ماهنامه نافه
پیاپی 23-24 (فروردین و اردیبهشت 1381)

سخن گفتن از ادبیات امروز ایران، هیچ وقت خالی از اشکال نیست، اما این یقین وجود دارد که همراه با فایده خواهد بود. اشکال دارد از این رو که ما هنوز نتوانسته ایم بر همه ی جنبه های کیفی آن اشراف پیدا کنیم. به ویژه که مهاجرت بخش عمده ای از آفرینش گران کلامی و نبودن انسجام یا مراکر گردآوری آثار منتشر شده، این امر را دوچندان مشکل تر کرده است. فایده دارد چرا که می توان براساس خواسته های زمانه و دست اوردهای امروزی ادبیات جهان و ایران، به تفاهمی دست یافت و این راه ناهموار را بهتر شناخت...

نافه در نظر دارد در بخش فرهنگ (فرهنگ زن) به موضوع مطالعات زنان در چشم اندازهای مختلف (اسطوره ای، تاریخی. علمی، دینی، اجتماعی، فلسفی، ادبی و...) صفحاتی اختصاص دهد. «آویزهای مقدس زنان بوشهر» بخش نخست این سلسله مقالات است که به بررسی انسان شناختی حضور زن در فرهنگ ایرانی می پردازد. بخشهای بعدی شماره های بعد به فرهنگ زنان مردم گیلان... و... دیگر نقاط ایران می پردازد. نافه خوشحال خواهد شد از دوستان، خوانندگان و پژوهشگرانی که در زمینه های بالا و دیگر زمینه های فرهنگی زنان پژوهشها و مطالعاتی دارند مطالبی دریافت کند.

«صدای زن» که در روزگارانی نه بس دور میبایست با گذاشتن انگشت سبابه در دهان شنیده میشد؛ و اکنون در روزگاران ارتباطان این چنین هانگیر و ثانیه گیر از حلقوم سربین پاپیروسها شنیده می شود اگر نگوییم نشان از عقلانیت دوران مدرنیته دارد بدون شک باید بگوییم نشان از ویژگی pastich یا «به هم ریختگی» که یکی از نشانه های دوران پست مدرن به شمار می آید، است. گرچه پذیرفته باشیم و باور داشته باشیم که جامعه گذرای از سنت به مدرنتیه ما هنوز شاید به مرزهای واقعی مدرنیته نیز نرسیده باشد!