Journal of Current Ophthalmology
Volume:16 Issue: 1, Mar 2004

این مطالعه به منظور بررسی نتایج حاصل از ویترکتومی زودرس در بیماران با رتینوپاتی پرولیفراتیو شدید و دید مفید، انجام گرفت.

مطالعه به صورت گذشته نگر روی اطلاعات موجود در پرونده 31 بیمار که طی سال های 77-1370 با تشخیص رتینوپاتی دیابتی فعال، شدید و پیشرونده که دید بهتر یا مساوری 200/10 داشتند و در مرکز چشم پزشکی لبافی نژاد تهران، تحت عمل جراحی ویترکتومی قرار گرفته بودند، انجام شد. علاوه بر اطلاعات دموگرافیک، یافته های قبل از عمل، ضمن عمل و نوع عمل جراحی و عوارض آن در فرم اطلاعاتی ثبت شده، با روش آماری مورد بررسی قرار گرفت.

در این تحقیق، از 31 بیمار، 21 نفر (7/67%) مرد و 10 نفر (3/32%) زن بودند. میانگین سنی بیماران 50 سال (دامنه 71-21) و میانگین سن عمل جراحی 5/45 سال (دامنه 66-21) بود. بیماران به طور متوسط 5/15 سال (31-3) به دیابت مبتلا بودند و به طور متوسط 37/2 سال (10-17/0) از علایم چشمی دیابت شکایت داشتند و حداقل به مدت یک سال پیشگیری شدند. در 16 مورد (6/51%) چشم راست و 15 مورد (4/48%) چشم چپ مورد عمل جراحی قرار گرفته بود. 6 بیمار (3/19%) دیابت نوع اول، 17 بیمار (55%) دیابت نوع دوم و 8 بیمار (7/25%) نوع مخلوط (Mixed Type) را داشتند. در 26 بیمار (84%) چشم دیگر نیز مبتلا به رتینوپاتی دیابتی پرولیفراتیو بوده و در 5 بیمار (16%) به علت عوارض دیابت از بین رفته بود. تنها در 5 بیمار (16%) سابقه بیماری قلبی عروقی و در 6 بیمار (3/19%) کراتینین بالا و پروتئین در ادرار وجود داشت. قبل از عمل جراحی دید هیچ کدام از بیماران کمتر از 200/10 نبود و در 3/48 درصد بهترین دید اصلاح شده (BCVA) بین 200/20 تا 200/10 و در 13 درصد یا مساوی 30/20 بود. یک سال پس از عمل جراحی در 16 بیمار (6/51%) افزایش دید و در 12 بیمار (7/38%) کاهش دید دیده شد. در 3 بیمار (7/9%) دید کمتر از 200/10 و در 7 بیمار (6/22%) دید بهتر یا مساوی 20/30 بود. شایع ترین علت کاهش دید یک سال پس از عمل جراحی تغییرات ماکولا (7/38%) و کدورت عدسی (4/19%) بود. بیشترین عارضه ضمن عمل جراحی پیدایش پارگی شبکیه (Retinal break) در 9 مورد (29%) و خونریزی ویتره در 5 مورد (16%) بود.

عمل جراحی ویترکتومی زودرس در بیماران دیابتی با رتینوپاتی پرولیفراتیو شدید و دید مفید به خصوص در دیابت نوع اول می تواند باعث بهبود و یا حفظ دید گردد.

پیشینه و تعیین برش ایده آل در فیکو جهت کاهش آستیگماتیسم قرنیه ای قبلی و نهایی بیمار.
مطالعه به صورت آینده نگر بر روی 100 بیمار مبتلا به کارتاراکت با نمونه گیری غیر تصادفی و مبتنی بر هدف انجام شد. آسیتیگماتیسم بیمار قبل از عمل به وسیله کراتومتر سنجیده شد و برشی در محور Steep قرنیه داده شد. بسته به نوع لنز داخل چشمی برش 2/3 میلیمتری در قرنیه یا 6 میلیمتری در قرنیه و یا اسکلرا داده شد. برش های 6 میلیمتری با بخیه بسته شدند و در برش های 2/3 میلیمتری بسته به وضعیت نشت مایع در صورت لزوم بخیه زده شد. بیماران به مدت یک سال پیگیری شدند.
متوسط آستیگماتیسم بیماران قبل از جراحی 1/1 دیوپتر و پس از عمل در ویزیتهای یک روز، یک هفته. یک ماه، سه ماه، و یکسال به ترتیب 9/2، 3/2، 9/1، 5/1 و 5/1 دیوپتر بود.
سیر آستیگماتیسم در همه برش ها به سمت آستیگماتیسم مخالف قاعده بود و این سیر به خصوص در برش 2/3 میلیمتر قرنیه ای فوقانی و بدون بخیه بارزتر از بقیه موارد بود. برش 2/3 میلیمتری قرنیه ای تمپورال و بدون بخیه در بین بقیه برش ها، آسیتگماتیسم کمتری ایجاد کرده و با ثبات بوده است. (9/0 دیوپتر تغییر آستیگماتیسم پس از یکسال نسبت به قبل از عمل). برش اسکلرال تونل فوقانی نسبت به برش 6 میلیمتری قرنیه ای فوقانی با بخیه از ثبات بیشتری برخوردار بوده و نوسانات کمتری داشته و در انتها نیز مانند برش 2/3 میلیمتری قرنیه ای تمپورال آستیگماتیسم کمی ایجاد می کند. (9/0 دیوپتر تغییر آستیگماتیسم پس از یک سال نسبت به قبل از عمل)نتیجه گیری و پیشنهادات: فشار پلک بر روی برش های قرنیه ای فوقانی و بدون بخیه باعث شیفت بیشتر به سمت آستیگماتیسم مخالف قاعده در مقایسه با برش های تمپورال می شود.

تعیین اثر، عوارض و میزان رضایت بیماران متعاقب عمل جراحی LASEK در اصلاح نزدیک بینی متوسط تا شدید.
51 چشم از 28 بیمار با نزدیک بینی بیشتر از 5- دیوپتر در این مطالعه آینده نگر مورد ارزیابی قرار گرفت. تمامی این چشم ها توسط یک جراح عمل شدند. قبل از عمل تمامی بیماران مورد معاینه با اسلیت لامپ، ریفرکشن، حدت بینایی با و بدون اصلاح عیب انکساری، توپوگرافی و پاکیمتری قرار گرفته اند. بیماران برای هفت روز اول و سپس ماه اول و سوم بعد از عمل معاینه شده اند. با استفاده از پرسشنامه میزان glare و هاله بینی (با درجات از صفر تا پنج) و میزان درد (با درجات از صفر تا سه) در یک و سه ماه بعد از عمل مورد ارزیابی قرار گرفت. میزان کدورت قرنیه نیز با درجات از صفر تا چهار مثبت توسط جراح ارزیابی شد.
تمامی بیماران در ماه اول و 74% آنها در پایان سه ماه برای معاینه حضور یافتند. در ماه اول بعد از عمل 49 چشم (98%) دید بدون اصلاح 40/20 یا بهتر داشته اند. میانگین و انحراف معیار زمان ترمیم اپیتلیوم 3.26±1.14 روز و درجه در 1.11±0.83 بود. میانگین و انحراف معیار رفرکشن معادل اسفریک از -6.54±1.17 دیوپتر قبل از عمل، به 0.32±0.55 در ماه اول و 0.16±0.77 در ماه سوم بعد از عمل رسید. در ماه اول و سوم بعد از عمل به ترتیب 46% و 9/45% از چشمها دچار کدورت قرنیه تا درجه 1+ و یک چشم دچار کدورت 2+ در ماه اول و سوم بعد از علم شد. در ماه سوم بعد از عمل متوسط امتیاز1.83±0.99 glare و متوسط امتیاز هاله بینی 2.43±1.44 بود.
نتیجه گیری و توصیه ها: نتایج مطالعات بیانگر آن است که LASEK یک روش موثر و کم خطر برای درمان نزدیک بینی متوسط تا شدید خصوصا در چشم های با قرنیه نازک میباشد، البته انجام مطالعات طولانی تر برای تایید نتایج این مطالعه ضروری است.

عمل کاتاراکت در بیمارانی که گلوکوم همزمان دارند در اغلب اوقات باعث افزایش فشار چشم طولانی تری نسبت به چشم های نرمال می شود که این حالت در بیمارانی که آسیب نسبتا شدید عصب بینایی دارند، باعث افت قابل ملاحظه دید و میدان بینایی می شود. در این مطالعه که در طی سال های 1376 تا 1379 در مرکز آموزشی امام حسین(ع) انجام شد، نتایج درمانی و عوارض عمل جراحی توام ECCE+PCIOL+Trabx و مجزای گلوکوم و کاتاراکت (ابتدا ترابکولکتومی و بعد از مدتی عمل کاتاراکت) بررسی گردید و نتایج بین دو گروه مقایسه شد.
پژوهش حاضر به روش کارآزمایی بالینی (Clinical Trial) و بر روی 38 چشم از 35 بیمار انجام شده است. 19 چشم تحت عمل توام قرار گرفتند و 19 چشم دیگر ابتدا تحت عمل ترابکولکتومی و در صورتی که فشار چشم زیر 19 میلیمتر جیوه (با یا بدون دارو) داشتند، بعد از مدتی تحت عمل کاتاراکت به روش Clear Cornea قرار گرفتند.
در هر گروه سن، جنس، نوع گلوکوم، مدت پیگیری، دید قبل و بعد از عمل، فشار چشم قبل و بعد از عمل، تعداد داروهای ضد گلوکوم قبل و بعد از عمل، نسبت C/D عوارض قبل و بعد از عمل بررسی شد و یافته ها با تست آماری Student''s T-test و Chi-Square و Fisher آنالیز شد.
پس از 18.5±12.3 ماه پیگیری در گروه توام، فشار چشم از 23.4±7 mmHg قبل از عمل به 14±4 mmHg بعد از عمل رسید (P<0.001). در گروه Clear Cornea پس از 22.2±14 ماه پیگیری، فشار چشم از 11±5.3 mmHg قبل از عمل به 15±4 mmHg بعد از عمل رسید (P=0.01). در میزانIOP بعد از عمل، در دو گروه، از نظر آماری اختلاف قابل توجهی وجود نداشت. در گروه توام تعداد داروها از 11.3±0.99 قبل از عمل به 0.84±0.52 بعد از عمل رسید و در گروه Clear Cornea از 0.36±0.77 قبل از عمل به 1.11±1.1 بعد از عمل رسید (P=0.02) بین دو گروه از نظر میزان دید، فشار چشم، تعداد داروهای مصرفی در آخرین F/U تفاوت معنی داری از نظر آماری وجود نداشت،P به ترتیب 32/0، 42/0 و 34/0 بوده است.
از نظر عوارض بعد از جراحی، یووییت و هایفما، در گروه توام بالاتر از گروه Clear Cornea بود که البته با درمان های روتین قابل کنترل بود. اما اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود.
مطالعه نشان داد که اختلاف قابل توجهی بین VA،IOP و تعداد داروهای مصرفی بعد از عمل بین دو گروه در آخرین F/U وجود نداشت بنابراین در بیمارانی که امکان 2 عمل مجزا وجود ندارد بهتر است عمل توام (Combined) انجام شود.

پیشینه و با توجه به روند رو به افزایش لیزیک هیپروپیک و وجود گزارشات گوناگون از موفقیت ها و محدودیت ها و عوارض آن و نیاز چشم پزشکان به اطلاعات بیشتر راجع به این امر، این تحقیق به منظور تعیین نتایج عمل و عوارض لیزیک هیپروپی در مبتلایان به عیوب انکساری مراجعه کننده به کلینیک تخصصی آبان اصفهان در سال های 80-79 انجام گرفت.
تحقیق به روش نیمه تجربی Quasi experimental بر روی بیماران واجد شرایطی که به وسیله یک جراح (م ق) تحت عمل لیزیک قرار گرفتند و حداقل یک سال پیگیری داشته اند انجام شده است. خصوصیات فردی، میزان رفراکشن، معاینات و اقدامات قبل و بعد از عمل و کلیه داده های سنجش شده در فرم های جمع آوری اطلاعات ثبت گردیده به طوری که تنها بیمارانی که دچار دوربینی ساده یا توام با آستیگماتیسم بدون هیچ گونه بیماری چشمی و یا سیستمیک بودند مورد بررسی قرار گرفتند. با توجه به میزان عیب انکساری قبل از عمل، بیماران به سه گروه تقسیم شده و تاثیر عمل بر اصلاح هیپروپی و آستیگماتیسم و دید اصلاح نشده و اصلاح شده و عوارض عمل تعیین گردید.
طی مدت مورد بررسی تعداد 51 چشم از 26 بیمار واجد شرایط بودند که 5/61% مرد و 5/38% زن و میانگین سنی آنها 35.96±9.74 سال بود.
میانگین رفراکشن سابژکتیو قبل از عمل +4.46±1.17 دیوپتر بود که بعد از عمل به میزان +0.99±0.64 دیوپتر رسید (P<0.001).
میانگین آستیگماتیسم 1.07±(1.14) دیوپتر قبل از عمل به 0.74±(0.58) دیوپتر بعد از عمل کاهش یافت (P<0.024). دید اصلاح شده 20/20 قبل از عمل 4/25% و بعد از عمل 4/27% بود و دید اصلاح شده 20/40 و یا بیشتر قبل و بعد از عمل یکسال و به میزان 2/88% و دید اصلاح نشده 20/20 و 20/40 یا بیشتر به ترتیب در 7/15% و 3/82% در بعد از عمل حاصل شد. پس از عمل شکایات بیماران به ترتیب 1/73% تاری دید، 2/69% پخش نور، 6/34% احساس زبری و خشکی در چشم و 3/19% احساس خستگی بود و در 8/56% چشم ها رسوب آهن در قرنیه مشاهده شد و در 8/9% موارد کراتیت سطحی نقطه ای مشاهده شد.
براساس این مطالعه، عمل لیزیک روشی موثر و کم خطر در اصلاح موارد خفیف و متوسط دوربینی ساده و توام با آستیگماتیسم میباشد ولی ممکن است باعث بروز شکایاتی نیز در بیماران شود.

قطره دیکلوفناک (VOLTAREN) %0.1 به عنوان اولین داروی ضدالتهابی غیراستروییدی موضعی از سوی سازمان دارو و غذا (FDA) جهت کنترل التهاب بعد از عمل کاتاراکت پذیرفته شده است. گزارشات عدیده ای مبنی بر عوارض چشمی نوع ژنریک این دارو (Falcon) از قبیل Corneal Melting و پرفوراسیون قرنیه در دست است. هدف از این تحقیق نشان دادن تاثیر قطره دیکلوفناک چشمی (Voltaren) بر میزان اشک چشم 24 بیمار مبتلا به اپی اسکلریت ایدیوپاتیک در طی دو هفته درمان با این دارو می باشد.
این تحقیق به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی دو سو کور طراحی و اجرا شد. میزان پایه اشک بیماران و نیز میزان اشک در روز پانزدهم در گروه های شاهد و درمان توسط زمان از هم گسیختگی اشک (TBUT) و تست شیرمر I ارزیابی گردید. به گروه شاهد قطره دارونما (سالین نرمال 9/0%) و به گروه درمان قطره Voltaren 0.1% داده شد. برای هر دو گروه قرص ایبوبروفن 400 میلیگرم هر 8 ساعت تجویز شد. داده های نهایی توسط آنالیز آماری به روش Pooled-T-Test تفسیر گردید.
در 24 بیمار گروه درمان میانگین TBUT پایه برابر 88/15 (25-11) ثانیه و میانگین تست شیرمر I پایه 58/16 (35-10) میلیمتر در 5 دقیقه بدست آمد. در انتهای دوره درمان میانگین TBUT برابر 62/14 (20-8) ثانیه و میانگین تست شیرمر I برابر 25/14 (31-7) میلیمتر بدست آمد.
در 27 بیمار گروه کنترل میانگین TBUT پایه و تست شیرمر I پایه به ترتیب 54/14 (22-10) ثانیه و 58/14 (37-10) میلیمتر و در انتهای تحقیق به ترتیب 62/13 (18-9) ثانیه و 41/13 (25-8) میلیمتر به دست آمد.
اختلاف تغییرات تست شیرمر I در گروه درمان نسبت به گروه کنترل برابر 89% میلیمتر و از نظر آماری معنی دار بود CI=%95)، (P=0.008.
اگر چه تفاوت کاهش میزان اشک در گروه درمان نسبت به گروه کنترل از نظر آماری معنی دار به نظر می رسد، اما این تفاوت جزیی است و گمان نمی رود که در این مقدار از نظر بالینی با اهمیت باشد. با این حال ممکن است با افزایش طول مدت استفاده از Voltaren این تفاوت بارزتر گردد. انجام کارآزمایی های بالینی با زمان های طولانی تر پیشنهاد می شود.

درمان های متعددی برای نمایان شدن هیدروکسی آپاتیت پیشنهاد شده است که احتمال موفقیت هیچ کدام قطعی نیست و بعضا دارای موربیدیتی برای بیمار می باشند. این مطالعه به منظور تعیین نتایج پیوند پرده آمنیون در نمایان شدن هیدروکسی آپاتیت در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان فارابی تهران از فروردین 1380 تا شهریور 1381 انجام شده است.
مطالعه به صورت Quasi-Experimental بدون گروه شاهد بر روی 14 بیمار مبتلا به عارضه نمایان شدگی هیدروکسی آپاتیت با اندازه بیش از 3 میلیمتر انجام شد. کشت از ترشحات ملتحمه گرفته شد و در صورت مثبت بودن، درمان با آنتی بیوتیک مناسب انجام شد. بیماران حداقل به مدت یک هفته قبل از عمل تحت نظر گرفته شدند و در صورت کوچک نشدن اندازه نمایان شدگی، کاندید عمل پیوند پرده آمنیون شدند. پیوند پرده آمنیون در 7 بیمار به صورت یک لایه ای و در 7 بیمار به صورت چند لایه ای انجام شد. بیماران در روزهای 1 و 3 و 5 و 7 بعد از عمل و سپس هر هفته به مدت حداقل 2 هفته و حداکثر 5 هفته از نظر اندازه محل نمایان شدگی هیدروکسی پیگیری شدند.
بیماران شامل 9 مرد و 5 زن با میانگین سنی 27.5±13.2 سال بودند. فاصله زمانی کاشت هیدروکسی آپاتیت تا نمایان شدن آن به طور متوسط 40±12.9 روزه و اندازه نمایان شدگی 6.75±1.33 میلیمتر بود. بیشترین علت تخلیه چشم فتیزیس گلوب ناشی از تروما بود. طول دوره پیگیری بعد از عمل پیوند پرده آمنیون 5-2 هفته بود. در موارد آمنیون یک لایه ای، به طور متوسط پس از 7/1 هفته و در مورد آمنیون چند لایه ای، به طور متوسط پس از 9/3 هفته، پرده آمنیون اضمحلال پیدا کرد که 2/2 هفته طولانی تر از حالت یک لایه ای بود (P<0.000) و در هیچ موردی از بیماران ترمیم یا کوچک شدن محل نمایان شدگی هیدروکسی آپاتیت مشاهده نشد.
نتیجه گیری و پیشنهاد: احتمالا پیوند پرده آمنیون در درمان نمایان شدن هیدروکسی آپاتیت روش موثری نیست. بنابراین روش های درمانی دیگری برای این عارضه پیشنهاد می شود.

ارزیابی تکنیک های معمول مورد استفاده برای پیشگیری اندوفتالمیت باکتریال، براساس مرور متون به صورت سیستماتیک و درجه بندی مدارک موجود.
اهمیت بالینی: تکنیک های پیشگیرانه برای کاهش خطر اندوفتالمیت باکتریایی به دنبال جراحی کاتاراکت به شکل رایج مورد استفاده قرار می گیرند. اما مدارک تایید کننده آنها نامشخص هستند.
مرور متون: یک جستجو در مدلاین برای مقالاتی که در فاصله سال های 1966 تا 2000 به زبان انگلیسی یا با چکیده انگلیسی منتشر شده بودند و با استفاده از چند دسته لغات کلیدی انجام شد و هشتاد و هشت مقاله که بر اساس معیارهای از قبل معین شده ارزش قضاوت را داشتند، شناسایی شد.
هیچ روش پیشگیری نتوانست حداکثر درجه «توصیه بالینی» (یعنی گروه A و حیاتی برای پیامد بالینی) را کسب کند. آماده سازی پیش از عمل با محلول «پویدن آیودین» توصیه بالینی B را کسب کرد (به طور متوسط مهم برای پیامد بالینی). تمام مداخلات پیشگیرانه گزارش شده دیگر و از جمله تزریق آنتی بیوتیک زیر ملتحمه ای پس از عمل، کوتاه کردن پیش از عمل مژه ها، شستشوی پیش از عمل با سالین، آنتی بیوتیک های موضعی پیش از عمل، محلول های شستشوی حاوی آنتی بیوتیک و هپارین حین عمل، به خاطر شواهد متضاد و ضعیفی که استفاده از آن را توصیه میکرد، کمترین درجه توصیه بالینی را کسب کردند (گروه C، احتمالا اما نه به طور یقین مرتبط با پیامد بالینی).
برای پیشگیری از آندوفتالمیت باکتریایی در جراحی کاتاراکت، متون موجود به صورت محکمی از بتادین پیش از عمل حمایت می کند.

مقایسه اثر درمانی و عوارض قطره سیکلوسپورین و میتومایسین در درمان کراتوکنژنکتیویت فصلی مقاوم.
در این مطالعه که یک چشم هر فرد با چشم دیگر او مقایسه میشد، هر چشم فقط یا قطره سیکلوسپورین 2% و یا قطره میتومایسین 005/0% چهار بار در روز به مدت 4 هفته دریافت می کرد.
در 21 بیمار (42 چشم) بررسی شده سیکلوسپورین در مقایسه با پیش از درمان به شکل معنی داری موجب بهبودی شده بود (P=0.012) و در مقایسه با میتومایسین نیز بهبودی ایجاد شده بیشتر بود (P=0.046) قطره سیکلوسپورین احساس راحتی (Ocular Comfort) بیشتری را در مقایسه با میتومایسین ایجاد کرده بود (P=0.003). قطره میتومایسین با 14 مورد تشدید یا ایجاد موارد جدید کراتوپاتی Punctate همراه بود و در 5 چشم (24%) از چشم های درمان شده با میتومایسین هیپوتونی ایجاد شد. هیپوتونی با درگیری لیمبال، زمان و شدت بیماری ارتباط معنی داری داشت (همه موارد (P<0.05 و 6 بیمار (29%) سوزش قابل توجه به دنبال چکاندن قطره سیکلوسپورین را گزارش کردند.
قطره میتومایسین (حتی در دوزهای با غلظت پایین و برای مدت کوتاه) درمان مناسبی برای کراتوکنژنکتیویت فصلی نیست زیرا موجب کراتوپاتی Punctate و هیپوتونی می شود. قطره سیکلوسپورین یک درمان کمکی یا جایگزین مناسب برای درمان های رایج کراتوکنژنکتیویت فصلی است. اثر درمانی بلند مدت و عوارض احتمالی آن (از جمله تحمل و پذیرش فورمولاسیون دارویی آن) موضوعات تحقیقاتی آینده می باشند.

محاسبه قدرت لنز داخل چشمی یکی از مشکلات فعلی در جراحی کاتاراکت می باشد. این مطالعه به منظور ارزیابی دقت و مقایسه 6 فرمول موجود در محاسبه قدرت لنز داخل چشمی در بیمارانی که به علت کاتاراکت سنی مورد عمل جراحی قرار می گیرند، طراحی و انجام شد.
61 چشم از 58 بیماری که به علت کاتاراکت سنی تحت اعمال جراحی بدون عارضه فیکو یا اکستراکپسولر همراه با جاگذاری لنز داخل چشمی در اطاق خلفی قرار گرفته بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. رفراکشن نهایی 6 ماه بعد از جراحی صورت گرفت. عیب انکساری مطلق به صورت تفاوت عیب انکساری ملاحظه شده با عیب انکساری مورد انتظار محاسبه گردید. چشم ها براساس طول محور چشم به سه گروه تقسیم شدند >24.5 mm)و 22-24.5 mm و (<22 mm و یافته ها با استفاده از آزمون های آماری آنالیز واریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
55% بیماران (32 بیمار) را مردان و بقیه را زنان تشکیل می دادند. سن بیماران از 80-35 سال (میانگین 65±11.2 سال) متغیر بود. میانگین عیب انکساری مطلق 1.09±0.67 بوده و هیچ تفاوتی بین 6 فرمول یاد شده وجود نداشت. فرمول SRK1 نتایج بهتری داشت ولی در چشم ها با طول محوری کوتاه (از نظر خطای مطلق نهایی)، متوسط و بالا، هیچ تفاوت قابل ملاحظه ای بین 6 فرمول مشاهده نشد.
در کل میانگین خطای مطلق 6 فرمول یاد شده مشابه بوده و انتخاب فرمول ها باید براساس دسترسی، آشنایی و سادگی فرمول صورت گیرد. در ضمن در چشم های کوتاه نیز باید دقت بیشتری صورت گیرد.

این مطالعه با هدف بررسی کاربرد پیوند پرده آمنیون در بازسازی سطح چشم (ملتحمه، قرنیه و صلبیه) طراحی و صورت گرفت.
طرح مطالعه: مجموعه موارد گذشته نگر.
29 چشم از 28 بیماری که در طی یک دوره 14 ماهه در بیمارستان فارابی تحت عمل پیوند پرده آمنیون قرار گرفته بودند، وارد مطالعه شدند. در بازسازی ملتحمه، بافت جوشگاهی (Scar) برداشته شده و پرده آمنیون با استفاده از بخیه های منقطع با ویکریل 0-8 در محل قرار داده شد. در نقص اپی تلیالی قرنیه، پس از دبریدمان ظریف، پرده آمنیون روی نقص موجود گسترده شده و با استفاده از بخیه های منقطع یا پیوسته با نایلون 0-10 صفر دوخته شد.
متوسط پیگیری بیماران 7/6 ماه (محدوده 14-4 ماه) بود. در 14 چشم از 17 چشمی که تحت عمل بازسازی ملتحمه قرار گرفتند، پیوند موفقیت آمیز بود ولی در 2 چشم به علت کنتراکچر فورنیکس ها و در یک چشم که ایمپلانت در معرض قرار گرفته بود، پیوند با شکست مواجه شد. در تمامی موارد باقیمانده که دچار melting اسکلرا متعاقب جراحی ناخنک و یا نقص اپی تلیالی قرنیه بودند، نتایج خوب بود.
پرده آمنیون انسانی باید به عنوان سوبسترای جایگزینی در بازسازی سطح چشم مدنظر قرار گیرد.

دو بیمار مبتلا به سندرم سینوس خاموش که Enophthalmus مراجعه کرده اند معرفی می شوند. علاوه بر بررسی روش های درمانی موجود، مرور گزارش های قبلی نیز ارائه می گردد. معرفی بیماران: بیمار اول دختر 13 ساله ای است که والدینش از چند ماه قبل متوجه فرورفتگی پیش رونده چشم چپ وی شده اند و به متخصص چشم مراجعه کرده اند. پس از معاینه های اولیه که غیر ازEnophthalmus به میزان2 mm نکته پاتولوژیک دیگری یافت نگردید، مشاوره گوش، حلق و بینی انجام شد و در نهایت برای بیمار تشخیص سندرم سینوس خاموش مسجل گردید.
بیمار دوم پسر 19 ساله ای است که فرورفتگی بخش میانی صورت در سمت راست به همراه فرورفتگی چشم راست مراجعه می کند. پس از بررسی های اولیه و انجام CT Scan و مشاوره ENT سندرم سینوس خاموش مطرح می شود.
سندرم سینوس خاموش سندرم بسیار نادری است که می تواند به صورت اولیه باEnophthalmus بروز نماید و بایستی در تشخیص افتراقی Enophthalmusهای بدون علت مشخص در نظر گرفته شود.

طیف وسیعی از بیماری های عفونی قرنیه و خارج چشمی ممکن است در اطفال دیده سود. آشنایی با تظاهرات بالینی شایع و ارگانیسم های عامل باعث تسهیل در ارزیابی تشخیصی و راهبردهای درمانی مناسب می شوند. تظاهرات و درمان این بیماری ها، به نوبت خود، ممکن است با درمان آن در بزرگسالان، متفاوت باشد. علاوه بر این، ارزیابی و درمان اطفال خردسالی که همکاری نمی کنند، از نظر بالینی به خودی خود یک چالش مهم می باشد.

Normal Tension Glaucoma (NTA) یک اپتیک نوروپاتی مزمن است که با مشخصات Cupping دیسک اپتیک و اختلال میدان بینایی مشخص می گردد. برای تشخیص لازم است فشار داخل چشمی (IOP) درمان نشده در محدوده آماری طبیعی بوده و علت دیگری برای اپتیک نوروپاتی پیدا نشود.
گرچه IOP در محدوده نرمال بخشی از تعریف است ولی هیچ سطح قابل قبولی از IOP وجود ندارد که پایین تر از آن تشخیص Normal Tension Glaucoma داده شود و بالاتر از آن تشخیص گلوکوم باز اولیه.
واژه Low Tension Glaucoma مترادف Normal Tension Glaucoma می باشد. اما بیشتر پزشکان ترجیح می دهند که Normal Tension را به کار برند، چون این بیماران معمولا فشارهای حدود 15-14 میلی متر جیوه تا 19-18 میلی متر جیوه دارند. تا فشار 13-12 میلی متر جیوه و بنابراین فشار چشم در محدوده نرمال است نه کمتر از آن.