فصلنامه آنستزیولوژی و مراقبتهای ویژه ایران
سال بیست و هشتم شماره 1 (پیاپی 53، بهار 1385)

روش های مختلفی برای پیشگیری از زخم گوارشی ناشی از تنش در بیماران بدحال معرفی شده است. بین منابع موجود از نظر قدرت پیشگیری زخم این روش ها و نیز ایجاد عفونت ریوی اختلاف نظر وجود دارد و انجام تحقیقات بیشتری جهت مقایسه بین آنها توصیه شده است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه تاثیر دو داروی فوق بر پیشگیری از زخم ناشی از تنش، اسیدیته و کلونیزاسیون شیره معده و بروز عفونت ریوی در بیماران بدحال اجرا گردید.
در این مطالعه کارآزمایی بالینی 44 بیمار بدحال بستری در بخش مراقبت های ویژه به صورت تصادفی جهت پیشگیری از زخم ناشی از تنش، سوکرالفیت خوراکی یا رانیتیدین وریدی دریافت کردند. موارد بروز زخم، عفونت ریوی، کشت مثبت شیره معده و اسیدیته آن در دو گروه تعیین و ثبت گردید. تحلیل آماری با استفاده از تست های کای دو و تی انجام شد.
بیماران دو گروه از نظر خصوصیات دموگرافیک و علت نیاز به درمان پیشگیرانه تفاوتی نداشتند. موارد بروز زخم ناشی از تنش و خونریزی گوارشی در گروه رانیتیدین و سوکرالفیت به ترتیب %7.4 در مقابل %17.6، عفونت ریوی %14.8 در مقابل %17.6 کشت مثبت شیره معده %59.3 در مقابل %47.1 و میانگین اسیدیته شیره معده 4.3±1.4 در مقابل 3.9±1.1 بود. اختلاف معنی داری در هیچ یک از یافته های فوق بین دو گروه وجود نداشت. موارد کشت مثبت قارچ در شیره معده به طور معنی داری در بیماران گروه رانیتیدین بیشتر از گروه سوکرالفیت بود %48) در مقابل %11، (p=0.01.
در مطالعات قبلی از نظر تاثیر دو داروی رانیتیدین و سوکرالفیت بر پیشگیری از زخم ناشی از تنش و بروز عفونت ریوی در بیماران بدحال اختلاف نظر وجود داشت و در برخی از مطالعات برتری سوکرالفیت به رانیتیدین مورد حمایت قرار گرفته بود. در مطالعه حاضر فقط فراوانی موارد کشت مثبت قارچ در شیره معده در حضور سوکرالفیت کمتر از رانیتیدین بود.

آزمون بیدار کردن در حین جراحی فیوژن خلفی مهره ها در بیماران مبتلا به اسکولیوز را می توان برای پیشگیری از بروز آسیب های طناب نخاعی و اطمینان از درستی عملکرد آن به کار برد. هدف این مطالعه مقایسه دو روش بیهوشی کامل وریدی با استفاده از پروپوفول - آلفنتانیل و پروپوفول - رمی فنتانیل بر تغییرات همودینامیک، مدت زمان آزمون بیدار کردن و کیفیت آن و هزینه های آن در اعمال جراحی فیوژن مهره ها است.
40 بیمار مبتلا به اسکولیوز که کاندیدای انجام فیوژن خلفی مهره ها بودند به طور تصادفی در دو گروه آلفنتانیل و رمی فنتانیل قرار گرفتند. در هر دو گروه بعد از تجویز پیش داروی میدازولام و آلفنتانیل در گروه آلفتانیل و میدازولام و رمی فنتانیل در گروه رمی فنتانیل، القا بیهوشی با تیوپنتال 5 میلی گرم بر کیلوگرم و آتراکوریوم 0.6 میلی گرم بر کیلوگرم انجام شد و پس از گذشت 2 دقیقه، لوله گذاری داخل تراشه صورت گرفت. میزان انفوزیون داروها در گروه آلفنتانیل 1 میکروگرم بر کیلوگرم در دقیقه و در گروه رمی فنتانیل 0.2 میکروگرم بر کیلوگرم در دقیقه بود. انفوزیون پروپوفول 50 میکروگرم بر کیلوگرم در دقیقه نیز به تمام بیماران داده شد. برای ایجاد کاهش عمدی فشار خون در بیماران، داروهای کاهش دهنده فشار خون (هیدرالازین، نیتروگلیسرین و پروپرانول) مورد استفاده قرار گرفت. پس از درخواست جراح، انفوزیون داروها قطع گردید. از بیماران برای حرکت دادن دست ها و پاها درخواست شد که بعد از حرکت دادن اندام ها، همان روش بیهوشی دوباره ادامه پیدا می کرد. زمان قطع داروهای بیهوشی تا تنفس خودبخودی T1 و از آن موقع تا حرکت دادن پاها T2، تغییرات همودینامیک، و هزینه های آن ثبت گردید.
میانگین فشار خون و ضربان قلب در گروه رمی فنتانیل پایین تر از گروه آلفنتانیل بود)به ترتیب، p کمتر از 0.01 و کمتر از (0.05. میزان داروهای کاهش دهنده فشار خون در گروه رمی فنتانیل هم بسیار پایین تر بود p) کمتر از (0.001. میانگین زمان T1 و T2 در گروه رمی فنانیل 2.5) 3.6± و 4.1± 2 دقیقه(به طور معنی داری کوتاه تر از گروه آلفنتانیل 6.1±4) و 7.5±4.5 دقیقه(بود p) کمتر از (0.01. کیفیت آزمون بیدار کردن در دو گروه تفاوتی نداشت. هزینه در گروه رمی فنتانیل بالاتر از گروه آلفنتانیل بود p) کمتر از 0.01).
آزمون بیدار کردن در حین جراحی فیوژن خلفی مهره ها به دنبال انفوزیون پروپوفول - رمی فنتانیل نسبت به پروپوفول - آلفنتانیل نه فقط دارای سرعت بیشتری بوده، بلکه باعث کاهش بیشتری در فشار خون و کاهش مصرف داروهای کاهش دهنده فشار خون هم می گردد، اما در عین حال هزینه بالاتری دارد.

تاکنون روش های مختلفی به منظور تسکین درد بعد از عمل جراحی زانو مورد استفاده قرار گرفته است. ما در این بررسی سوفنتانیل را به خاطر خاصیت محلولیت در چربی زیاد آن انتخاب کردیم و نیز به دلیل اینکه شروع اثر ضد درد آن سریع تر از مرفین است.
در یک مطالعه تصادفی دوسوکور، 96 بیمار کلاس 1 و 2 ASA که سن آن ها بین 20-45 سال بود تحت جراحی آرترسکوپی زانو که در آن منیسک را بر می داشتند به سه گروه 32 نفری تقسیم شدند. در یک گروه سوفنتانیل 10 میکروگرم وریدی، در گروه دیگر 10 میکروگرم سوفنتانیل داخل مفصلی و در گروه سوم سوفنتانیل 10 میکروگرم + پردنیزلون 40 میلی گرم در انتهای عمل آرترسکوپی تحت بیهوشی عمومی داخل مفصل تزریق شد. بعد از عمل، درد در هنگام استراحت و در زمان حرکت (خم شدن فعال زانو) به وسیله نمره بندی درد بر اساس معیار بصری سنجش درد اندازه گیری شد. مقدار استامینوفن کدیین بر اساس نیاز بیمار بود و زمان تجویز آن یادداشت می شد. آنالیز آماری به وسیله تست یو، تست مان - ویتنی، تست ویلکاکسون و کای 2 انجام شد. در تمام پردازش های اطلاعات p<0.05 معنادار تلقی می شد.
اختلاف مهمی در اطلاعات دموگرافیک، مدت آنستزی و زمان تورنیکه در گروه های مختلف A و B و C دیده نشد. بعد از عمل نمره درد در زمان استراحت و حرکت زانو در گروه سوفنتانیل وریدی بیشتر از دو گروه دیگر بود و اختلاف بین گروه C و B نیز معنادار بود. میزان آنالژزیک مصرفی در گروه سوفنتانیل داخل مفصلی و گروه سوفنتانیل همراه پردنیزلون داخل مفصلی کاهش یافته و اختلاف بین گروه C و B نیز معنادار بود.
تجویز داخل مفصلی سوفنتانیل به تنهایی و ترکیب سوفنتانیل و پردنیزلون بعد از جراحی آرتروسکوپی یک تکنیک موثر، قابل اعتماد و قابل تحمل است. سوفنتانیل همراه پردنیزلون باعث کاهش درد شده و نیاز به آنالژزی تکمیلی را به طور موثری کاهش می دهد.

الکتروشوک درمانی به عنوان یک روش درمانی رایج از جمله موارد درمانی است که نیاز به مداخله و همکاری متخصصان بیهوشی دارد. از جمله عوارض این درمان تغییرات شدید همودینامیک است. داروی رمی فنتانیل به عنوان یک مخدر کوتاه اثر می تواند در کنترل تغییرات همودینامیک موثر باشد و در عین حال زمان تشنج و ریکاوری را تحت تاثیر قرار ندهد.
هدف از این مطالعه بررسی اثرات داروی رمی فنتانیل بر روی ضربان قلب و فشار خون بیماران حین انجام الکتروشوک درمانی و نیز بررسی تاثیر این دارو بر روی زمان تشنج و زمان ریکاوری بعد از الکتروشوک درمانی بوده است.
مواد و در این تحقیق که به صورت کارآزمایی بالینی دو سویه کور طراحی شد 60 بیمار کاندید عمل الکتروشوک درمانی به صورت تصادفی به دو گروه 30 نفره تقسیم شدند. یک گروه رمی فنتانیل با دوز 2 میکروگرم/کیلوگرم به صورت وریدی برای پیش درمانی دریافت کردند و گروه دیگر به همان میزان و حجم دارونما به عنوان پیش درمانی دریافت کردند.
در دو گروه ضربان قلب، فشار خون، مدت زمان تشنج و زمان ریکاوری اندازه گیری و ثبت شد. در موارد یاد شده اختلاف معنی داری بین دو گروه وجود نداشت.
به نظر می رسد تجویز رمی فنتانیل با دوز 2 میکروگرم/کیلوگرم به عنوان پیش درمانی در بهتر شدن شرایط الکتروشوک درمانی کمکی نمی کند.

درمان درد بعد از جراحی عامل مهمی در بهبود بیمار است. منیزیم با مهار ورود کلسیم به داخل سلول و بلوک گیرنده های NMDA به طور غیر رقابتی در مغز باعث کاهش احساس درد می گردد. در این مطالعه ما اثر ضد دردی منیزیم را که قبل از القا بیهوشی تجویز گردید، در بیمارانی که به صورت الکتیو تحت جراحی ستون فقرات کمری قرار گرفتند. بررسی کردیم.
در این مطالعه کارآزمایی بالینی که به صورت اتفاقی دوسوکور انجام شد بر روی 60 بیمار کلاس 1 و 2 انجام شد، بیماران به دو گروه 30 نفری تقسیم شدند. یک گروه از بیماران سولفات منیزیم 50 میلی گرم به ازا هر کیلوگرم وزن بدن قبل از القا بیهوشی به صورت انفوزیون دریافت کردند. گروه دیگر به همان حجم نرمال سالین دریافت کردند. القا و ادامه بیهوشی در هر دو گروه مشابه بود. میزان درد بعد از عمل از طریق استفاده از تکنیک معیار بصری سنجش درد هر دو ساعت تا شش ساعت مورد اندازه گیری قرار گرفت. اگر مخدر تجویز شده بود مورد ثبت گردید.
نتایج نشان داد که گروه دریافت کننده منیزیم برخلاف گروه دیگر مخدر کمتری دریافت کردند %53) در مقابل (%20. گروه کنترل نمره درد بیشتری نسبت به گروه دریافت کننده منیزیم داشتند.
به طور کلی می توان نتیجه گرفت که انفوزیون سولفات منیزیم را می توان به صورت بی خطری بلافاصله قبل از القا بیهوشی به منظور کاهش درد بعد از عمل به کار برد.

بی حسی موضعی انگشتان یکی از موثرترین و شایع ترین روش های مورد استفاده برای ایجاد بی دردی به منظور انجام اعمال جراحی - چه در پی تروما و چه در اعمال جراحی الکتیو بر روی انگشتان دست است. روش های قدیمی بلوک که شامل تزریق داروی بی حسی موضعی دورادور انگشت و یا در دو سوی قاعده انگشت بوده اند احتمال آسیب به اعصاب دیژیتال را افزایش داده و برای بیماران به دلیل تزریق مکرر دارو بسیار دردناک هستند.
ما در این مطالعه برآنیم که ضمن معرفی روش جدیدی جهت بی دردی موثر در انگشتان بلند دست که شامل تنها یک تزریق در شیت تاندون فلکسور انگشتان در کف دست)در منطقه پولی (A1 است نتایج روش جدید را ارایه دهیم.
در این روش مخلوط داروی لیدوکایین %2 به میزان 1.5 میلی لیتر و بوپیواکایین %0.5 به میزان 1 میلی لیتر با سر سوزن انسولین (27G) در فضای یاد شده تزریق می شود. برای این کار 25 بیمار در فاصله اول مهرماه 1383 لغایت پایان اسفند ماه 1383 با طبقه بندی کلاس 1 و 2 ASA که رضایت برای انجام این بلوک داده بودند، انتخاب شدند و سپس در پرسشنامه ای وضعیت عمومی بیماران و نوع عمل جراحی و میزان رضایت بیماران و جراحان ثبت شد.
با توجه به نتایجی که به دست آمد تمامی این بیماران از بی دردی ایجاد شده در زمان انجام جراحی اظهار رضایت داشتند %92) رضایت خوب و %8 رضایت متوسط داشتند(. جراحان نیز از میزان بی دردی بیماران در هنگام جراحی جز در یک مورد در سایر موارد "رضایت خوب" را ابراز داشتند %96) رضایت خوب و %4 رضایت متوسط داشتند(. البته در هیچ یک از بیماران مورد مطالعه، نیاز به تغییر در روش بیهوشی و یا اجرای بیهوشی عمومی به منظور انجام عمل جراحی ایجاد نشد.
به نظر می رسد که از این روش هم به دلیل درد کمتری که بیماران در زمان انجام بلوک تحمل می کنند و هم به سبب به حداقل رسیدن خطر آسیب اعصاب دیژیتال، می توان به عنوان روش جایگزین بلوک انگشتی سنتی که در آن تزریق در بیش از یک نقطه انجام می شود، استفاده کرد.

کنترل درد بعد از عمل جراحی سزارین توانایی مادر در مراقبت از نوزاد را افزایش داده و می تواند در ایجاد رابطه ای مناسب بین مادر و کودک تازه تولد یافته موثر باشد. در ضمن با افزایش امکان تحرک مادر می تواند خطر عوارض ترومبو آمبولیک را کاهش دهد. روش های بی دردی در مادر می بایست در ضمن بی خطر بودن کمترین عوارض را بر روی نوزاد شیرخوار داشته باشند. موسیقی به عنوان روشی غیر تهاجمی، ارزان و بدون عوارض جانبی می تواند به صورت بالقوه به عنوان یکی از روش های بی دردی بعد از عمل به کار رود. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر موسیقی در حین بیهوشی عمومی در کاهش درد، میزان مصرف مرفین و کاهش اضطراب بعد از عمل سزارین بوده است.
این مطالعه تصادفی دوسوکور مورد و شاهد بر روی 100 بیمار از کلاس یک انجمن بیهوشی آمریکا کاندیدای عمل جراحی انتخابی سزارین انجام گردید. پس از تصویب شورای پژوهشی و کسب رضایت از بیماران و استانداردسازی روش بیهوشی عمومی، بیماران به طور اتفاقی در دو گروه 50 نفری قرار گرفتند. با استفاده از هدفون در گروه آزمایش لوح فشرده گیتار ملایم در سبک اسپانیایی و در گروه شاهد از لوح فشرده خالی در طول بیهوشی عمومی استفاده گردید. درد بر اساس معیار بصری سنجش درد و مقدار مصرف مرفین برای کاهش درد بیمار به عدد 3 در این معیار و همچنین اضطراب بیماران در فواصل زمانی مختلف و در شش ساعت اول بعد از عمل اندازه گیری شد.
شدت درد بیماران در معیار سنجش بصری در بین دو گروه شاهد و مورد در شش ساعت اول بعد از عمل تفاوت آماری معنی داری نداشت. همچنین مقدار کل مرفین تزریقی برای کاهش درد بر اساس معیار سنجش بصری به عدد 3 و همچنین اضطراب بعد از عمل تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه نشان نداد.
استفاده از گیتار در سبک اسپاتیک تحت شرایط مطالعه انجام شده در حین بیهوشی عمومی در عمل سزارین سبب کاهش درد و مقدار مصرف مرفین در کنترل درد در شش ساعت اول بعد از عمل سزارین موثر نیست.

لرز پس از بیهوشی تجربه ای آزار دهنده بوده و علاوه بر اینکه ممکن است خاطره ای ناخوشایند از بیهوشی برای بیمار بر جا بگذارد، می تواند عوارض متابولیک قابل توجهی نیز ایجاد کند. این مطالعه برای جلب نظر متخصصان بیهوشی ایران به لرز پس از عمل انجام شده است.
در یک مطالعه توصیفی و مقطعی آینده نگر شیوع لرز پس از بیهوشی به مدت 11 ماه در 1150 بیمار کلاس 1 تا 3 ASA اتاق عمل بیمارستان دکتر مسیح دانشوری، که یک مرکز جراحی قفسه سینه است، بررسی شد. در کنار آن عوامل احتمالی موثر در بروز لرز پس از بیهوشی نیز مورد مطالعه قرار گرفتند.
بر اساس یافته های این تحقیق %17.9 بیماران پس از بیهوشی دچار لرز شدند. شیوع لرز در زنان، بالغین جوان و در اعمال جراحی انجام شده تحت بیهوشی عمومی و در افرادی که قبل از بیهوشی مرفین و هیدروکورتیزون عضلانی دریافت داشتند بیشتر بود.
نتایج این مطالعه نشان داد که 5 عامل سن، روش بیهوشی، جنس، انجام عمل جراحی در مقایسه با اقدامات تشخیصی درمانی و طول عمل، احتمال بروز لرز پس از بیهوشی را افزایش می دهند.

انوریسم به اتساع بیمارگونه قطر طبیعی آئورت اطلاق می گردد. عارضه اصلی آنوریسم آئورت توراسیک (سینه ای) پارگی آن است. کمتر از نصف بیماران با پارگی آنوریسم آئورت، زنده به بیمارستان می رسند. گزارش زیر، یک مورد بیمار مبتلا به آنوریسم آئورت نزولی است که دچار پارگی حاد شده و ایست قلبی، تنفسی پیدا می کند. بیمار بلافاصله احیا شده، تحت عمل جراحی ترمیمی قرار می گیرد. بیمار بعد از عمل، سیر بهبود را طی کرده و 28 روز بعد از عمل از بیمارستان مرخص می گردد.