 1±6/ 25)) تقسیم شدند. جهت اندازه گیری ویژگی های آنتروپومتری کف پا (طول پا، پهنای قدامی و خلفی پا) از ترسیم نقش پا و به منظور ارزیابی قوس کف پا از روش اندازه گیری افتادگی استخوان ناوی استفاده گردید. برای ارزیابی تعادل پویای افراد نیز از تست تعادلی ستاره استفاده شد. از ضریب همبستگی پیرسون جهت تجزیه تحلیل آماری استفاده شد.

نتایج تحقیق نشان داد که رابطه معنی داری بین اندازه های آنتروپومتری کف پا و اجرای تست تعادلی ستاره وجود ندارد. ولی بین میزان افت استخوان ناوی و اجرای تست تعادلی ستاره در اکثر جهات رابطه معنی داری یافت شد.

با توجه به نتایج به نظر می رسد که ویژگی های آنتروپومتری کف پا معیار موثری در کنترل پوسچر نباشد و این امکان وجود دارد که عوامل دیگری نقش ویژگی های مورفولوژیکی پا را در کنترل پوسچر کمرنگ تر جلوه دهد. همچنین رابطه معنی دار بین قوس طولی داخلی کف پا و اجرای تست تعادلی ستاره در جهات مختلف احتمالا«مربوط به ساختار پایدار- تحرک پذیر کف پا می باشد. بنابراین از این تحقیق می توان نتیجه گرفت که ساختار آناتومیکی پا بر تعادل پویا تاثیر دارد ولی ویژگی های آنتروپومتری کف پا چنین تاثیری ندارد.

مطالعات قبلی بیان کرده اند که نفص عملکردی ریتم اسکاپولوهومرال می تواند فرد را مستعد پاتولوژی های مفصل گلنوهومرال کند. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر اعمال بارخارجی بر چرخش بالایی کتف و ریتم اسکاپولوهومرال ورزشکاران پرتاب از بالای سر در طی ابداکشن شانه بود. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر اعمال بارخارجی بر چرخش بالایی کتف و ریتم اسکاپولوهومرال ورزشکاران پرتاب از بالای سر در طی ابداکشن شانه بود.

20 ورزشکار پرتاب از بالای سر (10 نفر بازیکن هندبال، 5 نفر بازیکن تنیس و 5 نفر بازیکن والیبال) به صورت داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. از دو اینکلینومتر برای اندازه گیری چرخش بالایی کتف و میزان ابداکشن شانه استفاده شد. آزمودنی ها ابداکشن شانه برتر را در شرایط اعمال بار (وزنه 5/3 کیلوگرمی) و بدون اعمال بار در صفحه فرونتال انجام دادند. ریتم اسکاپولوهومرال از تقسیم میزان ابداکشن گلنوهومرال بر چرخش بالایی کتف از 0 تا 45، 45 تا 90 و 90 تا 135 درجه ابداکشن شانه در صفحه ی فرونتال محاسبه شد.

نتایج این مطالعه نشان داد که در شرایط اعمال بار کتف در 90 درجه ابداکشن شانه چرخش بالایی بیشتری داشت (02/ 0= p) همچنین تفاوت معنی داری در ریتم اسکاپولوهومرال از 45تا 90 درجه ابداکشن شانه بین شرایط اعمال بار و بدون اعمال بار وجود داشت بطوریکه در شرایط اعمال بار نسبت ریتم اسکاپولوهومرال کاهش معنی داری نسبت به شرایط بدون اعمال بار داشت (03/ 0= p).

به نطر می رسد افزایش چرخش بالایی کتف در ورزشکاران پرتاب از بالای سر در 90 درجه ابداکشن شانه و مشارکت بیشتر مفصل اسکاپولوتراسیک از گلنوهومرال در دامنه 90-45 درجه ابداکشن شانه در شرایط اعمال بار، به عنوان یک مکانیسم حمایتی برای ایجاد جهت گیری مناسب حفره گلنوئید با سر بازو و جلوگیری از آسیب های شانه می باشد. این مورد می تواند در ارزیابی های کلینیکی مفید یاشد.

پاسچر پشت تابدار یکی از شایع ترین ناهنجاری ستون فقرات در قشر جوان جامعه است که به خاطر ماهیت پاسیوش می تواند باعث بروز کمردرد شود. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر یک دوره 12 هفته ای برنامه تمرین اصلاحی بر ناهنجاری های پاسچرال ستون فقرات افراد مبتلابه پشت تابدار بود.

به این منظور، 26 دانشجوی پسر مبتلابه ناهنجاری پشت تابدار (زاویه نوسان≥10 درجه) با میانگین سن 25 /1± 73 /20 سال، قد 94/ 5± 76/ 171 سانتی متر و وزن 64/ 12± 1/ 67 کیلوگرم به صورت هدفمند انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه 13 نفری کنترل و تجربی قرار گرفتند. آزمودنی های گروه تجربی در یک برنامه اصلاحی 12 هفته ای پیش رونده شرکت نمودند که سه جلسه در هفته و به مدت 45 الی 70 دقیقه اجرا شد، درحالی که آزمودنی های گروه کنترل طی این مدت زمان تنها به فعالیت های روزمره می پرداختند. زاویه سر به جلو و نوسان توسط عکس برداری از نیمرخ، زاویه کایفوز و لوردوز توسط اینکلاینومتر دوگانه و تیلت لگن خاصره توسط اینکلاینومتر اندازه گیری شدند. داده های جمع آوری شده توسط آزمون آماری MANCOVA تجزیه وتحلیل شد.

یافته های تحقیق نشان داد که برنامه اصلاحی منتخب اثربخشی معنی داری بر متغیرهای پاسچرال اندازه گیری شده در آزمودنی های گروه تجربی دارد (P≤0/05).

با توجه به نتایج تحقیق حاضر برنامه تمرینی اصلاحی تحقیق حاضر جهت اصلاح ناهنجاری های پاسچرال ستون فقرات افراد مبتلابه پشت تابدار توصیه می شود.

گلوتامین دارای خواص آنتی اکسیدانی است و در درمان برخی از بیماری ها مورد استفاده قرار گرفته است. هدف از این مطالعه ارزیابی تاثیر مصرف یک هفته مکمل گلوتامین بر آسیب عضلانی ناشی از فعالیت استقامتی شدید در مردان جوان سالم و فعالمی باشد.

19 مرد جوان فعال به طور داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنی ها به طور تصادفی و با الگوی دوسویه کور به دو گروه دارونما(10نفر) و گلوتامین (9نفر) تقسیم شدند. آزمودنی های گروه گلوتامین محلول گلوتامین (15/ 0 گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن + 15 گرم شیرین کننده + 250 میلی لیتر آب) و گروه دارونما محلول شیرین شده بدون گلوتامین (15 گرم شیرین کننده + 250 میلی لیتر آب) را به مدت یک هفته مصرف کردندو سپس 14 کیلومتر دویدند. خون گیری از ورید آرنجی قبل از مصرف مکمل و 5/ 2 ساعت قبل از فعالیت استقامتی شدید به صورت ناشتا و همچنین بلافاصله و یک ساعت پس ازفعالیت انجام شد. سپس، آنزیم های کراتین کیناز و لاکتات دهیدروژناز سرم خونی اندازه گیری شدند.

آنزیم های کراتین کیناز و لاکتات دهیدروژناز پس از فعالیت نسبت به قبل آن به طور معنی داری افزایش نشان دادند (P<0/05). کراتین کیناز یک ساعت پس از فعالیت افزایش معنی داری در گروه دارونما نسبت به گروه گلوتامین نشان داد (P<0/05).

کاهش معنی دار کراتین کیناز به عنوان شاخص آسیب عضلانی در گروه گلوتامین نسبت به گروه دارونما یک ساعت پس از فعالیت احتمالا به علت دردسترس بودن بیشتر گلوتامین، افزایش انرژی مصرفی ناشی از مصرف گلوتامین، افزایش نسبت سنتز گلوتامین به شکستن آن که باعث بالانس مثبت این ماده در خون می شود و افزایش ظرفیت آنتی اکسیدانی می باشد.

تاثیر تمرینات پلایومتریک بر بهبود توان بی هوازی بخوبی شناخته نشده است. هدف از این پژوهش مقایسه تاثیر تمرینات پلایومتریک در آب و خشکی بر توان بی هوازی ناجیان غریق بود.

آزمودنی های این پژوهش 22 ناجی داوطلب با دامنه سنی 31-21 سال بودند که به طور تصادفی به سه گروه تمرین در آب (7 نفر)، تمرین در خشکی (7 نفر) و کنترل (8 نفر) تقسیم شدند. نخست از آزمودنی ها آزمون های رست، رکورد شنای 33 متر سربالا، طول شیرجه، توان بی هوازی و توان متوسط، حداقل و حداکثر گرفته شد. سپس هر یک از دو گروه تمرین در آب و خشکی به مدت شش هفته سه جلسه ای (18 جلسه) به انجام تمرینات پلایومتریک پرداختند؛ طی این مدت گروه کنترل هیچ تمرینی انجام ندادند. پس از پایان دوره تمرینی، از آزمودنی های هر سه گروه در شرایط مشابه، پس آزمون به عمل آمد و با استفاده از تحلیل واریانس یک طرفه، تفاوت میانگین های بین سه گروه مقایسه شد و نتایج در سطح معناداری 05/ 0>P مورد آزمایش قرار گرفت.

نتایج نشان داد هر دو نوع تمرینات پلایومتریک در آب و خشکی موجب بهبود معنادار رکورد 33 متر شنای کرال سینه سربالا، طول شیرجه، توان حداقل، حداکثر و متوسط آزمون رست می شوند (05/ 0>P).

با توجه به دسترسی ناجیان غریق به آب و بی نیازی تمرینات در آب به وسایل خاص و نیز کاهش احتمال بروز گرفتگی عضلانی و آسیب مفصلی، برای بهبود قابلیت های عملکردی ناجیان غریق تمرینات پلایومتریکی در آب پیشنهاد می شود.

آمادگی هوازی یکی از مهمترین عناصر آمادگی جسمانی مرتبط با سلامت می باشد.هدف این پژوهش، مقایسه تاثیر دو برنامه ی تمرینی مختلف (تناوبی و تداومی) بر آمادگی هوازی دانش آموزان پسر 12-9 ساله ی بود.

به این منظور 36 دانش آموز (قد: 5 ±142 سانتی متر، وزن: 5±35 کیلوگرم) انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه تمرین تداومی، تمرین تناوبی و کنترل تقسیم شدند. تمرینات به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته، با شدت 75-60% ضربان قلب بیشینه و با رعایت اصل اضافه بار انجام شد. قبل و بعد از برنامه ی تمرین VO2max آزمودنی ها با استفاده از سه آزمون (20 متر شاتل ران، 1600 متر راه رفتن – دویدن و 2400 متر دویدن) اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمونt همبسته، آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی LSD تجزیه و تحلیل شد.

نتایج نشان داد که تمرینات تداومی و تناوبی باعث افزایش حداکثر اکسیژن مصرفی دو گروه تجربی نسبت به گروه کنترل شد (P≤0/05)،اما بین دو گروه تمرینی تفاوت معنی داری مشاهده نشد.

این نتایج بیان می کنند که تمرینات تناوبی و تداومی آمادگی هوازی پسران 12-9 را به طور معنی داری بهبود می دهند.

حس عمقی در افراد سالمند می تواند براثر آسیب، بی تحرکی و سازمان دهی مجدد واحد حرکتی کاهش یابد. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر یک دوره تمرینات تعادلی و حس عمقی بر عوامل پاسچرال افراد سالمند بود.

نمونه آماری تحقیق 40 نفر مرد سالمند شهرستان ایلام که از سلامت عمومی برخوردار بودند، به صورت داوطلبانه در تحقیق حاضر شرکت کرده و به صورت تصادفی در 2 گروه تجربی و کنترل طبقه بندی شدند. در گروه تجربی میانگین سنی، 31/ 68 سال،، قد 177 سانتی متر و 89 و وزن 70 کیلوگرم و در گروه کنترل میانگین سن 89/ 67 سال، قد 178 سانتی متر و وزن 72 کیلوگرم بود. جهت اندازه گیری داده های پیش آزمون قبل از اجرای برنامه تمرینی از آزمودنی های هر دو گروه، آزمون های شارپندرمبرگ (برای ارزیابی تعادل ایستا با چشمان باز و بسته)، Up and Go زمان دار (برای ارزیابی تعادل پویا)، مقیاس تعادلی برگ (برای ارزیابی تعادل) و آزمون اطمینان حرکتی (برای ارزیابی اطمینان حرکتی) به عمل آمد. سپس آزمودنی های گروه تجربی به انجام یک دوره تمرینات حس عمقی و تعادلی دوازده هفته ای (سه جلسه در هفته) پرداختند و آزمودنی های گروه کنترل فعالیت های روزانه خود را انجام دادند. پس از اتمام برنامه تمرینی، بار دیگر از آزمودنی های هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد و داده های گردآوری شده توسط آزمون های آماری t مستقل و همبسته در سطح معنی داری (p≤0/05) تجزیه و تحلیل شد.

نتایج تحقیق نشان داد که بین دو گروه کنترل و تجربی در آزمون های مورد استفاده در پیش آزمون تفاوت معنی داری وجود ندارد درحالی که در پس آزمون، گروه تجربی در تمام آزمون ها نسبت به گروه کنترل عملکرد بهتری را نشان داد (p<0/05).

نتایج به دست آمده از این تحقیق، موید نقش تمرینات حس عمقی در بهبود تعادل ایستا، پویا و اطمینان حرکتی افراد سالمند بود که به علت عدم بهبود تعادل و اطمینان حرکتی آزمودنی های گروه کنترل، می توان بهبود تعادل و اطمینان حرکتی گروه تجربی را به اثربخشی این نوع تمرینات نسبت داد.

وراثت بیش از 20000 ژن، معرف هر یک از ما به عنوان یک انسان می باشد. آرایش عظیمی از فنوتیپ های انسانی و تنوع های ژنتیکی متعددی (پلی مورفیسم ها) با عملکرد ورزشی در سطح نخبگی همراه هستند. پژوهش حاضر به بررسی پلی مورفیسم ژنهای مرتبط با عملکرد جسمانی (ACTN3، PGC-1α، ACE، CKMM، و PPARγ) و استعدادیابی ژنتیک ورزشی در جمعیت ایرانی و ورزشکاران نخبه می پردازد.

آزمودنی های پژوهش حاضر شامل 100 نفر ورزشکار نخبه ایرانی از رشته های ورزشی المپیکی و مسابقات جهانی و 100 نفر گروه غیر ورزشکار به عنوان گروه کنترل بودند. ویژگی های بدنی آزمودنی ها شامل شاخص توده بدنی(BMI)، نسبت دور کمر به دور باسن (WHR) و درصد چربی بدن (%BF) اندازه گیری شد. DNA ژنومی از بزاق با استفاده از کیت مربوطه استخراج و پس از بررسی کیفیت مطلوب مورد استفاده قرار گرفت. بررسی پلی مورفیسم های مورد نظر به روش RFLP انجام شد.

روش آمار توصیفی و تعیین اختلاف میانگین بین گروه ها نشان داد درصد چربی (ورزشکار 48 /4±78/ 12، غیرورزشکار 84/ 5±9/ 17)، WHR (ورزشکار 5/ 0±83/ 0، غیرورزشکار 06/ 0±80/ 0) بین دو گروه تفاوت معنی داری دارد. روش کای مربع نشان داد تفاوت معنی داری در فراوانی ژنوتیپ های پنج ژن بین گروه های ورزشکار و غیر ورزشکار وجود ندارد.

نتایج نشان داد وزن، قد، شاخص توده بدن و نسبت دور کمر به باسن گروه ورزشکار میانگین بیشتری دارد. تشابه فراوانی ژنوتیپ ها بین گروه ورزشکار و غیر ورزشکار با برخی مطالعات انجام شده در حوزه بین المللی به ویژه نژاد قفقازی همسو بود. به طور کلی نتایج حاصل از بررسی فراوانی ژنوتیپ ها نشان می دهد جامعه ایرانی در هر دو گروه ورزشکار و غیر ورزشکار به لحاظ اجرای فعالیت های قدرتی برتری دارند.

تحقیقات قبلی نشان دادند که کفش ناپایدار در مقایسه با کفش با کف تخت، موجب تعدیل فشار در نواحی میانی و عقب پا می شود. با وجود این، پژوهش مشابه در افراد با کف پای صاف انجام نشده است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر کفش ناپایدار بر فشار ناحیه میانی و عقب پا پا در افراد کف پای صاف طی مرحله اتکا راه رفتن بود.

در این مطالعه نیمه تجربی، 32 دانشجو دختر سالم در دو گروه کف پای صاف و سالم (به ترتیب با میانگین سنی7/ 0 ± 6/ 21، 8/ 0 ± 81/ 20 سال، قد 1 /6 ± 99/ 56، 1/ 6 ± 71/ 56 سانتی متر و جرم 1/ 6 ± 71 /56، 2/ 5 ± 50 /161 کیلوگرم)، در شرایط کفش ناپایدار، کفش کنترل و پابرهنه با سرعت دلخواه راه رفتند و متغیر حداکثر فشار کف پا در نواحی سه گانه کف پا (جلو، میانی و عقب پا) با استفاده از دستگاه فوت اسکن اندازه گیری و مقایسه شد. جهت آزمون فرضیات از روش تحلیل واریانس با اندازه های تکراری و نیز آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده گردید.

حداکثر فشار در کفش ناپایدار در مقایسه با کفش کنترل در تمام نواحی کف پا افزایش معنادار (به ترتیب(99/ 38%)، (48/ 31%) و(54/ 31%)) یافت. کاهش معنادار حداکثر فشار در نواحی جلو(02/ 16%) و عقب پا (30/ 38%) در کفش ناپایدار در مقایسه با پای برهنه مشاهده شد (05/ 0˂P).

استفاده از کفش ناپایدار در مقایسه با کفش کنترل، فشار کف پایی را در نواحی سه گانه ی عقب، میانی و جلوی پا حین راه رفتن در دختران با کف پای صاف افزایش می دهد. ازاین رو، در توصیه این نوع کفش برای زنان با پای صاف باید احتیاط کرد.

فعالیت ورزشی برونگرا می تواند موجب آسیب عضلات اسکلتی از طریق اختلالات فراساختاری، التهاب و افزایش فعالیت آنزیم های پروتئولیتیکی و در نتیجه راه اندازی فرآیند انعقاد خون در درون بدن شود. هدف از انجام پژوهش بررسی تاثیر یک جلسه فعالیت مقاومتی برون گرا بر پاسخ های زمانی کراتین کیناز، لاکتات دهیدروژناز سرمی و فیبرینوژن پلاسمایی افراد غیر فعال بود.

12 مرد جوان غیرفعال (با میانگین سن 52 /0 ±08/ 28 سال و شاخص توده بدنی 47/3 ± 58 /25 کیلوگرم بر متر مربع) انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی تمرین برون گرای خم کردن آرنج (6 دوره با 8 -10 تکرار و استراحتی 2 دقیقه ای بین هر دوره با شدت80%یک تکرار بیشینه) را اجرا کردند. خون گیری به دنبال12ساعت ناشتایی در30 دقیقه پیش از فعالیت و بلافاصله،2 و 24 ساعت پس از تمرین به منظور اندازه گیری مقادیر آنزیم هایCK، LDH و فیبرینوژن انجام شد. داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس در اندازه گیری های مکرر و آزمون t مستقل در سطح p≤0/05 بررسی شد.

نتایج این مطالعه نشان داد که مقادیر CK پس از تمرین برون گرا بلافاصله،2 و 24 ساعت پس از آزمون نسبت به پیش آزمون در گروه تجربی و نسبت به گروه کنترل افزایش معناداری داشت(p≤0/05). مقادیرآنزیم LDH گروه تجربی دارای افزایش معناداری نبود. افزایش مقادیر LDH تنها 2 ساعت پس از آزمون بین دو گروه معنا دار بود (043/ 0 =p). در سطوح فیبرینوژن گروه تجربی و مقادیر بین گروهی افزایش معناداری مشاهده نشد.

با توجه به نتایج پژوهش حاضر یک جلسه فعالیت مقاومتی برون گرا موجب آسیب عضلات اسکلتی، که از علائم کلاسیک حاد التهابی است در عضلات فعال می گردد. اما در سطوح فیبرینوژن پلاسمایی به عنوان یکی از فاکتورهای انعقادی و شاخص التهابی حاد تغییر قابل توجهی ایجاد نمی کند.

پیچ خوردگی مچ پا یک ناتوانی شایع است که می تواند بر عملکرد و فعالیت روزانه افراد مبتلا اثر بگذارد. هدف از پژوهش حاضر، ارزیابی تاثیر یک جلسه ماساژ اندام تحتانی بر عملکرد آزمون های عملکردی-اجرایی بسکتبالیست های با ناپایداری مزمن مچ پا بود.

به همین منظور 20 بسکتبالیست مرد با سابقه آسیب دیدگی مچ پا به صورت تصادفی هدفدار انتخاب و در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها در دو مرحله قبل و بعد از ماساژ، آزمون های خمش به جلو، خمش به پایین، جهش به شکل هشت لاتین و جهش جانبی را اجرا کردند. قبل از آزمون، آزمودنی ها به مدت 5 دقیقه خود را با نرم دویدن (جاگینگ) گرم کردند. ماساژ به مدت 15 دقیقه و به دو روش پتریساژ و تاپوتامنت بر روی اندام تحتانی انجام شد. هر آزمون سه بار اجرا شد و بهترین رکورد ثبت شد. جهت بررسی اثر ماساژ بر عملکرد هر یک از آزمون ها، میانگین رکورد هر آزمون در پس آزمون و پیش آزمون با استفاده از آزمون t همبسته در سطح احتمال (01/0>p) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج، افزایشی معنی داری را در آزمون های انعطاف پذیری به ترتیب به میزان 2/ 3±9/ 1 و 5/ 2±4/ 2 درصد برای آزمون های خمش به جلو و خمش به پایین و آزمون جهش جانبی 3/ 2 ± 1/ 2 نشان داد (01/ 0>p). اما رکورد آزمون جهش به شکل هشت لاتین تغییر معنی داری نداشت (01/ 0>p).

بنابراین، مطالعه حاضر نشان می دهد عملکرد 10 دقیقه ماساژ اندام تحتانی خلفی و 5 دقیقه ماساژ اندام تحتانی قدامی باعث کاهش آزمون جهش به شکل هشت لاتین و افزایش آزمون های انعطاف پذیری خمش به جلو، خمش به پایین و جهش جانبی می شود.