حضرت علی اکبر(ع) در کربلا تا آخرین رمق حیات در کنار پدر بزرگوار خویش ایستادگی کرده و از آن حضرت دفاع نمود و در نهایت به شهادت رسید. این پژوهش با رویکرد تاریخی و روش توصیفی به مطالعه و بررسی چگونگی شهادت حضرت علی اکبر پرداخته و به این نتیجه دست‌یافته است که آن حضرت پسر بزرگ امام حسین× بود و حدود 25 سال یا بیشتر سن داشت. او در میان جوانان بنی‌هاشم، نخستین کسی بود که از امام حسین× اجازه میدان خواسته، به جنگ رفت و شهید شد. علی اکبر در میدان نبرد، چنان مبارزه می‌کرد که دشمن را در تنگنا قرار داده بود تا سرانجام فردی به نام مره بن منقذ عبدی بر او حمله نمود و ضربتی وارد کرد که حضرت به زمین افتاد. در آن هنگام افراد دشمن بر او هجوم آوردند و بدنش را با شمشیر قطعه قطعه کردند تا جایی که برخی در چگونگی شهادت آن حضرت تعبیر «اربا اربا» را به کاربرده‌اند. امام حسین و زینب به بالین علی اکبر آمدند. امام به جوانان بنی‌هاشم دستور داد که بدن پاره‌پاره علی اکبر را به خیمه‌ها ببرند و کنار دیگر شهیدان بگذارند.

شعر عاشورایی، یکی از گسترده‌ترین شاخه‌های شعرآیینی که به روایت رویدادها و توصیف شخصیت‌های مرتبط با واقعه عاشورا می‌پردازد، این گونه از شعر، پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران و به ویژه دوران جنگ ایران و عراق رونق بیشتری یافت. توصیف شخصیت‌های عاشورایی؛ به سان الگوهای متعالی مبارزه با ظلم، ایثار و صبر، انگیزه بخش مخاطبان در دوران انقلاب و جنگ بود؛ دورانی که در آن مردم نیازمند حفظ روحیه پایداری و مقاومت در خود بودند. این مقاله ضمن شناسایی لایه‌های سبکی و پیوند مسایل زبانی با محتوا ما را به درک و دریافت دقیق‌تری از این نوع شعر می‌رساند. کاربرد واژگان عینی و نشان‌دار، تکرار واژه‌ها و هم حروفی آن‌ها و همچنین وجود تشبیهات و استعارات که از طبیعت گرفته شده، از ویژگی‌های این نوع اشعار است. این مقاله به شیوه توصیفی، تحلیلی به بررسی لایه‌های سبکی اشعار عاشورایی بعد از انقلاب اسلامی می‌پردازد و تکامل اشعار را در چهار لایه آوایی، واژگانی، نحوی و بلاغی نشان می‌دهد. براساس یافته‌های این پژوهش این اشعار در حوزه واژگان و تصاویر دارای برجستگی است.

جون غلام فضل بن عبد الله بن عبد المطلب بود، که امام علی (ع) او را خرید و به ابوذر بخشید. هنگامی که ابوذر در ربذه فوت کرد؛ به مدینه برگشت و به حضرت علی (ع) پیوست، سپس به خدمت امام حسن (ع) آمد و بعد از ایشان نیز همراه امام حسین (ع) از مدینه به مکه و سپس از مکه به سمت عراق آمد. جون در کربلا کنار خیمه امام حسین (ع) به تعمیر و اصلاح شمشیر امام (ع) و یاران پرداخت. با وجود اینکه امام (ع) او را مرخص نمود؛ اما با بصیرت و وفاداری در کنار امام (ع) ماند و با شجاعت به شهادت رسید و عاقبت بخیر شد.

در طول تاریخ اسلام، عاشورا همواره به عنوانی حقیقتی زنده، جاوید و الهام بخش آزادگان جهان... بوده است ادیبان و شاعران بسیاری در مدح و سوگ آن امام همام شعر سروده‌اند. در بین اشعار و مراثی حسینی عینیه جواهری از زمره اشعار ممتاز در ادبیات عربی و دارای اهمیت ادبی و فکری خاصی می‌باشد. این نوشتار با شیوه توصیفی-تحلیلی و بررسی کتابخانه‌ای در پی پاسخ به این پرسش بنیادین است که جواهری به عنوان یک ادیب دگراندیش و نوپرداز با نگاهی نقادانه و گاهی بدبینانه؛ عاشورا را چگونه درک و در قاب تصویر بیان می کند؟ جواهری با همان نگاه نقادانه خود ابتدا بحث تحریف عاشورا را می پروراند، او سه عامل تحریف قیام حسینی را مطرح می‌کند: 1. نقش مرثیه سرایان و گذر زمان 2. برنامه‌های سیاستمدارنی " همان کسانی که که به امام حسین علیه السلام ظلم کردند" و او را این گونه مطرح کرده‌اند تا از آن بهره ببرند.3. به این خاطر که انسان اندوهگین، شیفته هر انسان غمزده و دردمند است. او بعد از طرح این احتمالات در واقع به این عوامل انتقاد می‌کند. جواهری در ابتدا باوری کودکانه و معصوم به عاشورا دارد اما در پی فشار جریان‌های اجتماعی و سیاسی بدبینی بر اندیشه او حاکم می‌گردد و به عاشورا شک می‌کند و تمام وجود او را شک فرا می‌گیرد تا اینکه راه حقیقت حسینی بر او متجلی و توسط ابا عبدالله الحسین علیه السلام طریق هدایت را در می‌یابد تا جایی که می‌گوید: آمنت بالحسین علیه السلام.

اعمال سلیقه شخصی در دین، همواره تنش‌هایی را در پی داشته‌است. یکی از مصادیق برخورد سلیقگی و غیرصحیح با اولیای الاهی، این است که برخی افراد خود را «سگ» آنان خطاب می‌کنند. این نوشتار درصدد برآمد تا این حرکت را ریشه‌یابی و نقد کند. لذا بعد از آنکه اثبات شد، «سگ» نامیده شدن ابتدایا در زمان صفویان و مشخصا توسط شاه عباس دوم ابداع شده و بعد از وی بوده که این عمل غیرصحیح در جامعه شیعی انتشار یافته، به نقد محتوایی و مفهوم این عمل پرداخته و اثبات می‌شود، با توجه به اینکه امیرالمومنین مردم را از ذلیل کردن خود در برابر آن حضرت بازداشت؛ و اینکه واژه «سگ» در زبان آیات و روایات در معنای ذلت‌بار و منفی به کار رفته، چنین نتیجه گرفته شد که عبارت «سگ» نمی‌تواند به عنوان تواضع در برابر اهل بیت به کار برود.

آیین های عزاداری محرم، از مهمترین مکانیزم های هویت ده و تداوم بخش فرهنگ شیعیان بشمار می آید. این آیین با انعطافی قابل توجه و در طول زمان، به خوبی خود را با آداب و رسوم اقوام و جوامع مختلف وفق داده است. دراین میان، رویدادهای مختلف زمان و مکان، نه تنها مانعی درمسیر برگزاری این آیین محوری نشده، بلکه عاملی در جهت ایجاد خلاقیت و ابتکارات ویژه درچگونگی انجام آن، توسط جماعت عزادار شده است. پاندمی ویروس کرونا، که از ماه های پایانی سال 1398ش، مهمان ناخوانده بشریت شد، اقتضایات خاصی را نیز به همراه داشت. درهمین راستا، سرایت سریع و واگیردار بودن این بیماری در انسان، دلالتی ویژه جهت اعمال تغییرات در برگزاری آیین عزاداری درسال 1399ش، ایجاد کرد. لذا شیوه های مختلفی در چگونگی برگزاری هیات های عزاداری در دهه اول ماه محرم، از سوی متولیان وعزاداران، اتخاذ شد. پژوهش حاضر تلاش دارد با رویکرد کیفی و روش مردم نگارانه وبا بهره گیری از ابزار مشاهده، مشارکت، مشاهده ی مشارکتی، ثبت تصویر و بررسی اسنادی، مروری محوری بر تغییرات و شیوه های اتخاذ شده در برگزاری مراسم عزاداری این-سال را داشته باشد. در نهایت این شیوه ها را می توان ذیل استراتژی های(تغییر، تحدید وتعلیق) صورت بندی کرد. استراتژی هایی که هر یک در زیر مجموعه خود، اشکال و مدل های متنوع برپایی مجالس عزاداری را دربرداشتند.