نشریه قطعه سازان صنعت
سال دوم شماره 3 (پیاپی 7، پاییز 1400)

تهویه مطبوع به طور دقیق عبارت است از  فن آوری رساندن شرایط طرح داخل به شرایط استاندارد یا آسایش مطلوب، که این شرایط می تواند شامل کیفیت هوا، دما، رطوبت و فشار باشد. طراحی سیستم تهویه مطبوع را مهندس مکانیک با استفاده از اصول ترمودینامیک، مکانیک سیالات و اصول انتقال حرارت انجام می دهد. در برخی از مواقع لغت تبرید نیز به دنبال تهویه مطبوع می آید. در کابین مسافر و راننده وسیله نقلیه، تهویه مطبوع به معنای یک محیط کنترل شده و راحت در کابین مسافر است. کنترل دما (برای سرمایش یا گرمایش)، کنترل رطوبت (کاهش رطوبت درکابین مسافر)، کنترل گردش هوا و تهویه (میزان جریان هوا و جذب هوای تازه در مقابل جزیی گردش مجدد کامل یا گردش مجدد)، یخ زدایی یا مه زدگی شیشه جلو و تمیز کردن هوا از بو، آلاینده ها، گرد و غبار، گرده گل و غیره قبل از ورود به کابین مسافر از اهمیت زیادی برخوردار می باشد. در این مقاله در ابتدا مقدمه ای از سیستم تهیه مطبوع و نحوه عملکرد آن و همچنین نوع گاز مورد استفاده و نحوه روغنکاری در سیستم تهویه مطبوع در خودرو شرح داده شده است. همچنین در آخر اثراتی که گازهای مورد استفاده در سیستم تهویه مطبوع خودرو، می توانند بر محیط زیست بر جای بگذارند، آورده شده است.

در این تحقیق مجموعه سیستم تهویه مطبوع در خودرو مورد بررسی واقع گردید. سیستم تهویه مطبوع این امکان را به راننده می‌دهد که بتواند هوای داخل کابین را مناسب با فصل سرد و گرم تنظیم نماید. در واقع تهویه مطبوع دمای مناسب و مورد نیاز را طی فرایندی به داخل خودرو می‌دهد و همچنین این سیستم رطوبت مورد نیاز را تامین می نماید. تفاوت کولر با سیستم تهویه مطبوع در این است که کولر هوا را سرد می‌کند و در صورت کاهش دما به صورت دستی بایستی آن را کم یا خاموش نمود. لکن سیستم تهویه مطبوع تا رسیدن به دمای مطلوب روشن است. وقتی هوای کابین به دمای مطلوب رسید، سیستم تهویه مطبوع خاموش می گردد و هوای ورودی کابین آرام آرام کاهش می‌یابد.