مجله فیض
سال نهم شماره 1 (پیاپی 33، بهار 1384)

با توجه به ضرورت یافتن راه های مطلوب جهت حفظ و بقا جسم نورونها به دنبال آسیب سیستم عصبی، و از طرفی کمبود مطالعات در زمینه تاثیر ترمیم عصب محیطی بر روی فراساختار نورونهای حسی، این تحقیق در سال 1383 در دانشگاه علوم پزشکی ایران به انجام رسید.
در این مطالعه تجربی، 24 سر رت بالغ نر نژاد ویستار (Wistar) به وزن 250-200 گرم بطور تصادفی انتخاب و در سه گروه مساوی شامل آکسوتومی، ترمیم و شم تقسیم شدند. در گروه آکسوتومی عصب سیاتیک چپ در وسط ران قطع، ولی ترمیم نگردید. در گروه ترمیم، عصب سیاتیک در وسط ران قطع و به روش سوچور اپی نوریال ترمیم گردید. بعد از هشت هفته پنجمین عقده ریشه خلفی چپ و راست (سالم) خارج شد. برای انجام شمارش نورونی، بعد از تهیه برشهای انجمادی و رنگ آمیزی کریزل ویوله، با استفاده از عدسی مدرج چشمی، نورونها مورد شمارش قرار گرفتند. برای مطالعه فراساختمانی، عقده ها پس از فیکس اولیه و ثانویه، آبگیری، با رزین آرالدیت قالب گیری شدند و بعد از تهیه برشهای نیمه نازک و نازک و رنگ آمیزی، توسط میکروسکوپ نوری و الکترونی TEM مورد بررسی قرار گرفتند.
میزان نورونهای سالم در گروه قطع عصب (آکسوتومی) بعد از دو ماه 27.4±7.7 و در گروه ترمیم عصب 33.4±11.4 بود(P<0.03). برشهای نیمه نازک در گروه های سالم و شم نمایی طبیعی داشتند، در گروه آکسوتومی جابجایی هسته و هستک، چروکیدگی، و پیکنوزیس را نشان دادند. در گروه ترمیم این تغییرات کاهش یافته بود. برشهای نازک در گروه سالم و شم کاملا طبیعی، در گروه آکسوتومی تراکم کروماتین، مارژیناسیون و پیکنوزیس هسته، شکلهای غیر طبیعی و تخریب میتوکندری و گشاد شدن شبکه آندوپلاسمی دیده شد. در گروه ترمیم نیز در بعضی از نورونها تراکم کروماتین، مارژیناسیون و پیکنوزیس و گشاد شدن میتوکندری و شبکه آندوپلاسمی مشاهده گردید.
نتیجه گیری و توصیه ها: ترمیم عصب به روش ترمیم اپی نوریال می تواند باعث کاهش تغییرات منجر به مرگ سلولی در نورونهای حسی عقده ریشه خلفی نخاع شود، اما نمی تواند کاملا آنها را از بین ببرد. بررسی تاثیر روش های دیگر ترمیم عصب بر روی وضعیت نورونها و ارزیابی دقیق تر با استفاده از تکنیکهای هیستوشیمی و ایمونوهیستوشیمی توصیه می شود.

ارزیابی کیفیت پروتئین مواد غذایی به دلایل بیولوژیک و اقتصادی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. به همین علت روش های بیولوژیک، میکروبیولوژیک، شیمیایی و تلفیقی برای تعیین کیفیت پروتئین ها معرفی و بکار گرفته شده است. در بین روش های موجود، نسبت خالص پروتئین (NPR)، نسبت خالص نسبی پروتئین (RNPR) و نسبت کارآیی پروتئین (PER) بعنوان روش های مناسب برای تعیین کیفیت پروتئینها پیشنهاد شده است. این مطالعه با هدف ارزیابی کیفیت پروتئینی با روش های فوق روی دو نمونه محصول سویا در سال 1382 انجام گرفت.
تحقیق با طراحی تجربی روی تعداد 32 موش صحرایی نر در سن 21 روز، از نژاد ویستار(wistar) درگروه های هشت پایی تحت چهار رژیم غذایی: مورد (سویا - مخلوط آرد گندم و سویا)، مبنا (کازئین و متیونین، هریک حاوی 10 درصد پروتئین و پایه (بدون پروتئین) انجام شد. طول دوره مطالعه برای NPR، 14 روز بود. به منظور محاسبه NPR، مقدار پروتئین دریافتی و افزایش وزن حیوانات تعیین گردید. طول مدت مطالعه برای تعیین PER، 28 روز بود و مقدار پروتئین دریافتی و تغییر وزن حیوانات تعیین گردید. میزان NPR، RNPR و PER گروه «کازئین و متیونین» با «سویا» و «مخلوط آرد گندم و سویا» از طریق آماره t test مورد قضاوت آماری قرار گرفت.
شاخص NPR برای «پروتئین کازئین و متیونین» 4.37±0.48، و برای «سویا» (P<0.01) 3.65±0.35 و شاخص RNPR برابر 83 بود. شاخص NPR برای «مخلوط آرد گندم و سویا»(P<0.001) 2.7±0.3 و شاخص RNPR برابر 62.7 بود. شاخص PER برای «پروتئین کازئین و متیونین»3.04±0.24، «سویا» (P<0.001) 2.28±0.35 و شاخص PER «سویا» نسبت به «کازئین و متیونین» 75 درصد بود. شاخص PER برای «مخلوط آرد گندم و سویا» (P<0.001) 1.1±0.1 بود.
کیفیت پروتئین محصول «سویا» در مقایسه با «کازئین و متیونین» پایین است.

با توجه به اهمیت رابطه کلسیم دریافتی و مواد ریز مغذی با سلامت جنین، نوزاد و مادر و به منظور تعیین میزان دریافت های تغذیه ای به وسیله فاکتورهای بیوشیمیایی مرتبط با متابولیسم کلسیم، مطالعه حاضر روی زنان باردار با حاملگی طبیعی و گروه شاهد آنها انجام گرفت.
در یک مطالعه هم گروهی تاریخی تعداد 101 خانم باردار از 5 مرکز مراقبت های بارداری و زایشگاه های شهر تهران مورد بررسی قرار گرفتند. 94 خانم غیرباردار نیز به طور تصادفی از «مطالعه قند و لیپید تهران» بعنوان گروه شاهد انتخاب شدند. گروه مورد و شاهد از نظر سن، وزن و BMI یکسان سازی شدند. پرسشنامه طرح شامل اطلاعات دموگرافیک، فرم دو روز یادآمد مواد غذایی و پرسشنامه تکرر مصرف، توسط متخصصین تغذیه با مصاحبه حضوری تکمیل گردید. یک نمونه خون برای اندازه گیری سطح سرمی کلسیم، منیزیوم، فسفر و ویتامین D اخذ گردید. داده های تغذیه ای توسط نرم افزار Nutritionist III انجام و داده ها با جدول (Dietary Reference Intake) DRI در گروه زنان غیر باردار مورد مقایسه قرار گرفت. برای تحلیل داده ها از آزمون آماری t test استفاده گردید.
میانگین دریافت روزانه منیزیوم، کلسیم، فسفر و ویتامین D به ترتیب 183±79، 859±388، 1009±398 میلی گرم و 0.39±0.34 میکروگرم بود. میانگین دریافت روزانه منیزیوم، کلسیم، فسفر و ویتامین D طی بارداری در مقایسه با مقادیر توصیه شده DRI به ترتیب 86، 47.7، 7.5 و 100 درصد کاهش نشان می داد که این تفاوت با P<0.001 در مورد منیزیوم، فسفر و ویتامین D و با P<0.01 در مورد کلسیم معنی دار بود. دریافت روزانه منیزیوم، کلسیم و فسفر در زنان باردار در مقایسه با زنان غیر باردار بالاتر می نمود. این تفاوت با P<0.001 معنی دار بود. تفاوتی در میزان دریافت ویتامین D در دو گروه مشاهده نگردید. میانگین سطح سرمی کلسیم، فسفر و ویتامین D به ترتیب، 4.0+0.6، 9.1±0.6 میلی گرم در دسی لیتر و 24.3±14.1 نانوگرم بر میلی لیتر بود. که با گروه کنترل تفاوت معنی داری نداشت. تفاوت میانگین سطح سرمی منیزیوم گروه مورد 2.2±0.2 و گروه شاهد (2.5±0.2 میلی گرم در دسی لیتر) با P<0.01 معنی دار بود.
نتیجه گیری و توصیه ها: دریافت روزانه ویتامین D، منیزیوم، کلسیم و فسفر و سطح سرمی آنان در زنان حامله تهران پایین است که نشان دهنده لزوم اجرای برنامه های مشاوره ای تغذیه ای برای این گروه از زنان می باشد.

درد زایمان در زنان یکی از شدیدترین دردهای تجربه شده است. از طرفی انجام سزارین به جز در موارد ضروری دارای خطرات تایید شده ای برای مادر می باشد. با بیحسی اپیدورال می توان درد ناشی از انقباضات رحمی را تسکین داد.
در حین زایمان به علت استرس، غلظت اپی نفرین خون افزایش می یابد و بی حسی اپیدورال با کاهش غلظت اپی نفرین خون، جریان خون رحمی را افزایش می دهد. با توجه به تناقضات و کاستی های موجود در مطالعات مختلف در مورد تاثیر بی حسی اپیدورال بر مراحل زایمانی بر آن شدیم تا مطالعه ای جهت بررسی تاثیر بی حسی اپیدورال بر غلظت اپی نفرین خون و طول مرحله اول زایمان انجام دهیم.
این تحقیق با طراحی کارآزمایی بالینی بر روی 100 خانم نخست زای ترم و سالم با حاملگی تک قلو و بدون عارضه طبی ماژور در دیلاتاسیون سرویکس 4 سانتی متر انجام شد که 50 نفر تحت بی حسی اپیدورال با 10 میلی لیتر لیدوکائین 5% قرار گرفتند و 50 نفر دیگر 50 میلی گرم پتدین (مپریدین) به صورت داخل وریدی دریافت کردند. 5 سی سی خون وریدی از همه بیماران در انتهای مرحله اول زایمان گرفته شد. همه نمونه ها با روش رادیوایمونواسی از نظر اپی نفرین خون آنالیز شدند. در این مطالعه از t test، کولموگراف و اسمیرنوف جهت تجزیه و تحلیل یافته ها استفاده شد.
غلظت اپی نفرین خون در گروه شاهد 95.9±22.2 پیکوگرم با میلی لیتر و در گروه اپیدورال 41.4±15.4 پیکوگرم بر میلی لیتر بود که غلظت اپی نفرین پلاسما در گروه اپیدورال کمتر بود (P<0.0001) مدت زمان فعال مرحله اول زایمان در گروه شاهد 166.6±25.1 دقیقه و در گروه اپیدورال 153.8±26 دقیقه بود که طول فاز فعال مرحله اول زایمان در گروه اپیدورال کوتاهتر بود (P<0.02).
نتیجه گیری و توصیه ها: بی حسی اپیدورال در طی لیبر غلظت اپی نفرین خون را کاهش می دهد و طول مرحله اول زایمان را کوتاهتر می کند. از این یافته ها می توان نتیجه گرفت که بی حسی اپیدورال یک روش موثر بی دردی در سیر زایمان می باشد.

با توجه به تناقضات موجود در مورد میزان اثر مورفین بر میزان کورتیزول، تاثیر سینرژیک آن، همچنین علاقه افراد معتاد به کربوهیدرات و به منظور تعیین تاثیر طولانی مدت مورفین به تنهایی و توام با کربوهیدرات بر میزان کورتیزول سرم، این تحقیق روی رات انجام گرفت.
تحقیق با طراحی تجربی و روی 24 رات نر در سه گروه مساوی که به طور تصادفی انتخاب شدند انجام گرفت. گروه کنترل غیردیابتی، گروه معتاد غیردیابتی و بالاخره گروه معتاد همراه با گلوکز، سه گروه مورد مطالعه بودند. میزان کورتیزول با روش RIA اندازه گیری شد و با آمار t test سطح کورتیزول گروه ها مورد قضاوت آماری قرار گرفت.
از 24 نمونه مورد بررسی، میزان کورتیزول در گروه کنترل 11.34±0.23، در گروه معتاد غیردیابتی 12.65±0.26 و بالاخره در گروه معتاد توام با تزریق گلوکز به میزان ± 0.47 13.22 mg/dl بود (P<0.02).
نتیجه گیری و توصیه ها: مصرف طولانی مدت مورفین با و بدون کربوهیدرات موجب افزایش کورتیزول سرم می گردد.

با توجه به شایع بودن عوارض بیهوشی عمومی در زنان مبتلا به پره اکلامپسی، وجود گزارشهای متناقض از تاثیر روش بیهوشی نخاعی در آنها و به منظور مقایسه روش های بیهوشی عمومی و نخاعی بر روی فشار خون مادران و آپگار نوزادان، این تحقیق بر روی مراجعین به بیمارستان های شهید بهشتی و شبیه خوانی کاشان در سال 1383 انجام شد.
تحقیق با طراحی کارآزمایی بالینی روی 96 زن حامله مبتلا به پره اکلامپسی در سنین 40-18 سال انجام گرفت. افراد در دو گروه با سن و وزن مشابه، تقسیم و به طور تصادفی به گروه های بیهوشی تخصیص داده شدند. بیهوشی عمومی با تزریق 5 mg/kg تیوپنتال سدیم و 1.5 mg/kg سوکسینیل کولین بصورت وریدی و بیهوشی نخاعی با تزریق 2 سی سی مارکائین 0.5 درصد و 0.2 میلی گرم اپی نفرین در فضای CSF انجام شد. بعد از اندازه گیری فشارخون بیماران در دقایق 1، 5، 10 و 15 موارد نامطلوب فشارخون در روش نخاعی بصورت افت فشار سیستولی بیش از 30 درصد پایه و افت فشار دیاستولی بیش از 15 درصد پایه و در روش بیهوشی عمومی به صورت فشار خون بیشتر یا مساوی 160.110 ثبت شد. ضمنا موارد مطلوب آپگار (بزرگتر یا مساوی 8) و موارد نامطلوب آن (کمتر از 8) در دقایق 1 و 5 و نیزمیزان مایع دریافتی در دو روش مذکور، ثبت شد و سپس با استفاده از آزمون آماری کای دو و دقیق فیشر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
افراد در دو گروه 48 نفره که به لحاظ سن و وزن مشابه بودند قرار داشتند. میزان مایع دریافتی در بیماران روش بیهوشی عمومی در کلیه موارد کمتر از یک لیتر بود و در گروه بیهوشی نخاعی در 12.5 درصد موارد بیشتر از یک لیتر بود (P<0.05). فشار خون نامطلوب در دقیقه اول در روش بیهوشی عمومی 31.1 درصد بود در حالیکه در روش نخاعی هیچ مورد نامطلوبی مشاهده نشد (P<0.0002). در دقیقه پانزدهم در روش بیهوشی عمومی کلیه موارد فشار خون مطلوب بود ولی در روش نخاعی 14.6 درصد موارد فشار خون نامطلوب بود (P<0.007). آپگارنوزادان در دقیقه اول در روش بیهوشی عمومی22.9 درصد نامطلوب بود ولی در روش نخاعی کلیه آپگارها نرمال بودند (P<0.0004).
نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به اینکه موارد نامطلوب فشار خون در روش اسپینال کمتر از موارد نامطلوب در روش بیهوشی عمومی است، روش اسپینال با مارکائین در زنان پره اکلامپتیک جهت سزارین روش ایمن تری می باشد.

با وجود استفاده شایع و گسترده از آتروپین به منظور بهبود سرویکس و پیشرفت زایمان توسط برخی از پزشکان و ماماها، تحقیقات بسیار اندکی در این زمینه صورت گرفته است. از آنجا که استفاده از هر دارویی به خصوص در طی حاملگی و لیبر باید بر پایه اصول علمی استوار باشد، این مطالعه به منظور تعیین ایمنی و پیشرفت مراحل زایمانی آتروپین در زایشگاه شوشتر در سال 1382 انجام گرفت.
پژوهش با روش کارآزمایی بالینی دو سو کور بر روی 100 نفر از زنان باردار شکم اول ترم، که دچار شروع دردهای خود به خودی زایمان شده بودند، انجام گردید. نمونه ها به طور تصادفی در دو گروه آزمون و شاهد قرار گرفتند. به گروه آزمون 0.5 میلی گرم آتروپین به میزان 1 میلی لیتر، و به گروه شاهد 1 میلی لیتر نرمال سالین، در سرنگهای مشابه با کدهای از پیش تعیین شده، به صورت تک دوز و از راه ورید در شروع فاز فعال زایمان تزریق گردید. نمره بیشاب سرویکس 1 ساعت پس از تزریق، طول فاز فعال زایمان، طول مرحله دوم زایمان، میزان بروز تاکی کاردی و برادی کاردی ضربان قلب جنین 0.5 و 1 ساعت پس از تزریق و آپگار دقیقه اول و پنجم نوزادان ثبت گردید. سپس جهت آنالیز داده ها از آمار توصیفی، آزمون توصیفی، آزمون مجذور کای و آزمون T test استفاده شد.
دو گروه از نظر سن مادر، سن حاملگی، دیلاتاسیون و افاسمان اولیه سرویکس در زمان تزریق و وزن نوزادان مشابه بوده و یا اختلاف آنها از نظر آماری معنی دار نبود. تغییر نمره بیشاب سرویکس 1 ساعت پس از تزریق، در گروه آزمون 3.7 و در گروه شاهد 2.4 سانتی متر بود (P<0.0001). طول فاز فعال زایمان در گروه آزمون 181±43 دقیقه و در گروه شاهد 230±67 دقیقه بود (P<0.0001). در خانم هایی که در زمان تزریق دیلاتاسیون 4 سانتی متر و افاسمان کمتر از 50 درصد داشتند، طول فاز فعال زایمان در گروه آزمون 209±31 دقیقه و در گروه شاهد 285±25 دقیقه بود (P<0.0001). در خانمهایی که در زمان تزریق دیلاتاسیون 4 سانتی متر و افاسمان بیشتر از 50 درصد داشتند، طول فاز فعال زایمان در گروه آزمون 153±35 دقیقه و در گروه 174±45 دقیقه بود (P<0.2). میزان بروز تاکی کاردی و برادی کاردی ضربان قلب جنین 0.5 ساعت پس از تزریق، در گروه آزمون 3 برابر گروه شاهد بود (P<0.0001)، و تغییرات به وجود آمده در ضربان قلب جنین به دنبال تزریق آتروپین به مادر، در 1 ساعت پس از تزریق کمتر شد (P<0.06). طول مرحله دوم زایمان در گروه آزمون 26±6 دقیقه و در گروه شاهد 44±7 دقیقه بود (P<0.0001). نمره آپگار دقیقه اول و پنجم نوزادان در دو گروه اختلاف معنی دار را از نظر آماری نشان نداد.
نتیجه گیری و توصیه ها: به نظر می رسد که آتروپین بتواند با تاثیر عضلات سرویکس در بهبود افاسمان موثر باشد و باعث پیشرفت زایمان گردد، اما قبل از آن مطالعات بالینی بیشتری با ابزار دقیق لازم است تا تاثیر و ایمنی استفاده از این دارو بر روی مادر و جنین به تایید برسد.

با توجه به شیوع تنگی مجدد بعد ازتعبیه استنت، عوارض شناخته شده آن، اهمیت اتیولوژی بروز بیماری و عدم دسترسی به روش های تشخیصی مانند آنژیوگرافی عروق کرونر قلب در مراکز درمانی، این تحقیق به منظور تعیین میزان بروز تنگی مجدد و عوامل مرتبط با بروز گرفتگی مجدد در مرکز تحقیقات، آموزشی و درمانی شهید رجایی در سال 1380 انجام گرفت.
تحقیق با طراحی مقطعی (Cross-Sectionl) روی 345 بیمار انجام شد. در این تحقیق شش ماه پس از تعبیه استنت در بیماران، تست ورزش انجام شد و چنانچه نتیجه تست مثبت بود و به عنوان تنگی مجدد تلقی و نقش سن، جنس، تعداد استنت و... با بروز تنگی مجدد بررسی و مورد قضاوت آماری قرار گرفت.
تحقیق بر روی 345 بیمار انجام شد. تعداد 26 نفر به علل مختلف از مطالعه حذف شدند. بروز تنگی مجدد در 20.7 درصد وجود داشت. سن بالاتر از 50 سال، شریان کرونرسیرکومفلکس چپ و کرونر راست تعداد استنت بیشتر از 2، ابتلا به دیابت، مصرف آسپیرین و بتابلوکر، شانس بروز تنگی مجدد را افزایش می دهد (P<0.02).
نتیجه گیری و توصیه ها: میزان بروز تنگی مجدد بعد از تعبیه استنت جای نگرانی دارد، لذا تحقیقات تحلیلی برای تعیین نقش عوامل فوق با بروز تنگی مجدد توصیه گردد.

نظر به شیوع و روند رو به افزایش هپاتیت C و عوارض شناخته شده و گزارشهای مختلف از نتایج تست های تکمیلی RIBA و RT-PCRبه منظور مقایسه نتایج تست های RIBA و RT-PCR در بیماران با تشخیص HCV (به روش ELISA)، این تحقیق روی مراجعین به سازمان انتقال خون ایران در تهران انجام گرفت.
تحقیق با طراحی توصیفی انجام شد. روی نمونه های 80 بیمار با نتیجه مثبت در ELISA-3 با روش های RIBA-3 و RT-PCR مورد مطالعه قرارگرفتند. برای ELISA با کیت «سها» نسل سوم ANTI-HCV و در کیت های نسل سوم RIBA آنتی بادی علیه آنتی ژن Core استفاده شد. در تفسیر RIBA موارد فاقد باند به عنوان منفی، یک باند به عنوان موارد بینایی بیش از 1 باند به عنوان مثبت تلقی و با آماره توصیفی ارائه گردیدند.
از 80 بیمار مورد بررسی در تست تکمیلی RIBA، 60 درصد مثبت، 16.2% بینا بینی و 23.8% منفی (Non-Reactive) و در روش RA-PCR، 60 درصد مثبت، و 40 درصد منفی بودند. از 48 بیمار با نتیجه RIBA مثبت، 91.7 درصد تست RT-PCR مثبت نیز داشتند. از 20 نمونه دارای 4 باند در تست RIBA، 90 درصد در تست RT-PCR مثبت بودند از بین 13 بیماری که در تست RIBA-3 به عنوان بینابینی (Indeterminate) گزارش شدند 4 مورد در روش RT-PCR مثبت گزارش شدند. مواردی که در تست RIBA به عنوان منفی ارزیابی شدند در متد RT-PCR نیز منفی گزارش شدند.
نتیجه گیری و توصیه ها: اگر نتایج تست RIBA مثبت باشد، با احتمال قوی در تست RT-PCR هم مثبت می باشد و در همه موارد منفی RIBA، نتیجه تست RT-PCR هم منفی می گردد. در موارد بینابینی، ضرورت انجام تست RT-PCRوجود دارد. البته این موضوع نیاز به تحقیق بیشتر نیز دارد.

تعیین میزان تکرار تصاویر رادیوگرافی بعنوان یک ارزیابی حیاتی تلقی می گردد که علاوه بر هزینه های مادی و زمانی، عوارض پرتوی شناخته شده و غیر قابل اغماضی نیز دارد. نظر به آمار متفاوت از میزان و عدم اطلاع از وضعیت آن در کاشان این تحقیق در بیمارستانهای تابعه دانشگاه علوم پزشکی کاشان در سال 82 انجام گرفت.
تحقیق با طراحی توصیفی و برروی کلیه رادیوگرافی ها انجام گرفت. بررسی همه رادیوگرافی های انجام شده با استفاده از اطلاعات بخش رادیولوژی بیمارستانها انجام شد. رادیوگرافی هایی که از نظر پرتونگار و متخصص رادیولوژی به لحاظ تشخیصی غیر قابل قبول بودند تعیین گردید و علل آن شامل فاکتورهای تابش نادرست، تکنیک پرتونگار نادرست، نقص دستگاه های اشعه ایکس، نقص در فرآیند ظهور و ثبوت فیلم، عدم همکاری بیمار و سایر موارد مشخص شد. همچنین میزان شیوع آن بر حسب کل موارد و نیز به تفکیک ناحیه بدن و بیمارستانها تعیین و میزان واقعی آن با احتمال 95% در کل جامعه برآورد گردید.
طی مدت مطالعه 6438 رادیوگرافی انجام شد. تعداد رادیوگرافی های تکراری 317 عدد بود که 4.9% از کل را تشکیل داد. بیشترین درصد تکرار رادیوگرافی های انجام شده مربوط به بیمارستان شبیه خوانی با 6.9% و کمترین درصد مربوط به بیمارستان نقوی با 3.8% بود. مهمترین علل تکرار رادیوگرافی های تکرار فاکتورهای تابش نادرست (2%) و تکنیک پرتونگاری نادرست (1%) بود. از نظر ناحیه بدن، رادیوگرافی جمجمه و لگن هر کدام با 7% بیشترین تکرار را داشتند.
نتیجه گیری و توصیه ها: میزان تکرار تصاویر در حدود مقادیر اعلام شده تحقیقات قبلی است اما در بعضی از بیمارستانها و در برخی از اندامها میزان تکرار آن غیر قابل قبول می باشد و برگزاری دوره های آموزشی مستمر جهت کاهش میزان تکرار تصاویر توصیه می شود.

با توجه به شیوع حاملگی های ناخواسته، عوارض شناخته شده آن، تناقضات در مورد رفتار و عوامل مخاطره آمیز و عدم اطلاع از وضعیت آن در مناطق آسیب پذیر روستایی، این تحقیق به منظور تعیین شیوع و عوامل مربوط به حاملگی های ناخواسته در مناطق روستایی نجف آباد در سال 1376 انجام شد.
تحقیق به روش مقطعی (Cross Sectional) روی تعداد 788 نفر زنان باردار تحت پوشش خانه های بهداشت انجام گرفت. نمونه ها به طور تصادفی انتخاب و حاملگی ناخواسته بنا به اظهار زوجین تعیین و نقش نوع وسیله پیشگیری، سن در معرض خطر، نحوه مراجعه به خانه های بهداشت، محل دریافت تنظیم خانواده، میزان آگاهی از روش های تنظیم خانواده، تمایل به سقط، سابقه حاملگی های ناخواسته و سایر عوامل مرتبط، بررسی و با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی مورد قضاوت قرار گرفت.
از 788 خانم باردار مورد بررسی 42 درصد حاملگی ناخواسته داشتند که محل دریافت خدمات تنظیم خانواده، نحوه استفاده از روش های منقطع و قرصهای خوراکی در بروز حاملگی های ناخواسته شان نقش داشت، به طوری که خانمهای دارای حاملگی خواسته 11.2 درصد از روش منقطع و خانمهای دارای حاملگی ناخواسته 25.4 درصد از این روش استفاده کرده بودند.
نتیجه گیری و توصیه ها: میزان حاملگی ناخواسته بسیار بالا و خطرناک است. با توجه به عوارض شناخته شده این نوع حاملگی ها، بررسی دقیق علل و تحقیقات مداخله ای برای کاهش آن توصیه می گردد.

با توجه به شیوع نسبتا بالای دیابت و همچنین شانس بروز رتینوپاتی در افراد دیابتی و عدم اطلاع از وضعیت آن در منطقه، این مطالعه به منظور بررسی شیوع و بررسی عوامل خطر برای بروز رتینوپاتی دیابتی درمراجعه کنندگان به مرکز دیابت کاشان در سال 1382-1381 انجام گرفت.
در این مطالعه توصیفی دویست بیمار به طور تصادفی از بین بیماران دیابتی مرکز دیابت کاشان انتخاب شده و به طور کامل مورد معاینه چشم پزشکی قرارگرفتند. وجود یا عدم وجود رتینوپاتی در آنها مورد بررسی و سپس درجه بندی شد. وجود عوامل خطرزا مانند سن، جنس، دوره بیماری و نوع دیابت در این بیماران در رابطه با مراحل مختلف رتینوپاتی مورد توجه قرار گرفت.
رتینوپاتی دیابتی در 72 بیمار (36 درصد) وجود داشت که در 62 بیمار (31 درصد از کل بیماران) در مرحله غیر پرولیفراتیو و در 5 درصد کل بیماران در مرحله پرولیفراتیو بود. دوره بیماری (P=0.00006)، سطح کراتینین و اوره خون (P=0.002)، میزان گلوکز ناشتا (P=0.05) و جنس (P=0.044) از نظر آماری با بروز رتینوپاتی رابطه داشتند. سایر عوامل خطر مانند سطح چربی خون (تری گلیسرید، کلسترول)، فشار خون، نوع دیابت و بیماری های ایسکمیک قلب رابطه آماری معنی داری با بروز بیماری رتینوپاتی نداشتند.
نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به شیوع رتینوپاتی دیابتی، کنترل دقیق قند خون، اوره و کراتینین و کاهش فشار خون و کنترل چربی های خون (کلسترول تری گلیسریدها) در کاهش بروز رتینوپاتی دیابتی نقش دارند.

با توجه به اهمیت پزشکی کژدم ها و تنوع گونه ها و خانواده های آنان، شناخت عوارض و تظاهرات بالینی و عوارض گزش و گوناگونی و کاستی های موجود در نحوه پیشگیری، کنترل و درمان، ضمن مروری بر وضعیت کژدم زدگی به نقد و بررسی کاستی های کنترل، پیشگیری و درمان آن اقدام گردیده است.
تحقیق به روش مروری از نوع تشریحی انجام گرفت. جستجوی مقالات و پژوهشها با به کار بردن واژه های کلیدی در اینترنت و سایت های مرتبط و استفاده از مجلات علمی پژوهشی داخل کشور و با استفاده از مدلاین انجام شد. در نهایت تعداد 47 منبع واجد شرایط انتخاب و ضمن نقد و بررسی این مطالعات به ارائه راه حل های مشکل مزبور در ایران اقدام گردید.
نتیجه گیری و توصیه ها: کژدم زدگی یکی از مشکلات عمده بهداشتی و پزشکی در کشور ما محسوب می گردد که ابعاد وسیعی دارد. نگرش به این مساله در حال تغییر و تحول است و به نظر می رسد برنامه ریزی دقیق و کسب اطلاعات روشن و فراگیر پیوسته توسط نظام بهداشتی می تواند مسوولین و همچنین پژوهشگران را به طرف کاهش مورد و یا عوارض ناشی از آن رهنمون گرداند. همچنین مسائل مورد بحث در این بررسی می تواند مورد استفاده سایر پژوهشگران این رشته تخصصی نیز قرار گیرد.

این مقاله، با توجه به شیوع لیشمانیوز جلدی و عدم قابلیت کنترل کامل بیماری، وجود گزارشهایی ازمقاومت دارویی، تحقیقات متناقض از عوارض جانبی داروها و به منظور مروری بر روش های درمان دارویی، اثرات و عوارض آن در مبتلایان به لیشمانیوز جلدی و ارائه یک پروتکل برای درمان آن، تنظیم شده است.
تحقیق به روش مروری از نوع تشریحی انجام گرفت. با مراجعه به سایت های اینترنتی، مروری بر مطالعات انجام شده و با استفاده از کلمات کلیدی مشخص، کلیه تحقیقاتی که در مورد پروتکل های درمانی و تاثیر و عوارض جانبی آنها انجام شده بود، مورد مطالعه قرار گرفته و در نهایت تعداد 66 مقاله واجد شرایط انتخاب و مورد بررسی واقع شد.
نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به روش های مختلف درمانی لیشمانیوز جلدی و تاثیر و عوارض جانبی داروها به نظر می رسد استفاده از گلوکانتیم می تواند موجب اثر درمانی بیشتر و عوارض جانبی کمتر برای بیماران باشد.

از عوارض کله سیستیت حاد پرفوراسیون کیسه صفرا است شیوع نسبتا بالایی دارد. این عارضه در موارد نادر به صورت فیستول خود به خودی کیسه صفرا به پوست گزارش شده است. در این مقاله به معرفی یک مورد بیمار مراجعه کننده به بیمارستان طالقانی در سال 1381 با همین مشکل اقدام گردیده است.
معرفی مورد: بیمار مرد 48 ساله دیابتی، با تورم و سیاه شدن پوست ناحیه فوقانی و راست شکم و ترشح چرکی سفید رنگ مراجعه نموده که با وجود درمان آنتی بیوتیکی بهبود نیافته است. در فیستولوگرافی احتمال ارتباط کیسه صفرا داده شده و تحت عمل جراحی قرارگفت. کیسه صفرا فیبروزه با سنگ 2×3 سانتی متر به همراه فیستولی بین کیسه صفرا و پوست وجود داشت که با انجام کله سیستکتومی و کورتاژ فیستول، بهبود یافت.
نتیجه گیری و توصیه ها: در هر بیمار با فیستول قسمت بالا و راست شکم و سابقه علائم کله سیستیت باید با توجه به موارد نادر گزارش شده، بیماری های سیستم صفراوی و کیسه صفرا را مطرح کرد.