Iranian Journal of Otorhinolaryngology
Volume:16 Issue: 3, 2005

اگر چه کانسر تیروئید نادر است ولی ندولهای تیروئید در جامعه شایع می باشند. با دانستن شیوع ندولهای تیروئید در یک جامعه و عوامل مساعدکننده آن قدرت برنامه ریزی های بهداشتی افزایش خواهد یافت. روش- ما شیوع ندولهای تیرئید را در 318 فرد (10 تا 70 ساله) که سابقه بیماری تیروئید نداشتند در بیمارستان قائم (عج) و دو بیمارستان خصوصی مشهد مورد بررسی قرار دادیم. افرادی که سابقه بیماری تیروئید داشتند و یا سابقه رادیشن داشتند و کسانی که در فامیل آنها بیماری تیروئید وجود داشت از مطالعه حذف می شدند. سونوگرافی در حالت خوابیده به پشت با پروب 7.5 مگا هرتز انجام می شد. در 57 نفر (17.9 درصد) از 318 نفر مورد مطالعه جمعا 82 ندول یافت شد. در 30 فرد (9.4 درصد) فقط یک ندول یافت شد، در 17 نفر (5.3 درصد) دو ندول، و در 10 نفر (3.1 درصد) سه یا چند ندول مشاهده شد. بیشتر ندولها (54.9 درصد) در سونوگرافی هیپواکو بودند. نتیجه- ندولهای تیروئید در زنان 40 سال به بالا بیشترین شیوع را داشتند و تفاوت قابل ملاحظه ای در شیوع ندولها در زنان و مردان در سنین بین 40 تا 60 سال مشاهده شد.

عمل جراحی تراکئوستومی الکتیو، به طور شایع در بیمارستانهای دارای مراکز مراقبتهای ویژه انجام می شود، و این در حالی است که تراکئوستومی به طور اورژانس نیز در مراکز درمانی به طور شایع در پی تلاش ناموفق جهت اینتوباسیون انجام می شود. با توجه به شیوع این عمل جراحی و اهمیت حیاتی آن، مشخصات دموگرافیک بیماران، شایعترین اندیکاسیونهای عمل و زمان اینتوباسیون تا انجام تراکئوستومی و نیز عوارض بعد از عمل مورد مطالعه قرار گرفت تا با آشنایی بیشتر با این مسائل بتوانیم از بروز عوارض اینتوباسیون و طولانی تا حد ممکن جلوگیری کنیم.
روش و اجرا: طی این مطالعه گذشته نگر و نمونه گیری تصادفی 249 پرونده بیماران تراکئوستومی شده بررسی شد.
یافته های پژوهش: در این مطالعه 72.65% بیماران مرد و 27.35% زن بودند. سن بیماران از سه ماهگی تا 85 سالگی متغیر بود. شایعترین اندیکاسیون عمل لزوم ادامه اینتوباسیون و حفظ راه هوایی به مدت طولانی به علت کما و سپس کانسر حنجره، کانسر تیروئید، لارنژیت و اپیگلوتیت بودند. زمان داشتن لوله تراشه تا انجام تراکئوستومی به ترتیب مدت کمتر از 10 روز 28.20% تا 20 روز 57.96% و بالای 21 روز 21.66: موارد بود، شایعترین عارضه بعد از عمل به ترتیب عفونت استئوم 8.4%، پنوموتوراکس 1.6%، آتلکتازی یک طرفه ریه 1.4%، هموراژی محل عمل 1.2%، آمفیزم زیرجلدی 0.8%، تنگی تراشه 0.8%، تراکئومالاسی 0.4%، پارگی شریان بی نام 0.4%، وجود بافت گرانولاسیون بزرگ بر روی دیوار قدامی تراشه در 0.4% موارد دیده شد. ضمن این که 27.48% بیماران به علت بیماری اصلی فوت کرده بودند و قابل بررسی از نظر ایجاد عوارض دیررس احتمالی نبودند، 57.15% تراکئوستومی شده دچار عارضه نشدند.
تراکئوستومی می تواند به عنوان یک عمل جراحی شایع و کم عارضه در تمامی بیماران با مشکلات راه هوایی فوقانی انجام و باعث نجات جان آنها گردد. مسئله مهم در تراکئوستومی عوارض حین و بعد از عمل و نیز مراقبتهای پرستاری لازم درICU از بیماران می باشد.

خلاصه و بروز هیدروسفالی متعاقب خونریزی تحت عنکبوتیه(SAH) را بطور گذشته نگر در 100 بیمار با این نوع خونریزی که بعلت پارگی آنوریسم مغزی ایجاد شده بود و توسط مولفین تحت عمل جراحی آنوریسم قرار گرفته بودند را در بیمارستان قائم و کامیاب مشهد را از تاریخ 1376 تا 1382 مطالعه نمودیم.
روش کار و بیماران: بیمارانی را که دچار SAH ناشی از پارگی آنوریسم مغزی شده بودند، بطور گذشته نگر بررسی کرده و از نظر بروز هیدروسفالی و عوامل احتمالی موثر را بررسی نمودیم. سی تی اسکن این بیماران در ابتدای خونریزی و بعد از 10 روز و سه ماه بعد از SAH مورد مطالعه قرار گرفت و شاخص هائی را که بر طبق آن هیدروسفالی اطلاق گردید عبارت بودند از: دیلاتاسیون بطن ها بخصوص بزرگی شاخ تمپورال، یا بکارگیری شنت مغزی بطور اولیه.
در مجموع 21 مورد (21%) از 100 بیمار دچار هیدروسفالی بودند و بطور آماری رابطه نزدیکی بین فاکتورهای زیر و هیدروسفالی وجود داشت.
بزرگی بطن ها در موقع بستری شدن (P=0.0012)، جنس مونث (P=0.0046)، بزرگی آنوریسم (P=0.034)، استعمال دخانیات (P=0.0099)، خونریزی داخل بطنی (P=0.0445)، هیپرتانسیون (P=0.0052). بنظر میرسد که در ایجاد هیدروسفالی متعاقب خونریزی تحت عنکبوتیه عوامل زیادی دخالت دارند آگاهی از این عوامل سبب تشخیص سریع و بموقع و در نتیجه کاهش مرگ و میر در این بیماران خواهد شد.

خلاصه: بافت مناسبی که بتواند در ترمیم زنجیره استخوانی گوش میانی جایگزین مطلوبی برای این زنجیره باشد تاکنون یافت نشده است. تکنیک به کارگیری استخوانچه اتوگرافت، هموگرافت، استخوان کورتیکال، پروتزهای الوپلاستیک و پروتزهای سیمی در شرایط مشابه نتایج برابر ندارند.
در یک مطالعه گذشته نگر بر روی پرونده 390 مورد ترمیم زنجیره که در فاصله سالهای 1366-1377 تحت عمل جراحی قرار گرفته اند نشان می دهد که میزان موفقیت عمل در بهبود شنوایی در گروهی که از استخوانچه سندانی استفاده کرده اند برابر 83.7% و گروهی که از TORP یا PORP پلاستی پور استفاده کرده اند 55.2% می باشد.
میزان دفع پروتز در طول متوسط 5 سال پیگیری در گروه سندانی 3.4% و در گروه پلاستی پور 24.5% می باشد. استخوانچه طبیعی یا ترکیب استخوانچه طبیعی با یک پروتز صناعی ارزان قیمت از هر نظر می تواند بهترین انتخاب باشد.

آلودگی و عفونت در محیطهای بیمارستانی یکی از معضلات قرن حاضر می باشد. در بیمارستان قائم در سالهای اخیر اقداماتی در جهت کنترل عفونت بیمارستانی صورت گرفته است ولی به منظور ارتقای کیفیت عملکرد آنها بررسی عملکرد قبلی بسیار ضروری می باشد. بنابراین به ارزیابی کنترل آلودگی در بیمارستان قائم در 10 سال گذشته (از سال 1370 تا سال 1380) می پردازیم. تا ضمن شناخت نقاط ضعف بتوانیم راهکارهایی برای ارتقای کنترل عفونتهای بیمارستانی ارائه دهیم.
در بین سالهای 1370 تا 1380 از قسمتهای مختلف نمونه برداری گردید. نتایج حاصل از نمونه برداری از بخشهای مختلف در 4 دسته کلی: افراد، تجهیزات درمانی، وسایل غیردرمانی و فضاها گروه بندی شدند. نتایج ثبت و مورد تحلیل و آنالیز دقیق آماری قرار گرفت.
در این مدت کلا 4028 نمونه اخذ گردیده است که از این تعداد 1874 نمونه (46.52%) دارای آلودگی با باکتری های بیماریزا بود. بیشترین باکتری های عامل آلودگی به ترتیب استافیلوکوکوسهای کواگولاز منفی، کلبسیلا پنومونیه و... بودند. در بین سایر نمونه های (2154 نمونه)، نتیجه کشت 1133 نمونه منفی بود و 1021 نمونه نیز دارای باکتری های غیربیماری زا بودند. درصد باکتری های بیماریزا در نمونه برداری ها از (73.4%)، در سال 1370 با سیری نزولی تا (28.3%) در سال 1379 کاهش داشته است.
براساس نتایج این بررسی و پارامترهای درنظر گرفته شده، مهمترین منبع آلودگی در بیمارستان بیماران و پرسنل می باشند. ولی در این مدت کمترین نمونه گیری از افراد صورت پذیرفته است و بیشترین حجم نمونه گیری به فضاها اختصاص داده شده است. لذا باید به نمونه گیری از افراد توجه بیشتری مبذول گردد. آلودگی و شاخصهای پراکندگی آن در بخشها و قسمتهای مختلف بیمارستان متفاوت و در هر قسمت باکتری خاصی شایعتر است که تابع فاکتورهای متعددی می باشد که مسلما در سیاست گذاری برای پیشگیری و ضدعفونی سازی آن قسمت بسیار حائز اهمیت است. با توجه به این مطالعه عملکرد مناسب سیستم کنترل آلودگی و ضدعفونی سازی صحیح می تواند تاثیر بسزایی در کاهش آلودگی در بیمارستان داشته باشد.

سینوزیت قارچی مزمن، غیرمهاجم بوده و به سه شکلی توپ قارچی، سینوزیت قارچی آلرژیک(AFS) و عفونت قارچی سطحی، تظاهر پیدا می کند. معمولا علائم غیر اختصاصی بوده و با نمای کلینیکی مشابه سینوزیت مزمن باکتریال، پولیپوز آلرژیک بینی و در مواردی نمای مشابه توموربینی سینوس ظاهر می شود. دیده شد که جراحی به روش آندوسکوپیک قادر است پاتولوژی را به طور کامل حذف و نیاز به عمل جراحی وسیع خارجی را مرتفع سازد.
در این مطالعه 340 بیمار با تشخیص رینوسینوزیت مزمن تحت عمل جراحی آندوسکوپیک قرار گرفتند، 39 مورد عفونت قارچی سینوس براساس یافته های کلینیکی، رنگ آمیزی، کشت قارچ و پاتولوژی تشخیص داده شد که 21 مورد سینوزیت قارچی آلرژیک و 11 مورد مایستوما در سینوس فکی، 6 مورد در سینوس اسفنوئید و یک مورد در سینوس فرونتال مشاهده شد. موردی از عفونت قارچی سطحی نداشتیم. شیوع سینوزیت قارچی در بین مبتلایان، 11.5% بوده است، در تمامی موارد کشت آسپرژیلوس گزارش شد و در پی گیری متوسط 26 ماهه به جز در سه مورد علائمی از عود مشاهده نگردید.

در جریان عمل سپتوپلاستی، هرگاه انحراف سپتوم بینی خیلی شدید بوده و این انحراف به خصوص اگر در قسمت خلفی آن باشد، برای اصلاح آن ناچاریم غضروف سپتوم را از استخوان، Perpendicular Plate of Ethmoid جدا کنیم و قسمتهای منحرف شده استخوان Perpendicular Plate را خارج کنیم. در این موارد گاهی مشاهده می شود که غضروف سپتوم بدون اتکا شده وFloat می گردد که اگر به آن توجه نکنیم، منجر بهSasddle Nose خواهد شد.
در طی سالهای 80-75 تمام بیمارانی که توسط این جانب تحت عمل سپتوپلاستی قرار گرفتند، حین عمل از نظر مشکل فوق الذکر، تحت دقت و بررسی قرار گرفتند و مواردی که احتمال بروزSaddle Nose وجود داشت، تکنیک پیشنهادی این جانب (که شرح مفصل آن در مقاله ذکر گردیده) برای آنها انجام شد. در این مدت 23 بیمار که احتمال بروز Saddle Nose در آنها وجود داشت، تحت عمل جراحی با این تکنیک قرار گرفتند.

بررسی نتایج جراحی 20 مورد تومور ناحیه پرتوکلیوال در قاعده جمجمه طی مدت 10 سال از سال 1370 لغایت 1380.
در این مطالعه بیست بیمار با تومور پتروکلیوال در کف جمجمه تحت عمل جراحی قرار گرفتند. علائم و یافته های بالینی، پاتولوژی، محل ضایعه، میزان برداشتن تومور، عوارض و مرگ و میر جراحی در این بیماران بررسی شد.
بیماران 14 نفر "70%" زن و 6 نفر "30%" مرد بودند. سن بیماران از 5 سال تا 60 سال با میانگین 35.3 سال و طول دوره بیماری از یک ماه تا 36 ماه و با میانگین 12.3 ماه بود. شایعترین علامت بالینی سردرد و شایعترین یافته بالینی هیپوستزی صورت بود. پاتولوژی بیماران در 8 مورد "40%" مننژیوم، 5 مورد "25%" شوانوم عصب پنجم مغزی 4 مورد "2%" اپی درموئید، 2 مورد "10%" کوردوما و در یک مورد "5%" اپندیوموم بود. میزان برداشتن تومور به صورت کامل "45%" نیمه کامل "30%"، برداشتن قسمتی از تومور "25%" بوده. عوارض در 11 بیمار "55%" و یک مورد "55%" مرگ و میر بعد از جراحی اتفاق افتاد.

خانمی 35 ساله با تشخیص سینوزیت مزمن، سی تی اسکن قبل از عمل تصویر دانسیته ای با مراکز هایپراکو در سینوس ماگزیلاری راست، تحت عمل جاحی کالدول- لوک قرار گرفت. پاتولوژی محتویات سینوسی المانهای قارچی (آسپرژیلوس) و سینوزیت مزمن را تایید کرد. بیمار هیچ سابقه ای به خصوص دیابت قندی را نداشت و باقی یافته های پاراکلینیک نرمال بود.
سینوزیتهای قارچی بخش مهمی از سینوزیتها را شامل می شوند. تشخیص و درمان به موقع سینوزیتهای قارچی به خصوص فرم مهاجم آنکه در بیماران ایمینوساپرسیو شایع تر است، باعث کاهش موربیدیتی مورتالیتی همراه می شود.
CT اسکن وMRI نقش عمده ای در تشخیص و گسترش بیماری و عوارض آن دارد. کمپلیکاسیونهای اوربیتال و اینتراکرانیال از عوارض شایع می باشند. درمان دارویی (ضد قارچ سیستمیک) و جراحی می باشد.

موکوپلی ساکاریدوزها یک گروه نادر از بیماری های فامیلی نسج همبندی هستند که به علت نقص آنزیماتیک ایجاد می گردند و باعث تجمع اسید موکوپلی ساکارید در نسوج از جمله مغز، ریه، پوست، قلب، کبد و طحال و تراکئوبرونشیال می گردند. لذا بیهوشی وانتوباسیون در این بیماران ممکن است دچار مشکلاتی شود.
در این مقاله بیماری که مبتلا به موکوپلی ساکاریدوز و هرنی وسیع نافی بود، و با مراقتهای لازم تحت بیهوشی عمومی عمل جراحی شده بود، گزارش گردید و نکات مهم و مراقبتهای لازم در هنگام بیهوشی و جراحی مورد بحث قرار گرفت.
به طور کلی بیهوشی و عمل جراحی موکوپلی ساکاریدوز در صورت مونیتورینگ کامل و آشنایی به مشکلات این بیماران می تواند بدون خطر به انجام برسد.

این مطالعه به منظور بررسی اثر عمل لوزه و لوزه سوم در رشد کودکان صورت گرفته و در آن رشد پسران نوجوانی را که در دوران کودکی مورد عمل لوزه و لوزه سوم قرار گرفته بودند با گروه کنترل مقایسه گردید.
در این مطالعه با روش نمونه گیری تصادفی و چند مرحله ای 141 پسر 15 تا 17 ساله را که تاریخچه عمل برداشتن لوزه و لوزه سوم در حداقل شش سال قبل از زمان تحقیق داشته اند انتخاب (گروه الف) و از نظر قد و وزن با 128 نفر از پسران هم سن و هم کلاس که سابقه این عمل را نداشته اند (گروه ب) مقایسه گردیدند.
صدکهای وزن و قد گروه های الف و ب تفاوت معنی داری را نشان نداد.
کودکانی که مورد عمل جراحی لوزه و لوزه سوم قرار گرفته اند در طولانی مدت (حداقل 5 سال بعد) از نظر قد و وزن مشابه همسالان خود می باشند. لذا به نظر می رسد این عمل جراحی در نهایت رشد کودک را به سمت طبیعی شدن سوق می دهد.

تومور پیندبورک Calcifying epithelial odontogenic tumor یک نئوپلاسم نادر است که 0.2% تا 1% کل تومورهای ادنتوژنیک را تشکیل می دهد و منشا آن از اپی تلیوم ادنتوژنیک می باشد. جایگاه آن بیشتر در فک تحتانی و در ناحیه مولر و پرمولرهاست و در سینوس ماگزیلاری فوق العاده نادر است. تا به حال سه مورد گزارش شده است که یکی از آنها مقاله حاضر می باشد.
توموری در داخل استخوان به اندازه 40×35×25 میلیمتر حاوی مواد ریز کلسیفیه و دندان نهفته 5 می باشد که مخاط سینوس ماگزیلای چپ به آن چسبیده است.
یافته میکروسکوپیک آن ورقه های سلولهای اپیتلیالی همراه استرومای فیبروواسکولر حاوی سلولهای اپی تلیالی با سیتوپلاسم ائوزینوفیلی و پلهای بین سلولی بدون میتوز است که در بعضی نقاط اشکال گردبادی از آمیلوئید ائوزینوفیلی به نامLeisging bodies وجود دارد که با وصف پلئومورفیسم و هیپرکروماتیسم سلولهای نئوپلاستیک، بدخیمی در این تومور وجود ندارد.
این تومور کلا ماهیت خوش خیمی دارد که به جز یک مورد بدخیمی و یک مورد ایجاد متاستاز، مورد دیگری تا به حال ذکر نشده است. گزارش مورد ما علی رغم توصیه مؤلفین برجسته مبنی بر فالوآپ پنج ساله فالوآپ 17 ساله دارد و هیچ گونه عودی پس از همی ماگزیلکتومی پارسیل رخ نداده است.

سارکومای بینی و سینوسهای پارانازال نادرند و فقط 15% از تومورهای سینوسهای پارانازال(PNS) و 1% از سارکومهای ناحیه سروگردن را تشکیل می دهند. شایعترین سارکومها در سروگردن سارکوم استئوژنیک و کندروسارکوم هستند [1 و 2]. یوئینگ سارکوما در سنین کودکی و جوانی شایعتر بوده و دومین تومور شایع اولیه استخوانی در بچه ها می باشد [2 و 3]. با این حال، میزان وقوع آن 3.4 مورد در هر یک میلیون کودک سفید پوست زیر 15 سال است. بر طبق پژوهشهای متعدد: این تومور در جمعیتهای آسیایی و نیز آمریکاییان آفریقایی الاصل از این میزان هم نادرتر است. [3]. 13% سارکومهای یوئینگ در محلهایی غیر از اندام تحتانی، لگن و اندام فوقانی یافت می شوند و در این میان، فقط 4-5% موارد از استخوانهای سروگردن منشا می گیرند [3 و 4]. در مجموع موارد ابتلاء به یوئینگ سارکوما در بینی و سینوسهای پارانازال بسیار نادر بوده، تجارب موجود در مورد تشخیص و درمان آنها خیلی کم است [2 و 7 و 9].