Iranian Journal Of Dermatology
Volume:9 Issue: 2, 2006

ضایعه های پوستی مزمن از عوارض نسبتا شایع و دیررس مسمومیت با سولفور موستارد (خردل) هستند که در جانبازان شیمیایی جنگ تحمیلی سبب علایم فراوانی از جمله خارش، سوزش و خشکی پوست می شوند. خارش، شایع ترین شکایت پوستی در مرحله مزمن است که بود یا نبود آن تاثیر فراوانی در کیفیت زندگی مصدومان ایجاد می کند. در این پژوهش به بررسی میزان اثربخشی ترکیب موضعی فنول %1 و منتول %1 در جانبازان شیمیایی (به خصوص روی خارش) و مقایسه اثر آن با پلاسبو پرداخته شد.
روش اجرا: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی دوسو کور بود که روی مصدومان شیمیایی ای صورت گرفت که دچار خارش پوستی ناشی از سولفور موستارد شده بودند. 80 نفر از این جانبازان به صورت تصادفی به دو گروه 40 نفری تقسیم شدند که یک گروه با ترکیب موضعی فنول %1 و منتول %1 و گروه دیگر تحت درمان با دارونما به مدت 6 هفته تحت درمان قرار گرفتند و نتایج حاصل از درمان بر اساس سیستم درجه بندی خارش ارزیابی شد.
میزان خارش در گروه دارو بعد از درمان با میزان خارش در گروه دارونما کاهش معنی داری داشت (P=0.026).
استفاده موضعی از ترکیب فنول %1 و منتول %1 در درمان خارش ناشی از سولفور موستارد در جانبازان شیمیایی دارای تاثیر قابل توجهی است.

آکنه ولگاریس بیماری مزمن واحد پیلوسباسه است که در گروه سنی جوان شیوع بیشتری دارد. در درمان آکنه روش های درمانی مختلفی مورد استفاده قرار می گیرد که هر یک بخشی از مکانیسم ایجاد آکنه را تحت تاثیر قرار می دهد. یکی از شایع ترین درمان های مورد استفاده در آکنه آنتی بیوتیک خوراکی است. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر اریترومایسین و داکسی سیکلین خوراکی در بهبود ضایعه های آکنه در موارد آکنه متوسط تا شدید است.
روش اجرا: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی صورت گرفت. 68 بیمار مبتلا به آکنه به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول تحت درمان با اریترومایسین 1 گرم در روز و گروه دوم تحت درمان با داکسی سیکلین 100 میلی گرم در روز به مدت 4 ماه قرار گرفتند. سیر بهبود ضایعه ها بر اساس تعداد ضایعه های بیماران در هر ماه بررسی شد و عوارض جانبی درمان نیز مورد توجه قرار گرفت.
اختلاف میزان بهبودی ضایعه های صورت و تنه در دو گروه دریافت کننده اریترومایسین و داکسی سیکلین معنی دار نبود. اختلاف میزان بهبودی ضایعه ها در ناحیه صورت و تنه دریافت کنندگان اریترومایسین فاقد معنی بود، در حالی که تاثیر داکسی سایکلین در ضایعه های صورت به طور معنی داری بیش تر از ضایعه های تنه بود (P<0.05).
اریترومایسین و داکسی سیکلین از نظر تاثیر در بهبود آکنه متوسط تا شدید تفاوت معنی داری با یکدیگر ندارند و بسته به شرایط بیمار هر یک از این داروها می تواند به عنوان انتخاب درمانی در نظر گرفته شود.

گرانولوم پیوژنیک تومور کوچک، قرمز رنگ و خوش خیم عروقی است که معمولا به دنبال ترومای نفوذی در پوست به وجود می آید. روش های مختلفی مثل لیزر، جراحی و الکتروسرجری برای درمان آن پیشنهاد شده است که هر کدام از این روش ها مزایا و معایبی دارند. در مطالعه حاضر آثار درمانی کرایوتراپی و الکتروکوتری روی گرانولوم پیوژنیک مورد مقایسه قرار گرفته است.
روش اجرا: این کارآزمایی بالینی روی 50 بیمار که ضایعه گرانولوم پیوژنیک داشتند صورت گرفت. در 25 بیمار از روش کرایوتراپی نیتروژن مایع - یک جلسه تا حداکثر سه جلسه به فاصله ده روز - استفاده شد. در 25 بیمار دیگر الکتروکوتری توسط دیگر متخصص پوست برای تخریب ضایعه - در یک مرحله - صورت پذیرفت، و بیماران تا یک ماه بعد از نظر عود ضایعه پی گیری شدند. برای آنالیز یافته ها از آزمون های مجذور کای و تی استفاده شد.
میانگین سنی بیماران در گروه کرایوتراپی و الکتروکوتری به ترتیب 21.8 ±17.1 و 28.7±17.7 سال بود (P>0.05). دفعات درمان با کرایوتراپی 2.2±0.8 در روش الکتروکوتری 1.1±0.3 بار بود (P<0.0001). بهبودی در %100 گروه الکتروکوتری و در %77 گروه کرایوتراپی دیده شد (P=0.01).
در مطالعه حاضر روش الکتروکوتری موثرتر از روش درمانی کرایوتراپی بود. ولی در کودکان، خانم های حامله، ضایعه های بزرگ و کسانی که از درمان با الکتروکوتری ترس دارند می توان از کرایوتراپی استفاده نمود.

به رغم استفاده از روش های درمانی متنوع در درمان لیشمانیوز جلدی (سالک) برای درمان این بیماری تا کنون روش موثر، کم عارضه و ارزان قیمتی پیدا نشده است. در برخی مطالعه های برون تنی و درون تنی، اثربخشی مستقیم الکتریسیته بر لیشمانیوز جلدی نشان داده شده است. این مطالعه با هدف تعیین میزان اثربخشی جریان الکتریسیته مستقیم در درمان لیشمانیوز جلدی صورت پذیرفت.
روش اجرا: این کارآزمایی بالینی در مدت 10 ماه روی 16 بیمار مراجعه کننده به کلینیک های پوست وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مشهد صورت گرفت. با استفاده از دستگاه الکتروتراپی تعداد 27 ضایعه با جریان الکتریسیته مستقیم، با شدت 5 تا 15 میلی آمپر و ولتاژ کم تر از 40 ولت در 6 جلسه ده دقیقه ای به صورت هفتگی، تحت درمان قرار گرفت و 10 ضایعه هم به عنوان شاهد بدون درمان رها شد. در هر جلسه، وسعت ایندوراسیون ضایعه ها اندازه گیری و به ثبت رسید.
پس از پایان مطالعه، در مجموع، اندازه ضایعه ها در گروه مداخله %55±30 کاهش نشان داد، در حالی که در گروه شاهد به میزان %20±20 افزایش اندازه ضایعه ها مشاهده شد (P<0.01).
به نظر می رسد جریان الکتریسیته مستقیم با روش فوق در بهبود ضایعه های لیشمانیوز جلدی اثر نسبی داشته است و شاید بتوان برای افزایش کارآیی این روش با تغییرهایی در آن، این روش را به عنوان درمان مناسب برای لیشمانیوز جلدی معرفی کرد.

درماتوزهای پورپوریک پیگمانته اختلال های مزمن و عود کننده ای هستند که تاکنون هیچ درمان استانداردی برای آن ها پیشنهاد نشده است. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر پنتوکسیفیلین بر ضایعه های درماتوزی پورپوریک پیگمانته صورت گرفت.
روش اجرا: در این کارآزمایی بالینی، 35 بیمار مبتلا به درماتوزهای پورپوریک پیگمانته مراجعه کننده به درمانگاه پوست بیمارستان حضرت رسول (ص) از سال 1380 تا 1384 به طور تصادفی در دو گروه دریافت کننده پنتوکسیفیلین 400) میلی گرم سه بار در روز و دارونما (نرم کننده موضعی خنثی) قرار گرفتند و بعد از هشت هفته تاثیر مداخله بر اساس معیار: بهبودی کامل = ناپدید شدن همه علایم و نشانه ها، بهبودی نسبی = حداقل %50 کاهش در علایم پوستی، بیماری پایدار = کم تر از %50 تغییر در علایم و نشانه های بالینی، بی تاثیر بودن = بدون تغییر در علایم و نشانه ها مورد ارزیابی قرار گرفت.
در پایان هفته هشتم ضایعه های هیچ کدام از 15 بیمار دریافت کننده دارونما بهبودی پیدا نکرد و در 18 نفر از 20 بیمار دریافت کننده پنتوکسیفیلین نیز در ضایعه ها بهبودی مشاهده نشد. در یک بیمار مبتلا به لیکن اورئوس، ضایعه ها به طور کامل محو شد و در بیمار دیگر مبتلا به بیماری شامبرگ ضایعه ها بعد از هشت هفته درمان با پنتوکسیفیلین از بین رفت ولی چهار هفته بعد مجددا عود کرد. شدت و وسعت ضایعه ها در هیچ کدام از دو گروه بدتر نشد و عوارض جانبی مربوط به دارو نیز در بیماران مشاهده نشد.
میزان پاسخ دهی با پنتوکسیفیلین در مبتلایان به درماتوزهای پورپوریک پیگمانته از لحاظ آماری تفاوتی با دارونما ندارد.

درماتیت آتوپیک بیماری التهابی راجعه و مزمن پوستی همراه با خارش شدید است که اغلب در افراد با سابقه شخصی یا خانوادگی نشانه های آلرژیک دیده می شود. تحقیق های اخیر به تغییرهای ایمونولوژیک در این بیماری و اثر سلنیوم در درمان آن اشاره دارد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه سطح سرمی و خون تام سلنیوم در کودکان مبتلا به درماتیت آتوپیک با گروه شاهد صورت گرفته است.
روش اجرا: مطالعه به روش تحلیلی از نوع مورد - شاهدی به اجرا درآمد. 46 بیمار مبتلا به درماتیت آتوپیک)با تشخیص بر اساس معیارهای Hanifin و Rajka و رد تشخیص های افتراقی مربوط(با 46 کودک همسان شده از نظر سن و جنس مورد مطالعه قرار گرفتند. شدت بیماری براساس SCORAD از صفر تا 100 تعیین شد. از بقایای خون و سرم بیمار - که برای آزمایش های اولیه گرفته شد - برای اندازه گیری سلنیوم سرم و خون تام به روش جذب اتمی و با دستگاه اسپکتروسکوپی استفاده شد. یافته ها با استفاده از آزمون های مربع کای و t با قبول مرز معنی داری روی 0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
در این مطالعه 46 کودک 1 ماهه تا 12 ساله مبتلا به درماتیت آتوپیک با سن)انحراف معیار ± میانگین(2.57±2.6 سال با 46 کودک سالم به عنوان شاهد با سن 2.63±2.6 سال مقایسه شدند (P>0.05). هر گروه شامل 24 پسر و 22 دختر بودند. میانگین سطح سرمی سلنیوم در گروه بیمار (72.58±16.5 ng/ml) پایین تر از گروه شاهد (84.8±15.6 ng/ml) بود (P<0.0001). هم چنین میانگین سلنیوم خون تام در گروه بیمار (88.07+19.0 ng/ml) پایین تر از گروه شاهد (99.38+19.3 ng/ml) به دست آمد (P<0.001). کمبود سلنیوم سرم)کم تر از (63 ng/ml در %28.3 بیماران و %10.9 گروه شاهد (P<0.05) و کمبود سلنیوم خون تام)کم تر از (75.5 ng/ml در %30.4 بیماران و %15.2 شاهد مشاهده شد (P>0.05). ارتباط معنی داری بین سطح سرمی و خون تام سلنیوم با شدت درماتیت آتوپیک مشاهده نشد.
میانگین سلنیوم سرم و خون تام در بیماران مبتلا به درماتیت آتوپیک در مقایسه با گروه شاهد کاهش چشمگیری دارد. لذا پیشنهاد می شود در برنامه ریزی درمانی این بیماران به این جنبه نیز توجه و برای جبران کمبود سلنیوم در بیماران با کاهش سطح سرمی و خون تام توصیه های تغذیه ای خاص و حتی در موارد حاد از روش های درمانی استفاده شود.

آکنه ولگاریس بیماری التهابی مزمن فولیکول های پیلوسباسه است. اتیولوژی آکنه، نامعلوم است ولیکن شواهد مختلفی در دست است که بعضی از تغییرهای هورمونی را در پاتوژنز آکنه دخیل می داند. هدف از این مطالعه اندازه گیری برخی متغیرهای اندوکرینولوژیک در بیماران مبتلا به آکنه ولگاریس و مقایسه آن با افراد سالم بود.
روش اجرا: در این مطالعه که به صورت مورد - شاهد صورت گرفت، از بین بیماران مذکر مبتلا به آکنه ولگاریس مراجعه کننده به بیمارستان رازی تهران در 9 ماهه نخست سال 82، 40 نفر به عنوان گروه مورد و از بین همسالان سالم 20 نفر به عنوان شاهد انتخاب شدند. میزان انسولین، گلوبولین متصل شونده به هورمون های جنسی، تستوسترون و قند خون ناشتا در هر گروه اندازه گیری و با یکدیگر مقایسه شدند.
میانگین قند خون ناشتا در گروه مورد 89.8±13.3 و در گروه شاهد 91.1±16.3 میلی گرم در دسی لیتر بود. (P=0.017) میانگین تستوسترون آزاد سرم در دو گروه مورد و شاهد به ترتیب 24.8±12.01 و 21.4±10.8 نانومول در لیتر بود (P=0.029).
در این مطالعه میزان تستوسترون سرم در گروه مورد بیشتر از گروه شاهد و میزان قند خون ناشتا کم تر از گروه شاهد بود. لذا پیشنهاد می شود در درمان افراد مذکر مبتلا به آکنه عوامل مزبور مورد توجه قرار گیرد.

ملاسما اختلالی اکتسابی است که به صورت هایپرپیگمانتاسیون قرینه به خصوص در نواحی در معرض نور آفتاب تظاهر می کند. اختلال تیرویید، وضعیت بالینی حاصل از افزایش یا کاهش هورمون های تیروئیدی است. این مطالعه برای بررسی ارتباط بین ملاسما و اختلال های تیرویید صورت گرفت.
روش اجرا: این بررسی تحلیلی در قالب مورد - شاهد، روی زنان غیر باردار 20 تا 50 ساله مراجعه کننده به کلینیک های پوست وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اراک در دو گروه 45 نفره مبتلا و غیر مبتلا به ملاسما با معاینه بالینی و تعیین سطح سرمی تست های تیروییدی شامل T4، T3، TSH، Anti TG، Anti TPO به روش الایزا به اجرا درآمد.
%37.8 بیماران مبتلا به ملاسما و %11.1 بیماران غیر مبتلا، اختلال تیرویید داشتند: p=0.013)، %95 CI:1.60-147، (OR=4.88. میانگین سطح سرمی TSH، Anti TPO و Anti TG در بیماران ملاسما نسبت به افراد گروه شاهد بالاتر بود اما این اختلاف معنی دار نبود.
میان ملاسما و اختلال کار تیرویید به ویژه هایپرتیروییدی و اختلال های اتوایمیون تیرویید ارتباط معنی دار وجود دارد.

کارسینوم سلول بازال شایع ترین سرطان در سفید پوستان است. از آن جایی که مهم ترین عامل ایجاد کننده این سرطان پوستی، اشعه فرابنفش موجود در نور آفتاب است و کشور ما در بیش تر مناطق دارای آب و هوای گرم و آفتابی است، میزان ابتلا به کارسینوم سلول بازال در کشورمان بالاست. در این مطالعه تغییر فراوانی این کارسینوم را در فاصله زمانی یک دهه مورد بررسی قرار دادیم.
روش اجرا: این تحقیق به روش مطالعه داده های موجود و با بررسی پرونده تمامی بیماران با تشخیص کارسینوم سلول بازال در بخش آسیب شناسی بیمارستان رازی تهران در سال 1368-69 و 1378-79 و مقایسه این دو دوره زمانی صورت گرفت.
در مجموع 1503 مورد کارسینوم سلول بازال مورد مطالعه قرار گرفت که 507 مورد به سال های 1368-69 و 996 مورد به سال های 1378-79 مربوط بود. فراوانی نسبی کارسینوم سلول پایه ای از 11.1 درصد کل نمونه ها در سال 1368-69 به 15.2 درصد کل نمونه ها در سال 1378-79 افزایش یافت اما این افزایش به جنس وابسته نبود. در طول این دوره زمانی در فراوانی کارسینوم سلول بازال در گروه سنی 20 تا 39 سال، کاهش معنی دار و در گروه سنی بالای 60 سال، افزایش معنی دار مشاهده شد. در بین انواع مختلف پاتولوژیک کارسینوم سلول بازال، نوع ندولار افزایش داشته که این افزایش در ناحیه صورت معنی دار بوده ولی به جنس وابسته نبوده است. در جنس مذکر، کاهش فراوانی در ناحیه صورت و افزایش فراوانی در ناحیه سر و گردن معنی دار بوده ولی در جنس مونث، مکان تومور تغییر معنی داری پیدا نکرده است.
کارسینوم سلول پایه ای در این فاصله زمانی ده ساله افزایش قابل ملاحظه ای داشته است که به منظور آموزش اقدامات پیش گیرانه و تشخیص و درمان زودرس به توجه بیشتری نیازمند است.

گونه های مالاسزیا بخشی از فلور طبیعی پوست انسان است. به علاوه این مخمرها در ایجاد بیماری های پوستی مختلفی هم چون درماتیت سبورییک، درماتیت آتوپیک، شوره سر و پسوریازیس نیز نقش دارند. اخیرا محققان روش های مولکولی را برای تعیین گونه های مالاسزیا ارجح می دانند. در بررسی حاضر یک روش دقیق و ساده ژنوتیپی برای شناسایی و تعیین گونه عوامل مالاسزیایی جدا شده از بیماران مبتلا به پیتیریازیس ورسیکالر در ایران به کار گرفته شده است.
روش اجرا: در این مطالعه توصیفی 83 ایزوله بالینی از ضایعه های پوستی مبتلایان به پیتیریازیس ورسیکالر مورد مطالعه قرار گرفت. شناسایی ایزوله ها با استفاده از روش مولکولی PCR-restriction enzyme صورت گرفت.
M.glubosa شایع ترین گونه جدا شده از ضایعه های پیتیریازیس ورسیکالر بود و پس از آن سایر گونه ها به ترتیب شامل M.furfur، M.sympodialis، M.restricta، M.slooffiae بودند. هیچ موردی M.packydermatis و M.obtusa مشاهده نشد.
نظر به این که در اغلب مطالعه های صورت گرفته، مالاسزیا سیمپودیالیس به عنوان گونه مالاسزیایی غالب در بین مالاسزیاهای فلور طبیعی پوست انسان بوده است، غلبه مالاسزیا گلوبوزا در ضایعه های بیماران پیتیریازیس ورسیکالر می تواند بر وجود خصلت های بیماری زا در این گونه دلالت داشته باشد.

لیشمانیوز بیماری انگلی مشترک بین انسان و حیوان با تنوع بالینی گسترده است، که به وسیله انگل تک یاخته متعلق به جنس لیشمانیا ایجاد می شود. درمان در لیشمانیوزیس انسانی هنوز بر پایه استفاده از ترکیب ها آنتی موان 5 ظرفیتی و پر عارضه است و مقاومت نسبت به این ترکیب ها هم مساله و مشکلی است که ضرورت تلاش برای دستیابی به داروی جدیدی را بیشتر می کند. مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان اثر ضد لیشمانیایی عصاره گیاهی درخت پوست یا تنویی فلورا میموزا بر انواع خارج سلولی (پروماستیگوت) لیشمانیا تروپیکا صورت پذیرفت.
روش اجرا: بررسی اثر این عصاره به دو روش شمارش انگل زنده و نیز متیل تیازول تترازولیوم در محیط کشت آزمایشگاه در مجاورت با غلظت های صفر، 10، 100، 500 و 1000 میکروگرم در میلی لیتر از عصاره گیاه میموزا صورت گرفت.
عصاره این گیاه در غلظت های متفاوت بر سرعت تکثیر انگل لیشمانیا آثار متضادی دارد. بدین ترتیب که غلظت های 500 و 1000 میکروگرم در میلی لیتر آن سرعت تکثیر انگل را کم می کند، در حالی که غلظت 100 میکروگرم در میلی لیتر باعث افزایش این سرعت می شود.
در تکثیر انگل لیشمانیا در عصاره گیاه میموزا احتمالا عوامل مهاری یا تسریعی وجود دارند.
رر

ماستیت گرانولوماتوس بیماری خوش خیم، نادر و با علت ناشناخته است که اخیرا شرح داده شده است. این بیماری عمدتا در زنان جوان و تازه زایمان کرده و به شکل یک توده یک طرفه خارج از آرئول پستان تظاهر می کند. با توجه به شباهت زیاد بیماری از نظر بالینی به کانسر پستان، ممکن است به تشخیص غلط و جراحی غیر ضروری پستان منجر شود.
در این مقاله دو مورد از بیماری نادر ماستیت گرانولوماتوس همراه با اریتم ندوزوم و الیگوآرتریت گزارش می شود که یافته های بالینی بیماران با تجویز استرویید خوراکی و جراحی بهبود یافت. با پی گیری بیماران پس از یک سال در علایم بیماری آنان هیچ گونه عودی مشاهده نشد.

خال بکر ناحیه پیگمانته ای از پوست است که به صورت اکتسابی، غیر قرینه و پایدار ایجاد می شود و گاهی شواهدی از افزایش حساسیت به آندروژن را نشان می دهد و با سایر آنومالی های تکاملی در همان محل همراهی دارد. بیمار این گزارش خانم 30 ساله ای است که در سمت راست ناحیه سینه به خال بکر مبتلا و هم زمان به هیپوپلازی پستان راست دچار است.

لیکن نیتیدوس (lichen nitidus) بیماری ناشایعی است که از نظر بالینی با پاپول های سر سوزنی با سطح براق و مسطح و معمولا بدون علامت مشخص می شود. نمای آسیب شناسی این ضایعه ها کاملا مشخص است. در این گزارش آقای 30 سال های با علایم بالینی و آسیب شناسی لیکن نیتیدوس همراه با pit های متعدد کف دست ها معرفی می شود که با درمان کلوبتازول موضعی به بهبود قابل توجه و پایداری در ضایعه ها دست می یابد. در جست و جوی منابع، موردی از همراهی لیکن نیتیدوس و pitting کف دست ها یافت نشد.

بیمار مرد 70 ساله با شکایت از ضایعه پوستی قرمز رنگ که از چند ماه قبل در ناحیه پوست سر ایجاد شده، مراجعه کرده است. در معاینه پلاکی اریتماتو تا حدی ارتشاحی در ناحیه فرق سر مشاهده می شود که پوست ناحیه پیشانی را نیز درگیر کرده است. در برخی نواحی ضایعه مزبور پیگمانتاسیون بارزی مشاهده می شود. ضایعه جلدی توصیف شده از حدود 6 ماه قبل از مراجعه ابتدا به صورت ناحیه مشابه خون مردگی و کبودی ظاهر شده است و به تدریج ضخامت، وسعت و رنگ ضایعه افزایش یافته است و در برخی قسمت ها ضایعه های ندولار و تومورال، مشاهده می شود. بیمار خارش، درد و خون ریزی بینی یا مخاط دهان را ذکر نمی کند. علاوه بر این وی سابقه ای از هیچ گونه بیماری زمینه ای و پرتو درمانی را ابراز نمی دارد. معاینه عمومی طبیعی بود. بررسی های آزمایشگاهی معمول شامل شمارش سلول های خونی، عملکرد کبدی و کلیوی، آزمایش کامل ادراری و آزمایش های انعقادی طبیعی بود. در معاینه پوست سایر قسمت های بدن ضایعه مشابهی دیده نشد. معاینه مخاط ها و ناخن ها نیز طبیعی بود. از ضایعه ناحیه پوست سر بیوپسی به عمل آمد.
تشخیص شما چیست؟