مجله زنان مامائی و نازائی ایران
سال ششم شماره 2 (پاییز و زمستان 1382)

بررسی میزان بروز عوارض ناشی از هیستروسکوپی در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان رسول اکرم (ص) در سال 1380.
این مطالعه مقطعی توصیفی آینده نگر کلیه بیمارانی است که در سال 1380 به بیمارستان رسول اکرم (ص) تهران مراجعه کردند و از لحاظ عوارض هیستروسکوپی به مدت یکماه مورد پیگیری قرار گرفتند.
در کل 253 مورد هیستروسکوپی طی مدت مورد مطالعه انجام شده بود که از این تعداد 64 مورد هیستروسکوپی درمانی و 189 مورد نیز هیستروسکوپی تشخیصی بود و در کل 4 مورد عارضه مشاهده شد که 3 مورد پارگی رحم بود و هر 3 مورد در هیستروسکوپی درمانی (p<0.001) و در زنان غیر یائسه رخ دادP<0.001). از این 3 مورد یک نفر جهت درمان خونریزی غیر طبیعی رحم و 2 مورد نیز جهت درمان نازایی ثانویه مراجعه کرده بودند.
مورد چهارم خونی شدن ادرار به دنبال برداشت میوم زیرمخاطی با هیستروسکوپ بود. هیچ مورد اختلالات الکترولیتی و خونریزی شدید رخ نداد.
طبق یافته های این پژوهش و پژوهش های مشابه بروز عوارض ناشی از هیستروسکوپی بستگی به نوع هیستروسکوپی انجام شده، مدت هیستروسکوپی و مهم تر از همه به روش جراح بستگی دارد.

با توجه به شیوع بالای زایمان زودرس و عوارض شناخته شده آن و اینکه گیرنده های HCG در میومتر رحم انسان وجود دارد و HCG سبب مهار انقباضات میمومتر در خارج از بدن می شود، درصدد برآمدیم تا اثرات درمان HCG را در زایمان زودرس بررسی کرده و همچنین با سولفات منیزیم که درمان متداول آن است نیز مقایسه کنیم.
موارد و این مطالعه با روش کارآیی بالینی (Clinical trial) بر روی بیماران با حاملگی بین 20-35wk و مبتلا به انقباضات رحمی با کیسه آب سالم و دیلاتاسیون سرویکس کمتر از 4 سانتی متر بستری در زایشگاه های شهرستان خرم آباد بین سالهای بهمن 79 لغایت بهمن ماه 81 صورت پذیرفت.
در این بررسی 101 بیمار را به 2 گروه تقسیم کردیم گروه مورد (50 نفر) که تحت درمان با HCG (گونادوتروپین جفتی انسانی) به صورت 5000 واحد در شروع و سپس 10000 واحد در 500 سی سی سرم قندی ریخته و با سرعت 20 قطره در دقیقه به بیماران داده شد و گروه شاهد (51 نفر) که تحت درمان متداول با سولفات منیزیم قرار گرفتند.
درمان را تا قطع انقباضات رحمی ادامه دادیم و عوارض جنینی و مادری حین درمان نیز ثبت می شد. بیماران 24 ساعت بعد از قطع درمان در بیمارستان و سپس بعد از ترخیص در مراجعاتی که به درمانگاه و مطب داشتند تا زمان زایمان پی گیری شدند.
گروه ها به لحاظ سن مادر، سن حاملگی، گراویدیتی تقریبا مشابه بودند. میزان تاخیر در گروه HCG، 22.68 روز و در گروه سولفات منیزیم، 24.57 روز بود. در گروه HCG، 9 نوزاد (18 درصد) و در گروه سولفات منیزیم نیز 9 نوزاد (17.8 درصد) در بخش مراقبت های ویژه نوزادان (NICU) بستری شدند.
میانگین وزن در گروه HCG، 2334 گرم و در گروه سولفات منیزیم، 2287 گرم بود که اختلاف معنی دار نداشتند. در هیچکدام از گروه ها دارو قطع نشد ولی میزان شکایت و عوارض در گروه سولفات منیزیم صد در صد بوده و در گروه HCG صفر بوده است (P<0.0001).
با توجه به مشابه بودن تاثیر هر دو دارو در تاخیر زایمانی و سرکوب انقباضات رحمی و میانگین وزن هنگام تولد و بدون عارضه بودن HCG استفاده از این دارو در پیشگیری از زایمان زودرس به عنوان جانشین سولفات منیزیم منطقی به نظر می رسد و HCG یک کاندیدا مناسب درمان زایمان زودرس می باشد.

ترمبوز وریدهای عمقی (DVT) Deep venous thrombosis یکی از بیماری های شایع عروقی در خانمها می باشد که علت آن شیوع بیشتر ریسک فاکتورهایی چون وزن زیاد، بی تحرکی و ریسک فاکتورهای خاصی چون حاملگی و نیاز به مصرف قرصهای جلوگیری از حاملگی (Oral contraceptive) می باشد. این بیماری به علت عوارضی چون آمبولی ریه که خطر بالایی به همراه دارد و سندرم پس از ترومبوز (post thrombotic syndrome) که خود باعث از کار افتادگی نسبی طولانی و پیدایش زمینه ای برای عود بیماری می گردد و دیگر مشکلات فردی و اجتماعی که در درمان این بیماران بو جود می آید، ضرورت شناخت دقیق ریسک فاکتورها و ویژگی های بالینی بیماران را مطرح می کند.
این مطالعه بصورت مقطعی (Cross sectional) بر روی 133 بیمار خانم که بر مبنای علایم بالینی و تایید پارالینی با تشخیص DVT از تاریخ فروردین 80 تا شهریور ماه 82 در بیمارستان امام رضا (ع) مشهد بستری بودند انجام شد. اطلاعات بیماران توسط چک لیست جمع آوری و با نرم افزار SPSS و Minitab مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
یافته ها و در میان 133 بیمار خانم مبتلا به DVT که در محدوده سنی یازده تا هشتاد و هشت سالگی قرار داشتند، بی حرکتی طولانی و بعد از آن مصرف OC در راس علل ایجاد DVT مطرح هستند. همچنین دو پیک سنی در بیماران وجود داشت که اولی کمتر از 40 سال و دیگری بالای 60 سال بود، که در گروه اول مصرف OC و سپس بی تحرکی و در گروه دوم بی تحرکی و سپس بدخیمی ها شایع ترین ریس فاکتورهای پیدایش DVT بودند. قابل توجه اینکه تمام بیمارانی که مصرف OC داشتند صرفا پای چپ آنها مبتلا بود.

بیماری ترفوبلاستیک بارداری (GTD) طیف نادری از اختلالات است که جفت انسان را درگیر می کند و از نظر بافت شناسی شامل مول هیداتی فورم، مول مهاجم، کوریوکارسینوم و تومور محل جفت است. استفاده از روش حساس و قابل دسترس اندازه گیری BhCG در تشخیص، درمان و پیگیری بیماران موثر می باشد. اغلب این بیماران با ساکشن کورتاژ تحت درمان قرار می گیرند. در برخی از موارد علیرغم متاستاز به نقاط دیگر میزان? hCG ثابت و یا بالا رونده است (مول مقاوم) که در صورت عدم پیگیری و درمان مناسب تبدیل به کوریوکارسینوم خواهد شد. فعالیت مجدد سلولهای ترفوبلاست در مول مقاوم با شیمی درمانی مناسب سرکوب شده و این بیماران می توانند زندگی عادی و همچنین باروری طبیعی پس از درمان بیماری داشته باشند.
هدف از این مطالعه، بررسی فراوانی مول مقاوم در طی سالهای 82-1370 در بیماران GTD مراجعه کننده به تومور کلینیک زنان بیمارستان قائم (عج) می باشد.
روش مطالعه انجام شده در این پژوهش مقطعی، توصیفی است که بر روی پرونده 250 بیمار مبتلا به GTD که طی سالهای 82-1370 به تومور کلینیک زنان بیمارستان قائم (عج) مراجعه کردند، انجام شده است. اطلاعات مربوط به این بیماران از جمله فراوانی انواع GTD، سن حاملگی در زمان تشخیص، سن بیمار، گروه خون، نوع درمان جراحی، فراوانی متاستاز و انواع متاستازها، انواع رژیم های شیمی درمانی و نتیجه درمان بود. سپس اطلاعات توسط نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج نشان داد که 197 بیمار از 250 مورد GTD، مبتلا به مول هیداتی فورم بودند و 74 بیمار دارای مول مقاوم بودند. میانگین سنی این بیماران 25.6 سال بود. 59.5% بیماران بین 30-20 سال سن داشتند. 44.6% این بیماران گروه خونی O و RH مثبت داشتند و 43.9% آنها در سن حاملگی 12-9 هفته تشخیص داده شده بودند. روش های شیمی درمانی بکار رفته در بیماران مول مقاوم به صورت زیر بود. 86.3% موارد با متوترکسات، 2.7% با اکتینومایسین D، 2.7% موارد با MAC و 1.4% موارد با BEP و 6.8% با EMA-CO درمان شدند. تنها 6.3% از بیماران مول مقاوم که سن بیشتر از 40 سال داشتند به علت عدم پاسخ به شیمی درمانی، هیسترکتومی شدند. در بیمارانی که پیگیری داشتند 56 نفر بهبودی کامل (100%) داشتند.
با تشخیص و درمان به موقع بیماران مول مقاوم از تبدیل شدن آنها به کوریوکارسینوم پیشگیری خواهد شد.

بررسی نتایج جنینی نوزادی در خانم های چندزای مبتلا به مسمومیت حاملگی عودکننده در مقایسه با زنان نخست زای مبتلا به مسمومیت حاملگی است.
این مطالعه مقطعی و توصیفی تحلیلی است که در 150 خانم حامله مراجعه کننده به زایشگاه بیمارستان قائم (عج) در سال 1382 انجام شد. بیماران در دو گروه قرار گرفتند. یک گروه زنانی که در حاملگی قبلی مسمومیت حاملگی داشته اند (39 نفر) و گروه دیگر زنان نخست زای مبتلا به مسمومیت حاملگی بودند.
متغیرهای بررسی شده شامل زایمان زودرس، کندگی زودرس جفت، محدودیت رشد جنین و مرگ و میر جنینی و نوزادی است. جهت تحلیل داده ها از آزمون chi – square و T – student برای مقایسه متغیرهای کمی – کیفی در دو گروه استفاده شده است. همچنین برای تعیین عوامل موثر بر عوارض ناشی از مسمومیت حاملگی Logistic – Regression به کار رفته است.
نتایج نشان می دهد که موارد زیر در مسمومیت حاملگی در زنان نخست زا از زنان چندزا بالاتر است: محدودیت رشد جنینی %30.6)در مقابل (P=0.22 %20.5، بروز زایمان زودرس%54.1) در مقابل(P=0.012,%30.8 بروز کندگی زودرس جفت %13.5) در مقابل (P=0.15 %5.1 بروز مرگ جنینی %24) در مقابل %10، (P=0.012.
در این مطالعه میزان عوارض فوق بین دو گروه زنان نخست زا و چندزای مبتلا به مسمومیت حاملگی بررسی شده نهایتا نتیجه گیری شده که این بیماری در زنان نخست زا شدیدتر و از عوارض بیشتری برخوردار است.
زنان نخست زای مبتلا به مسمومیت حاملگی عواقب مادری و جنینی – نوزادی بدتری نسبت به زنان چندزا مبتلا به مسمومیت حاملگی عود کننده دارند.

در بسیاری از اعمال جراحی، لاپاروسکوپی جانشین لاپاروتومی شده است. برای انجام لاپاروسکوپی نیاز به ورود هوا به صفاق بصورت اولیه است که می توان ورود اولیه را با سوزن ورس یا تروکار انجام داد.
ورود یا سوزن ورس مستلزم انجام چندین مرحله کورکورانه می باشد ولی در صورت ورود با تروکار مستقیم این مراحل حذف می گردد.
در گزارشات اخیر عنوان شده است که ورود با تروکار نسبت به سوزن ورس اصلی را افزایش نمی دهد اما سبب افزایش عوارض جزیی می گردد. این مطالعه سعی دارد عوارض اعمال لاپاروسکوپی توسط دو روش تروکار و سوزن ورس را با هم مورد مقایسه قرار دهد.
این مطالعه مداخله ای آینده نگر به صورت کارآزمایی بالینی با شاهدهای همزمان تصادفی شده انجام گرفته است.
حجم نمونه برابر 240 نفر از بیماران مراجعه کننده به بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) که باید تحت عمل جراحی لاپاروسکوپی قرار می گرفتند، با استفاده از نوموگرام آلتمن تعیین گردید.
بیماران از نظر سن بین دو روش مورد بررسی اختلاف آماری معنی دار نداشتند. در این دو روش عارضه اصلی اتفاق نیفتاد و عوارض جزیی رخ داده (4) شامل آسیب به سروز روده، آسیب به سروز رحم، دمیدن هوا در صفاق و عدم توانایی در ورود بود، که بروز هر کدام از عوارض فوق به تنهایی بین دو روش فاقد اختلاف معنی دار آماری بود. اما در مجموع در میزان بروز عوارض جزیی بین دو گروه اختلاف آماری معنی داری بدست آمد (Pvalue=0.003).
از نظر بروز عوارض بین دو گروه مورد بررسی بر حسب سابقه لاپاراتومی و نیز بر حسب شاخص توده بدنی (BMI) اختلاف آماری معنی داری بدست نیامد.
بحث: از آنجایی که عارضه اصلی دیده نشد می توان گفت که توجه به اصل کار و آناتومی می تواند مانع ایجاد عوارض اصلی شود.
در روش لاپاروسکوپی با ورود اولیه با تروکار مستقیم بروز عوارض جزیی بیشتر از روش لاپاروسکوپی با ورود اولیه با سوزن ورس می باشد. سن در میزان بروز عوارض نقشی ندارد.

تعیین اندازه ارتفاع رحم بر حسب سن حاملگی در هفته های 18 تا 34 حاملگی در شهرستان همدان.
سه مرکز بهداشتی درمانی روستایی و 9 مرکز بهداشتی درمانی شهری و 3 مطب خصوصی زنان و زایمان در شهرستان همدان به طور تصادفی جهت محل نمونه گیری انتخاب شدند. براساس محاسبه حجم نمونه معادل 30 نفر به ازای هر هفته حاملگی بود، از هر مرکز دو خانم واجد شرایط برای هر سن حاملگی وارد مطالعه شدند. سن حاملگی براساس تاریخ آخرین دوره معین می شد. مجریان طرح از نظر چگونگی اندازه گیری ارتفاع رحم هماهنگ شدند. پس از جمع آوری اطلاعات، داده ها به صورت صدک ها خلاصه و ارایه شد.
اندازه ارتفاع رحم در صدک 50 تقریبا مطابق با سن حاملگی بود. به طور متوسط هر هفته یک سانتی متر به میانه ارتفاع رحم افزوده می شد. این مقدار برحسب پاریتی و یا شاخص توده بدنی تفاوت چندانی نداشت. اندازه ارتفاع رحم درصدک 2.5 در هفته های 18 تا 27 به طور متوسط 5.5 سانتی متر و در هفته های 28 تا 34 ده سانتی متر کمتر از سن حاملگی بود. در صدک 97.5 اندازه ارتفاع رحم به طور متوسط 3.6 سانتی متر بالاتر از سن حاملگی بود.
نتیجه گیری کلی: در زنان باردار که ارتفاع رحم اختلاف بیش از 5.5 سانتی متر از سن حاملگی (در هفته 27-18) و بیش از 10 سانتی متر (در هفته 34-28) داشته باشند باید از نظر تاثیر رشد داخل رحمی بررسی شوند.

پاپ اسمیر از سال 1370 در کشور ما توسط سیستم بهداشتی انجام می شود ولی متاسفانه موارد غیر طبیعی این تست بسیار پایین است (0.146% در سال 1378) در حالی که طی بررسی سیمای مرگ در سال 1378، این سرطان نهمین علت مرگ در 4 استان نمونه کشوری بوده است. هدف از این مطالعه که با مشارکت مرکز بهداشت همدان صورت گرفت و تعیین علل پایین بودن کیفیت پاپ اسمیر در استان همدان بوده است.
از کلیه نمونه های تهیه شده در سیستم بهداشتی استان همدان در سال 1379 که توسط سیتولوژیست ها تفسیر شده بود، 1224 نمونه به طور تصادفی انتخاب شد و توسط پاتولوژیست همکار طرح بازبینی گردید و به دو پرسش پاسخ داده شد. آیا نمونه ها به درستی تهیه شده اند؟ آیا نمونه ها به درستی تفسیر شده اند؟ و سپس نتایج توسط نرم افزار SPSS آنالیز شد.
مشکلات بررسی مربوط به این قسمت بود، که از آن میان 43.7% مربوط به نبودن سلولهای آندوسرویکس، 34.7% مربوط به سلولاریته کم، 28.8% مربوط به پوشیده شدن لام با سلولهای التهابی و 4.2% مربوط به فیکساسیون ضعیف بود.
دسته دوم مشکلات مربوط به آماده سازی نمونه توسط سیتولوژیت ها بود، شامل رنگ آمیزی، چسباندن لامل روی لام و تفسیر آن. 74.5% مشکلات مربوط به این قسمت که در 47% کل لام این مشکل به حدی بود که لام بطور کلی قابل ارزیابی نبود. این اشکالات به ترتیب اهمیت شامل:30.1% از کل نمونه ها مربوط به استفاده از چسب نامناسب، 14.2% مربوط به استفاده از رنگ آمیزی نامناسب، 2.7% مربوط به اشکالات قرار دادن لامل روی لام، 26.5 مابقی علی رغم مطلوب نبودن کیفیت قابل بررسی بودند که در آنالیز همراه موارد مطلوب بررسی شدند.
دسته سوم مربوط به تفسیر نمونه ها توسط سیتولوژیست بود. از این نظر پس از حذف نمونه های با کیفیت نامناسب 96.6% مطابقت بین سیتولوژیست و پاتولوژیست وجود داشت.
نتیجه نهایی و بحث: مهمترین نکته در کیفیت پایین انجام غربالگری در این مطالعه مربوط به کار آماده سازی لام توسط سیتولوژیست ها بوده است (74.5%)، عدم نمونه گیری صحیح توسط نمونه گیران در مرحله بعد قرار دارد (11.7%) اما مطابقت قابل قبول بین سیتولوژیست و پاتولوژیست در تفسیر نمونه ها (96.6%) به علت حذف قابل توجهی از نمونه های با کیفیت پایین از مطالعه قابل اعتماد نمی باشد که نیاز به بررسی بیشتر در این زمینه دارد.
یک مساله مهم دیگر مربوط به سن جمعیت مورد غربالگری است که در سیستم بهداشتی عمدتا مربوط به زنان جوانی است که جهت دریافت خدمات پیشگیری از بارداری به این مراکز مراجعه می کنند.

هدف اصلی در این پژوهش بررسی و مقایسه نتایج IUD گذاری بلافاصله بعد از خروج جفت به دنبال زایمان همراه با فیلامان اضافی در مقایسه با کارگذاری IUD بدون فیلامان اضافی می باشد.
این پژوهش یک مطالعه تجربی آینده نگر می باشد که به منظور بررسی عوارض IUD گذاری بلافاصله پس از زایمان در بیمارستان حضرت زینب (س) در سال های 1381 تا 1382 انجام شد.
با توجه به مطالعات مشابه قبلی 80 خانم باردار مراجعه کننده به زایشگاه بیمارستان حضرت زینب جهت انجام پژوهش در نظر گرفته شدند. خانم هایی جهت این مطالعه در نظر گرفته می شدند که بارداری ترم داشته و جهت انجام زایمان در زایشگاه بستری شده بودند و برای پیشگیری از بارداری فوری پس از زایکان ابراز تمایل کرده بودند. در صورتی که زایمان اخیر طول کشیده بود، علایمی از عفونت (کوریوآمینونیت)، پارگی پیش از موعد کیسه آب، زایمان زودرس، خونریزی قبل از زایمان، کم خونی، چندقلویی در حاملگی اخیر وجود داشت و یا آن که زایمان با وسیله صورت گرفته بود بیمار از پژوهش حذف می شد. پس از کسب رضایت از بیمار IUD گذاری بلافاصله پس از زایمان در 80 خانم باردار انجام شد.
بیماران به صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند: در 40 نفر (گروه IUD (A بدون فیلامان اضافی و در 40 نفر (گروه (B با فیلامان اضافی گذاشته شد.
پیگیری در کاه اول، سوم و ششم پس از IUD گذاری انجام شد و عوارض ایجاد شده در دو گروه مقایسه شد.
آزمون آماری کای اسکویر و تی تست جهت تجزیه و تحلیل داده ها به کار گرفته شدند.
در ماه اول پس از IUD گذاری میزان ناپدید شدن نخ IUD در گروه بدون فیلامان اضافی به صورت معنی دار از گروه با فیلامان اضافی بیشتر بود (P=%23) میزان بروز خونریزی غیرطبیعی، عفونت، دفع خو به خود، درد لگنی سرویست و جمع شدن ناقص رحم در ماه اول پس از IUD گذاری در دو گروه تفاوت معنی دار نداشت (p>0.05) در ماه شوم پس از IUD گذاری هم میزان ناپدید شدن نخ IUD در گروه بدون فیلامان بیش از گروه با فیلامان اضافی بود (P=%14) و علاوه بر این میزان خارج نمودن IUD (به علت بالا بودن میزان ناپدید شدن نخ (IUD در گروه بدون فیلامان اضافی در ماه سوم به صورت محسوس بالاتر بود.
میزان بروز سایر عوارض در ماه سوم در دو گروه تفاوت معنی دار نداشت. (p>0.05) در ماه ششم پیگیری بروز عوارض در دو گروه تفاوت معنی دار نداشت (p>0.05).
چنین نتیجه گیری می شود که در زمان IUD گذاری بلافاصله پس از زایمان افزودن غبلامان به انتهای نخ IUD یک روش موثر جهت نگهداشتن نخ IUD در محل مطلوب و در نتیجه جلوگیری از ناپدید شدن نخ IUD می باشد و این روش میزان عوارض را نسبت به IUD گذاری بدون افزودن فیلامان افزایش نمی دهد.

آنومالی های موجود در زمان تولد یکی از علل مرگ و میر نوزادان و یک مساله مهم بهداشتی در سراسر دنیا به شمار می آید. تحقیق حاضر با هدف بررسی میزان بروز ناهنجاری های مادرزادی و ارتباط ناهنجاری با عوامل فردی و اجتماعی – خانوادگی در نوزادان متولد شده در بیمارستانهای استان گلستان سال 1379 به انجام رسیده است.
این پژوهش یک مطالعه توصیفی – تحلیلی گذشته نگر و از نوع مورد – شاهدی است که جامعه پژوهش شامل کلیه نوزادان زنده متولد شده (سالم و ناهنجار)، در شش بیمارستان وابسته به دانشگاه علوم پزشکی گرگان واقع در شش شهر این استان بود و تعداد نمونه هایی (70 نوزاد ناهنجار در گروه مورد و 140 نوزاد سالم جهت گروه شاهد) در نظر گرفته شد که صحت سلامتی یا ناهنجاری آنها به تایید پزشک متخصص اطفال رسیده و در پرونده ثبت گردیده بود.
روش نمونه گیری تصادفی و ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه بود که از طریق پرونده مادر و نوزاد و مصاحبه چهره به چهره تکمیل شد. سپس جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های فیشر، کای اسکوار و T-Student استفاده گردید.
میزان بروز ناهنجاری های مادرزادی نوزادان در سال 79، 1.2 درصد بود و کمترین آن در سیستم قلبی عروقی (1.4 درصد) و بیشترین مربوط به سیستم عضلانی – اسکلتی (38.6 درصد) بوده، در این تحقیق تفاوت آماری معنی داری بین ناهنجاری مادرزادی در نوزاد با هر یک از عوامل فردی منجمله (وزن زمان تولد، سن جنینی، آپگار، نحوه تولد و نمایش جنین) وجود داشت (P<0.01).
بررسی ها نشان داد که ناهنجاری مادرزادی در نوزادان مادرانی که سن بیشتر از 35 سال را داشته و حاملگی های اول و چهارم یا بیشتر را داشتند، شایع تر بود.
ارتباط معنی دار و مستقیمی نیز بین ناهنجاری با سابقه سقط، وجود اولیگوهیدرآمنیوس و پلی هیدرآمنیوس در مادر باردار، سابقه خویشاوندی نزدیک با همسر، مصرف داروهای پیشگیری از بارداری و طول مدت مصرف آن و سابقه ابتلا به بحرانهای روحی – روانی در طی دوران بارداری وجود داشت.
همچنین بین سن پدر در زمان بارداری مادر، سابقه ناهنجاری در خانواده و شغل پدر و میزان درآمد ماهیانه با ناهنجاری مادرزادی در نوزاد ارتباط معنی داری وجود داشت (P<0.01).
ناهنجاری مادرزادی در نوزاد با عوامل فردی مادر و نوزاد و عوامل اجتماعی – خانوادگی ارتباط داشته و تمامی اختلافات در مقایسه با گروه شاهد معنی دار بود. بنابراین نوزادانی که از مادران High Risk متولد می شوند بلافاصله بعد از تولد باید از نظر ناهنجاری، مورد بررسی دقیق قرار گیرند، و زنانی که در معرض خطر می باشند باید تحت معاینات و مراقبتهای دوران بارداری به طور منظم قرار گیرند.

خونریزی های غیر طبیعی رحم، یکی از شایعترین مشکلات زنان است. این مطالعه جهت مقایسه نتایج نمونه برداری توسط دیلاتاسیون ورتاژ در مقابل نمونه برداری باورت نوا انجام شد.
مطالعه ای به صورت کارآزمایی بالینی در سالهای 80-1379 در بخش زنان بیمارستان طالقانی انجام شد. در 105 نفر از بیماران که 75 نفر در سنین باروری و 30 نفر به علت خونریزی بعد از یائسگی مراجعه نمودند، ابتدا بیوپسی اندومتر با کورت نواک و سپس دیلاتاسیون و کوتاژ انجام شد.
نمونه برداری آندومتر با کورت نواک حساسیت 97% و کارایی 97% دارد.
بیوپسی اندومتر جایگزین مناسبی برای دیلاتاسیون کورتاژ است. همچنین از آنجایی که این عمل به صورت سرپایی و بدون نیاز به بیهوشی انجام می شود. عوارض و هزینه اقتصادی کمتری دارد.

طیف بسیار متنوعی از گیاهان موادی تولید می کنند که عمل هورمونهای استروژنی را در حیوانات تقلید یا با آن تداخل می نمایند. این ترکیبات فیتواستروژنها (استروژنهای گیاهی) نامیده می شوند.
دو گروه عمده این مواد لیگنان ها و ایزوفلاون ها به ویژه Genistein و Diadzien می باشد. فیتواستروژنها بطور قابل توجهی با استروژنهای سنتتیک متفاوت هستند زیرا به آسانی تجزیه می شوند، در بافتها ذخیره نمی شوند و زمان کمی در بدن می مانند. با این همه، نظرات متفاوتی درباره نقش استروژنها در سلامت انسان وجود دارد. هرگاه این ترکیبات به عنوان جزیی از یک رژیم غذایی معمولی مصرف شوند، به احتمال قوی می توانند ایمن و سودمند باشند. فیتواستروژنها با اعمال اثر بر دستگاه مترشحه درون ریز می توانند درمانی برای علایم و عوارض یائسگی و استئوپروز باشند.
مطالعات روی بروز سرطان در کشورهای گوناگون نشانگر آنست که فیتواستروژنها با خواص آنتی اکسیدان خود و تاثیر بر آنزیمهای اینتراسلولار، سلامت پروتئین، عمل فاکتور رشد و تکثیر سلولی می توانند در مقابل سرطانهایی همچون سرطان پستان، رحم و پروستات نقش حفاظت کننده داشته باشند بگونه ای که آنها را به عنوان کاندیدهایی نیرومند و طبیعی جهت حفاظت در برابر سرطان مطرح می کند. با این حال مطالعات وسیعتری جهت احراز ایمنی فیتواستروژنها در موارد متفاوت و نیز تعیین نوع ترکیب استروژنی و دوز مطلوب مورد نیاز است. نتایج مثبت استروژنهای گیاهی علاوه بر نوع ترکیب و میزان مصرف، در گرو عوامل دیگری همچون مدت مصرف، سن، جنسیت، تفاوتهای ژنتیکی و وضعیت سلامت فرد می باشد.

عفونت با ویروس هپاتیت B یک معضل بهداشتی جهانی محسوب می شود. کشور ما ایران در منطقه با شیوع متوسط عفونت قرار گرفته است و 1.5 تا 2.5 درصد جمعیت کشور به این ویروس آلوده می باشند.
با توجه به اینکه همه بیماران به درمان های رایج پاسخ پایدار نمی دهند، پیشگیری موثرترین روش جهت کنترل بیماری به شمار می رود.
انتقال پری ناتال یکی از مهمترین روش های انتقال در کشورهای در حال توسعه از جمله ایران بوده و با احتمال بالای مزمن شدن عفونت در نوزاد همراه است.
اگرچه قسمت اعظم انتقال عفونت در حین زایمان صورت می گیرد، در حدود 10-5 درصد موارد، این انتقال در طی حاملگی و از طریق جفت انجام می شود.
این احتمال با سن حاملگی، وضعیت همانندسازی ویروس و شدت ویرمی در مادر ارتباط دارد. در حال حاضر کنترل روتین کلیه زنان باردار از نظر عفونت HBV و انجام ایمونیزاسیون غیر فعال – فعال که با تزریق HBIG و واکسن به نوزاد انجام می گیرد تنها روش تایید شده جهت پیشگیری از انتقال عفونت به نوزاد می باشد. اما این روش در 10-5 درصد موارد با شکست همراه است.
اخیرا روش هایی که با کاهش شدت ویرمی در مادر و یا ایجاد ایمنی زودهنگام در جنین از انتقال عفونت درحین حاملگی پیشگیری نماید مورد توجه قرار گرفته است.
دراین مقاله، ضمن مرور پروتکل های ایمونیزاسیون استاندارد، به روش های جدیدتر چون مصرف لامیوودین توسط مادر، تزریق HBIG به مادر و تزریق واکسن DNA هپاتیت B به جنین در حین حاملگی می پردازیم.

شقاق پستان یکی از علل جدی حذف شیر دهی می باشد. در این مطالعه اثر لانولین بر بهبود شقاق پستان بررسی شده است.
147 مادر شیرده با شقاق پستان بطور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. یکی از دو گروه لانولین را به روی نوک پستان می مالیدند (گروه لانولین) و گروه دوم درمانی بکار نمی برند (گروه کنترل) به تمام مادران در ابتدا آموزش تکنیک شیردهی داده می شد. بیماران تا روز هفتم حداکثر سه نوبت از نظر حذف درد و ترمیم زخم معاینه می شدند...