فهرست مطالب

دیابت و متابولیسم ایران - سال بیست و دوم شماره 2 (پیاپی 105، خرداد و تیر 1401)

مجله دیابت و متابولیسم ایران
سال بیست و دوم شماره 2 (پیاپی 105، خرداد و تیر 1401)

  • تاریخ انتشار: 1401/04/26
  • تعداد عناوین: 6
|
  • الهام مختاری، امیر سرشین*، فواد فیض الهی، عیدی علیجانی صفحات 69-80
    مقدمه

     دیابت نوع یک با کاهش مویرگی عضله اسکلتی و تنظیم نامناسب مسیرهای آنژیوژنز در عضله اسکلتی همراه است. هدف این پژوهش بررسی تاثیر تمرین مقاومتی و تزریق سلول های بنیادی اندوتلیال بر بتا-اکتین، AKT تام و فسفریله در عضله اسکلتی رت های دیابتی نوع یک بود.

    روش ها

    در این تحقیق تجربی، 36 سر رت صحرایی نر نژاد ویستار (میانگین سن 6 هفته) به شش گروه کنترل (سالم)، کنترل دیابتی پایه، کنترل دیابتی، دیابت+تزریق سلول بنیادی، دیابت+تمرین مقاومتی و دیابت+تزریق سلول بنیادی+تمرین مقاومتی تقسیم شدند. در این مطالعه رت ها با استفاده از داروی استرپتوزوتوسین به صورت تک دوز 40 میلی گرم به ازای هرکیلوگرم وزن بدن و به صورت درون صفاقی دیابتی شدند. تمرینات مقاومتی شامل بالا رفتن از یک نردبان یک متری با وزنه آویزان به دم به مدت 17 جلسه اجرا گردید. تعداد 500 هزار سلول بنیادی مشتق از استخوان توسط دستگاه سل کانتر تزریق شد. میزان بتا-اکتین، AKT تام و فسفریله بافت عضله اسکلتی رت ها به روش وسترن بلاتینگ اندازه گیری شد.

    یافته ها

    نتایج نشان داد تمرین مقاومتی منجر به افزایش معنی دار Pho-AKT، β-actin و نسبت Pho-AKT/AKT و کاهش معنی دار AKT بافت عضلانی رت های دیابتی نوع 1 شد (001/0>P). تزریق سول های بنیادی منجر به افزایش معنی دار Pho-AKT و نسبت Pho-AKT/AKT و تمرینات مقاومتی با ترزیق هم زمان سول های بنیادی منجر به افزایش معنی دار Pho-AKT، β-actin و کاهش معنی دار AKT بافت عضلانی رت های دیابتی نوع یک شد (001/0>P).

    نتیجه گیری

    با توجه به نتایج، احتمالا مداخله تمرینات مقاومتی با تزریق هم زمان سول های بنیادی می تواند به تنظیم مسیرهای آنژیوژنز عضله اسکلتی در دیابت نوع یک کمک کند.

    کلیدواژگان: تمرین مقاومتی، سلول های بنیادی، آنژیوژنز، دیابت نوع یک
  • پوریا محمدیان، داود خورشیدی*، فاطمه کیانی صفحات 81-88
    مقدمه

     ژن مرتبط با توده چربی و چاقی (FTO) با خطر افزایش چاقی و دیابت نوع دو ارتباط مستقیم دارد. هدف این مطالعه بررسی تاثیر 12 هفته تمرین تناوبی شدید بر بیان ژن FTO در بافت چربی زیر پوستی موش های صحرایی دیابتی نوع دو بود.

    روش ها

    در این مطالعه تجربی 12 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن 10±220 گرم با تزریق نیکوتین آمید-استرپتوزوتوسین به دیابت نوع دو مبتلا شدند و تصادفی در دو گروه تمرین (6=n) و کنترل (6=n) قرار گرفتند. گروه تمرین، برنامه تمرینات تناوبی شدید را به مدت 12 هفته و 5 روز در هفته با دویدن روی تردمیل اجرا کردند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، بیان ژن FTO در بافت چربی زیر پوستی، سطح گلوکز خون، انسولین و مقاومت انسولین در هر دو گروه اندازه گیری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تی مستقل در سطح P<0.05 انجام شد.

    یافته ها

    پس از مداخله ورزشی، سطح گلوکز خون، مقاومت انسولین و بیان ژن FTOبافت چربی در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل به میزان معنی داری کاهش یافتند (05/0<p). سطح سرمی انسولین در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل به میزان معنی داری افزایش یافت (05/0<p).

    نتیجه گیری

    به نظر می رسد تمرین تناوبی شدید می تواند سبب کاهش گلوکز خون، مقاومت انسولین و بیان FTO در بافت چربی رت های دیابتی نوع دو شود. بهبود کنترل گلیسمیک در رت های دیابتی ممکن است به کاهش بیان ژن FTO در پاسخ به تمرینات تناوبی شدید نسبت داده شود.

    کلیدواژگان: تمرین تناوبی، دیابت نوع دو، مقاومت انسولین، ژن FTO
  • سهیلا مردانی، سید عباس بی نیاز*، سجاد رمضانی صفحات 89-98
    مقدمه

     آیریزین مایوکاینی است که از پروتیین غشایی FNDC5 آزاد می شود و تاثیرات مثبتی بر متابولیسم کربوهیدرات ها دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 8 هفته تمرین هوازی بر میزان آیریزین و مقاومت به انسولین زنان میانسال مبتلا به دیابت نوع دو بود.

    روش ها

    در این مطالعه نیمه تجربی 24 زن مبتلا به دیابت نوع دو به صورت هدفمند انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تمرین هوازی (12 نفر) و کنترل (12نفر) تقسیم شدند. گروه تمرین به مدت 8 هفته (3جلسه در هفته) به مدت 50 دقیقه به اجرای تمرین تمرین های هوازی با شدت 45-85 درصد ضربان قلب بیشینه بر روی تردمیل پرداختند. گروه کنترل در مدت تمرین هیچ گونه فعالیت بدنی نداشتند. نمونه های خونی 24 ساعت قبل و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی جمع آوری شد و سرم حاصل جهت اندازه گیری سطوح آیرزین، شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR)، گلوکز ناشتا و انسولین استفاده گردید. جهت بررسی تغییرات درون گروهی از آزمونt همبسته و تفاوت بین گروهی از آزمون t مستقل استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS (نسخه 22) در سطح معناداری (05/0≥P) استفاده شد.

    یافته ها

    تغییرات درون گروهی نشان داد، 8 هفته تمرین هوازی موجب افزایش سطح سرمی آیریزین (000/0=P)، کاهش معنادار شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR) (000/0=P)، گلوکز ناشتاو انسولین (001/0=P) نسبت به گروه کنترل دیابتی شد. همچنین در مقایسه بین گروهی تمرین های هوازی موجب افزایش معنادار سطوح آیریزین (001/0=P) و کاهش شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR)، گلوکز ناشتا (001/0=P) و انسولین (001/0=P) نسبت به گروه کنترل دیابتی شد.

    نتیجه گیری

    تمرین هوازی از طریق تاثیر مطلوب بر افزایش سطوح آیریزین و کاهش شاخص مقاومت به انسولین، عامل کارآمدی جهت بهبود وضعیت متابولیسم گلوکز در بیماران دیابتی نوع دو است.

    کلیدواژگان: آیریزین، تمرین هوازی، مقاومت به انسولین، دیابت نوع دو
  • سورن والافر، عیدی علیجانی*، فریبا آقایی، مهسا محسن زاده صفحات 99-109
    مقدمه

     دیابت به عنوان یک بیماری پیشرونده، می تواند منجر به کاهش عملکرد دستگاه ایمنی شود. از این رو؛ هدف پژوهش حاضر تعیین اثر هم زمان تمرین های مقاومتی و تزریق سلول های اجدادی اندوتلیال بر ایمونوگلوبولین ها (IgA, IgM, IgG) رت های دیابتی القاء شده با استرپتوزوتوسین انجام بود.

    روش ها

    30 سر موش صحرایی (با سن 6 هفته و میانگین وزنی 20±200گرم)، به صورت تصادفی در گروه هایی شامل؛ دیابت+تزریق سلول های بنیادی+تمرین مقاومتی (6=n)، دیابت+تمرین مقاومتی (6=n)، دیابت+تزریق سلول بنیادی (6=n)، دیابتی کنترل (6=n) و سالم پایه (6=n) تقسیم شدند. جهت بررسی تغییرات ایمونوگلوبین ها از روش وسترن بلات استفاده شد. همچنین، برای مقایسه بین و درون گروهی از آزمون آنالیز واریانس دوراهه استفاده شد و برای درک بهتر نتایج نیز، اندازه اثر و مقدار فاصله اطمینان 95% آورده شد.

    یافته ها

    نتایج نشان داد IgA (022/0=P)، IgM (017/0=P)، IgG (045/0=P) بین گروه ها تغییرات معنی داری داشت. همچنین، اختلاف معنی داری در هر سه متغیر بین گروه دیابت کنترل و گروه دیابت+تمرین مقاومتی+تزریق وجود داشت (P≤0/05).

    نتیجه گیری

    با جمع بندی نتایج تحقیق حاضر احتمالا می توان گفت تمرین های مقاومتی و تزریق هم زمان سلول های اجدادی اندوتلیال موجب بهبود وضعیت ایمونوگلوبین ها در اثر تمرین و تزریق می شود. این یافته ها ادعا می کند که تمرین مقاومتی و تزریق می تواند به عنوان یک روش درمانی، موجب بهبود عملکرد دستگاه ایمنی ناشی از بیماری دیابت به کار رود.

    کلیدواژگان: دیابت نوع یک، تمرین های مقاومتی، سلول های اجدادی اندوتلیال، سلول درمانی، ایمونوگلوبین ها
  • مرتضی چناری، علیرضا رحیمی*، امیر سرشین، فواد فیض الهی صفحات 110-120
    مقدمه

    آسیب بافت قلب در دیابتی ها باعث التهاب و تخریب سلول های قلب می شود که در نتیجه منجر به آپوپتوز یا مرگ سلول می شود. هدف مطالعه ی حاضر مقایسه ی تاثیر شش هفته تمرین هوازی و مقاومتی بر شاخص آپوپتوزی کاسپاز 8 و کاتالاز در بافت قلب رت های نر دیابتی بود.

    روش ها

    در این مطالعه تجربی، 24 سر رت نر نژاد ویستار (میانگین وزن 200 -250 گرم) 10 تا 12 هفته ای به شش گروه، تمرین هوازی، تمرین مقاومتی، شم هوازی، شم مقاومتی، کنترل و سالم تقسیم شدند. القای دیابت با تزریق تک دوز استرپتوزوتوسین به مقدار 30 میلی گرم بر کیلوگرم به روش درون صفاقی انجام شد. برنامه ی تمرین هوازی و مقاومتی به مدت شش هفته انجام شد. برای اندازه گیری کاسپاز 8 و کاتالاز از روش وسترن بلات استفاده شد. داده ها به روش آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری P<0.05 تجزیه و تحلیل شد.

    یافته ها

    نتایج نشان داد اختلاف میانگین کاسپاز 8 بین گروه تمرین هوازی با گروه سالم (752/0=P)، گروه تمرین مقاومتی با گروه سالم (723/0=P) و تمرین مقاومتی با گروه تمرین هوازی (00/1=P) معنی دار نبود اما میزان کاسپاز 8 در گروه تمرین هوازی نسبت به تمرین مقاومتی کمتر بود. اختلاف میانگین کاتالاز بین گروه تمرین هوازی با گروه سالم (024/0=P) و گروه تمرین هوازی با گروه تمرین مقاومتی (023/0=P) معنادار بود و میزان کاتالاز در گروه تمرین مقاومتی نسبت به تمرین هوازی بیشتر بود.

    نتیجه گیری

    تمرینات هوازی و مقاومتی می تواند موجب کاهش میزان شاخص آپوپتوزی کاسپاز8 و افزایش کاتالاز در بافت قلب رت های دیابتی گردد.

    کلیدواژگان: تمرین هوازی، تمرین مقاومتی، کاتالاز، کاسپاز 8، دیابت
  • مهدی فراموشی*، رامین امیرساسان صفحات 121-132
    مقدمه

     دیابت نوع دو طی سال ها علاوه بر این که عوارض جبران ناپذیری در قسمت های مختلف بدن می گذارد موجب اختلال در عملکرد کبد می شود و خطر افزایش نارسایی قلب را افزایش می دهد ولی به دلیل عدم بروز علایم ظاهری، کمتر مورد توجه قرار گرفته است، بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین استقامتی، بر شاخص های دیابتی و میزان GLUT4 قلبی و آنزیم های کبدی موش های صحرایی دیابتی نوع دو بود.

    روش ها

    بدین منظور تعداد 24 سر موش صحرایی ویستار (وزن اولیه 20±220 گرم) به سه گروه هشت تایی تقسیم شدند: گروه اول: کنترل سالم، گروه دوم: دیابتی، گروه سوم: تمرین استقامتی دیابتی. جهت القای دیابت نوع دو ابتدا دو هفته غذای پرچرب به موش های صحرایی داده شد سپس استرپتوزوتوسین (تهیه شده از شرکت سیگما آلدریچ) با دوز mg/kg37 در بافر سیترات M1/0 (PH5/4) بعد از شش ساعت ناشتایی به صورت درون صفاقی تزریق شد برای گروه کنترل سالم همان میزان، بافر تزریق شد، همچنین گروه های تمرین هوازی پنج جلسه در هفته و هشت هفته بر روی نوار گردان موتوردار دویدند. سپس شاخص های دیابتی، GLUT4 میوکارد (وسترن بلات) و آنزیم های کبدی (الایزا) موش های صحرایی اندازه گیری شد.

    یافته ها

    تمرین استقامتی موجب کاهش معنی دار گلوکز خون ناشتا، شاخص مقاومت به انسولین (هر دو 00/0=P) شد. همچنین موجب افزایش معنی دار انسولین (01/0=P) و شاخص حساسیت انسولینی (00/0=P) نسبت به گروه کنترل دیابتی شد. از طرفی میزان GLUT4 در گروه دیابتی تمرین افزایش معنی داری داشت (01/0=P). همچنین نتایج نشان داد در مقایسه با گروه کنترل دیابتی، ALT و AST در دیابتی ها با تمرین استقامتی افزایش معنی داری نداشتند (به ترتیب 30/0=P ، 0 5/0=P).

    نتیجه گیری

    براساس نتایج به دست آمده به نظر می رسد که تمرین استقامتی ضمن افزایش معنی دار میزان GLUT4 قلب موجب کاهش معنی دار شاخص های دیابتی ازجمله گلوکز ناشتا، شاخص HOMA-IR و نیز آنزیم های کبدی می شود.

    کلیدواژگان: تمرین استقامتی، شاخص دیابتی، GLUT4، آنزیم های کبدی، دیابت نوع دو
|
  • Elham Mokhtari, Amir Sarshin*, Foad Feizolahi, Eidi Alijani Pages 69-80
    Background

    Type 1 diabetes is associated with decreased skeletal muscle capillary and improper regulation of angiogenesis pathways in skeletal muscle. This research intended to study the effect of resistance training and endothelial stem cell injection on βeta-actin, phosphorylated and total AKT of skeletal muscle in type 1 diabetic rats.

    Methods

    In this experimental study, 36 male Wistar rats (age 6 weeks) were divided into six groups of control (healthy), basal diabetic control, diabetic control, diabetes + stem cell injection, diabetes + resistance training and diabetes + stem cell injection + resistance training. In this study, rats became diabetic intraperitoneally using streptozotocin as a single dose of 40 mg/kg. Resistance exercises including climbing a one-meter ladder with weights hanging from the tail were performed for 17 sessions. 500,000 bone-derived stem cells were injected by a cell counter. The levels of βeta-actin, phosphorylated and total AKT in skeletal muscle tissue of rat were measured by using the Western blotting method.

    Results

    The results showed that resistance training led to significant increase in Pho-AKT, β-actin and Pho-AKT/AKT ratio and significant decrease in AKT of muscle tissue in type 1 diabetic rats (P<0.001). Injection of stem cells leads to significant increase in Pho-AKT and Pho-AKT/AKT ratio and resistance training with simultaneous injection of stem cells leads to significant increase in Pho-AKT, β-actin and significant decrease in Akt of muscle tissue in type 1 diabetic rats (P<0.001).

    Conclusion

    According to the results, it is possible that the intervention of resistance training with injection of stem cells can help regulate the pathways of skeletal muscle angiogenesis in type 1 diabetes.

    Keywords: Resistance training, Stem cells, Angiogenesis, Type 1 diabetes
  • Porya Mohammadiyan, Davood Khorshidi*, Fatemeh Kiani Pages 81-88
    Background

    Fat mass and obesity-associated gene (FTO) is directly associated with increased risk of obesity and type 2 diabetes mellitus (T2DM). The purpose of this study was to investigate the effect of 12 weeks of high intensity interval training (HIIT) on FTO expression of subcutaneous fat tissue in T2DM rats.

    Methods

    In this experimental study, twelve males Wistar rats (220±10 g) with T2DM induced by streptozotocin-nicotinamide injection were randomly divided into exercise (n=6) and control (n=6) groups. The training group performed the HIIT protocol on a treadmill for 12 weeks and 5 days per week. FTO expression in subcutaneous fatty tissue, blood glucose level, insulin and insulin resistance were measured 48 hours after the last training session. Data were analyzed by independent T test at P< 0.05.

    Results

    Blood glucose level, insulin resistance and FTO expression in fat tissue decreased significantly in training groups compared to control group after the exercise intervention (P˂0.05). Serum insulin increased significantly in training groups compared to control group (P˂0.05).

    Conclusion

    It seems that HIIT can decrease glucose, insulin resistance and FTO expression of fat tissue of T2DM rats. Improved glycemic control in diabetic rats might be attributed to reduced FTO expression in response to HIIT.

    Keywords: Interval training, Type 2 diabetes, Insulin resistance, FTO gene
  • Sohila Mardani, Sayed Abbas Binias*, Sajjad Ramezani Pages 89-98
    Background

    Irisin is a myokine that is released from FNDC5 membrane protein and has positive effects on carbohydrate metabolism. The aim of this study was to evaluate the effect of 8 weeks of aerobic exercise on irisin levels and insulin resistance in middle-aged women with type 2 diabetes.

    Methods

    In this quasi-experimental study, 24 women with type 2 diabetes were purposefully selected and randomly divided into two groups of aerobic exercise (n = 12) and control (n = 12). The training group performed aerobic exercises for 8 minutes (3 sessions per week) for 50 minutes with an intensity of 45-85% of the maximum heart rate on the treadmill. The control group did not engage in any physical activity during exercise. Blood samples were collected 24 hours before and 48 hours after the last training session and the serum was used to measure the levels of irzin, insulin resistance index (HOMA-IR), fasting glucose and insulin. Correlated t-test and independent t-test were used to examine intra-group changes and differences between groups. Data analysis was performed using SPSS software (version 22) at a significant level (P≥0.05).

    Results

    Intragroup changes showed that 8 weeks of aerobic exercise increased serum levels of irizin (P = 0.000), significantly decreased insulin resistance index (HOMA-IR) (P = 0.000), fasting glucose and insulin ratio (P = 0.001) ratio He became diabetic in the control group. Also, in comparison between groups, aerobic exercise caused a significant increase in levels of irizin (P = 0.001) and a decrease in insulin resistance index (HOMA-IR), fasting glucose (P = 0.001) and insulin (P = 0.001) compared to the control group. He became diabetic.

    Conclusion

    Aerobic exercise, through its beneficial effect on increasing irisin levels and decreasing insulin resistance index, is an effective factor in improving glucose metabolism in type 2 diabetic patients.

    Keywords: Aerobic exercise, Irisin, Insulin resistance, Type 2 diabetes
  • Suren Valafar, Eydi Alijani*, Fariba Aghai, Mahsa Mohsenzadeh Pages 99-109
    Background

    Diabetes, as a progressive disease, can lead to decreased immune function. therefore, the aim of this study was to determine the simultaneous effect of resistance training and endothelial progenitor cell injection on immunoglobulins (IgA, IgM, IgG) of streptozotocin-induced diabetic rats.

    Methods

     30 rats (aged 6 weeks with a mean weight of 200±20 g) were randomly divided into groups including Diabetes + stem cell injection + resistance training (n = 6), diabetes + resistance training (n = 6), diabetes + stem cell injection (n = 6), control diabetes (n = 6) and healthy basal (n = 6) Were divided. Western blotting was used to evaluate the changes in immunoglobulins. Also, two-way analysis of variance was used for comparison between and within the group, and for better understanding of the results, the effect size, and the amount of 95% confidence interval were given.

    Results

    The results showed that IgA (P = 0.022), IgM (P = 0.017), IgG (P = 0.045) had significant changes between groups. Also, there was a significant difference in all three variables between the control diabetes group and the diabetes + resistance training + injection group (P≤0.05).

    Conclusion

    Summarizing the results of the present study, it can probably be said that resistance training and simultaneous injection of endothelial progenitor cells improve the status of immunoglobulins by training and injection. These findings suggest that resistance training and injections can be used as a treatment to improve the function of the immune system due to diabetes.

    Keywords: Type 1 diabetes, Resistance training, Endothelial progenitor cells, Cell therapy, Immunoglobulins
  • Morteza Chenari, Alireza Rahimi*, Amir Sarshin, Foad Feizolahi Pages 110-120
    Background

    Damage to the heart tissue in diabetics causes inflammation and destruction of heart cells, which in turn leads to apoptosis or cell death. The aim of this study was to investigate compare the effect of six weeks of aerobic and resistance training on apoptotic indice of caspase-8 and catalase in the heart tissue of male diabetic rats.

    Method

    In this experimental study, 24 male Wistar rats were divided into six groups: aerobic training, resistance training, aerobic sham, resistance sham, control and healthy. Diabetes was induced by intraperitoneal injection of a single dose of streptozotocin in the amount of 30 mg per kg. The aerobic and resistance training program was performed for six weeks. Western blotting was used to measure caspase-8 and catalase. Data were analyzed by one-way analysis of variance and Tukey post hoc test at the P<0.05.

    Results

    The results showed that the mean difference of caspase-8 between aerobic training group and healthy group (P=0.752), resistance training group with healthy group (P=0.723) and resistance training with aerobic training group (P=1.00) were significant. Caspase 8 was lower in the aerobic exercise group than in the resistance exercise group. The difference between the mean catalase between the aerobic training group with the healthy group (P=0.024) and the aerobic training group with the resistance training group (P=0.023) was significant and the amount of catalase in the resistance training group was higher than aerobic training.

    Conclusion

    Aerobic and resistance training can reduce the apoptotic index of caspase-8 and increase catalase in the heart tissue of diabetic rats.

    Keywords: Aerobic training, Resistance training, Catalase, Caspase-8, Diabetes
  • Mahdi Faramoushi*, Ramin Amirsasan Pages 121-132
    Background

    Over the years type 2 diabetes, in addition to causing irreversible effects on various parts of the body, also causes liver dysfunction and increases the risk of heart failure, but due to the lack of physical symptoms, less attention has been paid. So, the aim of this study was to determine the effect of 8 weeks of endurance training on diabetic indexes and myocardial GLUT4 and liver enzymes of type 2 diabetic rats.

    Methods

    A total number of 24 rats (220±20) were divided randomly into three groups; 1-Non-diabetic Control group (NC, n=8). 2-Diabetic Control group (D, n=8) To induce type 2 diabetes, high-fat diets were given to rats for two weeks, then streptozotocin (Aldrich company) at a dose of 37 mg / kg in citrate buffer M0.1 (PH4.5) after 6 hours of intraperitoneal fasting was injected, For the healthy control group, the same amount of buffer was injected. Also, aerobic exercise groups ran 5 times a week and 8 weeks on a motorized treadmill. Diabetic index’s, myocardial GLUT4 (Western blotting) and liver enzymes (ELISA) of rats were measured.

    Results

    Endurance training significantly decreased fasting blood glucose, insulin resistance index (both P= 0.00). It also caused a significant increase in insulin (P= 0.01) and insulin sensitivity index (P= 0.00) compared to the diabetic control group. On the other hand, the amount of GLUT4 in the training group increased significantly (P= 0.01). The results also showed that in comparison with the diabetic control group, ALT and AST did not increase significantly in diabetics with endurance training (P= 0.30, P= 0.5, respectively).

    Conclusion

    Based on the results, it seems that endurance training significantly increases the level of GLUT4 in the heart and significantly decreased diabetic parameters such as fasting glucose, HOMA-IR index and liver enzymes.

    Keywords: Endurance training, diabetic indexes, GLUT4, Liver enzymes, Type II diabetes