مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران
سال شصت و چهارم شماره 6 (پیاپی 66، شهریور 1385)

ریزRNA ها دسته ای از ملکول های کوچک از جنسRNA می باشند که از روی آنها پروتئینی ساخته نمی شود. طولی در حدود 23-21 نوکلئوتید دارند و تا کنون بیش از 1600 نمونه از آنها در گیاهان و جانوران و حتی چند نمونه در ویروس ها شناسایی شده اند و به عنوان بازدارنده، نقش مهمی را در تنظیم بیان ژن ها ایفا می کنند. این RNA ها با اثر برmRNA هدف، چه با قطع آن و چه از طریق مهار ماشین ترجمه، از تولید پروتئین ممانعت به عمل می آورند. با این که این موضوع به مدت طولانی از دید پژوهشگران پنهان مانده بود، مطالعات انجام شده در پنج سال اخیر کمک شایانی به شناسایی گونه های مختلف و نیز نحوه عملکرد آنها داشته است. در این مقاله مروری، با استفاده از ده ها منبع معتبر و روز آمد، مطالبی پیرامون تاریخچه، سازو کار مولکولی تولید و ژن های بیان کننده ریزRNA و نیز چگونگی پردازش آنها در انسان، جانوران و گیاهان ارایه شده است. به علاوه، پیرامون نامگذاری، تنوع عملکردی و بویژه رابطه آنها در بروز بیماری ها (به طور مشخص سرطان) و شباهت ها و تفاوت های آنها با siRNA ها، جدیدترین اطلاعات جاری مورد تاکید قرار گرفته است. در انتها چشم انداز این مولکول های راهبردی، فوق العاده جالب و شگفت انگیز، مورد توجه قرار گرفته است.

به منظور یافتن راه حلی مناسب تر جهت درمان عفونت های ناشی از استافیلو کوکو س اورئوس، رویکردهای جدیدی به آنتی بادی درمانی و واکسیناسیون صورت گرفته است. این تلاش ها به دنبال افزایش روز افزون مقاومت استافیلوکوکوس اورئوس به آنتی بیوتیک های مختلف، شدت گرفته است.
با استفاده از روش های بیوانفورماتیک تلاش شد منطقه حفاظت شده ای ردیابی گردد که متاسفانه در تحقیقات گذشته بدان توجه نشده بود. در این مطالعه از NCBI/BLAST و TIGR جهت آنالیز ژن ها استفاده شد.
در مطالعه حاضر خانواده ژنی جدیدی در استافیلوکوکوس اورئوس و اپیدرمیدیس پیدا شد که پروتئین های ناشی از این خانواده ژنی، در بخش C ترمینال با همدیگر مشابه بوده و ویژگی های نسبتا یکسانی با هم دارند.
مطالعات بیشتر در زمینه عرضه این بخش محافظت شده در خارج از سلول ممکن است منجر به تولید آنتی بادی های اختصاصی شده و ابزار مناسبی جهت واکسیناسیون را در اختیار قرار دهد.

با توجه به اینکه هیالورونان نقش مهمی در نفوذ پذیری، موتیلیتی اسپرم و عمل متقابل گامت ها دارد و این عمل می تواند نقش مهمی در میزان باروری افراد داشته باشد، در تحقیق حاضر اثر دوزهای 750، 1000 و 1250 میکرو گرم در میلی لیتر هیالورونان روی عوامل بر مورفولوژی، موتیلیتی، ویتالیتی و میزان لقاح اسپرم های موش سوری مورد بررسی قرار گرفت.
در این مطالعه حدود 40 سر موش (20سر نر و 20سر ماده) به صورت تصادفی انتخاب شدند. اسپرم های بدست آمده از هر حیوان نر به چهار گروه تقسیم شدند که یکی از آنها به عنوان گروه کنترل (در محیط کشتRPMI، فاقد هیالورونان)، گروه دوم، سوم و چهارم به مدت 2 ساعت به ترتیب در معرض دوزهای 750، 1000و 1250 میکروگرم در میلی لیتر هیالورونان قرار گرفتند. بعد از انکوباسیون، شمارش اسپرم ها با استفاده از لام نئوبار، مورفولوژی آن ها توسط رنگ آمیزی پاپانیکولا و بررسی ویتالیتی آنها با رنگ آمیزی فوق حیاتی ائوزین B مورد بررسی قرار گرفت. همچنین موتیلیتی اسپرم ها با مشاهده میکروسکوپی طبق استانداردWHO و میزان لقاح آن ها بعد از IVF با شمارش جنین های دو سلولی حاصل از آن بررسی شد.
نتایج این تحقیق نشان داد که دوز 750 میکروگرم در میلی لیتر، بیشترین تاثیر را روی موتیلیتی، ویتالیتی و میزان لقاح اسپرم ها دارد، تاثیر دوز 1000 میکرو گرم در میلی لیتر بر روی عوامل فوق نیز مثبت بود اما از دوز 750 میکرو گرم در میلی لیتر پایین تر بود. تاثیر دوز 1250 میکرو گرم در میلی لیتر بر روی عوامل فوق منفی بود و در این مطالعه هیچ تاثیری از دوزهای فوق الذکر هیالورونان روی مورفو لوژی اسپرم ها مشاهده نشد.
با توجه به یافته های این مطالعه، به نظر میرسد که دوز مناسب هیالورونان (750 میکرو گرم در میلی لیتر) باعث افزایش تحرک، ویتالیتی و میزان لقاح در طی فرآیندIVF می شود.

دیابت، بیماری مزمنی است که با عوارض بسیاری از جمله نوروپاتی محیطی همراه می باشد. گرچه پاتوفیزیولوژی دقیق نوروپاتی دیابتی به طور کامل شناخته نشده است، اما احتمالا هیپرگلیسمی در بروز آن نقش دارد. با توجه به اثر منیزیم خوراکی در پیشگیری از بروز هیپرگلیسمی در دیابت، در این مطالعه به ارزیابی تاثیر تجویز منیزیم خوراکی بر هیپر آلژزی حرارتی ناشی از دیابت در موش های صحرایی پرداختیم.
موش های صحرایی نر نژاد ویستار به چهار گروه مساوی شامل گروه های کنترل، دیابتی، دیابتی درمان شده با منیزیم، سولفات منیزیم (g1/L 10) از روز دهم بعد از تزریق استرپتوزوسین به مدت 8 هفته به آب آشامیدنی حیوانات اضافه شد. در گروه کنترل درمان شده با منیزیم نیز همین الگو اجرا گردید. دو گروه دیگر، آب معمولی فاقد سولفات منیزیم را دریافت کردند.
هشت هفته پس از تشخیص دیابت، کاهش معنی داری در آستانه درد حرارتی و منیزیم پلاسما و نیز افزایش قابل توجهی در گلوکز پلاسما در حیوانات دیابتی نسبت به کنترل مشاهده شد. تجویز منیزیم خوراکی به مدت 8 هفته از زمان تشخیص دیابت از کاهش آستانه درد حرارتی جلوگیری کرده و سطوح گلوکز و منیزیم پلاسما را به حد طبیعی رساند.
نتایج این مطالعه نشان می دهد که تجویز خوراکی منیزیم به محض تشخیص دیابت، می تواند از بروز هیپرگلیسمی و هیپرآلژزی حرارتی ناشی از دیابت در موش صحرایی، جلوگیری کند.

هدف از این مطالعه، تعیین میزان پراکسیداسیون چربی و پروتئین بافتی به عنوان شاخصی از تخریب بافتی پس از ایسکمی و بر قراری ری پرفیوژن به دنبال ایجاد آسیب القایی ناشی از انسداد شریان مزانتریک فوقانی در روده و بررسی اثر محافظتی هورمون ملاتونین به عنوان جمع کننده رادیکال آزاد و آنتی اکسیدان در رت می باشد.

در این مطالعه از 36 سر رت نر نژادWistar- Albino با وزن بین 120-80 گرم که به طور مساوی به شش گروه تقسیم شده بودند و دوز های مختلف ملاتونین (mg/kg 10،20،30) به صورت داخل عضلانی دریافت می کردند، استفاده شد. گروه یک: کنترل، گروه دو:sham که در این گروه عمل جراحی تا مرحله تشریح شریان مزانتریک فوقانی بر روی آنها انجام شد و حجم یکسانی از حلال به صورت داخل عضلانی به آنها تزریق گردید، گروه سه: ایسکمی- ری پرفیوژن، گروه چهار: ایسکمی، ری پرفیوژن به همراه ملاتونین با دوزmg/kg 10، گروه پنج: ایسکمی- ری پرفیوژن به همراه ملاتونین با دوزmg/kg 20و گروه شش: ایسکمی- ری پرفیوژن به همراه mg/kg 30 بود.

نتایج حاصل نشان داد که سطح ملان دی آلدئید (MDA) بافتی به طور معنی داری در گروه 5، 4 و6 از گروه 3 پایین تر بود (0.05>P). سطح پروتئین بافتی در گروه 4 نسبت به گروه 3 به طور معنی داری بالاتر رفته بود (0.01>P).سطح پروتئین بافتی در گروه های 5 و 6 نسبت به گروه 3 اختلاف معنی داری را نشان ندا د (0.05<P).
بحث: این مطالعه نشان داد که ملاتونین با دوز mg/kg 10، اثر آنتی اکسیدانی در جلوگیری از آسیب القایی ناشی از انسداد شریان مزانتریک فوقانی دارد.

سندرم راکی تانسکی، به عدم رشد کافی یا فقدان مادرزادی رحم و واژن نوزاد دختر اطلاق می شود. از مشخصات این سندرم، فنوتیپ کاملا زنانه با کاریو تایپ ××46 می باشد. این آنامولی ممکن است با سایر آنومالی های مادرزادی مثل اسکلتی و اورولوژیک همراه باشد. روش های مختلف طبی و جراحی در درمان و اصلاح آژنزی واژن موجود است که شایع ترین روش آنها جراحی به روش درمان MC-Indoe است. در این روش از گرافت های مختلف مثل پوست، روده و آمنیون استفاده می شود.
این مطالعه از نوع کوهورت تاریخی است که در دو گروه از بیماران که به دلیل آژنزی واژن تحت عمل جراحی واژینوپلاستی (با یا بدون گرافت آمنیونی) بر اساس استانداردهای جراحی آن زمان قرار گرفته بودند، صورت گرفت. اطلاعات از پرونده بیماران، تماس تلفنی و در صورت امکان معاینه فیزیکی بدست آمد. پرسشنامه بیماران بیشتر روی پیامد طولانی مدت رضایت جنسی بیماران و همسرانشان تاکید داشت.
35 بیمار از 55 بیمار به پرسشنامه جواب دادند، میانگین سنی بیماران 28.4سال (17 تا 48 سال) و میانگین زمان بررسی پس از عمل 7 سال (2تا 12 سال) بود. در 15 بیمار (42.8%)، واژینوپلاستی با آمنیون و در مابقی (20بیمار= 57.2%) بدون گرافت انجام شده بود. هیچ ارتباطی بین نوع عمل و پیامد طولانی مدت و رضایت مندی جنسی دیده نشد (0.75 و0.34=P).
از آنجایی که رضایت جنسی و پیامد طولانی مدت بین دو عمل واژینوپلاستی با روش Mc-INDOE پیدا نشد (تفاوت معنی دار نبود) و شیوه بدون گرافت آمنیون ساده تر با طول زمان کمتر عمل همراه بود، همچنین خطر انتقال بیماری ویروسی به ویژه HIV را نداشت، پیشنهاد ما این است که واژینوپلاستی بدون گرافت، جایگزین واژینوپلاستی با گرافت آمنیون گردد.

این مطالعه به منظور بررسی و مطالعه روند استخوان سازی جدید پس از کاشت اکتاکلسیم فسفات (OCP) در محل ضایعات ایجاد شده بر روی استخوان تی بیا در موش صحرایی طراحی گردیده است.
در این مطالعه از بیست و پنج سر موش صحریی بالغ از جنس نر و از نژاد Sprague Dawley استفاده گردید. ضایعه ای به قطر سه میلیمتر بر روی انتهای فوقانی استخوان تیبیا و در استخوان هر دو سمت ایجاد گردید. در محل ضایعه ایجاد شده، در استخوان تیبیای سمت راست مقدار شش میلی گرم اکتاکلسیم فسفات تزریق گردید. ضایعه ایجاد شده در سمت چپ به عنوان کنترل استفاده شد. به منظور مطالعه روند استخوان سازی، نمونه برداری در طی روزهای هفتم، دهم، چهاردهم، بیست و یکم و بیست و هشتم پس از کاشت انجام گردید.
در گروه آزمایشی، در روز هفتم پس از کاشت روند ترمیم با ظهور جزایر غضروفی در نزدیکی حاشیه ضایعه و در بین قطعاتOCP آغاز شد. این روند در روز دهم و چهاردهم ادامه پیدا کرد. در روز پایانی دوره مطالعه، ضمن افزایش بیشتر استخوان جدید ساخته شده و اتصال آن به استخوان میزبان، ضایعه ایجاد شده تقریبا به طور کامل بوسیله استخوان جدید ساخته شده پر شد. در این روز قسمت عمده ماده کاشت شده جذب و بوسیله استخوان جدید جایگزین شد. در گروه کنترل در روزهای قبل از چهاردهم، محل ضایعه بوسیله بافت همبند نسبتا متراکم اشغال شد. در این گروه استخوان سازی جدید در روز پایانی دوره مطالعه به صورت محدود و عمدتا در حاشیه ضایعه مشاهده گردید.
نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که OCP در صورت کاشت در محل ضایعات استخوانی ایجاد شده در استخوان های دراز، دارای قدرت القای استخوان سازی و ترمیم محل ضایعه بوده و در نهایت جذب می گردد.

زلزله بم در دی ماه سال 1382 به وقوع پیوست و تعداد بی شماری کشته و زخمی بر جای گذاشت. مصرف تریاک در مردان بزرگسال بم رایج بوده است. هدف از این مطالعه، تعیین تغییرات میزان مصرف مواد اپیوئیدی (افیونی) در ماه هشتم پس از زلزله نسبت به ماه قبل از زلزله و عوامل موثر بر آن در بازماندگان زلزله بم می باشد...

هدف این مطالعه بررسی عوارض مکانیکی و عفونی کاتترهای دیالیز صفاقی کار گذاشته شده در بخش های جراحی بیمارستان امام خمینی طی هفت سال اول شروع این روش درمانی می باشد.
از آغاز انجام دیالیز صفاقی در بیمارستان امام خمینی (آبان سال 1375) لغایت آبان سال 1382،80 مورد کاتتر گذاری در 69 بیمار (52 مرد، 28 زن) که به مرحله انتهایی نارسایی کلیه رسیده بودند، انجام شده است. پرونده بیماران و اطلاعات مربوط به پیگیری آنها که در واحد دیالیز صفاقی بیمارستان ثبت شده بود، مورد بررسی قرار گرفت و عوارض مکانیکی و عفونی کاتترها تجزیه و تحلیل شد.
متوسط سنی بیماران 48.35 سال (16تا79 سال)، شایع ترین عارضه، عوارض عفونی (71.25%) و شایع ترین علت خروج کاتتر عوارض مکانیکی بود (46.5% در مقایسه با 39.55%)، بیشترین علت عوارض مکانیکی محل نامناسب کاتتر (17.5%) و شایع ترین عارضه عفونی پریتونیت (62.5%)، مهاجرت کاتتر به بالای شکم و عدم خروج مایع از دیگر عوارض مکانیکی بود که شیوع بالایی داشتند.
به دلیل آنکه عوارض مکانیکی بیش از عوارض عفونی در خروج کاتترها موثر بودند، توصیه می شود جراحان کارگذاری کاتتر را یک عمل ساده فرض نکنند و با دقت نظر بیشتر در جهت کاهش عوارض مکانیکی تلاش نمایند تا طول عمر کاتترها افزایش یابد.

هیپرتانسیون و دیابت، عوامل خطر مهمی برای بیماری های قلبی- عروقی می باشند. چندین مطالعه نیز نشان داده اند که میکروآلبومینوری یک هشدار دهنده قوی از بیماری های قلبی- عروقی در جمعیت های مختلف است. پس در این مطالعه ارتباط بین میکروآلبومینوری با دیابت و هیپرتانسیون به عنوان عوامل خطر بیماری آترواسکلروز مورد بررسی قرار می گیرد.
افراد مورد مطالعه 228 بیمار مبتلا به ضایعات کرونری بودند که بیماری آنها به روش آنژیوگرافی تایید شده بود. میانگین سنی آنها (mean ±SE)0.5 ±60 و بستری در بیمارستان شهید مدنی تبریز بودند. این بیماران بر اساس تعداد عروق کرونری گرفتار در دو گروه دسته بندی شدند. مقادیر خون ناشتا، کراتینین و قند خون دو ساعت بعد از غذا در نمونه وریدی به روش استاندارد اندازه گیری شد. میکروآلبومینوری به روش ایمنوتوربیدومتری اندازه گیری گردید. نتایج به وسیله تست های آماری آنالیز شدند.
افزایش نسبت آلبومین به کراتینین به طور قابل توجهی با قند خون ناشتا، فشار خون سیستولیک و دیاستولیک ارتباط داشت (0.05>P در همه موارد). ارتباط معنی داری بین میکروآلبومینوری و دیابت بر حسب وسعت ضایعات آترواسکلروز بدست آمد (0.05>P). اما ارتباط معنی داری بین میکروآلبومینوری و فشار خون بالا بر حسب وسعت ضایعات آترواسکلروز مشاهده نشد.(0.05

نتیجه گیری

نتایج این مطالعه نشان می دهند که بین دیابت و میکروآلبومینوری ارتباط معنی داری وجود دارد. همچنین ارتباط بین دیابت و میکروآلبومینوری بر حسب وسعت ضایعات آترواسکلروز نیز معنی دار است. این حقایق ممکن است به میزان خطر بالای بیماری های قلبی- عروقی در بیماران دیابتی مربوط باشد. ارتباط بین هیپرتانسیون و میکروآلبومینوری نیز نشان داده شده است. نتایج پیشنهاد می کنند اگر چه عوامل خطری مثل هیپرتانسیون و دیابت به عنوان علل بیماری های قلبی- عروقی شناخته شده اند، ممکن است میکروآلبومینوری نیز یک شاخص بهتری از آسیب های قلبی– عروقی تثبیت شده و همچنین هشدار دهنده برتری برای بروز حوادث قلبی- عروقی باشد.

کلیدواژگان: میکروآلبومینوری، هیپرتانسیون، دیابت، بیماری های قلبی - عروقی

فلج مغزی، واژه ای است که برای توصیف نوعی از اختلال حرکتی بکار می رود که به دنبال آسیب غیر پیش رونده مغزی بو جود می آید و به دلیل آسیب به سامانه اعصاب مرکزی، با اختلالات حرکتی، گفتاری و اختلال در رفلکس های تغذیه ای همراه است. فقدان کنترل و هماهنگی عملکردهای دهانی- حرکتی در نتیجه عدم تکامل رفلکس های تغذیه ای، روی تولید صداهای گفتاری موثر می باشد. هدف از انجام این پژوهش بررسی ارتباط بین وضعیت رفلکس های تغذیه ای و وضعیت تولید در کودکان فلج مغذی اسپاستیک است.
این مطالعه به روش توصیفی- تحلیلی و از نوع مقطعی بر روی 52 بیمار پنج تا ده ساله فلج مغزی اسپاستیک مراکز و مدارس توانبخشی و کلینیک های خصوصی انجام شد. گرد آوری اطلاعات مربوط به وضعیت رفلکس های تغذیه ای از طریق مشاهده و معاینه مستقیم بیماران و ارزیابی تولید، از طریق آزمون اطلاعات آوایی تصویری صورت گرفت. تحلیل آماری از طریق نرم افزارSPSS و آزمون هایChi-square و Fishers exact test انجام شد.
وضعیت غیر طبیعی رفلکس های جویدن و زبان نسبت به سایر رفلکس ها فراوانی بیشتری داشت و ارتباط بین وضعیت رفلکس لب با تولید صداهای /?/v/m/y/r/p و وضعیت رفلکس جویدن با تولید صداهای/z/s/ و رفلکس گاز گرفتن با تولید صداهای /?/z/j/l معنی دار بود. بین وضعیت رفلکس چرخشی و زبان با تولید صداها ارتباط معنی داری پیدا نشد.
با توجه به نتایج این پژوهش، در کل می توان استنباط کرد که آنچه در تولید صداها تاثیر می گذارد احتمالا وضعیت اندام های موثر در تولید آن صداها در حین عملکرد تولیدی است و در کودکان فلج مغزی به دنبال عدم تکامل رفلکس های تغذیه ای وضعیت ناهنجار اغلب در حین تلاش های حرکتی گفتار بروز می کند که می تواند بر روی تولید تاثیر بگذارد.

یکی از گروه های دارویی در پیشگیری از سردرد های میگرنی، داروهای بلوک کننده کانال کلسیمی هستند. در این گروه دارویی، مطالعات متعدد در مورد وراپامیل و فلوناریزین انجام شده است. سیناریزین جزو کم عارضه ترین داروهای این گروه است، اما تحقیقات در مورد آن بسیار محدود می باشد. این مطالعه، تاثیر سیناریزین را در کاهش سردرد میگرنی و در مقایسه با سدیم والپروات که داروی متداول در پیشگیری از سردرد میگرنی است، مورد بررسی قرار داده است.
این مطالعه کار آزمایی بوده که به صورت تصادفی و دو سو کور انجام شده است. بیماران دچار سردرد مقاوم به درمان به صورت تصادفی در دو گروه دارویی مورد مطالعه سیناریزین و سدیم والپروات قرار گرفتند. داده ها در بانک اطلاعاتی طراحی شده نرم افزارSPSS وارد شده و مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
تعداد 133 بیمار وارد مطالعه شدند. میانگین سنی بیماران مورد مطالعه در گروه سیناریزین10 ±34.3 سال و در گروه سدیم والپروات11 ±33.4 بود. تعداد دفعات سردرد در حدود50 % و مدت سر درد در حدود70 % در هر دو گروه کاهش داشت و در دو گروه تفاوت معنی داری وجود نداشت. میانگین کاهش شدت حملات سردرد در مراحل پیگیری تاثیر سیناریزین نسبت به مرحله پایه در مرحله اول پیگیری76 % و در گروه تحت درمان با سدیم والپروات در مراحل پیگیری نسبت به مرحله پایه در مرحله اول پیگیری، 75% کاهش یافته بود. از نظر میزان عوارض منجر به قطع دارو، عوارض در مصرف کنندگان سیناریزین به طور معنی داری کمتر بود.(5.2% در مقابل 14%).
بحث: سیناریزین به مدت مشابه با سدیم والپروات در کاهش قابل ملاحظه دفعات حملات، شدت و مدت سردرد موثر بوده، همچنین در پیشگیری از سردرد میگرنی مقاوم، داروی کم عارضه و موثری است.

تراکئوستومی اتساعی از طریق پوست، اولین بار در سال 1985 معرفی و سپس با ابداع وسایل جدید، توسعه یافت.
معرفی بیمار: در این گزارش، دو بیمار که با روش تراکتوستومی از راه پوست تحت عمل قرار گرفته اند معرفی شده و سپس چند مورد از بیمارانی که به روش سنتی جراحی تحت عمل قرار گرفته اند به صورت مقایسه ای معرفی و عوارضی همچون میزان جراحت و سرعت بهبودی در کوتاه و دراز مدت بررسی گردیده است.
بحث: تراکئوستومی، عبارت است از گشودن روزنه ای در جلوی گردن به داخل نای که تنفس بیمار از آن راه تامین گردد. در تراکئوستومی به روشPDT، نیازی به جراحی نیست و بدون انتقال بیمار به اتاق عمل، در بالین بیمار قابل انجام می باشد و مزایای آن عبارتند از سرعت عمل، کاهش عوارض و مقرون به صرفه بودن. در این گزارش دو مورد از چند مورد PDT به روش Griggs که در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان ولی عصر (عج) و ICU درمانگاه مجتمع بیمارستانی امام خمینی (ره) تهران در سال 84-1383 برای اولین بار انجام شده است، معرفی و با ارایه تصاویر در یک مرکز درمانی و در همان مقطع زمانی، با روش معمول جراحی تراکئوستومی مقایسه شده است.