مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران
سال شصت و سوم شماره 8 (پیاپی 56، آبان 1384)

میلوپاتی تابشی از عوارض جدی و تقریبا شایع در پرتو درمانی نخاع بشمار می رود. مطالعات اخیر نقش عروق و تغییر در پروفایل ترشحی آنها را در پاتوژنز آن مطرح می کنند. این مطالعه به بررسی تغییرات هیستوپاتولوژی نخاع گردنی پرتو دیده برای درک عمیق تر میلوپاتی تابشی می پردازد.
پرتودهی نخاع گردنی 110 رت نر هم سن و هم نژاد با پرتو ایکس 200kev در فاصله 25 سانتی متری از چشمه انجام شد. در هر گروه دز 30،25،15،6،4،2 و 35 گری پنج رت قرار داشت. گروه پرتو دیده و کنترل در زمانهای 24 ساعت، 2 و 13 هفته و گروه منفرد 35 گری در 17 هفته بعد از پرتودهی اتوپسی شدند. نمونه ها جهت مطالعه هیستوپاتولوژیک با میکروسکپ نوری و الکترونی آماده شدند. مقایسه پارامترهای آماری بین دو گروه پرتو دیده و کنترل انجام گرفت.
تغییرات بافتی بصورت غلاف میلین اگزوستنر، انفیلتراسیون سلولهای خونی و نکروز ماده سفید نخاع در دزهای بالا و تغییرات عروقی بصورت پارگی و تخریب سلولهای اندوتلیال مشاهده گردید.
نتیجه گیری و توصیه ها: تغییرات ساختمانی بافت عروقی و بافت نورگلی بیان کننده اثرات دزهای 30-2 گرمی می باشد. در واقع پرتو با دز پایین می تواند در دراز مدت آسیب رسان باشد. بدلیل متعدد بودن عوامل دخالت کننده انجام تحقیقات دراز مدت ملکولی توصیه می شود.

یکی از روش های نادر جهت خودکشی اقدام به خوردن گچ محلول در آب است که در صوت تاخیر در مراجعه، داخل دستگاه گوارش به جسم خارجی سفت تبدیل می شود و جهت خروج آن نیاز به لاپاراتومی خواهد بود.
در این مقاله به یک مورد اقدام به خودکشی و درمان و پیگیری آن اشاره می گردد.

از جمله عفونتهای شایع عفونت های ادراری در کودکان مبتلا به سو تغذیه می باشد. براساس آمار سال 1985 سالانه 17 میلیون کودک کمتر از پنج سال بر اثر بیماری های عفونی در کشورهای در حال توسعه که دارای فقر، بهداشت ناکافی و خصوصا سو تغذیه هستند از بین می روند. باتوجه به اینکه کشور ما از جمله کشورهای در حال رشد بوده و به دلیل مشکلات اقتصادی، سو تغذیه در بسیاری از خانواده های کم درآمد بخصوص در کودکان بصورت خفیف یا متوسط وجود دارد، لذا درصدد بررسی میزان شیوع عفونتهای دستگاه ادراری در این دسته از کودکان برآمدیم.
در این تحقیق از 61 کودک مبتلا به سو تغذیه با درجات شدید، متوسط و خفیف، آزمایش کشت و کامل ادرار بعمل آمده و از نظر نوع باکتری عامل عفونت، باکتریوری و پیوری مورد بررسی قرار گرفتند. علاوه بر آنها از 47 کودک که از نظر میزان رشد و تغذیه دارای وضعیت مطلوبی بوده و از نظر سن و جنس نیز با گروه بیمار همخوانی داشته و تنها به علت وجود تب به پزشک مراجعه کرده بودند نیز نمونه ادرار به صورت Midstream جهت انجام کشت و کامل ادرار گرفته شد. آزمایش کامل ادرار بر اساس روش های رایج در آزمایشگاه های تشخیص طبی (ازمایشهای بیوشیمیایی و بررسی میکروسکوپی) انجام گرفته و نمونه های ادرار در بخش میکروب شناسی بر روی محیطهای اختصاصی و سپس بر روی محیطهای افتراقی (جهت تعیین هویت باکتری ها) کشت داده شد.
نتایج نشان داد که %44 کودکان مبتلا به سو تغذیه دارای عفونت ادراری بوده در حالیکه تنها در %19 کودکان گروه کنترل عفونت ادراری به اثبات رسید. در صد موارد باکتریوری و پیوری در گروه کودکان مبتلا به سو تغذیه به ترتیب %44 و %13 و در گروه کنترل به ترتیب %19 و %11 بوده است. شایعترین باکتری عامل عفونت ادارای در هر دو گروه اشریشیا کولی بوده است.
نتیجه گیری و توصیه ها: عفونتهای دستگاه ادراری از جمله عفونتهای شایع در کودکان مبتلا به سو تغذیه می باشد. کودکان مبتلا به سو تغذیه میبایستی قبل و در حین درمان از نظر وجود و یا عدم وجود عفونت ادراری مورد بررسی قرار گیرند چرا که عفونتهای ادراری و سو تغذیه بر روی هم اثر سینرژیستی داشته و منجر به وخامت حال کودک و در نهایت مرگ وی می گردد. بنابراین اگر تنها به درمان سو تغذیه پرداخته شود در حالیکه کودک مبتلا به عفونت دستگاه ادراری بصورت آشکار و یا پنهان باشد، بعلت اثرات سیرژیستی آنها بر روی یکدیگر، درمان چندان اثر بخش نبوده و یا حداقل زمان طولانی تری صرف می شود از طرفی دیگر در این دسته از کودکان علایم عفونت معمولا غیر اختصاصی بوده و در بعضی موارد ممکن است نادیده گرفته شود.

اسپلنکتومی لاپاراسکوپیک در درمان اختلالات هماتولوژیک بعنوان روشی موثر مطرح می باشد. هدف از این مطالعه بررسی مزایا و عوارض اسپلنکتومی لاپاراسکوپیک و میزان پاسخ به آن است.
20 بیمار مبتلا به اختلالات هماتولوژیک (14 مورد ITP، 4 مورد TTP، 2 مورد آنمی همولیتیک) طی سالهای 1382 و 1383 در بخش جراحی لاپاراسکوپی بیمارستان امام خمینی تحت اسپلنکتومی لاپاراسکوپیک قرار گرفتند. عمل جراحی با چهار پورت و در وضعیت لترال برروی 16 زن و 4 مرد با میانگین سنی 27.8 سال انجام گرفت.
تمام اعمال جراحی با موفقیت انجام شد و هیچ موردی به عمل باز تبدیل نشد. میانگین خونریزی حین عمل 200 میلی لیتر و زمان عمل جراحی 113 دقیقه بود. طحال فرعی در 2 بیمار یافت شد. 2 بیمار نیاز به دریافت خون داشتند. مرگ و میر و عوارض جدی در این گروه از بیماران مشاهده نشد. متوسط زمان بستری پس از عمل 2.5 روز و زمان ناشتا بودن پس از عمل 1.5 روز بود. وزن طحال، خونریزی حین عمل و طول مدت جراحی بطور معناداری در بیماران ITP در مقایسه با بیماران با تشخیص های دیگر کمتر بود (به ترتیب 0.002, 0.02 و P=0.006) تمامی بیماران مبتلا به ITP و آنمی همولیتیک پاسخ خوبی به درمان داشتند، اما دو بیمار از چهار مورد TTP پاسخ زودرس مناسبی داشتند.
نتیجه گیری و توصیه ها: اسپلنکتومی لاپاراسکوپیک در درمان اختلالات هماتولوژیک روشی کاملا موثر و کم عارضه همراه با بهبودی سریع می باشد. بنابراین در اغلب اختلالات هماتولوژیک کاندید طحال برداری (بخصوص ITP) می تواند مد نظر باشد.

استئوپروز یک بیماری متابولیک استخوان است که با توده استخوانی اندک بر هم ریختگی ریز ساختارهای بافت استخوانی همراه بوده و با افزایش شکنندگی استخوان و در نهایت به افزایش شکستگی آن منجر می شود. هدف از این پژوهش، بررسی کارآیی معیارهای گزینشی بالینی در شناسایی بیماران در معرض خطر استئوپروز بوده است.
در این تحقیق که از طریق نمونه گیری آسان برروی 250 نفر از افراد مراجعه کننده به مرکز تست سنجش تراکم استخوانی شیراز انجام گردیده است. ابزار گردآوری داده ها فرم پرسشنامه دو قسمتی حاوی اطلاعات دموگرافیک و اطلاعات مورد نظر جهت جمع آوری و محاسبه سیستم های گزینشی بالینی بوده است و در نهایت پیش از جمع آوری نتایج تست سنجش تراکم استخوانی، ارتباط بین معیارهای گزینشی بالینی با تست سنجش تراکم استخوانی، کارآیی این سیستم ها در تشخیص بیماران در معرض خطر استئوپروز مورد بررسی قرار گرفت.
براساس نتایج به دست آمده مشخص گردید که تست سنجش تراکم استخوانی ناحیه هیپ 19.2 درصد و در ناحیه لومبوساکرال 12.6 درصد افراد دارای استئوپروز بوده و نیاز به بررسی داشته و یا دارای تست نرمال بوده اند. در بررسی سیستم های گزینشی 42.5درصد افراد معیار ORIO،78.6 از معیار NOF،? 70 از BWC، 38.4 از آزمون ABONE و 60.6 درصد از score نیاز به بررسی بیشتر جهت تشخیص استئوپروز داشتند. همچنین حساسیت ویژگی و ارزش اخباری مثبت بدست آمده از آزمونها نشان دهنده حساسیت بالای معیار BWC و ویژگی بالای معیار NOF در شناسایی افراد بیمار و سالم بوده است. ارزش اخباری مثبت و منفی آزمونها از 25.7 تا 80 متغیر بود.
نتیجه گیری و توصیه ها: از مجموع اطلاعات به دست آمده می توان نتیجه گرفت که سیستمهای گزینشی بالینی می تواند در شناسایی بیماران در معرض خطر کمک کننده بوده و خصوصا استفاده از آن در تصمیم گیری بالینی امکان شناسایی موثر و غربالگری مناسب این بیماران را فراهم خواهد نمود اما با توجه به پایین تر بودن میزان امید به زندگی در کشورمان به نظر می رسد که معیارهای مذکور در بعضی از مجموعه های به دست آمده نیاز به بازبینی دارد، اما با وجود تمامی موارد می توان بیان نمود که استفاده از این سیستمها در شناسایی زودرس بیماران دارای کاهش توده استخوانی مد نظر بوده و می تواند در شناسایی زودرس بیماران با یک روش غیر تهاجمی با هزینه کم موثر قرار گیرد.

(MFH) Malignant fibrous histoicytoma امروزه به عنوان شایعترین سارکوم بافت نرم در بالغین شناخته شده است. شایعترین مکان آن در اندامها و رتروپریتوئن می باشد. این ضایعه در سر و گردن نادر است. MFH حنجره بیشتر در مردان مسن و بدنبال رادیوتراپی کانسرهای سر و گردن دیده می شود.
ما یک مورد MFH حنجره را بدون سابقه کانسر و رادیوتراپی قبلی معرفی می نماییم که تحت درمان جراحی total laryngectomy قرار گرفته است.

مقاله ای که پیش رو دارید، به اهمیت اطلاعات و آمارهای پایه مورد استفاده در تحقیقات مرتبط با بهداشت و درمان پرداخته و مشخصه های ضروری برای این اطلاعات را برمی شمرد.
پس از آن، ضمن معرفی تعدادی از منابع ارایه دهنده این اطلاعات، نقایص موجود در سیستم اطلاع رسانی و اطلاعات ارایه شده را بیان کرده و به طور خاص اغتشاش و چندگانگی در این سیستم را مورد تحلیل قرار می دهد. برای درک بهتر این موضوع، مقادیر سه شاخص پایه برگرفته از چند منبع مختلف و در چند سال متوالی را مورد ارزیابی قرار داده و به شکل نمودارهایی ترسیم می نماید. در آخر، برخی از علل شکل گیری این نقایص و تاثیرات ناشی از آن، ذکر شده و راهکارهایی جهت بهبود این وضعیت، ارایه می گردد.

استعمال سیگار و سل دو پاندمی قرن حاضر و معضل سلامتی و بهداشت در دنیای امروز بویژه کشورهای در حال توسعه می باشند. مطالعات نشان داده که شیوع سل ریوی در مردان بالغ بیشتر از زنان بالغ می باشد. این اختلاف می تواند ناشی از تفاوت های بیولوژیک و یا رفتاری این دو جنس باشد. یکی از این رفتارها سیگار کشیدن است که در مردان شایعتر است. بنابراین امکان وجود همراهی و ارتباط معنی دار بین مصرف سیگار و ابتلا به سل ریوی وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر مصرف سیگار به عنوان یک فاکتور خطر مستقل در ابتلا به سل ریوی بالغین می باشد.
این مطالعه مقایسه 77 نفر مرد در سنین 21-50 سالگی مبتلا به سل ریوی اسمیر مثبت با 154 بیمار مرد بستری غیر سلی که از نظر سن و وضعیت اقتصادی - اجتماعی همسان شده و از تاریخ تیر ماه 82 لغایت شهریور ماه 83 در این مطالعه وارد شده اند، می باشد تمام افراد از بخش های مختلف بیمارستان امام و از بین بیمارانی که فاقد نقص ایمنی و اعتیاد تزریقی و Human immunodeficiency virus (HIV) منفی و بدون دیابت شیرین بوده که بر اساس سایر معیارهای ورود و یا خروج از مطالعه انتخاب شده اند تا میزان تورش در این مطالعه کاهش یابد. اطلاعات حاصله براساس مصاحبه و تکمیل پرسشنامه بدست آمده و در نهایت آنالیزهای تک متغیره و چند متغیره براساس محاسبه درصد و نسبت شانس خام و مجذور کای و روش مانتل هنزل و رگرسیون لجستیک شرطی (Conditional regression (CLR) مورد تحلیل قرار گرفت.
حاصله براساس آنالیز تک متغیره نشان می دهد که کشیدن سیگار به تنهایی در زمان مطالعه (OR= 2.281, P=0.004) و سن شروع سیگار کشیدن OR=2.951, P=0.010) تا(OR=3.463 P=0.001 و طول مدت مصرف سیگاری (P=0.043 و OR=2.23 تا P=0.018 و OR=2.361) و تعداد نخ مصرفی روزانه (P=0.003 و OR=3.632 تا P=0.001 و OR=5.397) به طور معنی دار همراهی با ابتلا بیشتر سل ریوی داشته اند و در آنالیزهای چند متغیره که با رگرسیون لجستیک شرطی (CLR) به منظور حذف اثر سایر متغیرهای مورد مطالعه و شفاف تر کردن نقش متغیر اصلی انجام شد. سیگار کشیدن به هر میزان و هر مدت در زمان انجام این مطالعه سبب افزایش ریسک ابتلا به سل ریوی می شود (P=0.009 و OR=2.172) در این آنالیز سن شروع سیگار کشیدن (P=0.001 و OR=9.296 تا P0.0001 و OR=14.322) و مقدار نخ مصرفی روزانه (P=0.008 و OR= 5.15 تا P=0.031 و OR=8.54) به طور معنی دار سبب افزایش ریسک ابتلا به سل ریوی می شوند.
نتیجه گیری و توصیه ها: نتیجه این مطالعه نشان می دهد که سیگار کشیدن یک فاکتور خطر مستقل برای ابتلا به سل ریوی بوده و یک همراهی مشخص بین این دو مشکل وجود دارد. لذا بکارگیری روش های موثر برای کاستن مصرف سیگار در جامعه قطعا در کاهش میزان بروز و میزان شیوع سل ریوی موثر خواهد بود و قطع مصرف سیگار و توصیه و تاکید به آن بایستی مورد توجه تمام سطوح ارایه دهندگان خدمات بهداشتی و درمانی قرار گیرد.

عمل های نگهدارنده حنجره تکنیک های حفظ ارگان هستند. اخیرا تکنیک های جدید جراحی در جهت برداشتن کافی حنجره با هدف کنترل بدخیمی و حفظ ساختار حنجره برای فعالیت های آن ارایه شده اند. در تکنیک های جراحی پارشیل شکل جراحی کم است و شامل تراکئوستومی موقت - دیسفاژی موقت و درجاتی از خشونت صدا است. بررسی عاقبت بیمارانی که تحت جراحی های پارشیل قرار گرفته اند می تواند ارزیابی مفید برای تکنیک هایی باشد که در کشورمان انجام می شوند.
مطالعه حاضر پژوهشی Case-series می باشد. در این بررسی پیامد عمل لارنژکتومی پارشیل طی سالهای 1376 تا 1382 در بیمارستان امیراعلم تهران مورد ارزیابی قرار گرفت. فرم جمع آوری داده ها حاوی اطلاعاتی در مورد سن، جنس، تکنیکهای تصویر برداری قبل از عمل، staging نتایج پاتولوژی، نوع عمل لارنژکتومی پارشیل، دیسفاژی، تنگی نفس، آسپیراسیون، میزان رضایتمندی بیمار از صدا بعد از عمل، عود مجدد سرطان حنجره و میزان بقا می باشد. بعد از جمع آوری داده ها، تجزیه و تحلیل نهایی با استفاده از آمار توصیفی و آزمون کای دو با کمک از نرم افزار SPSS.10 انجام گرفت.
تعداد کل بیماران قابل بررسی 50 نفر (45 نفر مرد و 5 نفر زن) با میانگین سنی 56.7 ± 10.8 سال گزارش شد. متوسط زمان پیگیری 42 ماه (حداقل 6 ماه و حداکثر 78 ماه) بود. از کل بیماران تعداد 29 مورد (%58) T1 تعداد 19 مورد T2(%38) و 2 مورد T3(%4) بودند. %98 بیماران پاتولوژی SCC و مابقی %2 پاتولوژی Malignant mixed tumor داشتند. بررسی عوارض بعد از عمل به ترتیب 8 مورد (%16) دیسفاژی، 4 مورد (%8) آسپیراسیون، 5 مورد (%10) تنگی نفس را نشان داد. 47 نفر (%94) از بیماران از صدای خود بعد از عمل راضی بودند. بررسی ارتباط میزان رضایتمندی و عوراض بعد از عمل (تنگی نفس، آسپیراسیون، دیسفاژی) با نوع عمل انجام شده ارتباط آماری معنی داری را نشان نداد. (P>0.05) 6 نفر از بیماران (%12) دچار عود مجدد بیماری شده و تحت لارنژکتومی توتال قرار گرفتند. بین staging و نوع عمل لارنژکتومی پارشیل با عود بیماری ارتباط آماری معنی داری گزارش گردید. (P<0.05) میزان بقا بیماران در این مطالعه %100 گزارش شد.
نتیجه گیری و توصیه ها: تکنیکهای جراحی محافظه کارانه بسیار ظریف و دقیق هستند و لذا انتخاب بیمار در نتایج آن بسیار موثر است. پیشنهاد می شود که برای کلیه بیماران از تکنیک های مختلف تصویربرداری بهره جست و نیز از همکاران محترم گفتار درمان در دوره قبل و بعد از عمل استفاده نمود، چرا که موارد ذکر شده می توانند در عاقبت بیماران موثر باشند.

رینیت آلرژیک شایعترین بیماری مزمن بالغین می باشد که هزینه بالایی را بر جوامع تحمیل می کند. در مطالعات اخیر سوسک به عنوان یک آلرژن شایع در آلرژی های تنفسی شناخته شده است. مطالعه حاضر جهت بررسی این آلرژی در افراد ایرانی مبتلا به رینیت آلرژیک انجام گرفت.
در این مطالعه 116 بیمار مبتلا به رینیت آلرژیک از نظر آلرژی به سوسک آلمانی بررسی شدند. تمامی بیماران مورد تست پوستی با آلرژن سوسک آلمانی و سایر آئرو آلرژنهای شایع شامل چمنها، درختچه ها، درختان، مایتها، پروگربه قرار گرفتند. همچنین Cockroach specific IgE در? ? بیمار اندازه گیری شد.
تست پوستی برای سوسک آلمانی?? (??.?) نفر و Cockroach specific IgE در? (?.??) نفرمثبت بود. هم چنین? ? نفر (??.??) تست پوستی مثبت برای درخچه ها،? ? نفر (??.??) برای درختان،? ? نفر (??.??) برای چمنها،? ? نفر (??.??) برای سوسک آلمانی،? ? نفر برای(%25) برای مایت 28, Dp نفر (%24.1) برای مایت 11, DF نفر (%9.5) برای پر و 8 نفر (%6.9) برای گربه داشتند. در این مطالعه نشان داده شد که حضور سوسکها در خانه باعث افزایش شیوع آلرژی به سوسک می شود (P<0.001) آلرژی به سوسک در افراد مونث مبتلا به رینیت آلرژیک شایعتر از افراد مذکر بود.
نتیجه گیری و توصیه ها: در این مطالعه سوسک آلمانی شایعترین آلرژن Indoor و به طور کلی چهارمین آلرژن شایع در بیماران رینیت آلرژیک شناخته شد. از آنجا که آلرژی به سوسک با حضور سوسکها در خانه همراهی داشت، به نظر می رسد از بین بردن سوسکها در محیط خانه می تواند به درمان رینیت آلرژیک کمک شایانی کند.

جوش نخوردگی های اسکافوئید بدون نکروز آواسکولار و ناپایداری مچ دست، به صورت موفقیت آمیزی با تکنیک های ساده پیوند استخوانی درمان می شوند. جهت درمان مواد مشکل، گرافت های واسکولاریزه توصیه می شود. بعضی مقالات روش واسکولاریزه را جهت تسریع التیام، حتی برای جوش نخوردگی های ساده، پیشنهاد کرده اند. در این مطالعه، حداقل زمان حصول التیام، در دو روش مقایسه می شود.
با طراحی یک مطالعه کارآزمایی بالینی (Randomized controlled trial) بعد از حذف مواردی که درعکس ساده نکروز آواسکولار داشتند، 23 بیمار به طور تصادفی در دو گروه A (جهت پیوند و اسکولاریزه) و B (جهت پیوند متداول از کرست ایلیاک) قرار گرفتند. تمامی موارد با پین فیکس شدند. طول مدت انجام عمل، زمان انجام عمل و عوارض ثبت شد. در سالهای 82 و 83، 10 بیمار در گروه A و 13 بیمار در گروه B جراحی و تاجوش خوردن کامل پیگیری شدند.
متوسط سنی بیماران گروه 25.9, A سال و متوسط سنی بیماران گروه B، 26.69 سال بود. تمام موارد جوش خوردند. متوسط زمان جوش خوردن در گروه A، 10.8 هفته (±1.39) و در گروه B، 12.38 هفته (±1.60) بود، که به رغم اختلاف آماری معنادار (T.test: p=0.022) تفاوت زیادی نداشت. متوسط زمان جراحی در گروه A، (±1.39)99 دقیقه و در گروه B، (±9)52 دقیقه بود. در گروه A 4 نفر در مسیر عصب رادیال سطحی پارستزی داشتند. به علت کوتاه بودن زمان پیگیری، دامنه حرکتی مچ دست و قدرت آن در دو گروه مقایسه نشد.
نتیجه گیری و توصیه: با توجه به نتایج این پژوهش، جهت درمان موارد ساده جوش نخوردگی اسکافویید، روش سنتی گرافت ایلیاک توصیه می شود.

هدف عمده پرتو درمانی تخریب بافت سرطانی و محافظت از ساختمان و عملکرد بافت های نرمال مجاور است. اثر بر بافت های نرمال، میزان اشعه تحویلی به تومور را محدود می کند. درماتیت حاد ناشی از پرتو درمانی، عارضه ی شایع در طی پرتو درمانی بسیاری از سرطانی ها است (مثل سر و گردن، پستان و قسمت های تحتانی لگن) پاسخ حاد پوست به پرتو درمانی به راحتی قابل مشاهده بوده و طیف آن از اریتم خفیف (اولین عارضه قابل مشاهده رادیاسیون) تا نکروز می تواند باشد. اگر درمانی بتواند اثرات رادیاسیون بر پوست را کنترل کند بیمار درمان رابیشتر تحمل خواهد نمود.
در این مطالعه بیماران مبتلا به سرطان پستان پس از پرتو درمانی در دو گروه مورد مطالعه قرار گرفتند. گروه اول پس از پرتو درمانی از پماد کورتیکوستروئید (بتامتازون والرات) استفاده کردند و گروه دوم از وازلین. بیماران در طول درمان مورد پیگیری قرار گرفتند.
یافته ها و نتایج حاصل از این بررسی استفاده از کرم کورتیکوستروئید متوسط تا قوی را از روز اول پرتو درمانی تا سه هفته پس از آن علیه درماتیت حاد ناشی از پرتو درمانی توصیه می کند. متغیرهای سن، وضعیت منوپوز، نوع عمل جراحی، سابقه کموتراپی، وزن، فاصله زمانی تا بروز درماتیت در دو گروه درمانی تفاوت معنی داری را نشان نمی دهد ولی شدت سمپتومها، زمان و نوع درمان تاثیر گذارند. تاثیر درمان با بتامتازون والرات نسبت به گروه درمانی با وازلین با مقایسه شدت درماتیت خصوصا درجات حاد (گریدهای 3 و 4) در انتهای درمان در دو گروه محسوس می باشد.

هدف از این مطالعه بررسی نتایج کوتاه مدت و دراز مدت (تنگی مجدد) در آنژیوپلاستی ضایعات طویل عروق کرونری می باشد.
در این مطالعه توصیفی - مقطعی 60 بیمار با ضایعه طولانی (بیش از 15 میلی متر) عروق کرونری که در سال 1382 در بخش قلب بیمارستان امام خمینی تحت آنژیوپلاستی موفق قرار گرفته بودند به لحاظ بروز حوادث زودرس و عوارض دیررس (تنگی مجدد) مورد بررسی قرار گرفتند. جهت بررسی تنگی مجدد از تقریبا تمام بیماران یک تست غیر تهاجمی (تست ورزش و یا اسکن قلب) بعمل آمد. در صورت مثبت بودن این تست بیمار کاندید آنژیوگرافی کرونر به منظور تشخیص قطعی تنگی مجدد می گردید.
از 60 بیمار فوق الذکر 2 بیمار روز بعد از آنژیوپلاستی بدلیل انسداد ناگهانی (Abrupt closure) مجددا تحت آنژیوپلاستی قرار گرفتند و یک بیمار بدلیل انسداد شاخه جانبی دیاگونال دچار Peril procedural MI شد. در پیگیری دراز مدت (14.57) %24.6 از بیماران دچار تنگی مجدد ضایعه طولانی شده بودند. احتمال بروز تنگی مجدد با افزایش طول ضایعه بیشتر می شد و در بیماران دیابتی و بیمارانی که تحت Overlapping stinting قرار گرفته بودند شایع تر بود.
نتیجه گیری و توصیه ها: به لحاظ بروز حوادث Periprocedural نتایج این مطالعه با مطالعات قبلی تفاوت چندانی نشان نداد. با توجه به ریسک بالای بروز تنگی مجدد در ضایعات طولانی تر از 25 میلی متر و با توجه به نتایج مطلوب استفاده از استنت های آغشته به دارو (Drug Eluting Stents) در ضایعات طولانی، به نظر می رسد زمان برای استفاده بیشتر از این نوع استنت ها فرا رسیده باشد.

سنگهای بزاقی یکی از شایعترین بیماری های غدد بزاقی در زمینه التهاب مزمن است که باعث تورم غدد بزاقی شده و تشخیص آن بر پایه علایم بالینی، معاینه فیزیکی، روش های تصویربرداری رادیولوژی و سونوگرافی می باشد. به منظور تعیین میزان شیوع و فراوانی سنگهای بزاقی بوسیله سونوگرافی مطالعه ای توصیفی مقطعی برروی مبتلایان به تورم غدد بزاقی مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی تهران در مدت یکسال صورت گرفت.
این مطالعه، به روش سرشماری انجام شد و اطلاعات مربوط به 33 بیمار مبتلا به بزرگی غدد بزاقی از طریق پرسشنامه و نتایج سونوگرافی جمع آوری و به وسیله نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمونهای آماری توصیفی و تحلیلی، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
در مجموع 33 بیمار مبتلا به تورم غدد بزاقی به کلینیک مراجعه کردند که از این میان 42.4 درصد سنگ غدد بزاقی داشتند و 71.42 درصد افراد مبتلا به سنگ سن کمتر از 20 سال داشتند و 57.14 درصد آنها مرد بودند. 62.8 درصد سنگها در غدد تحت فکی قرار داشت و ناف غدد بیشترین محل آناتومیکی بود که سنگ غدد بزاقی در آن گزارش گردید. در 10 بیمار تومور غدد بزاقی و در 6 بیمار تورم غدد بزاقی به تنهایی گزارش گردید. در 3 بیمار غدد بزاقی سالم بود ولی تورم غدد لنفاوی ناحیه ای گزارش گردید.
نتیجه گیری و توصیه ها: براساس مطالعه انجام شده سنگ غدد بزاقی، یافته شایعی در بیماران مبتلا به تورم غدد بزاقی می باشد و اکثر سنگها در غدد بزاقی تحت فکی قرار دارند. با توجه به نتایج حاصل از این پژوهش، استفاده از سونوگرافی به عنوان یک روش تشخیصی غیر تهاجمی، بی خطر، در دسترس و نسبتا ارزان جهت تشخیص سنگهای غدد بزاقی و محل قرارگیری آنها پیشنهاد می گردد.