Journal of Current Ophthalmology
Volume:18 Issue: 3, Sep 2006

مقایسه اثر دورزولامید (تروساپت) 2% و تیمولول 0.5% بر روی تغییر ضخامت قرنیه در بیماران مبتلا به گلوکوم زاویه باز اولیه.
این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی بر روی 70 چشم از 41 بیمار مبتلا به گلوکوم زاویه باز اولیه که کاندید درمان دارویی و فاقد معیارهای خروج از مطالعه بودند، انجام شد.
بیماران به صورت اتفاقی به دو گروه دریافت کننده تیمولول یا تروساپت تقسیم شده و ضخامت قسمت مرکزی قرنیه با استفاده از پاکیمتری اولتراسونیک قبل از دریافت دارو و سپس 1 هفته بعد، 4 هفته بعد و 3 ماه بعد اندازه گیری گردید.
افزایش ضخامت قرنیه در گروه دریافت کننده تیمولول پس از یک هفته 4.18±0.5 میکرومتر و پس از 4 هفته 4.53±5.78 میکرومتر و پس از 3 ماه 2.24±4.62 میکرومتر بود. در گروه دریافت کننده تروساپت این مقادیر به ترتیب 3.33±6.41 و 3.89±5.74 و 2.06±5.89 میکرومتر بوده و تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه از نظر تغییر ضخامت قرنیه در مدت پیگیری دیده نشد (P>0.6).
میزان تغییر ضخامت قسمت مرکزی قرنیه اندازه گیری شده به وسیله پاکیمتری اولتراسونیک در افرادی که از قبل مشکل قرنیه ای نداشته اند و مبتلا به گلوکوم زاویه باز اولیه می باشند در اثر استفاده از دو داروی تیمولول و تروساپت، تفاوت معنی داری ندارد.

استفاده از برشهای خیلی کوچک بدون بخیه در جراحی کاتاراکت به روش فیکولیزر جهت به حداقل رساندن آستیگماتیسم ناشی از جراحی و نیل به astigmatic neutrality بعد از عمل، تامین بهترین دید در کوتاهترین زمان ممکن یا استفاده از حداقل انرژی مصرفی است.
تحقیق به صورت کارآزمایی بالینی نیمه تجربی در سال 82 بر روی 100 چشم از 98 بیمار (52 مرد و 46 زن) انجام گرفت. جراحی کاتاراکت با برش قرنیه شفاف به اندازه 1.75 میلیمتر در قسمت فوقانی قرنیه و استفاده از Dodick ARC Photolysis در کاتاراکتهای زیر کپسول خلفی و هسته های نرم و بکارگذاری لنزهای خیلی نازک قابل لوله کردن Thinoptx در داخل کپسول عدسی انجام گرفت. میزان تغییرات آستیگماتیسم قرنیه در روز پنجم بعد از عمل نسبت به قبل از عمل، میزان دید بدون اصلاح، میزان فلت شدن محل برش و میزان انرژی مصرفی بررسی و آنالیز آماری به روش T-test و Wilcoxon بعمل آمد.
100 چشم از دو جنس با میانگین سنی 56±14 سال تحت عمل جراحی کاتاراکت قرار گرفتند. میانگین سیلندر قبل از عمل در محور عمودی -0.62D (90±20) بود که در روز پنجم بعد از عمل به -0.82D رسید. میانگین آستیگماتیسم ناشی از جراحی در روز پنجم 0.2D، میانگین اسفریکال اکی والانت بعد از عمل -0.64D و دید بدون اصلاح در 68% چشمها (20/25) 0.1 logMAR یا بهتر بود و میانگین انرژی مصرفی به ازای هر کاتاراکت 1400mj بود.
استفاده از برشهای خیلی کوچک و فیکولیزر و بکارگذاری لنزهای خیلی نازک در جراحی کاتاراکتهای زیر کپسول خلفی و هسته های نرم با حصول astigmatic neutrality بهترین دید را در کوتاهترین زمان ممکن تامین می کند، انرژی کمتری وارد چشم می شود و دوره نقاهت بعد از عمل را به حداقل می رساند.

بررسی نتایج 35 بیمار که تحت عمل تریپل قرار گرفتند و مقایسه اثر دیسپاریتی در اندازه پیوند در مبتلایان به کراتوکونوس با سایر علل.
پرونده 35 مورد بیمار کلینیک خصوصی که همگی توسط یک جراح (م.ع.ج) در طول 6 سال تحت جراحی آب مروارید و لنز داخل چشمی همزمان با پیوند نفوذی قرنیه [Penetrating Keratoplasty (PKP)] قرار گرفته بودند، مورد مطالعه قرار گرفت.
20 نفر از بیماران زن و 15 نفر مرد بودند. سن متوسط بیماران 62.8±13.04 سال (دامنه 25 تا 87 سال) بود. 9 بیمار (26.1 درصد) مبتلا به کراتوکونوس و کاتاراکت و 26 بیمار (73.9 درصد) مبتلا به کدورت قرنیه به علل دیگر همزمان با کاتاراکت محدود کننده بینایی بودند که 11 مورد (31.4) درصد آنها را بیماران مبتلا به دیستروفی آندوتلیال فوکس تشکیل می دادند. متوسط میزان پیگیری بعد از عمل 22.5±15.57 ماه (دامنه 5 تا 60 ماه) بود. 94.2 درصد از بیماران بعد از مدت پیگیری، پیوند شفاف داشتند. میانگین دید اصلاح شده قبل از عمل 800/20 بود که پس از عمل به 60/20 ارتقا یافت و 34.3 درصد آنها دید اصلاح شده با عینک (BSCVA) معادل 40/20 یا بهتر داشتند. از لحاظ رفرکشن بعد از عمل میانگین معادل کروی، اسفر، آستیگماتیسم رفرکتیو و آستیگماتیسم کراتومتریک به ترتیب معادل -1.21±3.04، 0.55±3.1، 3.41±2.14 و 3.9±1.9 دیوپتر بود و میانگین کراتومتری پس از عمل بیماران 44.27±2.31 دیوپتر بود که تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه کراتوکونوس با سایر افراد وجود نداشت. 55.6 درصد (6 چشم) از مبتلایان به کراتوکونوس و 48.6 درصد (19 چشم) از سایر بیماران، بعد از عمل در محدوده رفرکشن بین 2+ تا 2- از آمتروپی قرار گرفتند.
جراحی تریپل روش موثر و ایمن جهت بهبود دید بیماران مبتلا به کدورت همزمان قرنیه و عدسی می باشد.

تعیین نتایج عمل پیوند قرنیه در بیماران مبتلا به زخم قرنیه پرفوره.
پرونده 42 بیمار مبتلا به زخم قرنیه پرفوره که از سال 83-79 در بیمارستان نیکوکاری تبریز بستری و تحت عمل پیوند قرنیه قرار گرفته بودند از نظر سن، جنس، حدت بینایی، شفافیت قرنیه، میزان بهبود و حفظ گلوب و عوارض مورد مطالعه قرار گرفت.
از 42 بیمار مورد بررسی، 28 بیمار مرد (66.5%) و 14 بیمار زن (33.5%) با میانگین سنی 62 سال (96-18 سال) بودند. عامل زخم در 35 مورد (83.5%) باکتری و در 7 مورد (16.5%) هرپس بود. پیوند قرنیه در 22 مورد زخم باکتریال و 6 مورد زخم هرپتیک باعث بهبود زخم شد. 19 پیوند زخم باکتریال و 5 پیوند زخم هرپتیک شفاف بود و کلا در 93% موارد (33 مورد باکتریال و 7 مورد هرپتیک) تمامیت گلوب حفظ شد. در 2 بیمار مبتلا به آندوفتالمیت ثانوی در زخم باکتریال به علت پیشرفت بیماری، انوکلئاسیون انجام گرفت.
پیوند قرنیه روش نسبتا موثری در درمان زخم پرفوره می باشد.

اصلاح حداکثر علایم بالینی دوئن تیپ یک به کمک روش جراحی مذکور.
در این مطالعه پنج بیمار مبتلا به دوئن تیپ یک Duane''s Retraction Syndrome type 1 (DRS type 1) که برای اولین بار مراجعه نموده بودند تحت درمان جراحی ریسس مدیال رکتوس (Medial Rectus Recession) به میزان 5 میلیمتر (به جز یک بیمار که 4.5 میلیمتر ریسس شد) و جابجا کردن نیمه تامپورال عضلات رکتوس ورتیکال به کنار عضله رکتوس خارجی و تقویت این انتقال با میواسکلروپکسی در 8 میلیمتر خلف محل اتصال عضله رکتوس خارجی، قرار گرفتند.
در چهار تن از بیماران تمام علایم شامل downshoot, upshoot, face turn, esotropia (ET) و تنگی شیار پلکی بهبودی قابل ملاحظه ای نشان دادند. تنها در یکی از بیماران به میزان قابل ملاحظه ای Ckonsecutive Exotropia (XT) بروز کرد که منجر به عمل ثانویه ریسس عضله رکتوس خارجی شد و اصلاح گردید.
این روش جراحی، روش بسیار موثری برای اصلاح اکثریت علایم دوئن تیپ یک می باشد.

تعیین شیوع عیوب انکساری در جمعیت دانش آموزان شهری و روستایی شهرستان دزفول.
در یک مطالعه مقطعی و با استفاده از نمونه گیری تصادفی خوشه ای، تعداد 5721 نفر دانش آموز دزفولی از 39 خوشه انتخاب شدند. از میان 5544 دانش آموز شرکت کننده در مطالعه، 3673 نفر دبستانی با راهنمایی و 1871 نفر دبیرستانی بودند. برای گروه اول رفرکشن سیکلوپلژیک و برای گروه دوم رفرکشن غیر سیکلوپلژیک انجام شد. در تمامی شرکت کنندگان، حدت بینایی اصلاح نشده، فعلی و اصلاح شده تعیین شد. دانش آموزان با دید 40/20 یا بدتر، معاینه کامل چشم پزشکی شدند و علت اختلال بینایی آنها تعیین گردید. معادل اسفریک -0.5 یا کمتر به عنوان نزدیک بینی، معادل اسفریک 2+ دیوپتر یا بیشتر به عنوان دوربینی و سیلندر 0.75 یا بیشتر به عنوان آستیگماتیسم تعریف شد.
از میان شرکت کنندگان، 224 دانش آموز (3.8%) دارای حدت بینایی اصلاح نشده 40/20 یا بدتر، در چشم بهتر بودند. این تعداد (درصد) براساس دید اصلاح شده، 14 (0.3%) و براساس دید فعلی، 96 دانش آموز (1.7%) بود. براساس رفرکشن سیکلوپلژیک، شیوع نزدیک بینی در دانش آموزان دبستانی و راهنمایی برابر با 3.4% (فاصله اطمینان 95% از 2.5 تا 4.4) و شیوع دوربینی برابر با 16.6% (فاصله اطمینان 95% از 13.6 تا 19.7) بود. در دانش آموزان دبیرستانی و با استفاده از رفرکشن غیرسیکلوپلژیک، شیوع دوربینی برابر با 33.0% (با فاصله اطمینان 95% از 24.9 تا 41.1) و نزدیک بینی برابر با 2.1% (با فاصله اطمینان 95% از 0.7 تا 3.5) بود. در آنالیز رگرسیون لوجستیک چندگانه در دانش آموزان دبستانی و راهنمایی، نزدیک بینی با سن (P=0.030)، دوربینی با سن (P<0.001) و محل زندگی (P=0.007) رابطه معنی دار داشت. در دانش آموزان دبیرستانی، دوربینی با محل زندگی (P=0.029) رابطه معنی دار داشت.
نتایج مطالعه حاضر بیانگر شیوع قابل توجه اختلالات بینایی در جمعیت دانش آموزان شهرستان دزفول و میزان بالای نیاز برآورده نشده، به اصلاح عیوب انکساری است. هر چند شیوع نزدیک بینی در این مطالعه خیلی بالا نیست، اما میزان بالای شیوع دوربینی در جامعه مورد مطالعه قابل توجه است.

ارزیابی متغیرهای دموگرافیک، سن تشخیص و خصوصیات کلینیکی بیماران مبتلا به کراتوکونوس.
این مطالعه توصیفی آینده نگر بر روی 285 چشم از تعداد 150 بیمار مبتلا به کراتوکونوس مراجعه کننده به دپارتمان چشم پزشکی دانشگاه یزد بین اسفند 1382 تا مرداد 1384 انجام گرفت. متغیرهای دموگرافیک، سن تشخیص و شدت بیماری در یافته های توپوگرافی و بیومیکروسکپی هدفهای اصلی سنجش این مطالعه بودند.
در این مطالعه 89 نفر (59.3%) مرد و 61 نفر (40.7%) زن بودند. 135 بیمار کراتوکونوس دوطرفه داشتند (94.7%) میانگین سنی بیماران به هنگام مراجعه 17.43±3.71 سال بود. تاریخچه مثبت فامیلی در 9.3% موارد دیده شد. بر مبنای یافته های توپوگرافی و اعداد کراتومتری 7.7% چشمان فرم خفیف، 49.1% نوع متوسط و 43.2% فرم شدید کراتوکونوس را نشان دادند. بیماران با کراتوکونوس شدید در سنین زودتری (16.8±4.32 سال) در مقایسه با کراتوکونوس متوسط (19.25±3.85 سال) مراجعه نمودند.
دید اصلاح شده کمتر از 40/20 را 82.8% چشمان نشان دادند.
4 چشم (1.6%) با هیدروپس قرنیه مراجعه کردند که همراه با کراتوکنژنکتیویت ورنال بود.
42 بیمار (84 چشم و 28%) بیماری کراتوکنژنکتیویت ورنال داشتند.
اکثر بیماران کراتوکونوس در استان یزد، فرم شدید بیماری را در دهه دوم نشان دادند.

بررسی اثربخشی نیکوتینیک اسید (به عنوان متسع کننده احتمالی عروق) در درمان انسدادهای وریدی شبکیه (انسداد ورید مرکزی شبکیه (CRVO) و انسداد شاخه ای ورید شبکیه (BRVO)).
مکان: دانشگاه علوم پزشکی مشهد، بیمارستان خاتم الانبیا (ص).
طرح مطالعه: مداخله ای، آینده نگر و غیرمقایسه ای.
روش و بیماران: 22 چشم از 21 بیمار مبتلا به انسدادهای وریدی شبکیه (انسداد ورید مرکزی شبکیه (CRVO) و انسداد شاخه ای ورید شبکیه (BRVO) تحت درمان با نیکوتینیک اسید(نیاسین) به مدت 3 ماه قرار گرفتند. دوز نیکوتینیک اسید تدریجا از 300 میلیگرم در روز به 3 گرم در روز افزایش یافت.
مدت پیگیری بطور متوسط 8.6±2.7 ماه (حداقل 3 ماه و حداکثر 12 ماه) بود. میانگین دید اصلاح شده برای دور، قبل از درمان برابر 0.11±0.14 بوده و به (P=0.30) 0.12±0.11 در یک ماه، (P=0.08) 0.18±0.16 دو ماه و (P=0.009) 0.27±0.22 سه ماه بعد از درمان افزایش یافت. متوسط دید اصلاح شده در آخرین ویزیت برابر (P=0.02) 0.26±0.23 بود. در تمامی بیماران، حدودا 3 ماه در پریمتری از -29±9 به (P=0.007) -24±7 3 ماه بعد از درمان و (P=0.01) -28±9 در آخرین ویزیت بهبود یافت.
دو بیمار، یکی به علت واکنش ازدیاد حساسیت به نیکوتینیک اسید و دیگری به علت هیپرگلیسمی ناشی از آن از مطالعه خارج شدند. تنها عارضه قابل توجه دیگر، قرمزی منتشر پوست (flushing) و احساس گر گرفتگی بود که به خوبی در تمام بیماران تحمل شد.
درمان سه ماهه نیکوتینیک اسید موجب بهبودی بالینی چشمگیر در بیماران مبتلا به انسدادهای وریدی شبکیه (انسداد ورید مرکزی شبکیه (CRVO) و انسداد شاخه ای ورید شبکیه (BRVO) می شود. عوارض سیستمیک نیاسین خفیف بوده و به خوبی تحمل می شوند. احتمالا نیاسین موجب اتساع عروقی شده و زمان لازم برای ایجاد عروق کلاترال را فراهم می کند. نویسندگان قویا انجام یک کارآزمایی بالینی را جهت بررسی دقیق تر اثر نیاسین در درمان بیماران مبتلا به انسدادهای وریدی شبکیه پیشنهاد می کنند.

ارزیابی نتایج رینگ داخل قرنیه ای فرارا در کراتوکونوس.
مکان: مرکز آموزشی و درمانی بیمارستان خاتم الانبیا مشهد، ایران.
در این مطالعه مداخله ای گذشته نگر 27 چشم با کراتوکونوس از 27 بیمار که از رینگ فرارا در آنها استفاده شده بود، از نظر دید اصلاح نشده و دید اصلاح شده با تجویز عینک – تحدب مرکزی قرنیه – آستیگماتیسم و عوارض قرنیه ای بعد از عمل ارزیابی شدند.
در طی دوره پیگیری (متوسط 3 ماه) دید اصلاح نشده و اصلاح شده در 100% بیماران بهبود یافت. متوسط اسفریکال اکیوالان از 8.3- دیوپتر قبل از عمل به 1- دیوپتر و متوسط آستیگماتیسم فرکتیو از 5.4- دیوپتر به 5- دیوپتر و متوسط تحدب مرکزی قرنیه از 51.2 به 45.3 دیوپتر بعد از عمل رسید. پیوند قرنیه در هیچ بیماری طی دوره پیگیری انجام نشد. دسنتره شدن و جابجایی رینگ در 4 (14.8%) چشم و خارج شدن رینگ در 2 (7.4%) چشم اتفاق افتاد.
استفاده از رینگ فرارا در بیماران با کراتوکونس روشی مناسب و قابل برگشت برای بهبود دید با نتایج با ثبات که پیوند قرنیه را نیز به تاخیر می اندازد، می باشد.

سوء مصرف قطره های بیحس کننده موضعی مثل تتراکایین می تواند منجر به اختلالاتی در قرنیه و ملتحمه شود که شدیدترین نوع کراتوکنژنکتیویت سمی ناشی از دارو محسوب می شود. در این گزارش یک بیمار که به دلیل سوء مصرف تتراکایین دچار ارتشاح حلقوی قرنیه شده است، معرفی می گردد.
گزارش مورد: بیمار مرد 23 ساله ای است که جهت تسکین درد ناشی از پرتاب تراشه فلزی به چشم چپ به مدت یک هفته به طور مکرر از قطره تتراکایین استفاده نموده است. در معاینه علاوه بر تورم و پرخونی ملتحمه، نقس اپی تلیالی و ادم قرنیه به همراه ارتشاح حلقوی مشاهده می شد. به علاوه واکنش سلولی در اتاق قدامی نیز وجود داشت. بعد از تهیه نمونه scraping جهت رنگ آمیزی و کشت از نظر باکتری، قارچ و آمیب، ضایعه درمان گردید و در مدت 48 ساعت از شروع درمان بهبود بالینی ملاحظه گردید.
استفاده مکرر و طولانی مدت از قطره تتراکایین ممکن است باعث ارتشاح حلقوی قرنیه شود. مهمترین نکته، اخذ تاریخچه و ظن بالینی قوی می باشد در عین حال علل عفونی نیز به عنوان پاتولوژی اولیه و یا ثانویه بایستی مطرح و رد شوند.

در هنگام خارج کردن لوله سیلیکون از مجرای اشکی ممکن است گره آن در بینی مشاهده نشود و جراح ناچار به خارج کردن آن از طریق قسمت فوقانی مجرای اشکی شود. این امر ممکن است همراه با عوارض متعدد مانند صدمه به قسمت فوقانی مجرای اشکی شود و یا پاره شدن لوله سیلیکون و باقیماندن گره آن در کیسه اشکی یا کانالیکول ها را به دنبال داشته باشد. در این گزارش به یک عارضه نادر ناشی از به غلط خارج کردن لوله سیلیکون از قسمت فوقانی مجرای اشکی اشاره شده است.
گزارش مورد: در یک خانم 53 ساله خارج کردن لوله سیلیکون از قسمت فوقانی مجرای اشکی موجب باقیماندن گره لوله سیلیکون در کانالیکول تحتانی و ایجاد کانالیکولیت مزمن ناشی از اکیتنومایسس همراه با سنگ مجرای اشکی شده است.
برداشتن لوله سیلیکون از طرف بالا ممکن است باعث صدمه به قسمت فوقانی مجرای اشکی شود. اگر در موقع خارج کردن لوله سیلیکون گره آن در بینی مشاهده نشود، با استفاده از روش اندوسکوپی می توان آن را پیدا کرد و لوله سیلیکون را بدون عارضه از طرف بینی خارج کرد.

پسر سه ساله ای با اشکریزش، توده ای روی پل بینی و هیپوپلازی بینی در همان طرف توده مراجعه نمود. در CT اسکن به عمل آمده نواحی متعدد کلسیفیکاسیون در داخل تومور و نقص خطی در استخوان فرونتال، هیپوپلازی، سینوس اتموئید چپ و حفره چپ بینی و فقدان کونکای چپ مشهود بود.
بیمار هیچ سابقه ای از تشنج و یا نقص نورولوژیک نداشت. رشد و تکامل چشم طبیعی بود. بررسی های هیستوپاتولوژیک به عمل آمده از توده پس از بیوپسی اکسیزیونال موید کوریوستوما کمپلکس متشکل از غضروف و استخوان بود. مناسب ترین نام برای این ناهنجاری که ما در منابع موجود به آن برخورد نکردیم به نظر می رسد «هیپوپلازی بینی همراه با کوریوستومای کمپلکس و انسداد مجرای نازولاکریمال» باشد.

دختر 19 ساله ای با علایم اشکریزش و ترشح خونی متناوب از پونکتوم چشم چپ مراجعه کرد. وی سابقه میل زدن مجرای اشکی 15 سال قبل به علت انسداد مجرای نازولایکریمال داشت. در لمس کانتوس داخلی، سختی و تندرنس مشاهده می شد. رادیوگرافی اربیت جسم خارجی فلزی را نشان داد که به نظر می رسید یک پروب لاکریمال باشد. پس از داکریوسیستورینوستومی همراه با خروج جسم خارجی علایم بیمار رفع شد و عودی از اشکریزش مشاهده نشد.