ماهنامه معرفت
سال پانزدهم شماره 6 (پیاپی 105، شهریور 1385)

امامت و ولایت و صاحب این مقام و مباحث مرتبط با آن، یکی از مسائل مورد توجه علمای دین، بخصوص متکلمان، بوده است. حکیمان مسلمان نیز مباحث امامت و ولایت را به طور کلی بدون اینکه همانند متکلمان در مصداق معینی نظر داشته باشند در آثار خود مطرح کرده اند.
ملاصدرا نیز در این زمینه اندیشه های درخشان خویش را با شیوه برهانی و استدلالی مطرح ساخته است. این مقاله، با استفاده از اندیشه های ناب ایشان به بررسی مسئله ولایت و امامت و تبیین جایگاه سیاسی آن، می پردازد.
با توجه به اینکه صاحب ولایت تامه در هدایت جامعه به سوی سعادت دنیوی و اخروی، نقش اساسی دارد، این نوشتار ضمن طرح اندیشه سیاسی صدرا در باب حاکمیت سیاسی اجتماعی معصومان، اثبات می نماید که پس از پیامبر(صلی الله علیه وآله) که صاحب مقام نبوت و ولایت تامه است، تنها صاحبان عصمت شایسته این مقام هستند.

روش شناسی فلسفه سیاسی را می توان از روش شناسی در فلسفه سیاسی متمایز دانست; بدین معنا که روش شناسی فلسفه سیاسی مبتنی بر اصول و پیش فرض هایی است که ویژگی و خصلت مباحث فلسفه سیاسی آنها را می طلبد. اما روش شناسی در فلسفه سیاسی به مباحث مطرح شده و گاهی پنهان و مطرح نشده در متون کلاسیک و معاصر فیلسوفان سیاسی مربوط می شود. این نوشتار، ابتدا به تعریف و تبیین «فلسفه سیاسی» می پردازد و پس از آن به بحث اصلی (روش شناسی فلسفه سیاسی) خواهد پرداخت و در پایان، به روش شناسی فلسفه سیاسی اسلامی نیز اشاره می نماید.