فصلنامه میقات حج
پیاپی 86 (زمستان 1392)

افراد مکلفی که زنده هستند و توان و قدرت انجام حج را دارند، باید خودشان به صورت مباشر مناسک حج را به جا آورند و گرفتن نایب برای آنان جایز نیست. پس اگرکسی به نیابت از فرد مکلف زنده حج بگزارد، مجزی از وی نخواهد بود، مگر آن که مکلف به خاطر عارض شدن عذرهایی، قادر به انجام حج به نحو مباشر نباشد.

مقدمه و طرح مساله: زائران خانه خدا در حج تمتع، در روزهای دهم، یازدهم و دوازدهم، در سرزمین منا، جمرات اولی، وسطی و عقبه را سنگ می زنند که در حقیقت با انجام این عمل نمادین، شیطان را رجم می‏کنند و این سنتی است از ابراهیم خلیل (علیه السلام) .
در مباحث فقهی رمی، بعد از اثبات وجوب رمی و انداختن با دست در صورت اختیار، سخن از چگونگی پرتاب سنگ است و بیشتر فقها فتوا به استحباب «خذف» داده اند و «خذف»، به گفته مشهور علما، عبارت از این است که سنگ را در میان انگشت ‏ابهام (شست) و ناخن انگشت سبابه (انگشت اشاره) بگذارند و پرتاب کنند.
از همین رو، عنوان بحث را «چگونگی پرتاب سنگ ریزه» گذاشته و در آن، مطالب زیر را بحث و بررسی می نماییم.

نسخه خطی شماره (1481) در کتابخانه مجلس سنا که به کتابخانه مجلس شورای اسلامی منتقل شده، حاوی مجموعه ای از اسناد و مدارک است و در فریم 21 و 22 و 23 تصویر آن، سه سند آمده که محتوای این سه برگ از این قرار است.

نوشته حاضر از سوی محقق گرامی، جناب آقای رضوانی دهاقانی، در نقد بخش شانزدهم از مقاله «خفتگان در بقیع» که در شماره 83 همین نشریه از نظر خوانندگان گذشت، ارسال گردیده و ما برای آماده ساختن فضا و عرصه نقد و تضارب آرا که از حقوق اساسی پژوهشگران و مخاطبان مجله «میقات حج» است، نظر ایشان را نیز در این شماره منتشر می کنیم و داوری و قضاوت در خطا و صواب نظرات را به شما خوانندگان ارجمند وا می گذاریم.

بخش نخست این نوشته در شماره 85 همین مجله، با عنوان «دیدگاه سلفیه در مبانی هستی شناسی» از نظر شما گذشت. اکنون طبق وعده ای که دادیم، بخش دوم آن را با عنوان «مبانی هستی شناسی امامیه»، در این شماره می آوریم، امیدواریم مورد توجه و استفاده شما قرار گیرد.