مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد
سال چهل و هشتم شماره 1 (پیاپی 87، بهار 1384)

استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین، از جمله علل اصلی عفونت های بیمارستانی در دنیا هستند و درمان عفونت حاصل از این باکتری به علت مقاومت چند دارویی مشکل است. بنابراین تشخیص دقیق این باکتری از اهمیت خاصی برخوردار است. هدف از این مطالعه بررسی روش مناسب جهت تشخیص استافیلوکوکهای مقاوم به متی سیلین بوده است.
این پژوهش توصیفی در سال 82 در بیمارستان های امام رضا (ع) و قائم (عج) مشهد انجام گردیده است. در این مطالعه 86 سوش استافیلوکوکوس اورئوس جهت تعیین مقاومت به متی سیلین از طریق روش های فنوتیپیک و بررسی ژن mecA مورد بررسی قرار گرفتند. در این تحقیق بررسی ژن mecA به روش PCR به عنوان روش استاندار در نظر گرفته شد و دو روش فنوتیپیک دیسک دیفیوژن و Etest با آن سنجیده شدند. آزمایش PCR به صورت Multiplex PCR انجام شد و علاوه بر ژن mecA ژن 16S rRNA نیز تکثیر گردید و از آن به عنوان کنترل داخلی استفاده شد. اطلاعات بدست آمده با استفاده از آمار توصیفی پردازش گردید.
46 سوش مقاومت به متی سیلین و 40 سوش حساسیت به متی سیلین را نشان دادند. نتایج حاصل از 100% Etest با PCR منطبق بوده ولی نتایج حاصل از دیسک اگزاسیلین تنها 8/43% با PCR مشابهت داشتند. نتایج بدست آمده از روش دیسک دیفیوژن برای دیگر آنتی بیوتیک های مورد استفاده در این تحقیق به قرار زیر است: در سوشهای استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین مقاومت به اریترومایسین، سیپروفلوکساسین، کلوگزاسیلین و سفوتاکسیم در مقایسه با سوشهای استافیلوکوکوس اورئوس حساس به متی سیلین بیشتر مشاهده گردید.
نتایج نشان داد PCR و Etestاز حساسیت و اختصاصیت مشابه برخوردار بوده و بهترین راه برای تشخیص استافیلوکوکهای مقاوم به متی سیلین می باشند.

با توجه به اهمیت بیماری های سیستم ادراری و همچنین اهمیت پیشگیری از این بیماری ها و عوارض آنها، این مطالعه با هدف بررسی یافته های غیر طبیعی ادراری در آزمایش نوار ادرار در دانش آموزان 11- 10 ساله شهر همدان انجام شده است.
در این مطالعه توصیفی که در سال 1380 دانشگاه علوم پزشکی در شهر همدان انجام شده است، 800 دانش آموز 11-10 ساله که در کلاس چهارم دبستان مشغول به تحصیل بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. ابتدا ادرار تازه آنها با آزمایش نوار ادراری بررسی شد. کسانی که در آزمایش ادرار، یافته های غیر طبیعی داشتند مورد بررسی بیشتر قرار گرفتند که این بررسی شامل آنالیز و کشت ادراری و در مواقع لزوم، سونوگرافی سیستم ادراری می گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش گردیده است.
800 دانش آموز شامل400 دختر و 400 پسر بوده است. پروتئینوری 4/1% (پسران 3/1%، دختران 5/1%)، هماچوری 1/4% (پسران 1/%4، دختران 4/4%)، هموگلوبینوری 5/11% (پسران 8/10%، دختران 4/12%) نیتریت مثبت در ادرار 75/0% (همه موارد دختر بوده اند)، گلوکزوری 1/0% (که شامل یک دختر بوده است) و بیلی روبینوری 75/0%(پسران 5/0%، دختران 1%). به غیر از مورد نیتریت در ادرار، در سایر موارد تفاوت فراوانی در پسرها و دخترها از نظر آماری معنی دار نبوده است. در بررسی های تکمیلی انجام شده، 5 مورد عفونت ادراری، 2 مورد پروتئینوری ارتوستاتیک و یک مورد دیابت ملیتوس یافت شد.
شایعترین یافته های غیر طبیعی در این مطالعه به ترتیب هموگلوبینوری، هماچوری و پروتئینوری بوده است. با توجه به اهمیت یافته های نهایی در این مطالعه، پیشنهاد می گردد که آزمایش ادرار با نوار قبل از ورود دانش آموزان پسر و دختر به مدرسه ابتدایی انجام گیرد.

کچلی ناخن، عفونت قارچی ناخن های دست ها و پاها بوده و قادر به ایجاد مشکلاتی برای سلامتی بیماران می باشد. این مطالعه با هدف بررسی شناسایی جنبه های اپیدمیولوژیک این عفونت و همچنین به منظور تشخیص عوامل سبب شناسی این بیماری انجام شده است.
این مطالعه توصیفی در طی سال های 86 – 1376 بر روی 36 بیمار مبتلا به کچلی ناخن در بیمارستان سینای دانشگاه علوم پزشکی تبریز انجام شده است. تشخیص کچلی ناخن با رویت میسلیوم ها و آتروکونیدیاهای قارچی در طی آزمایش مستقیم میکروسکوپی تراشه ناخن و جدا سازی کلنی های خاص درماتوفیتی از کشت نمونه های کلینیکی در محیط کشت های سابرودز دکستروزآگار و میکوزیل آگار انجام گرفت. مشخصات فردی و نتایج آزمایشگاهی در پرسشنامه ای جمع آوری گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شده است.
آزمایش نمونه تراشه ناخن از بیماران، در 36 بیمار (7% کل افراد) شامل 21 نفر مذکر (58%) و 15 نفر مونث (42%) دارای نتیجه مثبت بود. از مجموع 36 مورد دارای نتیجه مثبت آزمایش، 15 بیمار شامل 8 مذکر و 7 مونث (42%) دارای کچلی ناخن در ناخن های دست و 21 بیمار شامل 13 مذکر و 8 مونث (58%) دارای کچلی در ناخن های پاهای خود بودند.تریکوفیتون منتاگروفایتس واریته اینتردیجیتال و واریته منتاگروفایتس (9 مورد)، ت. وررو کوزوم (5 مورد)، میکروسپوروم کانیس (4 مورد)، تریکوفیتون ویولاسئوم (3مورد)، شونلاینی (2 مورد) و روبروم (2مورد) عوامل اتیولوژیک جدا شده از کشت نمونه های بالینی در محیط کشت های سابرودز دکستروز آگار و میکوزیل آگار بودند.
این بررسی اطلاعات مفیدی در مورد میزان شیوع، عوامل سبب شناسی، ریسک فاکتورهای ابتلا به کچلی ناخن و مشکلات بهداشتی ناشی از این میکوز در منطقه شمال غرب ایران را فراهم آورد.

همه ساله افراد زیادی در اثر صدمات چشمی دچار نابینایی می شوند. محیط های کاری به خصوص در شغل های پرخطر همچون تراشکاری و حوادث چشمی ناشی از آن درصد بارزی از اختلالات چشمی را شامل می شود. هدف از این مطالعه بررسی عوامل خطرزا و چگونگی استفاده از عینک های محافظتی توسط تراشکاران فلز در شهر مشهد بود هاست. عوامل خطرزا و راه های پیشگیری از آن یعنی استفاده از عینک های محافظتی هدف اصلی این تحقیق می باشد.
این مطالعه توصیفی در سال 83- 1382 بر روی 351 نفر از تراشکاران فلز که به صورت تصادفی انتخاب شده بودند در شهر مشهد انجام گرفته است. اطلاعات فردی، سابقه کار، میزان تحصیلات، چگونگی استفاده و نحوه آشنایی فلزکاران با عینک های محافظ، علل عدم استفاده از آنها در پرسشنامه ای جمع آوری گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و آزمون کای اسکوئر و SPSS پردازش گردید.
از 351 تراشکار فقط 49% از آنها از عینک های محافظتی استفاده می کردند. 44% افراد علی رغم داشتن عینک های محافظتی از آنها استفاده نمی کردند و 7% فاقد هر گونه وسیله حفاظتی چشم بودند. تجربه کاری باعث شده بود که افراد بهتر از چشمشان محافظت کنند (p=0.016) همچنین رابطه معنی داری بین میزان تحصیلات و استفاده از عینک های محافظ در حین کار دیده شد (P=0.0001).
اثرات صدمات ناشی از ناآگاهی و عدم استفاده از عینک های محافظتی بر چرخه بهداشت کار جامعه باید بیش از پیش مورد توجه قرار گیرد. به وجود آوردن قوانین مربوط به رعایت بهداشت کار و آموزش های لازم به جامعه کارگری در جهت کاهش صدمات چشمی مفید می باشد.

بیماران ناباروری که آنالیزی غیر طبیعی دارند و در درمان دارویی از کلومیفن سیترات استفاده می شود. این مطالعه با هدف لزوم تنظیم دوز داروهای آنتی استروژنیک (کلومیفن سیترات) بر اساس سطوح سرمی تستوسترون در درمان مردان نابارور مبتلا به اولیگواسپرمی ایدیوپاتیک ارزیابی شده است.
این مطالعه توصیفی در بیمارستان امام رضا (ع) از سال 1380 – 1379 انجام شده است. تعداد 160 مرد نابارور مبتلا به الیگواسپرمی ایدیوپاتیک، سه هفته پس از شروع درمان با 25 میلی گرم کلومیفن سیترات روزانه، سطح سرمی تستوسترون اندازه گیری شد. در 35 بیمار 9/21% (گروه II) سطح تستوسترون سرم بیش از 750mg/ml افزایش یافت که در 20 بیمار (گروه IIA) دوز کلومیفن به نصف کاهش داده شد (5 mg/d.12) و در 15 بیمار دیگر (گروه IIB) دارو با همان دوز اولیه ادامه یافت. در 125 بیمار (گروه I) سطح تستوسترون سرم کمتر از حد فوقانی طبیعی آن بود (750mg/ml) و درمان با همان دوز اولیه ادامه یافت. 6 ماه بعد، در هر سه گروه آنالیز مایع منی انجام و میانگین شمارش اسپرم بعد از 6 ماه درمان با استفاده از آزمون تی دانشجویی و جفت با نتایج قبل از درمان مقایسه شد.
6 ماه پس از درمان در گروه 1 میانگین شمارش اسپرم افزایش بارزی داشت. در بیماران گروه IIA سطوح سرمی تستوسترون 3 هفته بعد از کاهش دوز دارو کنترل و به زیر حد فوقانی طبیعی ((750mg/ml> کاهش یافته و میانگین شمارش اسپرم به طور قابل توجهی افزایش یافت. ولی در گروه IIB که دوز دارو تغییر داده نشده بود، سطوح سرمی تستوسترون همچنان بالاتر از حد فوقانی طبیعی باقی مانده و میانگین شمارش اسپرم نیز افزایشی نداشت.
در 9/21% بیماران مبتلا به الیگواسپرمی ایدیوپاتیک پس از درمان با داروهای آنتی استروژنیک سطوح تستوسترون به بیش از حد طبیعی افزایش می یابد که بالقوه اثر سویی بر افزایش شمارش اسپرم دارد. کاهش دوزاژ دارو در این گروه اولا ضروری است و در ثانی پس از تنظبم دوز دارو باعث ایجاد اثرات درمانی مشابه سایر بیماران می شود.

بازال سل کارسینوما (B.C.C) شایعترین نئوپلاسم بدخیم پوست به شمار می رود. اشعه ماورا بنفش مهمترین عامل خطر برای ابتلا به آن محسوب می شود. هدف از این تحقیق بررسی یافته های اپیدمیولوژیک و تاثیر متغیرهای متفاوت در مبتلایان به B.C.C است.
این مطالعه توصیفی در سال های 81-1361 در بخش پوست و آسیب شناسی بیمارستان امام رضا (ع) مشهد انجام شده است. تعداد 1884 بیمار مبتلا به BCC مورد مطالعه قرار گرفتند. مشخصات بیماران سن، جنس، شغل و محل ابتلا در پرسشنامه ای جمع آوری و توسط آماره های توصیفی، جداول فراوانی و آمار های تحلیلی پردازش شد.
طی این مدت، 1884 مورد B.C.C با میانگین سنی با میانگین سنی ±2 انحراف معیار28 ±58 سال و نسبت مرد به زن 1.46 به 1 بدست آمد که اختلاف معنی داری را در میانگین سنی مردان (60) و زنان (55) نشان می دهد (P<0.01). شایعترین محل ابتلا به ترتیب شامل بینی، صورت، اطراف چشم و سر بود. گروه سنی اطفال (کمتر از 15 سال) تنها 32/0% موارد را تشکیل داد. در زنان جایگزینی نسبی B.C.C در نواحی سر و گوش در مقایسه با مردان، به نحو معنی داری پایین تر بود (P<0.01).B.C.C در قفسه سینه، شانه و پشت (نواحی غیر در معرض آفتاب) تنها حدود 1% کل موارد را در برگرفت که نسبت به سایر منابع (حدود 15%) اختلاف فاحشی را نشان داد. ارتباط مشخصی بین جایگزینی و شغل افراد پیدا نشد.
شیوع بالاتر B.C.C در مردان و میزان بالاتر ابتلا نسبی پوست سر و گوش در آنان ممکن است به دلیل مسایل شغلی و یا نحوه پوشش بانوان باشد. شیوع بسیار پایین درگیری نسبی نواحی غیر در معرض آفتاب در مردان و زنان نسبت به سایر منابع نیز می تواند به دلیل اختلاف در نحوه پوشش روزانه و عادات اجتماعی افراد باشد.

از آنجا که تروماهای نافذ قلب روز به روز رو به افزایش بوده و در صورت تشخیص سریع قابل درمان می باشند ارائه یک روش تشخیصی که با توجه به امکانات و شرایط کشور ما قابلیت اجرایی داشته و قابل اعتماد باشد روز به روز بیشتر احساس می شود. هدف این مطالعه بررسی روش ایجاد دریچه پریکارد در تشخیص به موقع و درمان آسیب های پریکارد در ضربه های نافذ پاراکاردیاک است.
این مطالعه به صورت توصیفی در فاصله سالهای 1370-1380 در بیمارستان امام رضا (ع) مشهد انجام شده است. مشخصات فردی، علل، ضربه، عوارض و علائم در پرسشنامه ای ثبت گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش گردید.
106 بیمار با ضربه نافذ قفسه صدری (نواحی پاراکاردیاک) بدون علائم قلبی تحت روش تشخیصی ایجاد دریچه پریکارد قرار گرفتند. 84 بیمار ضربه جسم نوک تیز و در 22 بیمار ضربه ناشی از گلوله بود. نتیجه ایجاد دریچه پریکاردی در 28 (26.4%) بیمار مثبت شد و در 73.6% موارد منفی بود. در بیمارانی که صدمه قلبی داشتند 11 بیمار (39%) هیچ گونه علائم شوک و کاهش فشار خون دیده نشد و قبل از ایجاد درچه پریکاردی هیچ گونه علامتی به نفع خونریزی پریکارد نداشتند. در توراکوتومی 28 بیمار صدمه قلبی داشتند (20 مورد صدمه بطن، 3 مورد صدمه دهلیز و 5 مورد آسیب پریکارد). در 21 مورد ترمیم ساده ضایعه انجام شد. 39 بیمار نیاز به لاپاراتومی داشتند که در 28 بیمار مورد آسیب احشا شکمی دیده شد.
آنچه از این مطالعه حاصل شد این بود که ایجاد دریچه پریکاردی روشی مطمئن، کم خطر و بدون عارضه در تشخیص صدمات قلبی می باشد و تنها روش قابل اعتماد در تشخیص صدمات نهفته قلبی در مراکز تروما که امکانات تشخیصی ندارند می باشد.

حوادث ایسکمیک عروق مغزی CVA یکی از مشکلات اجتماعی و اقتصادی در افراد جوان به شمار رفته و علت شایع مرگ و میر و ناتوانی جوانان است. هدف این بررسی شناخت علل ایجاد کننده CVA ایسکمیک در این گروه سنی است، تا بر اساس شایعترین علل مطرح بتوان برای پیشگیری از این حوادث تصمیم گیری نمود.
این بررسی توصیفی از اسفند ماه سال 1377 لغایت دی ماه 1380 در 106 بیمار مراجعه کننده به بخش اعصاب بیمارستان قائم که در گروه سنی 45-15 سال قرار داشتند، انجام گردید. در شرح حال عوامل خطر آترواسکلروز و نیز سابقه مصرف قرص های ضد بارداری و منشا قلبی CVA بررسی شد. تست های سرولوژیک، سی تی اسکن، MRI، آنژیوگرافی عروق مغز، سونوگرافی داپلرشرائین کاروتید و بازیلر، اکوکاردیوگرافی ترانس توراسیک، اکوکاردیوگرافی داخل مری انجام شد.اطلاعات جمع آوری شده با استفاده ازآمار توصیفی وجداول توزیع فراوانی پردازش گردید.
شیوع در مردان کمی بیشتر از زنان بود (52% مرد، 48% زن)، جوان ترین سن 15 سال بود. ولی اغلب بیماران در گروه سنی 31 تا 45 سال (72.6%) قرار داشتند، علل زیر در بیماران دیده شد:سکته مغزی ناشی از آمبولی با منشا قلبی (52.5)، آترواسکلروز زودرس (11.3%). واسکولوپاتی های غیر آترواسکلروتیک (2.8%)، آنتی فسفولیپید آنتی بادی (1.9%)، اختلالات انعقادی ارثی (1.9%) و مصرف OPC (نوع (HD (1.9%).
از بین 64 مورد آمبولی با منشا قلب، شایعترین علت بیماری روماتیسمال قلبی (42%) بود. سایر علل قلبی شامل پرولاپس دریچه میترال (26.3%)، (6.2%PFO (انفارکتوس حاد میوکارد (7/4%)، نارسایی قلبی (71/2%) و آندوکاردیت (4.7%) بودند.
در افراد با سن پایین (کمتر از 45 سال) معمولا می توان اتیولوژی خاصی را پیدا نمود. لذا یک روش تشخیصی خاص برای جوانان اغلب توصیه می شود. لازم است در تمام بیماران در این گروه سنی علل آمبولی با منشا قلبی مورد بررسی قرار گیرد. در صورت تشخیص علل قلبی درمان لازم برای پیشگیری صورت گیرد.

پلورال افیوژن در بیماری های مختلف عارض می شود. طبقه بندی رایج آن شامل ترانزودا و اگزودا است، به این جهت افتراق بین مایع پلور ترانزودا و اگزودا اولین قدم تشخیصی برای بیمار مبتلا به پلورال افیوژن محسوب می شود. هدف از این مطالعه بررسی تعیین میزان آلکالین فسفاتاز مایع پلور و مقایسه آن با سه معیار پروتئین لاکتیت دهیدروژناز،کلسترول برای افتراق ترانزودا و اگزودا و همچنین استفاده از آلکالین فسفاتاز مایع پلور در تشخیص پلورال افیوژن سلی از پلورال افیوژن با منشا بدخیمی می باشد.
مطالعه به صورت توصیفی در یک صد بیمار مبتلا به پلورال افیوژن که در عرض یکسال به بخش های داخلی بیمارستان قائم وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مشهد مراجعه نمودند، انجام شد. پس از گرفتن تاریخچه و معاینه فیزیکی و انجام رادیوگرافی قفسه صدری و تائید وجود پلورال افیوژن، برای تمام بیماران توراسنتز تشخیصی مایع پلور انجام گرفت. میزان گلوکز، پروتئین، لاکتات دهیدروژناز، کلسترول و آلکالین فسفاتاز مایع پلور اندازه گیری شد. آستانه سطح آلکالین فسفاتاز مایع پلور برای افتراق ترانزودا از اگزودا 20 واحد در نظر گرفته شد. اطلاعات جمع آوری شده توسط آمار توصیفی و آزمون تی پردازش شده است.
از صد بیمار مبتلا به پلورال افیوژن 43 نفر مبتلا به پلورال افیوژن اگزوداتیو با منشا سل، 37 نفر مبتلا به پلورال افیوژن اگزوداتیو با منشا بد خیمی و 20 نفر مبتلا به پلورال افیوژن ترانزوداتیو با علت نارسایی احتقانی قلب بودند. میزان میانگین آلکالین فسفاتاز برای مایع پلور ترانزودا و مایع پلور اگزودا با منشا سل و پلورال افیوژن با منشا بدخیمی به ترتیب: 15.4±3.5 و 4.47±51.58 و 24.22±79.13 بود. تفاوت بین میزان میانگین آلکالین فسفاتاز مایع پلور در پلورال افیوژن ترانزودا و اگزودا از نظر آماری با اهمیت بود (P<0.001) حساسیت، ویژگی، ارزش پیش بینی مثبت و منفی و کارآئیی این معیار به ترتیب %96.2 و %85.7 و %96.2 و %85 و %94 بود.
تعیین میزان آلکالین فسفاتاز مایع پلور برای افتراق ترانزودا از اگزودا مفید و موثر می باشد. استفاده از آن می بایستی در اندازه گیری معیارهای بیوشیمیایی مایع پلور در نظر گرفته شود. این مطالعه تفاوت قابل ملاحظه ای بین میزان میانگین آلکالین فسفاتاز مایع پلور در پلورال افیوژن با علت سل و بدخیمی نشان نداد.

میلوپاتی ناشی از (HAM) HTLV1 یکی از بیماری های آندمیک شمال خراسان می باشد. این بیماری اغلب به شکل سندرم بالینی پاراپارزی اسپاستیک مزمن و پیشرونده بروز می نماید. بیشتر درمان های موجود در این بیماری علامتی می باشند ولی چند درمان بر اساس علت نیز برای آن پیشنهاد شده است که از آن میان می توان به دانازول اشاره کرد. هدف این مطالعه مقایسه اثرات دانازول در رفع علایم بیماران HAM می باشد.
این مطالعه کارآزمایی بالینی در سال 82 - 1380 در بیمارستان قائم (عج) مشهد انجام شده است 53 بیمار که HAM در آنها قطعی شده و شرایط لازم برای ورود به مطالعه را داشتند به دو گروه مورد و شاهد در حالی که از نظر سن، جنس، شروع علائم و مدت بیماری با یکدیگر مشابه بودند تقسیم شدند. قبل از شروع مطالعه میزان ناتوانی حرکتی و شدت نشانه ها بر اساس MDG در هر دو گروه تعیین شد و پس از درمان نیز در فواصل یک ماهه و تا 6 ماه از نظر میزان بهبود نشانه ها و ناتوانی حرکتی مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات جمع آوری شده توسط آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی و آزمون کای اسکوئر پردازش شد.
در 38 بیمار گروه مورد که تحت درمان با دانازول قرار گرفته اند پس از 6 ماه درمان، تفاوت MDG0 و MDG6 که نشان دهنده میزان بهبودی حرکتی بیماران بود، در حالی که در بین 15 بیمار گروه شاهد که تحت درمان با مولتی ویتامین قرار گرفته اند تفاوتی بین MDG0 و MDG6 وجود نداشت. اما از نظر میزان رضایت بیماران در رفع علایم نیز اختلاف بین دو گروه معنی دار بود (P<0.001).
این مطالعه نشان داد که دانازول در رفع ناتوانی های حرکتی و علایم بیماران HAM تاثیر نسبی داشته و با توجه به عوارض جانبی نسبتا اندک آن در مقایسه با سایر درمان های پیشنهادی از جمله کورتیکواستروئیدها و داروهای سیتوتوکسیک می تواند استفاده گردد.

فلج های دوره ای فامیلیال ناشی از هیپوکالمی در طبقه بندی اختلالات موسوم به کانولوپاتی قرار می گیرند. موارد نسبتا زیادی از فلج هیپوکالمیک همه ساله به اورژانش بیمارستان قائم (عج) مراجعه می نمایند. هدف این پژوهش بررسی علائم بالینی و همچنین علل اولیه و ثانویه بیماران مبتلا به فلج ناشی از هیپوکالمی بوده است.
این پژوهش توصیفی در سال 1378-1377 در مرکز اورژانس اعصاب بیمارستان قائم) عج) مشهد انجام شده است. 20 نفر از بیماران مبتلا به فلج ناشی از هیپوکالمی که جهت درمان مراجعه کرده بودند مورد مطالعه قرار گرفتند. مشخصات فردی، سابقه بیماری، بیماری های وابسته و تعداد حملات ثبت گردید. آزمایشات خون و ادرار و نوار قلب و معاینه عصبی از بیماران به عمل آمد. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فروانی پردازش شد.
اغلب بیماران غذای دارای کربوهیدرات فراوان مصرف نموده بودند. 10 نفر سابقه مصرف دارو داشتند. در سه نفر حمله با سرما ارتباط داشت 2 نفر علائم غیر عصبی شامل تهوع، استفراغ یا میالژی داشتند. بیشترین زمان تداوم فلج بین 12-6 ساعت بوده و تنها در یک بیمار سابقه فامیلی فلج وجود داشت. الگوی فلج در اکثر بیماران به صورت ضعف حرکتی چهار اندام با برتری اندام های تحتانی بود. سطح سرمی پتاسیم در 16 بیمار کمتر از 3meq/l بود و بررسی گازهای خون شریانی در 6 بیمار اسیدوز متابولیک را نشان داد.
آزمایشات تیروئیدی در 5 بیمار به نفع هیپرتیروئیدی بود. یک مورد سابقه مصرف ملین و در یک مورد نیز سابقه اسهال طولانی وجود داشت.
این تحقیق نشان داد که اکثر موارد هیپوکالمی علت ثانویه دارد و هیپوکالمی دوره ای فامیلیال از علل نادر آن می باشد.

عفونت ها علت شایع مراجعه و بستری معتادان تزریقی می باشند. اشغال تخت های بیمارستانی توسط معتادان تزریقی طی چند سال اخیر، همراه با مشکلات تشخیصی درمانی بوده است. این مطالعه جهت آشنایی بیشتر با خصوصیات اپیدمیولوژیک این گروه از بیماران اعم از مشخصات فردی، مثل سن، جنس، تحصیلات و... همچنین نوع ماده مخدر مصرفی و بخصوص عفونت های شایع در آنها انجام شده است.
این مطالعه توصیفی در بخش عفونی بیمارستان امام رضا (ع) در سال 82 1381 در مشهد انجام شده است. تعداد 53 معتاد تزریقی بستری در این بخش مورد مطالعه قرار گرفتند مشخصات فردی، اپیدمیولوژیک، علائم و عوارض و نوع اعتیاد در پرسشنامه ای جمع آوری گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد.
یافته های بدست آمده نشان داد، که هروئین با 94.33% شایعترین ماده مورد استفاده بود و کریستال، شیره تریاک و داروی استاندارد، سایر مواد مصرفی را تشکیل دادند. شایعترین علت بستری این بیماران به ترتیب آندوکاردیت عفونی (28.31%)، عفونت نسج نرم (16.98%) پنومونی (15.09)، DVT سپتیک (15.09%)، سل ریوی و خارج ریوی (9.34%)، DVT غیر سپتیک (7.55%) و موارد متفرقه (7.55%) بود.
در کل موارد بستری 32.18% کشت خون مثبت بود که استافیلوکوک طلایی (35/82%)، استرپتوکوک پیوژن (76/11%) و انتروکوک (88/5%) بودند موردی از کشت مثبت برای باسیلهای گرم منفی هوازی وجود نداشت. آنتی HCV، آنتی HIV و HBSAg به ترتیب در 92/67%، 66/5% و 77/3% مثبت بود.
نتایج این مطالعه بیانگر شیوع بالای عفونت با HCV در معتادان تزریقی می باشد. قرار گرفتن عفونت نسج نرم به عنوان دومین علت شایع بستری پس از اندوکاردیت در این مطالعه احتمالا ناشی از درمان سرپایی آن و همچنین بستری در بخش های دیگر مثل ارتوپدی و یا جراحی می باشد. با توجه به یافته های این مطالعه به نظر می رسد در صورت برخورد با اندوکاردیت، DVT سپتیک، سپتی سمی با کانون نامشخص پوشش علیه کوکسی های گرم مثبت به خصوص استافیلو کوک طلایی جهت درمان اولیه کافی باشد و با توجه به آنتی بیوگرام های انجام شده و پاسخ بالاینی به نظر نمی رسد استفاده وانکومایسین در رژیم اولیه چندان لازم باشد و با توجه به شیوع بالای سل ریوی در معتادان تزریقی به نظر می رسد که درمان تجربی ضد سل علاوه بر پوشش ارگانیسم های معمول در بیماران با پنومونی شدید منطقی باشد.

وضعیت قرارگیری نوزادان در حالت خوابیده به شکم از مدتها پیش به عنوان یک مانور درمانی جهت بهبود اکسیژناسیون شریانی به کار رفته است. مطالعات متعددی تاکنون به مقایسه میزان اکسیژن شریانی در هریک از دو حالت خوابیده به شکم و پشت در کودکان و بالغین پرداخته است، که اکثرا موید بهبود اکسیژناسیون شریانی در نوزادان مبتلا به بیماری های تنفسی در حالت خوابیده به شکم بوده است. ابن مطالعه با هدف بررسی اثر وضعیت بر اشباع اکسیژن شریانی نوزادان کم وزن انجام شده است.
این مطالعه کارآزمایی بالینی قبل و بعد در سال 1381 در نوزادان کم وزن بستری در بخش مراقبت های ویژه نوزادان بیمارستان امام رضا (ع) انجام شده است 31 نوزادی که هیچ گونه مشکل تنفسی نداشته، هیج نوع دارو یا سرمی دریافت نمی کردند و صرفا تغذیه می شدند، به صورت تصادفی انتخاب و تاثیر وضعیت خوابیده به شکم و پشت بر میزان اشباع اکسیژن شریانی در مدت 30 دقیقه بررسی شد. مشخصات فردی، وزن و تغییرات اشباع اکسیژن در تغییر وضعیت در پرسشنامه ای ثبت گردید، اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی و تی زوج پردازش گردید.
میانگین Spo2 (درصد اشباع اکسژن شریانی) در طول نیم ساعت قرارگیری در حالت خوابیده به پشت 7.5±93.05% و در وضعیت خوابیده به شکم 6.6±94.85% بود و با توجه به P=0.9اختلاف آماری قابل توجهی بین این دو وجود نداشت. همچنین Spo2 پس از گذشت نیم ساعت قرار گرفتن در حالت خوابیده به پشت 8.5±93.16% و در وضعیت خوابیده به شکم 7.8±93.06 بود که با توجه به P=0.9 از نظر آماری اختلاف معنی داری دیده نشد.
این مطالعه نشان می دهد که در نوزادان سالم کم وزن وضعیت خوابانیدن نقشی در بهبود اکسیژناسیون شریانی ندارد.

در اعمال جراحی قلب باز با استفاده از پمپ قلبی ریوی، بدلیل خونریزی فراوان و اختلالات انعقادی ایجاد شده، عمدتا نیاز به تزریق خون آلوژن می باشد. از طرفی امروزه به دلیل عوارض و پیامدهای ناگوار تزریق خون آلوژن، سعی بر آن است که با استفاده از روش های مختلف، تا حد ممکن از تزریق خون آلوژن جلوگیری شود. یکی از این روش ها، ترانسفوزیون اتولوگ به روش رقیق سازی حاد خون با حجم ثابت می باشد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر ترانسفوزیون خون اتولوگ در کاهش نیاز به خون آلوژن می باشد.
این مطالعه کارآزمایی – بالینی در سال 1382 در بیمارستان قائم مشهد انجام شده است. تعداد یکصد بیمار تحت اعمال مختلف جراحی قلب با استفاده از پمپ قلبی ریوی و هماتوکریت بالاتر از 40% مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران به طور تصادفی به دو گروه شاهد و مورد تقسیم شدند و به طور یکسان با استفاده از روش فنتانیل با دوز بالا تحت بیهوشی عمومی قرار گرفتند. در گروه مورد قبل از بیهوشی، مقادیری از حجم خون بیمار از طریق شریان و بر اساس فرمول:هماتوکریت متوسط /33 - هماتوکریت اولیه × حجم خون تقریبی بیمار = حجم خون گرفته شده و با سه برابر حجم رینگر جایگزین گردید. خون های گرفته شده از بیمار پس از اتمام عمل جراحی و بلافاصله در ICU به بیمار تزریق گردید. در گروه شاهد همان روش معمول اجرا شده اطلاعات جمع آوری شده در پرسشنامه با آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش گردیده است.
بین دو گروه شاهد و مورد میزان هماتوکریت 72 ساعت بعد از عمل در گروه مورد از 46.2 به 35.7 و در گروه شاهد از 43.4 به 34.1 افت نمود که اختلاف آماری معنی داری موجود نبود اما میزان نیاز به ترانسفوزیون آلوژن در گروه شاهد با اختلاف معنی داری نسبت به گروه مورد بیشتر بود که این امر حاکی از موثر بودن روش رقیق سازی حاد خون با حجم ثابت در کاهش نیاز به ترانسفوزیون آلوژن در اعمال جراحی قلب باز می باشد.
با توجه به عوارض و پی آمدهای ناگوار تزریق خون آلوژن و با توجه به خونریزی شدید و اختلالات انعقادی در اعمال جراحی قلب باز و نیاز مبرم به تزریق خون استفاده از ترانسفوزیون اتولوگ به روش رقیق سازی حاد خون با حجم ثابت اقدام موثری در کاهش نیاز به تزریق خون های آلوژن می باشد.

تعویض کامل مفصل بدون سیمان هیپ یک روش جدید در تثبیت پروتز توتال هیپ است که در آن به جای سیمان از تثبیت بیولوژیک رشد استخوان به داخل حفرات استفاده می شود و بعضی مشکلاتی که سیمان ایجاد می کند را ندارد. هدف از این مطالعه ارزیابی نتیجه میان مدت این نوع پروتز ها در بیماران است که فعالیت فیزیکی بالایی داشته و به دلیل طول عمر کوتاه سیمان اکریلیک استفاده از این نوع پروتز می تواند جایگزینی مناسب با طول عمر کافی باشد.
این مطالعه توصیفی در فاصله سالهای 1377 تا 1383 در سه بیمارستان دانشگاهی و خصوصی مشهد انجام گردیده است. تعداد 45 هیپ در 41 بیمار که تحت عمل توتال آرتروپلاستی بدون سیمان هیپ قرار گرفتند. مدت متوسط پیگیری بیماران 4.2 سال است. اطلاعات بالینی و معاینات فیزیکی و یافته های رادیولوژیک بیماران قبل و بعد از عمل و مدت پیگیری آنها در پرسشنامه ای جمع آوری گردید. برای ارزیابی نتایج درمان از سیستم نمره دهی هاریس استفاده شد. اطلاعات جمع آوری شده توسط آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش گردید.
از 41 بیمار ی که تحت عمل جراحی قرار گرفتند جوانترین آنهادر موقع عمل جراحی 29 ساله و مسن ترین آن ها 60 ساله بود و متوسط سن بیماران 48 سال است. متوسط نمره بیماران بر اساس سیستم هاریس قبل از عمل و در آخرین معاینه به ترتیب 47 و 90 بود. 90% بیماران بدون درد بودند و 83% بیماران راه رفتن بدون لنگش داشتند.10% بیماران از درد ران شکایت داشتند که با یا بدون مسکن بیمار زندگی راحتی داشتند. استئولیز در اطراف استم 17% و در اطراف کاپ 4.4% بود. یک مورد به دلیل دررفتگی مکرر منجر به رویژن شد. یک مورد عفونت سطحی وجود داشت که با شستشو و درناژ معالجه شد. دو مورد نروپراکسی پرونئال وجود داشت که در عرض 6 هفته کاملا بهبود یافتند. لوزنینگ اسپتیک اتفاق نیافتاد. حادثه ترومبوآمبولی و شکستگی اطراف پروتز حین عمل یا در مدت پیگیری وجود نداشت.
علل تخریب مفصل هیپ، استوارتریت اولیه 11.1%، استو ارتریت ثانویه 71.1%، ارتریت روماتویید 8.8%، اسپوندیلیت انکیلوزانت 2.2%، عفونت هیپ در طفولیت2.2%، توبرکلوز4.4% بود. پیگیری و معاینه بالینی و بررسی رادیولوژیک در بیماران قبل عمل، 6 هفته بعد عمل، 3 ماه، 6 ماه و 12 ماه و سپس هر یک سال انجام ثبت شد.
پروتز توتال بدون سیمان هیپ یک روش مناسب برای بیماران با فعالیت فیزیکی بالا و جوانتر که استفاده از پروتز سیمان دار منجر به شل شدگی سریع در آنان می گردد یک روش مناسب با طول عمر کافی و عوارض کم است و در صورت نیاز به تعویض مجدد مشکلات خارج کردن سیمان را ندارد.

بیماری گال با تظاهرات بالینی معمول در افراد سالم مشاهده می شود این بیماری در زمینه فقر بهداشتی و اقتصادی و در زمان های زلزله، جنگ شایع می شود. گال نروژی یک نوع شدید و غیر معمولی بیماری است که با تعداد صدها تا هزاران مایت سارکوپت اسکابیه متمایز می شود و ممکن است در اثر تشخیص اشتباه و تاخیر در درمان منجر به بروز اپیدمی گردد.
معرفی بیمار: در این گزارش بیماری با عفونت شدید و غیر معمولی گال معرفی می شود که در زمینه سرکوب ایمنی متعاقب پیوند کلیه ایجاد شده است. یک خانم 33 ساله تحت درمان ایمونوساپرسیو به علت پیوند کلیه دچار عفونت شدید و وسیع گال گردید و به سرعت تعداد زیادی از افراد در تماس نزدیک با خود را آلوده کرد.
در برخورد با بیماران پیوندی مبتلا به درماتوزهای غیر معمول و شدید و خارش دار باید به فکر این عفونت افتاد تا با تشخیص به موقع و درمان مناسب بتوان از عواقب زیانبار احتمالی آن جلوگیری گردد.

راشیتیسم نوع دوم وابسته به ویتامین D یک بیماری نادر است که با راشیتیسم شدید و مقاومت به انواع ویتامینD تظاهر می کند. بیماران مبتلا اکثرا ماحصل ازدواج های فامیلی بوده و سطح سرمی فرم فعال ویتامین D در بدن آنان افزایش دارد. آلوپسی در تعدادی از مبتلایان وجود دارد که تصور می شود در موارد مقاومت شدید به ویتامین D این حالت ایجاد می شود. در این مقاله یک مورد از این بیماری را در یک پسر دو ساله شرح داده می شود که با تظاهرات کلینیکی، رادیولوژیک راشیتیسم از یک سالگی و آلوپسی از بدو تولد مراجعه نموده بود.

یرقان خوش خیم بعد از عمل جراحی به علت کلستاز داخل کبدی روی می دهد. در این بیماران هیچ التهاب یا نکروز سلول کبد وجود ندارد. هدف از این مطالعه معرفی یرقان خوش خیم بعد از عمل جراحی جهت شناخت بیشتر این عارضه است تا با تشخیص صحیح از انجام اقدامات درمانی غیر ضروری پرهیز شود (1،4).
معرفی بیماران: از سال1380تا 1383 سه بیمار که علت خاصی برای یرقان آنها پیدا نشد و مشخصات یرقان بعد عمل را داشتند بررسی شدند در این سه بیمار یرقان از روز 3- 8 بعد از عمل ظاهر شده بود. تب، خارش و هپاتو اسپلنومگالی در هیچ کدام از بیماران وجود نداشت. سطح ترانس آمینازهای کبدی طبیعی و الکالین فسفاتاز افزایش مختصری داشت. بررسی کبد و مجاری صفراوی با سونوگرافی یا سی تی اسکن طبیعی بود. این بیماران با تحت نظر گرفتن و عدم انجام اقدامات درمانی پیچیده بهبود یافتند.
یرقان خوش خیم بعد از عمل باید در تشخیص افتراقی یرقان بعد از عمل باشد و با رد سایر علل یرقان و زمانی که این تشخیص مطرح شد اقدام درمانی خاصی نیاز ندارد و بیماران را باید تحت نظر گرفته تا یرقان خود به خود از بین برود.