فهرست مطالب

چشم پزشکی بینا - سال دهم شماره 5 (شهریور 1384)

مجله چشم پزشکی بینا
سال دهم شماره 5 (شهریور 1384)

  • 124 صفحه،
  • تاریخ انتشار: 1384/09/04
  • تعداد عناوین: 19
|
  • مقالات پژوهشی
  • علیرضا دهقانی، وحید شایگان نژاد، فریبرز فردوسی، آذین شایگان فر صفحه 544
    مقدمه
    تعیین فراوانی یافته های بالینی و پاراکینیکی بیماری اسکلروز مولتیپل (MS) در افرادی که با اولین علامت نوریت عصب بینایی مراجعه می نمایند.
    روش پژوهش: این مطالعه به صورت توصیفی بر روی 35 بیمار که با علامت نوریت عصب بینایی به عنوان اولین علامت عصبی مراجعه نموده بودند، انجام شد. بیماران تحت معاینه عصبی کامل و بررسی پاراکلینیک به وسیله MRI مغز، پتانسیل برانگیخته بینایی (VEP) و پتانسیل برانگیخته شنوایی ساقه مغز (BAEP) و آزمایش های سرولوژی از نظر واسکولیت ها و برخی عفونت های مزمن قرار گرفتند.
    یافته ها
    بیماران مورد مطالعه شامل 30 زن (85.8 درصد) و 5 مرد (14.2 درصد) با میانگین سنی27.5±8.4 سال (51-14 سال) بودند. از بین 35 بیمار مورد مطالعه، 19 نفر (54.3 درصد) دارای علایم کانونی دیگر به نفع بیماری MS، 27 بیمار (77 درصد) دارای یافته های MRI مطابق با بیماری MS، 12 بیمار (34.3 درصد) دارای VEP غیر طبیعی در چشم غیر مبتلا و 4 نفر (11.4 درصد) دارای BAEP غیر طبیعی بودند. شایع ترین علایم عصبی در معاینه بالینی شامل فقدان رفلکس جلدی - شکمی (34.3 درصد) و مثبت بودن علامت بابنسکی (11.4 درصد) بودند. در 2 مورد (5.7 درصد) بررسی های آزمایشگاهی موید عامل کلاژنی - عروقی بری نوریت عصب بینایی بودند.
    نتیجه گیری
    فراوانی بیماری نوریت عصب بینایی در بیماران مورد بررسی، به عنوان پیشاهنگ بیماری MS، تقریبا دو برابر بیشتر از آمارهای موجود است. نتایج این بررسی، اهمیت بررسی کامل و پی گیری دقیق این گونه بیماران را مشخص می کند.
  • ابراهیم جعفرزاده پور صفحه 548
    هدف
    تعیین پتانسیل های برانگیخته بینایی(VEP) در افراد مشکوک به اسکلروز مولتی پل (MS) و افراد سالم و تحلیل این سیگنال ها در حوزه زمانی (بر اساس زمان تاخیر و دامنه سیگنال) و حوزه بسامدی و مقایسه یافته ها در دو گروه برای تشخیص زود هنگام بیماریMS.
    روش پژوهش: در این مطالعه، 11 فرد مشکوک به بیماریMS که در آزمون های متداول بینایی، طبیعی بودند و 20 فرد طبیعی تحت آزمون VEP قرار گرفتند و نتایج به دست آمده در حوزه درمانی و بسامدی بین دو گروه مقایسه شدند.
    یافته ها
    نتایج VEP درحوزه زمانی در افراد مشکوک به MS، تفاوت معنی داری با افراد سالم نداشتند اما سیگنال VEP ثبت شده در حوزه بسامدی براساس دو شاخص Fmod (4.1±1.4 هرتز) و تعداد قله های طیف توان (3.8±0.9)، با افراد سالم (به ترتیب7.9±2.8 هرتز و 1.5±0.3) تفاوت داشتند(P<0.001).
    نتیجه گیری
    کاهش سرعت انتقال پیام عصبی، توقف انتقال پیام عصبی و افزایش زمان تحریک ناپذیری در MS موجت افت انتقالی محتوای بسامدی پیام ها و در نتیجه کاهش Fmod و افزایش قله های جدید در طیف بسامدی خواهند شد.
    نتایج به دست آمده می تواند برای تشخیص زود هنگام این بیماری مفید باشد.
  • مجید ابریشمی، فرشید صفایی صفحه 555
    هدف
    تعیین علل و عوامل زمینه ساز جداشدگی رگماتوژن شبکیه در بیمارانی که به همین علت تحت جراحی باکلینگ صلبیه یا ویترکتومی قرار گرفته اند.
    روش پژوهش: از مجموع 1475 پرونده بیمار مبتلا به جداشدگی رگماتوژن شبکیه که از مهر 1368 تا مرداد 1375 در بیمارستان امام رضا (ع) مشهد توسط یک جراح تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند؛ پرونده 369 بیمار(25 درصد بیماران) به طور تصادفی مورد بررسی قرار گرفت.
    یافته ها
    بیماران مورد بررسی در 52 درصد موارد زیر 50 سال و در48 درصد موارد بالای 50 سال سن داشتند و جداشدگی شبکیه در 20 درصد موارد همراه با آفاکی و سودوفاکی، در 18.4 درصد مواردهمراه نزدیک بینی و در 10 درصد موارد به دنبال تروما ایجاد شده بود و دربقیه موارد، بیماری چشمی همراه با جداشدگی شبکیه مشخص نشد. در 70 درصد موارد، بیش از یک گسست (break) مشاهده شد که در 80 درصد آن ها، فاصله گسست ها از یکدیگر کم تر از 90 درجه بود و در 30 درصد بیماران فقط یک گسست مشاهده شد که 40 درصد موارد در ربع فوقانی - خارجی، 30 درصد موارد در ربع خارجی – تحتانی - و 30 درصد در دو ربع دیگر بودند. در 10 درصد موارد، جداشدگی شبکیه به دنبال مصدومیت ایجاد شده بود و 18 درصد بیماران، نزدیک بینی بالا و 22 درصد بیماران آفاک یا سودوفاک بودند. در 46.2 درصد بیماران، بیماری همراه مشاهده نشد. انواع گسست شامل 81 درصد موارد پارگی، 6 درصد موارد دیالیز، 3.5 درصد موارد سوراخ محیطی شبکیه و 3.5 درصد موارد سوراخ ماکولا بودند. در 76 درصد موارد، ویترورتینوپاتی پرولیفراتیو (PVR) با شدت درجه C یا شدیدتر مشاهده شد.
    نتیجه گیری
    علل و عوامل زمینه ساز جداشدگی شبکیه و محل گسست در شبکیه تقریبا مشابه موارد ذکر شده در سایر کشورهاست. چنانچه این بررسی در سایر مراکز چشم پزشکی ایران نیز صورت گیرد؛ نتیجه گیری کاربردی تر خواهد بود.
  • محمدرسول صبوری، انوش برزیگر، حسین شجاعی، احسان کاظم نژاد صفحه 560
    هدف
    تعیین شیوع عوامل خطرساز انسداد های سیاهرگی شبکیه در بیماران ارجاعی به یک کلینیک خصوصی چشم پزشکی در رشت طی سالهای 80-1374.
    روش پژوهش: در این مطالعه توصیفی - مقطعی، همه بیماران مبتلا به انسدادهای سیاهرگی شبکیه که در فاصله زمانی تعیین شده به مرکز مزبور ارجاع شده بودند؛ از نظر جنس، سن، فشار خون، بیماری های قلبی - عروقی، دیابت، اختلالات انعقادی، گلوکوم، سابقه مصرف سیگار، هایپرلیپیدمی و عیوب انکساری مورد بررسی قرارگرفتند.
    یافته ها
    بیماران شامل 143 بیمار دچار انسداد شاخه ای سیاهرگ شبکیه (BRVO) و 110 بیمار دچار انسداد سیاهرگ مرکزی شبکیه(CRVO) بودند. سن بیماران 59.1±12 سال بود. سن بیماران در گروه BRVO بطور متوسط 60.5±17.5 سال بود. شیوع عوامل خطرساز شامل فشار خون بالا، هایپرلیپیدمی، بیماری قلبی - عروقی، سیگار کشیدن، دیابت و گلوکوم در بیماران مبتلا به BRVO، به ترتیب 62.2 درصد، 52.1 درصد، 44.5 درصد، 43.7 درصد، 31.9 درصد و 8.4 درصد بود. در هیچ بیماری، اختلال انعقادی وجود نداشت. اکثر این بیماران (67.7 درصد) دارای عیب انکساری در محدوده ±1 دیوپتر بودند. سن بیماران در گروه CRVO به طور متوسط 58.8±2.3 سال بود و شیوع عوامل خطرساز گفته شده در بالا، در این گروه نیز به ترتیب 70.6 درصد، 58 درصد، 51.7 درصد، 36.4 درصد، 20.3 درصد و 2.1 درصد بود. در این گروه نیز هیچ بیماری، دچار اختلال انعقادی نبود. اکثر بیماران این گروه (82.3 درصد) نیز دارای عیب انکساری در محدوده ±1 دیوپتر بودند.
    نتیجه گیری
    شیوع فشار خون بالا، هایپرلیپیدمی، بیماری قلبی - عروقی، سیگار کشیدن، دیابت و گلوکوم در بیماری های انسدادی سیاهرگ های شبکیه بالاست و با تشخیص و درمان به موقع این عوامل ممکن است بتوان از شیوع بیماری های انسدادی سیاهرگی شبکیه کاست.
  • توکا بنایی، مجید ابریشمی، میرنقی موسوی، محمد شریفی صفحه 567
    هدف
    معرفی جراحی ویترکتومی توام با برداشتن غشای سیکلیتیک به روش ایجاد برش شعاعی بر روی غشای سیکلیتیک ایجاد شده بعد از ضربه نافذ چشمی و گزارش نتایج آن.
    روش پژوهش: این مطالعه داده های موجود، بر روی مجموعه موارد مداخله ای شامل 8 چشم از 8 بیمار انجام شد که به علت ضربه نافذ چشمی تحت عمل جراحی ویترکتومی قرار گرفتند و مشخص شد که دارای غشای فیبری - عروقی روی پارس پلیکاتا هستند. همه بیماران حداقل به مدت 6 ماه بعد از عمل پی گیری شدند. جهت برداشتن غشای سیکلیتیک، ابتدا توسط قیچی ظریف عمودی(vertical microscissors)، برش های شعاعی در آن ایجاد گردید و سپس تکه های ایجاد شده، توسط پروب ویترکتومی برداشته شدند. دید و فشار چشم قبل و بعد از عمل، وسعت غشای سیکلیتیک حین عمل و وضعیت شبکیه و زجاجیه و عوارض بعد از عمل مورد بررسی قرارگرفتند.
    یافته ها
    از بیماران مورد بررسی، 5 نفر مذکر و 3 نفر مونث بودند. دامنه سنی بیماران 22-2 سال و میانه سنی آنها 11 سال بود. چشم ها از 11 تا 90 روز (میانه 23 روز) قبل از جراحی، دچار صدمه شده بودند. دو چشم قبلا تحت عمل ویترکتومی قرار گرفته بودند. مدت پیگیری بیماران 18-6 ماه (میانه 12 ماه) بود. دید قبلا از عمل در 7 چشم، درحد درک نور یا حرکت دست بود و در 7 چشم، قبل از عمل، هایپوتونی ثبت شده بود. وسعت غشای سیکلیتیک، 360-150 درجه (میانه 200 درجه) بود. دید در 6 چشم، درآخرین پی گیری، بیش از 20.60 بود. در آخرین معاینه 7 چشم دارای فشار بین 20-8 میلی متر جیوه و میانه 11 میلی متر جیوه بودند. یک چشم به علت ویترورتینوپاتی پرولیفراتیو، از دست رفت. عارضه چشمی مهم دیگری رخ نداد.
    نتیجه گیری
    برداشتن غشای سیکلیتیک بعد از ایجاد برشهای شعاعی در آن، می تواند روش مناسبی برای درمان غشای سیکلیتیک بعد از ضربه نافذ چشم باشد.
  • سید مرتضی انتظاری، حسین محمدربیع، محمد محسنی بدل آبادی صفحه 575
    هدف
    تعیین عوامل موثر بر وضعیت بینایی، چسبیدن نهایی شبکیه و حفظ چشم در جراحات باز چشمی در بیماران مراجعه کننده به مرکز آموزشی - درمانی امام حسین (ع) طی مهر 1379 تا بهمن 1381.
    روش پژوهش: بیمارانی که طی مدت مورد بررسی، با جراحت باز چشمی مراجعه نمودند؛ وارد مطالعه شدند. موارد دارای پی گیری کم تر از 6 ماه، سابقه عمل جراحی داخل چشمی یا بیماری شبکیه ای قبل از ضربه و عدم امکان همکاری برای معاینات مثل بیماران در حالت اغما و کودکان، از مطالعه حذف شدند. عوامل جنس، سن، چشم مبتلا، دید اولیه هنگام مراجعه، نقص آوران مردمکی (APD)، اندازه و محل پارگی، هایفما، کدورت عدسی، پرولاپس عنبیه، پرولاپس زجاجیه، خون ریزی زجاجیه، جداشدگی شبکیه، جسم بیگانه داخل چشمی، نوع جراحت و نقش ویترکتومی، ازنظر تاثیر منفی بردید نهایی، وضعیت چسبیدن نهایی شبکیه و حفظ چشم، مورد بررسی قرار گرفتند.
    یافته ها
    طی مدت مورد نظر، 138 چشم از 137 بیمار مراجعه کننده، دارای آسیب های باز چشمی بودند که از این تعداد، 116 چشم از 116 بیمار شامل 93 مرد (80.2 درصد) و 23 زن (19.8 درصد)، واجد شرایط مطالعه بودند. در 16 چشم (14 درصد) به علت آسیب شدید، ظرف 2 هفته اول، جراحی انوکلیشن انجام شد. دید اولیه اصلاح شده پایین، جداشدگی شبکیه و ویترکتومی عمیق، به عنوان عوامل افزایش دهنده احتمال دید نهایی بدتر از20.200 تعیین شدند.APD مثبت و ویترکتومی عمیق، به عنوان عوامل منفی موثر بر وضعیت نهایی چسبیدن شبکیه شناخته شدند. دید اولیه اصلاح شده کم تر از 20.300، اندازه پارگی بیش از 10 میلی متر، پارگی قرنیه ای - صلبیه ای، پارگی صلبیه، پرولاپس زجاجیه، خونریزی زجاجیه، جداشدگی شبکیه، نوع ضربه به غیراز ضربه نامشخص نیزبه عنوان عوامل منفی موثر بر حفظ چشم مشخص گردیدند.
    نتیجه گیری
    دید اولیه پایین، جداشدگی شبکیه و نیاز به ویترکتومی عمیق، پس از وقوع جراحت چشمی باز، موجب افزایش پیامد دید نهایی کم تر از 20.200 می شوند؛ APD مثبت و نیاز به ویتر کتومی عمیق، موجب افزایش پیامد عدم چسبیدن نهایی شبکیه می گردند و دید اولیه پایین، بزرگتر بودن اندازه پارگی، پارگی صلبیه ای، جداشدگی شبکیه و ضربه نافذ و غیر نافذ نیز موجب افزایش پیامد تخلیه چشم می شوند.
  • حسین محمدربیع، زهره بهروزی، ژاله رجوی، نوشین صالحی صفحه 581
    هدف
    تعیین میزان کدورت کپسول خلفی (PCO) متعاقب کارگذاری لنزهای داخل چشمی یک قطعه ای از نوع آکریلیک آب دوست با لبه اپتیکی قایمه و PMMA با لبه اپتیکی گرد و مقایسه آن بین دو لنز.
    روش پژوهش: این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی تصادفی شده بر روی 74 چشم از 74 بیمار مبتلا به آب مروارید سنی در بیماران بالای 50 سالی که مشکل چشمی دیگری نداشتند، انجام شد. برای بیماران به طور تصادفی لنزهای اکریلیک آب دوست یا PMMA کارگذاشته شد. جراحی ها به روش فیکوامولسیفیکیشن استاندارد و توسط یک جراح (ح.م.ر) انجام شدند. همه بیماران حداقل 9 ماه پیگیری شدند. اندازه گیری PCO براساس ارزیابی رتروایلومینیشن در معاینه با اسلیت لمپ و بهترین دید اصلاح شده (BCVA) صورت گرفت. قطر کپسولورکسیس، التهاب چشم طی 2 هفته بعد از عمل و میزان PCO و BCVA در 6 ماه و 9 ماه بعد از عمل، اندازه گیری بین دو لنز مقایسه شدند. از آزمون های آماریMann-Whitney وt-test برای تحلیل آماری استفاده شد.
    یافته ها
    از 74 بیماری که وارد مطالعه شدند، 56 بیمار شامل 28 نفر درهر گروه، دارای پیگیری و ارزیابی کامل بودند. متوسط سن بیماران67.6±7.7 سال بود. PCO بارز از نظر بینایی (درجه 3 یا 4) در 6 ماه بعد از عمل، در 2 بیمار از گروه آکریلیک (7.1 درصد) و 8 بیمار از گروه PMMA (28.6 درصد) (P=0.001) و در 9 ماه بعد از عمل، در 4 بیمار از گروه آکریلیک (14.3 درصد) و 11 بیمار از گروه PMMA (39.3 درصد) (P=0.04) وجود داشت. کپسولوتومی با لیزر یاگ در یک چشم از گروه آکریلیک (3.6 درصد) و 3 چشم از گروه PMMA (10.7 درصد) انجام شد (P=0.61). هیچ ارتباط معنی داری بین سن یا قطر کپسولورکسیس با PCO، در گروه ها و در مجموع وجود نداشت.
    نتیجه گیری
    لنزهای آکریلیک آب دوست با لبه اپتیکی قایمه نسبت به لنزهای PMMA با لبه اپتیکی گرد، PCO کم تری ایجاد می کنند که می تواند مربوط به جنس و یا طراحی آنها باشد.
  • بهزاد برازنده، فاطمه میرزایی صفحه 590
    هدف
    مقایسه بی حسی موضعی به روش پارابولبار (زیرتنونی) و بدون استفاده از سوزن با بی حسی موضعی به روش رتروبولبار، از نظر اثربخشی و امنیت، درعمل جراحی آب مروارید به روش خارج کپسولی.
    روش پژوهش: یک مطالعه آینده نگر تصادفی شده نیمه کور بر روی 66 چشم از 66 بیمار مبتلا به آب مروارید سنی کاندید عمل جراحی آب مروارید به روش خارج کپسولی+ کارگذاری لنز داخل چشمی انجام شد. بی حسی موضعی در 35 بیمار به روش رتروبولبار و در 31 بیمار به روش پارابولبار (زیر تنونی) انجام شد. بلافاصله قبل از تزریق و در فواصل 1،5، 15 و 30 دقیقه پس از تزریق اندازه گیری شد و با سه درجه بیان گردید. میزان درد با نشان دادن خط کش 10 درجه ای به بیمار (بلافاصله پس از تزریق)، سنجیده شد. بی حسی موضعی به روش پارابولبار توسط کانولای داخل سیاهرگی شماره 22 از جنس پلی تترافلورواتیلن (PTFE) و طول 25 میلی متر انجام شد.
    یافته ها
    آکینزی در زمانهای 1،5، 15 و 30 دقیقه پس از تزریق، در گروه پارابولبار به طور معنی داری بهتر (کامل تر) از گروه رتروبولبار بود. فشار داخل چشمی در زمانهای 1، 5، 15 و 30 دقیقه پس از تزریق به طور معنی داری در گروه پارابولبار بالاتر از گروه رتروبولبار بود. درد حین تزریق تفاوت معنی داری بین دو گروه نداشت. عوارض عمده ای در جریان مطالعه مشاهده نشد. ورم ملتحمه (کموزیس) در 32 درصد موارد و خون ریزی در محل پریتومی در 95 درصد موارد، عوارض مشاهده شده در گرو پارابولبار بودند که مشکلی حین عمل ایجاد نکردند.
    نتیجه گیری
    در بی حسی موضعی به روش پارابولبار نسبت به روش رتروبولبار، آکینزی سریعتر و کامل تر ایجاد می شود. این روش سبب افزایش بیشتر فشار چشم می گردد که باید در بیماران دارای اختلال جریان خون چشم، درنظر گرفته شود. روش پارابولبار بدون استفاده از سوزن، روشی با کارآیی و ضریب ایمنی بالا در جراحی آب مروارید است.
  • محمدرضا سلیمانی، محمد زارع، محمدعلی جوادی، علی شریفی صفحه 597
    هدف
    گزارش علل پیوند قرنیه در بیماران عمل شده در مرکز آموزشی - درمانی لبافی نژاد طی سالهای 1380 و 1381.
    روش پژوهش: این پژوهش به صورت توصیفی بر روی پرونده 684 بیمار که در مدت مورد بررسی تحت عمل پیوند قرنیه قرار گرفته بودند، انجام شد که 563 مورد دارای اطلاعات کافی برای مطالعه بودند. اطلاعات مورد بررسی شامل سن، جنس، علت پیوند، سن دهنده، درجه کیفیت قرنیه دهنده، اندازه قرنیه دهنده و میزان اختلاف دهنده - گیرنده، نوع بخیه و اعمال جراحی همراه، استخراج شدند و مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.
    یافته ها
    بیماران شامل 292 فرد مذکر (51.9 درصد) و 271 فرد مونث (48.1 درصد) در سنین 2 ماه تا 97 سال بودند. پیوند قرنیه در 53 درصد موارد در چشم راست و در 47 درصد موارد در چشم چپ صورت گرفته بود. شایع ترین علل پیوند عبارت بودند از قوز قرنیه (27.3%)، تب خال قرنیه (11.7%)، کراتوپاتی تاولی (11.7%)، پیوند مجدد (11.5%)، کراتیت باکتریایی (6.5%)، کدورت تراخمی قرنیه (5.5%)، دیستروفی ماکولر (5.5%)، کدورت قرنیه به علت نامشخص (4%)، مصدومیت (2%)، دیستروفی ارثی مادرزادی قرنیه (2%)، دیستروفی آندوتلیومی فوکس (109%)، کراتیت قارچی (1.9%) و علل متفرقه (7.2%).
    نتیجه گیری
    قوز قرنیه، شایع ترین علت پیوند در این مطالعه بود. در مقایسه با گزارش های سال های گذشته، تعداد موارد تب خال قرنیه کم تر شده وموارد کراتیت باکتریایی اندکی افزایش یافته است که موید بهبود درمان طبی مبتلایان به کراتیت های ناشی از هرپس می باشد.
  • محمدرضا شجاع، محمدرضا بشارتی صفحه 604
    هدف
    تعیین نتایج بینایی و عوارض دراز مدت پیوند نفوذی قرنیه در بیماران مبتلا به قوز قرنیه.
    روش پژوهش: مطالعه بر روی اطلاعات موجود بیمارانی انجام شد که بین سالهای 82-1372 در مرکز چشم پزشکی شهید صدوقی یزد تحت عمل پیوند نفوذی قرنیه قرارگرفتند. بهترین دید اصلاح شده (BCVA)، روش اصلاح دید پس از عمل، نوع بخیه، کراتومتری و میزان وقوع دفع پیوند در ماه 12 و 18 پیگیری، مورد بررسی و واکاوی (آنالیز) آماری قرار گرفتند.
    یافته ها
    در این مدت 84 مورد پیوند قرنیه در 72 بیمار انجام شد. BCVA بین ماه های 12 و18 پس از پیوند از 20.40 به 20.30 افزایش یافت. (P<0.0001) میانگین رفرکشن کروی در پایان ماه 12 پیگیری، 4.81- دیوپتری بود. در آخرین زمان پیگیری، BCVA در 71.4 درصد یا بیش تر بود و 65.5 درصد چشم ها با عینک، اصلاح دید پیدا کردند. میانگین کراتومتری قرنیه قبل از عمل 52±2.3 دیوپتر و در 73.8 درصد موارد 52 دیوپتر یا بیش تر بود. میانگین کراتومتری قرنیه، یک هفته پس از عمل، 46±2.5 دیوپتر بود. تنها عامل موثر برآستیگماتیسم بعد از عمل، اختلاف اندازه دهنده - گیرنده بود. در 26 درصد موارد، دفع آلوگرافت و در 2 مورد، نارسایی گرافت به علت واکنش آلوگرافت روی داد. به طور کلی در 19 درصد موارد، جراحی کراتورفرکتیو انجام شد. در آخرین پیگیری، معادل کروی-2.5±1.15 دیوپتر و آستیگماتیسم قرنیه3.8±1.9 دیوپتر بود. میانگین معادل کروی عیب انکساری در گروه اختلاف اندازه 0.25 میلی متر (-3.1±2.5 دیوپتر) از گروه اختلاف اندازه 0.5 میلی متر (-4.2±2.8 دیوپتر) کمتر بود(P<0.001).
    نتیجه گیری
    پیوند نفوذی قرنیه، درمان مناسب قوز قرنیه است و شمار بالایی از بیماران برای بهبود دیدشان پس از پیوند، نیاز به اصلاح اپتیکی دارند. اختلاف اندازه 0.25 میلی متر، معادل کروی نهایی را کاهش می دهد.
  • محمود نجابت، جعفر خوشقدم، اسدالله کتبات، حمید خوشنیت، حمیدرضا جهادی، حسین موحدان، رامین صلوتی صفحه 613
    هدف
    تعیین میزان پس رفت پدیده دفع پیوند، با افزودن قطره سیکلوسپورین A دو درصد به برنامه درمانی استرویید موضعی و خوراکی بعد از بروز علایم دفع پیوند قرنیه.
    روش پژوهش: این پژوهش به روش مقایسه ای آینده نگر بر روی 40 چشم از 40 بیمار انجام شد که با علایم دفع پیوند قرنیه مراجعه کرده بودند. بیماران به شیوه تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. گروه اول تحت درمان با استرویید موضعی و خوراکی قرار گرفتند. در گروه دوم، قطره سیکلوسپورین 2 درصد به درمان بالا افزوده شد. ویژگی های فردی بیماران، علت پیوند قرنیه و میزان موفقیت درمان پدیده دفع، بررسی و ارزیابی گردید. داده های به دست آمده با آزمون الگوی خطی کلی (general liner model) و آزمون دقیق فیشر مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.
    یافته ها
    در گروه اول 14 مورد (70 درصد) و درگروه سیکلوسپورین 18 مورد (90 درصد) به درمان پاسخ دادند و پدیده دفع پیوند درمان شد (P=0.21). بیماران پرخطر از نظر دفع پیوند در گروه اول، 4 نفر بودند که فقط یک نفرشان به درمان پاسخ داد و درگروه سیکلوسپورین 3 نفر بودند که 2 نفرشان به درمان جواب نداد(P=0.5). میانگین زمان آغاز پاسخ درمانی در گروه سیکلوسپورین (1.5 روز)، کم تر از گروه دیگر (3 روز) بود.همچنین میزان بقای پیوند در بیمارانی که زود مراجعه کرده بودند (کمتر از 6 روز) درگروه یک، 85 درصد و درگروه سیکلوسپورین، 100 درصد بود (P=0.2). در مجموع، موفقیت درمان دفع پیوند قرنیه، با افزودن قطره سیکلوسپورین 2 درصد افزایش یافت ولی این افزایش به لحاظ آماری معنی دار نبود.
    نتیجه گیری
    افزودن قطره سیکلوسپورین 2 درصد به برنامه درمانی استرویید خوراکی و موضعی، باعث بهبود در درمان دفع آندوتلیومی پیوند قرنیه، هم دربیماران کم خطر و هم در پرخطر و نیز کاهش تاخیر زمانی آغاز پاسخ درمانی می شود. البته برای اظهار نظر دقیق تر، به بررسی های بیشتر و با حجم نمونه زیادتر نیاز است.
  • علیرضا فروتن، محمود جوشقانی، منصور میرصمدی صفحه 620
    هدف
    تعیین وضعیت محلولهای نگه داری قرنیه و قرنیه های ارسالی از بانک چشم جمهوری اسلامی ایران به بخش چشم بیمارستان حضرت رسول (ص) تهران، طی سال 82-1381، از نظر آلودگی باکتریایی.
    روش پژوهش: در این مطالعه توصیفی، محلولهای نگه داری قرنیه (likorol Dx) و باقی مانده قرنیه های پیوندی، از نظر وجود آلودگی باکتریایی در آزمایشگاه میکروب شناسی بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) بررسی شدند. محلولهای نگه دارنده در محیط کشت آگار خونی، آگار EMB و محیط آب گوشت تیوگلیکولیت (Thioglycoiate broth) کشت داده شدند. باقی مانده قرنیه پیوندی نیز در محیط کشت آب گوشت تیوگلیکولیت کشت داده شد.
    یافته ها
    از تعداد 70 مورد محلول نگه دارنده قرنیه و 70 مورد باقی مانده قرنیه پیوندی که کشت داده شدند؛ در هیچ مورد، میکروبی در محیط کشت رشد نکرد.
    نتیجه گیری
    چگونگی تهیه، نگه داری و ارسال قرنیه توسط بانک چشم جمهوری اسلامی ایران در سال 82-1381 از نظر باکتری شناسی، از وضعیت مطلوبی برخوردار بوده است.
  • گزارش موارد بیماری
  • محمدعلی جوادی، مهرداد محمدپور، حسین محمدربیع صفحه 624
    هدف
    معرفی بیماری که در یک چشم تحت عمل لیزیک و در چشم دیگر تحت عمل کراتکتومی فوتورفرکتیو(PRK) قرار گرفت و با وجود شرایط نسبتا مساوی قبل از عمل در هر دو چشم، تنها چشم لیزیک شده دچار کراتکتازی شد.
    معرفی بیمار: مرد 30 ساله ای که 3 سال قبل از مراجعه، جهت اصلاح عیب انکساری? 48×1.5- 1.75- در چشم راست، تحت لیزیک و یک سال پس از آن جهت اصلاح عیب انکساری? 100×1.75- 1.00- در چشم چپ، تحت PRK قرار گرفته بود؛ باکراتکتازی چشم راست مراجعه نمود. ضخامت مرکز قرنیه قبل از عمل در چشم راست 447 میکرون و در چشم چپ 446 میکرون بود. پس از لیزیک، دید چشم راست به 10.10 رسید ولی با گذشت زمان دچار کراتکتازی پیش رونده شد (ضخامت مرکز قرنیه 341 میکرون) و دید آن به 20.400 کاهش یافت. چشم چپ بیمار در آخرین معاینه، با ضخامت مرکزی قرنیه معادل 384 میکرون، علایمی از کراتکتازی نداشت و دید آن بدون اصلاح کامل بود.
    نتیجه گیری
    به نظر می رسد که احتمال ایجاد کراتکتازی پس از عمل PRK به دلیل عدم نیاز به برداشتن فلپ و آسیب کم تر به ساختار بیومکانیک قرنیه، کمتر از لیزیک باشد و احتمالا جهت اصلاح نزدیک بینی های خفیف، روش مناسب تری است. البته توصیه می گردد که از انجام هر گونه جراحی رفرکتیو در قرنیه های نازک با ضخامت مرکزی کم تر از 500 میکرون اجتناب شود.
  • علیرضا رجعتی حقی، بهروز قدیری، مسعود سهیلیان صفحه 633
    هدف
    گزارش یک مورد تخلیه چشم به علت اسکلریت نکروزان در بیماری که سه سال قبل تحت عمل جراحی ناخنک با میتومایسین قرار گرفته بود.
    معرفی بیمار: خانم 62 ساله دیابتی با سابقه عمل جراحی ناخنک هر دو چشم با میتومایسنC- در سه سال قبل، با درد شدید چشم راست مراجعه نمود. دید چشم راست در حد 2 متر شمارش انگشتان بود و در معاینه، در سمت نازال چشم راست، اسکلرای نازک و ذوب (melt) شده همراه با پرولاپس یووه مشاهده شد که از طرف چپ خیلی شدیدتر بود.
    بیمار با تشخیص اسکلریت نکروزان بستری شد و تحت درمانهای دارویی و آزمایشهای کامل قرار گرفت. به رغم درمان، روند التهابی به تدریج پیش رفت نمود و چشم راست بیمار، به ناچار تحت عمل جراحی اویسریشن قرار گرفت.
    نتیجه گیری
    مصرف میتومایسینC- می تواند سبب عوارض جدی و تهدید کننده بینایی، نظیر اسکلریت نکروزان، سال ها بعد از جراحی ناخنک شود که ممکن است به تخلیه چشم منجر گردد.
  • مصطفی سلطان سنجری، محسن بهمنی کشکولی، محمد مهدی پرورش صفحه 637
    هدف
    گزارش دو خواهر مبتلا به سندرم میاستنی مادرزادی با تظاهراتی مشابه به میاستنی گراو.
    معرفی: دو خواهر 6 و 7 ساله با استرابیسم و افتادگی پلکی متناوب مراجعه نمودند که در معاینه، خستگی بعد از فعالیت نیز داشتند. همه علایم آن ها با خستگی و فعالیت، تشدید می شدند و بعد از استراحت بهبود می یافتند. در هر دو بیمار، پروستیگمین تزریقی سبب برطرف شدن علایم شد. با توجه به شروع در شیرخوارگی و خانوادگی بودن آن و فقدان شواهدی مبنی بر وجود پادتن ها، تشخیص سندرم میاستنی مادرزادی برای بیماران مطرح گردید و درمان با نئوستیگمین خوراکی سبب بهبود علایم شد.
    نتیجه گیری
    سندرم میاستنی مادرزادی، گرچه بیماری نادری است ولی به علت سیر بالینی و پاسخ به درمان متفاوت با میاستنی گراو و دیگر میوپاتی ها، باید در موارد افتادگی پلک و استرابیسم های متغیر، در فهرست تشخیص افتراقی ها قرار گیرد
|
  • Dehghani A., Shaygannejad V., Ferdosi F., Shayganfar A Page 544
    Purpose
    To determine the clinical and paraclinical features of multiple sclerosis (MS) in patients presenting for the first time with optic neuritis.
    Methods
    In this descriptive study, 35 patients with clinical evidence of optic neuritis were enrolled. Our evaluation included a neurological examination, visual evoked potentials (VEP), brainstem-auditory evoked potentials (BAEP), and brain MRI.
    Results
    Mean patient's age was 27.498.43 years (range 14-51) including 30 female (85.8%) and 5 male (14.2%) subjects. Of 35 cases, 19 (54%) had other clinical signs of MS on neurological examination including loss of abdominal reflexes and presence of Babinski sign, 27 (77%) had abnormal brain MRI, 12 (34%) had abnormal VEP in the unaffected fellow eyes, and 4 (11%) had abnormal BAEP.
    Conclusion
    The frequency of optic neuritis as the first manifestation of MS in our study was more than twice that in other countries. So it is recommended that all optic neuritis patients be referred to a neurologist for evaluation for MS.
    Keywords: multiple sclerosis, optic neuritis, magnetic resonance imaging (MRI), visual evoked potentials (VEP), brainstem, auditory evoked potentials (BAEP)
  • Jafarzadehpour E Page 548
    Purpose
    Comparison of the results of visual evoked potential (VEP) in time domain and frequency domain between multiple sclerosis (MS) suspected patients and normal indivisuals.
    Method
    Eleven MS suspected patients with normal visual findings and 20 normal individuals were tested by VEP. Results were compared between two groups.
    Results
    The time domain results showed no significant difference between the two groups. Results of the frequency domain showed that Fmod value in the MS group (4.11.4 Hz) was less than the value in normal subjects (7.92.8 Hz) but, the number of peaks in power spectrum in the MS group (3.80.9) was more than the value in normal subjects (1.50.3). (P<0.001)
    Conclusion
    Decreased nerve conduction velocity, nerve impulse blockage, and refractory period increase in MS may cause low pass shift in frequency spectrum that may lead to Fmod decrease and increase the number of peaks in spectrum. These finding may be useful for early diagnosis of MS.
    Keywords: frequency domain, Fmod, power spectrum, visual evoked potential (VEP), multiple sclerosis (MS)
  • Abrishami M., Safaei F. Page 555
    Purpose
    To evaluate the underlying causes of rhegmatogenous retinal detachment (RRD) in eyes operated for this reasion.
    Methods
    Out of 1473 patients who underwent retinal detachment surgery, records of 369 patients were randomly selected and evaluated for the types of retinal breaks, the underlying disorders, and location of breaks.
    Results
    Fifty-two percents of patients were less than 50 years old and 63.4% of them were male. Twenty-two percents of the eyes were aphakic or pseudophakic and 18% were myopic. Trauma was the cause of detachment in 10% of the eyes. More than one break was found in 70% of the eyes, 80% of which were less than 90 degree apart. Thirty percents of the eyes had only one break, 40% of which were in superotemporal and 30% in inferotemporal quadrant. Macular hole was found in 3.5%, dialysis in 6%, peripheral hole in 3.5%, and retinal tear in 81% of the eyes. In addition, PVR grade C or more was seen in 7.6% of the eyes.
    Conclusion
    The causes, underlying disorders, and location of breaks is comparable with studies from other parts of the world. Evaluation of these parameters in other Iranian ophthalmic centers is suggested.
    Keywords: retinal detachment, break, myopia, aphakia
  • Sabouri M., Barzigar A., Shojaei H., Kazemnejad E Page 560
    Purpose
    To determine the frequency of risk factors for retinal vein occlusion (RVO) in patients referred to a private clinic in Rasht during 1995-2001.
    Methods
    This cross-sectional study was conducted on all patients with RVO who were referred to the clinic. Sex, age, hypertension (HTN), cardiovascular diseases (CVD), diabetes mellitus (DM), hypercoagulable states, glaucoma, smoking, hyperlipidemia (HLP), and refractive errors were evaluated.
    Results
    This study included 143 cases of branch retinal vein occlusion (BRVO) and 119 cases of central retinal vein occlusion (CRVO). In BRVO group, mean age was 60.517.5 years. Prevalene of HTN, HLP, CVD, smoking, DM, and glaucoma was 62.2%, 52.1%, 44.5%, 43.7%, 31.9%, and 8.4%, respectively. In CRVO group, mean age was 58.8%2.3 years. The prevalence of the above-mentioned risk factors in this group was 70.6%, 58.0%, 51.7%, 36.4%, 20.3%, and 2.1%, respectively. None of the patients had hypercoagulablity. Most patients had 1 diopter of refractive error (67.7% in the BRVO group and 82.3% in the CRVO group).
    Conclusion
    The prevalence of HTN, HLP, CVD, smoking, DM, and glaucoma are significantly high in RVO patients. Early diagnosis and management of these risk factors may decrease the prevalence of RVO diseases.
    Keywords: central retinal vein occlusion, branch retinal vein occlusion, risk factor
  • Banaie T., Abrishami M., Mousavi M., Sharifi M Page 567
    Purpose
    To introduce the technique and results of vitrectomy surgery with removal of cyclitic membrane by placement of radial cuts over the membrane in traumatized eyes.
    Methods
    Vitrectomy in 8 eyes of 8 patients after penetrating ocular trauma revealed that fibrovascular tissue was present over the pars plicata. To remove the membrane, radial cuts were placed over the membrane first and then the pieces were removed by vitrectom. Pre- and post-operative visual acuity (VA), applanation tonometry results, and ophthalmic examination results were retrieved from hospital records of the patients.
    Results
    The patients included 5 males and 3 females. Age range was 2-22 years (median; 11.5 years). All eyes had sustained penetrating globe injury involving the sclera 11 to 90 days (median; 23 days) before the operation. Two eyes had undergone vitrectomy once before. Preoperative VA was light perception or hand motion in 7 eyes and 7 eyes were hypotonic before the operation. Extent of the cyclitic membrane was from 150 to 360 degrees (median; 200 degrees). Patients were followed for 6-18 months (median; 12 month). At the last visit, VA was 20/60 or more in 6 eyes and IOP was normal in 7 eyes (8-20 mmHg, median; 11 mmHg). One eye was lost due to proliferative vitreoretinopathy. There were no other major retinal complications.
    Conclusion
    Treatment of cyclitic membranes has always been difficult. The described technique of surgery had very good results in our patients.
    Keywords: cyclitic membrane, traumatized eye, vitrectomy
  • Entezari M., Mohammad Rabei H., Mohsseni Badalabadi M Page 575
    Purpose
    To determine factors that affect and predict final visual acuity, retinal attachment, and ocular survival after open-globe injuries.
    Methods
    One-hundred sixteen eyes with open globe injuries were evaluated longitudinally from September 2001to February 2004. Age, sex, involved eye, best corrected visual acuity (BCVA), afferent pupillary defect (APD), size and location of laceration, cataract, iris prolapse, vitreous prolapse, retinal detachment (RD), intraocular forgien body (IOFB), deep vitrectomy, and type of injury were evaluated as predisposing factors by logistic regression analysis for final visual acuity and retinal attachment and by Chi Square for survival rate.
    Results
    Enucleation was performed in 16 eyes (14%). Low initial visual acuity, RD, and deep vitrectomy were detected as statistically significant risk factors for final visual acuity of 20/200 or less. Positive APD and deep vitrectomy were statistically significant risk factors for final RD. BCVA of 20/300 or less, laceration size more than 10 mm, scleral and corneoscleral lacerations, vitreous prolapse, vitreous hemorrhage, RD, and sharp injury were risk factors for enucleation.
    Conclusion
    Low BCVA, positive APD, and deep vitrectomy are risk factors for final low visual acuity. RD and deep vitrectomy are risk factors for final RD. Low initial visual acuity, larger scleral lacerations, positive APD, and RD are negative factors for ocular survival.
    Keywords: open, globe injury, laceration, visual outcome, retinal attachment, ocular survival
  • Mohammad Rabei H., Behrouzi Z., Rajavi Z., Salehi N Page 581
    Purpose
    To compare the effect of implantation of a single-piece hydrophilic foldable acrylic intraocular lens (IOL) with rectangular optic edge and a single-piece polymethyl methacrylate (PMMA) IOL with rounded optic edges on posterior capsular opacification)PCO(.
    Methods
    This randomized clinical trial study comprised 74 eyes with senile cataract in an otherwise normal eye in patients older than 50 years. Patients were randomized to receive hydrophilic foldable acrylic or PMMA IOLs. The operations were performed using standard phacoemulsification by the same surgeon. Patients were followed for at least 9 months. PCO was graded according to slit lamp examination (retroillumination) and best corrected visual acuity (BCVA). The PCO values and BCVA at 6 and 9 months after surgery, capsulorrhexis diameter, and post operative inflammation were compared between the two groups.
    Results
    From 74 patients enrolled in the study, 56 patients including 28 in each group, had complete follow up and examinations. Mean age was 67.64±7.71 years. Six months after surgery visually significant PCO occurred in 2 patients (7.1%) in the acrylic group and 7 patients (25%) in the PMMA group. (P=0.001) At 9 months YAG capsulotomy was performed in one eye (3.6%) in the acrylic group and 3 eyes (10.7%) in the PMMA group. (P=0.61) There was no correlation between PCO with age (P=0.13) or capsulorrhexis diameter (P= 0.8).
    Conclusion
    Hydrophilic acrylic IOLs cause less PCO than PMMA IOLs. However, the results can not attributed to the IOL material alone as they show the importance of both material and design.
    Keywords: posterior capsular opacification (PCO), intraocular lens (IOL), acrylic, PMMA
  • Barazandeh B., Mirzaei F Page 590
    Purpose
    To compare the efficacy and safety of two local anesthetic methods; retrobulbar anesthesia and parabulbar anesthesia using PTFE intravenous cannula without needle in extracapsular cataract surgery.
    Method
    A randomized prospective partially blind study was conducted on 66 eyes of 66 patients with senile cataract who were scheduled for ECCE and PC IOL surgery. After randomization, 35 patients received retrobulbar anesthesia and 31 received parabulbar anesthesia. IOP was measured preoperatively and 1, 5, 15, and 30 min after injection. Akinesia was measured 1, 5, 15, and 30 min after injection. Akinesia was graded as 0, 1, 2, in which zero means complete absence of movement or minimal movement around primary position; 1 means relative akinesia: residual movement of one muscle or relative reduction of muscle movement in all directions; and 2 means no akinesia. Pain was measured using a 10 point visual analog scale immediately after injection. Parabulbar anesthesia was performed with an IV cannula, gauge 22, 25 mm length, made from PTFE (poly tetra fluoro ethylene). The IV cannula sheath was used and its needle was discarded.
    Results
    Patients included 47% female and 53% male subjects. Mean age was 68 yr. There was no significant difference in the age and sex distribution and preinjection intraocular pressure between two groups. Akinesia was significantly more complete at all times after injection in group with parabulbar anesthesia. IOP was significantly higher at all times after injection in eyes with parabulbar anesthesia. Pain sensation was not significantly different between two groups. Major complications were not seen in any groups. Minor complications including chemosis (32%) and hemorrhage at site of peritomy (95%) were seen in parabulbar group.
    Conclusion
    Parabulbar anesthesia produces better and faster akinesia than retrobulbar anesthesia but it can cause more IOP elevation that should be considered in patients with compromised ocular circulation. This needle-free variation of parabulbar anesthesia in an effective and safe technique for local anesthesia in cataract surgery.
    Keywords: local anesthesia, parabulbar, retrobulbar, extracapsular cataract surgery
  • Soleimani Mr, Javadi Ma, Zare M., Sharifee A Page 597
    Purpose
    To evaluate changes in indications of corneal transplantation at Labbafinejad Medical Center during 2001-2003.
    Methods
    Records of 563 from 684 patients who had undergone corneal transplantation from Oct. 2001 to Oct. 2003 were evaluated. All the procedures were performed by corneal surgeons and fellows.
    Findings
    There were 292 male (51.9%) and 217 female (48.1%) subjects ranging in age from 2 months to 97 years. Keratoconus (KCN) was the most common cause (27.3%) of corneal grafting, and other causes were as follows: herpes simplex keratitis (11.7%), regraft (11.5%), bacterial keratitis (6.5%), trachoma keratopathy (5.5%), macular corneal dystrophy (5.5%), corneal opacity of unknown cause (4%), trauma (2%), congentital hereditary endothelial dystrophy (2%), fuch's endothelial dystrophy (1.9%), fungal keratitis (1.9%), and other causes (7.2%).
    Conclusion
    As in our previous report, KCN is the leading cause of corneal graft at Labbafinejad Medical Center. Infectious keratitis is the second and fuch's endothelial dystrophy is the least common indication. Herpes simplex keratitis has decreased which may be due to better medical management of the disorder. The rate of regraft has not changed.
    Keywords: corneal transplantation, indication
  • Shoja Mr, Besharati Mr Page 604
    Purpose
    To determine the long-term visual outcomes and complications of penetrating keratoplasty (PK) performed for keratoconus.
    Methods
    Hospital records of patients with keratoconus who underwent PK at the Ophthalmology Center of Shaheed Sadoughi, Yazd, Iran, during 1992-2003 were reviewed. We studied records of 84 PK procedures in 72 keratoconus patients. Data including best corrected visual acuity (BCVA), type of correction, type of suturing, incidence of rejection, keratometry, and postoperative complications were reviewed and analyzed at 12 and 18 months.
    Results
    Best corrected visual acuity (BCVA) improved from 20/40 at month 12 to 20/30 at month 18. (P< 0.0001) Mean spherical refraction was -4.81 diopter (D) at 12 month. BCVA was 20/40 or better in 71.4% of the eyes at last follow-up and 65.5% of the eyes were corrected by spectacles. Mean preoperative corneal power by keratometry was more than 52 D in 78.8% of eyes and mean postoperative corneal power was 46  2.5 D at the end of the first week. The only significant predictor of post operative astigmatism was donor-recipient disparity. Allograft rejection was seen in 26.1% of cases and there were two graft failures due to allograft reaction. Overall 19% of cases required keratorefractive surgery. At last follow-up, spherical equivalent was -2.50 1.15 D, corneal astigmatism was 3.8  1.9 D, and BCVA was 0.26  0.14 Log MAR. Mean spherical equivalent of refractive error was better with 0.25 mm donor-recipient difference (-3.1  2.5 D) in comparison to 0.50 mm difference (-4.2  2.8 D). (P< 0.001)
    Conclusions
    Penetrating keratoplasty is a good treatment option for keratoconus. Our data demonstrated that the majority of patients require optical correction for functional VA after keratoplasty.
    Keywords: keratoconus, penetrating keratoplasty (PK), astigmatism
  • Nejabat M., Khoshghadam J., Katbab A. Khoshniat H., Jahadi Hr, Movahedan H., Salouti R Page 613
    Purpose
    To determine whether adding 2% topical cyclosporine (CSA) to local and systemic steroids in treatment of endothelial corneal allograft rejection improves the outcome.
    Methods
    A prospective randomized treatment trial was carried out on 40 consecutive corneal graft recipients, presenting with the first episode of endothelial graft rejection in two groups. Group one (20 patients) received topical steroid eye drops and oral prednisolone (1 mg/kg). Group two (20 patients) received the same topical and systemic therapy plus 2% cyclosporine eye drops. The patients were followed up for three months and their clinical outcomes were evaluated by the rates and time for reversal of rejection.
    Results
    In group one, 14 (70%) cases had total reversal of graft rejection episode which started within a mean period of three days, but in the CSA group, it occurred in 18 (90%) cases which started within a mean period of 1.5 days (P=0.21). Among patients who sought treatment early (< 6 days), survival rates were 85% and 100%, respectively (P=0.2). In high risk patients, the rejection reversal rate was 66% in CSA group and 25% in the control group (P=0.5).
    Conclusion
    Addition of 2% CSA eye drop to topical and systemic steroids may improve the rates of graft rejection reversal. It may also decrease the interval between initiation of treatment and improvement of clinical signs.
    Keywords: cyclosporine A, penetrating keratoplasty, graft rejection
  • Froutan Ar, Joshaghani M., Mirsamadi M Page 620
    Purpose
    To determine bacterial contamination of corneas and corneal storage media provided from the Eye Bank of I.R. Iran to Rasool Akram Medical Center.
    Methods
    This descriptive study was performed on 70 corneoscleral rims and corneal storage media. One milliliter of corneal storage media and the corneoscleral rim were sent to microbiology laboratory at the time of penetrating keratoplasty and specimens were cultured on blood agar, EMB agar, and thioglycolate broth.
    Results
    No organism growth was observed after 72 hours in any of 70 storage media or corneoscleral rims.
    Conclusion
    The aseptic protocol of the Eye Bank of I.R. Iran is proper in term of tissue preparation, preservation, and transferring of corneal graft is proper.
    Keywords: microbial contamination, donor cornea, storage media
  • Javadi Ma, Mohammadpour M., Mohammad Rabei H Page 624
    Purpose
    To report a case who had undergone LASIK in his right eye and PRK in the fellow eye for correction of equivalent myopia but developed progressive post-operative keratectasia only in the right eye.Patient and
    Findings
    A 30-year-old man had undergone LASIK in right eye 3 years ago for correction of refractive error of -1.75 -1.50@48 and PRK in left eye 2 years ago for correction of refractive error of -1.00 -1.75@100. Preoperative pachymetry was 447 m in the right eye and 446 m in left eye. However, post-operative pachymetry decreased to 341 m in the right and 384 m in the left eye, but only the right eye revealed progressive corneal ectasia that led to severe visual loss (20/400).
    Conclusion
    PRK may be a better choice for surgical correction of low amounts of myopia due to lack of flap creation; a factor that may weaken the anterior corneal structure and subsequently lead to progressive keratectasia. However, it is prudent to avoid any refractive surgery in eyes with central corneal thickness less than 500 m.
    Keywords: LASIK, PRK, post, operative keratectasia
  • Rajati Haghi Ar, Ghadiri B., Soheilian M Page 633
    Purpose
    To report a case of eviceration because of necrotizing scletitis 3 years after ptrygium surgery with mitomycin C.Patient and
    Findings
    A 62-year-old diabetic woman with history of bilateral ptrygium surgery with MMC 3 years ago, was referred due to severe pain in her right eye. Visual acuity was counting fingers at 2 m. There was thinning and melting of the sclera with uveal prolapse that was more severe in the right eye. The patient was admitted with a diagnosis of necrotizing scleritis. She received topical and systemic medications, but the inflammatory process progressed. Eviceration of the right eye was performed.
    Conclusion
    Adjunctive use of MMC can produce severe complications threatening visual acuity includes necrotizing scleritis which may eventually lead to eviceration.
    Keywords: necrotizing scleritis, ptrygium, mitomycin C
  • Soltan Sanjari M., Bahmani Kashkoli B., Parvaresh Mm Page 637
    Purpose
    To report two sisters with congenital myasthenic syndrome (CMS) masquerading as myasthenia gravis. Patients and
    Findings
    Two six and seven years old sisters presented with variable strabismus, ptosis, and fatigue. All symptoms were aggravated with exercise and improved with rest. Intramuscular prostigmin injection decreased their symptoms. A diagnosis of CMS was made according to early onset (infancy), familial pattern, and lack of serum antibodies. Oral neostigmin was begun for treatment.
    Conclusion
    Although CMS is a rare disorders, they should be considered in all cases with variable strabismus and ptosis.
    Keywords: congenital myasthenic syndrome, case report