فصلنامه نفس
سال چهارم شماره 1 (بهار 1396)

مهمترین هدف تشخیصی و درمانی در سرطان ریه از نوع غیر سلول کوچک گیرنده رشد اپیتلیالی می‍باشد. جهش‌های این گیرنده می‍تواند پاسخ به درمان‍های شخصی  و هدف دار را پیشگویی کند. به دلیل افزایش روزافزون نشانگرهای زیستی، نیاز به نمونه‍های بافت تومورال افزایش می‍یابد؛ هرچند که در عمل این‍گونه نمونه‍ها همیشه راحت به دست نمی‍آیند. آنالیز خونی (که بیوپسی مایع نیز نامیده می‌شود) می‍تواند یک روش جایگزین باشد. پلاسمای افراد مبتلا به سرطان حاوی DNA در گردش است که حاوی  اطلاعاتی در خصوص جهش‍ های تومور و حجم تومور باشد.  این روش مقرون به صرفه می‌تواند دستیابی به خصوصیات تومور را به منظور تعیین اختصاصی ژنوم سرطانی، تسهیل نماید. در این مقاله کاربرد  DNA در گردش  تومور در تشخیص، تعیین پیش آگهی و پیشگویی مولفه‍ های درمانی در خلال درمان سرطان ریه بررسی شده و دریچه ای به سوی پیشرفت‍های آینده می‍گشاید.

پیلاتس یک روش موثر برای بهبود عملکرد ریوی می‌تواند باشد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تاثیر تمرینات پیلاتس بر عملکرد ریوی و حداکثر اکسیژن مصرفی زنان چاق می‌باشد.

24 زن چاق با شاخص توده بدنی  (BMI)برابر 49/3±91/35، بصورت تصادفی به دو گروه تمرین (15 نفر) و کنترل (9 نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی در برنامه تمرین پیلاتس (به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته) شرکت کردند، در حالی که در این مدت گروه کنترل در هیچ برنامه تمرینی شرکت نداشت. متغیرهای FVC، FEV1، نسبت FEV1/FVC و حداکثر اکسیژن مصرفی قبل و بعد از تمرین پیلاتس اندازه‌گیری شدند. برای تجزیه ‌و ‌تحلیل داده‌های آماری از آزمون تی وابسته و تحلیل کواریانس استفاده گردید.

نتایج مطالعه نشان داد که FVC، FEV1 و VO2max در گروه تمرین پیلاتس در مقایسه با پیش آزمون افزایش معناداری یافت (05/0≥p). همچنین نتایج تحلیل کواریانس برای مقایسه دو گروه پیلاتس و تمرین نشان داد که FEV1 و VO2mx در گروه تمرینی در مقایسه با گروه کنترل افزایش یافته‍اند. این در حالی بود که در مقادیر FVC و FEV1/FVC تغییر معناداری مشاهده نشد (05/0<p).

تمرینات پیلاتس می‌تواند باعث افزایش ظرفیت هوازی و برخی شاخص‌های عملکرد ریوی در زنان چاق گردد. در حالی که علی رغم افزایش میانگین شاخص‌های دیگر گروه تمرینی، افزایش معناداری مشاهده نشد.

یکی از راه های کنترل فشار خون بالا غیرفعال کردن سیستم رنین – آنژیوتنسین – آلدسترون (RAAS) است. همچنین مهار این سیستم تاثیر ضد التهابی بر ریه ها دارد. مهار رنین به عنوان مرحله محدود کننده سرعت در این سیستم یک روش موثر برای متوقف کردن آن است. از میان مهارکننده های طراحی شده برای رنین، آلیسکیرن تنها داروی تایید شده توسط FDA برای درمان فشارخون بالا است که یک مهارکننده رقابتی بوده و به جایگاه اتصال رنین متصل می شود. از آنجایی که این ترکیب دارای ساختاری شیمیایی است و عوارض جانبی مخصوص به خود را دارد، طراحی هدفمند ترکیبات زیستی به منظور مهار رنین ضروری به نظر می رسد. در این تحقیق، ساختار کمپلکس رنین – آنژیوتنسینوژن و پیش آنزیم رنین (پرورنین) به عنوان الگوهایی برگرفته از طبیعت برای طراحی پپتیدهای مهارکننده رنین مورد بررسی قرار گرفت. این ساختارها دارای نواحی هستند که در جایگاه فعال قرار گرفته و میانکنش های پایداری با آن ایجاد می کنند. مقایسه ساختار این نواحی از نظر پایداری، الگوی میانکنش ها، مقادیر انرژی الکتروستاتیک و واندروالس و انرژی آزاد اتصال می تواند ارایه دهنده الگویی مناسب تر برای طراحی پپتیدهای مهارکننده رنین باشد. بر این اساس در این مطالعه روش های تیوری و محاسباتی از قبیل داکینگ مولکولی، شبیه سازی دینامیک مولکولی و آنالیز MM-PBSA برای بررسی کمپلکس رنین با پپتیدهای موردنظر به کار گرفته شد. نتایج این بررسی ها نشان می دهد که پپتید برگرفته از آنژیوتنسینوژن با ایجاد کمپلکس پایدارتر و اندرکنش های قوی تر با رنین، الگوی مناسب تری برای طراحی مهارکننده این آنزیم و انجام مطالعات بعدی می باشد.

از دیرباز بشر به دنبال کشف و شناخت پدیده های پیرامون خود بوده است. در این میان پدیده هایی که مستقیم و یا غیر مستقیم با سلامتی انسان در ارتباط هستند جایگاه ویژه ای داشته اند. یکی از این پدیده ها، انتقال بیماری ها از طریق تنفس است. در این بین، بازدم های خشن(عطسه و سرفه) به دلیل انتشار قطرات بزاق دهان با سرعت بالا بسیار مورد توجه قرار گرفته اند. پژوهش پیش رو، رفتار یک بازدم خشن را مورد بررسی قرار می دهد. روش به کار رفته در این پژوهش، استفاده از شبیه سازی عددی به کمک نرم افزار تجاری فلوینت است. برای انجام این پژوهش ابتدا با توجه به آزمایشات و مطالعات انجام شده در گذشته، مدل مساله ساده سازی شده است. سپس با توجه به شرایط تعریف شده، بازدم خشن یک مرد بالغ در فضای یک اتاق 3*4 متر به صورت عددی مدل سازی شده است. در ادامه توزیع ذرات در فضای اتاق برای لحظات بعد ارایه گردیده و در نهایت نتیجه گیری صورت پذیرفته و بیان شده است که ذرات حاصل از یک بازدم خشن، تنها ظرف چند ثانیه می توانند محیط را آلوده کنند که این پدیده، نقش مهمی در انتقال بیماری ها دارد.

ماسک های تنفسی نیم صورت N95 معمول ترین ماسک مورد استفاده در صنایع و سیستم های مراقبت های بهداشتی می باشند و با توجه به اهمیت سازگاری و تناسب این ماسک ها با شخص پوشنده ی ماسک، در این مطالعه به بررسی میزان تاثیر راحتی در حین استفاده از ماسک تنفسی N95 در پوشیدن صحیح آن توسط کارکنان پرداخته شد.

در این تحقیق راحتی پوستی، وزنی ، دما و رطوبت داخل ماسک، فشار وارد شده به صورت، تناسب تسمه ماسک با فرد، راحتی در نفس کشیدن، بو و رایحه ماسک و اثرات قلبی ریوی به عنوان آیتم های ایجاد کننده راحتی از طریق پرسشنامه بررسی گردید. در این مطالعه 290 نفر از نمونه انتخابی (به طور تصادفی) از کارکنان بخش درمانی بیمارستان های مورد مطالعه پرسشنامه را تکمیل کردند. داده ها با نرم افزار Spss 22 تجزیه و تحلیل گردید.

از290 نفری که پرسش های این بخش را بطور کامل پاسخ دادند، 59 نفر از افراد هیچ گونه ناراحتی در حین استفاده از ماسک های تنفسی ندارند، 100 نفر احساس ناراحتی در آن ها بسیارکم، 80 نفر احساس ناراحتی در آن ها کم، 42 نفر احساس ناراحتی در آن ها در حد متوسط و 9 نفر احساس ناراحتی در آن ها زیاد و استفاده از ماسک برای آن ها غیر قابل تحمل بود.

با توجه به نتایج این مطالعه بیشترین میزان ناراحتی به ترتیب به دلایل فشار ناشی از کیپ شدن ماسک با صورت، حساسیت های پوستی نظیر خارش و سوزش، گرما و رطوبت ایجاد شده، سخت تر شدن نفس کشیدن و مشکلات ناشی از عدم تناسب تسمه با فرد گزارش شده است. تعداد قابل توجهی از کارکنان به حدی استفاده از ماسک موجود برایشان سخت بود که استفاده از ماسک برای یک ساعت نیز برایشان غیر قابل تحمل بود.

تنها وظیفه‌ی پیاز بویایی در پستاندارن دریافت تحریکات بویایی نیست. تنفس از طریق بینی باعث تولید و تعدیل نوساناتی مغزی در بخش‌هایی می شود که اعمال عالی مانند تفکر، تصمیم گیری، توجه، حافظه و یادگیری را برعهده دارند. با توجه به اطلاعات حاصله از مطالعات الکتروفیزیولوژی و عصب شناختی امروزه می دانیم آسیب به این مسیر می تواند منجر به توسعه اختلالات شناختی شود. این درحالی است که گذشتگان ما واژه ی دماغ را همزمان برای مغز ونیز بینی بکار می بردند. با توجه به یافته های این مطالعه که از مرور منابع بدست آمده، در گذشته بینی را جزیی از مغز درنظر گرفته می‌شد و احتمالا دماغ(بینی) را دروازه‌ی ورود به مغز در نظر می دانستند که تاحد زیادی منطبق با یافته های الکتروفیزیولوژی کنونی می باشد.