فهرست مطالب

علوم زیستی ورزشی - پیاپی 40 (بهار 1398)

فصلنامه علوم زیستی ورزشی
پیاپی 40 (بهار 1398)

  • تاریخ انتشار: 1398/03/01
  • تعداد عناوین: 8
|
  • جواد طلوعی آذر *، علی اصغر رواسی، رحمن سوری، علی اکبرنژاد صفحات 1-16
    آنژیوژنز فرایندی حیاتی در رشد و توسعه بافتی به ویژه بافت عضلانی محسوب می شود که تحت تاثیر انقباض عضلانی قرار می گیرد. مدالیته های تمرینی مختلف می توانند بر تعادل عوامل آنژیوژنیکی و آنژیوستاتیکی تاثیر داشته باشند. ازاین رو هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر 8 هفته تمرین هوازی و مقاومتی بر فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (VEGF) و اندوستانین (ES) در زنان غیرفعال بود. 30 زن غیرفعال به طور تصادفی در سه گروه تمرین هوازی، مقاومتی و کنترل قرار گرفتند. تمرین مقاومتی به مدت 8 هفته، سه جلسه در هفته و با 3 ست 10 تکراری با شدت 60 تا 70 درصد 1RM برای نه حرکت، تمرین هوازی به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 30 دقیقه با شدت 65 تا 70 درصد ضربان قلب بیشینه انجام گرفت. 48 ساعت قبل و بعد از آخرین جلسه تمرینی در شرایط ناشتا، خون گیری از گروه های پژوهش انجام شد. مقادیر VEGF و ES با استفاده از کیت به روش ELISA اندازه گیری شد. داده های پژوهش با استفاده از آزمون آماری t همبسته و ANOVA در سطح معناداری (05/0>P) تجزیه وتحلیل شدند. نتایج درون گروهی پژوهش حاضر نشان داد برنامه تمرین هوازی و مقاومتی به طور معناداری مقادیر سرمی VEGF را افزایش و ES را کاهش داد. همچنین، نتایج آزمون ANOVA و آزمون تعقیبی توکی نیز نشان داد بین تمرین هوازی و مقاومتی در مقادیر VEGF و ES تفاوت معناداری وجود ندارد (05/0<P). نتایج پژوهش حاضر نشان داد تمرین مقاومتی می تواند آثار مشابه تمرین استقامتی در کنترل و تعادل مثبت آنژیوژنزی داشته باشد.
    کلیدواژگان: آنژیوژنز، اندوستاتین، تمرین مقاومتی، تمرین هوازی، زنان غیرفعال، فاکتور رشد اندوتلیال عروقی
  • محمد همتی نفر، عباسعلی گائینی*، محمدرضا کردی، سیروس چوبینه، فریبا کریم زاده صفحات 17-34
    هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر شدت تمرین ورزشی بر ظرفیت نوزایی قلبی در رت های مبتلا به آنفارکتوس میوکارد (MI) بود. به این منظور، ابتدا رت های نر نژاد ویستار تحت عمل جراحی بستن شریان کرونری LAD قرار گرفتند و سپس از طریق اکوکاردیوگرافی ایجاد MI تایید شد. چهار هفته پس از جراحی، رت های مبتلا به MI به صورت تصادفی در گروه های تمرین ورزشی با شدت های کم (LIT)، متوسط (MIT)، بالا (HIT) و شم (Sham) به اضافه گروه کنترل سالم (Con) قرار گرفتند و پروتکل های تمرین ورزشی را به مدت 6 هفته و 5 جلسه در هفته اجرا کردند. پس از اتمام مداخله تمرین ورزشی رت ها تشریح شده و داده های حاصل از طریق آزمون ANOVA یکطرفه و آزمون LSD تجزیه وتحلیل شدند. نتایج نشان داد بین گروه ها در مقادیر کسر تزریقی، کسر کوتاه شدگی، mRNA Gata4 و mRNA Tbx5 تفاوت معناداری وجود دارد (001/0P=). نتایج آزمون تعقیبی نشان داد در هر سه گروه تمرین ورزشی مقادیر کسر تزریقی و کسر کوتاه شدگی نسبت به گروه Sham افزایش معناداری داشته اند، اما با وجود این افزایش، مقادیر آنها در گروه Con به شکل معناداری بیشتر از گروه های مبتلا به MI بود. همچنین در مقادیر mRNA Gata4 گروه LIT نسبت به گروه های MIT، HIT، Sham و Con افزایش معناداری مشاهده شد. با وجود این، در مقادیر mRNA Tbx5 بین گروه های مبتلا به MI تغییرات معناداری مشاهده نشد و تنها مقادیر mRNA Tbx5 در گروه Con نسبت به گروه های مبتلا به MI به صورت معناداری بیشتر است. در نتیجه، تمرین ورزشی صرف نظر از شدت، عملکرد قلبی رت های مبتلا به MI را افزایش می دهد، اما به نظر می رسد تمرین ورزشی با شدت کم، عامل موثرتری در افزایش ظرفیت نوزایی قلبی رت های مبتلا به MI باشد.
    کلیدواژگان: آنفارکتوس میوکارد، شدت تمرین ورزشی، ظرفیت نوزایی قلبی، عملکرد قلبی
  • کامیلیا مقدمی، حمید محبی*، الما تبری، مهرسا فریدنیا صفحات 35-48
    هدف از پژوهش حاضر مقایسه  تاثیر 12 هفته تمرین تناوبی با شدت بالا و متوسط بر پری لیپین3 (PLIN3) بافت چربی احشایی و مقاومت به انسولین رت های نر دیابتی نوع 2 بود. در این مطالعه 24 سر رت نر دیابتی نوع 2 به صورت تصادفی به سه گروه تمرین تناوبی با شدت متوسط (MIIT)، تمرین تناوبی شدت بالا (HIIT) و کنترل تقسیم شدند. تمرینات تناوبی (HIIT ، MIIT) به مدت 12 هفته و 5 جلسه در هفته اجرا شد. پروتکل MIIT شامل اجرای 13 وهله فعالیت چهاردقیقه ای با شدت 70-65 درصد VO2max و پروتکل HIIT شامل اجرای 10 وهله فعالیت چهاردقیقه ای با شدت 90-85 درصد VO2max با دوره های استراحتی  فعال دودقیقه ای بود. از روش وسترن بلات برای اندازه گیری سطوح پروتئینی PLIN3 استفاده شد. از آزمون های ANOVA و آزمون توکی برای تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج تحلیل داده ها بیانگر کاهش معنا دار PLIN3 در گروه های HIIT وMIIT  نسبت به گروه کنترل بود (001/0=P)، با این حال، تفاوت معنا داری بین گروه های تمرینی وجود نداشت (274/0=P). همچنین، هر دو پروتکل HIIT و MIIT به  کاهش معناداری در سطوح سرمی گلوکز منجر شدند (001/0=P)، درحالی که انسولین سرمی کاهش و تاثیر معنا داری بر مقاومت به انسولین نداشتند (05/0˃P).  همچنین، تفاوت معنا داری بین گروه های تمرینی در تغییرات انسولین، گلوکز و مقاومت به انسولین وجود نداشت (05/0˃P). یافته های پژوهش حاضر نشان داد که هر دو پروتکل HIIT و MIIT موجب کاهش چشمگیر PLIN3 چربی احشایی و بهبود متابولیسم گلوکز در رت های دیابتی نوع 2 می شوند. بنابراین، به نظر می رسد که تغییرات PLIN3 چربی احشایی مستقل از شدت فعالیت ورزشی است.
    کلیدواژگان: پری لیپین3، تمرین تناوبی، دیابت نوع2، مقاومت به انسولین
  • شادمهر میردار*، نیلوفر مقدسی، غلامرضا حمیدیان صفحات 49-61
    تمرینات تناوبی ممکن است آثار حفاظتی قلب در برابر مرگ سلولی را با چالش مواجه کند، با این حال نقش حفاظتی تمرینات ورزشی در پیشگیری از آپوپتوز ناشناخته است. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرین تناوبی فزاینده بر آپوپتوز بافت قلب رت های جوان بود.30 سر موش صحرایی نر ویستار جوان به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. برنامه تمرین شامل 6 هفته تمرین تناوبی به مدت 6 جلسه در هفته، هر جلسه 30 دقیقه با سرعت 25 تا 70 متر بر دقیقه با 10 تکرار 1 دقیقه ای و استراحت فعال دودقیقه ای بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی نمونه برداری از قلب انجام گرفت. برای مطالعه آپوپتوزی ساختار بافت قلب، در محلول فیکساتیو فرمالین 10 درصد قرار داده شد. برای تشخیص سلول های آپوپتوزی، از روش غیر رادیواکتیو نشاندار و تجزیه وتحلیل آماری با استفاده از تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی بن فرونی در سطح معنا داری (005/0P≤) انجام گرفت.نتایج ایمونوهیستوشیمی نشان داد 6 هفته تمرین تناوبی فزاینده موجب افزایش 200و 320 درصدی معنا دار (001/0P≤) آپوپتوز گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل شش هفته و گروه پایه شد. با توجه به ترسیم بدیع برهم کنش وابسته به سن در این مطالعه که به فعال سازی مسیر آپوپتوزیس در پی تمرینات تناوبی فزاینده منجر شد، بروز چنین واکنشی در کودکان و نوجوانان روشن نیست و نیازمند مطالعات آینده است، بنابراین توجه به ملاحظات تمرینی در طراحی تمرینات تناوبی برای آنان ضروری است.
    کلیدواژگان: فعالیت ورزشی، قلب، مرگ سلولی
  • ابوالفضل جعفرزاده باغان، مقصود پیری*، محمد علی آذربایجانی صفحات 63-81
    هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر چهار هفته دویدن اختیاری روی چرخ دوی گردان در دوران نوجوانی بر رفتار افسردگی و تاثیر آن بر میزان استرس اکسیداتیو در مخچه است. به همین منظور 24 سر موش نر به صورت تصادفی به سه گروه کنترل، جداشده از مادر (MS) و جداشده از مادر و دویدن اختیاری (MS+RW) تقسیم شدند. موش های گروه  MS و MS+RW از روز دوم پس از تولد تا روز چهاردهم به مدت 180 دقیقه از مادرشان جدا شدند. سپس آزمودنی ها به صورت چهارتایی تا روز بیست وهشتم در قفس نگهداری شدند. گروه MS+RW از روز بیست وهشتم به چرخ گردان به صورت 24 ساعت شبانه روز دسترسی داشت. در روز شصتم بعد از تولد رفتارهای افسردگی به وسیله آزمون های FST، SPT، OPT، و Splash test ارزیابی شد. بیومارکر استرس اکسیداتیو که شامل میزان ROS میتوکندریایی در بافت مخچه بود نیز اندازه گیری شد. نتایج نشان داد دویدن اختیاری به طور معنا داری رفتارهای شبه افسردگی ناشی از استرس جداسازی از مادر را خنثی کرد و استرس اکسیداتیو را کاهش داد. همچنین نتایج نشان داد دویدن اختیاری می تواند به عنوان روش درمانی غیردارویی برای اختلالات افسردگی مفید باشد.
    کلیدواژگان: استرس اکسیداتیو، استرس اولیه دوران زندگی، دویدن اختیاری، رفتار شبه افسردگی
  • مسلم خورشیدوند، رضا قراخانلو*، رضا حسن ساجدی صفحات 83-96
    گیرنده وانیلوئیدی نوع 1  (TRPV1) از گیرنده های مربوط به درد در دستگاه حسی است که به وسیله کپسایسین،گرما، اسیدیته و برخی متابولیک ها فعال می شود. نقش این گیرنده کاتیونی در ایجاد درد شناخته شده است. گزارش های جدید از نقش TRPV1 در اعمال دیگر نیز حکایت دارد و تاثیر این گیرنده در رفلکس فشار ورزشی و پاسخ قلبی- عروقی در برخی بیماری ها در حال بررسی است. این تحقیق با روش تجربی و با هدف رسیدن به پاسخی مناسب برای درک تاثیر تمرینات تداومی با شدت متوسط بر بیان پروتئین TRPV1 در عضله نعلی طرح شد. بدین منظور 16 سر رت نر نژاد ویستار با وزن 220-200 گرم، در دو گروه، شامل یک گروه تمرین و یک گروه کنترل، به صورت تصادفی قرار گرفتند. گروه تمرین 6 هفته و هر هفته 5 جلسه تمرین مداوم با شدت متوسط انجام دادند و در مقایسه با گروه کنترل که در تمام شرایط مشابه گروه تمرین بود ولی هیچ تمرین ورزشی انجام نمی دادند، بررسی شدند. رت ها توسط اصول استاندارد بی هوش، قربانی و بافت های موردنظر استخراج شد. یافته های آماری از خروجی آزمون t مستقل مستخرج از یافته های آزمایشگاهی وسترن بلاتینگ برای مقادیر بیان پروتئین گیرنده TRPV1 نشان داد که در گروه تمرین افزایش معنا داری (033/0P=) در بیان این گیرنده نسبت به گروه کنترل در عضله نعلی به وجود آمده است. این نتایج نشان می دهند با افزایش در بیان پروتئین گیرنده TRPV1، اعصاب حسی نسبت به تمرینات ورزشی سازگاری پیدا می کنند
    کلیدواژگان: تمرین تداومی، عضله نعلی، گیرنده وانیلوئیدی نوع 1
  • راضیه محمدی، ضیاء فلاح محمدی* صفحات 97-111
    هدف از این پژوهش یافتن پاسخ این پرسش ها بود: آیا ورزش می تواند نروژنز را افزایش دهد و فاکتور نروتروفیک که برای نروژنز ضروری است آیا با ورزش افزایش می یابد؟30 سر موش صحرایی به چهار گروه کنترل جوان، تمرین جوان، کنترل میانسال و تمرین میانسال تقسیم شدند. تمرین براساس اصل اضافه بار به مدت 6 هفته و 6 جلسه در هفته انجام گرفت. رت های جوان با سرعت 27 متر بر دقیقه و رت های میانسال با سرعت 20 متر بر دقیقه به مدت 20 دقیقه در روز اول دویدند. هر روز 2 دقیقه به زمان دویدن اضافه شد تا به 60 دقیقه در روز رسید. شاخص ها با روش الایزا اندازه گیری و از طریق روش آماری آزمون تعقیبی tukey تجزیه وتحلیل شد.بین وزن گروه های جوان تفاوت معنا داری وجود نداشت (sig=0.979) و تفاوت بین گروه های میانسال معنا دار بود (sig=0.000). Ki67 در گروه تمرینی جوان و میانسال به طور معنا داری از گروه کنترل بیشتر بود؛ به ترتیب (sig=0.002) و (sig=0.037). Midkine در گروه تمرینی جوان در مقایسه با گروه کنترل جوان افزایش معنا دار نداشت (sig=0.134). این شاخص در گروه تمرینی میانسال نیز افزایش یافت، ولی افزایش معنا داری نداشت (sig=0.557). همبستگی بین Midkine و Ki67 معنا دار بود (r=0.407) (sig=0.029). تمرین مداوم می تواند نروژنز را در رت های جوان و میانسال افزایش دهد. احتمالا این نوع تمرین برای افزایش نروژنز و ملزومات آن یعنی فاکتورهای نروتروفیک مفید است.
    کلیدواژگان: ki67، Midkine، دویدن بر روی تردمیل، هیپوکمپ
  • سید پدرام روحانی دوست، رزیتا فتحی* صفحات 113-129
    دیابت با افزایش لیپوژنز و بیان ژن های آن در کبد و فعالیت نئورگولین-4 با تضعیف لیپوژنز کبدی همراه است. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر 4 هفته تمرین هوازی بر تغییرات سطوح سرمی و کبدی نئورگولین-4 و نیمرخ لیپیدی موش های دیابتی بود. 32 سر موش صحرایی نر بالغ، به صورت تصادفی به گروه های هشت تایی کنترل سالم، کنترل دیابتی، تمرین و دیابتی تمرین تقسیم شدند. القای دیابت با تزریق درون صفاقی محلول استرپتوزوتوسین (mg/kg 55) انجام گرفت. فرایند تمرین به مدت 4 هفته (5 جلسه در هفته) با سرعت 15 تا 18 متر در دقیقه و برای 25 تا 44 دقیقه اجرا شد. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، خون گیری و بافت برداری انجام گرفت و سطوح نئورگولین-4 اندازه گیری شد. تفاوتی در سطوح سرمی و کبدی نئورگولین-4 بین گروه های دیابتی و غیردیابتی مشاهده نشد (05/0<P). سطوح سرمی کلسترول و HDL بین گروه های مذکور تفاوت معناداری نداشت (05/0<P). تری گلیسرید و LDL بین این گروه ها با افزایش معنادار همراه بود (05/0>P). 4 هفته تمرین هوازی بر سطوح سرمی و کبدی نئورگولین-4 موش های دیابتی و سالم تاثیری نداشت (05/0<P). همچنین 4 هفته تمرین هوازی بر سطوح سرمی کلسترول، تری گلیسرید، HDL و LDL در موش های سالم موثر نبود (05/0<P). تمرین در موش های دیابتی موجب کاهش معنادار سطوح سرمی کلسترول و تری گلیسرید شد (05/0>P)، ولی تفاوت معناداری در HDL و LDL ایجاد نکرد (05/0<P). با اینکه سطوح نیمرخ لیپیدی دچار تغییرات محسوس شد، احتمالا تمرینات ورزشی هوازی در 4 هفته نمی تواند محرک افزایش نئورگولین-4 گردشی و بافتی کبد باشد.
    کلیدواژگان: تمرین هوازی، دیابت، لیپوژنز کبدی، نئورگولین-4، نیمرخ لیپیدی
|
  • Javad Tolouei Azar, Ali Asghar Ravasi *, Rahman Soori, Ali Akbarnejad Pages 1-16
    Angiogenesis is a vital process in growth and development of tissues, especially muscle tissues that is affected by muscle contraction. Different training modalities can affect the balance between angiogenic and angiostatic factors. Therefore, the aim of this study was to investigate the effect of 8 weeks of aerobic and resistance training on vascular endothelial growth factor (VEGF) and endostatin (ES) in sedentary women. 30 sedentary women were randomly assigned to 3 groups: aerobic, resistance and control. Resistance training was performed for 8 weeks, 3 sessions per week and three 10-repetiton sets with intensity of 60-70% of 1RM for 9 movements. Aerobic training was performed for 8 weeks, 3 sessions per week, 30 minutes each session with intensity of 65-70% of maximum heart rate. Blood samples were collected 48 hours before and after the last training session in the fasting state. VEGF and ES values were measured using ELISA kit. Data were analyzed by dependent t test and ANOVA at (P<0.05). Intra-group results showed that aerobic and resistance training significantly increased serum levels of VEGF and significantly decreased ES. Also, the results of ANOVA and Tukey post hoc test revealed no significant difference in the amounts of VEGF and ES between resistance and aerobic training (P>0.05). The results of this study showed that resistance training could have the same effects as endurance training in the control and positive balance of angiogenesis
    Keywords: Aerobic training, angiogenesis, endostatin, resistance training, sedentary women, vascular endothelial growth factor
  • Mohammad Hemati Nafar, Abbasali Gaeini *, Abbas Ali Gaeini, Siroos Choobineh, Fariba Karimzade Pages 17-34
    The aim of this study was to investigate the effect of exercise training intensity on cardiac regeneration capacity in rats with myocardial infarction (MI). Male wistar rats were exposed to LAD coronary artery ligation surgery and then the creation of MI was confirmed by echocardiography. Four weeks after surgery, the rats with MI were randomly assigned to these groups: low intensity training (LIT), moderate intensity training (MIT), high intensity training (HIT), and Sham, plus a healthy control group (Con). Training groups performed the exercise training protocols for 6 weeks, 5 sessions per week. The rats were sacrificed after the exercise training intervention, and the obtained data were analyzed by one-way ANOVA and LSD test. The results showed a significant difference in the values of ejection fraction, fractional shortening, mRNA Gata4, and mRNA Tbx5 among all groups (P=0.001). LSD test results demonstrated that ejection fraction and fractional shortening values increased significantly in all three exercise training groups compared with the sham group. However, contrary to this increase, their values in the Con group was significantly higher than the groups with MI. Results also showed that mRNA Gata4 value significantly increased in the LIT group compared with the MIT, HIT, Sham, and Con groups. However, mRNA Tbx5 values showed no significant changes among the groups with MI. Only mRNA Tbx5 values in Con group were significantly higher compared with the groups with MI. In conclusion, regardless the intensity, exercise training increases cardiovascular function in rats with MI. However, it seems that low intensity exercise is a more effective agent in increasing cardiac regeneration capacity in rats with MI.
    Keywords: Cardiac function, cardiac regeneration capacity, exercise training intensity, myocardial infarction
  • Kamilia Moghaddami, Hamid Mohebbi *, Elma Tabari, Mehrsa Faridnia Pages 35-48
    The aim of this study was to compare the effect of 12 weeks of interval training with high and moderate intensity on perilipin 3 (PLIN3) of visceral adipose tissue and insulin resistance in type 2 diabetic male rats. In this study, 24 male rats with type 2 diabetes were randomly divided into three groups: interval training with moderate intensity (MIIT), interval training with high intensity (HIIT) and control. Interval training (HIIT, MIIT) was applied for 12 weeks, 5 sessions per week. The MIIT protocol included 13 four-min. bouts of activity with intensity of 65-70% vo2max and the HIIT protocol included 10 four-min. bouts of activity with intensity of 85-90% vo2max with 2-minute active rest periods. Western Blot method was used to measure PLIN3 protein levels. ANOVA and Tukey's test were used for data analysis. The results indicated a significant decrease in PLIN3 in the HIIT and MIIT groups compared with the control group (P=0.001). However, there was no significant difference between the training groups (P=0.274). Also, both HIIT and MIIT protocols significantly decreased serum levels of glucose (P=0.001), while they had no significant effects on serum insulin and insulin resistance (P˃0.05). There was no significant difference between training groups in insulin, glucose and insulin resistance changes (P˃0.05). The findings of this study showed that both HIIT and MIIT protocols drastically reduced PLIN3 of visceral adipose and improved glucose metabolism in type 2 diabetic rats. Therefore, it seems that PLIN3 changes in visceral adipose are independent of the training intensity.
    Keywords: Insulin resistance_interval training_PLIN3_type 2 diabetes
  • Shadmehr Mirdar *, Niloofar Moghadasi, Gholamreza Hamidain Pages 49-61
    Interval training may challenge the protective effect of heart against cell death. However, the protective role of exercise in preventing apoptosis is unknown. The aim of this study was to investigate the effect of high intensity interval training on apoptosis in young rats’ heart. 30 male young Wistar rats were randomly divided into three groups. The training program included six weeks of interval training, six sessions per week, 30 minutes each session with the speed of 25-70 m/min. with 10 one-minute repetitions and 2-minute active rest. Sampling of the heart tissue was conducted 48 hours after the last training session. In order to investigate the apoptosis, the heart tissue was placed in 10% formalin fixative solution. The apoptotic cells were labeled with non-radioactive method. The one-way ANOVA and Bonferroni post hoc test at the significance level (P≤0.005) were used for data analysis. Immunohistochemistry results showed that 6 weeks of HIIT significantly increased 320 and 200% (P≤0.001) of apoptosis in experimental group compared with the 6-week control group and baseline group. These findings delineate a novel, age‐dependent interaction which activated apoptotic pathway by HITT, but such reaction is unclear in adolescents and children and further research is needed. Thus it is necessary to consider training concerns when designing HITT for them.
    Keywords: Cell death, exercise, heart
  • Abolfazl Jafarzadeh Baghan, Maghsoud Peeri *, Mohammad Ali Azarbayjani Pages 63-81
    The aim of this study was to determine the effect of four weeks of voluntary running on running wheel (RW) in adolescence on depression and its effect on oxidative stress in the cerebellum. For this purpose, 24 male rats were randomly divided into 3 groups: control, separated from mother (MS) and separated from mother and running wheel (MS + RW). MS and MS + RW rats were separated from their mothers from postnatal day (PND) 2 to 14 for 180 min. per day. Then, each 4 rats per cage were kept until the 28th day. MS + RW group had access to the running wheel 24 hours a day from the 28th day. At PND 60, depressive-like behaviors were assessed by Open Field Test (OPT), Sucrose Preference Test (SPT), Forced Swimming Test (FST) and Splash test. Biomarker of oxidative stress including mitochondrial reactive oxygen species (ROS) in the cerebellum tissue was also measured. The results showed that voluntary running significantly neutralized depression-like behaviors induced by the maternal separation stress and reduced oxidative stress. Also, the results showed that voluntary running could be useful as a non-pharmacological treatment for depression.
    Keywords: Depression-like behavior, early life stress, oxidative stress, voluntary running
  • Moslem Khorshidvand, Reza Ghara Khanlou *, Reza Hassan Sajedi Pages 83-96
    The vanilloid receptor 1 (TRPV1) is a nociceptor receptor in sensitive system which is activated by capsaicin, heat, acidity and some metabolites. The role of this cation receptor is known at pain. New reports suggest that TRPV1 plays a role in other processes and researchers are studying the effect of this receptor on exercise pressure reflex (EPR) and cardiovascular response in some diseases.  In this experimental study, the aim of this study was to find an appropriate answer to perceive the effect of moderate continuous training on the expression of TRPV1 protein in soleus muscle. 16 male Wistar rats (weight: 200-220 gr) were randomly assigned to 2 groups: training and control. The training group performed 6 weeks (5 sessions per week) of moderate continuous training. The control group did not have any training but there was no difference between these groups in all conditions. The rats were anesthetized, sacrificed and their required tissues were extracted by standard procedures. The results of independent t test derived from Western Blotting laboratory findings for TRPV1 receptor protein expression showed a significant increase (P=0.033) in the expression of this receptor in soleus muscle in the training group compared with the control group. These results show that sensory nerves are adapted to training with an increase in TRPV1 receptor protein expression.
    Keywords: Continuous training, soleus muscle, vanilloid receptor 1
  • Razieh Mohammadi, Ziya Fallahmohammadi * Pages 97-111
    The aim of this study was to find answers to these questions: can exercise increase neurogenesis and does neurotrophic factor that is necessary for neurogenesis increase with training?30 rats were divided into four groups: young control, young training, middle-aged control and middle-aged training. The training was performed with overload principle for 6 weeks and 6 sessions per week. Young rats ran with the speed of 27 m/min. and the middle-aged rats with the speed of 20 m/min. for 20 minutes on the first day. The running time increased 2 minutes every day until it reached 60 minutes per day. Elisa method was used to measure the factors and they were analyzed by Tukey post hoc test.There was no significant difference in weight between young groups (sig=0.979) but the difference was significant between middle-aged groups (sig=0.000). Ki67 in young and middle-aged training groups was significantly more than control group (sig=0.002) and (sig=0.037). Midkine did not have a significant increase in the young training group compared with the young control group (sig=0.134). This factor increased in middle-aged training group but this increase was not significant (sig=0.557). The correlation between ki67 and Midkine was significant (r=0.407) (sig=0.029).Continuous training can increase the neurogenesis in young and middle-aged rats. This type of training may be useful to increase neurogenesis and its essentials (i.e. neurotrophic factors).
    Keywords: Hippocampus, ki67, Midkine, running on treadmill
  • Seyyed Pedram Rouhani Doost, Rozita Fathi * Pages 113-129
    Diabetes is associated with increased lipogenesis and expression of lipogenic genes in the liver, and neuregulin-4 activity is associated with inhibition of liver lipogenesis. The aim of this study was to investigate the effect of 4 weeks of aerobic exercise on changes of serum and liver levels of neuregulin-4and lipid profile in diabetic rats. 32 male adult rats were randomly divided into healthy control, control diabetic, exercise and exercise diabetic groups (each group 8 rats). Diabetes was induced by intraperitoneal injection of streptozotocin solution (55 mg/kg). The exercise was performed for 4 weeks, 5 sessions per week, at speeds of 15 to 18 m/min. and for 25 to 44 minutes. 48 hours after the last exercise session, blood samples were collected and liver tissue was removed and Neuregulin-4 levels were measured. The results showed no difference in serum and liver levels of neuregulin-4 between diabetic and healthy groups (P>0.05). Serum levels of cholesterol and HDL were not significantly different among the above groups (P>0.05). Triglyceride and LDL were significantly higher among these groups (P<0.05). 4 weeks of aerobic exercise did not affect serum and liver levels of neuregulin-4 in diabetic and healthy rats (P>0.05). Also, 4 weeks of aerobic exercise did not affect serum levels of cholesterol, triglyceride, HDL and LDL in healthy rats (P>0.05). Exercise in diabetic rats significantly decreased serum levels of cholesterol and triglyceride (P<0.05) but it did not make any significant differences in HDL and LDL (P>0.05). Although the levels of lipid profile changed significantly,  4 weeks of aerobic exercise probably cannot stimulate increases of neuregulin-4 in serum and liver tissue.
    Keywords: Aerobic exercise, diabetes, lipid profile, liver lipogenesis, neuregulin-4