مجله زنان مامائی و نازائی ایران
سال نهم شماره 2 (پاییز و زمستان 1385)

کلپورافی قدامی از اعمال جراحی شایع در حیطه جراحی های زنان است که عوارض آن بصورت عفونت ادراری و دفع غیر طبیعی ادرار پس از عمل از جمله احتباس ادرار دیده می شود و به همین دلیل گذاشتن طولانی مدت سوند مثانه پس از این عمل توصیه نمی شود. از طرفی گذاشتن سوند باعث تخریب گردن مثانه و علایم تحریکی می شود. این پژوهش با هدف مقایسه عفونت و احتباس ادراری با و بدون سوندگذاری مثانه پس از عمل کلپورافی قدامی انجام گرفت.
این مطالعه کارآزمایی بالینی در سال 81-1380 در بخش جراحی زنان بیمارستان قائم (عج) مشهد انجام شده است. 40 بیمار که برای عمل جراحی کلپورافی قدامی بستری شده بودند و بطور تصادفی به دو گروه الف (تجربی) و ب (شاهد) تقسیم شدند و مورد مطالعه قرار گرفتند.
در گروه تجربی سوند داخل مثانه گذاشته نشد و بیمار از نظر احتباس ادرار تا 6 ساعت بعد از عمل کنترل گردید. در گروه شاهد سوند داخل مثانه بعد از عمل جراحی در اتاق عمل گذاشته شد و 3 روز بعد خارج گردید، از کلیه بیماران قبل و بعد از عمل آزمایش ادرار بعمل آمد. مشخصات فردی، نتایج آزمایشگاهی و عمل جراحی در پرسشنامه ای جمع آوری گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی و آزمون کای اسکوئر پردازش شد.
اختلاف آماری معنی داری بین احتباس ادراری بدنبال عمل در گروه سوندگذاری 3 روزه و عدم کاربرد سوند وجود ندارد. همچنین در دو گروه شاهد و تجربی پس از عمل درصد عفونت ادراری در گروه سوندگذاری 3 روزه، 45 درصد و در گروه عدم بکار بردن سوند 20 درصد نشان داده است که 25 درصد کاهش عفونت را بدنبال داشت که این مقدار قابل توجه است. همین طور مدت بستری بیماران در گروه شاهد بیشتر از گروه تجربی بوده است.
عدم سوندگذاری پس از عمل کلپورافی سبب افزایش میزان احتباس ادراری نمی شود و در عوض سبب کاهش مدت بستری و عفونت ادراری در بیماران می گردد.

یکی از مسایل مهم طب زنان و مامایی، بدخیمی های دستگاه تناسلی می باشد. پس افتراق توده تخمدانی خوش خیم از بدخیم حین عمل مساله مهمی است و این افتراق همیشه بر اساس تجربه جراح، یافته های حین عمل و مشخصات ظاهری تومور امکان پذیر نمیباشد. از ابزارهای تشخیصی ضمن عمل برای تعیین نوع بافت شناسی توده مشکوک، تهیه برش بافتی منجمد می باشد. دقت تشخیص این تست در مطالعات قبلی انجام شده متفاوت گزارش شده است. هدف از انجام این مطالعه، تعیین حساسیت و ویژگی این تست و مقایسه آن با پاتولوژی قطعی در تشخیص بافت شناسی تومورهای تخمدانی می باشد.
این مطالعه توصیفی مقطعی در سال 1384 در زنان مراجعه کننده به بخش جراحی بیمارستانهای الزهرا و شهید بهشتی شهر اصفهان انجام شده است. 45 نمونه بافتی از بیماران حین عمل جراحی توده تخمدانی مورد بررسی قرار گرفته اند. در هر بیمار، ضمن عمل یک نمونه جهت تهیه برش بافتی منجمد ارسال و نتیجه آن با آسیب شناسی قطعی مقایسه گردید. نمونه بافتی بر اساس پتانسیل بدخیمی به دو دسته خوش خیم و بدخیم تقسیم شده اند. مشخصات فردی، نتایج آزمایشگاهی، نوع در پرسشنامه ای جمع آوری گردید. اطلاعات حاصل با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد.
یافته های حاصل از این مطالعه نشان داد که بیشترین افراد مورد مطالعه در گروه سنی 31 تا 40 سال و دارای بیش از 3 فرزند و در دوران قبل از یائسگی بودند 68.8% بیماران توده خوش خیم و 31.2% توده بدخیم داشتند.
حساسیت برش بافتی منجمد در تشخیص توده های بدخیم تخمدانی 100% و ویژگی آن 88.5% بدست آمد. حساسیت تست برش بافتی منجمد در تشخیص توده های خوش خیم تخمدان 88.5% و ویژگی آن 77% بدست آمد.
طبق نتایج حاصله استفاده از برش بافتی منجمد تکنیک قابل اعتمادی برای تشخیص نوع بافت شناسی توده های تخمدان و تعیین توع عمل جراحی حین عمل می باشد.

سندرم تخمدان پلی کیستیک یکی از شایعترین اختلالات آندوکرینی زنان در سنین باروی است. مشخصه این سندرم اختلالات قاعدگی همراه با علایم بالینی یا آزمایشگاهی زیادی آندروژن ها است.
این سندرم خطر نازایی، دیابت نوع دو، دیس لیپیدمی و بیماری های قلبی عروقی را افزایش می دهد و اخیرا نشان داده شده است که علت افزایش خطر بیماری های قلبی عروقی در این سندرم التهاب مزمن با شدت کم می باشد که با اندازه گیری C-Reactive Protein به روش کمی خیلی حساس (hs) قابل ارزیابی است. هدف از این مطالعه بررسی اثر مقایسه ای متفورمین و سیپروترون کمپاند بر سطح آندروژن ها و CRP در این بیماران است.
این مطالعه کارآزمایی در 60 بیماران مبتلا به سندروم تخمدانی پلی کیستیک در سال 84-1383 در دانشگاه علوم پزشکی تبریز انجام شده است. 60 بیمار به طور تصادفی به دو گروه 30 نفری مورد و شاهد تقسیم شدند. به گروه مورد یک گرم متفورمین روزانه سیپروترون کمپاند 21 روز در هر ماه داده شد. کلیه نمونه ها قبل و بعد از درمان تحت بررسی بالینی و آزمایشگاهی اندازه گیری قد و وزن، تستوسترون، DHEA-S وhs-CRP قرار گرفتند. مشخصات فردی، نتایج آزمایشات در پرسشنامه ای جمع آوری گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و آزمونهای تی و کای اسکوئر پردازش شد.
میانگین سنی بیماران 8.7±23.5 با رینج سنی 15 تا 49 سال بود. در هر دو گروه بعد از 6 ماه کاهش معنی داری در سطح DHEA-S و در گروه سیپروترون کمپاند کاهش معنی داری در سطح تستوترون ملاحظه شد ولی کاهش معنی داری در سطح hs-CRP دیده نشد. مقایسه دو گروه نشان داد که تفاوت معنی داری در اثرات این دو دارو در سطح تستوسترون، DHEA-S و hs CRP وجود ندارد.
نتایج این مطالعه با نتایج مطالعات قبلی از نظر تاثیر مثبت متفورمین بر سطح hs-CRP مغایرت دارد. ولی از نظر تاثیر بر سطح آندروژنهای سرم مخصوصا DHEA-S مطابقت دارد. از جمع بندی مطالعه حاضر این نتیجه حاصل شد که متفورمین و سیپروترون کمپاند در بیماران مبتلا به سندروم تخمدان پلی کیستیک باعث کاهش آندروژن های سرم شده و لذا در بهبود علایم بالینی نقش دارند و می توان آن دو را با هم در درمان P.C.O.S استفاده کرد ولی بر سطح hs-CRP و BMI در این بیماران تاثیر چندانی ندارند و احتمالا نقش چاقی مهمتر از نقش خود P.C.O.S در ایجاد التهاب و بالا رفتن hs-CRP در این بیماران است و توصیه می شود که در درمان بیماران به نقش کاهش وزن با ورزش و رژیم غذایی به همراه مصرف داروها تاکید بیشتری صورت گیرد.

خونریزی شدید هنگام قاعدگی عارضه ای است که حدود 5% از زنان را در سن 49-30 سالگی مبتلا می کند مطالعات اخیر نشان داده پدیده فیبرینولیزو اختلال در پروستاگلاندینها در ایحاد آن نقش دارد. هدف از این مطالعه مقایسه اثر مفنامیک اسید و ترانس امیک اسید در درمان هیپرمنوره در زنان می باشد.
این مطالعه کار آزمایی بالینی به صورت دو سو کور در سال 83-1382 روی مراجعین به درمانگاه های زنان شهرستان یزد با شکایت خونریزی شدید قاعدگی (هیپر منوره) انجام شده است.
نمونه های مورد بررسی 75 زن در سن 49- 25 که به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شده اند به گروه اول (36 نفر) از روز اول قاعدگی تا روز پنجم 500 میلی گرم مفنامیک اسید هر 8 ساعت و به گروه دوم (39 نفر) که از روز اول تا پنجم قاعدگی 500 میلی گرم ترانس امیک اسید هر 6 ساعت تجویز شد درمان در هر دو گروه به مدت سه دوره ادامه یافت. مدت خونریزی تخمین میزان خونریزی (به وسیله تعداد نوارهای مصرف شده) و سایر موارد بررسی شد. اطلاعات جمع آوری شده در پرسشنامه با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی و نرم افزار آماری SPSS و توسط آزمون آماری مجذور کای اسکوئر تجزیه و تحلیل شد.
خونریزی قاعدگی در گروه اول به میزان 20% و در گروه دوم به میزان 50% کاهش یافت (P=0.001). دوره قاعدگی در هر دو گروه یکسان بود و تغییری نکرد.
ترانس امیک اسید که در زمان قاعدگی استفاده شود بدون عارضه و موثر است و می تواند درمان دارویی هیپرمنوره قبل از تصمیم گیری جهت هیسترکتومی باشد.

سقط خودبخود به ختم بارداری قبل از هفته بیستم اطلاق می گردد. عوامل متعددی نظیر: ناهنجاری های آناتومیک رحمی، عفونتها، فاکتورهای ایمونولوژی و اندوکرینی، اختلالات کروموزومی و ژنتیکی در پیدایش آن نقش دارند. حضور جابجایی متعادل کروموزومی علت 2 تا 3 درصد سقط های خودبخود شناخته شده است. اختلالات ژنتیکی مغلوب اتوزومی با افزایش هموزیگوسیتی عامل دیگری در سقط های خودبخود به شمار می آید. هدف از این مطالعه مقایسه فراوانی سقط های خودبخود در ازدواج های خویشاوندی با غیر خویشاوندی بوده است.
در این مطالعه مورد – شاهدی 354 زوج با سابقه سقط های تکراری و علت ناشناخته در بخش ژنتیک دانشکده پزشکی مشهد در سال 83-1378 مورد مطالعه قرار گرفتند. 177 زوج در گروه ازدواج های خویشاوندی و 177 زوج دیگر در گروه ازدواج های غیر خویشاوندی قرار داشته که بررسی کروموزومی به منظور جابجایی آنها به عمل آمد. مشخصات فردی، نتایج آزمایشگاهی، تعداد سقطها در پرسشنامه ای جمع آوری گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی و آزمونهای کای اسکوئر و فیشر پردازش شد.
از مجموع 354 زوج در 26 مورد (7.34 درصد) جابجایی متعادل کروموزومی مشاهده شد که 12 مورد (3.38 درصد) در گروه خویشاوند و 14 مورد (3.95 درصد) در گروه غیر خویشاوند ملاحظه شد. از مجموع 954 مورد سقط بیشترین فراوانی مربوط به مادرانی با سابقه دو مورد سقط و کمترین از آن مادرانی با سابقه 10 مورد سقط بود. تعداد سقط های بیش از سه مورد به طور قابل ملاحظه ای در گروه ازدواج های خویشاوندی بیش از ازدواج های غیر خویشاوندی ملاحظه شد.
در زوج های خویشاوندی که با علت ناشناخته ای از سقطهای تکراری رنج می برند در صورت طبیعی بودن نتایج کاریوتیپ، اختلالات ژنتیکی مغلوب اتوزومی می تواند عامل آن باشد.

گیاه بابونه با نام علمی ماتریکاریا کامامیلیا با نامهای متداول بابونه دارویی یا کامومیل به عنوان یکی از چهار گیاه پر مصرف جهان مطرح می باشد. این گیاه از تیره کاسنی است که گیاهی است علفی و از آن به عنوان داروی خانگی مورد استفاده قرار می گیرد. این گیاه برای درمان بسیاری از بیماری ها از جمله ضد خونریزی، تقویت کننده معده، ضد عفونی کننده و آرام بخش کاربرد دارد. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثرات ناهنجاری زای این گیاه بر جنین موش نژاد Balb/C صورت گرفته است.
این مطالعه تجربی در سال 84-1383 در دانشکده علوم دانشگاه آزاد اسلامی مشهد انجام شده است. سمیت عصاره آبی و الکلی بابونه به روش استاندارد GLP بررسی شد و حداکثر مقدار قابل تحمل هر دو عصاره محاسبه گردید و سپس مقدارهای مذکور در روزهای 9-7 بارداری به موشها به صورت داخل صفاقی تزریق شد. جنینها در روز 15.5 حاملگی از رحم خارج و پس از انجام بررسی های ریخت شناسی نمونه ها جهت بررسی های بافتی رنگ آمیزی شدند. مشخصات فردی و نتایج مطالعه در پرسشنامه جمع آوری شد و اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش گردید.
یافته های این تحقیق نشان داد که هر دو عصاره آبی و الکلی گیاه بابونه باعث اختلال در سیر طبیعی افزایش وزن موشهای باردار دریافت کننده عصاره آبی و الکلی شده و طول فرق سری - نشیمنگاهی و وزن جنین های آنها کاهش معنی دار می یابد (P<0.05) همچنین سبب کاهش معنی دار وزن رحم موش های تجربی در مقایسه با کنترل می شود (P<0.05).
به نظر می رسد که این گیاه دارای اثرات جدی بر روی جنین می باشد لذا توصیه می شود زنان باردار در طی دوران بارداری با احتیاط و کنترل بیشتری از این گیاه استفاده نمایند.

سندرم پیش از قاعدگی (PMS = Pre Menstruul Syndrom) مجموعه ای از علایم جسمی و روانی است که در نیمه دوم سیکل قاعدگی رخ می دهد و در حدود 95% از زنان با شدتهای مختلف به آن گرفتار می شوند. در 8-3% موارد سندرم پیش از قاعدگی علایم اختلالات ناخوشی روی می دهد که با فعالیت های روزانه اجتماعی مبتلایان تداخل ایجاد می کند.
در این زمینه درمان های مختلفی وجود دارد که یکی از آنها تجویز داروهای مهار کننده باز جذب سروتونین از جمله فلوکسیتین می باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثر بخشی و تعیین مقدار روزانه فلوکسیتین قبل از قاعدگی به صورت دوره ای برای درمان اختلالات خلقی سندرم قبل از قاعدگی (PMDD) بوده است.
این کارآزمایی بالینی در سال 1384 در دبیرستانهای دختران شهرستان خرم آباد انجام گردید. 212 نفر دانش آموز دختر که بعد از دو سیکل قاعدگی که جهت تعیین افراد با علایم PMS و اختلالات خلقی آن (PMDD) انجام شد وارد مطالعه شدند و به صورت تصادفی در سه گروه تقسیم شدند. گروه یک 86 نفر و تحت درمان با کپسول فلوکسیتین 10میلی گرم و گروه دو 86 نفر فلوکسیتین 20 میلی گرم و به گروه سوم 88 نفر دارونما داده شد. این داروها از 14 روز قبل از قاعدگی بعدی تا روز اول خونریزی روزانه یک عدد و تجویز شد. این قاعدگی روزانه یک عدد تجویز شد. یک ویزیت بدون دریافت هیچگونه دارویی شدند بعد از این مدت اطلاعات از طریق پرسشنامه حاوی سوالات جمع آوری گردید و با نرم افزار SPSS و آزمونهای آماری تی و کای اسکونر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
افراد مورد مطالعه از نظر مشخصات دموگرافیک و شدت بیماری و طول سیکل قاعدگی با هم اختلاف نداشتند و از نظر میزان تاثیر دارو فلوکسیتین 20 میلی گرم که به صورت دوره ای قبل از قاعدگی داده شد به طور واضح نسبت به دارونما و فلوکسیتین 10 میلی گرم در بهبود علایم و رفع آنها موثر بوده است. 0.005 P= و هر دو گروه فعال دریافت کننده دارو به طور مشخص از همان سیکل اول درمان بهبودی نشان دادند. هر دو گروه فلوکسیتین 20 میلی گرم و 10 میلی گرم به طور واضح نسبت به دارونما در بهبود اختلالات روحی و ناخوشی PMS موثر بودند. شدت 12 علامت با مصرف فلوکسیتین 20 میلی گرم در طی 3 سیکل قاعدگی به طور معنی دار کاهش پیدا کرد یا به طور کامل از بین رفت. قطع درمان به علت عوارض جانبی در هیچکدام از سه گروه دیده نشد.
فلوکسیتین با مقدار روزانه قبل از قاعدگی به خوبی قابل تحمل و بی خطر می باشد و علایم روحی فیزیکی و اختلالات اجتماعی را که همراه با PMS است را کاملا بهبود می بخشند و فلوکسیتین 20میلی گرم مفیدتر از فلوکسیتین 10 میلی گرم در درمان اختلالات ناخوشی سندرم قبل از قاعدگی می باشد.

بی اختیاری ادراری استرسی به عنوان یکی از مشکلات شایع در جمعیتهای اروپایی و آمریکایی (بویژه زنان) سالها است که مطرح می باشد. در تحقیقات مختلف، نقش سن، تعداد زایمان ها، عفونتهای ادراری و شرایط حرفه ای را در بروز بیماری موثر دانسته اند. در فیزیوپاتولوژی آن، ضعف یا بدکاری سیستم عصبی عضلانی ناحیه لگن و عضلات مسوول کنترل ادرار مطرح می باشد. درصد بالای ابتلا در اروپا و امریکا 30%-50 % و عدم وجود یک رویکرد قطعی برای درمان یا پیشگیری، بیانگر اهمیت توجه به بیماری مذکور می باشد.
این تحقیق توصیفی در زنان یائسه مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی مشهد و گناباد در سال 83-1382 انجام شده است. روش نمونه گیری از نوع سیستمیک منظم بوده و ابزار پژوهش پرسشنامه استاندارد است که از طریق مصاحبه تکمیل شد. 830 زن یائسه بالای 50 سال بطور تصادفی مورد مطالعه قرار گرفتند. مشخصات فردی، نتایج بی اختیاری ادراری در پرسشنامه با مراجعه و مصاحبه جمع آوری گردید و اطلاعات جمع آوری گردید و اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی در نرم افزار آماری spss و اکسل پردازش شد. 0.05> P معنی دار در نظر گرفته شد.
میانگین سنی 58.5 سال بوده و درصد فراوانی مشاغل این زنان عبارت از 44.9% خانه دار؛ 33.1% کشاورز؛ 4.2% قالیباف؛ 10.1% معلم و دامدار 1.7% بودند. از طرف دیگر 25.1% زنان علایم انواع بی اختیاری را شامل بی اختیاری استرسی، عملی، نشتی... نشان می دادند. و 74.9% فاقد این علایم بودند. نتایج پژوهش همچنین نشان می دهد که 11.7% از زنان علایم بی اختیاری استرسی را نشان می دادند و 88.3 % این علایم را نشان نمی دادند.
نتایج نشان داد زنان خانه دار نسبت به سایر زنان کمتر دچار این بیماری بودند زنان دامدار بیشترین درصد ابتلا به این بیماری را داشتند. که میتوان نقش نوع کار را دخیل دانست.

تعیین سن حاملگی و تشخیص اختلال رشد جنین بر اساس اندازه گیری پارامترهای سونوگرافیک جنین میسر میشود. بهترین پارامتر برای تعیین سن حاملگی در سه ماه اول اندازه گیری سر تا نشیمن (CRL) است. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط اندازه سر تا نشیمن (CRL) و سن جنین در گروهی از زنان باردار ایرانی که پریود منظم و مشخصی داشتند محاسبه و مقایسه آن با جدولهای موجود انجام شده است. علاوه ارتباط آن با حجم و قطر متوسط ساک حاملگی (MSD) نیز مشخص شده است.
این مطالعه توصیفی از سال 83-1379 در بیمارستانهای سینا مشهد انجام شده است. در 417 حاملگی یک قلو که زمان اولین روز آخرین عادت آنها (LMP) مشخص و دوره پریود نظمی داشتند و برای سونوگرافی اندازه های سر تا نشیمن (CRL)، حجم و قطر متوسط ساک حاملگی محاسبه و نتیجه در برنامه آماری SPSS برای ویندوز ثبت شدند. جدولها و مطالعات آماری از داده های فوق برای حاملگی های که اندازه CRL بین 6 تا 60 میلیمتر داشتند و عوارض حاملگی مشخصی نداشتند بدست آمد.
بیشترین ارتباط بین CRL و سن حاملگی مشاهده شد (R=0.935 و p<00.0001) و 95% موارد بین 4.86± روز بودند. مناسبترین معادله رگرسیون برای محاسبه سن جنین بصورت زیر بدست آمد: /1 ±5.822 = سن حاملگی بر اساس هفته(CRL)-0.080(CRL)610)2 جدولی بر اساس یافته های بدست آمده برای CRL تهیه شد که با جدول رابینسون و هادلاک و جدول مقایسه شدند. ارتباط خطی مفهوم داری بین قطر متوسط ساک حاملگی (R=0.886 p<0.0001) (MSD) و حجم ساک حاملگی. (R=0.814 p<0.0001) وجود داشت.
تفاوت مهمی در اندازه CRL و سن حاملگی نسبت به جداول متداول اروپایی و امریکایی بکار رفته در دستگاه های اولترا سوند مشاهده نشد بهترین زمان برای تعیین سن جنین بر اساس CRL که کمترین انحراف معیار را داشت 8 تا 12 هفتگی بود.

لانه گزینی موفق جنین در آندومتر در برنامه های کمک باروری حاصل تداخل مناسب و بموقع عوامل جنینی و رحمی است. مطالعه حاضر به منظور مقایسه پارامترهای جنینی و شاخص های سونوگرافی آندومتر در سیکل های موفق و ناموفق درمانی کمک باروری صورت گرفت.
این مطالعه توصیفی درس سال 1384 در پژوهشکده رویان تهران انجام شده است. 108 بیماری که به علل مختلف نازایی در سیکلهای لقاح آزمایشگاهی (IVF) و تلقیح داخل سیتوپلاسمی اسپرم (ICSI) قرار گرفته بودند وارد مطالعه شدند. سونوگرافی واژینال داپلر رنگی در روز انتقال جنین صورت گرفت.
وقوع حاملگی که با رویت ساک حاملگی در سونوگرافی مشخص شده برای هر بیمار پرسشنامه ای مشتمل بر خصوصیات بیمار و سیکل درمانی، پارامترهای سونوگرافی آندومتر و تعداد و کیفیت جنینی های انتقال یافته تنظیم شد. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از برنامه آماری SPSS و امور توصیفی پردازش شد.
حاملگی در 36 نفر (33%) به وقوع پیوست. میانگین سنی، مدت و علت نازایی، میانگین FSH و استرادیول پایه و استرادیول روز تزریق HCG1 و میزان داروی مصرفی در دو گروه حامله و غیر حامله با هم تفاوت آماری معنی داری نداشت. ضخامت و الگوی آندومتر، شاخص ضربان پذیری و مقاومت شریان رحمی نیز در دو گروه تفاوتی نداشت در حالیکه تعداد و کیفیت جنین های انتقال یافته در گروه حامله به طور معنی داری بیشتر و بالاتر از گروه غیر حامله بود.
در شرایط مشابه از نظر خصوصیات بیمار و سیکل درمانی، تعداد و کیفیت جنین های انتقال یابعه به رحم در برنامه های IVF و ICSI از اهمیت کلیدی در وقوع حاملگی برخوردارند در حالی که معیارهای سونوگرافیک مرسوم آندومتر شاخص قابل توجهی در پیش بینی موفقیت سیکل درمانی نیستند.

خونریزی نامرتب رحمی در زنان قبل از یائسگی و بعد از یائسگی بعلت احتمال وجود ضایعات خوش خیم و بدخیم در آندومتر و آندوسرویکس نیاز به ارزیابی جدی دارد. ارزیابی با روش های تشخیصی متعددی از قبیل کورتاژ فرکشنال - هیستروسکپی تشخیصی - بیوپسی آندومتر و سونوگرافی واژینال قابل انجام است که هر یک مزایا و معایب خاص خود را دارد. این مطالعه با هدف ارزش تشخیصی کورتاژ فرکشنال در بررسی خونریزی نامرتب داخل رحمی انجام شده است.
این مطالعه توصیفی در سالهای 84-1381 در بیماران مبتلا به خونریزی رحمی بستری در بخش جراحی زنان بیمارستان امیرالمومنین و بیمارستان شفا سمنان انجام شده است. 156 بیمار دچار خونریزی شدید رحمی پس از رد حاملگی، اختلالات هورمونی و اختلالات انعقادی تحت کورتاژ فرکشنال قرار گرفتند. سپس بر اساس نتیجه پاتولوژی و یا شدت علایم بالینی هیسترکتومی شدند. نتیجه پاتولوژی هیسترکتومی معیار طلایی مطالعه بود. نتایج پاتولوژی کورتاژ فرکشنال و هیسترکتومی تجزیه و تحلیل شدند. ارزش تشخیصی این روش با تعیین حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و ارزش اخباری منفی محاسبه شد. مشخصات فردی، علایم بالینی، نتایج آزمایشگاهی و بیوپسی و عمل جراحی در پرسشنامه ای جمع آوری گردید و اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد.
در کل ضایعات فوکال و منتشر رحمی حساسیت این روش 29.5%، ویژگی 88.2%، ارزش اخباری مثبت 76.5% و ارزش اخباری منفی 49.2% بود.
در پاتولوژی های آندومتر (انواع هیپرپلازی ها و...) حساسیت این روش 68.5%، ویژگی 98.3%، ارزش اخباری مثبت 92.2% و ارزش اخباری منفی 90.6% بود.
میوم و آدنومیوز در 100% موارد پولیپ آندومتر در 66.6% و انواع هیپرپلازی آندومتر در 2.5% موارد در روش کورتاژ فرکشنال تشخیص داده نشده بود.
کورتاژ فرکشنال روش تشخیصی مناسبی جهت تایید ضایعات فوکال رحمی (میوم - آدنومیوز) و پولیپ های آندومتر نمی باشد و جهت بررسی انواع هیپرپلازی های آندومتر عدم تشخیص کمتری دارد و روش تشخیصی مناسبی می باشد. با توجه به اختلاف هزینه زیاد کورتاژ فرکشنال با سایر روش های تشخیصی و نتیجه ای که از پاتولوژی کورتاژ فرکشنال بدست آمده استفاده رایج آن به عنوان روش تشخیصی خونریزی غیر طبیعی رحم توصیه نمی شود.

پیشگیری از بیماری های وابسته به جنس، کاهش موارد سقط های انتخابی و ضایعات جسمی و آلام روحی مادر متعاقب آن، کنترل روند افزایش جمعیت و مشکلات ناشی از آن، اهمیت توجه به مساله انتخاب جنسیت را مستدل می سازند. لذا این مطالعه به منظور تعیین ارتباط بین جنس نوزاد با الگوی روابط جنسی والدین انجام شده است.
این پژوهش، بصورت توصیفی - مقطعی بر روی 346 زن باردار مراجعه کننده به مراکز بهداشتی – درمانی شهر سبزوار در سال 1382 انجام شد. نمونه گیری بصورت غیر احتمالی در دسترس صورت پذیرفت. ابزار گردآوری اطلاعات، فرم مصاحبه بوده که بصورت حضوری تکمیل شد. لازم به ذکر است که واحدهای پژوهش، اطلاعی از جنسیت فرزند خود نداشتند. جهت تحلیل اطلاعات، از آزمون کای اسکویر برای جداول توافقی استفاده شد.
یافته ها نشان داد که رضایت زوجین از روابط جنسی، سبب افزایش موارد پسرزایی شده است (0.009=P). همچنین تملایلات جنسی زیاد در مردان (0.039=p) و موارد ارگاسم کمتر در زنان (0.006=P) شانس تولد نوزاد دختر را بیشتر نموده است.
با توجه به تاثیر فاکتورهای متعدد در تعیین جنسیت جنین و نقش عوامل روحی – روانی، آگاهی ها و اطلاعات جنسی زوج، می توان افراد را در دستیابی به جنسیت مطلوب فرزند و بهبود کیفیت روابط زناشویی یاری رساند.

به دنبال قطع قاعدگی و یائسگی علایمی همچون گرگرفتگی، عرق شبانه، از دست رفتن توده استخوانی، آتروفی واژن، و در طولانی مدت افزایش خطرات قلبی عروقی و احتمالا افسردگی رخ می دهد علایم یائسگی از علایمی هستند که می توانند فرد را مستعد افسردگی سازند اما ارتباط علایم یائسگی با شدت افسردگی مورد سوال است از این رو این پژوهش با هدف تعیین ارتباط علایم یائسگی با شدت افسردگی زنان یائسه انجام گرفت.
این مطالعه توصیفی که در سال 1382 در درمانگاه زنان و یائسگی بیمارستان امام رضا (ع) و قائم (عج) انجام شده است. 60 زن یائسه مراجعه کننده به کلینیکهای فوق که سابقه عمل جراحی برداشتن رحم و تخمدانها، سابقه بیماری روانی در حال و گذشته، بیماری جسمی مزمن، و استعمال مواد مخدر و سیگار در حال حاضر نداشتند و تمایل به شرکت در این پژوهش را داشتند مورد مطالعه قرار گرفتند. و از کلیه زنان در بدو ورود به مطالعه از جمله اندازه گیری اندکس توده بدن، فشار خون، درخواست آزمایشات روتین، معاینه لگنی و معاینه پستان بعمل آمد، پرسشنامه افسردگی بک توسط زنان مورد مطالعه تکمیل گردید. در صورت دارا بودن نمره 9 و بالاتر از پرسشنامه افسردگی بک، بعنوان حد پایه افسردگی در نظر گرفته شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمونهای تی دانشجویی، همبستگی پیرسون و آنالیز واریانس یکطرفه تحلیل شد.
نتایج نشان داد میانگین نمره افسردگی در زنان (7.94± 19.43) و میانگین طول مدت آمنوره (4.8± 36.6) بود. از مجموع 60 نمونه 26.8 درصد افسردگی مرزی، 26.8 درصد افسردگی خفیف، 26.8 درصد افسردگی متوسط و 14.3 درصد افسردگی شدید داشتند. 62.5 درصد افراد گرگرفتگی، 73.2 درصد درد استخوان، 26.8 درصد درد پستان، 41.1 درصد سردرد، 67.9 درصد کرختی انگشتان، 57.1 درصد زبر شدن پوست، 46.4 درصد بی اختیاری ادرار، 19.6 درصد سوزش ادرار، 22.1 درصد درد زمان مقاربت را گزارش کرده و 64.3 درصد از کاهش میل جنسی نسبت به قبل از یائسگی شاکی بودند. ارتباط معنی داری بین میانگین نمره افسردگی و شدت افسردگی بر حسب وجود علایم افسردگی یافت نشد بجز سوزش ادرار، نمره افسردگی در افرادی که سوزش ادرار نداشتند در مقایسه با افراد شاکی از سوزش ادرار به طور معنی داری بالاتر بود. (20.47 در مقابل 15.18).
بر اساس نتایج پژوهش علایم ایجاد شده در زنان یائسه در نتیجه یائسگی بر شدت افسردگی زنان یائسه اثر ندارد لذا پیشنهاد می گردد مطالعه در سطح وسیعتر و با در نظر گرفتن سایر عوامل مستعد کننده افسردگی انجام گردد.

در این مقاله وقوع کوریوآمنیونیت در حاملگی سرویکال در یک زن 30 ساله G3 P2002 گزارش می شود. این بیمار به علت تب و لرز و آبریزی که شروع آن از سه روز قبل بوده مراجعه می کند. در سونوگرافی حجم مایع آمنیوتیک صفر و سن حاملگی 14هفته گزارش می شود. بیمار با تشخیص سقط اجتناب ناپذیر و کوریوآمنیونیت به دنبال آن تحت کورتاژ قرار می گیرد حین کورتاژ به علت خونریزی شدید و غیر قابل کنترل اقدام به لاپاراتومی شد و نهایتا با تشخیص حاملگی سرویکال، تحت هیسترکتومی با حفظ تخمدان ها قرار می گیرد. بیمار با حال عمومی خوب بعد از چهار روز مرخص شده و در گزارش پاتولوژی حاملگی سرویکال تایید می شود.

بارداری با مقاومت به انسولین همراه است. در 80 درصد زنان چاق و 30 درصد زنان لاغر مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک قبل از بارداری مقاومت به انسولین دیده می شود و 30 درصد این خانمها بعدها دچار اختلال تحمل گلوکز خواهند شد بنابراین زنان مبتلا به سندرم در ریسک عدم تحمل گلوکز در طی بارداری قرار دارند.
اطلاعاتی وجود دارد مبنی بر شیوع اختلال کربوهیدارتی در طی بارداری در این خانمها که می تواند روی پیامد بارداری و نوزادی تاثیرگذار باشد.
این مطالعه با هدف تعیین تاثیر سندرم تخمدان پلی کیستیک بر روی اختلال تحمل گلوکز در طی بارداری و نیز پیامد بارداری به انجام رسیده است.
این مطالعه مورد - شاهدی در سال 84-1383 در دانشگاه علوم پزشکی بابل انجام شده است. 40 خانم باردار مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک با 60 خانم باردار غیر مبتلا به سندرم مورد مطالعه قرار گرفتند. تمام افراد در ابتدای بارداری و نیز هفته 28-24 بارداری برای دیابت حاملگی با 50 گرم گلوکز خوراکی غربالگری شدند. برای بیماران با تست تحمل گلوکز بیشتر از 140mg/dl تست تحمل گلوکز سه ساعته با 100 گرم گلوکز خوراکی انجام شد. مشخصات فردی، مشکلات و عوارض مربوط به بارداری، نتایج آزمایشگاه در پرسشنامه ای جمع آوری گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد.
BMI در گروه مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک به صورت معناداری بالاتر بود. شیوع اختلال تحمل گلوکز و دیابت حاملگی در بین دو گروه تفاوت معناداری نداشت.
شیوع پراکلامسی در بیماران مبتلا به سندرم نسبت به گروه کنترل به صورت معناداری بالاتر بود. شیوع زایمان زودرس، روش زایمان، میزان انتقال به بخش مراقبتهای ویژه نوزادان، دکولمان، جفت سرراهی در بین دو گروه تفاوت معناداری نداشت.
افزایش ریسک پراکلامسی در بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک می تواند به دلیل چاقی مادر باشد.

با توجه به اینکه بسیاری از موارد ختم حاملگی به وسیله اکسی توسین انجام می شود که نیاز به هزینه، مدت زمان زیاد بستری و کنترل دقیق پزشک دارد و همچنین عوارضی مثل مسمومیت با آب در اینداکشنهای طولانی مدت مشاهده می شود جهت جایگزینی برای اکسی توسین از میزوپروستول استفاده شده است. هدف از این مطالعه مقایسه اثرات میزوپروستول و اکسی توسین در ختم حاملگی در سه ماهه دوم باردار می باشد.
این مطالعه کارآزمایی در سال 84-1383 در زنان باردار بستری در بخش زنان بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی مشهد انجام شده است. 125 زن باردار که در سه ماهه دوم حامگلی و کاندید ختم حامگلی بودند به صورت تصادفی به دو گروه 43 نفر گروه مورد و 82 نفر گروه شاهد تقسیم شدند. جهت ختم حاملگی در گروه مورد 3 عدد قرص خوراکی میزو پروستول 1003g و یک عدد قرص واژینال استفاده شد. در صورت عدم انقباض هر 3 ساعت یک قرص خوراکی و هر 6-4 ساعت یک قرص واژینال تجویز شد و این کار تا 48 ساعت ادامه یافت.
در گروه شاهد ختم حاملگی با اکسی توسین تزریقی انجام شد به اینصورت که 50I/U اکسی توسین در 500 CC رینگرلاکتات در عرض 3 ساعت پرفیوز شد و سپس 1 ساعت استراحت داده شد و بعد به مرور هر 3 ساعت 50 واحد اکسی توسین در 500 CC رینگر لاکتات اضافه شد تا حداکثر به 300 I/U در 500 برسد و یا انقباضات بیمار شروع شود. در هر دو گروه مورد مطالعه در صورت عدم انقباض پس از 48 ساعت روش دیگری جهت ختم زایمان در نظر گرفته شد. مشخصات فردی، نتایج درمان در پرسشنامه جمع آوری گردید. اطلاعات به دست آمده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد.
در گروه میزو پروستول انقباضات زایمانی و ختم حاملگی در مدت زمان کوتاهتری نسبت به اکسی توسین انجام شد (0.001=P). احتباس جفت و هزینه مصرفی در گروه مورد کمتر بود. تب، خونریزی و عوارض گوارشی و پارگی رحم در دو گروه تفاوتی نداشت (P>0.05).
میزو پروستول زمانی که جهت ختم حاملگی در سه ماهه دوم استفاده می شود نسبت به اکسی توسین در زمان کوتاه تری سبب زایمان خواهد شد و همچنین میزان هزینه، عوارض جانبی و نیاز به مراقبت های شدید در مصرف میزو پروستول کمتر است، بنابراین جهت ختم حاملگی در سه ماهه دوم میتواند جایگزین مناسبی برای اکسی توسین باشد.