فهرست مطالب

Internal Medicine Today - Volume:11 Issue: 2, 2005

Internal Medicine Today
Volume:11 Issue: 2, 2005

  • 68 صفحه، بهای روی جلد: 10,000ريال
  • تاریخ انتشار: 1384/06/20
  • تعداد عناوین: 10
|
  • محمد کیانی، علی مقیمی، مریم مقیمیان، مسعود فریدونی صفحه 5
    زمینه و هدف
    بر اساس نتایج برخی از مطالعات، میدانهای مغناطیسی قادرند بر روی احتمال بروز، افزایش و یا ایجاد استعداد بروز تشنج در افراد موثر باشند. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثرات میدان مغناطیسی حاصل از جریان الکتریکی متناوب بر حملات تشنجی فراخوانده با پنتیلن تترازول انجام شد.
    روش بررسی
    در این مطالعه تجربی، دستگاه مولد میدان مغناطیسی طراحی و ساخته شد و از پنتیلن تترازول (PTZ) برای ایجاد حملات تشنجی استفاده گردید. رت های نژاد ویستار با وزن 250 تا 300 گرم به عنوان نمونه آزمایشگاهی انتخاب شدند. آزمایش در سه دوره زندگی (جنینی، نوزادی و پس از بلوغ) انجام شد. در آزمایش اول، گروه های تجربی در دوران جنینی روزانه به مدت نیم ساعت در معرض میدان مغناطیسی 50 هرتز (Hz) با شدت 5 و 10 میلی تسلا (mt) و در آزمایش دوم از لحظه تولد روزانه نیم ساعت به مدت یک ماه در معرض میدان مغناطیسی با شدت mt 5 و mt 10 قرار گرفتند. رت ها در گروه های بالا پس از بلوغ تحت تزریقات سه مرحله ای PTZ (هر مرحله 25 mg/kg)، با فاصله زمانی 15 دقیقه قرار گرفتند. در آزمایش سوم، دو آزمون حاد و مزمن بر روی رت های بالغ نر انجام گرفت؛ در آزمون حاد رت های نر گروه های تجربی در حضور میدان mt 5 و mt 10 تحت تزریقات سه مرحله ای PTZ و در آزمون مزمن به مدت 5 هفته (نیم ساعت در روز، 4 روز در هفته) در معرض میدان مغناطیسی با شدت 5 mt قرار گرفتند و پس از آن به همراه رت های گروه شاهد تحت تزریقات سه مرحله ای PTZ قرار گرفتند. در کلیه گروه ها دوره تاخیری حملات حاصل از تزریقات PTZ بررسی شد. داده ها با استفاده از آزمون آماری ANOVA و Tukey و در سطح معنی داری P£0.05 تحلیل شدند.
    یافته ها
    بین هیچ یک از گروه های تجربی و شاهد در جهت تشنج زایی، افزایش شدت تشنج و افزایش استعداد بروز تشنج اختلاف معنی داری وجود نداشت. در برخی موارد، کاهش معنی داری در شروع دوره تاخیری تشنج مشاهده شد.
    نتیجه گیری
    قرار گرفتن کوتاه مدت جنین، نوزاد و فرد بالغ در معرض میدان مغناطیسی نمی تواند بر بروز تشنج، افزایش شدت تشنج و یا ایجاد استعداد تشنج و تعداد فرزندان متولد شده، تاثیری داشته باشد.
    کلیدواژگان: میدان مغناطیسی، تشنج، پنتیلن تترازول، رت
  • علیرضا ابراهیم زاده بیدسکان، محمدرضا نیکروش، محمد مهدی حسن زاده طاهری صفحه 12
    زمینه و هدف
    غده هیپوفیز دارای سه لوب قدامی، میانی و خلفی می باشد که لوب قدامی و میانی را با هم آدنوهیپوفیز می نامند. آدنوهیپوفیز از اپیتلیوم سقف دهان اولیه با تشکیل بن بست راتکه ایجاد می گردد و لوب خلفی با تشکیل اینفاندیبولوم از کف دیانسفالون منشا می گیرد. مطالعه حاضر با هدف تعیین مراحل تکاملی و سیر تمایزات غده هیپوفیز و نیز یافتن فیکساتیو برتر در هنگام مطالعه مراحل تکاملی این غده انجام شد تا در مطالعات پیشرفته تر مورد استفاده قرارگیرد.
    روش بررسی
    در این مطالعه تجربی، به منظور بررسی مراحل تکاملی غده هیپوفیز، جنین های رت از روز دهم تا روز بیستم در فیکساتیوهای نرمالین، کارنوی، بوئن و B4G فیکس و سپس در پارافین قالب گیری شدند و برشهایی با ضخامت 5 میکرومتر به صورت سریال از آنها تهیه گردید. سپس این برشها به روش متداول در آزمایشگاه بافت شناسی با هماتوکسیلین و ائوزین (H&E) رنگ آمیزی شدند و سپس به کمک میکروسکوپ نوری چند نفره Olympus-AH2 مورد مطالعه و تصویربرداری قرارگرفتند.
    یافته ها
    تکامل آدنوهیپوفیز که با تشکیل بن بست راتکه شروع می گردد، از روز دهم قابل مشاهده بود و تغییرات مورفولوژیکی آن نیز با الگوی زمانی مشخص تا روز بیستم ادامه یافت. از ابتدای تشکیل بن بست راتکه تا روز هفدهم، همه سلول های تشکیل دهنده این بن بست نسبت به هماتوکسیلین واکنش نشان دادند. از روز هجدهم واکنش برخی از سلول ها نسبت به ائوزین آغاز شد. پس از آن با ادامه تکامل بر شدت واکنش این سلول ها نسبت به ائوزین افزوده گردید؛ همچنین شروع تکامل هیپوفیز خلفی با تشکیل اینفاندیبولوم از کف دیانسفالون در روز دهم قابل مشاهده بود. از طرفی نمونه هایی که در کارنوی فیکس شده بودند، نتایج بهتری را نشان دادند.
    نتیجه گیری
    مروری عملی بر تغییرات بن بست راتکه و سیر تمایزات سلولی آن با استفاده از این رنگ آمیزی می تواند در تعیین مراحل تکاملی و انتخاب نوع فیکساتیو بهتر به هنگام استفاده از تکنیک ها و پروژه های پیشرفته تر مورد استفاده قرار گیرد.
    کلیدواژگان: هیپوفیز، تکامل، هماتوکسیلین، ائوزین، فیکساتیو، رت
  • سیروس نکویی، محمود برادران رحیمی، علی شمسا صفحه 17
    زمینه و هدف
    برای انجام پیوند کلیه از اهداکننده زنده، ضمن نیاز به انجام یک سری آزمایشات و بررسی های اولیه، نیاز به تصویربرداری نیز می باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر روش ویدئوفلوروگرافی در مقایسه با آنژیوگرافی بر میزان پرتوگیری بیمار و نیز بررسی کیفیت تصاویر انجام شد.
    روش بررسی
    در این مطالعه آینده نگر، تعداد 25 بیمار با هر دو روش آنژیوگرافی و ویدئوفلوروگرافی مورد بررسی قرار گرفتند و نتایج حاصله توسط جراح پیوند کلیه، ارزیابی گردید و در مراحل شریانی، وریدی و آئورتوگرام نمرات کیفی 0-5 داده شد. در مواردی که عمل جراحی انجام شده بود، نتایج آنژیوگرافی با نتایج عمل جراحی نیز مطابقت داده شد. دوز پرتوگیری نیز در دو روش با توجه به تعداد رادیوگرافی و مدت زمان فلوروسکوپی مقایسه گردید.
    یافته ها
    متوسط نمره کیفی در روش ویدئوفلوروگرافی در مرحله آئورتوگرام 34/3 و در مراحل شریانی و وریدی در کلیه راست به ترتیب 84/3 و 6/0 و در کلیه چپ 69/3 و 79/1 بود. در روش آنژیوگرافی در مرحله آئورتوگرام 26/3 و در مراحل شریانی و وریدی در کلیه راست به ترتیب 8/3 و 76/0 و در کلیه چپ 44/3 و 48/2 بود که در روش ویدئوفلوروگرافی کیفیت در آئورتوگرام 4/2% و در مرحله شریانی کلیه راست 05/1% و در مرحله شریانی کلیه چپ 27/7% افزایش یافت ولی در مرحله وریدی در کلیه راست 21% و چپ 28% کاهش کیفی تصویر مشاهده شد. در روش ویدئوفلوروگرافی میزان پرتوگیری بیمار 93% کاهش یافت.
    نتیجه گیری
    یافته های مطالعه حاضر نشان داد که روش ویدئوفلوروگرافی موجب کاهش قابل توجه پرتوگیری بیمار به میزان 93% می گردد. در این روش افت کیفیت تصاویر فقط در مرحله وریدی مشاهده می شود و از آنجا که در بیماران اهداکننده کلیه، عمدتا آناتومی عروقی (شریان ها) و کیفیت تصاویر در مرحله شریانی و آئورتوگرام قابل توجه است، می توان این روش را جایگزین آنژیوگرافی استاندارد نمود.
    کلیدواژگان: پیوند کلیه، آنژیوگرافی، فلوروسکوپی
  • رضا جلالیان تقدمی، علیرضا شریفیان، محمدرضا جلیلی شهری صفحه 22
    زمینه و هدف
    بهترین داروی پریمدیکاسیون و روش تجویز آن در کودکان هنوز مورد بحث است. در کودکانی که تحت اقدامات جراحی سرپایی و کوتاه مدت قرار می گیرند، دادن پریمدیکاسیون اغلب حذف می شود. زیرا اعتقاد بر این است که باعث طولانی شدن ریکاوری می گردد. در این مطالعه اثرات میدازولام داخل بینی بر روی زمان ریکاوری بیهوشی و زمان ترخیص بیماران در اعمال جراحی پروبینگ مجرای اشکی در کودکان مورد بررسی قرار گرفت.
    روش بررسی
    در این بررسی دوسوکور، تصادفی و با استفاده از گروه شاهد 60 بیمار بین 12-22 ماهه که تحت عمل جراحی سونداژ مجرای اشکی قرار گرفتند، وارد مطالعه شدند. یک گروه 0.3 mg/kg میدازولام داخل بینی و یک گروه 0.06 ml/kg نرمال سالین به عنوان پریمدیکاسیون 15 دقیقه قبل از عمل دریافت نمودند. تمام بیماران با استفاده از مخلوط O2 و NO2 به نسبت مساوی و هالوتان 5/1-2% تحت بیهوشی عمومی قرار گرفتند. طول مدت بیهوشی بین 6-12 دقیقه متغیر بود. کودکان از نظر سهولت جدایی از والدین و اینداکشن بیهوشی مورد بررسی قرار گرفتند. فاصله زمانی بین قطع داروهای بیهوشی تا خاتمه ریکاوری بیمار و تا زمان ترخیص، توسط یک پرستار بی اطلاع از نوع گروه بندی بیمار، ثبت گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آزمونهای t-student و Chi-Square در سطح معنی داری P£0.05 مورد تحلیل قرار گرفتند.
    یافته ها
    بیمارانی که میدازولام دریافت کردند، جدایی راحت تر از والدین و اینداکشن نرم تری داشتند و زمان ریکاوری و ترخیص آنها مشابه گروهی بود که دارونما (پلاسبو) دریافت نموده بودند.
    نتیجه گیری
    در کودکانی که تحت اقدامات جراحی کوتاه و سرپایی قرار می گیرند، میدازولام داخل بینی باعث آرامش و کاهش اضطراب می گردد و ریکاوری بیهوشی و زمان ترخیص از بیمارستان را به تعویق نمی اندازد.
    کلیدواژگان: پریمدیکاسیون، میدازولام داخل بینی، سونداژ مجرای اشکی، ریکاوری
  • کاویان قندهاری، مجید جعفرنژاد صفحه 26
    زمینه و هدف
    کاربرد اکوکاردیوگرافی ترانس توراسیک در بیماران سکته مغزی قابل توجه بوده و در برابر هزینه آن نیز قابل بررسی می باشد. مطالعه حاضر با هدف کاربرد و هزینه اکوکاردیوگرافی ترانس توراسیک در بیماران سکته مغزی انجام شد.
    روش بررسی
    در این مطالعه آینده نگر، تمام بیماران مبتلا به سکته مغزی که در سالهای 1382 و 1383 در بخش اعصاب بیمارستان ولی عصر (عج) وابسته به دانشگاه علوم پزشکی بیرجند بستری شده بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. تمام بیماران روش استاندارد اقدامات تشخیصی شامل اکوکاردیوگرافی ترانس توراسیک را دریافت نمودند و فراوانی نسبی ضایعات قلبی پرخطر که می تواند در درمان بیمار تاثیرگذار باشد، مشخص شد؛ سپس میزان کاربرد و هزینه بری انجام اکوکاردیوگرافی با سه روش اندیکاسیون گذاری برونوالد، وارلو و مولفین تعیین و با یکدیگر مقایسه گردید.
    یافته ها
    از 302 مورد اکوکاردیوگرافی انجام شده در40 بیمار (2/13%) ضایعه قلبی پرخطر و تاثیرگذار بر روش درمانی تعیین شد. روش های اندیکاسیون گذاری برونوالد 95%، وارلو 95% و روش مولفین 5/87% موارد پرخطر را آشکار نمودند. هزینه بری روش مولفین در مقایسه با دو روش دیگر کمتر بود.
    نتیجه گیری
    در کشورهای در حال توسعه روش های اندیکاسیون گذاری با حداکثر کاربرد و کمترین هزینه بری توصیه می گردد.
    کلیدواژگان: اکوکاردیوگرافی، سکته مغزی، اندیکاسیون
  • جواد خادمی*، بابک گوشه، عارف صالحی، مهیار صلواتی صفحه 31
    زمینه و هدف

    یکی از عوارضی که در افراد تحت درمان توانبخشی، بسیار دیده می شود، کاهش تحمل قلبی- ریوی است. حرکت دویدن به عقب یکی از الگوهای حرکتی بسیار مناسبی است که امروزه برای افرادی که تحت درمان توانبخشی اندام تحتانی قرار دارند، استفاده می گردد. با توجه به نتایج مختلف از مقایسه بین دو حرکت دویدن به جلو و دویدن به عقب، مطالعه حاضر با هدف مقایسه پاسخهای قلبی- ریوی در این دو روش به صورت غیر مستقیم انجام شد.

    روش بررسی

    در این مطالعه کارآزمایی بالینی، یک نمونه 20 نفری از بین مردان جوان به روش نمونه گیری تصادفی ساده بدون جایگزینی انتخاب شدند. این افراد طی دو جلسه با فاصله یک هفته در هر دو روش دویدن به جلو و دویدن به عقب قرار گرفتند. در پایان پاسخهای قلبی- ریوی در هر دو حرکت ثبت و سپس نتایج به دست آمده از هر فرد با خودش مقایسه گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری t زوجی و با در نظر گرفتن سطح معنی داری? =0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

    یافته ها

    نتایج مطالعه حاضر تکرارپذیری خوبی هم از نظر نسبی و هم مطلق برای اندازه گیری های متغیرهای قلبی- ریوی نشان داد. در هر دو حرکت متغیرهای ضربان قلب فشار خون متوسط شریانی و حاصل ضرب ضربان قلب در فشار خون سیستولی با افزایش فعالیت افزایش یافتند و این افزایش در دویدن به جلو نسبت به دویدن به عقب بیشتر بود. (P=0.0001)

    نتیجه گیری

    با توجه به این که دویدن به عقب در مقایسه با دویدن به جلو نیروی کمتری بر روی مفصل پاتلوفمورال (زانو) وارد می کند، به نظر می رسد از این الگو می توان برای بیمارانی که تحت عمل جراحی زانو قرار می گیرند و یا از دردهای قدام زانو رنج می برند، به منظور حفظ و نگهداری سلامت قلب و ریه استفاده کرد.

    کلیدواژگان: دویدن به جلو، دویدن به عقب، ضربان قلب، مصرف اکسیژن
  • محبوبه نخعی مقدم، مهرانگیز خواجه کرم الدینی، فریدون ملک زاده، عباس خوشنوای فومنی صفحه 37
    زمینه و هدف
    عفونت هلیکوباکتر پیلوری (HP) با گاستریت مزمن، زخم معده، زخم اثنی عشر و بدخیمی معده ارتباط دارد و شیوع آن در میان جمعیتهای مختلف، متفاوت است. از آن جا که این باکتری با بیماری های مهم و خطرناکی ارتباط دارد، مطالعه حاضر به منظور تعیین میزان آلودگی در میان 195 نمونه آندوسکوپی و نیز تعیین حساسیت و ویژگی روش های تشخیصی آن، انجام شد.
    روش بررسی
    در این مطالعه تجربی، نمونه های بیوپسی معده 195 بیمار 12-75 ساله مراجعه کننده به بیمارستان 17 شهریور وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مشهد، از شهریور تا اسفند 1383 مورد آزمایش قرار گرفت. نمونه ها در محیط استوارت Merck)) به آزمایشگاه انتقال یافتند و پس از هموژنیزاسیون، تشخیص با استفاده از رنگ آمیزی مستقیم نمونه، کشت در محیط بروسلا آگار (Merck) حاوی افزودنی ها و آزمون اوره آز انجام گرفت.
    یافته ها
    از مجموع 195 نمونه بیوپسی آزمایش شده، 122 مورد (56/62%) از نظر هلیکوباکترپیلوری مثبت بودند. حساسیت و ویژگی به ترتیب برای روش کشت 24/88% و 100%، برای آزمون اوره آز سریع 80/87% و 60/76% و برای رنگ آمیزی گرم 80/87% و 9/90% بود. 4/60% از زنان و 89/64% از مردان از نظر HP مثبت بودند که با توجه به آزمون برابری نسبت، اختلاف معنی داری بین شیوع عفونت و جنس وجود نداشت.
    نتیجه گیری
    با توجه به شیوع بالای عفونت HP، تشخیص آلودگی بویژه برای پیشگیری و درمان بیماری اهمیت دارد. در این پژوهش حساسیت و ویژگی بالای روش کشت تایید شد. علاوه بر این، با انجام کشت، امکان جداسازی باکتری و تعیین حساسیت آنتی بیوتیکی نیز وجود دارد. با استفاده همزمان از هر سه روش تشخیصی فوق، احتمال شناسایی موارد مثبت عفونت هلیکوباکتر پیلوری بیشتر می شود.
    کلیدواژگان: هلیکوباکتر پیلوری، شیوع، کشت، حساسیت و ویژگی
  • مریم صالحیان، علیرضا دانش، مهدی حسن زاده صفحه 41
    زمینه و هدف
    در بسیاری از مطالعات تغییرات شبانه روزی با یک اوج صبحگاهی از وقوع انفارکتوس حاد میوکارد (AMI) گزارش شده است. مطالعه حاضر با هدف تعیین دقیق تر الگوی 24 ساعته در وقوع شکایات AMI در جمعیت مورد نظر انجام شد که به نظر می رسد با داشتن خصوصیات متفاوت، وضعیت فیزیولوژیک آنان را تحت تاثیر قرار دهد.
    روش بررسی
    این مطالعه توصیفی- تحلیلی بر روی 246 بیمار با تشخیصی AMI انجام شد. از بیماران در مورد فعالیتشان در 30 دقیقه قبل از درد، تجربه تنش (استرس) در 24 ساعت پیش از حمله و تاریخچه بیماری و مصرف داروهای قلبی سوال گردید. توزیع فراوانی شکایات حمله در چهار دوره زمانی 6 ساعته (6 صبح تا 12 ظهر، 12 ظهر تا 6 عصر، 6 عصر تا 12 شب و 12 شب تا 6 صبح) در تمام بیماران و زیر گروه ها بررسی شد. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آزمونهای Chi-Square و آنالیز واریانس در سطح معنی داری P£0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
    یافته ها
    در وقوع حملات انفارکتوس حاد میوکارد، تغییرات سیرکادین وجود نداشت ولی بین ساعت وقوع حمله و وجود فعالیت فیزیکی (P<0.00001) و تنش (P<0.05) ارتباط معنی داری وجود داشت؛ همچنین بین زمان وقوع حمله و سایر متغیرها ارتباط معنی داری حاصل نگردید.
    نتیجه گیری
    یافته های پژوهش حاضر با نتایج دیگر مطالعات انجام شده مغایرت داشت و ریتم سیرکادین در وقوع حملات AMI مشاهده نگردید. بنابراین پیشنهاد می شود مطالعات بیشتری جهت تعیین وجود ریتم سیرکادین در وقوع انفارکتوس حاد میوکارد و نیز ارتباط بین ریتم های درونی و خارجی با وقایع ایسکمیک در جمعیت های مختلف که شرایط فیزیولوژیکی متفاوتی نیز دارند، انجام شود.
    کلیدواژگان: ریتم بیولوژیک، ریتم سیرکادین، انفارکتوس حاد میوکارد
  • منصور شکیبا صفحه 45
    زمینه و هدف
    اسکیزوفرنی تقریبا 1% جمعیت را مبتلا می سازد و 5/2% تمام هزینه های بهداشتی در ایالات متحده را در برمی گیرد و 75% از مبتلایان قادر به کار نمی باشند. کلوزاپین برای بیماران اسکیزوفرنی مقاوم به درمان توسط FDA تایید شده است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثر درمانی کلوزاپین و ریسپریدون در بیماران اسکیزوفرنی مقاوم به درمان انجام شد.
    روش بررسی
    در این مطالعه که به روش توصیفی- تحلیلی و مقطعی در سال 1382 انجام شد، 40 بیمار مرد و زن مبتلا به اسکیزوفرنی مقاوم به درمان که در مرکز روانپزشکی و مرکز توانبخشی یاس وابسته به سازمان بهزیستی زاهدان بستری بودند، مورد تحقیق قرار گرفتند. ابتدا بیماران به دو گروه درمان با کلوزاپین و درمان با ریسپریدون تقسیم شدند. ابزار پژوهش، مصاحبه بالینی و آزمون Brief Psychiatric Rating Scale (BPRS) بود که به صورت انفرادی اجرا شد. اطلاعات جمع آوری شده، با استفاده از آزمون t و Chi-Square و تحلیل واریانس در سطح معنی داری P£0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
    یافته ها
    میانگین آزمون BPRS در مرحله اول در گروه کلوزاپین 52.80±7.07 و در گروه ریسپریدون 49.80±5.98 بود. میانگین این آزمون در مرحله سوم (سه ماه بعد از درمان) در گروه کلوزاپین با میانگین 22.95±1.57 و در گروه ریسپریدون 24.53±2.49 بود. میانگین کاهش مقدار BPRS از زمان شروع درمان تا ترخیص در گروه درمان با کلوزاپین 29.58±7.08 و در گروه درمان با ریسپریدون 25.49±5.94 بود؛ شاخصهای آماری P=0.048و t=-2.13 محاسبه شد.
    نتیجه گیری
    در این تحقیق، در طی درمان، کلوزاپین موثرتر از ریسپریدون بود و توسط بیماران بهتر تحمل شد.
    کلیدواژگان: اسکیزوفرنی مقاوم به درمان، کلوزاپین، ریسپریدون
  • اسدالله افشار صالح، محمودرضا خزاعی، علیرضا توسلی صفحه 50
    سندرم باردت بیدل (BBS: Bardet-Biedl Syndrome) یک اختلال مادرزادی است که با چاقی، رتینیت پیگمانتوزا، پلی داکتیلی، کاهش بهره هوشی، هیپوگنادیسم و درگیری کلیه و عمدتا دیابت بی مزه تظاهر می کند. در این مقاله موردی از این سندرم معرفی می شود که با درمان با ایندومتاسین پاسخ دراماتیک در کنترل دیابت بی مزه وی ایجاد شد. پاسخ موثر به ایندومتاسین مطرح کننده سطح بالای پروستاگلاندین به عنوان پاتوژنز دیابت بی مزه در این سندرم می باشد.
    کلیدواژگان: سندرم باردت بیدل، دیابت بی مزه، ایندومتاسین
|
  • Page 5
    Background And Aim
    According to the results of some experimental and clinical investigations magnetic fields at some densities can affect in many biological and physiological processes such as brain activities. This study was performed to investigate the effects of an alternative current (AC) magnetic field (MF) on the susceptibility, severity, and durations of Pentylenetetrazol (PTZ)-induced epileptiform convulsions in wistar rats.
    Materials And Methods
    The magnetic field was generated using a solenoid and calibrated with a teslameter. Male wistar rats (3 month, 250-300g), were exposed to a 50 HZ magnetic field at densities of 5 and 10 millitesla (mt) in three periods of life: 1) In embryonic period for 30 min./day. Then these rats received intraperitoneal injections of PTZ. 2) After birth for 4 weeks (30 min per day, 7 days per week). These rats also received PTZ injections at the end of the 4th week. 3) Adults, in two groups, chronic and acute: a) In chronic group, rats were exposed for 5 weeks (30 min per day, 4 days per week) to MF (5 mt), and at the end of this period PTZ injections were performed. b) In acute group, rats were received PTZ injections simultaneously under magnetic field exposure (5 and 10 mt). All above groups and controls received intraperitoneal (IP) injections of PTZ (in three stages, 25mg/kg in each stage, with 15 min. intervals), if rats showed generalized (tonic-clonic) convulsions, injections were stopped. For seizures evaluation, latent periods and durations of each form of convulsion were calculated.
    Results
    No significant differences in severity and susceptibility of seizures and epileptiform convulsions were observed between control and experimental groups. Only some groups showed a significant decrease in latent periods of convulsions.
    Conclusion
    These findings indicate that under the conditions examined, severity and susceptibility to PTZ induced epileptiform seizures are not affected by exposure to the above mentioned magnetic fields. Taken together with previous data, this suggests that if magnetic fields do alter neuronal activity, the effect is likely to be extremely subtle.
  • Dr. Ar. Ebrahimzadeh, Dr. Mr. Nikravesh, Dr. Mm. Hassanzadeh Taheri Page 12
    Background And Aim
    The pituitary gland constitutes Anterior, intermediate (collectively, adenohypophysis), and posterior lobes. It is believed that pituitary arises from two different anlagen, the first one arises from Osteomodeum as an up growth to form Rathke’s pouch, and the second one, develops as a down growth from the floor of the diencephalon to form posterior pituitary gland. The aim of this study was to survey the pituitary developmental stages practically as a pilot study and comparison of Normalin, Carnoy’s, Bouin and B4G fixatives effects.
    Materials And Methods
    In this experimental study, we used 5µm thickness Normalin, Carnoy’s, Bouin and B4G fixed, paraffin embedded serial sections. Rat embryonic sections from day 10 (E10) to 20(E20) of gestation (n=30) were stained with Haematoxyline and Eosin (H&E).
    Results
    The result of this study demonstrated that the formation of Rathke’s pouch started from E10, and changed during its morphogenesis to E20 to form pituitary gland. At the first developmental stage (E10) to17 (E17) gestational day all the adenohypophyseal cells reacted with Hematoxiline and reaction of some adenohypophyseal cells with Eosin started from gestational day18 (E18) and increased with proceeding differentiation during the following days and Carnoy’s fixed specimen yielded the best results effectively.
    Conclusion
    Our findings indicate that practical review of Rathke’s pouch show changes during pituitary development and its cell differentiation using H&E staining and Carnoy’s fixative can be used in more advanced techniques to determine developmental stages.
  • Dr. S. Nekooei, Dr. M. Baradaran Rahimi, Dr. A. Shamsa Page 17
    Background And Aim
    Assessing feasibility of videofluorography (video recording of fluoroscopic images) in angiography of renal transplant donors and evaluation of results in terms of quality of images and radiation dose.
    Materials And Methods
    In this prospective study, 25 potential live donors underwent both conventional angiography and video fluorography. The images were reviewed by kidney transplantation surgeon and arterial, venous and aorthogram phases were graded 0 to 5 in terms of quality. In cases that underwent surgery, the results of angiography were compared with results of surgery. Radiation doses were compared.
    Results
    Video fluorography resulted in 2.4% improvement in image quality of aortogram and 1.05% and 7.27% improvements in right and left arterial phases. In the venous phases, 21% and 28% reduction of quality was observed. Video fluorography caused 93% reduction in radiation dose.
    Conclusion
    Video fluorography causes significant reduction of radiation dose. The quality of images improves slightly in the arterial and aortogram phases and is reduced slightly in the venous phase. As the arterial anatomy is of most significance in renal transplantation, reduction of quality in the venous phase can be ignored.
  • R. Jalaeian Taghaddomi, A. Sharifian, Mr. Jalili-E-Shahri Page 22
    Background And Aim
    The perfect preanesthetic medication and its ideal route of administration are still debated, but for pediatric surgical patients undergoing brief procedures, preanesthetic medication is frequently omitted because of the concern that it will prolong the children recovery from anesthesia. In this study, the effects of nasally administered midazilam on anesthetic recovery and hospital discharge time were determined in children undergoing probing of the nasolacrimal duct.
    Materials And Methods
    Using a randomized, double- blind, placebo- controlled design, 60 ambulatory surgical patients between 12-22 months of age undergoing probing on nasolacrimal duct were entered into the study. One group received 0.3 mg/kg intranasal midazolam, a second group received intranasal saline drop (0.06 ml/kg). All patients were anesthetized with N2O, oxygen and halothane (1.5-2%). The duration of anesthesia lasted between 6-12 minutes. After preanesthetic medication, the children were evaluated for ease of separation and induction of anesthesia. In addition, the time from when the anesthetic was discontinued until the child recovered from anesthesia and the time the child was discharged home were recorded by a nurse observer blinded to the patient grouping.
    Results
    Children receiving midazolam had smoother, calmer parent- child separation and anesthesia induction scores, and their anesthesia recovery times and hospital discharge times were the same as those receiving placebo.
    Conclusion
    For children undergoing brief surgical procedure nasal midazolam provides satisfactory anxiolysis without delaying anesthesia recovery and hospital discharge.
  • Dr. K. Ghandehari, Dr. M. Jafarnejad Page 26
    Background And Aim
    Utility of Trans-Thoracic Echocardiography (TTE) in stroke patients is considerable and its cost-effectiveness should be evaluated. Consecutive stroke patients admitted in Valie Asr hospital, Khorasan in 2003-2004 enrolled in this prospective study.
    Materials And Methods
    All of the patients underwent a standard battery of diagnostic investigations including TTE for detection of high-risk cardioembolic sources. The cost-effectiveness of TTE was estimated with using indicational strategies of Braunwald, Warlow and the authors.
    Results
    By performing 302 TTE in all of the stroke patients, 40 cases (13.2%) with high-risk cardioembolic sources were detected. Braunwald, Warlow and authors strategies could reveal 95%, 95% and 87.5% of these high risk cardioembolic sources respectively. The author’s strategy had little expenses comparing with other methods.
    Conclusion
    Indicational strategies with best cost-effectiveness are recommended in developing countries.
  • J. Khademi, Dr. B. Gosheh, Dr. A. Salehi, Dr. M. Salavati Page 31
    Background And Aim

    One of the most useful therapeutic methods as a rehabilitation supportive technique is the use of backward running in patients with motional restrictions (especially in patients with anterior cruciate damage).As cardio-pulmonary Function is affected during physical activities. This project was conducted to evaluate the effects of backward running in comparison forward and backward running in a comparison Forward method by indirect measurements.

    Materials And Methods

    The method used was known Bruce protocol which able to evaluate the variables indirectly, the cases included 20 healthy young males that were selected randomly They had to do forward and backward running in weekly intervals assess variable (cardio pulmonary responses) Forward and backward running and results comparisoned.

    Results

    All the variable rates were increased associated with both running methods that were higher in forward running in comparisons with backward running method (P=0.0001).

    Conclusion

    As backward running method transmitted force pattelo-femoral joint (knee) is lower then forward running could be applicable in-patient with knee surgery or anterior knee pain for maintaining of cardio-pulmonary health.

  • M. Salehian, A. Danesh, Dr. M. Hasanzadeh Page 41
    Background And Aim
    Many studies have reported a circadian variation with a peak in the rate of acute myocardial infarction in mornings. The purpose of this study is further analysis of circadian patterns with which symptoms of AMI occur in a different population with different characteristics that influence their physiologic status.
    Materials And Methods
    A descriptive study was done on 246 patients with the diagnosis of AMI. Patients were questioned about their activity during 30 minutes prior to onset of pain, exposure to stress in the past 24 hours, history of diseases and cardiac medications. The frequency of symptom related to attacks within four periods of 6 hours (6 Am to 12 MD, 12 MD to 6 PM, 6PM to 12 MN, and 12 MN to 6 Am) in all samples and sub groups were gathered.The data were analyzed using Chi-Square test and analysis of variance test.
    Results
    The data revealed no significant circadian variation, regarding to attacks of acute myocardial infarction. However, statistically significant relation between the onset time and physical activity (P<0.0001), and stress exposure before pain (P<0.05) was observed, also no significant relationship between onset time and other variables was noticed.
    Conclusion
    The findings were in contrast to previous reports, and no circadian rhythm was observed in occurrence of AMI so further studies are required to clarify the presence of circadian rhythm in onset of AMI and interaction between endogenous and exogenous rhythms and ischemic events in different population with different conditions.
  • Dr. M. Shakiba Page 45
    Background And Aim
    Schizophrenia has a prevalence of 1% and accounts for 2.5% of heath-care in USA. FDA has approved the drug Clozapine for treatment of drug resistant forms of schizophrenia. The aim of this study was the comparative therapeutic’s effect of clozapine and risperidone in the drug resistant schizophrenia.
    Materials And Methods
    In this cross-sectional study therapeutic effect of two different drugs clozapine and rispridone have been compared on 40 drug resistant male and female schizophrenia cases admitted in Rehabilitation Center of Chronic Mental Diseases of Zahedan Welfare Organization in Iran. Patients were divided in two groups for treatment with either clozapine or rispridone. The patient’s improvement was evaluated with clinical interviews and BPRS tests. The data was analyzed by Chi-Square and t-test variance analysis.
    Results
    Initial BPRS results was determined as an average of 52.80±7.70 for clozapine group and average of 49.80±5.98 for rispridone group. Three month after start of treatment average of BPRS and SD was 22.95, 1.57, 24.53 for clozapine group, and 2.49 for rispridone group respectively. The average decrease in BPRS was calculated as 29.58±7.08 for clozapine and 25.49±5.94 for rispridone. The statistical markers were determined as P= 0.48 and t-test =-2.13.
    Conclusion
    The results confirm that clozapine acted more effectively than rispridone and has been tolerated by the patients.
  • Dr. A. Afshar Saleh, Dr. Mr. Khazaei, Dr. Ar. Tavassoli Page 50
    Bardet-Biedl syndrome (BBS) is a congenital malformation characterized by obesity, retinitis pigmentosa, polydactyly, mental retardation, hypogonadism and kidney involvement, mainly diabetes insipidus. We reported a case of BBS with diabetes insipidus that showed dramatic response to indomethacin. Response to Indomethacin suggested a role by prostaglandins as a pathogenetic factor.