فصلنامه 15 خرداد
سال هفدهم شماره 60 (تابستان و پاییز 1398)

شناخت جریانات سیاسی برای تحلیل های دقیق تر و انتخاب های بهتر ضروری است؛ به ویژه اگر جریان مورد نظر در مقاطع مختلف، حاکم بر امور اجرایی کشور نیز باشد. «اعتدال» یکی از جریانات سیاسی ایران است که به رغم تاثیر سیاسی قابل توجه، کمتر شناخته شده کافی بحث علمی و مستند است و در مورد چهارچوب فکری، روشی و ارتباطی آن به اندازه سالار با ابهام صورت نگرفته است و همین امر باعث شده سیاست ورزان این جریان نخبه استراتژیک برای رسیدن به اهداف خود دست به اجماع سازی نخبگانی بزنند و حتی گام هایی را برای تغییر قانون اساسی بردارند. شناخت این جریان ضروری است؛ چراکه در عین عدم اعتقاد جامع به مبانی سیاسی اسلام یافته، خود را تابع شریعت و و واگذار کردن سیاست به عقل و عرف جوامع سکولار توسعه رهرو ولی فقیه و مراجع عظام تقلید جا می زنند و از این رهگذر علاوه بر خطر بدعت گذاری دینی، منافع ملی را با وابستگی فکری و سیاسی خود به مخاطره می اندازند. البته شاخصه های فکری این جریان محدود به موارد پیش گفته نیست و «عمل گرایی»، نسبی گرایی سیاسی» و «تساهل و تسامح اجتماعی» را از دیگر شاخصه های این جریان « می توان نامید که در این مقاله هر کدام از عناوین فوق در جایگاه خود مورد بررسی قرار گرفته است.