فهرست مطالب

جراحی استخوان و مفاصل ایران - سال سیزدهم شماره 1 (پیاپی 50، زمستان 1393)

مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال سیزدهم شماره 1 (پیاپی 50، زمستان 1393)

  • تاریخ انتشار: 1393/12/13
  • تعداد عناوین: 7
|
  • پونه دهقان، مهندس زهرا سقایی، مهندس فرید عباس زاده، مراد کریم پور *، سهیل مهدی پور صفحات 1-7
    پیش
    زمینه
    در روش های معمول اندازه گیری آنته ورژن به صورت دوبعدی، از اسلایس های سی تی اسکن و در روش سه بعدی از مدل استخراج شده استخوان از میان تصاویر سی تی اسکن استفاده می شود. هدف از انجام این مطالعه مقایسه اندازه گیری آنته ورژن گردن فمور به روش دوبعدی و سه بعدی بود.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه گذشته نگر، در 40 بیمار (6 مرد، 34 زن) مراجعه کننده به یک مرکز درمانی تهران، آنته ورژن فمور به روش دو بعدی و سه بعدی با استفاده از سی تی اسکن ارزیابی گردید. نقاط مرجع برای اندازه گیری این زاویه در هردو روش شامل مرکز سر فمور، مرکز گردن فمور، و برآمدگی پشتی دو کوندیل فمور بود. در روش سه بعدی صفحه ای عمود بر محور آناتومی فمور به عنوان نمای ارزیابی تعریف شد.
    یافته ها
    میانگین آنته ورژن با روش دوبعدی 9/8 و در روش سه بعدی 16/11محاسبه گردید. نمودار «بلاند- آلتمن» نیز بین دو روش دو و سه بعدی اختلاف معنی دار نشان داد.
    نتیجه گیری
    اختلاف بین دو روش دو و سه بعدی می تواند با انتخاب اسلایس ها، نحوه قرارگیری بیمار بر روی تخت و یا تاثیر بدشکلی در روش دوبعدی وابسته باشد. در روش سه بعدی با تعیین صحیح تر علایم و زاویه دید فمور، خطاهای اندازه گیری کاهش می یابد. باتوجه به عدم وجود روش قطعی، لازم است بازبینی و مطالعات بیشتر در مورد نحوه اندازه گیری این زاویه صورت پذیرد.
    کلیدواژگان: آنته ورژن، فمور، سی تی اسکن، توموگرافی، اشعه ایکس
  • امیر رضا صادقی فر *، آرش اکبری، محمود کریمی مبارکه صفحات 8-15
    پیش
    زمینه
    استئوآرتریت مفصل زانو از علل اصلی ناتوانی در افراد مسن می باشد. شواهد نشان می دهند دفورمیتی واروس می تواند از انتهای فمور یا ابتدای تی بیا یا به علت لاکسیتی لیگامانی ایجاد شود. در صورت استئوتومی، در جای دیگر غیر از محل اصلی دفورمیتی، ممکن است باعث ایجاد دفورمیتی زیگزاگی گردد و احتمال خطر ایجاد استئوآرتریت را بالا ببرد. هدف از انجام این مطالعه، تعیین محل دقیق دفورمیتی در واروس و والگوس زانو بود.
    مواد و روش ها
    مطالعه برروی 40 بیمار مبتلا به دفورمیتی واروس و والگوس زانو با میانگین سنی 27/4 سال (38-19) انجام شد. از هر بیمار به صورت ایستاده پرتونگاری دیجیتال اندام تحتانی تهیه شد. سپس محورهای اندام با کمک کامپیوتر رسم و با روش های آماری تجزیه و تحلیل گردید.
    یافته ها
    در 94/5% موارد محل دفورمیتی ابتدای تیبیا تعیین شد و در 5/5% محل دفورمیتی انتهای فمور قرار داشت که محل مناسب استئوتومی می باشد. در مطالعه ما مشخص شد که واروس زانو تحت تاثیر چند عامل می باشد به این ترتیب که دفورمیتی انتهای فمور در 67/5% موارد و دفورمیتی ابتدای تیبیا در %62/5 موارد و لاکسیتی لیگامانی در 77/5% موارد دخیل است.
    نتیجه گیری
    باتوجه به اینکه در دفورمیتی های واروس، محل دفورمیتی می تواند تحت تاثیر سه عامل ذکر شده باشد، توصیه می شود قبل از انجام مداخلات جراحی به کمک رسم محورها و زوایا محل اصلی دفورمیتی تعیین گردد.
    کلیدواژگان: استئوتومی، استئوآرتریت، واروس زانو، تیبیا، فمور
  • امیرمحمد نوالی، امین مرادی، ابوالفضل مختاری * صفحات 16-21
    پیش
    زمینه
    کنترل درد پس از جراحی از نکات عمده در ارتوپدی است. داروهای مخدر درد را به خوبی کنترل نمی کنند و می توانند عوارض متعددی داشته باشند. داروهای ضدالتهاب نقش موثری در کنترل درد دارند. در این مطالعه اثر تسکین درد «کتورولاک» پس از جراحی آرتروسکوپی بررسی گردید.
    مواد و روش ها
    در یک مطالعه کارآزمایی بالینی دو سوکور، 60 بیمار در محدوده سنی حدود 45 سال که آرتروسکوپی زانو می شدند، به دو گروه 30 نفره که از نظر سن و جنس همتا بودند، تقسیم شدند. در گروه مداخله 30 میلی گرم کتورولاک و در گروه کنترل 30 میلی لیتر نرمال سالین پس از عمل در زانو تزریق شد. درد پس از عمل و نیاز به داروهای مخدر در ساعات اولیه بررسی گردید.
    یافته ها
    در 4 ساعت و 8 ساعت بعد از عمل، در گروه کتورولاک کنترل درد به نحو معنی داری بهتر بود؛ لیکن 12 و 24 ساعت پس از عمل تفاوت معنی داری مشاهده نشد. از نظر میزان نیاز به داروهای مخدر نیز تفاوتی مشاهده نشد. از نظر اختلال خواب که در گروه کتورولاک 42/8% و در گروه کنترل 57/3% بود، نیز تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود داشت (0/05نتیجه گیری
    تزریق کتورولک در زانو پس از آرتروسکوپی باعث کاهش درد فقط در ساعت اول می شود و میزان نیاز به داروهای مخدر را کاهش نمی دهد.
    کلیدواژگان: آرتروسکوپی، کتورولاک، تزریق داخل مفصلی، زانو
  • محمود کریمی مبارکه، محسن مردانی کیوی *، علی اکبر کیخواه، خشایار صاحب اختیاری، کیوان هاشمی مطلق صفحات 22-29
    پیش
    زمینه
    یکی از درمان های رایج برای «انحراف راستای» اندام تحتانی قبل از 50 سالگی استئوتومی پروگزیمال تیبیا است. در روش استئوتومی گوه باز، رباط طرفی داخلی (MCL) نیاز به آزادسازی دارد. هدف از این مطالعه مقایسه عمل استئوتومی گوه باز با و بدون آزادسازی MCL و تعیین اثر احتمالی محل استئوتومی بر ناپایداری والگوس، ارتفاع پاتلا و شیب پشتی پروگزیمال تیبیا بود.
    مواد و روش ها
    در یک کارآزمایی بالینی آینده نگر، 59 بیمار مبتلا به واروس زانو که کاندید عمل استئوتومی گوه باز بالای تیبیا، در محدوده سنی50-16 سال بودند، به دو گروه استئوتومی با آزادسازی رباط طرفی داخلی (30 بیمار، 40 زانو) و بدون آزادسازی رباط طرفی داخلی (29 بیمار، 36 زانو) تقسیم شدند. وجود بی ثباتی در والگوس، شیب پشتی تیبیا و همچنین نتایج «سیستم امتیازبندی زانو» (KSS) در مدت زمان 17/4 ماه (24-3 ماه) بررسی شدند.
    یافته ها
    در بیماران گروه گوه باز بدون آزادسازی MCLبا میانگین سنی 9±26/7 سال، میانگین نمره کلی «سیستم امتیازبندی زانو» از 15/2±53/5 به 13/4±81/9 و در بیماران گوه باز با آزادسازی با میانگین سنی 8/4±25/5 سال، میانگین نمره کلی از 14/6±52/4 به 17/8±65/4 افزایش یافت. در گروه بدون آزادسازی MCL عوارض جراحی کمتر بود. معیار اینسال سلواتی و شیب پشتی تیبیا بدون تغییر باقی ماند و ناپایداری والگوس کمتری مشاهده گردید.
    نتیجه گیری
    هر دو روش منجر به افزایش نمره KSS شد، اما در گروه بدون آزادسازی این بهبود چشم گیر بود. در روش بدون آزادسازی، ناپایداری والگوس ایجاد نمی شود و عوارض عمل جراحی کمتر است.
    کلیدواژگان: ژنوواروم، استئوتومی، تیبیا، وج باز، رباط آرتیکولار
  • روشنک جزایری *، محمد قریشی، حمیدرضا سید حسین زاده، مژگان بابازاده، عنایت الله بخشی، حسین نجم آبادی، سید محمد جزایری صفحات 30-35
    پیش
    زمینه
    استئوآرتریت یک بیماری تخریب کننده مفاصل است. ژن آسپورین (ASPN) دستور ساخت یک پروتئین خارج سلولی غضروفی را صادر می کند. پلی مورفیسم های تکرار اسید آسپارتیک (D)، زمینه ساز بروز استئوآریت می باشند. وجود آلل D14 قابلیت ابتلا به استئوآرتریت را در جمعیت ژاپنی و چینی افزایش می دهد ولی در نژاد سفیدپوستان نقش مهمی ندارد؛ و آلل D15 نیز در جمعیت یونانی به عنوان عامل خطر به شمار می رود. با توجه به شیوع بالای استئوآرتریت زانو در ایران، در این مطالعه تاثیر ژن آسپورین در افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو بررسی گردید.
    مواد و روش ها
    تعداد 100 بیمار مبتلا به استئوآرتریت زانو (72 زن، 28 مرد) که به صورت متوالی در یک مرکز آموزشی شهر تهران انتخاب شدند با 100 نفر گروه کنترل بدون هیچ نشانه آرتریت یا بیماری مفصلی مقایسه شدند. تمامی افراد دو گروه ایرانی بودند. فراوانی آلل های تکرار D در دو گروه استخراج، و ارتباط بین پلی مورفیسم تکرار D و استئوآرتریت بررسی شد.
    یافته ها
    بین دو گروه بیمار و کنترل، از نظر فراوانی آلل های D14 و D15، برخی تفاوت های جزئی وجود داشت. در زنان ایرانی، ارتباط بین آلل D15 و آرتروز زانو معنی دار بود (0/045=(OR=1/73، %95 CI=1/01-2/94، p و آلل D14 به طور معنی داری در مقابل آرتروز زانو نقش محافظتی به عهده داشت (0/032=p).
    نتیجه گیری
    آلل D15 می تواند یک آلل مخاطره آمیز در میان زنان ایرانی باشد. نتایج حاصل از رابطه بین آلل D15 و آرتروز زانو، نسبتا شبیه جمعیت زنان یونانی بود.
    کلیدواژگان: آسپورین، ژن، پلی مورفیسم، استئوآرتریت، زانو
  • منصور ابوالقاسمیان * صفحات 36-42
    شل شدگی غیرعفونی مفصل مصنوعی ران از جمله شایع ترین علل نیاز به تعویض مجدد مفصل ران است. در مورد مکانیسم ایجاد شل شدگی غیرعفونی اتفاق نظر وجود ندارد. بعضی آن را یک روند کاملا مکانیکی می دانند که ناشی از نیروهای مکرری است که در طی زمان به ران وارد می گردد. بعضی دیگر، آن را یک روند کاملا زیستی می بینند که به علت خورده شدن استخوان (ناشی از ذرات ریز آزاد شده از سایش قسمت های مختلف پروتز) اتفاق می افتد. احتمالا یک مکانیسم میانه، ایجاد شل شدگی را به صورت بهتری توجیه می کند. به این ترتیب که خوردگی استخوان، اتصالات بین پروتز و استخوان را تضعیف می نماید و آن را نسبت به اثرات نیروهای چرخشی و قیچی شکل، که در نهایت باعث شل شدگی می شوند، آسیب پذیر می سازد. در این مقاله، خلاصه ای از پاتوفیزیولوژی، پیشگیری، تشخیص و درمان شل شدگی غیرعفونی پروتز مفصل ران ارائه می شود.
    کلیدواژگان: شل شدگی، ران، آرتروپلاستی، تعویض کامل مفصل
  • احمدرضا افشار * صفحات 43-47
    در عکس برداری بالینی، یک مشکل یا بیماری نشان داده می شود. هدف از عکس برداری بالینی ارائه دقیق و صحیح یک موضوع پزشکی می باشد و موضوع اصلی تصویر، همان مشکل یا بیماری است. عکس برداری به پزشکان و جراحان در زمینه آموزش، ارائه سخنرانی ها و مقالات علمی، مشاوره های پزشکی، بحث بین همکاران، ارزیابی قبل و بعد از درمان، طرح ریزی درمانی و موارد پزشکی قانونی کمک می کند. لذا دانستن برخی نکات مفید در کاربرد بهتر هنر عکس برداری در علم پزشکی روزمره سودمند خواهد بود.
    کلیدواژگان: عکس برداري، پزشکي، بيمار
  • |
    • Pooneh Dehghan, Zahra Saghaei, Farid Abbaszadeh, Morad Karimpour *, Soheil Mehdipoor Pages 1-7
      Background
      Femoral neck anteversion is usually measured on the 2-dimensional (2D) images on CT slices. The 3D method uses 3-dimensional model of the femur reconstructed from CT scan images. The aim of this study was to compare these two methods of measurement of femoral ante-version.
      Methods
      In a retrospective study، CT scans of 40 patients (6 men، 34 women) of a teaching hospital in Tehran-Iran were included. Both methods use the same anatomical landmarks، i. e. center of femoral head، femoral neck axis and posterior apex of the femoral condyles. In the 3D method، anteversion angle was measured on a plane perpendicular to the anatomical axis of femur. Whereas in the 2D method the measurement is performed on CT scan slices.
      Results
      Mean anteversion was found to be 9. 8 for the 2D and 16. 11 for the 3D method. Bland-Altman plot shows that the difference between the two methods is significant.
      Conclusions
      This difference between 2D ad 3D measurement of femoral anteversion may be depend on the level of the selected CT slices، patients positioning during CT examination، and the impact of the deformity. The 3D method eliminates obvious sources of error، namely identifying landmarks and individual orientation of femur. Due to the lack of any gold standard there is a need to further review and study the measurement of this angle.
      Keywords: Anteversion, Femur, CT scan, Tomography, X-ray
    • Amirreza Sadeghifar *, Arash Akbari, Mahmood Karimi Mobarakeh Pages 8-15
      Background
      Knee osteoarthritis is a common etiology of disability in older age group. There are evidences suggesting that varus or valgus deformity can be from distal of femur، proximal of tibia or because of ligamentous laxity. Osteotomy in incorrect location may create zigzag deformity and may contribute to increase risk of osteoarthritis. The objective of this study was to find the correct location of deformity in genuevarum or genuevalgum.
      Methods
      We studied 40 patients with knee deformity at a mean age of 27. 4 years (19-38)، prospectively. Standing 3-point view radiographs were obtained on each patient، and the limb axis was determined. The data on limb malalignment was analyzed statistically.
      Results
      In 94. 5% of cases the location of varus deformity was proximal of tibia and in 5. 5% in distal of femur، the best location of osteotomy. Our study also revealed multiple factors contributing to varus deformity، i. e. distal femur in 67. 5%of cases، proximal tibia deformity in 92. 5% of cases and ligamentous laxity in 77. 5%.
      Conclusions
      Varus knee deformity can be from proximal tibia، distal femur or knee laxity. Before any corrective surgery one must clarify location of deformity
      Keywords: Osteotomy, Osteoarthritis, Genuvarus, Tibia, Femur
    • Amir Mohammad Navali, Amin Moradi, Abolfazl Mokhtari * Pages 16-21
      Background
      Post-operative pain control is an important issue in orthopaedics. Narcotics do not properly control pain and may have many complications. The non-steroidal anti-inflammatory drugs can، however، play an important role in postoperative pain management. This study evaluates the effect of intra-articular Ketorolac injection on pain control after knee arthroscopy.
      Methods
      In a randomized double blind clinical trial study، 60 age and sex-matched patients of around 45 years of age were divided into two groups of 30. Tirthy mg of intra-articular ketorolac in one group and 30 millimeters of saline in the control group were injected at the end of arthroscopic knee surgery. The postoperative pain control and need for other pain medications were compared between the two groups.
      Results
      In the Ketorolac group the pain at 4 hours and 8 hours after surgery was significantly lower than the control group. At 12، and 24 hours after surgery، no significant difference in severity of pain was observed. The need for the use of opioid drugs was not significantly different between the two groups. The Sleep disturbance of 42. 8% in the Ketorolac and 57. 1% in the saline group was not significantly different.
      Conclusions
      Intra-articular ketorolac is effective in pain reduction only in the first few hours after knee arthroscopy، and does not reduce the need for other analgesics.
      Keywords: Arthroscopy, Ketorolac, Intra, articular, Knee
    • Mahmood Karimi Mobarakeh, Mohsen Mardani-Kivi*, Ali Akbar Keikha, Keyvan Hashemi-Motlagh, Khashayar Saheb-Ekhtiari Pages 22-29
      Background
      One of the common operations for lower limb mal-alignment below 50 years of age is proximal tibial osteotomy. In the open wedge technique، the superficial medial collateral ligament (MCL) usually needs to be released. This study seeks to evaluate the results of open wedge high tibial osteotomy with or without releasing MCL.
      Methods
      In a prospective clinical trial، 59 patients with symptomatic genu varum between 16-50 years of age who were candidates of tibial osteotomy were divided into open wedge surgery with (30 patients، 40 knees) or without MCL release (29 patients، 36 knees). The outcome was studied comparing the stability in valgus، pattelar height slope of tibial plateau، and also the knee score (KSS) in a 17. 4 months (3-24 months) follow-up.
      Results
      The patients from MCL preserving group، with mean age of 26. 7±9 improved their scores of 53. 5±15. 2 to 81. 9±13. 4. The cases from MCL-releasing group with mean age of 25. 5±8. 4 improved the score of 52. 4±14. 6 to 65. 4+17. 8. The rates of surgical complication and valgus instability were lower in MCL preserving ones، but tibial slope remained unchanged in either group.
      Conclusions
      Both techniques lead to an improvement in the KSS score; however it was more significant in MCL preserving group with lower complication and without valgus instability.
      Keywords: Genu varum, Osteotomy, Tibia, Open wedge, Ligament, articular
    • Roshanak Jazayeri *, Mohammad Qoreishi, Hamid Reza Seyyed Hoseinzadeh, Mojgan Babanejad, Enayatollah Bakhshi, Hossein Najmabadi, Seyyed Mohammad Jazayeri Pages 30-35
      Background
      Osteoarthritis (OA) is a degenerative disease of the joints. The asporin (ASPN) gene encodes a cartilage extracellular protein belonging to the small leucine-rich proteoglycan family. Polymorphisms in the aspartic acid (D) repeat are associated with OA susceptibility. The D14 allele is associated with increased OA susceptibility in the Japanese and the Han Chinese but is not an important factor in OA etiology among Caucasians، though the D15 allele is a risk factor for the Greek population. In this study، the effect of ASPN on Iranian with knee OA is investigated.
      Methods
      100 knee OA patients (72 female، 28 male) in a training hospital in Tehran، Iran were compared with 100 controls with no sign of OA، and the allelic association of the D-repeat polymorphism was studied in two groups.
      Results
      There were some minor differences in the frequencies of the D14 and D15 alleles between patient and control groups. These differences were، however، significant only for females. In Iranian females، D15 allele was significantly associated with KOA (p=. 045)، and D14 allele was significantly protective from KOA (p=. 032).
      Conclusions
      D15 allele could be considered a risk allele only for women (p=. 045، OR=1. 73، 95% CI=1. 01-2. 94) in the Iranian population. This association is in part similar to that finding for the Greek population.
      Keywords: Asporin, Gene, Polymorphism, Osteoarthritis, Knee
    • Mansour Abolghasemian * Pages 36-42
      Aseptic loosening in total hip arthroplasty (THA) is among the common reasons for failure and the need for revision surgery. There is no general consensus among the orthopaedic surgeons as to the true reason for this pathology. Some consider this a purely mechanical failure، related to the long-standing forces applied to the joint، causing fatigue failure، while others consider it purely biological response of the body to the particulate debris resulting from the wear in polyethylene or other components of the THA causing linear osteolysis. A combined pathology is probably a more logical explanation، i. e. osteolysis weakening the prosthetic bone in-growth، making it more susceptible to shear، and rotational forces and eventually causing the loosening. Here in، an overview of pathophysiology، prevention، diagnosis and treatment of hip aseptic loosening has been presented.
      Keywords: Loosening, aseptic, Hip, Arthroplasty, Total replacement
    • Ahmadreza Afshar * Pages 43-47
      In clinical photography a patient with a disease or a problem is presented. The aim of clinical photography is to provide accurate and precise information; and the disease or problem is the main subject of the photography. The art of photography helps doctors and surgeons in education، scientific presentations، scientific publications، patient counseling، discussion among colleagues، and evaluation of pre and post treatments، treatment planning and medico-legal works. Acknowledge of some useful points help to a better implication of the art of photography in everyday practice.
      Keywords: Photography, Medicine, Patient