مجله زنان مامائی و نازائی ایران
سال هفتم شماره 2 (پاییز و زمستان 1383)

از روش های طبی و جراحی جهت انجام سقط استفاده می شود. پروستاگلاندین ها از روش های طبی مورد مصرف می باشند که به روش های مختلف مورد استفاده قرار می گیرند.
این مطالعه به منظور مقایسه اثربخشی شیاف واژینال پروستاگلاندین E2 تزریق وریدی پروستا گلاندین E2 در ختم سقط های فراموش شده در سه ماهه اول حاملگی انجام گردیده است.
این مطالعه یک کارآزمایی بالینی است که روی تعداد 74 خانم باردار که با سقط فراموش شده جهت ختم بارداری به بیمارستان بهشتی اصفهان در سالهای 82-81 مراجعه کرده بودند، انجام شد. بیماران به ترتیب ورود و به طور تصادفی به دو گروه 37 نفری تقسیم شدند. برای یک گروه، از تزریق آمپول پروستاگلاندین E2 که 5 میلی گرم در 1000 میلی لیتر دکستروز 5 درصد رقیق شده بود، استفاده شد و با سرعت 0.5 میلی لیتر در دقیقه آغاز گردید و بر حسب میزان پاسخ دهی بیمار تا 1 میلی لیتر در دقیقه افزایش یافت و در گروه دوم از دو عدد شیاف مهبلی 3 میلی گرم پروستاگلاندین E2 استفاده شد.
در هر دو گروه هم زمان با استفاده از پروستاگلاندین، تحریک زایمانی با 30 واحد سنتوسینون آغاز گردید، داده ها با استفاده از نرم افزار آماری - SPSS-10 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
بیماران دو گروه از نظر سن مادر، سن بارداری و دفعات حاملگی مشابه بودند. در هر دو گروه فراوانی نسبی باز شدن دهانه رحم 100% بود.
میزان تخلیه رحم به طور کامل در گروه دریافت کننده دارو به طریق تزریق وریدی 11 نفر (29%) و در گروه دریافت کننده دارو به طریقه شیاف واژینال 3 نفر (8%) بود که در بیماران گروه اول به طور معنی داری بیشتر بود(P<0.001). فاصله زمانی شروع اینداکشن تا دفع جنین در گروه پروستاگلاندین به طریقه تزریق وریدی، به طور معنی داری کمتر از گروه شیاف بود (به ترتیب 3±9.3 در برابر 5.8±13.2 (P<0.001). عوارض در گروه دریافت کننده شیاف دیده نشد و در گروه دریافت کننده تزریق وریدی، کل عوارض مجموعا در 5 نفر (13%) مشاهده گردید اما از نظر آماری این تفاوت معنی دار نبود.
استفاده از تزریق وریدی پروستاگلاندین وریدی جهت ختم سقط های فراموش شده، ضمن اثربخشی بهتر نسبت به شیاف واژینال، عارضه مادری عمده ای ندارد.

بی حسی نخاعی برای سزارین با احتمال بالای افت فشار خون، تهوع و استفراغ توام است. سینرژیسم بین مخدرها و داروی بی حسی موضعی تزریقی در داخل لایه تکا (اینتراتکال)، بی حسی نخاعی را با کمترین احتمال افت فشار خون با استفاده از دوز کم داروی بی حسی موضعی ممکن می سازد.
تعداد 40 بیمار کاندیدای سزارین به طور تصادفی به دو گروه 20 نفری تقسیم شدند. گروه A بی حسی نخاعی با 6mg بوپیواکائین 0.5% و 10μg فنتانیل و گروه B بی حسی نخاعی با 12mgبوپیواکائین دریافت کردند. افت فشار به صورت فشار سیستولیک کمتر از90mmHg و یا کاهش فشار خون بیش از 25% از میزان فشار خون متوسط شریانی تعریف شده است.
تمام بیماران در هر دو گروه بی حسی رضایت بخشی داشتند. به طور متوسط در گروه A؛ 4mg و درگروه B،11/75mg افدرین تزریق شد(P=0.006). نسبت متوسط کمترین فشار خون سیستولیک به متوسط فشار خون سیستولیک پایه 0.75 برای گروه A و 0.65 برای گروه B گزارش شده است (p<0.04).
تهوع و استفراغ در 10% بیماران گروه A و 20% بیماران گروه B مشاهده شد.
دوز کم بوپیواکائین به علاوه فنتانیل سبب بی حسی نخاعی مناسب برای سزارین می شود. و به طور قابل توجهی سبب افت فشار خون کمتری شده و احتمال تهوع و استفراغ را نیز کاهش می دهد.

ما در این مطالعه سه بار حاملگی و زایمان طبیعی، متعاقب پارسیل هیسترکتومی و شیمی درمانی در کوریوکارسینومای متاستاتیک به ریه را گزارش می نماییم.
گزارش مورد: در این مطالعه یک خانم 17 ساله مبتلا به کوریوکارسینومای جفتی متاستاتیک به ریه، که سبب درگیری قسمتی از رحم و خون ریزی شدید حین عمل جراحی، هیسترکتومی پارسیل شده و به دنبال آن سه مورد حاملگی موفق و زایمان طبیعی داشته است، را مورد بررسی قرار می دهیم.
همواره در درمان بیماران مبتلا به تومورهای تروفوبلاستیک حاملگی، در صورت لزوم، روش درمان به گونه ای انتخاب شود که قابلیت باروری بیماران تا حد امکان حفظ شود.

این مطالعه با هدف مقایسه تاثیر متیل پردنیزولون و پرومتازین بر تهوع و استفراغ شدید بارداری انجام گردید.
در این کارآزمائی بالینی، یک صد نفر از زنان باردار، با حاملگی طبیعی یک قلو و سن حاملگی کمتر از 16 هفته و با شکایت از تهوع و استفراغ شدید حاملگی جهت درمان در بخش مامائی بیمارستان امام رضا(ع) از مهر 1380 تا آبان 1381 بستری شدند. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه پنجاه نفره جهت دریافت متیل پردنیزولون خوراکی (5 میلی گرم سه بار در روز) و پرومتازین (25 میلی گرم سه بار در روز) تقسیم شدند و در هر دو گروه بعد از سه روز از شروع درمان در صورتی که استفراغ ادامه داشت، دارو درمانی قطع شده و به نوع دیگر تغییر پیدا می کرد. بیماران بعد از ترخیص مابقی دارو را ادامه داده و به طور هفتگی ویزیت می شدند.
هیچ تفاوت قابل ملاحظه ای بین دو گروه از لحاظ سن مادر، تعداد حاملگی و زایمان، سن حاملگی، میزان کاهش وزن و دفعات بستری در بیمارستان در طی حاملگی اخیر وجود نداشت. در گروه پرومتازین 72% بیماران و در گروه متیل پردنیزولون 90% به درمان پاسخ دادند که در این خصوص تفاوت معنی دار بود 8.17%؛ (P=0.041) بیماران و در گروه متیل پردنیزولون و 2.74% بیماران نیز در گروه پرومتازین به علت عود مجدد در طی و بعد از دو هفته از ترخیص، کاندید بستری مجدد شدند که تفاوت معنی داری از نظر میزان عود در دو گروه مشهود بود(P=0.009).
یک دوره درمان کوتاه مدت با متیل پردنیزولون در درمان تهوع و استفراغ شدید حاملگی موثرتر از درمان با پرومتازین می باشد.

هدف از این مطالعه بررسی خصوصیات بیماران اکلامپسی و مشاهده پیش آگهی حاملگی در این بیماران در دو بیمارستان اصلی ارجاعی شهر کرمان از سال 79 تا 82، جهت جستجوی عوامل موثر در پیش آگهی و پیش گیری از آنها بود.
مطالعه از نوع آینده نگر مشاهده ای و به صورت case series بود و شامل کلیه بیمارانی بود که به علت اکلامپسی در بخش زنان بستری شده بودند. خصوصیات دموگرافیک و بالینی نتایج آزمایشگاهی در بروز عوارض و سیر بیماری در این بیماران جمع آوری گردید و نتایج با تستهای آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
در مدت زمان انجام مطالعه 49 بیمار مبتلا به اکلامپسی بستری و بررسی شدند. متوسط سن بیماران 5.9±23.7 سال بود. 87.6%بیماران روستا نشین بودند و 59.2% آنها در حاملگی اول (پریمی پار) بودند. متوسط سن حاملگی بر اساس اولین روز آخرین قاعدگی (LMP)، 36.5±4 هفته بود. تنها 5 بیمار از 49 نفر (10.2%) مراقبتهای دوران بارداری را به طور منظم داشتند. اکثریت بیماران (85.7%) قبل از بستری و قبل از شروع دردهای زایمانی دچار تشنج شده بودند %65.3افراد به طریقه سزارین وضع حمل نمودند. هیچ کدام از بیماران سابقه اکلامپسی در خانواده خود نداشته و هم چنین سابقه بیماری زمینه ای مانند بیماری قلبی، کلیوی، دیابت و دوقلویی، حاملگی مولار، هیدروپس نداشتند. میزان مرگ و میر در بین بیماران %14.3 بود. کاهش تعداد پلاکت خون و ادم مغز شایع ترین عارضه در این زنان بود. ارتباط آماری معنی داری بین میزان مرگ و میر و بروز عوارض اکلامپسی وجود داشت (P<0.01).
بر اساس نتایج این مطالعه مرگ و میر اکلامپسی در کرمان بسیار بیشتر از کشورهای توسعه یافته بود ولی با سایر کشورهای در حال توسعه فرقی نداشت. نتایج نشان داد که انجام مراقبتهای دوران بارداری، آموزش زنان باردار و مدیریت صحیح در درمان پره اکلامپسی در کاهش میزان بروز اکلامپسی و مرگ و میر ناشی از آن موثر خواهد بود.

هدف از این مطالعه بررسی میزان بروز ناهنجاری های مادرزادی در زنان مبتلا به دیابت وابسته به انسولین در ارتباط با سن حاملگی در زمان شروع مراقبتهای دوران بارداری می باشد.
این مطالعه به طور آینده نگر بر روی 92 زن باردار مبتلا به دیابت وابسته به انسولین که جهت مراقبتهای دوران بارداری به مرکز تحقیقات دیابت خراسان از تاریخ مهرماه 1380 لغایت مهرماه 1383 مراجعه کرده بودند، انجام شده است. اطلاعات لازم در مورد ارتباط عوامل مختل با بروز ناهنجاری های مادرزادی در فرزندان متولد شده، جمع آوری و با استفاده از آزمون دقیق فیشر و آزمون مقایسه نسبتها مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
به طور کلی 92 زن حامله مبتلا به دیابت وابسته به انسولین به منظور مراقبتهای دوران بارداری در مرکز تحقیقات دیابت خراسان، وارد این مطالعه شدند. متوسط سن بارداری در اولین ویزیت جهت شروع مراقبتهای دوران بارداری 15.1 هفته بود. تعداد 69 نفر مراقبتهای دوران بارداری را زودتر و قبل از 20 هفته حاملگی و 23 نفر دیر و بعد از 20 هفتگی شروع کرده بودند. به طور کلی از 11 مورد ناهنجاری های مادرزادی در نوزادان این زنان فقط یک مورد آن در گروه با شروع مراقبت زودرس و 10 مورد در گروه با شروع مراقبت دیررس بودند که این تفاوت از نظر آماری معنی دار بود. سن مادران، تعداد حاملگی ها، مدت ابتلا به دیابت و نظم در مراقبتهای دوران بارداری و هم چنین سن بارداری در شروع مراقبتهای بارداری در ارتباط با ایجاد ناهنجاری های مادرزادی معنی دار بود. اما متوسط میزان قند خون و وزن نوزاد در زمان تولد در ارتباط با بروز ناهنجاری های مادرزادی معنی دار نبود.
کنترل ضعیف قند خون قبل و در طی شروع هفته های اول بارداری باعث ایجاد ناهنجاری های مادرزادی می شود که یک علت عمده در مرگ و میر حوالی تولد است. پس زنان مبتلا به دیابت وابسته به انسولین باید مراقبتهای دوران بارداری را هر چه زودتر شروع و قند خون را در طی حاملگی در محدوده طبیعی نگه دارند.

هدف از این مطالعه بررسی عوارض مادری و نوزادی در خانمهای حامله مبتلا به ITP بر اساس روش های ختم حاملگی در مراکز درمانی شهر اصفهان است.
در این بررسی که مطالعه ای توصیفی و گذشته نگر بوده است، 96 خانم حامله مبتلا به ITP مراجعه کننده به مراکز درمانی سطح شهر اصفهان (شهید بهشتی، سیدالشهدا، الزهرا، صدوقی) از سال 1369 تا 1381 مورد بررسی قرار گرفتند و اطلاعات شامل: سن مادر و تعداد زایمان- وجود سفال هماتوم - راه درمانی مادر و میزان خونریزی، جمع آوری و با استفاده از نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
از 96 نمونه مورد بررسی 65.6% زایمان به روش طبیعی و 34.4% زایمان به روش سزارین داشتند. در بررسی انجام شده در مورد روش درمانی مادر، 58.3% درمان به روش کورتیکوستروئید و 20.8% درمان به روش طحال برداری (اسپلنکتومی) و 15.6% درمان به روش تزریق پلاکت و 5.3% درمان ترکیبی طحال برداری و کورتیکوستروئید انجام شد. درصد بیشتری از افراد دارای 1 فرزند بودند (32.3%)، سفال هماتوم در 2 نوزاد (2.1%) گزارش شد و خون ریزی داخل مغزی در هیچ موردی مشاهده نشد.
در این مطالعه چون وجود سفال هماتوم برای نوزاد مشکلی از نظر افزایش بیلی روبین و نیاز به نوردرمانی (فتوتراپی) ایجاد نکرده بود، زایمان طبیعی را به سزارین در این افراد ترجیح می دهیم مگر این که مشکل خاص مامایی مشاهده شود.

هدف از این مقاله ارزیابی دیدگاه بیماران در مورد روش زایمان و علت این انتخاب و بررسی علل افزایش میزان عمل سزارین می باشد.
این مطالعه به روش توصیفی - تحلیلی در نیم سال اول 1383 در شهر سمنان انجام شد. در این مطالعه کلیه خانمهای بارداری که در زمان مذکور به بیمارستان امیرالمومنین سمنان یا مطب متخصصین زنان مراجعه کرده بودند توسط پرسشنامه هایی مورد سوال قرار گرفتند و نوع زایمان انتخابی و علت آن و شغل و تحصیلات و تعداد حاملگی بیمار ثبت شد. خانم هایی که سزارین قبلی بودند یا تمایل به زایمان خاصی نداشتند از مطالعه حذف شدند. پس از جمع آوری اطلاعات، داده ها استخراج و با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل آماری توسط متخصصین آمار قرار گرفت.
تعداد 400 بیمار مورد پرسش قرار گرفتند که 248 نفر (62 درصد) زایمان به روش طبیعی و 152 نفر (38 درصد) زایمان به طریق سزارین را انتخاب کردند. شایعترین علل تمایل به زایمان طبیعی درد کمتر بعد از زایمان در 36درصد و بهبودی سریع تر در 33 درصد بود و شایعترین علت تمایل به سزارین ترس از درد زایمان طبیعی در 59 درصد بود. در مورد ارتباط شغل بیمار با نوع زایمان انتخابی در دو گروه خانه دار و غیرخانه دار، ارتباط آماری معنی دار بین گروه خانه دار و تمایل به سزارین وجود داشت(P<0.000). در مورد اتباط تحصیلات بیمار با نوع زایمان انتخابی در دو گروه کمتر یا در حد دیپلم و بالاتر از دیپلم، بین گروه های اول و تمایل به سزارین ارتباط معنی داری وجود داشت (P>0.000).
در ارتباط تعداد حاملگی بیمار با نوع زایمان انتخابی در سه گروه حاملگی اول، دوم و سوم یا بیشتر بین گروه اول و تمایل به سزارین ارتباط آماری معنی داری وجود داشت (P<0.000).
در این مطالعه تمایل به عمل سزارین در شهر سمنان بالا بود و شایعترین علت تمایل به زایمان طبیعی درد کمتر و بهبودی سریعتر بعد از زایمان طبیعی بود. لذا کاهش درد زایمان به هر روش ممکن بهترین فاکتور کاهش آمار سزارین می باشد. همچنین بین خانه دار بودن، تحصیلات پایین، و حاملگی اول با تمایل به روش سزارین ارتباط آماری معنی داری وجود داشت.

مطالعه حاضر به منظور تعیین شیوع و برخی خصوصیات دوقلوزایی در بیمارستان معتضدی کرمانشاه انجام گرفت.
پژوهش حاضر به روش توصیفی گذشته نگر در مورد تمامی زایمانهای انجام شده (24983) در طی یک دوره سه ساله انجام گرفت. پس از جمع آوری داده ها و تکمیل فرمهای اطلاعاتی برای مادران و نوزادان دو قلو، تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از آمار توصیفی انجام گرفت.
از 24983 زایمان انجام شده در طی سه سال،402 مورد دوقلوزایی ثبت گردید که شیوع 16 در هزار (1 در 62) تولد بدست آمد. بیشترین دوقلوزایی به ترتیب مربوط به مادران گروه سنی 25-20 سال (123 مورد، 30.6%) و 30-26 سال (117 مورد، 29.1%) می باشد. 170 مورد (%42.3) دوقلوها مربوط به زایمان مرتبه اول و 91 مورد (22.6%) مربوط به زایمان مرتبه دوم بود.
از نظر جنسیت دوقلوها، 150 مورد (37.3%) همجنس پسر، 128 مورد (%31.3) همجنس دختر و 122 مورد (30.3%) غیرهمجنس بودند. میانگین وزن نوزادان 2220 گرم (3600-700) و میانگین قد در 52 مورد (13%) هر دو قل و در 23 مورد یک قل مرده بدنیا آمد.
با توجه به مشکلات دوقلوزایی، اتخاذ تدابیر مناسب در جهت آموزش مادران جوان، افزایش مراقبت های دوران بارداری و نوزادان دوقلو ضروری به نظر می رسد.

مقایسه نتایج سونوگرافی مهبلی و گزارش آسیب شناسی در خون ریزی های غیرطبیعی رحمی در مراحل قبل و بعد از یائسگی در 100 زن مراجعه کننده به درمانگاه زنان بیمارستان قائم (عج) از فروردین 80 لغایت فروردین 81.
نوع مطالعه توصیفی و تحلیلی مقطعی بوده است که در آن 100 خانم مبتلا به خون ریزی غیرطبیعی که به درمانگاه زنان مراجعه کرده بودند به صورت تصادفی انتخاب شدند که در تمام سونوگرافی مهبلی انجام شد و سپس تمام بیماران کورتاژ بیوپسی شدند و نتایج آسیب شناسی و سونوگرافی با یکدیگر مقایسه شدند.
نتایج آسیب شناسی شامل: آندومتر ترشحی 28%، آندومتر پرولیفراتیو 20%، آندومتر هیپرپلازیک 17%، بدخیمی %11؛ %3) سرطان آندومتر و 8% سرطان دهانه رحم)، آندومتر آتروفیک 8% و بقیه موارد در %5 بیماران دیده شد. صحت تشخیص سونوگرافی مهبلی در مقایسه با جواب آسیب شناسی بیشتر در موارد آندومترهیپرپلازیک (39%) و میوم رحمی (34%) بوده است.
سونوگرافی مهبلی یک روش تشخیصی غیرمهاجم است. و بسیاری از ضایعات ژنیکولوژی را می توان با آن تشخیص داد و به عنوان یک وسیله راهنما جهت انجام اعمال تشخیصی دقیق تر مثل کورتاژ بیوپسی از آن استفاده کرد.

از آنجایی که کم خونی در بیماران با سرطان دهانه رحم با پیش آگهی بدتری همراه است هدف این مطالعه بررسی اثر کم خونی قبل و حین پرتودرمانی در پیش آگهی بیماران با سرطان دهانه رحم است.
مطالعه آینده نگر طی مدت 5 سال در بخش پرتو درمانی بیمارستان قائم (عج) روی 21 بیمار با سرطان دهانه رحم انجام شد که 54 نفر واجد شرایط مطالعه بودند.
در این افراد میزان هموگلوبین قبل و حین درمان اندازه گرفته شد و هموگلوبین کمتر از 12 گرم در دسی لیتر به عنوان کم خونی در نظر گرفته شد. سپس مقادیر بین دو گروه کم خون و طبیعی از نظر سن، مرحله بیماری، طول عمر بیماران، عود بیماری و مدت بدون بیماری بودن افراد انجام شد.
41.7 بیماران قبل از پرتو درمانی کم خون بودند و 3.58% فاقد کم خونی بودند که در پایان پرتو درمانی، 8.56% این افراد هم کم خون شدند.
از نظر مرحله بیماری تفاوت بارزی بین دو گروه وجود نداشت. پاسخ به پرتودرمانی در سه ماه پس از خاتمه پرتو درمانی در گروه کم خون 57.1% و در گروه دوم 66.7% بود.(P=0.048) مقایسه میزان بقا کلی نشان داد که گروه اول 0.37 ماه و گروه دوم 41% بود.(P=0.941)(P=0.317) متوسط میزان بقا بدون بیماری در گروه اول 10.67 ماه در گروه کم خون 8 ماه بود.(P=0.748) متوسط بقای بدون بیماری در گروهی که حین درمان دچار کم خونی بودند 6.28 ماه و درگروه فاقد کم خونی 8.09 بود.(P=0.361) گرچه میزان هموگلوبین کمتر از طبیعی 12 گرم در دسی لیتر با عود موضعی بیشتر و بقا کلی کمتر بیماران همراه بود ولی تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود.

فعالیت کولین استراز پلاسما تحت تاثیر برخی از عوامل کاهش می یابد و درصدی از بیماران به طور ژنتیکی در متابولیزه کردن ساکسی نیل کولین دچار مشکل می باشند. شیوع فرم هموزیگوت این نقص ژنتیکی حدود 1.1500 تا 1.12000 و در برخی منابع تا حد 1.3200 مورد در جمعیت عمومی ذکر شده است. در این مقاله گزارش یک مورد هیپوتونی نوزاد به علت پسودوکولین استراز غیرطبیعی بعد از عمل سزارین گزارش می شود.
گزارش مورد: در این مطالعه به دنبال استفاده از ساکسی نیل کولین جهت بیهوشی عمومی نوزاد خانم 20 ساله که به علت قرار بریچ کاندید سزارین بود شلی و آپنه طولانی مدت ناشی از ساکسی نیل کولین منجر به کاربرد تهویه کنترله به مدت 20 دقیقه پس از تولد نوزاد شد. با توجه به این که انسداد عصبی عضلانی مادر تا 45 دقیقه بعد از عمل جراحی هنوز برنگشته بود پلاسما تزریق شد و حدود نیم ساعت بعد از تجویز پلاسما این برگشت اتفاق افتاد. لذا در این گزارش علل زمینه ساز یا علل احتمالی بروز آپنه طولانی، به دنبال استفاده ساکسی نیل کولین مورد بحث و بررسی قرار گرفت.

هدف از این مطالعه گزارش تجربیات بالینی ما از عوامل موثر در پیدایش باز شدن کامل جداره شکم در اعماق جراحی می باشد.
در مدت 5 سال بین سالهای 1380-1375، تعداد 2761 مورد عمل جراحی بزرگ در بخش جراحی بیمارستان امام رضا (ع) انجام شده است. در این مطالعه 21 عامل خطر موضعی یا عمومی جهت مقایسه بین دو گروه مورد مطالعه و شاهد بررسی شدند.
از تعداد 2761 عمل جراحی انجام شده، 31 مورد (1%) باز شدن کامل شکاف جراحی اتفاق افتاد. مهمترین عواملی که در پیدایش این عارضه موثر بودند عبارتند از: سن بیشتر از 65 سال - عفونت رحم – بیماری های مزمن ریوی - ناپایداری وضعیت همودینامیک بیماران و خارج کردن هرگونه استومی از محل شکاف جراحی. عواملی که تاثیر چندانی در پیدایش این عارضه نداشتند عبارت بودند از:جنس بیمار - نوع شکاف جراحی - نوع و روش دوختن زخم - کم خونی - یرقان و دیابت. در کل بیماران مورد مطالعه (مجموعه گروه شاهد و گروه مورد مطالعه) میزان پیدایش این عارضه در بیمارانی که حداقل 5 عامل خطر داشتند 30% بود. تقریبا تمامی بیمارانی که 8 یا بیشتر عامل خطر داشتند، این عارضه را پیدا کردند.مورتالیته کل بیماران 29% بود که ارتباط مستقیم بین تعداد عوامل خطر و مرگ و میر بیماران دیده شد. به طوریکه در بیمارانی که 9 عامل خطر داشتند مورتالیته 30% و در بیمارانی که بیشتر از 10 عامل خطر داشتند، مرگ و میر تقریبا 100% بود.
باز شدن جدار در بیماران جراحی با مرگ و میر و عوارض زیادی همراه است و با توجه به طولانی شدن زمان بستری بیماران، از نظر اقتصادی نیز مشکلاتی برای بیمار و مراکز درمانی ایجاد می نماید. ما در بیمارانی که عوامل خطر در آنها زیاد است. به منظور جلوگیری از این عارضه در موقع بستن زخم، استفاده از بخیه های محافظتی (Retention suture) را توصیه می کنیم. از مهمترین علایمی که شاخص پیدایش این عارضه می باشند، ترشح مایع سروز یا خونی از زخم می باشد.

در این بررسی اثرات متقابل حاملگی و بیماری های قلبی عروقی بر یکدیگر مورد ارزیابی قرار گرفتند و هدف اصلی عبارت بود از این که کدام دسته از بیماری های قلبی ضمن دوران بارداری برای مادر و جنین خطرناک بوده و نیاز دارند بیمار قبل از حاملگی تحت عمل جراحی قلب قرار بگیرد و یا این که جهت حفظ جان خود از حامله شدن صرف نظر نماید. از اهداف اختصاصی، ارزیایی عوارض مادری و نوزادی در این مادران می باشد.
در این مطالعه آینده نگر 53 بیمار حامله مبتلا به بیماری های قلبی که قبل یا بلافاصله پس از زایمان در بخش قلب بیمارستان امام رضا(ع) طی سالهای 83-75 بستری شده بودند مورد بررسی قرار گرفتند. از همه بیماران شرح حال مبنی بر سن مادر، سن حاملگی، تعداد حاملگی، نوع بیماری قلبی، سابقه عمل جراحی قلب، سابقه بیماری های دیگر، سابقه سقط یا تولد نوزاد مرده، گرفته شد و سپس معاینه فیزیکی کامل انجام و کلاس ظرفیت عمل کرد قلب آنها (بر اساس تقسیم بندی انجمن قلب آمریکا) مشخص و سپس بررسی های پاراکلینیک اعم از بررسی خون، ادرار، رادیوگرافی قفسه صدری، الکتروکاردیوگرافی، اکوکاردیوگرافی (از 32 نفر معادل 61.37%) سونوگرافی و... انجام و سپس نوع زایمان، آپکار نوزاد، وزن و علایم بالینی نوزاد متولد شده و... بررسی شد. پس از جمع آوری اطلاعات، درصد داده ها، محاسبه و ارائه شد.
اکثر مادران هنگام مراجعه در کلاس II ظرفیت عمل کرد قلب بودند (47.16%) و سپس به ترتیب شیوع، کلاس I،III،IV را تشکیل می دادند و شایع ترین علت مراجعه بیماران، سابقه بیماری قلبی (81.13%) و بیشترین علامت بالینی در هنگام مراجعه، تنگی نفس در موقع فعالیت (35.84%) و شایع ترین علت بیماری های قلبی عروقی در این بررسی، بیماری های روماتیسمی قلب (96.8%) بود. 33 نفر از مادران، سابقه عوارض جنینی و نوزادی را ذکر می کردند (62.37%) و شایع ترین عوارض عبارت بودند از: سقط، زایمان زودرس و مرده زایی.
آن دسته از بیمارانی که در کلاس I و II می باشند و همچنین مبتلا به نارسایی میترال، تنگی خفیف میترال، نارسایی آئورت، تنگی خفیف آئورت و یا نقص دیواره بین دو بطن هستند در حاملگی و زایمان مشکلی ندارند ولی خانمهایی که در کلاسهای III یا IV می باشند در شروع حاملگی دچار مشکلات خواهند شد. تصمیم گیری در مورد ادامه یافتن حاملگی در خانمی با بیماری قلبی که هم برای مادر و هم جنین مخاطره آمیز است (مثل پرفشاری ریوی، تنگی میترال و تنگی شدید و بیماری های مادرزادی قلب و...) در هر مورد، به طور جداگانه و با مشورت بین متخصصین مامائی و متخصصین قلب و خانواده بیمار بایستی انجام شود.

پس از عمل، تغذیه خوراکی زودرس، کاهش از دست دادن پروتئین در بهبودی ترمیم زخم و وضعیت روحی بیمار تاثیر داشته و موجب بهبودی سریع تر بیمار می شود. لذا شروع زودهنگام رژیم خوراکی در طی دهه های اخیر مورد توجه قرار گرفته و هدف از این بررسی، ارزیابی کم خطر بودن و موثر بودن تغذیه زودرس خوراکی در مقایسه با شروع تغذیه تاخیری در بیمارانی که تحت عمل جراحی هیسترکتومی شکمی قرار می گیرند می باشد.
مواد و این یک مطالعه آینده نگر است که بر روی 80 بیمار که تحت عمل هیسترکتومی شکمی قرار گرفته اند صورت گرفته است. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه با شروع زودرس خوراکی و شروع تاخیری تقسیم شدند. گروه اول در عرض 8- 6 ساعت پس از عمل رژیم خوراکی دریافت کردند درحالی که گروه دوم (تغذیه تاخیری) تا 24-18 ساعت تغذیه خوراکی دریافت نکردند و سپس رژیم مایعات صاف شروع و در طی روزهای دوم و سوم تبدیل به رژیم معمولی شد.
تعداد بیماران 80 نفر بود به طوری که 40 نفر در هر گروه تحت مطالعه قرار گرفتند. بیماران از نظر سن، نوع بیماری و طول مدت جراحی یکسان بودند. در گروه تغذیه زودرس، تهوع شایعتر بود. استفراغ، دیستانسیون طولانی مدت شکمی، ایلئوس پس از عمل، گذاشتن سوند معده در هر دو گروه تقریبا یکسان بود. طول زمان برگشت صداهای روده ای (در گروه با تغذیه زودرس 1.1±1.7 روز در مقایسه با 2.2±1.1 روز (P=0.007) زمان شروع رژیم جامد (در گروه با تغذیه زودرس 1.2±1.8 روز در مقایسه با 1.4 ±2.9 روز (P<0.0001) و مدت بستری (در گروه با تغذیه زودرس 1±3.2 روز در مقایسه با 3.1±9.3 روز (P=0.007) بود که به طور قابل ملاحظه ای کمتر می باشد.
تغذیه زودرس خوراکی در بیماران هیسترکتومی شده، به نظر می رسد روشی سالم و قابل تحمل بوده و ترخیص سریع بیمار را فراهم می کند.

حاملگی هتروتوپیک به همراهی حاملگی داخل رحمی و خارج رحمی اطلاق می شود. برای ایجاد حاملگی هتروتوپیک حداقل دو تخمک باید بارور شوند و به طور جداگانه مانند دوقلوهای دو تخمکی لانه گزینی نمایند.
تظاهرات بالینی حاملگی هتروتوپیک در سالهای اخیر به علت پیگیری های اولیه بیمار و انجام اولتراسونوگرافی های واژینال از گذشته متفاوت می باشد. در این مقاله یک مورد حاملگی هتروتوپیک با تظاهرات غیرعادی و کلاسیک گزارش می گردد.