Cell Journal (Yakhteh)
Volume:7 Issue: 4, 2006

بررسی اثر به کارگیری روش MTT در ارزیابی حیاتی اسپرم انسانی، بر نتایج حاصل از تزریق درون سیتوپلاسمی تخمک 109 تخمک به دو گروه تقسیم شدند. 55 تخمک توسط اسپرم های ارزیابی شده؛ با روش MTT به طور هم زمان و 54 عدد با اسپرم هایی از همان نمونه ها بدون مجاورت با محلول MTT مورد تزریق قرار گرفتند (گروه کنترل). تخمک ها در زمان های 18، 42، 66، 90 و 114 ساعت پس از تزریق مورد مشاهده قرار گرفتند. درصد لقاح و رشد جنین ها در دو گروه مقایسه شد.
در بین دو گروه مورد آزمایش و گروه کنترل از نظر درصد لقاح و میزان رشد جنین ها اختلاف معنی داری مشاهده نشد.
در صورت اثبات عدم وجود اثرات تراتوژنیک MTT، می توان از روش ارزیابی حیاتی اسپرم توسط MTT، در روش درمانی ICSI جهت انتخاب اسپرم زنده، در بیمارانی که دچار آستنواسپرمی شدید شده و یا دارای دم اسپرم آمورف می باشند، استفاده شد.

تعیین پراکندگی ژن IcsA و پروتئین آن در بین سویه های شیگلا فلکسنری جدا شده از نمونه های بالینی شهر تهران 100 سویه از باکتری های شیگلا فلکسنری توسط روش های استاندارد باکتری شناسی و بیوشیمیایی شناسایی شد. جداسازی DNA بر اساس روش سدیم پرکلرات Hot start PCR و به کمک دو جفت پرایمر انجام شده و محصولات هر مرحله به کمک الکتروفورز در ژل 0.8 درصد و بافر TAE جدا و بررسی شدند. استخراج پروتئین کامل باکتری های شیگلا فلکسنری به منظور تعیین الگوی پروتئینی و مشاهده نوار احتمالی پروتئین IcsA (نوار 120 کیلو دالتونی) به کمک روش SDS-PAGE انجام شد. تعیین فنوتیپ تهاجمی جهت شناسایی سویه های تهاجمی باکتری های شیگلا فلکسنری به کمک رنگ کنگورد صورت پذیرفت.
شیگلا فلکسنری از 100 سویه جدا شده و در 46 مورد (46 درصد) هر دو محصول 1600 و 1709 کیلو بازی با روش PCR مشخص شدند. همچنین نوار 120 کیلو دالتونی که احتمالا مربوط به پروتئین IcsA می باشد، در 46 نمونه مشاهده شد. دامنه نوارهای پروتئینی از 30 الی 150 کیلو دالتون بودند.
IcsA، پروتئینی لازم و ضروری در شیگلا فلکسنری برای تجمع اکتین است. از آنجایی که در این مطالعه ژن IcsA و پروتئین آن از همه سویه های شیگلا جدا نشدند، به نظر می رسد که بیماری زایی همه سویه های این باکتری یکسان نباشد. از طرف دیگر، همزمانی وجود ژن IcsA با روش PCR در 46 مورد و مشاهده نوار 120 کیلو دالتونی که احتمالا مربوط به پروتئین IcsA بوده در 46 مورد، گویای این نکته است که ظاهرا نتایج حاصل از این دو روش تایید کننده یکدیگر می باشند. همچنین، چون صحت آزمون PCR بر اساس توالی اولیگومرهای پرایمرها بودند، ممکن است صحت آزمون PCR بیشتر از روش SDS-PAGE قابل بررسی باشد.

غنی سازی سلول های بنیادی اسپرماتوگونی در محیط آزمایشگاه و افزایش میزان تولید اسپرم در موش گیرنده از طریق هم کشتی سلول های اسپرماتوگونی قبل از پیوند.
برای رسیدن به اهداف این پژوهش سلول های اسپرماتوگونی روی لایه ای از سلول های سرتولی که از بیضه موش نوزاد جدا شده بودند برای مدت 2 ماه کشت شدند. در طی کشت ارزیابی کلونیزاسیون به کمک میکروسکوپ نوری انجام شد. سلول های پیوند شده به کمک BrdU ردیابی و پارامترهای اسپرم 2 ماه بعد از پیوند بررسی شدند.
نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد که سلول های بنیادی اسپرماتوگونی در طی کشت، کلونی ایجاد کرده و پیوند سلول های غنی سازی شده از طریق کشت و افزایش غلظت سلول ها در سوسپانسیون پیوندی میزان تولید اسپرم را در اپی دیدیم موش گیرنده افزایش می دهد.
غنی سازی سلول های اسپرماتوگونی به کمک سیستم هم کشتی، منبع سلول های دهنده پیوند و نهایتا تعداد سلول های پیوند شده، راه های اساسی افزایش تعداد اسپرم در موش گیرنده می باشد.

بررسی تاثیر بتامرکاپتواتانول بر از سرگیری میوز، بلوغ آزمایشگاهی تخمک های نارس موش و تکوین جنین های حاصل از این تخمک ها با BSO و بدون BSO تخمک های نارس برهنه (DO) از موش های 6-4 هفته ای جدا شده و در محیط کشت MEM? حاوی 7.5lU/ml hCG، FCS100 mlU/ml rhfSH 5 درصد (گروه کنترل)، 100 میکرومتر بتامرکاپتواتانول (گروه یک)، 100 میکرومتر بتامرکاپتواتانول و 5 میلی مولار BSO (گروه دو) برای مدت 24 ساعت قرار داده شدند. سپس تخمک های بالغ لقاح داده شده و برای 5 روز تکوین آنها بررسی شد. لقاح و تکوین جنین در محیط T6 انجام شد.
درصد تخمک هایی که به مرحله متافاز (GVBD)I رسیدند در گروه کنترل، گروه یک و گروه دو به ترتیب 86، 85 و 78 درصد بود که اختلاف شاخصی بین گروه های آزمایشی دیده نشد. نسبت تخمک هایی که در گروه 2 به مرحله متافاز II رسیدند در مقایسه با گروه کنترل و گروه یک به طور شاخصی (36.3، 70.2 و 60 درصد) کاهش یافت (P?0.05).
درصد متافاز II در حضور بتاکاپتواتانول در مقایسه با گروه کنترل و گروه دو به طور چشم گیری افزایش یافت (P?0.05).
درصد جنین هایی که در حضور بتامرکاپتواتانول به مرحله مورولا رسیدند به طور شاخصی بالاتر از گروه کنترل و گروه یک بود. در تیمار با BSO هیچ کدام از جنین ها از مرحله 8 سلولی عبور نکردند.
نتایج این مطالعه نشان می دهد که بتامرکاپتواتانول IVM را افزایش و تکوین جنینی را بهبود می بخشد؛ در حالی که اضافه کردن BSO به محیط کشت IVM را کاهش داده و مهارکننده تاثیرات مثبت بر تکوین جنین است.

بررسی اثر کمبود هورمون تیرویید بر روی ویژگی های مورفولوژیک نورون های حرکتی عضله جونده در طول شیرخوارگی و نحوه تغییر الگوی تغذیه از مکیدن به جویدن موش های باردار از روز شانزدهم بارداری داروی پروپیل تیو اوراسیل (PTU) را با غلظت 50 میلی گرم در لیتر به شکل محلول در آب آشامیدنی دریافت کردند و این تیمار تا روز بیست و سوم پس از تولد نوزادان ادامه یافت. در روزهای 1، 5، 13 و 21 پس از تولد، 5-0.5 میکرولیتر آنزیم (horseradish peroxidase: HRP) با غلظت 40 درصد به عضله جونده نوزادان نر هایپوتیرویید و نرمال تزریق شد (n=24). پس از گذشت 48-24 ساعت، نوزادان از طریق قلب پرفیوز شده و از بلوک های فیکس شده ناحیه ساقه مغز برش های 50 میکرونی تهیه شد. فعالیت آنزیمی HRP با روش TMB آشکار و ویژگی های مورفولوژیک و شدت نشان دار شدن نورون های حرکتی عضله جونده مورد ارزیابی قرار گرفت. برای آنالیز آماری از آزمون های Student''s t-test و ANOVA استفاده شد.
تا روز هفتم پس از تولد تفاوت معنی داری در مورفولوژی نورون ها مشاهده نشد؛ اما در روز پانزدهم در گروه هایپوتیرویید 70 درصد نورون های نشان دار کوچک بوده و 30 درصد به اندازه متوسط رسیدند در حالی که این نسبت در گروه کنترل 60 درصد کوچک و 40 درصد متوسط بود (P<0.05). در پایان شیرخوارگی تعداد نورون های بزرگ در گروه هایپوتیرویید به 30 درصد میزان نرمال رسید (P<0.001) و دندریت ها با تعداد کمتر و کوتاه تر مشاهده شدند.
هایپوتیروییدیسم مادرزادی با تغییر مورفولوژی نورون های حرکتی عضله جونده و ایجاد تاخیر چشم گیر در رسیدن آنها به اندازه طبیعی می تواند شکل گیری و پلاستیسیتی رفتارهای حرکتی دهانی را تحت تاثیر قرار دهد.

جداسازی و تکثیر سلول های CD34+ از کشت اولیه سلول های تک هسته ای خون محیطی موش FVB با روش Cloning و ارزیابی آنها با سنجش های مربوط به سلول های پروژنیتور آندوتلیالی سلول های تک هسته ای از خون محیطی موش جدا شده و در پلیت های شش خانه ای فالکون کشت شدند. 14 روز بعد از آغاز کشت، جمعیت سلولی چسبنده از لحاظ برخی مارکرهای سطحی آنالیز شده و با استفاده از دستگاه فلوسایتومتری، سلول های CD34+ جدا شدند و به صورت یک سلول در خانه، در پلیت های 96 خانه کشت شد. چندین کلون تهیه و از لحاظ مارکرهای سطحی و سنجش Dil-ac-LDL و تشکیل لوله عروقی مورد آزمایش قرار گرفت.
جمعیت سلول های چسبنده در کشت اولیه از لحاظ مورفولوژی و برخی مارکرهای سطحی، هتروژن بود. حدود 5 درصد سلول ها CD34+ بود. با استفاده از دستگاه فلوسایتومتری و مطلوب سازی شرایط کشت، چندین کلون از سلول های CD34+ تهیه شد. این کلون ها Dil-ac-LDL+ بوده و در زمان کشت بر روی ماتریژل، لوله عروقی تشکیل دادند.
کشت اولیه سلول های تک هسته ای خون محیطی موش FVB حاوی تعداد کمی سلول با مارکر رده عروقی است که این سلول ها (با مارکر CD34+) قابل کلون کردن هستند.

شناسایی قند انتهایی ان استیل گالاکتوز آمین در گلیکوکونژوگه های قسمت های مختلف سلول در گریدهای سرطان اینترداکتال پستان و مقایسه شدت رنگ آمیزی آن ها با هم بلوک های پارافینی 20 بیمار با تشخیص اینترداکتال کارسینوما از فایل آسیب شناسی بیمارستان خاتم الانبیای زاهدان انتخاب شدند. لام های هماتوکسیلین ائوزین تهیه شده توسط دو پاتولوژیست از نظر هیستوپاتولوژیک گرید گذاری شدند. لام های 5-7 میکرومتری تهیه شده با لکتین HPA رنگ آمیزی شدند. سپس از نظر شدت رنگ آمیزی درجه بندی شده و اطلاعات به دست آمده با نرم افزار SPSS با تست مان ویتنی تجزیه و تحلیل شد.
نتایج این مطالعه نشان داد که الگوی رنگ آمیزی با لکتین HPA و شدت آن در سلول های تومورال گریدهای مختلف سرطان اینتراداکتال پستان با هم متفاوت است (p<0.003). بیشترین شدت واکنش سلول های تومورال به لکتین در گرید III و کمترین آن در گرید I دیده شد. سلول های تومورال گرید II شدت رنگ آمیزی متوسطی از خود نشان دادند. هم چنین ناحیه واکنش در سلول های تومورال گرید I غشا سلولی و در گرید III ناحیه گلژی سلول رخ داد، در حالی که الگوی واکنش در گرید II به صورت پراکنده و منتشر در سراسر سیتوپلاسم ارزیابی شدند.
بر اساس اطلاعات این تحقیق میزان واکنش به لکتین و شدت آن در گریدهای مختلف سرطان پستان متفاوت از هم ارزیابی شد که گلیکوزیلاسیون غیرمعمول روند نئوپلازی علت این واکنش می تواند باشد. به نظر می رسد الگو و شدت واکنش سلول های تومورال در سرطان اینتراداکتال پستان به لکتین HPA می تواند نشان دهنده رفتار تهاجمی سلول های تومورال باشد که از نظر بالینی حائز اهمیت است.

DNA اسپرم حاوی نیمی از مواد ژنتیکی بوده که به فرزند منتقل می شود و تمام محتویات ژنتیکی جهت لقاح، رشد و نمو جنین و حتی تکامل طبیعی پس از تولد الزامی است. در حالت طبیعی سدهای متعددی وجود دارد نامناسب ترین اسپرم به تخمک وارد و سبب بارور نمودن آن شود. در این مقاله ساختار طبیعی کروماتین، سازماندهی DNA در هسته اسپرم و مکانیسم عواملی که در ایجاد آنومالی های ساختار کروماتین و آسیب DNA اسپرم موثر هستند، بیان شده است.
همچنین روش های نوینی که جهت ارزیابی کیفیت کروماتین به کار می روند و از این طریق می توان اسپرم های سالم را انتخاب نمود تا کارآیی تکنیک های کمک باروری افزایش یابد، معرفی می شوند.