Anatomical Sciences Journal
Volume:1 Issue: 2, 2003

امروزه تلاشهای فراوانی به منظور جبران ضایعات استخوانی، به ویژه ضایعات ناشی از درمان سرطان با استفاده از ترکیباتی شبیه به استخوان صورت می گیرد. از مناسب ترین این ترکیبات، سرامیکهای زیست سازگار است. تحقیقات اخیر نشان داده است که سرامیکهای زیست سازگار در محیط زنده باعث پرولیفراسیون استئوبلاست و تحریک آنها برای تولید ماتریکس استخوانی می شوند.
مهمترین هدف تحقیق حاضر بررسی امکان استفاده از آلومینا، به عنوان سرامیک زیست سازگار، به منظور ساخت قطعات استخوانی و به کارگیری آنها در بدن است، تا بتوان از قطعه مذکور در جایگزینی ضایعات استخوانی ایجاد شده در اثر برداشت بافت سرطانی، استفاده نمود. در اولین گام واکنشهای دفاعی بدن میزبان و عملکرد این ترکیب در محیط زنده بررسی شد.
تحت شرایط بیهوشی، کنترل شده، مقدار 20 میلی گرم بر هر کیلوگرم از ترکیب سرامیک زیست سازگار آلومینا در چند ناحیه از زیر جلد خرگوش و موش سوری بالغ کاشته و به ترتیب پس از گذشت یک و دو ماه نمونه پوستی برداشته شد. بعد از تثبیت کردن، پاساژ دادن و قالب گیری در پارافین، برشهای بافتی با هماتوکسیلین و ائوزین رنگ آمیزی و با میکروسکوپ نوری مورد مطالعه قرار گرفت.
نتایج به دست آمده، نشان داد که در مقایسه با گروه کنترل، واکنش التهابی مشاهده نشد و تراکم سلولهای لنفوئیدی طبیعی بود، همچنین تغییرات مورفولوژیک در سطح پوست دیده نشد.
بنابراین می توان اظهار داشت؛ ترکیب سرامیک زیست سازگار آلومینا برای ساخت مدل استخوانی و جایگزینی ضایعات استخوانی ناشی از درمان سرطان قابل استفاده است.

بررسی آثار فوری تابش لیزر کم توان گالیوم- آلومینیوم- آرسناید 830 نانومتر روی اپی تلیوم مجاری منی ساز رت های شصت روزه نژاد Sprague-Dawley به طور تصادفی در سه گروه کنترل، تجربی 1 و تجربی 2 توزیع شدند. قطب تحتانی بیضه چپ تراشیده، شسته و علامت گذاری شد و طی 15 روز در معرض تابش لیزر قرار گرفت، به طوری که مجموع دانسیته های انرژی در گروه ه های فوق به ترتیب به 0، 28.05J/m2 و 46.80J/cm2 رسید. نمونه برداری 24 ساعت پس از آخرین تابش صورت گرفت و نمونه ها برای بررسی با میکروسکوپ نوری آماده شدند. در تحقیق حاضر؛ علاوه بر مشاهده خصوصیات مورفولوژیک مجاری منی ساز، تغییرات کمی اپی تلیوم توسط روش های مورفومتری بررسی شد.
در گروه تابش 28.05J/cm2 ضحامت و سطح اپی تلیوم، قطر مجاری منی ساز و تعداد سلولهای جنسی به ویژه سلولهای پاکی تن و اسپرماتید بالغ افزایش یافت و از نظر مورفولوژیک هیچ گونه آثار تخریبی در اپی تلیوم مشاهده نشد. اما با تابش 46.80J/cm2 ضخامت اپی تلیوم کاهش یافت و در اکثر مجاری منی ساز این گروه، شکاف در اپی تلیوم و ریزش سلولهای جنسی نابالغ به داخل لومن مشاهده شد؛ با این وجود در مجاری فاقد ریزش سلولی، مساحت اپی تلیوم و نسبت کلیه سلولهای جنسی مشابه گروه کنترل بود.
یافته ها نشان دادند که تغییرات مورفولوژیک و مورفومتریک اپی تلیوم مجاری منی ساز ارتباط قطعی با دانسیته انرژی لیزر دارد، به طوری که تابش با دوزهای پایین، القای آثار تحریکی بر روند اسپرماتوژنز و تابش با دوزهای بالاتر از آستانه تحریک زیستی آثار تخریب در اپی تلیوم و اختلال در روند اسپرماتوژنز را به دنبال دارد.

هدف از این تحقیق بررسی تفاوت جنسی وزن مغز و حجم کل نیمکره چپ و ماده سفید و خاکستری آن در افراد طبیعی راست دست و در افراد راست دست مبتلا به بیماری های آلزایمر و پارکینسون است.
این تحقیق بر روی 72 نمونه اتوپسی مغز طبیعی (38 مرد و 34 زن)، 11 مغز آلزایمری (4 مرد و 7 زن) و 13 مغز پارکینسونی (9 مرد و 4 زن) انجام گرفت. در هر گروه مردان و زنان از نظر سنی با یکدیگر همسان بودند. نمونه ها در فرمالین 4 درصد تثبیت شد. تنه مغزی از بالای تکتوم قطع و دو نیمکره توسط یک برش ساژیتال میانی از یکدیگر جدا شد. نیمکره راست هر مغز برای تشخیص نوروپاتولوژی و نیمکره چپ برای بررسی مورفومتریک استفاده شد. محاسبه حجم نیمکره چپ و ماده سفید و خاکستری آن از روی تصاویر برشهای سریال کرونال 5 میلی متری این نیمکره و براساس اصل کاوالیری و به کمک گرید نقطه ای صورت گرفت. نتایج به کمک آزمونهای آماری t-student، غیر پارامتری Mann-Whitneyو Z نسبتها تحلیل شد.
در گروه افراد طبیعی، وزن مغز، حجم نیمکره چپ و حجم ماده خاکستری و سفید آن در زنان به طور معنی داری کمتر بود. نسبت حجم ماده خاکستری به حجم کل نیمکره چپ در گروه افراد طبیعی بین دو جنس تفاوت معنی داری نداشت. در گروه مبتلایان به آلزایمر هیچ یک از پارامترهای مورد بررسی بین دو جنس تفات معنی داری را نشان نداد. در گروه مبتلایان به پارکینسون فقط وزن مغز و حجم ماده خاکستری نیمکره چپ در زنان به طور معنی داری کمتر بود و سایر پارامترها تفاوت معنی داری نداشتند.
به طور کلی می توان نتیجه گیری کرد که وزن مغز و نیز حجم نیمکره چپ و ماده سفید و خاکستری آن در مردان بیشتر از زنان است، هر چند اهمیت عملکردی این تفاوتها نامعلوم است. دانشمندان باید از این تفاوتها آگاه باشند ودر هنگام مطالعات مورفولوژیک در مورد پاتولوژی یک بیماری مغزی این تفاوتها را در نظر بگیرند. از سوی دیگر؛ به نظر می رسد بیماری های نوردوژنراتیو، تفاوت جنسی طبیعی مغز انسان را به نوعی تعدیل می کنند. از بین رفتن تفاوتهای جنسی در وزن مغز و حجم نیمکره ها و ماده سفید و خاکستری آن می تواند ناشی از شدت بیشتر دژنراسیون در مردان باشد.

ارزیابی اثرات دوزهای مختلف فاکتور رشد اپیدرمال (EGF) اگزوژنوس بر تکوین جنین موش در مراحل قبل از لانه گزینی.
زیگوت، جنین دو سلولی، هشت سلولی و مورولا از موشهای ماده بالغ نژاد NMRI پس از تحریک تخمک گذاری، به ترتیب 24، 48، 64 و 80 ساعت پس از تزریق hCG به دست آمد و جنینهای هر یک از مراحل تکاملی به چهار گروه شاهد و سه گروه تجربی تقسیم شدند.
به محیط جنینهای گروه های تجربی EGF با دوزهای 1، 4، 10ng/ml افزوده شد و جنینهای هر یک از گروه ها به مدت 96 ساعت کشت داده شدند. میزان بلاستوسیست حاصله و همچنین بلاستوسیست های خارج شده یا در حال خروج از زونا روزانه گزارش شدند و نتایج بدست آمده توسط آزمون آمار مجذور کای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
نتایج حاصل از پژوهش حاضر نشان داد که ECF اگزوژنوس قادر نبود که به زیگوتها برای غلبه بر ایست تکوینی در مرحله دو سلولی کمک کند و میزان جنین دو سلولی حاصل در گروه های تجربی کمتر از گروه شاهد بود. از نظر میزان خروج از زونا تفاوت معنی داری بین جنینهای دو سلولی گروه شاهد و گروه های تجربی مشاهده نشد. اما تعداد بلاستوسیست حاصل در گروه تجربی دوم که EGF با غلظت 4ng/ml دریافت کردند به صورت معنی داری کمتر از گروه شاهد و دیگر گروه های تجربی بود. میزان درصد خروج از زونا جنینهای هشت سلولی و مورولا که EGF با غلظت 10ng/ml به محیط کشت آنها اضافه شده بود، به صورت معنی داری بیشتر از گروه شاهد و دوزهای دیگر EGF بود.
EGF اگزوژنوس قادر است که رشد و تکوین جنین موش در مرحله قبل از لانه گزینی را پس از هشت سلولی بهبود بخشد. اما در مراحل اولیه تکاملی، اثرهای تسریع تکامل با افزودن EGF، به محیط کشت مشاهده نشد.

شریان آگزیلاری امتداد شریان ساب کلاوین بوده و در انتها با عبور از حد تحتانی عضله ترس ماژور وارد بازو شده و تبدیل به شریان بازویی می شود. این شریان در حفره آگزیلا دارای شاخه هایی است که به عضلات و ساختمانهای مجاور رفته و به آنها خونرسانی می کنند.
واریاسیونهایی در رابطه با شریان آگزیلا و الگوی شاخه هایش گزارش شده است. در این مورد خاص، از بخش دوم شریان آگزیلاری، تنه ای جدا شده که مشترک بین دو شاخه شریانی توراسیک خارجی و شریان ساب اسکاپولار است و شاخه های شریان ساب اسکاپولار نیز در امتداد همین تنه جدا شده اند.

بررسی اثر رتینوئیک اسید، بر فراساختار سلولهای اپی تلیوم سمینال وزیکل موش در حالت Invivo

موشهای نر تازه به دنیا آمده نژاد N-MRI تحت تزریق داخل صفاتی all-trans retinoic acid به میزان 25mg/kg قرار گرفتند. به تعدادی از آنها نیز dimethy sulphoxid تزریق شد. حیوانها در سن 60 روزگی کشته شدند و سمینال وزیکل ها از بدن آنها جدا شد. پس از وزن کردن و بررسی ویژگی های ظاهری، نمونه هایی برای مطالعات میکروسکوپ نوری و الکترونی آماده گردیدند. قطعات کوچه سمینال وزیکل با گلوتارآلوئید 2.5 درصد و تتراکسیداسمیوم 1 درصد تثبیت شدند. پس از آبگیری و قالبگیری در رزین آرالدایت برش های فوق نازک تهیه و به وسیله یورانیل استات و سیترات سرب رنگ آمیزی شدند. مطالعه نمونه ها با میکروسکوپ الکترونی انتقالی انجام شد.

نتایج به دست آمده از این تحقیق نشان داد که رتینوئیک اسید بدون آنکه تغییری در رشد عمومی حیوان ایجاد کند سبب افزایش وزن سمینال وزیکل می شود. همچنین تغییرات فراساختاری نظیر افزایش طول سلولهای اپی تلیوم، افزایش در تعداد واکوئلهای ترشحی ناحیه راسی سیتوپلاسم، افزایش در شبکه آندوپلاسمی دانه دارو گسترش در دستگاه گلژی مشاهده شد.

رتینوئیک اسید افزایش فعالیت ترشحی سلولهای اپی تلیوم سمینال وزیکل را سبب می شود که این امر می تواند به دلیل تحریک تمایز سلولهای اصلی اپی تلیوم در دوران نوزادی باشد.

با افزایش روز افزون استفاده از امواج الکترومغناطیسی در محیط زندگی، صنعت مخابرات و زمینه های پزشکی، ارزیابی همه جانبه آثار میدانهای الکترومغناطیسی یا Electro Magnetic Field (E.M.F)با شدتهای متفاوت بر بافتها و ارگانهای بدن شدیدا احساس می شود. گزارشهای ضد و نقیض در مورد آثار زیانبار میدان الکترومغناطیسی با فرکانس های مختلف از عوامل محرک درانجام این مطالعه بوده است.
به منظور بررسی اثرهای میدان الکترومغناطیسی یکنواخت بر محیطهای بیولوژیک یک دستگاه مولد E.M.F با فرکانس 60-50 هرتز میدانهای متغیر تا 250 گوس و قابل تنظیم و در 15 درجه، طراحی و بعد از کالیبره کردن (درصد اطمینان 95 درصد) استفاده شد. برای بررسی آثار میدان E.M.F بر تکامل مغز (مخ) جنین رت، 6 رت نر و 6 رت ماده باردار، طی دوران بارداری و نوزادان متولد شده برای دو ماه بعد از تولد روزانه به مدت 8 ساعت در معرض میدان الکترومغناطیس با شدت ثابت 120 گوس و فرکانس 60-50 هرتز قرار گرفتند. سپس نمونه های بافتی تهیه شده از مخ با میکروسکوپ نوری مطالعه شدند.
بررسی هیستوپاتولوژیک نشان داد که واکوئل هایی در ماده سفید مخ ایجاد شده، سلولهای اپاندیمال در بیش از یک ردیف دیده شدند و سلولهای هرمی متراکم تر و کوچکتر مشاهده گردید و محدوده هسته و محتویات آن قابل مشاهده نبود.
این یافته ها نشانگر آثار سو میدان الکترومغناطیسی بر روی سلولهای مغز می باشد و مبین ضرورت انجام مطالعات و بررسی های وسیع در رابطه با آثار میدان الکترومغناطیس بر انسان است.

پلاستینیشن یک روش بی نظیر برای نگهداری بافتهاست که در سال 1978 توسط Gunter ابداع شد. در این روش، آب و چربی توسط پلیمرهای سفت شونده جایگزین می گردند و به دنبال آن نمونه هایی خشک، بدون بو، با دوام، با قوام، با استحکام و انعطاف پذیرحاصل می شوند.
این مطالعه تجربی- کاربردی است. از نظر آماری یک نمونه کافی است. جسد بدون وارث و مجهول الهویه از مرکز پزشکی قانونی تهیه شد و به روش زیر پلاستینه شد: 1) تثبیت نمودن جسد، 2) ساخت پلیمر رنگی و تزریق آن توسط پمپ هیدرولیک به داخل عروق، 3) تشریح اندامهای فوقانی و تحتانی و جدا نمودن آنها از جسد، 4) آبگیری توسط استون سرد، 5) چربی گیری توسط استون گرم و قرار دادن نمونه در آب اکسیژنه 33.3 درصد برای شفاف شدن و سپس آبگیری مجدد توسط استون سرد، 6) اشباع تحت فشار خلاء و 7) پرداخت توسط نور و حرارت.
در گروه فیزیک پزشکی دانشکده پزشکی توسط دستگاه یونیورسال مدل (Universal DARTEC England IC 10) و در شرایط یکسان، 8 قطعه از عضلات قسمتهای مختلف نمونه مورد مطالعه با قطعه ای عضله گردنی نمونه آلمانی ساخت هایدلبرگ مقایسه شد و به 9 نمونه در زمانهای متفاوت فشارهایی بین 1 تا 80 نیوتن در 15 مرحله وارد شد و تفاوت استحکام و انعطاف پذیری آنها توسط نرم افزار SPSS و آزمون ONE WAY ANOVA مقایسه گردید.
در مقایسه تک تک نمونه های ایرانی با نمونه آلمانی از لحاظ آماری اختلاف معنی داری مشاهده نشد (P>0.05) و از نظر استحکام و انعطاف پذیری نیز به یکدیگر شبیه بودند. در این تحقیق پلیمر رنگی ساخته شد و برای اولین بار از ابزار جدیدی به نام پمپ هیدرولیک برای تزریق پلیمر رنگی به داخل عروق استفاده گردید که باعث رنگ آمیزی شریانها شد. وریدها از سطح رنگ آمیزی شده و برای اولین بار از آب اکسیژنه برای شفاف نمودن نمونه استفاده گردید.