مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد
سال چهل و هشتم شماره 2 (پیاپی 88، تابستان 1384)

بیماری های قلبی و عروقی که در راس آنها بیماری های عروق کرونر قرار دارند اولین عامل مرگ و میر در ایران و جهان می باشد فاکتورهای متعددی مانند سن، جنس، سیگار... در ایجاد آن دخیل می باشد. با توجه به تنوع فاکتورهای خطر در محیط های جغرافیایی مختلف و نژادهای این مقاله با هدف بررسی، فاکتورهای خطر در بیمارانی که تحت عمل جراحی بای پس کرنری قرار گرفته اند انجام گردیده است.
این مطالعه موردی، شاهدی در سال 1383-1382 در بیمارستان فوق تخصصی قلب جواد الائمه (ع) مشهد انجام شده است. تعداد 100 بیمار سابقه بیماری عروق کرونر و تنگی بیش از 60 درصد داشته و تحت عمل جراحی بای پس کرونری قرار گرفته و 100 بیمار با بیماری عروق کرونر که نیاز به عمل جراحی نداشته اند صورت گرفته است.
از کلیه بیماران قبل از ورود به مطالعه آنژیوگرافی و معاینه بالینی به عمل آمد. اطلاعات فردی و آزمایشگاهی و آنژیوگرافی در پرسشنامه جمع آوری گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آزمون دانشجویی و جداول توزیع فراوانی پردازش شده است.
نتایج حاصل از پژوهش نشان داد بین دو گروه از نظر شیوع جنسی با (0.001=P)، میانگین سنی با (0.001=P)، تاریخچه مصرف سیگار با (0.001=P)، میانگین FBS (0.023=P) و نوع شغل با (0.004=P) اختلاف معناداری در نظر آماری وجود دارد.
به طور کلی در بررسی انجام شده شایعترین اندیکاسیون هایی که بیماران کرونری را به سمت جراحی می کشاند سن بالا، جنس مذکر، شغل کم تحرک، فشار خون، سیگار و افزایش FBS بوده است.
در سایر موارد مانند کلسترول، تری گلیسرید LDL/HDL و APOA1 و APOB100 و AOA1/ApoB100 اوره، اسیداوریک، کراتینین، گروه خون و RH اگر چه اختلافی بین دو گروه وجود دارد ولی این اختلاف در سطح آماری معنی دار نمی باشد.
این بررسی نشان داد که وجود بیش از یک ریسک فاکتور از 6 ریسک فاکتور بررسی شده در بیماران احتمال عمل جراحی بای پس کرونری را نسبت به سایر فاکتورها افزایش داده است. بنابراین پیشگیری و کنترل این بیماری امری ضروریست زیرا از این طریق می توان از بسیاری مشکلات اقتصادی، اجتماعی، جسمی، روانی و... بیماران جلوگیری نمود.

برخی از عوامل خطرزای قلبی – عروقی که شناخته شده اند شامل: دیس لیپیدمی، دیابت قندی، فشار خون بالا، مصرف سیگار، مقاومت به انسولین، چاقی شکمی، التهاب و افزایش انعقاد پذیری می باشد. در بسیاری از مطالعات گذشته، از آپولیپوپروتئین (apo B)B به عنوان بهترین نشانگر وضعیت لیپیدی نام برده شده است. همچنین ثابت شده که LDL-C، لیپوپروتئین عمده در ایجاد آترواسکلروز می باشد اما مقایسه بین apoB و LDL-C در پیش بینی حوادث قلبی – عروقی به ندرت صورت گرفته است. سندرم متابولیک بر اساس وجود سه تا یا بیشتر از معیارهای چاقی شکمی، تری گلیسرید بالا، HDL پایین، فشار خون بالا و قند خون ناشتای بالا مشخص می شود. به علت شیوع بالای سندرم متابولیک در ایران و شیوع بالای دیس لیپیدمی در افراد دارای این سندرم، مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط آپولیپوپروتئین B و LDL-C با سایر عوامل خطرزای قلبی و عروقی در بیماران سندرم متابولیک انجام شده است.
این مطالعه توصیفی در سال 1383 در بیماران مبتلا به سندرم متابولیک مراجعه کننده به درمانگاه های غدد و قلب بیمارستان امام رضا (ع) انجام شد. تعداد 66 بیمار بالغ بالای 20 سال انجام شدند. متغیرهای فشار خون، اندازه دور کمر، نمایه توده بدنی، مقدار تری گلیسرید، کلسترول، قند خون ناشتا، HDL -C، LDL-C، apoB مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران بر حسب سطح LDL بالا یا طبیعی و همچنین سطح apoB بالا یا طبیعی به چهار گروه تقسیم شدند. سپس مقایسه میانگین متغیرهای مذکور در گروه های مختلف و همچنین میزان ارتباط apoB و LDL-C با سایر متغیرها از طریق آزمون آماری تی و SPSS انجام شد.
از 66 بیمار مورد مطالعه، 11 مرد و 55 زن، بین سنین 21 تا 71 سال با میانگین سنی 13.43±46.5 بودند. 15% از بیماران، LDL طبیعی ولی apoB بالا داشتند. مقایسه عوامل خطرزای قلبی – عروقی بین این گروه با گروهی که دارای LDL بالا و apoB طبیعی بودند، به جز در مورد کلسترول که میانگین آن در گروه دوم بالاتر بود، در سایر موارد اختلاف معنی داری نداشت. ارتباط apoB با متغیرهای کلسترول، TG، HDL، LDL، FBS معنی دار بود (P<0.0001 در مورد کلسترول و P<0.05 در مورد بقیه) در حالی که LDL-C تنها با کلسترول و اندازه دور کمر رابطه معنی دار داشت P<0.0001) در مورد کلسترول و P<0.05 در مورد دور کمر).
هر چند که مقایسه بین گروهی که فقط apoB بالا داشتند و گروهی که فقط LDL-C بالا داشتند اختلاف معنی دار قابل توجهی نشان نداد، اما چون apoB نسبت به LDL-C با طیف وسیع تری از عوامل خطرزای قلبی – عروقی ارتباط داشت، نتیجه گرفته شد که مقدار apoB پیش بینی کننده بهتری برای حوادث قلبی – عروقی است. بیمارانی که وضعیت لیپیدی استاندارد طبیعی ولی apoB بالا دارند از درمان پایین آورنده لیپید سود می برند. در نتیجه، اندازه گیری apoB، حداقل در بیماران سندرم متابولیک علاوه بر آزمایشات لیپیدی معمول توصیه می شود.

یکی از پیامدهای کشنده بدخیمی های هماتولوژیک و درمان آنها سرکوب مغز استخوان و متعاقبا حدوث تب و نوتروپنی است. چنانچه هیچ کانونی برای توجیه این تب یافت نشود، به دلیل خطیر بودن تب و نوتروپنی ناشی از بدخیمی، باز هم آنتی بیوتیک تراپی تجربی اجتناب ناپذیر خواهد بود. در این راستا، انجام پژوهش در جهت تعیین بهترین رژیم آنتی بیوتیکی (با عنایت به اییدمیولوژی گوناگون فلور میکروبی در بین کشورها، شهرها، بیمارستان ها و حتی بخش های مختلف و در کنار آن ویژگی های نژادی و ژنتیکی ملل مختلف جهان) از طریق مقایسه چهار رژیم آنتی بیوتیکی، هدف اصلی این مطالعه را تشکیل می دهد.
این مطالعه کارآزمایی بالینی که در سال 83-1382 در بخش های هماتولوژی و انکولوژی، عفونی و اورژانس داخلی بیمارستان امام رضا (ع)، وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مشهد تعداد 103 بیمار مبتلا به بدخیمی خونی، تبدار، نوتروپنیک (PMN از 103 بیمار مورد بررسی به صورت تصادفی 34 نفر رژیم 1 (20 پاسخ درمانی مثبت و 14 منفی)، 27 نفر رژیم 2 (9 مثبت و 18 منفی)، 17 نفر رژیم 3 (12 مثبت و 5 منفی) و 25 نفر رژیم 4 (16 نفر مثبت و 9 منفی) دریافت نموده اند. بر اساس نتایج آنالیز آماری رژیم 2 در مقایسه با سایر رژیم ها تفاوت معنی داری را نشان داده ولی سه رژیم دیگر با وجود ارجحیت بر رژیم 2 مزیت قابل توجهی بر یکدیگر نداشتند. از طرفی در کل مطالعه تنها 11 مورد عارضه دارویی پیدا شد که در هیچ جامعه آماری قابل تحلیل و بررسی نمی باشد.
در شرایط اپیدمیولوژیک کشور ایران (و شهر مشهد) نیز همانند سایر نقاط جهان، بهترین درمان تب و نوتروپنی بدون کانون مشخص در زمینه بدخیمی های خونی در افراد با خطر بالا، استفاده از آنتی بیوتیک های بتالاکتام وسیع الطیف با پوشش مناسب بر علیه باکتری های گرم منفی به ویژه پسودومونا بوده و استفاده از آنتی بیوتیک های خوراکی (سیپروفلوکساسین) واجد کفایت درمانی لازم نمی باشد. از طرفی استفاده از رژیم های ترکیبی (سفتازیدایم + آمیکاسین) و یا داروهای گران قیمت (ایمی پنم) ارجحیتی خاص بر آنتی بیوتیک های سهل الوصول و ارزان قیمت تر (سفتازیدایم) نداشته و استفاده صحیح از مونوتراپی با داروی سفتازیدایم ضمن کاهش بروز عوارض جانبی رژیم های ترکیبی، با تحمیل مخارج اقتصادی کمتر به بیمار عملا امکان بهره بردن تعداد بیشتری از مبتلایان را از امکانات و تسهیلات موجود فراهم می آورد.

پنی سیلین ها برای سال های متمادی به عنوان درمان انتخابی عفونت های ایجاد شده توسط استرپتوکوکوس پنومونیه به کار رفته اند، ولی امروزه مطالعات متعددی وجود دارد که موید وجود مقاومت به پنی سیلین است. الگوی مقاومت استرپتوکوکوس پنومونیه در جوامع مختلف، متفاوت است و شناسایی این الگوی مقاومت در انتخاب درمان مناسب بسیار ضروری است. امروزه تعیین MIC به عنوان بهترین راه ارزیابی مقاومت به آنتی بیوتیک به کار می رود. این مطالعه با هدف تعیین میزان حساسیت به پنی سیلین در نمونه های بالینی بیماران بستری در بیمارستان امام رضا (ع) و قائم (عج) مشهد انجام شده است.
این مطالعه توصیفی در 54 سویه استرپتوکوکوس پنومونیه جدا شده در طی یک سال (1382-1381) از بیماران بستری در بخش های مختلف بیمارستان های امام رضا (ع) و قائم (عج) انجام شده است. برای تعیین MIC از روش E-test استفاده شده است. مشخصات نمونه ها، کانون و مکان تهیه نمونه، میزان حساسیت به پنی سیلین در فرم های پرسشنامه جمع آوری گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش گردید.
از 54 نمونه تهیه شده، 4 بیمار (7.4%) دارای پنوموکوک مقاوم به پنی سیلین، 34 بیمار (62.9%) دارای پنوموکوک با مقاومت نسبی به پنی سیلین و 16 بیمار (29.6%) دارای پنوموکوک حساس به پنی سیلین بودند.
به نظر می رسد که شایع ترین علت مقاومت به پنی سیلین استفاده و تجویز نامناسب آنتی بیوتیک می باشد. بر اساس نتایج مطالعه حاضر، پنی سیلین نباید برای درمان بعضی از عفونت های خطرزای پنوموکوکی مانند مننژیت مورد استفاده قرار گیرد.

استافیلوکوک آرئوس عامل شایع عفونت های بیمارستانی و خارج بیمارستانی است. مصرف نادرست آنتی بیوتیک ها در طی چند دهه گذشته منجر به بروز MRSA شده است (1،2) به طوری که در سال 1991 مطالعه ای در ژاپن نشان داد که 60% تمام عفونت های استافیلوکوک آرئوس موجود در 43 بیمارستان دانشگاهی آن ناشی از MRSA است (3،4)، هدف از این مطالعه بررسی وضعیت مقاومت استافیلوکوک طلائی در بیمراستان امام رضا (ع) بوده است. این مطالعه توصیفی در سال 1383 در بیمارستان امام رضا (ع) انجام شده و تعداد 115 نمونه جدا شده از 115 بیمار بستری در بخش های مختلف بیمارستان مورد ارزیابی قرار گرفت...

در عفونت های ادراری تعیین حساسیت باکتری ها نسبت به آنتی بیوتیک ها به روش مستقیم به علت سرعت پاسخ دهی بسیار مورد توجه است. هدف این مطالعه بررسی عملکرد و دقت روش تعیین حساسیت باکتری ها نسبت به آنتی بیوتیک ها به صورت مستقیم در مقایسه با روش آنتی بیوگرام استاندارد بوده است.
این مطالعه توصیفی طی سال های 1381-1379 در بیمارستان قائم (عج) بر روی 150 زن حامله مشکوک به عفونت ادراری انجام گردیده است این زنان دارای علائم سوزش ادرار، پیوری و هماچوری بودند. از تمام بیماران نمونه قسمت میانی ادرار به روش استریل تهیه و بررسی های میکروبیولوژیک معمول و تست آنتی گرام استاندارد هر دو برای آنها انجام شد. مشخصات فردی، علائم و نتایج آزمایشگاهی در پرسشنامه ای جمع آوری گردید. جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش گردید.
از 150 نمونه مورد مطالعه 11 مورد کشت ادرار استریل بود. 139 نفر عفونت ادراری داشتند. نمونه های دارای اشرشیا کلی دارای تراکم بالاتری نسبت به سایر نمونه ها بودند.
بنابر این روش مستقیم تعیین حساسیت باکتری ها نسبت به آنتی بیوتیک ها در عفونت های ادراری در صورت انتخاب دقیق نمونه و تفسیر صحیح به علت سرعت و دقت مناسب، بسیار کارآمد خواهد بود.

درمان آلوپسی آراتای وسیع مشکل است و اقدامات درمانی مثل استروئیدهای موضعی و سیستمیک، عوامل محرک موضعی (مثل اسکورایک اسید دی بوتیل استرودیفن سیپرون)، پسورالن اولتراویوله (PUVA)A درمانی، ماینوکسیدیل و ایمونومدولاتورها به کار گرفته می شوند. با توجه به عوارض مصرف روزانه کورتیکواستروئید سیستمیک این مطالعه با هدف بررسی اثرات درمانی کورتیکواستروئیدها به صورت ماهانه انجام شده است.
این مطالعه توصیفی در 17 بیمار مبتلا به آلوپسی آرتای وسیع مراجعه کننده به درمانگاه پوست امام رضا (ع) طی سال های 80-1377 انجام گردیده است. کلیه بیماران قبل از ورود مطالعه معاینات بالینی آزمایشات خون و کامل ادرار، کنترل علائم حیاتی به عمل آمد. مشخصات فردی و نتایج آزمایشگاهی در پرسشنامه ای ثبت گردید. به بیماران 300 میلی گرم پردنیزولون ماهی یکبار به صورت سرپایی داده شد. دوره درمان حداقل 4 ماه و یا رویش قابل قبول مو از نظر زیبایی در نظر گرفته شد. پاسخ به درمان با بررسی ارزیابی بالینی و معاینات ماهیانه برای بررسی عوارض جانبی انجام گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش گردید.
17 بیمار (12 مذکر و 5 مونث) با سن متوسط 23.8 سال (50-11 سال) مورد مطالعه قرار گرفتند. دوره متوسط آلوپسی در اینها 5.5 (16-1 سال) بود. تعداد 10 بیمار (AA4، AT1، AU5) حداقل دوره درمان را دریافت نمودند و از اینها 2 نفر AU بعد از متوسط 3 دوره به درمان پاسخ دادند (رویش قابل قبول از نظر زیبایی). عوارض استروئید نادر بود.
تجویز پردنیزولون خوراکی به صورت 1 دوز واحد ماهیانه بی خطر است و می تواند در بیماران سرپایی به کار رود هر چند درمان آلوپسی آراتای وسیع بر طبق مطالعات قبلی در مناطق دیگر جهان، به این روش موثر گزارش گردیده، ولی نتایج به دست آمده در این مطالعه به آن میزان نبود و با توجه به کم بودن تعداد بیماران، مطالعات گسترده تری را طلب می کند.

آلوپسی آندروژنتیک یکی از شایعترین اختلالات پوستی و دارای اتیولوژی مولتی فاکتوریال می باشد. از جمله تغییرات هورمونی و عوامل ژنتیک را می توان برد. از طرفی عدم پاسخ به درمانهای معمول مثل مینوکسیدیل و فیناستراید نقش علل دیگری از جمله فعال کننده های التهابی ثانوی به الودگی به دمودکس را مطرح می کند. هدف این مطالعه بررسی نقش دمودکس فولیکولارم در پاتوژنز آلوپسی آندروژنیک در مرادن می باشد. این مطالعه مورد - شاهدی در سال 83-1382 در بخش پوست بیمارستان امام رضا (ع) انجام گردید...

ریفلاکس وزیکویورترال عامل مستعد کننده ای در بروز عفونت ادراری و به دنبال آن ایجاد اسکار در کلیه ها، ریفلاکس نفروپاتی، هیپرتاسیون ونارسایی مزمن کلیه است، سیستوگرافی رتروگراد استاندارد با پرفیوژن ماده کنتراست ید دار به داخل مثانه و سیستوگرافی رادیونوکلئوتاید مستقیم جهت تشخیص VUR به کار می روند. هر یک از دو روش مزایا و معایبی دارند، اگر چه هنر فرد انجام دهنده و همکاری کودک نقش مهمی در حساسیت تشخیصی این روش ها دارد ولی ممکن است هر یک از دو روش به تنهای قادر به نشان دادن نباشد...

بر اساس گزارش WHO در حال حاضر ایران به عنوان یکی از کانون های مهم لیشمانیوز در جهان شناخته می شود. این بیماری توسط گونه های مختلف تک یاخته ای از جنس لیشمانیا ایجاد می شود و شناسایی این گونه ها در اتخاذ برنامه های پیشگیری و کنترل بیماری موثر می باشد. به علت تعدد و تشابه شکلی گونه های انگل رده بندی آن به گونه ها و سویه های متفاوت بسیار مشکل است و شواهد اپیدمیولوژیکی و بالینی نیز به تنهایی در افتراق میان گونه ها کارساز نمی باشد. روش های مولکولی تحول عظیمی در تعیین هویت انگل ایجاد نموده اند. از این میان بررسی ایزوآنزیم ها نسبت به سایر روش ها مناسبتر تشخیص داده شده اند.
این مطالعه توصیفی در سال 1379-1378 در شهر مشهد با هدف بررسی گونه های مختلف این بیماری انجام شده است. به رغم این که شهر مشهد بر مبنای شواهد کلینیکی و اپیدمیولوژیکی به عنوان یکی از کانون های سالک خشک در کشور شناخته می شود، در سال های اخیر بیماران متعددی از گوشه و کنار شهر مراجعه می کنند که دارای زخم های با نمای کلینیکی سالک مرطوب می باشند. به منظور دستیابی به اطلاعات دقیق در مورد گونه های لیشمانیای بومی شهر مشهد، 77 بیمار مورد مطالعه قرار گرفتند و 18 نمونه جدا شده از زخم های پوستی بیماران مبتلا به لیشمانیوز پوستی در منطقه آب و برق در مقایسه با سویه های مرجع لیشمانیا تروپیکا و لیشمانیا میجر، توسط 6 سیستم آنزیمی NH2, NH1,PGM, G6PD, MDH, GPI و با استفاده از روش ایزوآنزیم الکتروفورز در ژل پلی آکریل آمید، مورد بررسی قرار گرفتند. مشخصات فردی و نتایج آزمایشگاهی، سابقه بیماری در پرسشنامه ای ثبت گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد.
تمامی نمونه های مورد مطالعه در این بررسی به طور واضح طرح آنزیمی مشابه سویه مرجع ل. میجر را نشان دادند.
بر خلاف تصور گذشته، در شهر مشهد علاوه بر لیشمانیا تروپیکا، لیشمانیا میجر، عامل لیشمانیوز جلدی نوع مرطوب، می تواند در ایجاد لیشمانیوز جلدی خصوصا در حاشیه شهر، نقش داشته باشد.

پارگی خود به خودی آنوریسم های مغزی معمولا باعث ایجاد خونریزی تحت عنکبوتیه می گردد و در مواردی با علائم هموراژی داخل بطن و یا ایجاد هموراژی داخل نسج مغزی با یا بدون خونریزی تحت عنکبوتیه تظاهر می کند. فاکتورهای متعددی در تعیین پیش آگهی این بیماران دخالت دارند لذا این مطالعه با هدف بررسی اپیدمیولوژیک بیماران با آنوریسم مغزی پاره شده انجام گرفته است.
این مطالعه توصیفی طی سال های 1381-1374 در بخش جراحی بیمارستان قائم (عج) مشهد انجام شده است. تعداد 100 بیمار که مبتلا به آنوریسم پاره شده بودند مورد مطالعه قرار گرفتند. مشخصات فردی، محل آنوریسم، عوارض بیماری های زمینه ای در پرسشنامه ای جمع آوری گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی پردازش گردید.
از کل بیماران 62% زن و 39% مرد بوده اند (تقریبا نسبت به 2/3) با متوسط سنی 45 سال مربوط است متوسط معیار اغمای گلاسکو برای سطح هوشیاری (GCS) در بدو ورود 4/12 بوده است از فاکتورهای زمینه ای 42% پرفشاری، 19% اعتیاد، 11% دیابت در بیماران وجود داشته است. متوسط درجه هاتت و هس (H-H) برای SAH 2/8 بوده است اکثر بیماران به صورت تاخیری عمل شده اند خونریزی مجدد در 17% و وازواسپاسم در 18% بیماران دیده شده است. نتایج جراحی به صورت عالی 61%، خوب 22%، 5% بد و فوت در 7% بوده است.
شیوع خونریزی تحت عنکبوتیه در کشور ما کم نبوده و لذا جهت کاهش عوارض آن و برطرف کردن علت زمینه ای باید بر اساس اقدامات تشخیصی سریع اقدام مناسب درمانی (طبی یا جراحی) انجام شود.

میوپی پاتولوژیک سبب ایجاد تغییرات دژنراتیوی در شبکیه می شود که از علل مهم نابینایی در جهان است. هدف از این پژوهش، شناخت دقیق این تغییرات در بیماران مذکور، با در نظر گرفتن تغییرات نژادی و جغرافیایی و کاهش عوارض بیماری می باشد. این مطالعه توصیفی در درمانگاه چشم پزشکی بیمارستان امام رضا (ع) مشهد در سال 1380-1379 انجام گردیده است. 100 چشم از 50 بیمار میوپ بیشتر از پنج دیوپتر به صورت تصادفی مورد بررسی قرار گرفتند. مشخصات فردی، معاینات فیزیکی و نتایج افتالموسکوپی در پرسشنامه ای جمع آوری گردید...

بیشتر متخصصین جراحی اطفال بر این عقیده اند که آمپیم های ثانوی به پنومونی در اطفال به ندرت نیاز به دکورتیکاسیون دارند. با تجویز آنتی بیوتیک و درناژ حفره پلورال می توان به نتایج خوبی دست یافت و در موارد خاصی اقدام به جراحی نمود. این مطالعه به منظور ارزیابی نقش جراحی و دکورتیکاسیون در آمپیم ثانوی به پنومونی اطفال به منظور شناخت فاکتورهای موثر در این تصمیم گیری انجام شده است.
این مطالعه توصیفی در سال های 1370-1380 در بخش های جراحی و اطفال بیمارستان امام رضا (ع) انجام شده است. 31 کودک مبتلا به آمپیم بدنبال پنومونی که در این بخش ها بستری شده بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول که 23 نفر بودند تحت درمان با آنتی بیوتیک، توراکوسنتز و درناژ حفره پلو با درن قفسه سینه و گروه دوم که 8 نفر بودند دکورتیکاسیون شدند. معیارهای جواب به درمان در تمام این بیماران بهبودی حال عمومی و برطرف شدن علائم بالینی بود. به هیچ کدام از بیماران داروهای فیبرینولیتیک مثل استرپتوکیناز و اوروکیناز تجویز نشد. مشخصات فردی و نوع درمان و سابقه بیماری در پرسشنامه ای جمع آوری گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد.
گروه اول که شامل 23 بیمار بودند با آنتی بیوتیک تراپی و درناژ حفره پلورال از طریق درن توراسیک جواب دادند. راکسیون پلورال به صورت ضخامت پلور در رادیوگرافی و سی تی در پیگیری های بعدی خودبخود از بین رفتند. حال عمومی آنها بهبود یافت و علائم بالینی برطرف شد. گروه دوم شامل 8 بیمار بود که به علت عدم پاسخ به درمان طبی و حال عمومی بد نیاز به دکورتیکاسیون پیدا کردند. در 3 مورد همزمان با دکورتیکاسیون به علت وجود آبسه ریوی رزکسیون نسج ریه نیز انجام شد. تاخیر در درناژ حفره پلورال از طریق درن توراسیک در گروه دوم 18 روز ولی در گروه اول 4/5 روز بود. تمامی بیماران گروه دوم به درمان جراحی جواب کامل دادند.
آمپیم به دنبال پنومونی در اطفال به صورتی که درمان مناسب آنتی بیوتیکی شروع شود و درناژ چرک از طریق درن توراسیک سریع انجام شود به ندرت نیاز به دکورتیکاسیون دارند. معیارهای انجام دکورتیکاسیون باقی ماندن علایم بالینی به خصوص علائم عفونی می باشد و نباید بر اساس باقی ماندن علائم در رادیولوژی و CT اقدام به دکورتیکاسیون در اطفال کرد.

یک دانشجوی مذکر 24 ساله، با سابقه ناقل سالم ویروس هپاتیت B از چند سال قبل، به علت: پررنگ شدن ادرار، زرد شدن چشم ها، تهوع، کاهش اشتها و احساس سنگینی و درد در ناحیه هیپوکاندر راست به کلینیک خصوصی پزشک متخصص بیماری های عفونی مراجعه می کند.
بیمار از یک هفته قبل دچار تب شده، در معاینه گلو بیمار آمیگدالیت اگزوداتیو به همراه تورم و قرمزی طناب های قدامی گلو ملاحظه می شود.
در معاینه شکم، کبد بیمار دردناک و دو سانتیمتر زیر دنده ها لمس شد. طحال بیمار نیز در طرف چپ زیر دنده ها قابل لمس بود.

حالب رتروکاو یک آنومالی مادرزادی عروقی نادر است و عبور حالب راست از پشت ورید اجوف تحتانی باعث می شود که درجاتی از انسداد در حالب ایجاد گردد. عبور حالب راست از این مسیر آن را به شکل J معکوس در آورده و می تواند درجاتی از هیدرونفروز خفیف تا شدید ایجاد کرده و معمولا پس از انجام اوروگرافی داخل وریدی مشکوک به این بیماری می شویم.
در این مقاله 6 بیمار که در فاصله سال های 1368 تا 1379 با تشخیص حالب رتروکاو تحت درمان و یا پیگیری قرار گرفته اند معرفی می شوند.

کارسینوم متاپلاستیک پستان شکل نادری از کارسینوم پستان است که دارای نمای دو گانه اپی تلیال و مزانشیمال یعنی دارای بخش های کارسینومی و سارکومی است. این تومور بدخیمی غالبا به صورت توده نامنظم با رشد سریع در پستان تظاهر می کند. تشخیص آن ممکن است از نظر هیستولوژیک از سایر تومورهای باسلول دو کی پستان مشکل باشد. متاپلاستیک کارسینوما در مقایسه با سایر کارسینوم های پستان دارای پیش آگهی بد می باشد.
هدف از ارائه این مقاله گزارش موارد نادر کارسینوم متاپلاستیک به عنوان یکی از علل ایجاد توده های بدخیم و بررسی روش تشخیص این تومور است.
معرفی بیمار: در این گزارش دو مورد از متاپلاستیک کارسینومای پستان در خانم های 46 و 40 ساله گزارش می شود که پس از بررسی بالینی و هیستوپاتولوژیک تشخیص نهایی با بررسی ایمنوهیستوشیمی با آنتی بادی سیتوکراتین به اثبات رسیده است.
با توجه به نمای ریخت شناسی غیر معمول کارسینوم متاپلاستیک پستان این تومور بدخیم در تشخیص افتراقی همه تومورهای پستان با سلول دو کی باید مد نظر باشد و با استفاده از متد ایمنوهیستوشیمی مورد تایید قرار گیرد.

تب خونریزی دهنده کریمه کنگو بیماری حاد ویروسی است که با اکیموزهای وسیع و خونریزی و اختلال کار کبدی مشخص می شود و با مرگ و میر 30% همراه است.
در این مقاله تابلوی بالینی و آزمایشگاهی و درمان ضد ویروس و حمایتی دو بیمار با تب خونریزی دهنده کریمه – کنگو شده است.
معرفی بیمار: تشخیص بیماران با وجود آنتی بادی از نوع ایمونو گلوبولین M در سرم قطعی شد. یکی از بیماران دچار نوع شدید تب کنگو و کریمه بود و با تظاهراتی شامل: تب درد شکم و درد عضلات خواب آلودگی و اختلال هوشیاری و خونریزی از بینی و معده و هپاتیت. یک بیمار ریباویرین دریافت کرد و هر دو بیمار درمان شدند.
پیشنهاد می گردد که در هر بیمار با تب حاد و خونریزی تب کنگو و کریمه را در تشخیص افتراقی مطرح و در صورت قوی بودن احتمال و موارد شدید درمان با ریباویرین شروع گردد.

یک جوان 24 ساله با تابلو هپاتیت حاد پارانشیماتوز، در زمنیه ناقل سالم ویروس هپاتیت B مسایل زیادی می تواند نهفته باشد! یک گروه از این پارامترها در رابطه با ویروس هپاتیت B است و گروهی دیگر بدون ارتباط به HBV هستند ولی این تابلو چه در ارتباط با گروه اول و چه در گروه دوم باشد به علت اینکه هر دو فاکتور یک پدیده هپاتیتوژنیک می باشند هر کدام بر روی دیگر اثرات کم و زیاد خواهند داشت.