مجله دانشکده پزشکی اصفهان
پیاپی 79 (زمستان 1384)

هدف. استئوپروز یا همان پوکی استخوان به دنبال عدم تعادل بین تشکیل و باز جذب توده استخوانی بوقوع می پیوندد و یکی از مشکلات بالقوه در افراد مبتلا به آسیب طناب نخاعی که دچار اختلالات حرکتی شده اند، محسوب می شود. محتوای معدنی استخوان ها در این افراد ممکن است از %25 تا %50 کاهش داشته باشد که شدت این مساله به سطح ضایعه، کامل بودن یا نبودن ضایعه و طول مدت ضایعه بستگی دارد. این مطالعه با هدف تعیین میزان ابتلا به پوکی استخوان در جانبازان مبتلا به آسیب طناب نخاعی انجام شده است.
روش ها. در این مطالعه مقطعی، 132 نفر از جانبازان مبتلا به آسیب طناب نخاعی استان اصفهان که جهت تست سنجش تراکم استخوان بصورت متوالی و در طی مدت 6 ماه پایانی سال 1380 به محل انجام مطالعه مراجعه کرده بودند، با استفاده از سیستم سنجش جذب انرژی دو گانه اشعه (DEXA) x، تراکم ماده معدنی استخوان (BMD) در مهره های دوم تا چهارم کمری و گردن استخوان فمور راست بر حسب گرم بر سانتی متر مربع تعیین گردید.
نتایج. در بررسی تراکم استخوان در گردن استخوان فمور در این افراد، مشخص شد که 94.6 درصد از جانبازان مورد مطالعه تراکم غیر طبیعی داشته اند (%84.9 استئوپروز و %15.1 استنوپنی). در بررسی مهره های کمری نیز، مشخص شد که 34.9 درصد از جانبازان تراکم زیر حد طبیعی داشته اند (%52.2 استئوپروز و %47.8 استنوپنی). در این بررسی مشخص شد که بین دانسیته استخوانی در گردن فمور (میانگین (%66g/cm2 و مهره های کمری (میانگین 1.23g/cm2) اختلاف معنی داری وجود دارد (P<0.05). در مقایسه دو گروه جانبازان پاراپلژی و کوادری پلژی نیز مشخص شد که تفاوت های مشاهده شده در دانسیته استخوانی در گردن فمور و مهره ها، از لحاظ آماری معنی دار نمی باشد (P<0.05). همچنین در این تحقیق مشخص شد که اگر چه رابطه معنی داری بین دانسیته استخوانی در ناحیه مهره ها و استخوان ران با سن، سطح ضایعه، مدت زمان پس از ضایعه و میزان فعالیت ورزشی وجود ندارد، اما وزن جانبازان همبستگی معنی داری با تراکم استخوان در دو محل داشت.
نتیجه گیری. در بیماران مبتلا به آسیب طناب نخاعی، تراکم مواد معدنی استخوان در مهره های کمری بطور معنی داری بهتر از گردن فمور حفظ می شود.

مقدمه. سویه های اشریشیاکولی مولد سموم شیگا (STEC) گروهی از اشریشیاکولی آنتروهموراژیک(EHEC) هستند که قادر به تولید سموم شیگا (وروتوکسین) و ایجاد طیف وسیعی از عفونتهای گوارشی از اسهال ساده و خونی تا کولیت هموراژیک و بیماری هایی مانند سندرم اورمی همولیتیک (HUS) و ترومبوتیک ترومبوسایتوپنیک پورپورا (TTP) می باشد. از آنجایی که شیوع عفونتهای گوارشی وابسته به STEC در دهه های اخیر رو به فزونی داشته و به دلیل اهمیت آن از جنبه های مختلف بهداشتی، اجتماعی و اقتصادی و ضرورت گسترش روش های تشخیص سریع، حساس و دقیق از جمله روش واکنش پلیمراز زنجیره ای (PCR)، این مطالعه با هدف شناسایی بموقع و پیش گیری از عواقب آن طراحی گردید.
روش ها. در این بررسی ما از روش PCR چندگانه به منظور تشخیصی و تعیین هویت ژنتیکی STEC در پرگنه های حاصل از کشت 44 نمونه مدفوع اسهالی انسانی اشریشیاکولی مثبت استفاده کردیم. این روش سه جفت پرایمر اختصاصی را به منظور جستجوی ژن های stx1,ehxA و stx2 (شامل انواع stx2) بکار گرفته، به ترتیب قطعات تکثیر شده 348, 321 و 584 جفت بازی تولید می کند.
نتایج. تعداد سه جدایه(6.8%) حاوی ژن stx2 بود اما هیچ ژن ehxA یا stx1 پیدا نشد.
نتیجه گیری. نتایج این بررسی با نتایج حاصل از بررسی های دیگر تفاوت دارد که می تواند ناشی از تفاوت در پراکندگی جغرافیایی فاژ های حامل ژن های حدت کمکی، شرایط محیطی و یا فیزیولوژی میزبان باشد و موضوع دفع اشریشیاکولی مولد سم شیگا بوسیله عوامل متعددی از جمله تغذیه، سن، استرس و تغییرات فصلی تحت تاثیر قرار می گیرد.

هدف. لیپوپروتئین Lp(a) یکی از لیپوپروتئینهای غنی از کلسترول پلاسماست که شبیه به Low Density Lipoprotein (LDL) است و خواص atherothrombotic قوی دارد. در ساختمان لیپو پروتئین (a)، آپوپروتئین (a) به طور کووالان به آپوپروتئین B100 با اتصال دی سولفید متصل است. آپوپروتئین (a) یک گلیکوپروتئین شبیه به پلاسمینوژن است و از واحدهای تکراری حلقه ای شکل به نام کرینگل تشکیل شده. پلاسمینوژن یک پروآنزیم فیبرینولیتیک است. لیپوپروتئین (a) در پلاسمای انسان به صورت چهار زیر گونه متفاوت وجود دارد که برخی از آنها خواص ایجاد آتروترومبوز دارند. در ایران در ارتباط با جداسازی زیر گونه های لیپوپروتئین (a) تحقیقی انجام نشده بنابراین این مطالعه هدف جداسازی زیر گونه ها با توجه به خصوصیت اتصال به لیزین لیپوپروتئین (a) و با استفاده از کروماتوگرافی میل ترکیبی لیزین سفارز طراحی گردید.
روش ها. در این مطالعه صد میلی لیتر سرم از بیست نفر سالم جمع آوری شد و مخلوط شدند و بصورت pooled استفاده شد. مقدار لیپوپروتئین (a) در 100 میلی لیتر سرم به روش توربیدومتری با استفاده از کیت پارس آزمون اندازه گیری گردید. سپس با استفاده از کروماتوگرافی میل ترکیبی لیزین سفاروز با تغییر در pH و مولاریته فاز متحرک چهار زیر گونه لیپوپروتئین (a) از سرم انسان جداسازی شدند.
نتایج. مشاهده شد که 100 میلی لیتر سرم حاوی 46 میلی گرم لیپوپروتئین (a) بوده و از 12 میلی گرم (%24) Lp(a)Lys-، 4 میلی گرم(%8) Lp(a)Lys+1، 23 میلی گرم(%50) Lp(a)Lys+2 و 4 میلی گرم (%8) Lp(a)Lys+3 تشکیل شده است بنابراین سرم حاوی چهار زیر گونه لیپوپروتئین (a) می باشد. نوع Lp(a)Lys+3 خاصیت اتصال به لیزین بالایی دارد.
نتیجه گیری. با توانایی جداسازی زیر گونه ها می توان نقش عوامل موثر در ایجاد بیماری های قلبی عروقی را از تاثیر آنها بر این زیر گونه ها در تحقیقات آتی مطالعه نمود.

هدف. روش های بیهوشی متفاوتی جهت انجام عمل جراحی کاتاراکت مورد استفاده قرار می گیرد. تاکنون روش بیهوشی ترجیح داده شده توسط بیمار در اعمال جراحی بطور محدودی مورد مطالعه قرار گرفته است. با توجه به بافت فرهنگی، سطح تحصیلات و آگاهی های اجتماعی متفاوت جامعه ما با جوامع سایر کشورها و تاثیر این عوامل بر انتخاب روش بیهوشی توسط بیمار پژوهش حاضر با هدف تعیین بیهوشی انتخاب شده توسط بیمار و ارتباط آن با عوامل دموگرافیک، سابقه عمل و بیهوشی قبلی و نیز نوع بیهوشی اعمال شده در عمل فعلی طراحی و اجرا گردید.
روش ها. در این مطالعه توصیفی مشاهده ای آینده نگر، 300 بیمار کاندیدای جراحی کاتاراکت در شب قبل از عمل ویزیت و با استفاده از متن یکسان از قبل تهیه شده اطلاعات لازم بصورت شفاهی در رابطه با انواع روش های بیهوشی متداول در این عمل به آنها داده شد. سپس خصوصیات دموگرافیک و روش بیهوشی ترجیحی بیمار در پرسشنامه ثبت گردید. پس از عمل، نوع روش بیهوشی اعمال شده توسط متخصص بیهوشی از پرونده بیمار استخراج و در پرسشنامه ثبت گردید. ارتباط روش ترجیحی بیمار با خصوصیات دموگرافیک و روش اعمال شده بیهوشی با استفاده از آزمون توصیفی، ضریب هبستگی و آزمونc2 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج. بین روش ترجیحی بیهوشی توسط بیمار و گروه سنی، جنس، قومیت، سطح تحصیلات و سابقه عمل جراحی و بیهوشی قبلی ارتباط معنی داری وجود نداشت. بین روش ترجیحی بیمار و روش بیهوشی اختلاف معنی داری وجود داشت (P=0.013) بین روش ترجیحی بیمار و محل سکونت ارتباط معنی داری یافت شد (P=0.04).
نتیجه گیری. انتخاب روش بیهوشی توسط بیمار با محل زندگی شهری با روستایی ارتباط دارد. از این گذشته بین روش اعمال شده توسط متخصص بیهوشی و روش انتخابی توسط بیمار تفاوت وجود دارد که اصلی ترین عامل آن روتین حاکم بر انتخاب روش در اتاق عمل است.

هدف. مورد نادری از میکزوم اولیه آدرنال معرفی می شود. بیمار آقای 25 ساله به علت ضربه به ناحیه شکم، به بیمارستان الزهرا (س) مراجعه می کند. در بررسی رادیولوژی، توده آدرنال به طور اتفاقی و بدون تظاهرات بالینی شناسایی می شود. در MRI شکم توده کیستیک، با حدود مشخص با تشخیص های افتراقی: آدنوم کیستیک، فئوکروموسیتوم کیستیک و ضایعاتی متاستاتیک با تغییرات ثانویه کیستیک در آدرنال راست گزارش می شود. بیمار تحت عمل جراحی آدرنالکتومی سمت راست قرار می گیرد. در بررسی ماکروسکوپی، توده ای توپر به رنگ زرد خاکستری با نمای ژلاتینی، در بررسی میکروسکوپیک، سلول های دوکی شکل پراکنده در زمینه ای از استرومای میکزوئید فراوان مشاهده می شود. در رنگ آمیزی ایمنوهیستوشیمی، سلولهای مذکور برای مارکرویمنتین واکنش پذیری مثبت و برای مارکرهای سیتوکراتین، CEA، S100، دسمین، اکتین و Melan-A واکنش پذیری منفی نشان می دهند، و برای بیمار میکزوم اولیه آدرنال تشخیص داده می شود.
نتیجه گیری. افتراق میکزوم های اولیه از تومورهای بدخیم با تغییرات ثانویه میکزوئید می تواند منجر به مشکلات تشخیصی شود، ولی میکزوم اولیه یافته بسیار نادری هست و بررسی های تکمیلی جهت شناسایی منشا دقیق این تومورها پیشنهاد می شود.

هدف. از آنجاییکه در زنان یائسه فشار خون افراد نسبت به همسالان خود که از نظر BMI مشابه هستند بالاتر است و با توجه به آنکه گر گرفتگی یکی از شایعترین علایم یائسگی است این مطالعه با هدف بررسی تغییرات شبانه روزی فشار خون در زنان یائسه دارای گر گرفتگی صورت گرفت.
روش ها. این مطالعه از نوع مقطعی بر روی 26 خانم یائسه که در دو گروه 13 نفره قرار داشتند انجام گرفت. سنین این افراد 47-53 سال بود و هیچکدام سابقه ای از بیماری های داخلی و فشار خون بالا و مصرف داروهای هورمونی نداشتند. فشار خون این افراد و ضربانات قلب آنها طی 24 یاعت توسط هولتر فشار خون ثبت و مورد مطالعه قرار گرفت. داده ها در نرم افزارspss11.5 وارد شده و از طریق t-Student و Anova بررسی شدند.
نتایج. فشار خون سیستولی طی ساعات بیداری گروه دارای علامت به صورت معنی دار نسبت به گروه بدون علامت بالاتر بود (P<0.05) هر چند که ضربانات قلب این گروه و همچنین فشار خون سیستولی 24 ساعته گروه علامت دار نسبت به گروه بدون علامت بالاتر بود. این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود(p>0.05). نتیجه گیری. افزایش فشار سیستولی در طی ساعات بیداری می تواند ناشی از افزایش فعالیت سمپاتیک مرکزی باشد زیرا که گر گرفتگی (hot flash) نیز از افزایش همین فعالیت است و یا اینکه علت افزایش فشار خون، انقباض عروق محیطی و همچنین افزایش برون ده قلبی می باشد که این دو در اثر اختلال فعالیت بارو رفلکسها ایجاد می شوند.
احتمال می رود این افراد در آینده روند رو به رشد فشار خون شان بیشتر باشد و یا در سنین پایین تر دچار فشار خون شوند. مطالعه آینده نگر در این زمینه توصیه می شود.

با توجه به اهمیت عارضه خونریزی رحمی بعد از سزارین و تناقض های موجود در مورد اثرات داروهای مختلف بر روی آن، مطالعه ای به منظور مقایسه اثر دکستروز %10 با اکسی توسین 40 واحد در لیتر در سفت و جمع شدن رحم طراحی گردید.
روش ها. این مطالعه کارآزمایی بالینی در سال 1384 در زایشگاه شبیه خوانی شهرستان کاشان انجام شد. به منظور مقایسه تاثیر دو گروه دارویی دکستروز %10 با اکسی توسین 40 واحد در لیتر در سفت و جمع شدن رحم بر روی زنان حامله ای که تحت سزارین قرار می گرفتند، در گروه اول 200 سی سی دکستروز %10 (n=60) و گروه دوم اکسی توسین 40 واحد در لیتر (n=60) دریافت کردند. با آزمون آماری Chi-square نتایج مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
نتایج. نتایج این مطالعه نشان داد که دو گروه به لحاظ عوامل موثر بر پاسخ دهی به داروها مثل سن و وزن اختلاف معنی داری نداشتند. همچنین نتایج تحقیق نشان داد که در گروه دارویی دکستروز %10 میزان پاسخ دهی جمع و سفت شدن رحم بطور قابل توجهی دارای تفاوت معنی دار در مقایسه با گروه دارویی اکسی توسین اضافی است(P=0.003). همچنین انفوزیون دکستروز %10 در زنان با پاریتی بالا بیشتر زنان دارای پاریتی پایین تاثیر دارد و نیز روش دارویی اکسی توسین اضافی 40 واحد در لیتر در زنان با پاریتی پایین بیشتر از زنان دارای پاریتی بالا اثر دارد(P=0.05). نتیجه گیری. تزریق دکستروز %10 در جمع و سفت شدن رحم بعد از سزارین موثرتر از دوز اضافی اکسی توسین 40 واحد در لیتر بخصوص در زنان با پریتی بالا است.

هدف. یکی از مشکلاتی که افراد عقب مانده ذهنی علاوه بر مشکلات شناختی دارند، اختلالات روانی می باشد. پی بردن به رابطه اختلالات روانی و عقب ماندگی ذهنی یکی از مواردی است که در سالهای اخیر مورد توجه متخصصین علوم رفتاری بویژه روانپزشکان و متخصصین عقب ماندگی های ذهنی قرار گرفته است. هدف این تحقیق بررسی میزان فراوانی اختلالات روانی در افراد عقب مانده ذهنی خفیف و مرزی مراکز توانبخشی شهر اصفهان می باشد.
روش ها. 100 نفر از افراد عقب مانده ذهنی شامل 58 جوان و بزرگسال مرد و 42 جوان و بزرگسال زن، به روش تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. میزان فراوانی اختلالات روانی آنان توسط پرسشنامه آسیب شناسی روانی در افراد عقب مانده ذهنی جانی ال ماتسون که دارای دو فرم «خود سنجی» و «ارزیابی توسط دیگران» است، مورد ارزیابی قرار گرفت. اطلاعات با استفاده از رتبه درصدی تحلیل واریانس چند متغیری ضریب هبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج. اختلالات روانی در میان افراد عقب مانده ذهنی نسبتا شایع می باشد. همچنین اختلالات روانی در میان زنان عقب مانده ذهنی نسبت به مردان بیشتر است. نتایج نیز نشان دادند که میان اختلالات روانی و ضریب هوشی این افراد در تمام زیر مقیاسهای فرم خود سنجی، رابطه وجود دارد.
نتیجه گیری. این تحقیق نشان داد که میزان اختلالات روانی در افراد عقب مانده ذهنی خفیف و مرزی بویژه زنان نسبتا رایج است. این امر نشان می دهد که افراد عقب مانده ذهنی علاوه بر مشکل هوشی می توانند دارای اختلالات روانی نیز باشند. بنابراین، متخصصین علاوه بر توجه کردن به مشکل هوشی این افراد ضروری است که به مسایل جانبی آنان از جمله احتمال اختلالات روانی نیز توجه نمایند.

هدف. عفونت هیلکوباکترپیلوری شایع ترین عفونت باکتریال مزمن در بین انسانها در هر سنی می باشد. انسانها اصلی ترین مخزن عفونت می باشند. ریشه کنی این میکروب اساس درمان موثر زخم دوازدهه است با رژیم های رایج جهت ریشه کنی این میکروب و در اکثر بررسی های جامع انجام شده در ایران، میزان ریشه کنی در حدود 80 درصد گزارش شده است. با توجه به وجود ریسک فاکتورهای ابتلا به این بیماری و مقاومت به برخی آنتی بیوتیکهای اصلی علیه این میکروب مثل مترونپدازول ما درصدد بر آمدیم به بررسی کارایی درمان با چهار آنتی بیوتیک فورازولیدن، آموکسی سیلیس، بیسموت، امپرازول (FABO) به مدت یک هفته، در مقایسه با همین رژیم دارویی همراه با محلول سوکروز با هدف ایجاد مهار در تخلیه معده و افزایش تاثیر داروها روی میکروب بپردازیم.
روش ها. این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی و بر اساس انتخاب نمونه در شهر اصفهان در کلینیک های خصوصی گاستروانترولوژیست در سال 1383 انجام شد. تعداد140 بیمار که عفونت هیلکوباکترپیلوری (H.P) در آنان از طریق انجام اندوسکوپی و هیستولوژی و یا RUT اثبات شد و سن ایشان بالای 18 سال بوده است، بطور تصادفی با یکی از دو روش، فورازولیدون 200 mg دو بار در روز، بیسموت 240 mg دو بار در روز، آموکسی سیلین 1gr دو بار در روز، امپرازول20 mg دو بار در روز، همراه با محلول سوکروز یا همین ترکیب دارویی به اضافه پلاسبو (قرص آسپارتام) به مدت یک هفته تحت درمان قرار گرفتند تمامی بیماران درمان را با مصرف امپرازول، 20mg روزانه به مدت 4 هفته ادامه داده و حداقل 2 هفته پس از قطع مصرف امپرازول جهت بررسی ریشه کنی میکروب تست تنفسی اوره با کربن 14 (UBT) را انجام دادند. و نتایج به کمک نرم افزار SPSS مورد ارزیابی قرار گرفت.
نتایج. 140 بیمار تحت مطالعه قرار گرفتند که تعداد 130 بیمار تحقیق را کامل کردند. 4 بیمار گروه اصلی و 1 بیمار از گروه کنترل رژیم دارویی را تحمل نکرده و از مطالعه خارج شدند. پذیرش دارویی عالی در گروه اصلی %92.85 و در گروه کنترل%94.3 بود. عوارض شدید در گروه اصلی %5.7 که شامل تهوع شدید و بی اشتهایی و در گروه کنترل %1.4 و شامل سردرد و تهوع بوده است. میزان ریشه کنی در گروه اصلی %92.07 و در گروه کنترل %85.08 بدست آمد(P=0.034). نتیجه گیری. بکارگیری محلول سوکروز در همراهی با رژیم دارویی حاوی دوز بالای فورازولیدون نیز می تواند به افزایش میزان ریشه کنی کمک کند. با در نظر گرفتن پذیرش دارویی مطلوب (بیش ار 80 درصد) توسط %92.8 از بیماران می توان گفت که این عوارض محدود کننده درمان نمی باشد.

هدف. انسولین اثرات عمیقی بر سیستم اعصاب مرکزی دارد، تا جایی که علت شناسی برخی از بیماری های نورودژنراتیو را در ارتباط با انسولین دانسته اند. هدف از انجام این مطالعه، بررسی اثرات زود هنگام انسولین بر امواج مغز (الکتروانسفالوگرافی) رات کوتاه مدت و در حالت بیهوشی بود.
روش ها. در این مطالعه از 30 موش نر ویستار که به سه گروه 10 تایی تقسیم شده بودند استفاده شد. در این سه گروه انسولین به صورت داخل صفاقی و با مقادیر زیر تزریق شد:گروه اول با دوز (واحد به ازا کیلوگرم) %1 U/Kg، گروه دوم با دوز 1U/Kg و گروه سوم با دوز 2U/Kg. بعد از گذشت 15 دقیقه، تا انسولین جذب گردش خون عمومی گردد و اثرات خود را اعمال نماید، دو مرحله 20 دقیقه ای EEG ثبت شد. برای ثبت EEG، از دو الکترود نقره ای (یکی بر سطح ناحیه فرونتال مغز و یکی بر سطح ناحیه پاریتال) که از طریق یک فیزیوگراف به یک رایانه وصل بود استفاده شد. برای ثبت شناسایی و نمایش ظاهری امواج EEG و اطلاعات عددی و همچنین تفکیک امواج آلفا، بتا، تتا و دلتا از رایانه بهره گرفته شد.
نتایج. در این مطالعه انسولین با مقدار %1U/Kg فراوانی امواج دلتا را افزایش و فراوانی امواج آلفا، بتا و تتا را کاهش داد، در مقدار1U/Kg فراوانی امواج دلتا را کاهش و فراوانی امواج آلفا، بتا و تتا را افزایش داد، در دوز2U/Kg در فاصله زمانی 15 الی 35 دقیقه بعد از تجویز کاهش قابل ملاحظه امواج آلفا (7 الی 14 هرتزی) و افزایش چشمگیر امواج بتا را بهمراه داشت ولی بر روی امواج دلتا و تتا اثر شاخصی نداشت.
نتیجه گیری. در هر دو فاصله زمانی بعد از تجویز انسولین، علائم بیشتر تایید کننده یک برانگیختگی در مغز می باشد. اثرات فوق را می توان به اثر مستقیم انسولین بر سیستم عصبی مرکزی بعنوان یک میانجی عصبی و اثرات محیطی آن از جمله هیپوگلیسمی نسبت داد.

هدف. انسولین اثرات عمیقی بر سیستم اعصاب مرکزی دارد، تا جایی که علت شناسی برخی از بیماری های نورودژنراتیو را در ارتباط با انسولین دانسته اند. هدف از انجام این مطالعه، بررسی اثرات زود هنگام انسولین بر امواج مغز (الکتروانسفالوگرافی) رات کوتاه مدت و در حالت بیهوشی بود.
روش ها. در این مطالعه از 30 موش نر ویستار که به سه گروه 10 تایی تقسیم شده بودند استفاده شد. در این سه گروه انسولین به صورت داخل صفاقی و با مقادیر زیر تزریق شد:گروه اول با دوز (واحد به ازا کیلوگرم) %1 U/Kg، گروه دوم با دوز 1U/Kg و گروه سوم با دوز 2U/Kg. بعد از گذشت 15 دقیقه، تا انسولین جذب گردش خون عمومی گردد و اثرات خود را اعمال نماید، دو مرحله 20 دقیقه ای EEG ثبت شد. برای ثبت EEG، از دو الکترود نقره ای (یکی بر سطح ناحیه فرونتال مغز و یکی بر سطح ناحیه پاریتال) که از طریق یک فیزیوگراف به یک رایانه وصل بود استفاده شد. برای ثبت شناسایی و نمایش ظاهری امواج EEG و اطلاعات عددی و همچنین تفکیک امواج آلفا، بتا، تتا و دلتا از رایانه بهره گرفته شد.
نتایج. در این مطالعه انسولین با مقدار %1U/Kg فراوانی امواج دلتا را افزایش و فراوانی امواج آلفا، بتا و تتا را کاهش داد، در مقدار1U/Kg فراوانی امواج دلتا را کاهش و فراوانی امواج آلفا، بتا و تتا را افزایش داد، در دوز2U/Kg در فاصله زمانی 15 الی 35 دقیقه بعد از تجویز کاهش قابل ملاحظه امواج آلفا (7 الی 14 هرتزی) و افزایش چشمگیر امواج بتا را بهمراه داشت ولی بر روی امواج دلتا و تتا اثر شاخصی نداشت.
نتیجه گیری. در هر دو فاصله زمانی بعد از تجویز انسولین، علائم بیشتر تایید کننده یک برانگیختگی در مغز می باشد. اثرات فوق را می توان به اثر مستقیم انسولین بر سیستم عصبی مرکزی بعنوان یک میانجی عصبی و اثرات محیطی آن از جمله هیپوگلیسمی نسبت داد.

ایست قلبی بعد از عمل ناهنجاری قلبی مادرزادی یکی از حوادث غیر شایع ولی نگران کننده است. میزان بقا و عوامل موثر در موفقیت احیا (بعد از عمل) در بخش مراقبت ویژه کودکان کمتر مورد مطالعه قرار گرفته است به همین علت این مطالعه با هدف یابی نتایج احیا در ایست قلبی کودکان با سن زیر هفت سال بعد از عمل جراحی ناهنجاری مادرزادی قلب و عوامل موثر آن انجام گرفت.
این مطالعه در مدت یکسال و به صورت توصیفی تحلیلی انجام شد. جمعیت مورد مطالعه شامل کلیه بیماران بستری در بخش مراقبت ویژه کودکان بود که سن زیر هفت سال داشته و بعد از عمل جراحی دچار ایست قلبی شده و عملیات احیا برای آنها انجام شده بود. بیماران به دو گروه با احیای موفق و ناموفق تقسیم شده و اطلاعات جمع آوری شده مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
تعداد کل بیماران بستری با سن کمتر از هفت سال در مدت یکسال 529 بیمار بود که %11 آنها (59 بیمار) ایست قلبی داشتند و احیا برای آنها انجام شد. در %37 موارد احیا موفقیت آمیز بود و در %63 موارد احیا ناموفق بود و علائم حیاتی بیمار برگشت ننمود و فوت کردند. پارامترهای شرایط بیمار (یعنی سن، وزن، فیزیولوژی بطنی) و شرایط عمل جراحی (یعنی زمان پمپ قلبی و ریوی و زمان کلامپ آئورت) با موفقیت احیا ارتباط معنی دار وجود نداشت. از پارامترهای بیمار قبل از ایست قلبی، میانگین فشار خون متوسط شریانی با موفقیت احیا ارتباط معنی دار وجود داشت(P<0.05). میانگین تعداد ضربان قلب، میزان PH، میزان اشباع اکسیژن (O2Sat) و بیکربنات خون شریانی تاثیری در موفقیت احیا نداشت. استفاده از تعداد بیشتر اینوتروپ با مرگ بیشتر همراه نبود. بین سابقه ایست قلبی بیماران با موفقیت احیا در آنها، ارتباط وجود داشت(P<0. 001). موفقیت احیا در مواردی که اختلال همودینامیک (پائین تر بودن فشار خون متوسط شریانی) در بیمار وجود داشته باشد نامطلوب است. بیماران با فیزیولوژی تک بطنی و یا سابقه ایست قلبی ریسک بیشتری در مرگ بعد از ایست قلبی ندارد.

یک مورد تومور استوئید استئومای تیپیک در بند میانی انگشت دست گزارش می شود. از نظر محل و تظاهر بالینی این حالت جالب و نادر می باشد، زیرا بند میانی انگشت نادرترین محل رخداد این تومور استخوانی است و جدای از این، استئویید استئوما در این محل معمولا تظاهرات تیپیک ندارد. کورتاژ تومور و پیوند استخوان برای درمان بیمار با موفقیت بکار گرفته شد و عود تومور اتفاق نیفتاد.