مجله علوم پزشکی رازی
سال دوازدهم شماره 4 (پیاپی 48، زمستان 1384)

این مطالعه بر روی ترشحات واژینال 500 نفر از زنان مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهرستان رباط کریم صورت گرفت. هدف بررسی تعیین میزان آلودگی به تریکوموناس واژینالیس و کاندیدا آلبیکنس در جامعه مورد مطالعه و ارزیابی دو رنگ لفلر و کربول فوشین رقیق شده در جهت تشخیص سریع تریکوموناس واژینالیس بوده است.
مطالعه انجام شده از نوع توصیفی بود. در این مطالعه از سه روش تشخیصی مقایسه ای یعنی: گسترش مستقیم، رنگ آمیزی و کشت استفاده شد.
شیوع تریکوموناس واژینالیس 7 مورد(1.4%) و کاندیدا آلبیکنس 67 مورد (13.4%) در جامعه مورد مطالعه بوده است. در طی مطالعه ای که انجام شد، در مورد ارتباط آلودگی به تریکوموناس واژینالیس، سن، میزان تحصیلات، تعداد زایمان، روش پیشگیری و وجود خارش، سوزش، مقاربت دردناک، ارتباط معنی داری به دست نیامد، در حالی که با PH واژن، وجود ترشحات آلوده و تعداد گلبول سفید در هر میدان میکروسکوپی ارتباطات معنی دار بود. (p<0.05) در مورد ارتباط آلودگی به کاندیدا آلبیکنس، سن، میزان تحصیلات، تعداد زایمان ارتباطات معنی داری به دست نیامد. در صورتی که با روش پیش گیری، وجود ترشحات آلوده، خارش، سوزش، مقاربت دردناک، ph واژن، تعداد WBCدر هر میدان میکروسکوپی ارتباطات معنی داری به دست آمد (p<0.05).
به کارگیری دو رنگ لفلر و کربول فوشین رقیق شده جهت تشخیص سریع کاندیدا آلبیکنس نتایج مطلوبی را به همراه داشت، در حالی که در رابطه با تشخیص تریکوموناس واژینالیس مناسب نبود.

در گزارش های متعدد از نقاط مختلف جهان فراوانی بالایی از همراهی ریفلاکس گوارشی در کودکان آسمی گزارش شده است ولیکن در این زمینه مطالعه ای در ایران انجام نشده است. مطالعه حاضر با هدف بررسی فراوانی ریفلاکس غیرطبیعی گوارشی در کودکان آسمی 16-2 ساله بستری در بخش کودکان بیمارستان رسول اکرم(ص) در طی سال های 1382-1372 انجام گرفته است.
طی این مطالعه مقطعی گذشته نگر، اطلاعات موجود در پرونده کلیه کودکان 16-2 ساله مبتلا به آسم که در طی 10 سال در بخش کودکان بیمارستان حضرت رسول اکرم(ص) بستری شدند، استخراج گردید.
از 70 کودک آسمی مورد مطالعه در این بررسی که جهت ریفلاکس گوارشی مورد بررسی قرار گرفتند، 40 کودک مبتلا به ریفلاکس گوارشی بودند(14/57درصد) که 15 کودک دختر و 25 کودک پسر بودند. 40 کودک آسمی مبتلا به ریفلاکس گوارشی براساس سن به سه گروه تقسیم شدند. گروه اول: کودکان 5-2 سال، گروه دوم: کودکان 10-5 سال و گروه سوم: کودکان 16-10 سال. فراوانی GER در سه گروه سنی 5-2 سال، 10-5 سال و 16-10 سال به ترتیب 75 درصد، 44 درصد و 46/38 درصد بود. در نتیجه بین سن و ابتلا به GER در کودکان آسمی ارتباط آماری معنی داری وجود داشت (01/0=p)و بیشترین درصد فراوانی GER به همراه آسم در گروه سنی 5-2 سال وجود داشت. علائم کلینیکی ریفلاکس گوارشی تنها در 11 کودک از 40 کودک آسمی مبتلا به ریفلاکس(5/27%) وجود داشت. به نظر می رسد علائم کلینیکی ریفلاکس در کودکان آسمی با GER شایع نمی باشد.
بهتر است در کودکان آسمی به خصوص در سنین پائین تر، حتی بدون نشانه های ریفلاکس بررسی جهت ریفلاکس انجام گردد.

شایع ترین علت تنگی راه هوایی، ترومای ناشی از انتوباسیون طولانی مدت است. این تنگی ها ممکن است به صورت دیررس علامت دار شده و به تدریج پیشرفت نمایند. برای پیشگیری از این عارضه، در بالغین، معاینه اندسکوپیک و تصمیم به انجام تراکئوستومی پس از هفت روز از گذشت انتوباسیون توصیه می شود. موثرترین روش درمانی برای درمان تنگی های کامل و نزدیک به کامل تراشه، رزکسیون سگمنتال و آناستوموز انتها به انتها است. توانایی جراح در آزادسازی تراشه به عوامل متعددی بستگی دارد. از جمله عوامل محدود کننده آزادسازی تراشه، ناتوانی در اکستانسیون گردن است. این مقاله به معرفی بیماری می پردازد که متعاقب ترومای غیرنافذ گردن، دچار شکستگی مهره های C2 و C3 گردن و صدمه نخاعی شده و پس از 40 روز انتوباسیون اندوتراکئال، با علایم مربوط به دشواری تنفسی پس از خارج کردن لوله بیهوشی، تراکئوستومی شده است. تقریبا یک سال پس از ترومال اولیه، در شرایطی که فیکساسیون گردن، جراحی آناستوموز را با مخاطراتی همراه ساخته بود، به طور کاملا موفق با حفظ عملکرد فیزیولوژیک حنجره و تراشه، لوله خارج شده است.

مولکول های MHC کلاس یک(کمپلکس اصلی سازگارنسجی) و ICAM-I(مولکول های چسبان داخل سلولی) نقش اساسی در بروز پاسخ های ایمنی دارند. طی مطالعات انجام شده مشخص شده است که میزان بروز این مولکول ها باعث تغییر و یا پیشرفت سلول های سرطانی از جمله سرطان های کلیه و پروستات می گردد و به طور قابل توجهی با تومورزایی، پیشرفت تومور و در نهایت متاستاز سلول های سرطانی ارتباط دارد. هدف از این مطالعه براساس این فرضیه است که احتمالا کاهش یا عدم بروز آنتی ژن های سطحی MHC کلاس یک و مولکول های محرک ICAM-I روی سلول های سرطانی پستان، مسوول پیشرفت یا متاستاز سرطان پستان می باشد.
بیست و پنج نمونه از بافت سرطان پستان و بیست و پنج نمونه از بافت تومور خوش خیم بیماران مبتلا، در محدوده سنی 65-35 ساله جهت مطالعه بروز میزان مولکول های MHC کلاس یک و ICAM-1 جمع آوری گردید. از نمونه ها بیوپسی تهیه و در ادامه از رنگ آمیزی ایمیونوفلورسنت غیرمستقیم و هماتوکسیلین ائوزین استفاده شد.
در بررسی های ایمیونوهیستوکمیکال و آنالیز پاتولوژیکی(جهت تعیین بدخیمی و درجه بیماری) از سلول های سرطانی در مقایسه با گروه کنترل که از سلول های بافت خوش خیم پستان تهیه شده بود، تنظیم منفی ابراز مولکول های سطحی MHC-1 و ICAM-1 در سطح سلول های سرطانی پستان مشاهده شد. نتایج با استفاده از برنامه SPSS آنالیز آماری گردید و در آز‍مون t-test با تعیین میانگین و انحراف معیار تفاوت ها، اختلاف معنی داری مشاهده گردید(p<001/0).
به طور کلی کاهش هر چه بیش تر مولکول های سطحی MHC-1 و ICAM-1 بر سطح سلول های سرطانی پستان و بافت زمینه ای پیرامون با پیشرفت درجه بدخیمی همراه است که در نتیجه باعث رشد تومور می گردد. بنابراین کاهش یا عدم بروز مولکول های MHC-1 و ICAM-1 در سطح سلول های سرطانی پستان زنان، مسوول پیشرفت تومور بدخیم می باشد.

بتاتالاسمی ماژور، آنمی شدید وابسته به تزریق خون است که به علت رسوب آهن حاصل از تزریق خون مکرر در غدد آندوکرین باعث نازایی می شود. در گذشته، حاملگی در تعداد کمی از بیماران تالاسمی گزارش می شد. اما بعد از درمان های مدرن، که به طور طولانی تزریق خون شده اند و گیرنده های آهن دریافت کرده اند، باعث حاملگی به طور خودبخود شده است.
بررسی بر روی پرونده ها(روش مطالعه Cross-sectional) انجام گرفت و اطلاعات به دست آمده به وسیله نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد. با توجه به این امر مطالعه ای بر روی 32 زن تالاسمی تحت درمان در دو مرکز بیمارستان حضرت علی اصغر و کلینیک تالاسمی که حاملگی خودبه خود صورت گرفته بود، انجام گرفت. هدف از این مطالعه به دست آوردن اطلاعاتی درباره حاملگی این بیماران، نحوه حامله شدن(خودبه خودی یا توسط هورمون تراپی) و نتایج حاصل از آن برای مادر و نوزاد بود. پرسشنامه ای تهیه و یافته های زیر به دست آمد.
12 مورد از بیماران، زایمان با سزارین داشتند و بقیه زایمان واژینال داشتند. وزن متوسط نوزادان 2678 گرم بود. تمام نوزادان نرمال بودند، 45 نوزاد ترم و 5 نوزاد پره ماچور و 12 مورد سقط خودبخودی داشتند. 27 نفر از مادران فاقد مشکل قلبی بودند و فقط 5 مورد دچار نارسایی قلبی شدند.
حاملگی برای مادر و نوزاد می تواند بدون ضرر باشد، در صورتی که بیماران تالاسمی از ابتدا تحت درمان وسیع و صحیح گذاشته شوند.

داروی مبودیپین یک داروی کلسیم آنتاگونیست بوده با ساختمان 4/1 دی هیدروپیریدین می باشد که در درمان فشار خون می تواند موثر باشد. در این مطالعه یک روش HPLC برای اندازه گیری این ماده در سرم ابداع شده که برای مطالعه فارماکوکنیتک این دارو پس از تجویز خوراکی در موش صحرایی بزرگ به کار گرفته شده است.
در این روش 1 cc از پلاسما و یا مایعات بیولوژیکی دیگر استاندارد داخلی (دیبودیپین) به 0.5 cc سرم افزوده شد. مبودیپین و استاندارد داخلی در 5 cc اتیل استات استخراج گردیده و در جریان ازت خشک شد و باقی مانده آن در 200 μl فاز متحرک حل شد و 20 μl به دستگاه HPLC با ستون C18 و دتکتور UV تزریق گردید. فاز متحرک شامل متانول (70%)، آب (25%) و استونیتریل (5%) با سرعت 1 ml در دقیقه بود.
نشان داده شد که در این روش این 2 ماده به خوبی از یکدیگر جدا شده و پیک های مداخله گر با مواد داخلی سرم ندارد. منحنی استاندارد آن در دامنه 10-500 ng/ml خطی بوده و قابلیت استخراج، بالای 90% می باشد. این نتایج در مطالعه فارماکوکینتیک این دارو پس از تجویز خوراکی یا وریدی به موش صحرایی، مورد آزمایش قرار گرفت و دیده شد که اگر چه، جذب این دارو از طریق خوراکی کم تر از 2% بود ولی دارو در بافت های مغز، قلب، کبد و کلیه به خوبی منتشر شده بود.

تامین منابع خونی سالم و کافی که بتواند نیازهای فیزیولوژیک افراد در حین عمل را فراهم کند، مشکلی جدی و قدیمی می باشد. یک متخصص بیهوشی باید دانش کافی پیرامون اندیکاسیون ها و عوارض انتقال خون داشته باشد. روش به کار گرفته شده در این مقاله نورموولمیک همودیلوشن حاد است که روشی توصیه شده و مورد تایید می باشد و احتمالا بسیاری از عوارض تزریق خون همولوگ با آن قابل پیشگیری است(نظیر واکنش های آلرژیک، انتقال عفونت ها،...). هدف از این مطالعه تعیین اثرات و عوارض و مزایای احتمالی آن نسبت به تزریق خون همولوگ می باشد.
در یک مطالعه کارآزمایی بالینی، بیماران ASA(American Society of Anesthesiology) یک و دو که تحت عمل جراحی هیپ و فمور به صورت الکتیو قرار می گرفتند در دو گروه 30 نفره بررسی شدند(در جمع 60 نفر). روش القا بیهوشی، نگهدارنده آن، فرد اینتوبه کننده، نوع محلول های مصرفی در دو گروه، مشابه بود. کیسه های خون پس از القاء بیهوشی توسط مسیر شریانی(Arterial line) به دست آمد. در مطالعه صورت گرفته تعداد ضربان قلب، متوسط فشار خون شریانی، میزان اشباع خون شریانی، میزان دی اکسید کربن جریان بازدمی، برون ده قلبی قبل از القاء بیهوشی، یک و دو ساعت بعد از شروع عمل و در انتهای عمل سنجیده شد و در دو گروه مقایسه گردید. حجم خون ریزی در پایان عمل در دو گروه مقایسه شد. تعداد کیسه خون های مصرفی نیز ثبت گردید.
تعداد ضربان قلب دو ساعت بعد، با یکدیگر اختلاف آماری معنی داری داشت(001/0=P). همچنین در پایان عمل هم به طور معنی داری در گروه اتولوگ بالاتر بود(001/0=P). متوسط فشار خون شریانی دو ساعت بعد و در پایان عمل در گروه اتولوگ به طور معنی داری بالاتر بود(005/0 & 02/0=p) میزان دی اکسید کربن جریان بازدمی یک ساعت، دو ساعت و در پایان عمل به طور معنی داری در گروه اتولوگ پایین تر از گروه همولوگ بود(00/0، 04/0، 05/0=p). حجم خون ریزی در پایان عمل به طور معنی داری در گروه اتولوگ پائین تر بود(00/0=p).
با توجه به نتایج حاصله، به نظر می رسد تعداد ضربان قلب در گروه اتولوگ پس از اخذ کیسه های خون بالاتر از گروه همولوگ که این استرس را نداشته اند بوده است ولی علی رغم این مسئله تغییر قابل ملاحظه و افزایشی در برون ده قلب(بر خلاف انتظار) اتفاق نیفتاده است و دو گروه تقریبا میزان برون ده قلبی مشابهی داشته اند. هم چنین متوسط فشار خون شریانی و دی اکسید کربن جریان بازدمی در دو گروه متفاوت و در گروه اتولوگ رضایت بخش تر بود. حجم خون ریزی هم در گروه اتولوگ به وضوح کمتر از گروه همولوگ بوده است. پس به نظر می رسد کنترل همودینامیک با روش اتولوگ مناسب تر و بهتر از همولوگ باشد.

بالون پمپ داخل آئورت(Intra Aortic Ballon Pump=IABP) یک دستگاه مکانیکی است که جهت کمک به حفظ جریان خون سیستمیک مورد استفاده قرار می گیرد و یک درمان پذیرفته شده در بیمارانی که علایم همودینامیک آن ها چه قبل و چه بعد از عمل جراحی شدیدا تحت مخاطره قرار گرفته، محسوب می شود. این مطالعه جهت بررسی عوامل تعیین کننده زنده ماندن یا زنده نماندن بیمارانی که بعد از جراحی قلب به بالون پمپ نیاز دارد انجام شده است.
این مطالعه به صورت گذشته نگر بر روی 46 بیمار از 2200 بیماری که طی یک سال تحت عمل جراحی بای پس عروق کرونر(Coronary Artery Bypass Grafting=CABG) در بیمارستان شهید رجایی تهران قرار گرفته اند و نیاز به بالون پمپ پیدا کرده اند انجام گرفته است. این بیماران به دو گروه: شامل گروهی که زنده ماندند(33 نفر) 2- گروهی که فوت کردند(13 نفر) تقسیم شدند، و گروه دوم به دو زیر گروه بیمارانی که از بالون پمپ جدا شدند و بیمارانی که از بالون پمپ جدا نشدند، تقسیم گردیدند. متغیرهای بررسی شده برای هر بیمار عبارتند از: سن، جنس، سطح بدن، سیگاری بودن، سابقه انفارکتوس میوکارد(Myocardial Infarction=MI) دیابت قندی، هیپرتانسیون، میزان کسر خروجی خون از بطن چپ (Ejection Fraction=EF) میزان فعالیت افراد بر حسب معیارهای انجمن قلب و عروق کانادا(Canadian Cardiovascular Society=CCS) سابقه عمل جراحی قلب، مدت زمان گردش خون برون پیکری(Cardio Pulmonary Bypass=CPB)، کلامپ آئورت(Aortic Cross Clamping=ACC)، وابستگی به بالون پمپ، تهویه مکانیکی و طول مدت بستری در بخش مراقبت های ویژه(Intensive Care Unit=ICU). اختلاف بین دو گروه به وسیله chi-Square و Student test آنالیز شده 05/0p< با اهمیت تلقی گردید.
کلیه افرادی که زنده ماندند 17/71درصد و در مورد افرادی که زنده نماندند 3/28درصد بود. افرادی که زنده نماندند از نظر میزان فعالیت طبق معیارهای انجمن قلب و عروق کانادا(CCS) بیشتر در کلاس III و IV بودند 03/0=p. همچنین میزان کسر خروجی خون از بطن چپ(EF) کم تری داشتند 013/0=p. مدت زمان پمپ و کلامپ آئورت طولانی تری داشتند 01/0=p و 02/0=p و در سایر موارد اختلاف معنی داری مشاهده نشد(05/0p>). از بیمارانی که زنده نماندند، 6 بیمار از بالون پمپ جدا شده و 7 بیمار از آن جدا نشدند ولی در نهایت همه آن ها به دلیل نارسایی قلبی، 009/0=p نارسایی کلیوی 059/0=p و نارسایی تنفسی 3/0=p فوت نمودند.
از این مطالعه می توان نتیجه گرفت که مهم ترین عامل مرگ در بیمارانی که از بالون پمپ جدا نشدند نارسایی قلبی بوده و بیمارانی که میزان کسر خروجی خون از بطن چپ کمتر از 30 درصد(30%EF<) داشته اند پیش آگهی بدتری را دارا بودند. در بیمارانی که از بالون پمپ جدا شدند به ترتیب نارسایی کلیه، نارسایی قلبی و تنفسی عامل تعیین کننده مرگ ومیر آن ها بوده است.

انسداد شریان اندام ها باعث ایسکمی می شود. رفع این انسداد و برقراری مجدد جریان خون(رپرفیوژن) باعث ایجاد آسیب بیشتر بافتی می گردد که به نام آسیب ناشی از رپرفیوژن موسوم است. رادیکال های آزاد مشتق از اکسیژن، در آسیب ناشی از رپرفیوژن دخیل می باشند. در این مطالعه اثر 5-آمینوسالیسیلیک اسید (5-ASA) در آسیب ناشی از ایسکمی و رپرفیوژن در موش های صحرایی که کلیه راست آن ها با عمل جراحی برداشته شده بود(نفروکتومی)، بررسی شد.5-ASA یک اسکاونجر قوی رادیکال های آزاد اکسیژن می باشد و در زخم های کولونی برای ایجاد بهبودی تجویز می شود.
مطالعه انجام شده از نوع تجربی (Experimental) بود. موش های صحرایی نر نژاد Wistar که قبلا نفروکتومی شده بودند،5-ASA (300mg/kg) را به صورت داخل صفاقی(I.P) دریافت کردند. سپس شریان کلیوی چپ به مدت 45 دقیقه بسته شد(ایسکمی) و بعد از این مرحله، پس از 24 ساعت (در گروه دارای رپرفیوژن 24 ساعته) و 48 ساعت (در گروه دارای رپرفیوژن 48 ساعته) جریان خون در شریان مجددا برقرار گردید. بعد از رپرفیوژن 24 و 48 ساعته، سطح کراتی نین و نیتریک اکساید(NO) سرم و ادرار به عنوان پارامترهایی که عملکرد کلیه را بعد از آسیب ناشی از ایسکمی و رپرفیوژن نشان می دهند اندازه گیری شد.
بعد از رپرفیوژن 24 ساعته،5-ASA (300mg/kg) باعث افزایش سطح کراتی نین سرم و کاهش سطح کراتی نین ادرار و نیتریک اکساید سرم در مقایسه با گروه کنترل شده بود (P<0.05-0.0001)، در حالی که در گروه دارای رپرفیوژن 48 ساعته،5-ASA (300mg/kg) تاثیر معنی داری روی سطح این پارامترها در مقایسه با گروه کنترل نداشت.
5-ASA با دوز 300mg/kg، به صورت تزریق داخل صفاقی متعاقب ایسکمی (45 دقیقه) و رپرفیوژن (24 ساعته)، باعث ایجاد آسیب در بافت کلیه می شود. بیوپسی کلیه، بررسی های ایمنوفلوروسنس و آزمایشگاهی جهت شناخت مکانیسم های دخیل در این اثر نفروتوکسیسیتی 5-ASA، پیشنهاد می شود.

سینوزیت قارچی مهاجم یک بیماری(عفونت فرصت طلب) است که توسط قارچ های مختلفی از قبیل آسپرژیلوس و موکوراسه ایجاد می شود، ولی موکوراسه شایع تر از آسپیرژیلوس می باشد. موکورمایکوزیس یک عفونت فرصت طلب و حاد قارچی بوده که عموما در بیمارانی با بیماری زمینه ای دیده می شود. دارای اشکال مختلف کلینیکی از جمله درگیری رینوسربرال و درگیری دستگاه عصبی مرکزی (CNS) و بسیار تهاجمی با مرگ و میر بالا است. از آن جا که در مورد درمان بیماران فوق، روش مشخصی وجود ندارد و با توجه به تعداد نسبتا زیاد این بیماران، هدف از این مطالعه ارایه پروتکل درمانی بود.
در این مطالعه گذشته نگر توصیفی (Case series)، گروه مورد مطالعه شامل بیمارانی بود که به این مرکز ارجاع داده شد و یا خود مستقیما مراجعه نموده بودند. بیماران سریعا نمونه گیری شده و بعد از تائید پاتولوژی، پروتکل مناسب تحت بررسی انتخاب می شد. شایع ترین درگیری، درگیری بینی و فضای اربیت(4/52%) و سپس به ترتیب درگیری بینی و فضای اربیت به همراه مغز(1/38%) و درگیری بینی به تنهایی(5/9%) می باشند. از 21 بیمار، 14 نفر مرد(7/66%) و 7 نفر زن(3/33%) بودند. 19 بیمار، بیماری زمینه ای داشتند. دیابت به تنهایی در 10 بیمار، دیابت و نارسایی کلیه در 4 بیمار، ALL در 2 بیمار، مراحل انتهایی نارسایی کلیه در 1 بیمار، لوپوس در 1 بیمار و CLL نیز در 1 بیمار مشاهده شد. 12 بیمار(1/57%) زنده مانده و 9 بیمار(9/42%) فوت نموده بودند. از بین این بیماران 2 بیمار که تنها درگیری بینی داشتند هر دو زنده ماندند، از 11 بیماری که درگیری بینی و سینوس داشتند تنها یک بیمار فوت نمود و تمام بیمارانی که درگیری بینی و سینوس به همراه درگیری مغز داشتند فوت نموده بودند.
درمان شامل تشخیص زودرس، درمان بیماری زمینه ای و دبریدمان مناسب و درمان دارویی می باشد. جراحی در بررسی ما براساس وسعت درگیری بوده و به 3 گروه تقسیم می شود: الف: در بیمارانی که بیماری محدود به بینی و سینوس است. تنها دبریدمان بینی و سینوس انجام می گیرد. ب: در بیمارانی که بیماری اربیت را نیز درگیر کرده است، تخلیه اربیت نیز به مراحل جراحی اضافه می شود. ج: وقتی درگیری مغزی به موارد بالا اضافه می گردد، پروگنوز ضعیف بوده و اقدامات درمانی و جراحی در بقای بیمار تاثیر ندارد.

پارگی زودرس کیسه آب یکی از مسایل شایع مامایی است و القای موفق زایمان خصوصا در مواردی که Bishop score پایین است، عامل مهمی در کاهش بروز عوارض مادری و جنینی می باشد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی اثر میزوپروستول واژینال بر طول مدت زایمان در موارد پارگی زودرس و قبل از ترم کیسه آب و Bishop score پایین است.
در این بررسی که به صورت کارآزمایی بالینی با تخصیص تصادفی انجام شد، 108 خانم باردار با تشخیص پارگی زودرس کیسه آب در سن بارداری 37-29 هفته و با 4Bishop score≤ که اندیکاسیون ختم بارداری داشتند، در دو گروه مساوی تحت القای زایمان با 25 میکروگرم میزوپروستول واژینال و متعاقبا اکسی توسین(مورد) یا اکسی توسین به تنهایی(شاهد) قرار گرفته و از نظر طول مدت زایمان، نحوه زایمان، و عوارض جانبی مقایسه گردیدند. براساس نتایج حاصل از این بررسی، فاصله زمانی بین القاء دردهای زایمانی تا زایمان در گروه مورد کمتر از گروه شاهد بود(01/248±68/507 دقیقه در مقابل 38/246±66/596 دقیقه)(005/0=p). علیرغم تشابه میزان کلی سزارین در دو گروه، میزان سزارین به علت عدم پاسخ به القای زایمان در گروه مورد کمتر از شاهد بود(9% در مقابل 19%)(004/0=p). دو گروه از نظر وزن هنگام تولد و آپگار دقیقه اول و پنجم نوزادان تفاوتی نداشتند. تاکی سیستول در هیچ یک از گروه ها مشاهده نشد. عوارض میزوپروستول شامل دو مورد(7/3%) سردرد(که به مسکن پاسخ داد) و 3 مورد(5/5%) تهوع(که نیاز به درمان خاصی نداشت) بود.
با توجه به نتایج این بررسی، به نظر می رسد که از میزوپروستول واژینال می توان جهت کاهش طول مدت Labor در موارد پارگی های زودرس و قبل از ترم کیسه آب با Bishop score پایین به عنوان روشی موثر، ایمن و اقتصادی استفاده کرد.

با توجه به اهمیت بررسی پیش آگهی بیماران ترومایی، جهت اصلاح روش های درمانی و مراقبتی از این بیماران پژوهش حاضر به عمل آمد.
2003 بیمار حادثه دیده در بیمارستان حضرت رسول اکرم(ص) تهران از تاریخ اول مرداد 1382 لغایت آخر اردیبهشت ماه 1383 به صورت آینده نگر مورد بررسی قرار گرفتند. به طوری که در این مطالعه، مشخصات دموگرافیک بیماران که شامل سن، جنس بیمار، نوع تروما، مکانیزم حادثه و ISS(Injury Severity Score)، RTS(Revised Trauma Score) و عوامل نشانگر پیش آگهی که شامل مدت بستری بیماران و میزان مرگ و میر بود، با مطالعات استاندارد مقایسه شد.
این مطالعه نشان داد که تروما بیماری مردان جوان بوده و شایع ترین مکانیزم آن تصادف با موتورسیکلت می باشد و مدت بستری این بیماران 5/8 روز است(در برابر 7/9 در مطالعه MTOS). میزان مرگ و میر این بیماران به طور واضحی(005/0

نتیجه گیری

در ارزیابی پیش آگهی با استفاده از معیارهای Z و W مشخص شد که میزان مرگ و میر در مرکز مورد مطالعه، از استاندارد جمعیت، 9/2 نفر در هر 100 بیمار بالاتر است.

کلیدواژگان: تروما، ضایعه، پیش آگهی

تامین منابع خونی سالم و کافی که بتواند نیازهای فیزیولوژیک افراد در حین عمل را فراهم کند، مشکلی جدی و قدیمی می باشد. یک متخصص بیهوشی باید دانش کافی پیرامون اندیکاسیون ها و عوارض انتقال خون داشته باشد. روش به کار گرفته شده در این مقاله نورموولمیک همودیلوشن حاد است که روشی توصیه شده و مورد تایید می باشد و احتمالا بسیاری از عوارض تزریق خون همولوگ با آن قابل پیشگیری است(نظیر واکنش های آلرژیک، انتقال عفونت ها،...). هدف از این مطالعه تعیین اثرات و عوارض و مزایای احتمالی آن نسبت به تزریق خون همولوگ می باشد.
در یک مطالعه کارآزمایی بالینی، بیماران ASA(American Society of Anesthesiology) یک و دو که تحت عمل جراحی هیپ و فمور به صورت الکتیو قرار می گرفتند در دو گروه 30 نفره بررسی شدند(در جمع 60 نفر). روش القا بیهوشی، نگهدارنده آن، فرد اینتوبه کننده، نوع محلول های مصرفی در دو گروه، مشابه بود. کیسه های خون پس از القاء بیهوشی توسط مسیر شریانی(Arterial line) به دست آمد. در مطالعه صورت گرفته تعداد ضربان قلب، متوسط فشار خون شریانی، میزان اشباع خون شریانی، میزان دی اکسید کربن جریان بازدمی، برون ده قلبی قبل از القاء بیهوشی، یک و دو ساعت بعد از شروع عمل و در انتهای عمل سنجیده شد و در دو گروه مقایسه گردید. حجم خون ریزی در پایان عمل در دو گروه مقایسه شد. تعداد کیسه خون های مصرفی نیز ثبت گردید.
تعداد ضربان قلب دو ساعت بعد، با یکدیگر اختلاف آماری معنی داری داشت(001/0=P). همچنین در پایان عمل هم به طور معنی داری در گروه اتولوگ بالاتر بود(001/0=P). متوسط فشار خون شریانی دو ساعت بعد و در پایان عمل در گروه اتولوگ به طور معنی داری بالاتر بود(005/0 & 02/0=p) میزان دی اکسید کربن جریان بازدمی یک ساعت، دو ساعت و در پایان عمل به طور معنی داری در گروه اتولوگ پایین تر از گروه همولوگ بود(00/0، 04/0، 05/0=p). حجم خون ریزی در پایان عمل به طور معنی داری در گروه اتولوگ پائین تر بود(00/0=p).
با توجه به نتایج حاصله، به نظر می رسد تعداد ضربان قلب در گروه اتولوگ پس از اخذ کیسه های خون بالاتر از گروه همولوگ که این استرس را نداشته اند بوده است ولی علی رغم این مسئله تغییر قابل ملاحظه و افزایشی در برون ده قلب(بر خلاف انتظار) اتفاق نیفتاده است و دو گروه تقریبا میزان برون ده قلبی مشابهی داشته اند. هم چنین متوسط فشار خون شریانی و دی اکسید کربن جریان بازدمی در دو گروه متفاوت و در گروه اتولوگ رضایت بخش تر بود. حجم خون ریزی هم در گروه اتولوگ به وضوح کمتر از گروه همولوگ بوده است. پس به نظر می رسد کنترل همودینامیک با روش اتولوگ مناسب تر و بهتر از همولوگ باشد.

سوء تغذیه پروتئین انرژی یکی از مشکلات جوامع به ویژه در کودکان زیر 5 سال می باشد. با توجه به عوارض شناخته شده و گزارش های متفاوت و متناقص از شیوع اختلال به ویژه عوامل موثر بر بروز آن، این بررسی انجام گرفته است. هدف از این مطالعه تعیین شیوع و عوامل موثر بر سوء تغذیه پروتئین انرژی در کودکان کمتر از 5 سال است.
مطالعه به روش توصیفی مقطعی از مهرماه تا اسفندماه 1381 در شهرستان ساوجبلاغ انجام گرفته است. نمونه ها براساس 20% شیوع سوء تغذیه و حدود اطمینان 95% و با محاسبه اثر طرح 8/1 و درصد خطای 03/0 تعیین شدند. با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای1243 کودک انتخاب شدند.(632 نمونه روستایی و 603 نمونه شهری). داده ها توسط پرسش نامه، مصاحبه و مشاهده جمع آوری شدند.
مهم ترین یافته ها در این مطالعه عبارت بودند از: شیوع از رشد بازماندگی در دختران بیش از پسران بود به ترتیب (1/12%، 7/8%)، شیوع کم وزنی در بین دختران(7/4%) و در پسران(7/3%) بود، سن(043/00) کودکان با سوء تغذیه رابطه معنی داری داشت. بین سوء تغذیه و کالری رژیم غذایی رابطه معنی داری وجود داشت(038/p>0)(در گروه سنی 4-3 سال). هم چنین در این مطالعه رابطه معنی داری بین وزن برای قد، برای سن و پروتئین کم در رژیم غذایی نشان داده شد(01/0

نتیجه گیری

براساس یافته های این مطالعه کودکان مبتلا به سوء تغذیه خفیف بودند. از عوامل تعیین کننده موثر شناخته شده در سوء تغذیه کودکان زیر 5 سال شهرستان ساوجبلاغ در این بررسی می توان از عدم استفاده از غذای کمکی(045/00) و صرف نصف درآمد خانوار برای خرید مواد غذایی(039/0

کلیدواژگان: شیوع، عوامل موثر، سوء تغذیه پروتئین، انرژی، کودکان زیر 5 سال

تاکنون گاز کلر به عنوان یک عامل تحریکی برای غشاهای موکوسی و لوله های تنفسی شناخته شده است و می تواند سبب افزایش رادیکال های آزاد گردد. رادیکال های آزاد موجب تخریب سلولی می گردند. هدف از این مطالعه اندازه گیری محتوی DNA و سیکل سلولی در گلبول های سفید خون پس از مسمومیت با گاز کلر می باشد.
این مطالعه که از نوع تجربی در محیط آزمایشگاه است، بر روی هشتاد موش نر(چهل موش به عنوان نمونه و چهل موش به عنوان کنترل) انجام گرفت. اولین گروه نمونه در طی سه هفته مورد مسمومیت قرار گرفتند و سپس نمونه خون آن ها جمع آوری گردید. سیکل سلولی و محتوی DNA به وسیله تکنیک فلوسیتومتری ارزیابی شد.
بررسی نشان داد که گاز کلر بر سیکل سلولی و محتوی DNA گلبول های سفید موش های سوری تاثیر گذاشته و سبب تغییر در فازهای سلولی شده است به طوری که بر فاز G0G1 اثر کاهنده و بر G2M و S اثر فزاینده داشته است(05/0 < p).
به عنوان نتیجه کلی کلر بر روی سیکل سلولی و محتوی DNA گلبول های سفید به طور معنی داری اثر داشته و به نظر می رسد که مانند یک ماده میتوژن عمل کند.

تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی، یکی از عوارض مهم جراحی ها می باشد. شیوع این عارضه در لاپاراسکوپی 40 تا 75درصد ذکر شده است. با توجه به عواقب خطرناک تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی، روش های مختلفی برای کنترل آن به کار می رود. طب سوزنی از دیرباز در چین مورد استفاده قرار می گرفته و امروزه تکنیک های جایگزین آن مثل طب فشاری در درمان بیماری ها به کار می رود. گزارش هایی مبنی بر کنترل تهوع و استفراغ بعد از عمل با اکوپرشر وجود دارد.
مطالعه انجام شده از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی بود. هدف از این مطالعه تعیین میزان تاثیر این روش در کنترل تهوع و استفراغ است. در این مطالعه با محاسبه حجم نمونه 88 خانم در سنین باروری که لاپاراسکوپی تشخیصی می شدند، افراد تحت مطالعه به دو گروه 44 نفری به صورت تصادفی تقسیم شده و برای یک گروه دست بند طب فشاری(Acupressure) استفاده شد و برای گروه دیگر، مراقبت های معمول در نظر گرفته شد، سپس وقوع تهوع و استفراغ یک و شش ساعت پس از عمل جراحی و شدت آن در دو گروه ارزیابی و ثبت گردید و توسط تست های آماری Ch2 و T-test مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
سن و وزن در دو گروه اختلاف آماری معنی داری نداشت. به طور کلی، میزان وقوع تهوع و استفراغ 2/43درصد بوده است که در مرحله ریکاوری 15درصد و در شش ساعت پس از عمل 42درصد بود. 8 نفر علایم خفیف، 12 نفر متوسط و 17 نفر علایم شدید داشتند. این مقادیر در اکوپرشر به ترتیب 6، 4، 15، 6، 16 و 5 نفر و در گروه شاهد 6، 4، 22، 8، 22و 12 نفر بود. اختلاف مشاهده شده در هیچ کدام از موارد معنی دار نبود.
بنابراین طب فشاری نقش مهمی در کنترل تهوع و استفراغ بعد از عمل ندارد ولی با توجه به کم هزینه بودن و نداشتن عارضه جانبی می توان آن را در کنار دیگر تمهیدات به کار برد.

آنزیم آدنوزین دآمیناز در تشخیص پلورال افیوژن سلی به کار می رود. با توجه به این واقعیت که در کشورهایی که شیوع سل در آن ها زیاد است، تست ADA از حساسیت و ویژگی زیادی برخوردار بوده و به همین علت نقش مهمی در بررسی های تشخیصی پلورال افیوژن های لنفوسیتی اگزوداتیو دارد و در عین حال این تست ارزان و از نظر اقتصادی به صرفه است. در ایران در رابطه با استفاده از این تست در تشخیص انواع پلورال افیوژن های لنفوسیتی، هیچ گونه تحقیقی صورت نگرفته است. در این مطالعه، به منظور تعیین ارزش تشخیصی آنزیم ADA در تشخیص انواع پلورال افیوژن های لنفوسیتی، میزان این آنزیم را در انواع نمونه های افیوژن مورد مقایسه قرار دادیم و هم چنین نتایج را با کشت مایع پلور و بیوپسی نیز مقایسه کردیم.
65 نمونه مایع پلورال لنفوسیتی(تعداد لنفوسیت ها بیش از 50%) بررسی شدند که شامل 25 مورد افیوژن ناشی از سل، 13 نفر مبتلا به ترومبوآمبولی ریوی، افیوژن های بدخیم 17 مورد، افیوژن های ناشی از CHF 5 مورد، افیوژن های مربوط به PTE 13 نفر و 2 مورد نمونه ناشی از CABG بودند. در همه بیماران میزان آنزیم ADA اندازه گیری شد و نتایج آن توسط تست Pearson Chi Square بررسی گردید.
مقدار ADA به سطح تشخیصی برای سل(45u/l) برای 22 مورد بوده است. این نتایج در دو بیمار مبتلا به بدخیمی و دو بیمار مبتلا به پنومونی مشاهده گردید. در بقیه بیماران، میزان این آنزیم کمتر از 45u/l گزارش گردید. حساسیت و ویژگی تست ADA در تشخیص پلورال افیوژن سلی به ترتیب 88درصد و 90درصد محاسبه گردید. به منظور افتراق معنی دار در مثبت بودن تست ADA در پلورال افیوژن سلی و غیرسلی تست Pearson Chi square کار رفت و 005/0>p گزارش گردید.
سطح آنزیم ADA در پلورال افیوژن های نفوسیتی غیرسلی به ندرت از میزان تشخیصی در نظر گرفته شده برای سل(45u/L) بالاتر می رود، و با توجه به تست Pearson Chi Square ارتباط معنی داری بین سطح آنزیم ADA در پلورال افیوژن سلی با سایر پلورال افیوژن های لنفوسیتی ناشی از علل دیگر وجود دارد(P<0.005). بنابراین می توان از این تست به عنوان یک تست تشخیصی در پلورال افیوژن های لنفوسیتی ناشی از سل استفاده نمود.

سونوگرافی داپلر یک روش بسیار مهم برای بررسی بیماری های کلیوی است و اطلاعات به دست آمده در مورد آناتومی عروق و همودینامیک در تشخیص بسیاری از بیماری ها کمک کننده می باشد. با توجه به این که در مورد معیارهای نرمال داپلر در منابع گوناگون اتفاق نظر وجود ندارد و توصیه می شود که هر مرکز استاندارد مربوط به خود را تهیه کرده و به کار ببرد و همچنین با توجه به این که نتایج مطالعات قبلی بیانگر آن است که اکثر معیارهای بیولوژیک در جوامع مختلف با هم تفاوت معنی دار دارند لازم بود مطالعه ای بر روی افراد ایرانی سالم به عمل آمده و معیارهای گوناگون داپلر در شریان های کلیوی اندازه گیری و حدود نرمال تعیین شود تا در مطالعات بالینی و تفسیر نتایج از این مقادیر استفاده گردد. مطالعه حاضر به منظور تعیین حدود طبیعی معیارهای سونوگرافی داپلر در شریان های کلیوی در افراد ایرانی صورت گرفت.
در این بررسی 256 نفر افراد سالم، شامل 126 زن(2/49%) و 130 مرد(8/50%) تحت سونوگرافی داپلر قرار گرفتند. میانگین سن افراد مورد مطالعه 1/31 سال با انحراف معیار 64/8 و حداقل سن 14 سال و حداکثر سن 57 سال بود. در هر مورد معیارهای داپلر شریان های کلیوی اندازه گیری شد و حدود طبیعی معیارهای داپلر در شریان های کلیوی محاسبه گردید.
در شریان های کلیوی میانگین PSV معادل 01/86(80/87 و 25/84) و میانگین EDV معادل (37.80، 40.40) 39.01 cm/s محاسبه گردید. همچنین در شریان های داخل کلیوی میانگین PSV معادل (72.89، 77.12) 75.32 cm/sو میانگین EDV معادل (31.45، 33.41) 32.23 cm/s و میانگین RI معادل 55/0(56/0 و 54/0) و میانگین AT معادل (28.35، 30.75) 29.35 cm/ محاسبه گردید.
اندازه های به دست آمده فوق، معیارهای سونوگرافی داپلر در افراد ایرانی سالم بوده و توصیه می شود در بررسی های بالینی مورد استفاده قرار گیرد.

پارگی طحال در صورتی که سابقه ضربه وجود نداشته باشد شایع نیست ولی از لحاظ کلینیکی حایز اهمیت است. اگر این پارگی به موقع تشخیص داده نشود و درمان صورت نگیرد، با نتایج وخیمی همراه است. شکل بالینی پارگی طحال با درد در قسمت فوقانی چپ شکم شروع می شود موجب تندرنس و حتی عضلات شکم(Muscle guarding) می گردد و به شوک هموراژیک می انجامد. در صورت عدم وجود تارخچه تروما، تشخیص های افتراقی دیگری شامل اولسرپپتیک پرفوره شده، آنژین صدری، انفارکتوس میوکارد، آمبولی ریه، حاملگی خارج از رحم، آپاندیسیت و دیورتیکولیت حاد مطرح است. در این مقاله موردی از پارگی طحال در خانم باردار گزارش می شود که بیمار با شوک هموراژیک مراجعه کرد و سابقه هیچ گونه تروما و ضربه به طحال نداشته است. درمان به موقع موجب نجات جان مادر گردید.

هدف از انجام این مطالعه مقایسه مقاومت و کمپلیانس دینامیک راه هوایی بین لوله تراشه کافدار و لوله لارنژیال، در بیهوشی داخل وریدی کامل می باشد. امروزه کاهش مقاومت راه هوایی و بهبود کمپلیانس دینامیک (به معنای پذیرش ریه های بیمار در مقابل ورود هوا با فشار مثبت) حین تهویه مکانیکی، خواه در بخش مراقبت های ویژه و خواه در حین بیهوشی عمومی و به خصوص در بیمارانی که دچار مشکلات ریوی هستند، یک هدف مطلوب جهت کنترل وضعیت همودینامیک و جلوگیری از باروترومای ریوی بیمار می باشد. از طرفی کنترل راه هوایی حین عملیات احیا قلبی ریوی و یا برقراری راه هوایی در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه و نهایتا بیماران حین بیهوشی که نیاز به لوله گذاری تراشه دارند، خود مستلزم پذیرش صدمات ناشی از لارنگوسکوپی است و در عین حال نیاز به پرسنل ورزیده و تعلیم دیده دارد. هدف از این مطالعه استفاده از روشی است که نیازمند پرسنل ورزیده و لارنگوسکوپی نباشد و از طرف دیگر مقاومت راه هوایی و کمپلیانس دینامیکی نزدیک به روش استاندارد موجود که همان لوله تراشه کافدار می باشد، داشته باشد.
مطالعه انجام شده از نوع کارآزمایی بالینی(Clinical trial) بود و تعداد 34 بیمار (22 مرد و 12 زن) با میانگین سنی 4/12 ± 1/33 سال که حداقل سن 16 سال و حداکثر سن 53 سال داشتند تحت بررسی قرار گرفتند. این بیماران جزو ASA کلاس I یا II بوده و کاندید عمل جراحی ارتوپدی بودند (عمل ارتوپدی از جهت به حداقل رسانیدن ریسک آسپیراسیون انتخاب شده بود). برای انتخاب این بیماران نیز از روش تصادفی ساده استفاده شد. بیماران با روش (TIVA=Total Intravenus Anesthesia) (به این معنا که تمام داروهای مورد استفاده در بیهوشی به صورت وریدی استفاده شده است) بیهوش شده و برای این کار از پروپوفل به عنوان داروی بیهوشی و فتنانیل به عنوان داروی ضد درد و پاولن(Pancrunium) برای شل کردن بیمار استفاده شد. ضمنا پاولن به این دلیل که حداقل آزادسازی هیستامین را دارد و لذا روی مقاومت راه هوایی بی تاثیر می باشد، استفاده شد. جهت اندازه گیری مقاومت راه هوایی و کمپلیانس دینامیک، دستگاه NICOM به کار رفت که اندکس های مورد مطالعه را بر اساس 2CO موجود در هوای بازدمی اندازه می گیرد.
نتایج به دست آمده به کمک آزمون آماری t سنجش شد. در نتایج به دست آمده مشاهده شد تفاوت معنی داری)05/0< p (بین میانگین مقاومت راه هوایی در لوله تراشه (55/1 ± 38/7) و در لوله لارنژیال (87/3 ± 35/34) وجود دارد، پس مقاومت راه هوایی در لوله لارنژیال بالاتر است. تفاوت معنی دار بین کمپلیانس دینامیک راه هوایی در لوله تراشه (06/7 ± 55/44) و لوله لارنژیال (54/4 ± 08/26) وجود دارد، به این معنا که کمپلیانس دینامیک لوله لارنژیال پایین تر است. همین طور تفاوت معنی دار آماری بین برون ده قلبی بین دو لوله وجود دارد، به این صورت که در لوله تراشه برون ده (207/0 ± 37/5) و در لوله لارنژیال (34/0 ± 605/4) می باشد، به این معنا که برون ده قلبی در لوله لارنژیال پایین تر است. از مطالعه انجام شده مشخص می شود، اگر چه لوله لارنژیال به عنوان یک جایگزین مناسب در موارد لوله گذاری مشکل یا در موارد احیاء قبلی ریوی مناسب است ولی با توجه به مقاومت بالای راه هوایی و کمپلیانس دینامیک پایینی که ایجاد می کند، از یک طرف باعث افت برون ده قلبی و از طرفی در بیماران ریوی باعث آسیب ریوی می شود، پس روش مناسبی به عنوان جایگزین لوله تراشه در تمام موارد نمی باشد.

مایکوباکتریوم توبرکلوزیس عامل مرگ حدود 3 میلیون نفر در سراسر جهان است. بنابراین به تنهایی مهم ترین عامل مرگ ناشی از بیماری های عفونی در کره زمین می باشد. علاوه بر درگیری های متعددی که در ارگان های مختلف بدن ایجاد می کند، شایع ترین علت نارسایی فوق کلیه به ویژه در کشورهای توسعه نیافته است. درگیری غده فوق کلیه در مرحله حاد به صورت بزرگ شدگی منتشر و در مراحل بعد به صورت کوچک شدن غده است. بیمار مورد نظر پسر بچه 5/3 ساله اهل سنندج بود که به دلیل توده شکمی به این مرکز ارجاع شده بود. بیمار از 5/2 سال پیش دچار اسهال مزمن و کم خونی فقر آهن مقاوم به درمان شده، در سونوگرافی شکم علایم آدنوپاتی در ناحیه پاراآئورتیک و خلف پریتوئن مشهود نبود ولی در پل فوقانی کلیه راست(ناحیه آدرنال)، تصویر توده هیپواکو با دود مشخص و بدون کلسیفیکاسیون مشاهده شد و بیمار با تشخیص های ویلمزونوروبلاستوم تحت بررسی قرار گرفت.

اریون در ایران آندمیک است. به علت بالا بودن درصد افراد غیرواکسینه جوان (کمتر از 15 سال) در ایران، احتمالا بروز اریون و عوارض آن در مقایسه با کشورهای توسعه یافته قبل از واکسیناسیون عمومی بیشتر است. هدف از این تحقیق تعیین نقش اریون در کری عصبی کودکان بوده است.
این مطالعه مقطعی توصیفی در سال های 1382-1381 بر روی 87 کودک حداکثر تا 14 سال مبتلا به کری عصبی و 30 کودک شاهد در بخش کودکان و گوش و حلق و بینی بیمارستان رسول اکرم (ص) تهران انجام گرفت. در نمونه خون کودکان، وجود IgM و IgG اختصاصی اریون به روش الیزا بررسی شد.
میانگین سنی افراد تحت بررسی، 9/27±8/39 ماه و 6/60 درصد پسر و 4/39 درصد دختر بودند. گروه سنی 3 تا 5 سال بیشترین فراوانی(5/51%) و سن بالاتر از 10 سال کمترین فراوانی را داشتند. عفونت حاد اریون(IgM) در 3/8درصد و ایمنی قبلی به اریون(IgG) در 1/24درصد کل موارد دیده شد. بیشترین فراوانی عفونت حاد اریون IgM) مثبت) در گروه سنی 3 تا 5 سال بود و در گروه های سنی مختلف تفاوت نداشت(p=0.11) بیشترین فراوانی ایمنی قبلی اریون IgG) مثبت) در گروه سنی 5-3 سال و در گروه های سنی مختلف متفاوت بود(p=0.05) ابتلا به عفونت حاد(IgM) و قبلی اریون(IgG) به جز میانگین سن کودکان (p=0.015; 0.013)، در گروه بیمار و شاهد و دو جنس تفاوتی با گروه غیرمبتلا نداشت (p=1; 0.4) درصد کل کودکان فاقد ایمنی به اریون بودند. 24درصد کودکان با کاهش شنوایی (مانند کودکان سالم) ایمنی به اریون داشتند. 8/8 درصد کودکان 3 تا 5 سال گروه بیمار در مقایسه با 8/6 درصد گروه شاهد، مبتلا به عفونت حاد اریون بودند (p=0.11) اما ایمنی قبلی به اریون در گروه بیمار کمتر از شاهد بود (p=0.04).
بنابراین عفونت اریون در کودکان 3 تا 5 سال مبتلا به کاهش شنوایی عصبی شایع تر و مهم تر از سایر سنین است. چون با افزایش سن ابتلا به اریون، احتمال بروز کاهش شنوایی عصبی هم افزایش خواهد یافت. پیشگیری از اریون با واکسن موثر و ارزان اریون کمک کننده است. بنابراین با انجام واکسیناسیون وسیع اریون در جمعیت کمتر از 20 سال، می توان هزینه ابتلا به اریون و عوارض آن را کاهش داد.

پولیپ های کولورکتال از شایع ترین ضایعاتی است که آسیب شناسان با آن مواجه می شوند. در آمریکا، کولونوسکوپی و سیگموئیدوسکوپی برای همه بیماران بالای 40 سال پیشنهاد می شود. پیشرفت ضایعات آدنوماتوس به سرطان بدخیم معروف به توالی آدنوم کارسینوم(Adenoma-Carcinoma Sequence) است. معمولا همه بدخیمی های کولورکتال تغییرات ژنتیکی را از خود نشان می دهند. در بین این تغییرات ژنتیکی، موتاسیون ژن های سرکوب کننده تومور APC و P53 مهم ترین آن ها می باشند. هدف از این تحقیق بررسی مقایسه ای شیوع موتاسیون های جهش های ژنتیکی در ژن های APC و P53 در پولیپ های آدنومایی کولون از نوع دیسپلازی خفیف با نوع شدید بوده است.
مطالعه انجام شده از نوع مقطعی (cross sectional) بود. 60 مورد پولیپ های آدنوماتوس کولون که 30 مورد آن ها از نوع درجه پایین و 30 مورد دیگر از نوع درجه بالا بودند، در این تحقیق بررسی شدند. این مطالعه با مراجعه به فایل های آسیب شناسی موجود در بیمارستان های مهر، حضرت رسول و شهدای هفتم تیر و بررسی بلوک های پارافینه و بررسی از نظر بروز موتاسیون های APC و P53 بین آن ها با روش PCR انجام شد. سپس نتایج با آزمون های آماری کای دو(Chi-square) و T-test مورد ارزیابی قرار گرفتند.
بروز موتاسیون APC در پولیپ های درجه پایین و درجه بالا به ترتیب در 7/36 و 63 درصد دیده شد(05/0p<). بروز موتاسیون در p53 در پولیپ های درجه پایین و بالا به ترتیب در 10 درصد. 43 درصد موارد دیده شد(05/0p<). در هر دو مورد، اختلاف معنی داری مشاهده شد. متوسط سنی 2/62 سال و متوسط اندازه پولیپ ها 6/15 میلی متر بود. رابطه ای مستقیم بین اندازه پولیپ ها و جهش های APC وجود داشت(05/0p<) ولی این رابطه با جهش های p53 دیده نشد.
تشخیص زود هنگام پولیپ های آدنوماتوس کولون و برداشتن به وسیله کولونوسکوپی، می تواند از ایجاد تومورهای بدخیم جلوگیری کند و سبب کاهش گرفتاری و مرگ و میر شود.

لیستریا مونوسیتوژنز، توانایی ایجاد بیماری های شدید و مهاجم در انسان و در بیش از 40 گونه از حیوانات را دارد. لیستریا مونوسیتوژنز از طریق پنیر نرم، شیر، گوشت خام، سوسیس و غیره به انسان انتقال می یابد. هدف از این مطالعه، یافتن میزان فراوانی لیستریا مونوسیتوژنز در طیور، دام، سوسیس، لبنیات و مشاهده ژن CtpA(ژن انتقال دهنده مس) آن ها در الکتروفورز بعد از انجام PCR بوده است.
180 نمونه از مغز، کبد و مدفوع طیور(مرغ های صنعتی) از 36 مرغ داری مختلف، 166 نمونه از کبد، مغز، مایع آمنیوتیک و مدفوع گاو، گوسفند، اسب و بز، 80 نمونه از سوسیس، 300 نمونه از لبنیات جمع آوری شده از مغازه های شهر کرج مورد بررسی قرار گرفت. لیستریا مونوسیتوژنز به روش غنی سازی در سرما و با روش استاندارد استرالیا نیوزیلند جداسازی شد. DNA کروموزومی پس از استخراج، به منظور تکثیر ژن CtpA به وسیله PCR و برای مشاهده وجود باند CtpA الکتروفورز گردید.
لیستریا مونوسیتوژنز از نمونه های طیور جدا نشد. این باکتری از مغز و کبد بز و گوسفند(93/12درصد)، سوسیس(5/2%)، پنیر محلی(9/2%) و شیر(5/2%) به دست آمد. با استفاده از PCR و جداسازی DNA از 25 لیستریا مونوسیتوژنز ایزوله شده، ژن CtpA در 20 درصد از موارد مشاهده گردید. DNA مشابه CtpA در تمام باکتری های جدا شده وجود نداشت. نتایج نشان داد که 75/28 درصد از لیستریا مونوسیتوژنزهای جدا شده از پنیر و 20 درصد از باکتری های به دست آمده از حیوانات اهلی دارای ژن CtpA بودند.
وجود ژن CtpA در 20 درصد از باکتری های مورد بررسی نشان دهنده آن است که تمام این باکتری ها خاصیت بیماری زایی یکسانی ندارند. از طرفی، توالی ژن CtpA تشابه زیادی به پروتئین دو بیماری نقص در متابولیسم مس به نام بیماری منکز(Menkes) و بیماری ویلسون(Wilson) در انسان دارد، احتمال دارد که ارتباطی بین این دو بیماری و ژن CtpA در لیستریا مونوسیتوژنز وجود داشته باشد و شاید در آینده بتوان با تولید پروتئین ‍tpA‍C موجود در لیستریا(ساخت واکسن) گامی در درمان این دو بیماری برداشت.

این مطالعه به صورت گذشته نگر در بیماان مبتلا به دیسپلازی مفصل ران که به روش استئوتومی کیاری در فاصله سال های 1380-1352 قرار گرفته اند انجام شده است این روش در بیمارانی به کار رفته که در آن ها پوشش سر به وسیله استابولوم مقدور نمی باشد. هدف اصلی از انجام این مطالعه در درجه اول بررسی نتایج دراز مدت استئوتومی کیاری در بیماران یاد شده و در درجه بعدی تاثیر آن بر درد، لنگیدن دامنه حرکت مفصل و عوارض زایمانی می باشد.
50 بیمار از لحاظ کلینیکی و رادیولوژیکی مورد مطالعه قرار گرفتند که 4 بیمار به علت نداشتن پیگیری از مطالعه حذف شدند، در نتیجه 53 هیپ در 46 بیمار جهت مطالعه آماده بودند که در 39 مورد یک طرفه و در 7 مورد دو طرفه بودند. میانگین سن بیماران 6/12 سال و میانگین پیگیری 74 ماه بود.
نتایج عمل با Harris hip score قبل و بعد از عمل مورد ارزیابی قرار گرفت که در 31 مورد عالی، در 9 مورد خوب، در 4 مورد متوسط و در 2 مورد بد بود. متوسط Harris hip score بعد از عمل 92 بود.
به طور کلی چنین نتیجه گرفته شد که عمل کیاری در این بیماران در صورت انتخاب صحیح بیمار نتایج خوبی دارد. درد در بیشتر بیماران از بین رفته و یا کاهش قابل ملاحظه پیدا کرد. لنگیدن در اکثر موارد از بین رفته یا به طور محسوس کاهش یافت، دامنه حرکتی مفصل بهبود یافته و حفره استابولوم با استخوان و وسعت کافی آماده عمل جراحی تعویض مفصل در صورتی که در آینده لازم باشد می گردد.