مجله فیض
سال هشتم شماره 3 (پیاپی 31، پاییز 1383)

شکستگی های ناحیه توراکولومبار و لومبار جز شایع ترین آسیب های ستون فقرات می باشند که برخی از شکستگی های ناپایدار نیازمند جراحی برای فیکساسیون هستند و بعد از جراحی نیز توصیه به بستن بریس TLSO به عنوان روش درمانی مرسوم می شود. امروزه با استفاده روزافزون از سیستم pedicular screw جهت فیکساسیون شکستگی های این منطقه و ثبات فوری شکستگی که زمینه را برای فیوژن استخوانی فراهم می سازد و نیز اثرات منفی استفاده از بریس به نظر می رسد که نقش بریس در دوران پس از عمل بیماران کم رنگ تر شده است. لذا به منظور تعیین تاثیر استفاده از بریس TLSO این تحقیق در بیمارستان لقمان تهران انجام گرفت.
این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی انجام شد. پس از حذف متغیرهای مداخله گر بیماران به دو گروه 24تایی با و بدون بریس تقسیم شدند. داده های حاصل از معاینه بالینی و رادیولوژیک جهت بررسی میزان فیوژن در طی 1 و 3 ماه و یک سال پس از عمل با آماره کای دو و دقیق فیشر مورد قضاوت آماری قرار گرفت.
56 بیمار به دلیل شکستگی توراکولومبار ناپایدار تحت عمل جراحی قرار گرفتند که 48 موردی که سیستم فیکساسیون آنها pedicular screw بود وارد مطالعه شدند. بیماران بر اساس روز عمل به طور تصادفی در دو گروه 24تایی تقسیم شدند. شایع ترین مکانیسم شکستگی سقوط از ارتفاع، شایع ترین محل شکستگی مهره L1 و شایع ترین نوع شکستگی نیز Burst بود. بیماران دو گروه به لحاظ خصوصیات فردی و بیماری مشابه بودند.
میزان فیوژن پس از سه ماه در گروه با بریس 60 درصد و در گروه بدون بریس 58 درصد و این میزان پس از یک سال در دو گروه 100 درصد بود. Residual Back pain تفاوت معنی داری در دو گروه نداشت.
نتیجه گیری و توصیه ها: استفاده و یا عدم استفاده از بریس روی نتایج درمان تاثیری ندارد. لذا در دوران پس از عمل بیمارانی که به دلیل شکستگی ناپایدار ناحیه توراکولومبار تحت عمل جراحی با سیستم pedicular screw قرار گرفته اند نیازی به استفاده از بریس TLSO نمی باشد.

با توجه به آلودگی منابع مختلف به فلزات سنگین و عوارض شناخته شده آنها و کاستی هایی که در تحقیقات قبلی برای سنجش پارامترهای موثر بر حرکت اسپرم ها وجود داشته است، این تحقیق به منظور تعیین تاثیر غلظت های مختلف جیوه بر پارامترهای حرکت و اولترامورفولوژیک اسپرم ماهی انجام گرفت.
تحقیق به روش تجربی روی اسپرم 6 ماهی با وزن متوسط 73±1018 گرم انجام گرفت. اسپرم ها در غلظت های 0، 1/0، 1، 5، 10، 50 و 100 پی پی ام جیوه مجاورت داده شدند و تاثیر این تماس با جیوه بر پارامترهای حرکتی اسپرم ها بر حسب میکرومتر بر ثانیه تعیین و مورد قضاوت آماری قرار گرفت. به علاوه بررسی های مرفولوژی با استفاده از میکروسکوپ الکترونی اسکن نیز انجام گرفت.
تحقیق نشان داد که جیوه تغییرات مرفولوژی قابل ملاحظه ای را در اسپرم ها ایجاد نکرد، ولی قطع کامل دم در غلظت های 5 پی پی ام جیوه به بالا مشاهده گردید. در اثر تماس اسپرم حتی با غلظت 1/0 پی پی ام اختلاف معنی داری در عوامل موثر بر حرکت اسپرم ها نسبت به گروه کنترل مشاهده شد.
نتیجه گیری و توصیه ها: سم فلز جیوه حتی در غلظت های کم نیز ممکن است بر حرکت اسپرم ها تاثیر بگذارد. به علاوه از طریق مهار سیستم های تنفسی سلول می تواند تغییرات مرفولوژی قابل مشاهده ای را ایجاد کند. بنابراین توقف کامل و سریع فعالیت حرکتی اسپرم ها در اثر تماس با جیوه باعث می شود که اسپرم قادر به یافتن تخمک، ورود به آن و بارور کردن آن نباشد.

با توجه به پسرفت عروق جدید مبتلایان به رتینوپاتی پرولیفراتیو پرخطر و عوارض شناخته شده آن و مشکلات استفاده از لیزر و گزارش مواردی از موقعیت لیزر دیود با طول موج 810 نانومتر و به منظور تعیین تاثیر آن این تحقیق انجام گرفت.
این مطالعه با طراحی کارآزمایی بالینی بر روی 386 چشم از 224 بیمار انجام گرفت. بیماران از نظر وجود عروق جدید روی عصب بینایی و یا سطح شبکیه بررسی شدند. چنانچه طبق معیار DRS جزء گروه پرخطر بودند، طی 4-10 جلسه با متوسط فاصله یک هفته (5-10روز) با لیزر دیود به میزان 1200 نقطه درمان می شدند. پس از آن معاینه مجدد و انژیوگرافی فلور سینی انجام می شد و در صورت نیاز لیزر درمانی ادامه می یافت. بیماران پس از آن هر سه ماه یک بار پیگیری می شدند و تاثیر این نوع لیزر بر میزان پسرفت عروق جدید مورد قضاوت آماری قرار گرفت.
از 386 چشم 210 مورد (4/54 درصد) به لیزر درمانی پاسخ داده و پسرفت کامل رگهای جدید دیده شد. در 3/31 درصد پسرفت عروق ناقص بود و یا تغییری دیده نشد و در 3/14 درصد عدم درمان وجود داشت (000/0>p).
نتیجه گیری و توصیه ها: دیود لیزر با طول موج 810 نانومتر در پسرفت عروق جدید رتینوپاتی پرولیفراتیو دیابتی مؤثر و قابل مقایسه با لیزر کریپتون است.

با وجود اینکه CTS (سندرم تونل کارپ) حجم وسیعی از مراجعین به درمانگاه الکترودیاگنوزیس در بخش طب فیزیکی و توانبخشی را تشکیل می دهد، ولی تاکنون مطالعه وسیعی در مورد میزان نرمال و تغییرات بر حسب سن در پارامترهای تاخیر زمانی شاخه حسی و حرکتی عصب میانی مچ دست صورت نپذیرفته است. لذا این تحقیق بر اساس نتایج حاصل از 6 سال فعالیت بخش الکترودیاگنوزیس بیمارستان نمازی شیراز طی سال های 1379-1374 انجام پذیرفت.
تحقیق با طراحی توصیفی انجام گرفت. تعداد 1200 نفر از مراجعین به بیمارستان و افراد سالم جامعه به صورت اتفاقی انتخاب شدند. افراد فاقد بیماری های سیستمیک و دیابت، رادیکولوپاتی مهره های گردنی، نوروپاتی محیطی، آتروفی در ناحیه تنار دست و تستهای بالینی Tinel و Phallenمنفی و در سنین 80-10 سال مورد مطالعه قرار گرفتند. پارامترهای تاخیر زمانی شاخه حسی و حرکتی عصب میانی دست در 10 گروه سنی مورد مطالعه قرار گرفتند و مقادیر نرمال آن با احتساب دو انحراف معیار و رابطه زمانی شاخه حسی و حرکتی بر حسب گروه های سنی تعیین شدند.
در این مطالعه میزان طبیعی تاخیر زمانی شاخه حرکتی عصب میانی دست از 5/2 تا 2/4 میلی ثانیه با میانگین 3/3 میلی ثانیه به دست آمد. این میزان بر حسب سن افزایش می یافت و از دهه پنجم به بعد این افزایش شدیدتر بود و به میزان کمی بیش از 1/0 میلی ثانیه در هر دهه افزایش می یافت که از طریق فرمول:DML (8cm)= 3.30+ Age-50/75 ±0.0025 ageبرای سنین مختلف قابل محاسبه می باشد. میزان طبیعی تاخیر زمانی شاخه حسی عصب میانی دست از 7/2 تا 7/3 میلی ثانیه با میانگین 2/3 میلی ثانیه به دست آمد. این میزان بر حسب سن افزایش می یافت و از دهه پنجم به بعد این افزایش شدیدتر و به میزان ms1/0 در هر دهه بود که از طریق فرمول:DSL (14cm) = 3.20 + Age-50/100 ± 0.0025 ageبرای سنین مختلف قابل محاسبه است.
نتیجه گیری و توصیه ها: در نظر گرفتن عامل سن در گزارشات الکترودیاگنوزیس و بررسی بیماران مشکوک به وجود CTS (سندرم تونل کارپ) از اهمیت ویژه ای برخوردار است. توصیه می شود از این پس مقایسه تاخیر زمانی شاخه حسی و حرکتی عصب میانی دست در افراد مراجعه کننده به مراکز الکترودیاگنوزیس در ایران بر اساس سن و در نظر گرفتن افزایش این پارامترها بر حسب سن و فرمولهای ارائه شده باشد.

با توجه به عوارض شناخته شده استرس گرمایی در محیط های گرم از جمله نانوایی ها و عدم اطلاع از وضعیت آن در کاشان و به منظور تعیین استرس گرمایی و عوامل مربوط به آن، این تحقیق روی کارگران نانوایی های شهر کاشان در تابستان سال 1382 انجام گرفت.
پژوهش به روش توصیفی روی 175 کارگر (شاطر و نان درآور) در 100 نانوایی که به طور تصادفی انتخاب شدند، انجام شد. جهت تعیین استرس گرمایی محیط با استفاده از شاخص WBGT از دستگاه WBGT با مدل HSM100 استفاده شد و مطابق با روش استاندارد ISO 7234 اندازه گیری ها در گرم ترین ساعات روز تابستان صورت پذیرفت. در این مطالعه عواملی نظیر تکنیک پخت، نوع نانوایی، نوع تهویه و فضای نانوایی ها مورد بررسی و قضاوت آماری قرار گرفت.
از مجموع 100 نانوایی مورد مطالعه، 51 نانوایی دارای تکنولوژی پخت ماشینی و 49 نانوایی دارای تکنولوژی پخت سنتی بودند و از مجموع 175 کارگر مورد مطالعه در این نانوایی ها 107 نفر (1/61 درصد) در محیط های با استرس گرمایی کار می کردند. میزان استرس گرمایی در نانوایی های سنتی 2/54 درصد و در نانوایی های ماشینی 8/45 درصد بود و کارگرانی که در نانوایی با تکنولوژی پخت سنتی کار می کردند 3.3 برابر بیشتر از کارگران نانوایی ماشینی در مواجهه با استرس گرمایی بودند. (3.3=OR).
نتیجه گیری و توصیه ها: استرس گرمایی در نانوایی های کاشان نگران کننده بوده و در نانوایی های سنتی به مراتب بیشتر از نانوایی های ماشینی است، لذا انجام برخی تغییرات در تکنولوژی پخت سنتی را به صورت تحقیق پیشنهاد می نماید.

هیپوتیروئیدی سندرمی بالینی است که دراثر کمبود تولید هورمون های تیروئیدی بوجود می آید و شیوع آن در مناطق باید کافی و کمبود ید به ترتیب 8- 1% و 20- 10% می باشد. از آنجایی که وضعیت مبتلایان به این بیماری در منطقه گیلان نامشخص است، این مطالعه در جهت ارزیابی اپیدمیولوژی آن طی ده سال در این منطقه انجام شد.
در این مطالعه گذشته نگر، اطلاعات دموگرافیک بیمارانی را که طی 10 سال گذشته با علایم و نشانه های هیپوتیروئیدی به کلینیک تخصصی غدد درون ریز مراجعه کرده بودند و تشخیص آنها به روش ELISA تایید شده بود، جمع آوری گردید و با نرم افزار SPSS آنالیز شد.
از 407 بیمار هیپوتیروئیدی 84 درصد زن و16 درصد مرد بودند (نسبت زن به مرد 5.4 به 1). میانگین سنی زنان و مردان به ترتیب 14.8±9.37 و 17±5.39 سال بود. بیماری هاشیموتو شایع ترین علت بیماری بود. شایع ترین علایم و نشانه های بیماری خستگی و ضعف بود و تقریبا اکثر بیماران مبتلا به گواتر درجه 1 تا 3 بودند.
نتیجه گیری و توصیه ها: نتایج این مطالعه نشان می دهد که هیپوتیروئیدی در دهه چهارم و پنجم زندگی در خانم ها شایعتر است. نشانه ها و علایم و عوارض بیماری باید برای جامعه توضیح داده شود و تست های تیروئیدی درگروه های درمعرض خطر انجام گیرد.

با توجه به اهمیت رعایت اصول تشخیص نویسی در پرونده های بالینی و استفاده های آموزشی، درمانی، تحقیقاتی، قانونی و آماری از آنها و عدم اطلاع از وضعیت موجود، این پژوهش به منظور تعیین میزان رعایت اصول تشخیص نویسی در پرونده های بالینی بیمارستانهای کاشان در سال 1381 انجام پذیرفت.
این پژوهش بر روی داده های موجود در پرونده های بالینی 51 پزشک متخصص شاغل در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی کاشان انجام پذیرفت. حجم نمونه 1071 پرونده بود که به روش نمونه گیری تصادفی، از هر پزشک 21 پرونده انتخاب گردید. چک لیستی بر اساس اصول استانداردسازی جهانی بهداشت (کتاب ICD-10) تهیه شد و داده های مربوط به رعایت اصول تشخیص نویسی به تفکیک بیمارستان و گروه های بالینی به روش مشاهده از پرونده ها استخراج گردید. سپس فراوانی موارد رعایت اصول تشخیص نویسی گزارش گردید.
اصول تشخیص نویسی به میزان 87 درصد، اصول ثبت اقدامات پزشکی به میزان 77 درصد و اصول ثبت علل خارجی حوادث به میزان 65 درصد رعایت شده بود. اصول تشخیص نویسی در بیمارستان متینی با 92 درصد بیشترین میزان و در بیمارستان نقوی با 8/77 درصد کمترین میزان را دارا بود. اصول اقدامات در بیمارستان شهید بهشتی با 5/93 درصد بیشترین میزان و در بیمارستان نقوی با 9/72 درصد کمترین میزان را داشت. اصول ثبت علل خارجی حوادث در بیمارستان شهید بهشتی با 8/77 درصد بیشترین و در متینی با 50 درصد کمترین میزان را داشت.
نتیجه گیری و توصیه ها: در مجموع رعایت اصول تشخیص نویسی در پرونده های بالینی بیماران بستری مطلوب است. به نظر می رسد علاوه بر توجه و دقت متخصصین به ثبت تشخیص ها و اقدامات، وجود شورایعالی مدارک پزشکی دانشگاه زیر نظر ریاست محترم دانشگاه در این امر مؤثر بوده است. بنابراین توصیه می شود شورایعالی مدارک پزشکی در سایر دانشگاه ها نیز تاسیس شود.

با توجه به مراجعه بیماران مبتلا به کین باخ و عدم توافق در ارجحیت تکنیک عمل طویل کردن اولنا و یا کوتاه کردن رادیوس، این تحقیق انجام گرفت.
تحقیق با طراحی کارآزمایی بالینی روی 21 بیماری که دارای تشخیص قطعی کین باخ STAGE II بودند، انجام گرفت. بیماران به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند و در هر گروه عمل طویل کردن اولنا و یا کوتاه کردن رادیوس انجام گرفت. بیماران تا حصول union و نیز بروز عوارض تحت بررسی های کلینیکی و رادیولوژیکی قرار گرفتند و نتایج درمان در داخل گروه ها با آماره Sign و بین دو گروه با آماره دقیق فیشر مورد قضاوت آماری قرار گرفت.
از تعداد 21 بیمار تحت مطالعه، 11 نفر با تکنیک کوتاه کردن رادیوس و 10 نفر با طویل کردن اولنا مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران دو گروه به لحاظ سن و جنس مشابه بودند. نتایج درمان در تکنیک کوتاه کردن رادیوس بهتر از طویل کردن اولنا بود اما اختلاف به لحاظ آماری معنی دار نبود.
نتیجه گیری و توصیه ها: با وجود اینکه نتایج درمان در دو روش اختلاف آماری نداشتند، اما به نظر می رسد روش کوتاه کردن رادیوس بر روش طویل کردن اولنا ارجح باشد. تحقیق روی تعداد نمونه بیشتر را توصیه می نماید.

نظر به اهمیت شاخص های اسپیرومتری در مبتلایان به آسم و برخی مشکلات اجرایی آن و وجود برخی گزارشات مبنی بر کمک کننده بودن مقادیر IgE و ائوزینوفیلی در برآورد وضعیت اسپیرومتری و به منظور تعیین شاخص های اسپیرومتری و IgE و ائوزینوفیلی سرم مبتلایان به آسم، این تحقیق روی مبتلایان به آسم مراجعه کننده به کلینیک خصوصی و درمانگاه بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال 1381 انجام شد.
تحقیق با روش توصیفی در 154 بیمار انجام شد و از تمامی بیماران اسپیرومتری و نمونه های خون جهت تعیین IgE توتال سرم و شمارش ائوزینوفیل ها به طور هم زمان گرفته شد. بیماران از نظر درصد ائوزینوفیل به دو گروه باائوزینوفیل 5 درصد و کمتر از آن و بیشتر از 5 درصد و نیز از نظر IgE به دو گروه 150 U/ml IgE و کمتر از آن و IgE بیشتر از150 U/ml تقسیم شدند. مقادیر هر یک از شاخص های اسپیرومتری تعیین و میزان تفاوت آنها در گروه های مختلف با آماره T-test مورد قضاوت آماری قرار گرفت.
تحقیق روی 154 بیمار شامل 76 مرد و 78 زن با میانگین سنی 34.6±16.8 سال انجام گرفت. بین شاخص های اسپیرومتری با وضعیت IgE سرم ارتباط معنی داری وجود نداشت. (NS) میزان درصد FEV1 در کسانی که ائوزینوفیلی 5 درصد و کمتر داشتند 73.8±21.6 و در کسانی که ائوزینوفیلی بیشتر از 5 درصد داشتند 62.9±19.4 بود (p<0.01). میزان اختلاف در سایر شاخص های اسپرومتری با وضعیت ائوزینوفیلی معنی دار نبود. (NS) میزان شاخص FEF 25-75% (l/s) در دو گروه اختلاف معنی داری نداشت (NS) به تعبیر دیگر رابطه معکوسی بین شاخص های اسپیرومتری غیر از FEF(l/s) با میزان ائوزینوفیلی وجود داشت.
نتیجه گیری و توصیه ها: در بیماران مبتلا به آسم در سنین میانسالی، شاخص های اسپیرومتری رابطه ای با وضعیت IgE بیمار ندارد. رابطه ای معکوس بین شاخص های اسپیرومتری غیر از FEF (l/S) وجود دارد. انجام تحقیقات بیشتر در موضوع فوق به ویژه با طراحی تشخیصی را پیشنهاد می نماییم.

نظر به فراوانی مواد زائد بیمارستانی و روند رو به افزایش و گزارشات متفاوت از مقادیر آن در خارج و داخل کشور و عدم اطلاع از وضعیت مواد زائد بیمارستانهای کاشان، این تحقیق به منظور تجزیه فیزیکی زباله های بیمارستانی در سال 81-80 انجام گرفت.
تحقیق به صورت توصیفی انجام گرفت. به طور تصادفی در هر ماه یک روز وسط هفته از زباله های کلیه بیمارستان های شهر کاشان شامل بیمارستان شهید بهشتی، بیمارستان نقوی، زایشگاه شبیه خوانی، بیمارستان اخوان و بیمارستان متینی نمونه گیری شد. به این صورت که روز قبل به تعداد سطل های زباله، کیسه زباله مخصوص به رنگ های متفاوت تحویل خدمات بیمارستان داده شد و به مسئولین خدمات بیمارستان ها آموزش داده شد تا با زدن برچسب بر روی کیسه زباله ها مشخص گردد که هر کیسه مربوط به کدام بخش بیمارستان می باشد. در مجموع 60 نمونه در مدت یک سال برداشت گردید. برای تعیین اجزا زباله ابتدا یک نمونه به وزن 50 کیلو گرم متناسب با مقدار زباله هر بخش تهیه و اجزا مختلف از قبیل پلاستیک، کاغذ، منسوجات، مواد برنده، شیشه، فلزات و سایر مواد جداسازی شده و هر یک از اجزا جداگانه توزین شد و درصد هر کدام محاسبه گردید. در ضمن برای تعیین سرانه مواد زاید هر تخت، تمام زباله بیمارستان در آن روز توزین شد. سرانه مواد زاید هر تخت به تفکیک هر بیمارستان و ماه های سال محاسبه گردید.
در کل 15012 کیلوگرم انواع زباله از 5 بیمارستان مورد بررسی شهر کاشان جمع آوری و توزین گردید. بیشترین میزان تولید زباله در بیمارستان شهید بهشتی و کمترین میزان آن در بیمارستان متینی جمع آوری شد. میزان اجزاء زباله نمونه های توزین شده عبارت بود از: مواد فاسدشدنی 7/15 درصد، پلاستیک 13 درصد، کاغذ 5 درصد، پارچه 5/4 درصد، شیشه 7/3 درصد ، فلزات 1/2 درصد و نایلون 9/1 درصد. میزان اجزاء زباله در فصل بهار 23 درصد، فصل تابستان 3/25 درصد، فصل پاییز 23 درصد و فصل زمستان 7/28 درصد برآورد گردید. متوسط میزان سرانه ماهیانه مواد زائد بر اساس تخت فعال در بیمارستان شهید بهشتی 9/2 کیلوگرم، بیمارستان نقوی 6/3 کیلوگرم، زایشگاه شبیه خوانی 9/5 کیلوگرم، بیمارستان متینی 5/4 کیلوگرم و بیمارستان اخوان 7/3 کیلوگرم بود.
نتیجه گیری و توصیه ها: میزان سرانه مواد زائد بیمارستان های کاشان کمی بالاتر از میزان گزارش شده در موارد مشابه است و بررسی علل آن را توصیه می نماید.

با توجه به عوارض شناخته شده زیست محیطی دفن زباله و امکان بازیافت آن و نظر به عدم اطلاع از میزان مواد بازیافتی و ارزش اقتصادی آن در مناطق روستایی، این تحقیق به منظور بررسی اجزاء بازیافتی و ارزش اقتصادی زباله های خانگی مناطق روستایی کاشان در سال 1380 انجام گرفت. این پژوهش با طراحی توصیفی انجام گرفت. سه روستا از مناطق گرمسیری (سن سن) و معتدل (استرک) و سردسیری (برزک) که در حال حاضر دارای طرح جمع آوری زباله هستند به طور تصادفی انتخاب گردیدند و در فصول مختلف یک سال تعداد 36 نمونه از زباله های جمع آوری شده تهیه و اجزاء بازیافتی آن جداسازی و تعیین مقدار گردیدند و ارزش اقتصادی آنها به قیمت روز تعیین و محاسبه گردید.
تحقیق در سه روستای کاشان با جمعیت 7200 نفر و 1800 خانوار انجام شد. مواد بازیافتی در زباله های خانگی مناطق روستایی کاشان 7/9% کل زباله ها را تشکیل می داد که هر کیلو از آن مبلغ 300 ریال ارزش داشت و برآورد تولید زباله آنها به طور متوسط در هر ماه 2/108 تن بود که جمع آوری و دفن آن به ازاء هر کیلو 30 ریال و در مجموع 324600 ریال هزینه داشت. ارزش مواد بازیافتی در این زباله ها ماهیانه 3352 هزار ریال بود و مبلغ 320 هزار ریال به علت عدم جمع آوری ودفن آنها صرفه جویی گردید. در مجموع بازیافت مواد در زباله های خانگی مناطق روستایی ماهیانه مبلغ 3572 هزار ریال سود داشت که می تواند بخشی از هزینه های جمع آوری زباله های روستایی و دفن آنها را جبران نماید.
نتیجه گیری و توصیه ها: امکان بازیافت اجزاء زباله های خانگی روستایی و بهره وری اقتصادی از آن وجود دارد و بررسی در سطوح کلی را توصیه می نماید.

مراکز فوریت ها و اورژانس بیمارستان ها نقش اساسی در تضمین سلامت و نجات جان انسان ها در حوادث و سوانح ایفاء می کنند. مدیریت و ارزیابی فعالیت های اورژانس و ارایه خدمات مطلوب به بیماران با ایجاد سیستم اطلاعاتی و ثبت صحیح اطلاعات میسر می باشد. از آنجائی که از وضعیت ثبت اطلاعات اورژانس در این منطقه اطلاعاتی در دست نیست، پژوهشی جهت تعیین میزان ثبت اطلاعات پرونده اورژانس در بیمارستان های شهر کاشان در بهار 1381 صورت پذیرفت.
این مطالعه با استفاده از داده های موجود انجام گرفت. تعداد 540 پرونده از طریق نمونه گیری تصادفی ساده از بین پرونده های اورژانس بیمارستان ها انتخاب و اطلاعات آنها با توجه به اوراق استاندارد معاونت پژوهشی وزارت متبوع و بر اساس اطلاعات مورد نیاز جمع آوری شد. اطلاعات جمع آوری شده شامل موارد قانونی، اداری، مالی و کادر تکمیل کننده نظیر پذیرش، پرستاری و پزشکی بود. این اطلاعات با آزمون کای دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
از 540 پرونده مورد بررسی میزان عدم ثبت اطلاعات قانونی 14 درصد، اداری 12 درصد، مالی 14 درصد، پذیرش 17 درصد، پرستاری 11 درصد و پزشکی 17 درصد بود. آمار عدم ثبت موارد قانونی، اداری و مالی در بیمارستان نقوی 12 درصد و در بیمارستان شهید بهشتی 15 درصد بود که اختلاف آماری معنی داری را نشان داد (0001/0>p). در کل ساعت ترخیص، علت خارجی و توصیه های پس از ترخیص بیشترین میزان عدم ثبت را داشت.
نتیجه گیری و توصیه ها: به نظر می رسد میزان ثبت اطلاعات پرونده بیماران اورژانس در بیمارستان های شهر کاشان نسبتا مطلوب باشد، اما در بعضی موارد خاص پزشکی مانند ساعت ترخیص و توصیه های پس از ترخیص کمبود ثبت اطلاعات همچنان وجود دارد.

با توجه به شایع بودن عفونت سیتومگالوویروس، اطلاع از علائم بالینی و تشخیص آن و تناقضاتی که در مورد علائم آنها و همراهی با سایر بیماری ها وجود دارد و به منظور مطالعه ده ساله عفونت سیتومگالوویروس، این تحقیق روی کودکان کمتر از 10 سال سرپایی و یا بستری در بیمارستانهای شهر تهران انجام گرفت.
تحقیق به روش توصیفی روی 41 بیمار که به طور مستمر مراجعه نمودند انجام گرفت. معیار تشخیص بیماری در نوزاد تیتر CMV-IgG Ab بیشتر از مادر و یا CMV-IgM Ab مثبت و در کودکان CMV-IgG Ab که در 2 نوبت به فاصله دو هفته تیتر بالارونده داشته باشد، بوده است. آزمایشات به روش ELISA انجام شدند. خصوصیات سن، جنس، سن شروع علائم، علائم بالینی و یافته های آزمایشگاهی بررسی و با آماره توصیفی ارائه گردید.
از 41 مورد کودک کمتر از 10 سال مبتلا، 71 درصد پسر و 29 درصد دختر، 5/58 درصد در زمان مراجعه زیر یک سال و در 7/92 درصد سن شروع علائم بالینی کمتر از یک سالگی بود. 83 درصد علائم عصبی، 76 درصد اختلال تکاملی، 54 درصد تشنح و 39 درصد میکروسفالی داشتند. در 4/24 درصد بیماران کشت CMV ادرار مثبت (بیماری فعال) بود. شایعترین علائم غیر عصبی هپاتومگالی و اسپلنومگالی به ترتیب با فراوانی 3/29 و 1/17 درصد بود.
نتیجه گیری و توصیه ها: مادران باردار به خصوص در سه ماهه اول بارداری و نیز کودکان نارس از تماس با افراد مشکوک یا بیمار مبتلا به سیتومگالوویروس باید اجتناب نمایند.

شکستگی و دررفتگی های ناحیه هیپ، موارد شایعی از اورژانس های ارتوپدی را تشکیل می دهند. اما شکستگی و دررفتگی چندبخشی در ناحیه هیپ مورد نادری است که تا به حال گزارش نشده یا لااقل در بررسی پیشینه تحقیق در دسترس نبوده است، بنابراین به معرفی یک مورد مراجعه کننده به بیمارستان امام حسین(ع) در سال 83 اقدام شده است.
معرفی مورد: بیمار آقای 28 ساله ای است که در اثر تصادف با اتومبیل در حین موتورسواری دچار شکستگی گردن فمور، ساب تروکانتریک، لبه خلفی استابولوم، دررفتگی خلفی هیپ به همراه Impaction Fracture سر فمور بود که به صورت اورژانسی تحت عمل جراحی جااندازی باز سر فمور و تثبیت شکستگی های موجود توسط Cephalomedullary Nail قرار گرفت و در یک پیگیری چهار ماهه موفقیت نسبی به دست آمد.
نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به مطرح بودن شکستگی و دررفتگی های چندبخشی ناحیه هیپ، طرح درمانی اجرا شده می تواند مؤثر باشد. توصیه به گزارش موارد مشابه موجود می شود.