مجله زنان مامائی و نازائی ایران
سال ششم شماره 1 (بهار و تابستان 1382)

بعد از جنگ تحمیلی جامعه با تعداد بیشماری از مجروحین جنگ مواجه شده که از عوارض گسترده گازهای شیمیائی استفاده شده توسط رژیم عراق رنج می بردند.
هدف ما در این مطالعه، تعیین میزان بروز عوارض حاملگی در همسران مصدومین شیمیائی جنگ تحمیلی و تعیین ارتباط عوارضی از قبیل وزن زمان تولد، زایمان زودرس، ناهنجاری های جنینی، مرگ داخل رحمی جنین و تغییر شیوع جنسیت فرزندان با عوامل مرتبط با محرومیت شیمیایی می باشد.
مطالعه از نوع توصیفی گذشته نگر بر روی 50 مصدوم شیمیائی از بین 2100 مجروح از استان کرمان می باشد. روش نمونه گیری به شیوه تصادفی بود. و اطلاعات از طریق مصاحبه حضوری با فرد جانباز توسط پرسش نامه ای که از قبل تهیه شده بود، جمع آوری شد.
در بین این 50 نفر، 120 مورد حاملگی در همسرانشان وجود داشت، که از این بین 19% وزن زمان تولد کم، 13% زایمان زودرس و 8% سقط وجود داشت.
سه متغیر وزن کم زمان تولد، سقط و زایمان زودرس با متغیرهایی نظیر سن پدر و مادر، میزان تحصیلات مادر و شدت شیمیایی شدن فرد جانباز و سطح اقتصادی با استفاده از نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
نشان داده شد به استثنای سن والدین، در سایر موارد رابطه به دست آمده بین متغیرها معنی دار است p) کمتر از 5%) شیمیایی شدن فرد تاثیری در تغییر شیوع جنسیت فرزندان نداشت.

طی 2 دهه گذشته پیشرفتهای قابل توجهی در ناباروری پدید آمده است که از مهمترین آنها ابداع و معرفی تکنولوژی کمک باروری مصنوعی (ART) بوده است. ولی با توجه به اینکه بیماران که تحت این عملیات قرار می گیرند و خانواده های آنها و پزشکان مربوطه نگرانی و استرس فراوانی در مرود سرانجام حاملگی دارند، لذا هدف از این مطالعه پیدا کردن روشی آسان و مطمئن است که بتوان با آن در کوتاهترین زمان ممکن پس از القاء تخمک گذاری در ART سرانجام حاملگی را با آن پیش بینی کرد.
این مطالعه متقاطع بوده و بر روی 116 نفر از خانمهای نابارور یا B-HCG مثبت که جهت القای تخمک گذاری به مراکز ناباروری اصفهان مراجعه کرده بودند انجام شد و سپس کلیه اطلاعات بیماران شامل سن، روش ART، تیتر B-HCG، عاقبت حاملگی و تعداد آبستنی وارد پرسشنامه شدند. بیماران تا آخر حاملگی پیگیری می شدند و نتیجه حاملگی نیز در مورد آنها ثبت می شد. نتایج بدست آمده با استفاده از آزمون های ANOVA، کای اسکور Pearson Correlation Test- (X2)، با نرم افزار Spss آنالیز گردید.
میانگین سن بیماران 0.46±38.82 سال، میانگین تیتر B-HCG=499.31±0.57 IU/lit بود و بین 116 خانم ناباروری که تحت القای تخمک گذاری قرار گرفتند 92 نفر تیتر B-HCG بالای 100 (گروه اول) و 24 نفر تیتر زیر 100 داشتند (گروه دوم).
در گروه اول میزان حاملگی ترم 64.1% میزان حاملگی پره ترم 10.8%، میزان سقط 20.6% و میزانIUFD، 4.3% به دست آمده که اختلاف زایمان نوزاد رسیده، نارس و سقط در 2 گروه معنی دار بود(PV=0.019). طبق نتایج بدست آمده از مطالعه فوق به نظر می رسد که تیتراژ اندازه گیری شده B-HCG سرم در روز 17 پس از القای تخمک گذاری در ART می تواند تست مفید و مناسب و نسبتا ارزان قیمتی جهت تشخیص زودرس حاملگی و پیشگویی سرانجام آن باشد.

بی اختیاری ادراری استرسی در خانمها یکی از بیماری های شایع می باشد و روش های درمانی مختلفی دارد براساس شدت بیماری ممکن است درمان طبی یا جراحی شود. روش های جراحی نیز متفاوت می باشد، میزان موفقیت، مدت زمان عمل، مواد مصرفی و مدت زمان بستری در بیمارستان باعث مزیت برخی از روش های بر روش های دیگر شده و روش ما تمام این مسایل را در نظر گرفته است.
از آبان ماه 1370 الی پایان خرداد 1380 تعداد 603 بیمار مبتلا به بی اختیاری ادراری استرسی را (SUI)* با استفاده از سوزن و روش ابداعی جدید تحت درمان قرار دادیم سن بیماران 35 تا 65 سال متوسط 50 سال می باشد و تعداد زایمان ها متوسط 8.3 می باشد تمام بیماران شرح حال و پرسشنامه و آزمایشات و تست مارشال و سیستوسکوپی داشتند.
بیماران از 3 ماه تا 10 سال پیگیری شدند از 603 بیمار درمان شده با این روش 25 مورد عود وجود داشت.
15 نفر قبلا با یکی از روش های جراحی SUI درمان شده بودند که نتیجه نداده بود. 8 مورد سابقه هیسترکتومی داشتند. از 25 مورد عود، 3 مورد موافقت کردند که مجددا به همین روش عمل شوند و بعد از عمل مجدد کاملا بهبود یافتند. بیماران با توجه به رضایت و اظهار نظر خودشان به روش بیهوشی عمومی یا تخاعی تحت درمان قرار گرفتند. مدت زمان عمل به طور متوسط 20 دقیقه بود.
با توجه به آسان بودن کار و مدت کم بستری در بیمارستان و هزینه های پایین ما این روش را در درمان جراحی SUI پیشنهاد می کنیم.

زایمان سخت شایع ترین اندیکاسیون انجام سزارین اولیه می باشد که طبق تحقیقات انجام شده در 25 موارد تشخیص آن قبل از شروع مرحله فعال زایمان داده می شود. به نظر می رسد که ارتباطی بین اندازه اتساع سرویکس در بدو مراجعه و میزان سزارین و تقویت زایمان با اکسی توسین وجود داشته باشد. ما در این مطالعه به بررسی این ارتباط پرداخته ایم.
این پژوهش به صورت آینده نگر و طی 7 ماه بر روی 500 زن حامله اول زایا چند زا که در مرحله زایمان خود بخودی با حاملگی تک قلو؛ نمایش سر؛ کیسه آب سالم، سن حاملگی ترم، زایمان واژینال به بیمارستان های امام رضا و حضرت زینب مراجعه کرده بودند، انجام گرفت. بیماران در بدو مراجعه به دو گروه با اتساع سرو یکس کمتر از 4 سانتی متر یا بیشتر تقسیم شدند و متغیر هایی چون میزان سزارین، میزان تقویت زایمان با اکسی توسین، طول مدت مرحله دوم زایمان، زایمان با واکو یوم، و زن تولد نوزاد و نمره اپکار دقیقه 5 مورد مقایسه قرار گرفت.
این مطالعه نشان داد که خطر سزارین با افزایش اتساع سرویکس هنگام پذیرش بیماران در هر دو گروه اول زا و چند زا کاهش می یابد. ارتباط معنی داری بین میزان اتساع سرویکس در بدو مراجعه در هر دو گروه اول زا و چند زا با میزان تقویت زایمان با اکسی توسین وجود داشت(P<0.001). طول مدت مرحله دوم زایمان نیز با افزایش میزان اتساع سرویکس هنگام پذیرش کاهش می یابد. در مورد سایر متغیرها ارتبط معنی داری مشاهده نگردید.
میزان سزارین و میزان تقویت زایمان با اکسی توسین و طول مرحله زایمان با افزایش میزان اتساع سرویکس در بدو مراجعه کاهش می یابد. مراقبت از زائو در منزل در اوایل زایمان باعث تاخیر در مراجعه به بیمارستان و کاهش دخالت های بعدی می شود.

از آنجایی که عموما توصیه به شروع زودرس شیردهی به نوزاد در ساعات اولیه تولد، جهت کمک به استمرار آن می گردد، بی دردی مادر پس از سزارین می تواند در این امر موثر باشد. هدف این مطالعه تعیین اثر بی حسی بعد از عمل جراحی روی زمان شروع و استمرار شیردهی می باشد.
در این مطالعه آینده نگر از روش case-control استفاده شده است در 40 خانم باردار کاندیدای سزارین که بیهوشی عمومی گرفته بودند (ASA class I-II)، در 20 بیمار گروه مورد مطالعه بعد از ترمیم جدار عضلانی شکم 10 میلی لیتر لیدوکایین 1.5% در زیر جلد در محل انسزیون توسط جراح انفیلتره گردید و در گروه کنترل این تزریق انجم نشد. بعد از عمل میزان تهوع و استفراغ، شدت درد بعد از عمل (با روش VAS بررسی گردید) و همچنین زمان شروع شیردهی و تشدید درد محل انسزیون با شیردهی نیز پیگیری شد.
زنان دو گروه از نظر خصوصیات دموگرافیک سن، تعداد حاملگی و نوع انسزیون مشابه بودند. از نظر شیوع تهوع و استفراغ، شدت درد بعد از عمل و فاصله زمانی بین خاتمه عمل و شروع شیردهی، با هم اختلاف معنی داری نداشتند. از نظر تشدید درد محل انسزیون با شیردهی دو گروه اختلاف معنی داری داشتند یعنی انفیلتراسیون زیر جلدی لیدوکائین باعث کاهش درد در گروه مورد مطالعه نسبت به گروه کنترل شده است.
هر چند در این مطالعه آشکار شده است که انفیلتراسیون لیدوکایین در کاهش عوارض تهوع و استفراغ و درد بعد از عمل و نیز تسریع شروع شیردهی تاثیری نداشته است. با این حال کاهش تشدید درد محل انسزیون با شیردهی سبب تمایل بیشتر وی به شیردهی شده و استمرار آن را در آینده موجب خواهد گردید.

ارزیابی و مقایسه دو روش هیستروسالپنگوگرافی (HSG) و هیدروسونوهیستروسالپنگوگرافی (HSHSG) در بررسی حفره رحمی و لوله های رحمی در خانم های نازا.
پنجاه خانم نازا به روش تصادفی انتخاب شده و در تمام آنها در ظرف مدت یکسال هیستروسالپنگوگرافی توسط رادیولوژیست واحد انجام شد و سپست تحت عمل HSHSG در ابتدای فاز فولیکولار قرار گرفتند. جهت انجام کار از محلول نرمال سالین استریل و کاتتر IUI یا سوند فولی شماره 8-5.5 استفاده شد، که همزمان با تزریق 2-3cc محلول به داخل رحم با استفاده از سونوگرافی واژینال حفره رحمی بررسی شد و سپس با افزودن حدود 10-20cc مایع، لوله های رحمی و حفره لگنی مورد بررسی قرار گرفتند. وجود مایع در فضای لگن و اطراف تخمدانها به عنوان باز بودن لوله های رحمی در نظر گرفته شد. جهت تائید یا رد نتایج حاصله از دو روش HSHSG, HSG در تمام بیماران عمل لاپاراسکوپی و هیستروسکوپی به عنوان روش استاندارد طلایی انجام شد.
میزان در دو کارمپ و لکه بینی در (60%) HSG و در (10%) HSHSG دیده شد.
میزان باز بودن لوله های رحمی در (78%) HSG و در (82%) HSHSG بود.
میزان انسداد لوله های رحمی در (22%) HSG و در (18%) HSHSG ود.
سه مورد میوم و پولیپ رحمی در HSHSG گزارش شد که در روش HSG دیده نشده بود. در بررسی نتایج لاپاراسکوپی و هیستروسکوپی، چهار مورد از موارد انسداد لوله در HSG به عنوان منفی کاذب اعلام شد. ولی در HSHSG منفی کاذب مشاهده نشد. وارد میوم و پولیپ گزارش شده در HSHSG با هیستروسکوپی تایید شد.
HSHSG یک روش آسان، تکرار پذیر و بدون عارضه می باشد و توسط متخصصین زنان قابل انجام است و عوارض اشعه را نیز ندارد و در بررسی ضایعات داخل رحمی و لوله های رحیم و کاویته لگنی ارزش تشخیصی بالایی دارد.

بررسی علائم و نشانه های تب خال تناسلی و مقایسه ان با نتایج بررسی سرولژیک جامعه مورد پژوهش بیماران مراجعه کننده به یک کلینیک خصوصی زنان و پوست در مشهد بودند. سرم کلیه خانمهای مشکوک به تب خال دستگاه تناسلی از نظر IgM و IgG مثبت داشتند که در 4 مورد (23.5%) سابقه تب خال تناسلی را ذکر می کردند و در 9 بیمار دیگر (52.94%) فقط IgM مثبت بود.
در 100% موارد IgM و یا IgG مثبت شد 8 بیمار IgM (%47.5) و IgG مثبت داشتند که در 4 مورد (23.5%) سابقه تب خال تناسلی را ذکر می کردند و در 9 بیمار دیگر (52.94%) فقط IgM مثبت بود.
شایع ترین شکایت بیمار سوزش (6=تعداد، (35.3%)) بود و سایر علایم عبارت بودند از ترشح (5=تعداد، (29%))، احساس توده در دستگاه تناسلی خارجی (4=تعداد، (23.5%))، خارش (3=تعداد، (17.6%))، ضایعات زخمی (2=تعداد، (11.8%))، سوزش ادرار (2=تعداد، (8.11%)) و سایر علایم مثل لکه بینی، مقاربت دردناک، درد و احساس توده در ناحیه کشاله ران (هر کدام 1=تعداد، (5.9%)).
اغلب بیماران (15=تعداد، (88.2%)) خانه دار بودند. شغل همسران در 15 مورد (88.2%) غیر دولتی بود. در سابقه هیچکدام از بیماران یا همسر آنها مسافرت به خارج از کشور وجود نداشت، 4 بیمار (23.5%) علایم عود کننده داشتند.
ما در این مطالعه دریافتیم که بیشترین شکایت بیمار در ابتلای به تب خال تناسلی و سوزش بود و از آنجایی که در 100% بیماران مشکوک IgG, IgM مثبت بود تشخیص کلینیکی از صحت بالایی برخوردار است.

بیماری سل از مشکلات مهم بهداشتی در کشور ما و به خصوص در استان سیستان و بلوچستان به شمار می آید. سل ژنیتال زنان نیز از علل مهم نازایی در مناطق اندمیک است.
این بیماران معمولا علایم واضح و مشخصی ندارند ولی گاه با اختلالات قاعدگی، دردهای لگنی و شکم و یا نازایی مراجعه می کنند. تستهای تشخیصی مهم شامل کشت خون قاعدگی و نسج اندومتر، آسیب شناسی نمونه نسج اندومتر، هیستروسالپنگوگرافی و لاپاراسکوپی است. با توجه به شیوع بالای سل در استان سیستان و بلوچستان این مطالعه با هدف بررسی وضعیت اپیدمیولوژیک سل ژنیتال زنان در شهرستان زاهدان انجام شده است.
این مطالعه بصورت گذشته نگر، با مراجعه به مراکز بهداشتی درماین شهرستان زاهدان، که مسول پیگیری و درمان همه بیماران مبتلا به سل ژنیتال از فروردین سال 1377 لغایت اسفند 1381 انجام شده است.
اطلاعات موجود در پرونده ها جمع آوری شد و فاکتورهایی مثل سن، سابقه ابتلا به سل، ملیت، علایم بیماری، تست توبرکولین (PPD)، یافته های رادیوگرافی سینه، هیستروسالپنگوگرافی، نتایج نمونه برداری اندومتر و کشت خون قاعدگی مورد ارزیابی قار گرفتند.
از 1798 بیمار مبتلا به سل، 417 بیمار سل خارج ریوی، در مجموع این 5 سال داشتند و در این میان شیوع سل ژنیتال زنان 6.47% (27 نفر) بوده که 4.5 برابر سل ژنیتال مردان بود.
شیوع سل ژنیتال زنان در سالهای مختلف از 1377 لغایت 81 از حداقل 2 مورد تا حداکثر 8 مورد در سال متفاوت بود.
شایعترین سن ابتلا بین 30-20 سال بوده (66.7%) و هیچ موردی از سل ژنیتال زیر 18 سال یا بالاتر از 40 سال وجود نداشت. هیچ موردی سابقه ابتلا به سل نداشتند. 81.5% بیماران ایرانی و بقیه مهاجر افغانی بودند. 93% بیماران PPD مثبت (10 میلی متر یا بیشتر) داشتند و همه مواردی که رادیوگرافی سینه داشتند، هیچ یافته غیر طبیعی در آنها مشاهده نشد.
نازایی در 88.9% علامت اصلی مراجعه بود. هیستروسالپنگوگرافی در 100% موارد گرفتاری لوله را نشان داده و 37% موارد حفره رحم نیز درگیر بوده است.
همه موارد بررسی میکروسکوپی نمونه نسج اندومتر، واکنش گرانولوماتوزمزمن مشخصه بیماران سل را نشان داده است. در یک مورد با بررسی نمونه گرفته شده از تخمدان و پریتوئن تشخیص سل داده شد.
گزارشان موجود نشان می دهد که در سراسر دنیا میزان نازایی بدنبال سل ژنیتال 85% بوده و در مطالعه ما نیز حدود 895 بوده است. همچنین میزان شیوع سل ژنیتال زنان در زاهدان طی بررسی ما 6.47% سل های خارج ریوی بوده است در حالی که در مطالعات مشابه از 1.63% در شهرستان مشهد تا 4.3% در چهار محال و بختیاری متغیر بوده است.
در نهایت با توجه به بی علامت بودن اکثر بیماران مبتلا به سل ژنیتال و نیاز به اقدامات تشخیصی تهاجمی، احتمالا آمار واقعی در مناطق اندمیک بیش از این مقدار است و این توجه هر چه بیشتر از طرف پزشکان و دست اندرکاران امور بهداشتی را طلب می کند تا با تشخیص به موقع، مناسب و آموزش همگانی، بیماریابی صحیح تری انجام شود.

این مطالعه با هدف بررسی علل نازایی و انتخاب روش درمانی مناسب تر و سهل الوصول تر جهت درمان بیمارانی که با تشخیص نازایی تحت درمان قرار می گیرند، انجام شد.
در این مطالعه از تمام بیمارانی که با شکایت نازایی از اول مهر 79 لغایت آخر شهریور 80 به بیمارستان 15 خرداد مهدی شهر مراجعه کردند ضمن اخذ شرح حال، یک معاینه فیزیکی کامل به عمل آمد و 70 نفر از آنان که حداقل یکسال نزدیکی مکرر بدون استفاده از روش جلوگیری داشتند و حاملگی اتفاق نیفتاده بود به عنوان گروه مورد مطالعه، بررسی شدند.
در بیمارانی که از الیگومنوره یا گالاکتوره شکایت دشاتند و یا در بررسی آزمایشگاهی آنها پرولاکتین بالا وجود دشات، درمان با داروهای تحریک کننده تخمک گذاری شروع شد. در همه ای نگروه از بیماران جهت ارزیابی سایز فولیکولها و ضخامت آندومتر سونوگرافی در روز 14 سیکل قاعدگی انجام شد.
در بیمارانی که دو یا بیش از دو فولیکول بزرگتر یا مساوی 18 mm (در صورت درمان باکلومیفن یا برومو کریپتین یا دگزامتازون) و دو یا بیش از دو فولیکول بزرگتر یا مساوی 16 mm (در صورت درمان با HMG گونادوتروپین کوریونیک انسانی) و ضخامت آندومتر بزرگتر یا مساوی 6 mm وجود داشت، آمپول HCG (گنادوتروبین کوریونیک انسانی) با دوز 10000 واحد تزریق شد. تمامی این بیماران جهت ارزیابی پاسخ به درمان و رد صورت حاملگی در تمام مراحل حاملگی پیگیری شدند. رد بقیه بیماران بررسی از نظر سایر علل نازایی با روش های اسپرموگرام، هیستروسالپنگوگرافی و تست بعد از مقاربت انجام شد و سایر علل نیز مشخص شد.
در 57 درصد (40 بیمار) از بیماران، علایم الگومنوره، گالاکتوره یا پرولاکتین بالا وجود داشت در مورد این 40 بیمار تحریک تخمک گذاری با داروهای کلومیفن، بروموکریپتین، دگزامتازون و HMG انجام شد. 67 درصد (27 بیمار) از این بیماران حامله شدند که 20 مورد منجر به حاملگی ترم با تولد یک نوزاد نرمال شد، 5 مورد منجر به سقط و 2 مورد منجر به زایمان زودرس، هر دو در هفته 21 حاملگی شد.
در 28.5 درصد (20 بیمار) که اسپرموگرام غیر طبیع وجود دشات. نازایی به علت فاکتور مردانه بود، در 2.7 درصد (2 مورد) با هیستروسالپنگوگرافی غیر طبیعی، فاکتور لوله ای مطرح بود و در 1.4 درصد (1 مورد) از بیماران فاکتور سرویکال عامل نازایی بود.
از این مطالعه نتیجه گرفتیم که شایع ترین علل نازایی در مهدی شهر به ترتیب شامل فاکتور تخمدانی، فاکتور مردانه، فاکتور لوله ای، فاکتور سرویکال و سایر علل می باشد. همچنین در درصد قابل توجهی از این بیماران که با تشخیص عدم تخمک گذاری یا تخمک گذاری محدود با داروهای تحریک کننده تخمک گذاری درمان می شوند حامگلی اتفاق می افتد.

عفونت ادراری درمان نشده در طی حاملگی منجر به عوارض جیران ناپذیری در مادر و نوزاد می گردد و چون اکثرا عفونت ادراری در این گروه بصورت بدون علامت بروز می کند لذا غربالگری خانمهای حامله بخصوص در سه ماهه اول حاملگی جهت تشخیص زودرس عفونت ادراری الزامی می باشد.
این مطالعه بصورت توصیفی مقطعی در 1431 خانم باردار که به زایشگاه قدس زاهدان مراجعه کردند انجام شد. 490 نفر در سه ماهه اول، 478 نفر در سه ماهه دوم و 463 نفر در سه ماهه سوم حاملگی مراجعه کردند که همگی بدون علامت بودند.
از هر نفر یک نمونه کشت ادرار به روش Mid stream clean catch (MSCC) و یک نمونه آنالیز ادراری گرفته شد و پس از انجام کشت ادرار آنتی بیوگرام به روش دیسک دیفوزیون جهت بررسی مقاومت دارویی انجام شد.
از 1431 مورد کشت بعمل آمده، 198 نمونه مثبت گردید (13.1%). شایع ترین میکروارگانیسم مسئول عفونت ادراری، E.coli و استافیلوکوک ساپروفیتیکوس بود.
بیشترین مقاومت دارویی مربوط به آمپی سیلین و سپس سفالکسین و کوتریموکسازول بود و کمترین مقاومت مربوط به نیتروفورانتوئین بود. آنالیز ادراری در 33% موارد کشت مثبت ادراری منفی گزارش گردید.
اختلاف معنی داری از نظر شیوع عفونت ادراری بین زنان حامله که در سه ماهه اول و سوم حاملگی مراجعه کردند با گروهی که در سه ماهه دوم مراجعه نمودند دیده شد (p<0.027). با توجه به شیوع نسبتا بالای باکتری اوری بی علامت در زنان حامله و جهت پیشگیری از زایمان زودرس و همچنین پیشگیری از پیدایش پیلونفریت در مادر، غربالگری زنان حامله با کشت ادرار توصیه می گردد.
در صورت انجام آنالیز ادراری به تنهایی حدود 1.3 موارد عفونت ادراری در زنان باردار مشخص نمی گردد، لذا کشت به عنوان تنها کلید تشخیصی در موارد باکتری اوری بدون علامت پیشنهاد می گردد.

آندومتریوز در واقع بافت نابجای اندومتر می باشد که در 15-8% خانمها در سنین باروری یافت می شود. آندومتریوز اسکار جراحی و جدار شکم یافته نادری است و در 1% خانمهایی که سزارین شده اند دیده می شود و 25% این خانمها همزمان اندومتریوز لگنی نیز دارند.
در اینجا ما به بررسی 10 مورد بیمار مبتلا به اندومتریوز جدار شکم می پردازیم که 7 مورد از آنها اندومتریوز اسکار جراحی و دو مورد اندومتریوز ناف می باشد که همگی به دنبال سزارین و یا سایر جراحی ها بر روی رحم ایجاد شده است یک مورد نیز وجود اندومتریوز در ساک هرنی اینگواینال بدون هیچگونه سابقه جراحی می باشد.

این مقاله گزارش یک مورد نتیجه جراحی لاپاراسکوپی در بیماری است که مبتلا به ناباروری اولیه با فاکتور لوله ای بوده است.
مورد: بیمار خانمی 27 ساله می باشد که مبتلا به ناباروری اولیه 7 ساله به علت انسداد قسمت انتهایی لوله ها و هیدروسالپنکس سمت چپ بود که 3 ماه بعد از عمل جراحی لاپاراسکوپی و باز کردن لوله ها، حامله شد.
این گزارش تاکید می کند که روش جراحی لاپاراسکوپی روشی ایمن و مفید در درمان انسداد لوله ها است که اگر توسط جراح متبحری که به محدودیت آن آگاه است انجام شود به نتایج مفیدی دست خواهد یافت.