نشریه پژوهش در توانبخشی ورزشی
پیاپی 18 (پاییز و زمستان 1400)

پیچ خوردگی مچ پا یکی از رایج ترین آسیب های ورزشی است که به دنبال آن فرد ورزشکار دچار بی ثباتی مزمن مچ پا (CAI) می شود. هدف از این مطالعه، بررسی اثرگذاری 8 هفته تمرینات ثبات مرکزی در سطح پایدار و ناپایدار بر نوسانات پاسچر در ورزشکاران دارای  CAI بود.

در این مطالعه نیمه تجربی، 30 ورزشکار دارای CAI با دامنه سنی 18 تا30 سال، به صورت هدفمند انتخاب و به صورت غیرتصادفی در سه گروه، تمرین در سطح ناپایدار، تمرین در سطح پایدار و کنترل قرار گرفتند. هر دو گروه تمرین در سطح ناپایدار و پایدار برنامه ی تمرینات ثبات مرکزی را به طور مشابه انجام دادند. برای ارزیابی نوسانات پاسچر از آزمون ایستادن تک پا و افت - فرود روی فوت اسکن استفاده شد. دامنه جابجایی مرکز فشار و سرعت جابجای مرکز فشار اندازه گیری شد. از تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی هولم - بونفرونی برای ارزیابی داده ها استفاده (05/0>P) شد.

 یافته های مطالعه نشان داد که، میانگین نمرات دامنه و سرعت جابجایی مرکز فشار، گروه تمرین در سطح ناپایدار نسبت به گروه های تمرین در سطح پایدار و کنترل در آزمون های ایستادن تک پا و فرود در پس آزمون تفاوت معناداری داشت (05/0>P). همچنین دامنه جابجایی مرکز فشار، گروه تمرین در سطح پایدار با گروه کنترل در آزمون ایستادن تک پا تفاوت معناداری نشان داد (05/0>P).

با توجه به نتایج به دست آمده می توان گفت، انجام تمرینات ثبات مرکزی بر روی ترامپولین تاثیر بیشتری در کاهش دامنه و سرعت جابجایی مرکز فشار ورزشکاران دارای CAI داشت. بنابراین انجام این تمرینات را به عنوان یک مداخله ی تمرینی در جهت کاهش نوسانات پاسچر در ورزشکاران زن دارای CAI توصیه می کنیم.

در زنجیره ی حرکتی عضلات مفصل هیپ نقش مهمی در فعالیت های حرکتی دارند. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر چرخش خارجی ایزومتریک هیپ بر فعالیت الکترومیوگرافی عضلات منتخب اندام تحتانی در چرخش های مختلف ران در حرکت پلویک دراپ می باشد.

این مطالعه نیمه تجربی شامل 15 نفر از دانشجویان دختر دانشگاه علامه طباطبایی (18 تا 25 سال) است. افراد حرکت پلویک دراپ را در زوایای نوترال، 15 درجه چرخش داخلی و 20 درجه چرخش خارجی مفصل هیپ با و بدون چرخش خارجی ایزومتریک هیپ انجام دادند. اطلاعات الکترومیوگرافی از حداکثر فعالیت عضلانی سرینی میانی، کشنده پهن نیام و مربع کمری توسط دستگاه الکترومیوگرام ثبت شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار spss نسخه 24 و از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری تکراری و آزمون تی وابسته با سطح معناداری کمتر از 05/0 استفاده شد.

نتایج نشان داد حرکت پلویک دراپ با اعمال چرخش خارجی ایزومتریک هیپ تفاوت معناداری در فعالیت سرینی میانی نشان نداد (05/0≤p) ولی این عضله در چرخش داخلی افزایش میانگین داشت و فعالیت کشنده پهن نیام و مربع کمری با اعمال نیرو تفاوت معناداری نشان داد (05/0≥p) که هر دو عضله در چرخش داخلی کاهش فعالیت، ولی در چرخش خارجی افزایش فعالیت نشان دادند.

 با توجه به نتایج مطالعه حاضر، پلویک دراپ با اعمال نیرو می تواند به عنوان یک روش موثر جهت افزایش نسبت فعالیت عضله سرینی میانی به کشنده پهن نیام و سرینی میانی به مربع کمری در زاوایای نوترال و 15 درجه چرخش داخلی در زنان سالم در نظر گرفته شود.

ناهنجاری اسکولیوزیس انحنای جانبی ستون فقرات همراه با چرخش مهره ها است. تغییرات وضعیتی و عدم تعادل عضلانی در ستون فقرات باعث تغییر پوزیشن کتف ها می شود. هدف از پژوهش حاضر مطالعه تاثیر تمرینات خود اصلاحی - عملکردی بر راستای ایستای ستون فقرات بازیکنان تنیس مبتلا به اسکولیوزیس غیرساختاری می باشد.

30 بازیکن مرد نخبه تنیس دارای اسکولیوزیس غیرساختاری با میانگین سن (82/2 ±12/18)، وزن (93/7 ± 65) و قد (31/9 ± 33/174) در این تحقیق نیمه تجربی به صورت هدفمند انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه 15 نفری تمرین و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تمرین به مدت 8 هفته، هر هفته 3 جلسه و برای 30 تا 65 دقیقه در برنامه تمرینات اصلاحی شرکت کردند؛ و گروه کنترل به تمرینات تنیس ادامه دادند. از روش فتوگرامتری برای تعیین درجه ی اسکولیوز استفاده شد. اطلاعات تحقیق با روش های آماری تی مستقل و زوجی در سطح معنی داری (05/0≤ p) تجزیه و تحلیل گردید.

یافته های تحقیق نشان داد که روش تمرینی تاثیر معنی داری بر راستای ستون فقرات بازیکنان مبتلا به ناهنجاری اسکولیوزیس دارد. میزان اندازه اثر تمرینات نیز براساس شاخص استاندارد آماره ی مجذور اتا در گروه آزمایش به ترتیب (84/ ، 73/0، 81/0) یک اندازه اثر مطلوب را نشان داد.

لذا با توجه به اثربخشی تمرینات خوداصلاحی - عملکردی بر بهبود راستای ستون فقرات آزمودنی های دارای اسکولیوز غیرساختاری می توان این تمرینات را جهت اصلاح این عارضه توصیه نمود.

علی رغم تفاوت در سبک و قوانین و مقررات کشتی آزاد و فرنگی، اطلاعاتی اندکی در زمینه مقایسه قدرت آیزوکنتیک کشتی گیران این دو سبک وجود دارد؛ بنابراین هدف از این پژوهش مقایسه قدرت آیزوکنتیک کشتی گیران آزاد و فرنگی است.

از بین کشتی گیران نخبه لیگ برتر جوانان استان تهران تعداد 51 نفر کشتی گیر آزاد و 21 نفر کشتی گیر فرنگی در این مطالعه شرکت کردند. جهت اندازه گیری حداکثر گشتاور عضلات اندام فوقانی و تحتانی از دستگاه آیزوکنتیک بایودکس-4 استفاده شد. این کشتی گیران در آزمون های قدرت آیزوکنتیک عضلات خم کننده و بازکننده زانو و عضلات خم کننده و بازکننده شانه در سرعت های 60، 180 و 300 درجه بر ثانیه شرکت کردند.

تفاوت معنی داری در قدرت آیزوکنتیک اکسنتریک عضلات بازکننده های زانو در سرعت 60 درجه بر ثانیه مشاهده شد. این قدرت در کشتی گیران آزاد (51/4±12/219) به طور معنی داری بیشتر از کشتی گیران فرنگی (15/9±15/200) بود (05/0≥P، 04/2=T)؛ اما تفاوت معنی داری در سایر متغیرهای تحقیق در کشتی گیران آزاد و فرنگی مشاهده نشد.

 نتایج این مطالعه نشان داد علی رغم تفاوت در قوانین و مقررات، تفاوت معنی داری در قدرت آیزوکنیتک عضلات اطراف شانه و زانوی کشتی گیران آزاد و فرنگی وجود ندارد. کشتی گیران آزاد فقط در قدرت اکسنتریک عضلات بازکننده زانو نسبت به فرنگی عملکرد بهتری داشتند که می توان دلیل آن را قرار گرفتن در وضعیت تک پا در زیرگیری ها دانست.

داشتن تعادل در افراد فلج مغزی به دلیل ضعف در اجرای وظایف تعادلی از اهمیت بالایی برخوردار است. لذا هدف از تحقیق حاضر تعیین اثربخشی یک دوره تمرینات صندلی بر تعادل بزرگسالان مبتلا به پاراپلژی بود.

مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون بود. جامعه آماری شامل افراد فلج مغزی- نخاعی بهزیستی شهرکرمان در سال 1395 بود که از میان جامعه آماری، نمونه مشتمل بر 40 نفر مبتلا به پاراپلژی که پس از غربال اولیه به شکل هدفمند در دو گروه کنترل 20 نفر (با میانگین سنی 167/46 1/28 سال، میانگین قد 221/21 2/164 سانتی متر، جرم 164/25 2/58 کیلوگرم) وگروه مداخله 20 نفر (با میانگین سنی 188/56 1/27 سال، قد 778/19 2/163 سانتی متر، جرم 963/19 2/61 کیلوگرم) قرار گرفتند. گروه مداخله تمرینات صندلی را به مدت هشت هفته انجام دادند. در مدت زمان تحقیق، گروه کنترل هیچ گونه تمرینی انجام ندادند. از آزمونPostural stability  با چشم باز بر روی دستگاه تعادل سنج بایودکس برای ارزیابی تعادل ایستا و نیمه پویا استفاده شد. از آزمون سنجش مکرر ترکیبی جهت آنالیز داده ها استفاده شد.

 نتایج تحقیق حاضر تفاوت معناداری در تعادل ایستا (001/0=P) و نیمه پویا (001/0=P) بعد از اتمام دوره تمرینی در گروه مداخله نشان داد. اما در بررسی های بین گروهی تفاوتی بین دو گروه در تعادل ایستا (413/0=P) و تعادل پویا (600/0=P) مشاهده نشد.

با توجه به نتایج تحقیق حاضر مبنی بر اثربخش بودن تمرینات صندلی بر تعادل بزرگسالان مبتلا به پاراپلژی، توصیه می شود مربیان، مسیولین مراکز توان بخشی و کاردرمانان در برنامه توان بخشی این افراد تمرینات صندلی را به دلیل سادگی، تجهیزات اندک و بدون عوارض جانبی جهت بهبود تعادل لحاظ کنند.

از آنجایی که کمردرد یکی از چالش های نظام سلامت در جهان می باشد هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر تمرینات پیش توانبخشی آب درمانی قبل از عمل بر میزان درد و ناتوانی و توریع فشار کف پایی زنان دارای کمردرد مزمن می باشد.

در پژوهش حاضر 30 بیمار زن مبتلا به کمردرد مزمن به طور تصادفی در دو گروه 15 نفری مداخله با میانگین و انحراف استاندارد سن (45/5±2/46) و کنترل (39/5±26/46) سال قرار گرفتند. گروه مداخله چهار هفته تمرینات آب درمانی قبل از عمل و هشت هفته بعد از عمل را انجام دادند و گروه کنترل صرفا در هشت هفته تمرینات آب درمانی بعد از عمل جراحی شرکت نمودند. میزان درد با مقیاس بصری درد، میزان ناتوانی با پرسشنامه اوسوستری و برای میزان نوسانات پاسچرال از دستگاه توزیع فشار کف پایی استفاده شد.

 برای مقایسه داده های درون گروهی از تست t وابسته و از آنکووآ جهت مقایسه نتایج بین گروه ها با سطح معنی داری (05/0<p) استفاده شد. نتایج نشان داد متغیرهای درد، ناتوانی و توزیع فشار کف پایی، هر دو گروه مداخله و کنترل در مقایسه با خود پس از پایان دوره تمرینات به طور معنی داری بهبود یافتند (05/0<p). همچنین نتایج بین گروهی نشان دهنده تفاوت معنی دار و بهبودی بهتر گروه مداخله در مقایسه با گروه کنترل پس از اتمام دوره تمرینات بود.

بر پایه نتایج به دست آمده از این تحقیق پیشنهاد می گردد برنامه پیش توانبخشی ورزشی به عنوان بخش مهمی از برنامه جامع توانبخشی قبل از عمل بیماران مبتلا به کمردرد مزمن مورد استفاده قرار گیرد.

افزایش جمعیت سالمندان، ضعف تعادلی و سقوط سالمندان سبب اهمیت مطالعاتی پیرامون این موضوع شده که به دلیل نقش مهم پاسچر کف پا در زنجیره ی حرکتی اندام تحتانی، پرداختن به آن ضرورت پیدا می کند، بنابراین مطالعه حاضر به مقایسه تعادل ایستا، پویا و کنترل پاسچر در سالمندان دارای ساختار پای متفاوت می پردازد.

این تحقیق علی مقایسه ای بوده و به صورت میدانی انجام شد، جامعه آماری تعداد 60 سالمند ساکن در مراکز سالمندان بودند که با ارزیابی شاخص پاسچر کف پا در سه گروه (20 نفره) کف پای صاف، گود و طبیعی قرار گرفتند. برای ارزیابی تعادل ایستا، تعادل پویا و کنترل پاسچر به ترتیب از آزمون های ایستادن روی یک پا، آزمون رسیدن عملکردی و BESS استفاده شد. آنالیز داده های تحقیق با آزمون آنوا یک طرفه با نرم افزار SPSS  نسخه 23 انجام شد. آزمون فرضیه ها در سطح معناداری برابر یا کوچکتر از 05/0 در نظر گرفته شد.

نتایج نشان داد که بین کنترل پاسچر سالمندان دارای کف پای صاف و گود و طبیعی، تفاوت معنی داری وجود دارد (001/0=P) در حالی که بین تعادل ایستا و پویای سالمندان در سه گروه، تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0≤P).

نتایج نشان داد کنترل پاسچر می تواند تحت تاثیر ساختار کف پا در سالمندان قرار گیرد. بنابراین به مربیان پیشنهاد می شود برنامه های تمرینی ترکیبی برای بهبود کنترل پاسچر در برنامه های تمرینی افراد با ناهنجاری های کف پا گنجانده شود که عوامل موثر در کنترل پاسچر شامل حس عمقی، حس بینایی و حس وستیبولار را به چالش بکشد.

غربالگری حرکات عملکردی، یک روش ارزیابی حرکتی برای شناخت ریسک فاکتورها و تشخیص آسیب ها می باشد، از این رو هدف از مطالعه حاضر، مقایسه عملکرد دانش آموزان مقاطع مختلف تحصیلی دبستان در آزمون غربالگری حرکات عملکردی می باشد.

در این مطالعه، 972 دانش آموز ابتدایی (618 دختر و 354 پسر) شامل 191 دانش آموز کلاس اول، 223 دانش آموز کلاس دوم، 152دانش آموز کلاس سوم، 134 دانش آموز کلاس چهارم، 134 دانش آموز کلاس پنجم، و 138 دانش آموز کلاس ششم، مورد آزمون قرار گرفتند. هفت آزمون اسکات عمیق، گام برداشتن از روی مانع، لانچ، تحریک پذیری شانه، بالا آوردن فعال پا، شنا و پایداری چرخشی به عنوان آزمون های غربالگری حرکات عملکردی انجام شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های تحلیل واریانس چند متغیره، خی دو و رگرسیون چند متغیره در سطح 05/0<p استفاده شد.

 نتایج تحقیق نشان داد که بیشترین میانگین نمره FMS را دانش آموزان دختر کلاس ششم و کمترین آن را دختران کلاس اول ثبت کردند. بین میانگین نمره FMS دختران و پسران در کلاس های مختلف تفاوت معناداری وجود داشت (001/0<p). به غیر از آزمودن گام برداشتن از روی مانع (005/0=P) که تفاوت معناداری بین پسران و دختران وجود داشت، از لحاظ تقارن نمرات دیگر آزمون ها هیچ گونه تفاوت معناداری بین پسران و دختران و 6 کلاس وجود نداشت.

از یافته های این تحقیق می توان نتیجه گرفت که تعامل دو فاکتور کلاس و جنسیت بر میانگین نمره FMS موثر می باشد، به عبارت دیگر جنسیت در کلاس های اول تا ششم بر نمره کلی FMS تاثیر می گذارد.

بسیاری از فعالیت های روزانه و مهارت های ورزشی، به تعادل در حالت ایستا و پویا نیازمند است، همچنین به عنوان یک عنصر بسیار مهم در پیشگیری از آسیب ها قلمداد می شود؛ لذا هدف از مطالعه حاضر، معرفی روش های میدانی مختلف، و میزان اعتبار آنها، جهت ارزیابی تعادل و کنترل پاسچر افراد می باشد.

پژوهش حاضر از نوع مطالعات مروری سیستماتیک، با استفاده از بررسی متون، و پایگاه های PubMed، Science Direct، Google Scholar، Scopus، Sport Discus، و همچنین در پایگاه های فارسی SID، MedLib، CIVILICA، ISC با محدودیت زمانی 2000 تا 2021 و کلید واژه های Balance، Posture Control، Functional Test، Stability برای موتورهای جستوجوگر خارجی و از کلید واژه های تعادل، کنترل پاسچر، تست عملکردی، و ثبات برای موتورهای جستوجوگر داخلی استفاده گردید. تعداد 934 مقاله بررسی شد که 16 مقاله مورد قبول واقع گردید.

 16 مقاله ای که براساس معیارهای ورود به مطالعه انتخاب شده بودند به طور عمده روش های مختلف میدانی ارزیابی تعادل و میزان دقت آن ها را معرفی نمودند. با توجه به اینکه روش های دستگاهی مختلفی برای ارزیابی تعادل معرفی شده اند، اما تهیه آن ها بسیار پرهزینه می باشد. حال آن که امروزه متخصصین به دنبال روش های آسان و کم هزینه بوده تا بتوانند به سنجش قابلیت ها، از جمله تعادل بپردازند.

 به منظور انتخاب مناسب ترین آزمون برای امور بالینی، آشنا بودن با آزمون های تعادل الزامی می باشد. همچنین، ارزیابی های عملکردی تعادل، اطلاعاتی را درباره توانایی آزمودنی در انجام دادن فعالیت ها به طور مستقل فراهم می کند و به عنوان آزمون غربالگری برای شناسایی افراد در معرض آسیب کاربرد دارد.

هدف از انجام پژوهش حاضر تعیین تاثیر هشت هفته تمرینات اصلاحی NASM در دو محیط خشکی و آب بر راستای زانو، تعادل پویا، حس عمقی مفصل زانو، نمرات تست عملکردی FMS و زاویه Q فوتبالیست های جوان دارای ناهنجاری زانوی پرانتزی بود.

در این پژوهش کارآزمایی بالینی تصادفی شده، 45 نفر از فوتبالیست های دارای ناهنجاری زانوی پرانتزی شرکت کردند و به صورت برابر و تصادفی به سه گروه کنترل (قد:35/8±8/172، وزن:25/6±57/57، BMI= 29/3±28/19)، تمرینات NASM در خشکی (قد:96/9±07/168، وزن:52/5±48/53، BMI=57/3±93/18) و تمرینات NASM در آب (قد:74/10±47/170، وزن:61/6±01/56، BMI=60/3±27/19) تقسیم شدند.

 نتایج پژوهش حاضر نشان دهنده افزایش معنادار نمرات آزمون عملکردی FMS و میزان زاویه Q و کاهش معنادار میزان خطای بازسازی زاویه مفصل و فاصله بین کندیل های داخلی مفاصل زانو متعاقب انجام تمرینات اصلاحی NASM در هر دو محیط خشکی و آب بود (05/0>P)؛ اما نمرات آزمون های تعادل پویا تنها در تمرینات اصلاحی NASM در محیط آب به صورت معناداری افزایش یافت (05/0>P). همچنین، تنها تفاوت معناداری در نمرات آزمون های تعادل پویا بین تمرینات اصلاحی NASM در محیط خشکی و آب در پس آزمون مشاهده شد (05/0>P)؛ اما برای سایر متغیرها تفاوت معناداری وجود نداشت (05/0<P).

 با توجه به بهبود متغیرهای مورد بررسی در فوتبالیست های دارای زانوی پرانتزی در هر دو محیط خشکی و آب، استفاده از پروتکل تمرینات اصلاحی NASM به درمانگران، متخصصین حرکات اصلاحی، مربیان و ورزشکاران رشته فوتبال جهت اصلاح ناهنجاری زانوی پرانتزی توصیه می شود؛ هر چند که برای بهبود تعادل ایستا و پویا در این افراد انجام تمرینات اصلاحی NASM در محیط آب پیشنهاد می گردد.

بوکس یکی از رشته های رزمی پرطرفدار می باشد. هدف از انجام پژوهش حاضر مقایسه وضعیت بدنی بوکسورهای تیم ملی ایران با افراد عادی و ارتباط تیپ بدنی با وزن عضله و چربی بود.

شرکت کنندگان تحقیق حاضر 56 نفر بودند، گروه تجربی 28 بوکسور حرفه ای بودند که به روش نمونه گیری غیر احتمالی هدفمند از بین شرکت کنندگان در اردوی تیم ملی انتخاب شدند و گروه کنترل نیز شامل 28 فرد غیرورزشکار بود. در پژوهش حاضر از مدل هیث-کارتر، دستگاه بادی کامپوزیشن و نرم افزار پردازش تصویری حرکات استفاده شد. آزمون تی مستقل جهت مقایسه بین دو گروه و همچنین از آزمون همبستگی پیرسون جهت تعیین ارتباط سنجی استفاده شد.

 نتایج آزمون تی مستقل نشان داد که در متغیرهای چین بازو، چین تحت کتفی، چین زیر شکم، چین ساق و قطر کندیل بازو، چربی احشایی، درصد چربی، درصد عضله، شانه نابرابر، وزن عضله و توده چربی تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود داشت (05/0≥P). با توجه به نتایج تیپ غالب بوکسورهای حرفه ای اکثرا از نوع اکتومورفیک - مزوفورف می باشند.

با توجه به نتایج تحقیق حاضر می توان گفت که بوکسورهای حرفه ای از نظر ویژگی های آنتروپومتریکی، ترکیب بدنی متمایزتر هستند. با توجه به سبک مبازره این رشته ورزشی وجود ناهنجاری شانه نابرابر در این ورزشکاران رایج است. لذا به مربیان پیشنهاد می شود از تمرینات جامع جهت اصلاح این ناهنجاری و همچنین بهبود عملکرد ورزشی در بین بوکسورها بهترین نوع تمرینی را اتخاذ کنند.

یکی از راهکارهایی که ورزشکاران برای افزایش موقت نیرو و توان عضلانی می توانند استفاده کنند، توانمندسازی پس فعالی است که به عنوان بهبود حاد عملکرد و تولید نیروی عضلانی کارآمدتر در انقباض های بعدی ناشی از فعالیت و انقباض های قبلی عضلات تعریف می شود. هدف از این مطالعه تاثیر حاد توانمندسازی پس فعالی پس از یک محرک پلایومتریکی و ترکیبی مقاومتی سنگین با کش بر ویژگی های کینماتیکی کانترموومنت جامپ در دانشجویان پسر رشته تربیت بدنی دانشگاه شهید باهنر کرمان می باشد.

نمونه آماری این تحقیق شامل 20 دانشجوی تربیت بدنی (سن 00/3±24 سال، قد 25±7/180 سانتی متر، جرم 07/10±97/69 کیلوگرم)، به صورت در دسترس بوده است. تست گیری در سه شرایط مختلف گرم کردن شامل گرم کردن عمومی، ترکیبی (وزنه و کش الاستیک) و پلایومتریک با فاصله استراحت 5 دقیقه و اجرای پرش کانترموومنت در آزمایشگاه دانشکده تربیت بدنی دانشگاه شهید باهنر کرمان انجام گرفت. 4 مارکر بر روی نقاط آناتومیکی مهره L5 کمری، برجستگی بزرگ ران، کندیل خارجی ران و قوزک خارجی پای راست تمام آزمودنی ها نصب شد.

 نتایج تحقیق نشان داد بین میانگین حداکثر جابه جایی مفصل زانو حین مرحله اکسنتریک قبل پرش تفاوت معنی داری بین گروه عمومی و پلایومتریک، گروه عمومی و ترکیبی وجود دارد (001/0=p و 001/0=p). بین مدت زمان تبدیل فاز انقباض اکسنتریک به انقباض کانسنتریک حرکت پرش در بین گروه عمومی و پلایومتریک، گروه عمومی و ترکیبی تفاوت معنی داری وجود دارد (001/0=p و 002/0=p).

 گرم کردن اختصاصی قدرتی حداکثری حاد به دو روش ترکیبی و پلایومتریک باعث بهبود عملکرد توانی پرش کانترموومنت جامپ می گردد، بر این اساس این نوع گرم کردن با افزایش توان پایین تنه در افزایش ارتفاع پرش می تواند موثر باشد.