Iranian Journal of Otorhinolaryngology
Volume:17 Issue: 1, 2005

هیپوتیروئیدی مادرزادی یک بیماری با شیوع تقریبی یک در هر 4000 تولد زنده است (2 و 10 و 11). همراهی بین هورمونهای تیروئید و فعالیت سیستم شنوایی از دیرباز شناخته شده است. همچنین تحقیقات روی حیوانات آزمایشگاهی مشخص کرده است که هورمون تیروئید نقش آشکاری را در بلوغ ساختمانهای گوش داخلی بازی می کند. اگر چه امروزه عقب ماندگی ذهنی به علت برنامه های غربالگری نوزادان و درمان زودرس کمتر دیده می شود ولی اختلالات کمتر آشکار شامل اختلال در سیستم شنوایی و گفتار ممکن است هنوز به درجات مختلف اتفاق بیفتد (11 و2).
شنوایی یکی از مهمترین حواس انسان است و قسمت زیادی از اطلاعات محیط اطراف توسط این حس به مغز می رسد. شنوایی جهت شناخت محیط اطراف، توانایی در تکلم و تکامل در درک روندهای منطقی توسط مغز ضروری است. باز توانی زودهنگام شنوایی برای تکامل زبان و تکلم متناسب با سن ضرورت دارد. غیاب تحریک شنوایی کافی در بچه ها ممکن است از تکامل و بلوغ مسیر مرکزی شنوایی جلوگیری کند. اطلاعات به دست آمده از مطالعات طولانی مدت در بچه های با کاهش شنوایی مادرزادی یا کاهش شنوایی زودرس یک برتری واضح و آشکار در تکامل مهارتهای ارتباطی در طول زمان در بچه هایی که کاهش شنوایی آنها قبل از 6 ماهگی کشف و پیگیری گردیده است. نسبت به بچه های دیرتر تشخیص داده شده نشان می دهد. اگر یک کاهش شنوایی بارز دو طرفه تا سالهای اول زندگی کشف نشود، اختلال ایجاد شده در تکلم و زبان آموزی می تواند باعث اختلال در آموزشای مدرسه و تکامل مهارتهای عاطفی و ارتباطی گردد و لذا تشخیص زودرس کاهش شنوایی در کودکان و درمان و بازتوانی زودرس در آنها بسیار خطیر و مهم است. برای این منظور شناخت گروه های پرخطر (High Risk) و غربالگری کم شنوایی در این گروه ها ضروری است(3).
هدف از این مطالعه تعیین شیوع کم شنوایی حسی عصبی در کودکان مبتلا به هیپوتیروئیدی مادرزادی و نشان دادن اهمیت غربالگری کاهش شنوایی در این گروه از بیماران است...

عفونی ابتلا افراد می گردد. به دنبال یک کاهش در شیوع عفونتهای مایکوباکتریایی در دهه های اخیر، از بعد از سال 1985 حتی در ممالک با بهداشت بالا، افزایش موارد ابتلا به این بیماری چشمگیر بوده است. تنها در سال 1990 بیش از 2.5 میلیون انسان به علت این بیماری از دنیا رفته اند. درگیری غدد لنفاوی شایعترین فرم گرفتاری سل در سرو گردن می باشد، که تا 10% از سلهای خارج ریوی را به خود اختصاص می دهد. هدف از این مطالعه، بررس نحوه بروز بیماری سل در سروگردن، بررسی گروه های سنی و جنسی و محلهای ابتلاء در بیماران، این مرکز می باشد.
این مطالعه به صورت گذشته نگر به مدت 5 سال (از 75 لغایت80) بیماران با عفونت سل (عفونت مایکوباکتریایی) در نواحی سروگردن را در بیمارستان امام خمینی اهواز مورد بررسی قرار داده است.
در این مطالعه تشخیص عفونت 1- کشت یا اسمیر مثبت برای باسیل سل 2- وجود گرانولوم پنیری همراه با سل در بررسی آسیب شناسی بوده است.
در این مطالعه، 59 بیمار شامل 35 زن و 24 مرد با عفونت سل در نواحی سروگردن تشخیص داده شده اند. رنج سنی بمیاران از 7 تا 73 سال با متوسط سنی 27.3 سال بوده است. بیشترین دهه گرفتار دهه سوم و چهارم بوده است. در 53 بیمار تنها شکایت و علت مراجعه توده گردنی بوده است و بیشترین عضو گرفتار در سروگردن در این مطالعه در 93% غدد لنفاوی بوده است. بیشترین قسمت درگیر در دستگاه تنفسی فوقانی در این مطالعه گرفتاری حنجره در دو بیمار بوده است. شایعترین منطقه گرفتار در گردن قسمت خلفی (33 مورد) به خصوص مثلث فوق ترقوه ای بوده است. در 15 بیمار (25%) به طور همزمان گرفتاری ریه با عفونت مایکوباکتریایی وجود داشته است که از جمله این بیماران دو بیمار با درگیری حنجره بوده است.
عفونت مایکوباکتریایی سروگردن می تواند در فرمها، اشخاص و مکانهای مختلف موجب بیماری گردد. به خصوص در دو دهه اخیر به دلیل افزایش تعداد افراد با ایمنی پایین، افزایش موارد ابتلاء به سل رو به فزونی گذاشته است. تنها در سال 1990 بیشتر از 2.5 میلیون انسان به علت این بیماری از دنیا رفته اند که می تواند بیانگر تاخیر در تشخیص و نحوه درمان این بیماران باشد. توجه به احتمال وجود سل در نواحی مختلف سروگردن برای جراحان این مناطق به خصوص سروگردن، می تواند موجب کشف زودهنگام و درمان به موقع این بیماری گردد.

از تومورهای حفره خلفی نورینوم با منشاء عصب زوج 9 نادر بوده و تاکنون 46 مورد از این تومور گزارش شده است. هدف از این مقاله توجه ویژه به علائم و یافته های بالینی و درمان این بیماران می باشد.
از سال 1364 تا سال 1383 در عرض 20 سال تعداد 5 مورد تومور نورینوم عصب زوج 9 در بخش جراحی مغز و اعصاب و گوش و حلق و بینی بیمارستان قائم تحت عمل جراحی قرار گرفته اند تشخیص قبل از عمل جراحی در 3 مورد نورینوم آکوستیک یک مورد گلوموس ژیگولر و در یک مورد سایر اعصاب کرانیال بوده است.
از 5 بیمار فوق 3 مورد زن و 2 مورد مرد بوده و سن آنان بین 24 تا 45 سال و شایع ترین یافته بالینی کاهش شنوائی بوده است از نظر لکالیزاسیون تومور سه مورد داخل جمجمه و دو مورد دمبل شکل بوده است. حذف کامل تومور در هر 5 مورد امکان پذیر شده و مورتالیته وجود نداشته است.
در این مقاله تجربه خودمان را در 5 مورد از این تومور که با موفقیت تحت درمان قرار داده ایم گزارش کرده و بر این مطلب تاکید می کنیم که استفاده از روش های تشخیصی از قبیل ام آر ای و سی تی اسکن و توجه به علائم بالینی می تواند در تشخیص قبل از عمل و در نتیجه در اقدامات جراحی کمک کننده باشد.

هر ساله تعداد زیادی از بیماران با مشکل اشک ریزش مزمن یا حاد به پزشکان مراجعه می نمایند که تعدادی از اینها تحت عمل جراحی داکروسیستورینوستومی (DCR) اکسترنال قرار می گیرند. این عمل با یک برش پوستی در ناحیه کانتوس داخلی و آناستوموز مخاط بینی و ساک لاکریمال انجام می شود (3 و2) میزان شکست این روش حدود 15- 3% می باشد (1) که قسمت اعظم آن ناشی از عدم دید کافی آناتومی داخل بینی توسط جراح در حین عمل است(1).
استفاده از آندوسکوپ در عملD.C.R دو مزیت دارد:1- از برش پوستی و اسکار آن جلوگیری می شود.
2- دید کافی برای آناتومی داخلی بینی می دهد (5 و 1) احتمال موفقیت روش اندوسکپیکDCR را 86-82% در نظر گرفته اند(3).
هدف از مطالعه مقایسه موفقیت (شامل عوارض و بهبودی) دو روش اندوسکپیDCR و اکسترنالDCR است که علاوه بر تکمیل مطالعات قبلی، یک روش جدید را که به خصوص در شهر اصفهان ناشناخته مانده است، به جراحان معرفی می کند و راه را برای بررسی های بیشتر در این مورد خواهد گشود، چرا که عمل اندوسکپیDCR در اذهان پزشکان به عنوان روشی غیرقابل دسترسی و گران قیمت (به علت استفاده از لیزر(YAG در نظر گرفته می شود در حالی که در این مطالعه به جای استفاده از لیزر گران تر، از ساکشن کوتری و فور سپس استفاده شده است.
جهت جمع آوری داده ها از چک لیست هایی استفاده شد که توسط پزشک معاج تکمیل می شد.
مجریان طرح تعداد 43 نفر در هر یک از گروه ها (کلا 86 مریض) را تحت عملDCR به طریق اندوسکپیک و اکسترنال قرار دادند. روش نمونه گیری غیراحتمالی و آسان بود.
طبق نتایج به دست آمده، مشخصات دموگرافیک، طول مدت علائم شکایات بیمار و طول مدت خونریزی حین عمل و عوارض حین عمل در کنار اشک ریزش و رگورژیتاسیون و خونریزی یک هفته پس از عمل بین دو گروه مقایسه شد که تفاوت معناداری در موارد مذکور وجود نداشت، در حالی که مقایسه درد یک هفته پس از عمل در دو گروه نشان داد که در جراحی آندوسکپی به طرزی معنادار، درد کمتری نسبت به روش اکسترنال گزارش شده است (P<0.001). در بررسی سه ماه پس از عمل از نظر بازماندن مجرای اشکی و اشک ریزش تفاوت بین دو گروه معنادار نبود ولی رگورژیتاسیون در روش اندوسکوپی به طور معناداری کمتر از روش اکسترنال بود (Pv<0.013). رضایت بیمار در روش اندوسکپی 89% و در روش اکسترنال 84% برآورد شد که اختلاف از لحاظ آماری معنادار نبود ولی پیرامون وجود اسکار در صورت، 95.8% از بیماران تحت جراحی اندوسکوپی و تنها 12.3% از بیماران تحت جراحی اکسترنال از اسکار رضایت داشتند که اختلاف موجود از لحاظ آماری معنادار بود (Pv<0.001). هیچ یک از بیماران دچار عارضه کوتاه مدت یا دراز مدت آشکاری نشدند.
لذا می توان در نظر گرفت که میزان بهبودی عملDCR به روش اندوسکپی نه تنها کمتر از روش جراحی اکسترنال نیست بلکه با توجه به نبود اسکار در بسیاری از موارد که بیمار ترجیح دهد، مناسبتر خواهد بود.

هدف از این مطالعه بررسی ارزش تشخیصی رنگ آمیزیArgyrophilic organizer region) AgNOR) به عنوان یک مارکر پرولیفراتیو در ضایعات نئوپلاستیک و غیرنئوپلاستیک تیروئید می باشد.
نقاط Ag NOR هستکی در 100 نمونه بلوکهای پارافینی مربوط به تیروئید نرمال و ضایعات تیروئید که از آرشیو بخش پاتولوژی بیمارستان قائم (عج) تهیه شده بود، شمارش گردید که از این نمونه ها شامل: تیروئید نرمال (8 مورد)، انواع تیروئیدیت (6 مورد)، گواتر مولتی ندولار (19 مورد)، آدنوم فولیکولر (34 مورد)، فولیکولار کارسینوم (10 مورد)، پاپیلاری کارسینوم (15 مورد)، مدولاری کارسینوم (4 مورد)، آناپلاستیک کارسینوم (4 مورد)، می باشد.
پارامترهای مورد بررسی شامل تعداد، سایز، شکل و موقعیت نقاط AgNOR هستکی در 100 سلول و درصد هستکهایی که بیش از سه و پنج یا بیشتر نقطه AgNOR را در هر سلول نشان می دهند، بوده است.
متوسط نقاط AgNOR و تعداد نقاط AgNOR بیشتر یا مساوی 3 عدد در هسته هر سلول در ضایعات خوش خیم تیروئید در مقایسه با موارد بدخیم تفاوت آماری مشخص دارند، این تفاوت در سایر پارامترهای مورد بررسی مشخص و بارز نیست و با استفاده از تکنیک AgNOR و ارزیابی کمی آن در هسته سلولها می توان فولیکولار آدنوما از فولیکولار کارسینوما را متمایز نمود.
سرانجام: AgNOR و AgNOR distribution score ارزش تشخیصی بالا و ارزشمندی جهت افتراق بین فولیکولار کارسینوم و فولیکولار آدنوم تیروئید دارد.

یکی از سؤالات اساسی در طراحی پروتز کاشت حلزون شنوایی این است که چند کانال قابل تحریک قادر است بیمار را به حداکثر دسترسی به درک گفتار برساند اخیرا تحقیقات تجربی در بالغین سعی نموده اند که این سؤال را پاسخ دهند. برای رسیدن به 90% در محیط ساکت 4 کانال برای جملات ساده مورد نیاز می باشد (دورمن سال 1997 و شانون 1995) پنج کانال برای درک جملات مشکلی مه از صحبت چند نفر ایجاد می شود مورد نیاز است (لویزو، 1999) 8 کانال یا بیشتر برای درک کلمات منوسیلاب لازم است (دورمن و همکارانش آماده برای چاپ).
مطالعه ما با هدف مشخص کردن تعداد کانالهایی که جهت رسیدن به سطح بالایی از درک گفتار (بدون لب خوانی) لازم است روی 30 بیمار کاشت حلزون با پروتزهای نوکلئوس 22 کاناله و مدال (+COMBI 40) که حداقل 6 ماه تربیت شنیداری- کلامی پس از کاشت داشتند طرح ریزی شد.
تعداد مختلفی از کانالها تحریک شدند و تا مادامی که طیف کاملی از پهنای باند وجود داشت کانالهای فعال کاهش داده شد. 5 نوبت الکترودهای فعال با تعداد کانالهای 22، 16، 12، 8 و 4 برای پروتز نوکلئوس تحریک شد و 3 نوبت نیز برای پروتز مدال با تعداد کانالهای 12، 8 و 4 تحریک انجام شد. میزان تشخیص کلات با 10 کلمه دو سیلابی در هر مرحله بررسی شد.
نتایج زیر به صورت کاهش میزان درک کلمات با توجه به کاهش الکترودهای به 12، 8 و 4 (در پروتز نوکلئوس) و کاهش الکترودها از 12 به 8 و سپس 4 الکترود (پروتز مدال) مشخص گردید. تغییرات معنی داری در میزان درک کلمات در زمانی که پروتز نوکلئوس 22، 16 و 12 الکترود فعال بود و یا پروتز مدال 12 و 8 الکترود فعال داشت، ایجاد نشد.
نتایج دلالت بر این دارد که اگر پردازشگر گفتار بتواند افراد کاشت شده را از طریق 8 تا 12 کانال فعال تحریک کند، پاسخ درک کلمات و فراگیری زبان به طور قابل توجهی آسان تر خواهد شد.

سرگیجه خوش خیم حمله ای وضعیتی، شایعترین علت ورتیگو در بالغین است. درمانهای مانوریEpley و Semont بهترین درمانها برای این بیماری می باشند. درصد موفقیت هر دو روش در درمان بیماری بالاست ولی میزان تحمل پذیری بیماران در هنگام انجام مانور، مورد مطالعه قرار نگرفته بود. در این مطالعه میزان پذیرش این دو مانور توسط بیمار و نیز میزان مؤثر بودن مانورهای فوق مورد بررسی قرار گرفت.
روش ها و تعداد 64 بیمار که فرم تیپیک بیماری سرگیجه حمله ای خوش خیم وضعیتی را داشتند وارد مطالعه شدند. بیماران در فاصله زمانی مهرماه سال 1380 لغایت اسفند ماه 1381 در کلینیک تخصصی دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه گردآوری و مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران به طور راندوم در دو گروه مانور Semont و مانورepley تقسیم شدند. در مراجعات ابتدا بهبود علایم به صورت سابژکتیو از مریض سؤال و سپس به طور ابژکتیو با استفاده از مانور هال پایک، بیماران از لحاظ وجود نیستاگموس مورد ارزیابی قرار می گرفتند. پذیرش هر مانور نیز بررسی و یافته ها با کااسکوئر و با کمک نرم افزارSPSS11.05 آنالیز شدند.
94.5% موفقیت درمانی برای مانور epley و 84% برای مانور Semont به دست آمد و میزان پذیرش مانور epley توسط بیماران 93% و برای مانور سمونت 45% بود. پذیرش مانور در سن بالای 55 سال در مورد مانور Epley از لحاظ آماری قابل توجه بود.
بحث: درمان با مانور Epley درمان مناسب و موثر در درمان سرگیجه خوش خیم حمله ای وضعیتی است. اگر چه اثرات درمانی سابژکتیو آن به نسبت مانور Semont تفاوت آماری نداشت، ولی پذیرش بیماران مسن در مورد مانور Epley بارزتر است. چکیده مقاله: سرگیجه خوش خیم حمله ای وضعیتی شایعترین علت ورتیگو در بالغین است. درمانهای مانوری بهترین درمانها برای این بیماری است. درصد موفقیت هر دو روش در درمان بیماری بالاست ولی میزان تحمل پذیری بیماران در هنگام انجام مانور، مورد مطالعه قرار نگرفته بود. در این مطالعه میزان پذیرش این دو مانور توسط بیمار و نیز میزان مؤثر بودن مانورهای فوق مورد بررسی قرار گرفت. 94.5% موفقیت درمانی برای مانور epley و 84% برای مانور Semont به دست آمد و میزان پذیرش مانور epley توسط بیماران 93% و برای مانور سمونت 45% بود. لذا درمان با مانور epley مؤثرترین و قابل قبول ترین درمان مانوری برای بیماران سرگیجه خوش یم حمله ای وضعیتی است.

اشکال در تنفس از طریق بینی بعد از عمل رینوپلاستی مشکلی جدی است و ممکن است علی رغم نتیجه ظاهری زیبای عمل جراحی، بیمار از نتیجه جراحی ناراضی باشد. اتیولوژی انسداد بینی بعد از رینوپلاستی فاکتورهای متعددی را شامل می شود ولی این فاکتورها به طور اساسی از تداخل دوسری عوامل، شامل بیماری های تشخیص داده نشده بینی که قبلا وجود داشته اند مانند "انحراف سپتوم، هیپرتروفی شاخکهای بینی و بیماری های مخاطی بینی" و از سوی دیگر کاهش در سطح دریچه بینی بعد از عمل رینوپلاستی می باشند. برای جلوگیری از بروز انسداد بعد از عمل رینوپلاستی جراح باید دفرمیتی های آناتومیک موجود در بینی را به درستی تشخیص داده و در حین جراحی اصلاح کند. از سوی دیگر جراحی در منطقه دریچه بینی باید با احتیاط کامل و به روش کنسرواتیو و با علم به این مطلب که باریک کردن دریچه بینی می تواند باعث انسداد شدید جریان هوا و اشکال در حین تنفس کردن شود، انجام پذیرد.

هدف از انجام این مطالعه تعیین میزان شیوع و عوارض ناشی از شکستگی قاعده جمجمه پس از ترومای جمجمه می باشد (عوارضی چون نشت مایع مغزی نخاعی و ضایعات داخل جمجمه). مطالعه به صورت گذشته نگر از مهرماه 79 تا شهریور 82 انجام گردیده است. در این مدت 26133 بیمار با ترومای جمجمه در بخشهای مختلف جراحی اعصاب بیمارستان شهید کامیاب بستری شده اند.
1072 مورد از این بیماران دچار شکستگی جمجمه شده اند و از این میان 93 بیمار شکستگی قاعده جمجمه داشتند. نشت مایع مغزی نخاعی، پنوموسفالوس و هماتوم داخل جمجمه ای از شایعترین عوارض ایجاد شده می باشند. بسیاری از این بیماران با درمان طبی و کنسرواتیو بهبود یافتند و تعدادی نیز نیاز به جراحی داشتند.
هر چه درمانهای طبی و پیگیری های قبل از عمل ناقص تر و با کیفیت پایین تری انجام شود احتمال بهبودی پس از عمل کمتر خواهد بود. تشخیص زودرس و درمان فوری و صحیح در بهبود نتایج و کاهش مورتالیته و عوارض نقش موثری دارند.

ضربه های نافذ جمجمه از علل مهم مرگ ومیر مخصوصا در جوامع صنعتی محسوب می شود. مطالعه کنونی روی 20 مورد ضربه های نافذ قاعده جمجمه انجام شد و بیماران از لحاظ اپیدمیولوژی، علائم بالینی، اقدامات درمانی، سیر بالینی و پیش آگهی بررسی شد.
در این مطالعه که بصورت گذشته نگر در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان امدادی مشهد در فاصله زمانی مهر ماه 1380 تا دی ماه 1382 انجام شده است اطلاعاتی مربوط به علت حادثه، علائم بالینی، صدمات همراه، اقدامات انجام شده، نوع درمان و پیش آگهی بیماران بررسی شده است.
در بررسی انجام شده 20 بیمار وجود داشت که همه آنها را از نظر جنس مردان تشکیل می دادند. از لحاظ سنی، بیماران در محدوده سنی 20 تا 85 سال قرار داشتند. علت مراجعه در 17 مورد (80%) نزاع، 3 مورد (15%) جنگ و 1 مورد (5%) اقدام به خودکشی بوده است. اقدامات درمانی انجام شده در 13 مورد (65%) شامل درمان طبی و در 7 مورد (35%) درمان جراحی بوده است. نوع درمانهای جراحی انجام شده شامل تخلیه هماتوم داخل نسج مغزی یا ساب دورال، دبریدمان مغز و ترمیم شکستگی های فرورفته و ترمیم اربیت بوده است.
13 نفر از بیماران به صورت محافظه کارانه درمان شدند و 7 نفر نیز تحت عمل جراحی قرار گرفتند، تعداد 5 نفر از بیماران طی مدت درمان فوت کردند.GCS پائین اولیه، وجود شوک و هیپوتانسیون در هنگام پذیرش بیمار، وجود اندازه غیر طبیعی مردمک ها، سن بالای بیمار از عوامل موثر در مرگ و میر بالای این بیماران بردند در این بررسی همانند مقالات گزارش شده، در این مورد چنین استنباط می شود که اقدامات سریع اولیه و دسترسی به مراکز درمانی عامل بسیار مهم در کاهش مرگ و میر و عوارض ناشی از ضربه های نافذ جمجمه می باشد.

بررسی علل سردرد در بیماران مراجعه کننده به اورژانس و درمانگاه اعصاب بیمارستان قائم (عج) از خرداد 1380 تا اردیبهشت 1382.
در این مطالعه توصیفی- مقطعی، بیمارانی که به علت سردرد به بیمارستان قائم (عج) مشهد مراجعه کرده بودند، در یک برهه دو ساله تحت بررسی بالینی و تشخیصی قرار گرفتند. روش بررسی شامل اخذ شرح حال- معاینه بالینی و بررسی های فرابالینی لازم و تکمیل پرسشنامه برای هر بیمار بود.
در این مطالعه 423 بیمار بررسی شدند. نتایج به دست آمده نشانگر این بود که اکثر بیماران مؤنث (71%) بوده و نسبت زن به مرد 2.44 به 1 بود. میانگین سنی بیماران مورد بررسی 35 سال بوده و در بین مردان، حداقل میانگین سنی مربوط به سینوزیت (17 سال) و در بین زنان مربوط به میگرن کلاسیک (19 سال) بوده است. در هر دو جنس بیشترین میانگین سنی مربوط به آرتروز گردنی بود. سردردهای عصبی (تنشی) شایعترین سردرد بوده و به دنبال آن سردردهای میگرنی قرار دارد. فراوانترین اختلال همراه سردرد، در مجموع ترس از صدا، ترس از نور و حالت تهوع بود.
در این مطالعه نشان داده شده است که استرس مهمترین عامل تشدید کننده همه انواع سردردها است و استراحت مهمترین عامل تسکین دهنده آنها بوده است.

بررسی بیماران مبتلا به کارسینومای نازوفارنکس از لحاظ خصوصیات فردی، مرحله بیماری، نتیجه درمان و ارزیابی برخی از عوامل احتمالی موثر در نتیجه درمان.
پرونده 79 بیمار مراجعه کرده بین سالهای 1374 تا انتهای 1379 در بیمارستانهای قائم و امید مشهد به صورت گذشته نگر مطالعه شد. برای بررسی تاثیر برخی از عوامل احتمالی موثر در نتیجه درمان از آزمونChi-Square استفاده شد. از مدل کاپلان مایر(Kaplan-Meier) جهت تحلیل میزان بقاء آزاد از بیماری، میزان احتمال بروز متاستاز و عود موضعی و از تستLong-Rank برای آزمون اختلاف بین میزانها استفاده گردید.
بیماران شامل 55 مرد 24 زن با میانه سنی 46 سال بودند. در 74 نفر (93.6%) کارسینومای اندیفرانسیه مشاهده شد اکثر بیماران با متاستاز لنفاوی (87.3%) وStage IV (78.5%) مراجه داشتند. 8 بیمار (11%) با متاستاز دوردست مراجعه کرده بودند. با مطالعه پرونده های 60 بیمار غیرمتاستاتیک بعد از تکمیل درمان و پیگیری شده با میانه مدت 32 ماه این نتایج به دست آمد: متاستاز دوردست و عود موضعی ناحیه ای در به ترتیب 10 نفر (16.6%) و 7 نفر (11.6%) مشاهده شد. میزان بقاء آزاد از بیماری 3 ساله 65.9% به دست آمد. دوز ناحیه ای اشعه درمانی در میزان کنترل موضعی موثر بود (p=0.03) مرحله غدد لنفاوی تاثیر نسبتا قابل توجهی در احتمال بروز متاستاز دوردست داشت (p=0.07). در صورت احتساب بیماران با متاستاز دوردست در بدو مراجعه و بیماران با عدم تکمیل رادیوتراپی به عنوان بیماران با عاقبت نهانی بد، سن بالاتر از 50 سال (p=0.04) و درگیری اعصاب جمجمه ای (p=0.008) همراه با پیش آگهی بدتر بودند.
دوز رادیوتراپی در میزان کنترل موضعی اهمیت دارد. مرحله غدد لنفاوی مهمترین عامل پیش بینی کننده متاستاز دوردست می باشد. لذا تدوین یک رژیم شیمی درمانی موثر برای مراحل پیشرفته غدد لنفاوی لازم می باشد. سن بالاتر از 50 سال و درگیری اعصاب جمجمه ای نیز همراه با عاقبت بدتر در مجموع بیماران بودند.

E-Cadherin یک مولکول اتصال سلول به سلول می باشد که در پیشرفت تومور و متاستاز آن نقش دارد. ما در این تحقیق، نحوه بروز E-Cadherin در کارسینوم سلول سنگفرشی دهان و ارتباط آن با شاخصهای هیستوپاتولوژیک را ارزیابی نمودیم.
بروز E-Cadherin در 43 نمونه فیکس شده در پارافین و با تشخیص کارسینوم سلول سنگفرشی دهان با روش ایمونوهیستوشیمی بررسی گردید.
در اپی تلیوم سنگفرشی نرمال، بروز E-Cadherin به طور یکنواخت در غشاء سلولی نمایان می گردد. در 62.8 درصد نمونه های سرطان دهان، بروز E-Cadherin به طور غیرطبیعی با فقدان تمرکز نشانگر در غشاء سلولی همراه بود. ما در این تحقیق از یک سیستم Scoring برای مقایسه نیمه کمی یافته ها بهره گرفتیم. تغییر در بروز نشانگر E-Cadherin اغلب در موارد با grade بالا بیش از موارد باgrade پایین یافت شد(P=0.000) هیچ رابطه معنی داری بین بروز E-Cadherin و تهاجم عضلانی مشاهده نشد(P>0.1) و همچنین هیچ رابطه معنی داری میان جنسیت(sex) بیمار و بروز E-Cadherin وجود نداشت.
بروز غیرطبیعی E-Cadherin غالبا در کارسینوم سلولهای سنگفرشی مخاط دهان رخ داده و با میزان تمایز تومور ارتباط دارد. گذشته از این، بروز E-Cadherin با تهاجم تومور به عضلات ارتباطی ندارد. ما به این نتیجه رسیدیم که عدم بروز طبیعی E-Cadherinمی تواند به عنوان یک شاخص تمایز در کارسینوم سلول سنگفرشی دهان به خدمت گرفته شود.

شیوع سنگهای بزرگ و حجمی لوزه بسیار نادر و کمیاب که از نظر آماری در افراد بالغ نسبت به اطفال شیوع بیشتری دارد. در آمار و بایگانی بیمارستان امام خمینی اهواز پرونده ای مربوط به این بیماری وجود نداشت. از نظر اتیولوژی تعاریف و بحثها و هیپوتز فراوانی از گذشته تا به حال منتشر شده بحثی که بیشتر مورد نظر و طرفداران بیشتری دارد. وجود نقاط سفت و کلیسفیه در نمونه های ارسالی به پاتولوژی توسط همکاران پاتولوژیست ها بعضا گزارش می شود. التهابات کریپت های لوزتین که باعث مسدود شدن دهانه آنها می شود سبب احتباس دبری ها و پروسه التهابی و میکروبی و سلولهای دفاعی و رسوب نمکهای غیراورگانیک سبب تشکیل هسته مرکزی و بزرگی آن و نهایتا ایجاد سنگهای غول آسای لوزه می شود (9). گاهی به علت بزرگی بیش از حد مخاط و نسج لوزه زخم و یا دهانه کریپت شدید متسع می شود و سنگ از این طریق در موقع معاینه اوروفارنکس در قسمت لاترال نمایان می شود(10).
بسته شدن دهانه غدد بزاقی مینور و احتباس المانهای یاد شده از هیپوتزهای پیشنهادی دیگر است که از طرفداران کمتری برخوردار است(8).
ازنظر علائم گاهی بدون علامت و به صورت مخفی و گاهی تشخیص سهل آسان و گاهی تشخیص کلینیکی مبهم که نیاز به بررسی و آزمایشات پاراکلینیکی وImaging مختلف دارد.
با توجه به تظاهرات بالینی در ارگانهای گوش و حلق و بینی و سر و گردن باید متخصصین مربوطه آن را بشناسد و در موقع مناسب درمان موثر را به کار برند(8).