مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد
سال چهل و نهم شماره 3 (پیاپی 93، پاییز 1385)

لیشمانیوز از جمله بیماری های انسانی است که دامنه شدت آن از یک زخم التیام یابنده خود به خودی تا حالت احشایی شدید متغیر است. این بیماری یک دهم جمعیت دنیا را در معرض ابتلا قرار داده است و در بسیاری از نقاط دنیا از جمله کشور ما و استان خراسان و به خصوص مشهد به صورت اندمیک وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی سلولهای دارای مارکر CD14 در بیماران لیشمانیوز جلدی قبل و بعد از درمان طبی بوده است.
این مطالعه مورد- شاهدی از شهریور 1380 تا آبان 1381 در بیمارستان قائم (عج) مشهد و پژوهشکده بوعلی دانشگاه علوم پزشکی مشهد انجام شده است، 29 بیماری که تشخیص لیشمانیوز جلدی در مورد آنها مسجل شده بود به عنوان گروه مورد و 23 نفر از افراد خانواده آنها که از نظر وضعیت اقتصادی و اجتماعی و سن تقریبا با گروه مورد یکسان بودند به عنوان گروه شاهد مورد مطالعه قرار گرفتند. از گروه مورد قبل و بعد از درمان و از گروه شاهد در یک نوبت میزان 10 سی سی خون وریدی گرفته شد. در این مطالعه از روش شمارش سلولهای خونی و بررسی مارکر CD14 با روش فلوسایتومتری برای ارزیابی درصد مونوسیت ها استفاده شده است. مشخصات فردی، نتایج درمانی و آزمایشگاهی در پرسشنامه ای جمع آوری شد. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد.
نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که درصد مونوسیت ها در کل بیماران نسبت به گروه کنترل با اختلاف معنی داری بیشتر بوده است (p=0.006) مقایسه درصد مونوسیت ها در بیمارانی که به اولین دوره درمان پاسخ داده بودند (گروه اول) با p=0.013 و آن دسته از بیماران که با اولین دوره درمان بهبود نیافته بودند (گروه دوم) با p=0.015 نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری داشت. تکرار مطالعه فوق به منظور دریافت نتایج با دقت بالاتر با بررسی مارکر CD14 به روش فلوسایتومتری، تایید کننده افزایش این رده سلولی در کل بیماران با p<0.001، در بیماران بهبود یافته با p=0.003 و در بیماران با عدم بهبودی با p<0.001 در قیاس با گروه شاهد بود. اما هنگامی که مونوسیتها در سه گروه مورد مطالعه قبل و بعد از درمان با هم مقایسه شدند، درصد این سلولها به رغم کاهش معنی دار نبود. این مطالعه نیز با بررسی مارکر CD14 در هر سه گروه قبل و بعد از درمان تکرار شد که موید نتایج فوق بود.
این بررسی نقش اساسی مونوسیت ها و ماکروفاژهای تک هسته ای را در مهار بیماری مطرح می کند. ضمن این که می توان کاهش نسبی مونوسیت ها بعد از درمان را به مکانیسم اثر دارو نسبت داد.

رد حاد پیوند در ماه های اول پس از پیوند کلیه یکی از مهمترین علل شکست پیوند می باشد. علاوه بر این حملات رد حاد اثر منفی در طول عمر بلند مدت کلیه پیوندی دارد و یک ریسک فاکتور مهم برای رد مزمن کلیه محسوب می شود. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر آنتی بادی ضد گیرنده IL2 در گیرندگان پیوند کلیه از اهداکننده زنده می باشد.
این مطالعه کارآزمایی بالینی از سال 85-1380 در بخش کلیه بیمارستان امام رضا (ع) مشهد انجام شده است. 47 بیمار در گروه مورد و 47 بیمار که از نظر سن، جنس و نوع اهداکننده با گروه مورد همسان بودند به عنوان گروه شاهد مورد مطالعه قرار گرفتند. از نظر رژیم درمانی کلیه این بیماران تحت اینداکشن با سیکلوسپورین، میکوفنولات موفتیل و متیل پردنیزولون قرار گرفتند. در بیماران گروه مورد علاوه بر سه داروی فوق، داکلی زوماب نیز تجویز گردید. مشخصات فردی و نتایج آزمایشگاهی پیوند کلیه در پرسشنامه جمع آوری گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد.
در بیمارانی که جهت اینداکشن از داکلی زوماب استفاده کردند، هیچ گونه عارضه حاد در هنگام تزریق و یا پس از آن از نظر واکنش های موضعی و یا واکنش های سیستمیک دیده نشد. میزان رد حاد پیوند کلیه در گروه درمان 4 مورد و در گروه کنترل 8 مورد (8.51 درصد در مقابل 17.02 درصد) بود. پیش آگهی پیوند در گروه درمانی 100 درصد و در گروه کنترل 97.4 درصد بود. در گروه درمانی 5 مورد (%10.41) و در گروه کنترل نیز 4 مورد (%8.33) عفونت جدی که نیاز به بستری داشت، دیده شد. در هیچ کدام از دو گروه در مدت مطالعه، بدخیمی و یا مرگ و میر دیده نشد.
استفاده از آنتی بادی ضد IL2 در رژیم درمانی گیرندگان پیوند کلیه میزان رد حاد پیوند را در 6 ماه اول کاهش می دهد. استفاده از این دارو آسان است و هیچ گونه عارضه جدی در کوتاه مدت ندارد.

تشخیص عفونت نوزادی به علت علایم غیر اختصاصی و عدم وجود یک تست تشخیصی قابل اعتماد، به روش های معمول دشوار بوده و از طرفی کشت خون جواب تاخیری می دهد. با تشخیص زودرس عفونت نوزادی با استفاده از سیتوکینها امید می رود که کاهش مشخص در هزینه بستری و درمان نوزادان مشکوک به عفونت حاصل گردد. با توجه به مطالب بالا این مطالعه با هدف بررسی اندازه گیری میزان اینترلوکین 6 در نوزادان مبتلا به عفونت انجام شده است.
این مطالعه کارآزمایی بالینی یک سوکور در سال 1383 در بخش نوزادان بیمارستان قائم)عج(مشهد انجام شده است. در این مطالعه از 60 نوزاد وارد مطالعه شده 31 نوزاد گروه مورد)سپسیس قطعی و کلینیکال سپسیس(و 29 نوزاد در گروه شاهد قرار گرفته اند از همه نوزادان کشت خون، CRP,CBC,IL6 انجام گردید IL6 بین دو گروه ارزیابی و حساسیت، ویژگی و ارزش پیشگویی مثبت و منفی آن تعیین گردید. مشخصات فردی، نتایج آزمایشگاهی در پرسشنامه جمع آوری گردید اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شده است.
سطح IL6 به طور واضحی در شیرخواران سپسیس (184g/ml) و کلینیکال سپسیس (102) نسبت به گروه کنترل (5.03pg/ml) افزایش یافته است.
میزان cut off برای IL6 در گروه شاهد 11pg/ml بوده است با حساسیت %96.8، ویژگی 100%، IL6>11pg/ml به نفع گروه مورد بوده با حساسیت %96.8، ویژگی 100%، PPV=%100 و NPV=%96.7، CRP>6pg/ml حساسیت 75% و ویژگی 68% داشته است)حساسیت 100%، ویژگی (%68. در مجموع استفاده همزمان از CRP>6pg/ml IL6>11 بیشترین حساسیت را برای گروه مورد داشته است.

انفارکتوس حاد قلبی از علل مهم مرگ و میر در دنیا و کشور ما است. از محلول گلوکز- انسولین- پتاسیم (GIK) با اثر گذاری بر متابولیسم میوکارد به منظور بهبود سیر کلینیکی در این بیماری استفاده شده است، اما علی رغم مطالعات متعدد، در مورد اثرات احتمالی آن هنوز اختلاف نظر وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر سرم GIK بر سیر بیمارستانی بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد با صعود قطعه ST بوده است.
این پژوهش کارآزمایی بالینی در مورد 113 بیمار مبتلا به آنفارکتوس قلبی با صعود قطعه ST که در طی سالهای 83-1382 در بخش های اورژانس، بخش قلب و سی سی یو بیمارستان قائم)عج(بستری شدند انجام گردیده است. این بیماران در چهار گروه (no GIK, no SK) none (4, SK (3, GIK (2, GIK+SK (1 مورد مطالعه قرار گرفتند. STK به همه واجدین شرایط و GIK با دوز بالا به طور تصادفی به بعضی بیماران تجویز شد. پارامترهای کلینیکی شامل روزهای بستری در CCU و بیمارستان، آنژین بعد از MI، انفارکتوس مجدد، نارسایی قلب، مرگ و الکترو کاردیوگرافی شامل آریتمی و اکوکاردیوگرافی شامل عملکرد سیستولیک بطن چپ در 4 گروه بررسی و اطلاعات فردی در پرسشنامه جمع آوری گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی پردازش شد.
از 113 بیمار با میانگین سنی 59.9 سال، STK%61.1 و GIK%37.2 گرفتند. تفاوتی از نظر سن، جنس، عوامل خطرزا)به جز سیگار(، داروهای همراه مصرفی، ناحیه انفارکتوس و کلیپ بدو ورود بین گروه های مختلف مورد مطالعه وجود نداشت. در مقایسه چهار گروه، GIK با یا بدون SK و همچنین SK به تنهایی تاثیر قابل ملاحظه ای بر تعداد کل روزهای بستری و یا سی سی یو، ادم حاد ریه، انفارکتوس مجدد، میانگین کسر تخلیه ای بطن چپ (p=0.80) نداشت. به طور جالبی نتایج مشابه گروه 4 بود که هیچ کدام از دو داروی فوق را دریافت نکرده بودند. آنژین صدری ناپایدار (p=0.07) و آریتمی (p=0.06))تنها در گروهی که GIK به تنهایی گرفته بودند و زمان شروع علایم تا بستری در آنها زیاد بود(اندکی کاهش یافت. عوارض GIK شامل هیپوگلیسمی (%1.8)، فلبیت شدید (%7.1) و هیپرکالمی (%1.8) بود.
براساس یافته های این پژوهش GIK تاثیر مهمی بر حوادث داخل بیمارستانی بیماران STEMI به جز کاهش اندک در آنژین صدری ناپایدار و آریتمی ندارد.

پسوریازیس یک بیماری التهابی مزمن پوست است. چندین مطالعه ارتباط بین پسوریازیس و بیماری های انسدادی عروقی قلبی را نشان داده اند و مطالعاتی نیز جهت بررسی هیپرلیپیدمی به عنوان عامل مداخله گر در چنین ارتباطی صورت گرفته است. هدف از این مطالعه تعیین ارتباط بین پسوریازیس و هیپرلیپیدمی بوده است.
این تحقیق مورد- شاهدی در بیماران پسوریازیس در سال 1381 در بخش پوست بیمارستان خاتم الانبیا زاهدان انجام شده است. 40 بیمار مبتلا به پسوریازیس متوسط و شدید و 40 فرد سالم بدون پسوریازیس که از نظر سن و جنس، نمایه توده بدن (BMI)، فشار خون، عادت به سیگار و الکل، میزان فعالیت بدنی با گروه هدف همانند شده بودند مورد مطالعه قرار گرفتند. شاخصهای لیپیدی، تری گلیسیرید کلسترول، VLDL, HDL, LDL مورد بررسی آماری قرار گرفت. مشخصات فردی، نتایج آزمایشگاهی فردی، نتایج آزمایشگاهی در پرسشنامه جمع آوری گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد.
در هر دو گروه 19 مرد و 21 زن مورد مطالعه قرار گرفتند. میانگین سنی شرکت کنندگان در طرح 37±16 سال بود. میانگین سطوح لیپید سرم شامل TG، کلسترول، VLDL, LDL, HDL به ترتیب در گروه مورد 21.57±10.59, 117.85±35.52, 41.22±11.87, 180.52±39.105, 10.4±48.5 و در گروه شاهد نیز 20.62±9.57, 114±36.07, 39.25±9.78, 173.92±33.41, 103.8±47.95 بود که در تمامی موارد اختلاف ها از نظر آماری معنی دار نبودند (p<0.05).
با توجه به عدم ارتباط بین پسوریازیس و لیپیدهای خون به نظر نمی رسد که لزومی به ارزیابی شاخصهای لیپیدی در بیماران پسوریازیس باشد.

کچلی کشاله ران یک عفونت نسبتا شایع درماتوفیتی و سالهاست که گریزوفولوین خط اول درمان است. امروزه ضد قارچهای جدید نیز از جمله فلوکونازول وسیعا استفاده می شود. هدف از این مطالعه بررسی میزان تاثیر فلوکونازول و مقایسه آن با گریزوفولوین در قارچ کشاله ران است.
این مطالعه کارآزمایی بالینی یک سویه کور در بخش پوست بیمارستان قائم)عج(مشهد از ابتدای شهریور 84 لغایت بهمن 84 انجام شده است. 64 بیمار با تشخیص کچلی کشاله که تشخیص آن با معاینه بالینی و اسمیر KOH مثبت تایید شده بود مورد مطالعه قرار گرفتند. از کلیه بیماران در ابتدا و هفته چهارم و هفتم بعد از درمان آزمایش KOH به عمل آمد. بیماران به دو گروه به طور تصادفی تقسیم شدند. 32 بیمار)گروه مورد(150 میلی گرم هفته ای یکبار فلوکونازول و 32 بیمار)گروه شاهد(500 میلی گرم روزانه گریزوفولوین دریافت کردند. نتایج در پرسشنامه جمع آوری و با نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
در هفته چهارم 60% بیماران تحت درمان با فلوکونازول و 79% بیماران تحت درمان با گریزوفولوین بهبودی کلینیکی داشتند (P=0.2). در بررسی آزمایشگاهی 80% بیماران با فلوکونازول و %84.4 بیماران با گریزوفولوین بهبود داشتند (P=0.04). بیمارانی که تست مثبت قارچ در هفته چهارم داشتند همگی در هفته هفتم درمان بهبود کلینیکی و پاراکلینیکی داشتند. بین دو گروه از نظر پاسخ بالینی و آزمایشگاهی تفاوت آماری معنی داری وجود نداشت.
فلوکونازول مثل گریزوفولوین در درمان کچلی ران موثر است و روشی ساده ارزانتر و بدون عارضه جانبی است.

سرطان اولیه ریشه شایعترین سرطان منجر به مرگ در هر دو جنس زن و مرد است. متاسفانه، علایم و نشانه های سرطان ریه غیر اختصاصی است. شایعترین علایم بالینی شامل سرفه، هموپتیزی، تنگی نفس، درد قفسه صدری، کاهش وزن، خشونت صدا است. 25% بیماران سرطان اولیه ریه بدون علامت بوده و اولین بار فقط با رادیوگرافی قفسه سینه به طور اتفاقی کشف می شود. این مطالعه با هدف بررسی یافته رادیوگرافی بیماران مبتلا به سرطان اولیه ریه انجام شده است.
این مطالعه توصیفی در سال 1383 در بیماران مبتلا به سرطان ریه بستری در بخش داخلی بیمارستان امام رضا)ع(مشهد انجام شده است. 100 بیمار که تشخیص سرطان اولیه تایید شده بود مورد مطالعه قرار گرفتند. از کلیه بیماران قبل از ورود به مطالعه آزمایشات لازم، رادیوگرافی قفسه سینه، برونکوسکوپی و کشت ترشحات انجام شد. مشخصات فردی و نتایج آزمایشگاهی و رادیوگرافی در پرسشنامه ثبت گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد.
میانگین سنی 62 سال می باشد. بیشترین بروز بیماری در دهه ششم عمر و در مردان بیش از زنان است. 77% بیماران سابقه تدخین به سیگار داشته اند. شایعترین یافته غیر طبیعی در رادیوگرافی قفسه سینه)روبرو و نیمرخ(به شکل ضایعه انسدادی برونش)کلاپس، آتلکتازی، پنومونی انسدادی(است.
با توجه به مهلک بودن سرطان ریه تشخیص زودهنگام آن در سیر بیماری و نتایج درمان تاثیر فراوانی دارد. رادیوگرافی قفسه سینه روشی ارزان، آسان و در دسترس است که در بیماران در معرض خطر، قویا پیشنهاد می گردد.

گزارشات صدمات قفسه صدری در تروماتیسم های جنگی از انجام توراکوتومی فوری و رزکسیون ریوی حمایت کرده است حال آنکه در صدمات قفسه صدری ناشی از حوادث شهری توراکوستومی لوله ای (گذاشتن درن تراسیک(بیشتر مورد نظر است. این مطالعه با هدف بررسی نتایج درمان ضربه های نافذ پارانشیم ریه در حوادث شهری انجام شده است.
این مطالعه توصیفی در بیماران با ضربه های قفسه سینه در سالهای 1382-1368 در بخش جراحی بیمارستان امام رضا)ع(انجام شده است. 1168 بیمار که با ترومای نافذ قفسه سینه بستری و توراکوتومی و درن قفسه سینه برای آنها تعبیه شده بود مورد مطالعه قرار گرفتند. اندیکاسیون توراکوتومی شامل، ادامه پنوموتوراکس بعد از دو هفته، خروج 1500 خون پس از گذاشتن درن توراسیک، سرعت خونریزی بیش از 200 سی سی در ساعت، بازنشدن ریه به علت لیک زیاد هوا بوده است. بیماران با ترومای مدیاستن یا قلب از این مطالعه حذف شدند. مشخصات فردی و نتایج آزمایشگاهی و درمان در پرسشنامه ثبت گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد.
از 1168 بیمار، 384 مورد عامل ضربه گلوله، 784 مورد به علت ضربه اجسام نوک تیز)چاقو(بوده است. از این تعداد (%74) 283 مجروح ناشی از گلوله و (%77) 602 مجروح ناشی از جسم نوک تیز بوسیله گذاشتن درن توراسیک به تنهایی درمان شدند. از کل مجموعه بیماران 68 بیمار (%9) نیاز به توراکتومی داشتند که در 18 بیمار رزکسیون پارانشیم ریوی انجام شد (9 بیمار رزکسیون گوه ای، 6 مورد لوبکتومی و 3 مورد پنومونکتومی شدند(. میزان مرگ و میر در کل بیماران %2.3 بود. میزان مرگ و میر در گروهی که فقط درن توراسیک گذاشته شد %0.7، در گروهی که رزکسیون ریوی شدند 28%، در گروهی که ضایعه ریوی دوخته شده بود %8.6 و در گروهی که پنومونکتومی شدند 30% بود.
بیشتر صدمات شهری قفسه صدری را می توان با گذاشتن درن توراسیک درمان کرد. ولی باید در نظر داشت که 30-15% موارد ممکن است نیاز به توراکوتومی داشته باشند که در این گروه نیز دوختن پارانشیم ریوی صدمه دیده جهت کنترل خونریزی کفایت می نماید. در مواردی که انهدام نسجی پارانشیم ریه زیاد است رزکسیون گوه ای یا لوبکتومی توصیه می شود.

درمان معمول بیماری همولیتیک نوزادی، فتوتراپی و تعویض خون می باشد. هدف این مطالعه ارزیابی تاثیر سه دوز ایمونوگلوبولین وریدی در سه نوبت متوالی در کاهش نیاز به تعویض خون و فتوتراپی در ایکتر همولیتیک نوزادی می باشد.
این مطالعه به صورت موردی- شاهدی طی یک دوره یکساله)از مهر 82 تا مهر (83 در بخش مراقبتهای ویژه نوزادان بیمارستان قائم)عج(مشهد انجام شده است. نوزادان با ناسازگاری AOB و Rh که هیپربیلی وربینمی محسوس (Bil>8mg/dl) در طی 12 ساعت اول بعد از تولد داشته اند و تست کومس مستقیم یا غیر مستقیم آنها مثبت بود، به دو گروه کنترل و مورد به طور تصادفی تقسیم می شدند. همه نوزادان بدون عوامل خطر دیگر زردی چون عفونت و G6PD و زردی فامیلی زودرس بودند. نوزادان گروه کنترل فقط فتوتراپی شده ولی به نوزادان گروه مورد علاوه بر فتوتراپی IVIG به میزان 0.5gr/kg با فاصله 12 ساعت تا سه دوز متوالی تجویز می شد. در صورتی که بیلی روبین بیشتر از 20 میلی گرم در دسی لیتر می رسید تعویض خون صورت می گرفت.
در مجموع 34 نوزاد وارد مطالعه شدند. در شروع مطالعه تفاوت مشخصی بین گروه مورد و شاهد از نظر وزن تولد، سن، جنس، میزان بیلی روبین، هماتوکریت، شمارش رتیکولوسیت وجود نداشت. تعداد تعویض خون، طول مدت فتوتراپی و مدت بستری در بیمارستان به طور واضحی در گروه مورد از گروه کنترل کمتر بوده است. عارضه جانبی خاصی در طی درمان IVIG مشاهده نگردید.
درمان IVIG یک درمان مناسب برای نوزادان با ایکترهمولیتیک بوده و نیاز به تعویض خون در این نوزادان را کاهش می دهد.

بیماران همودیالیزی در زندگی روزمره با عوامل تنش زای متفاوتی مواجهه می باشند که ناشی از خود بیماری و نیز درمان طولانی مدت آن می باشد. یکی از متغیرهای مهم در کاهش اختلالات روانی در بیماران دیالیزی چگونگی واکنش های تطابقی بیمار با عوامل تنش زای فیزیکی و روانی، اجتماعی است. این پژوهش با هدف تعیین عوامل تنش زا و راهکارهای مقابله با تنش در بیماران تحت همودیالیز انجام شده است.
این پژوهش یک مطالعه توصیفی است که در دانشگاه علوم پزشکی مشهد در سال 1383 انجام شده است. نمونه مورد مطالعه شامل 120 نفر بیمار تحت درمان با همودیالیز می باشد، که از روش نمونه گیری سرشماری انتخاب شدند. به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه HSS جهت بررسی میزان شیوع و شدت تنیدگی آورهای فیزیکی و روانی اجتماعی CES-D استفاده شده است که فراوانی و شدت عوامل استرس زای مربوط به درمان)روانی، اجتماعی و فیزیکی(را توسط 29 عبارت سنجیده است و بر اساس مقیاس پنج نقطه ای لیکرت)اصلا تا خیلی زیاد(به ترتیب از 4-0 نمره گذاری شده است. اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS و با دو روش آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی مطلق و نسبی و آزمونهای آماری تی، کای دو، و کروسکال والیس مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گرفت)ضریب اطمینان 95 درصد(.
نمونه های مورد مطالعه در محدوده سنی 64-15 سال قرار داشتند. میانگین سنی بیماران تحت همودیالیز شرکت کننده در مطالعه 31.9±3.12 سال بود. از نظر طول مدت دیالیز حداکثر واحدهای مورد مطالعه یعنی 59.4 درصد سابقه دیالیز کمتر از سه سال داشتند. نتایج نشان داد که میانگین و انحراف معیار نمرات تنیدگی آورهای فیزیکی 12.9±4.89 و تنیدگی آورهای روانی، اجتماعی 38.51±14.45 بوده است. نتایج نشان داد که بیشترین عامل تنش زای روانی اجتماعی مربوط به محدودیت مایعات و طولانی بودن درمان بوده است. همچنین بیشترین عامل تنش زای فیزیکی مربوط به کرامپ عضلانی و خستگی بود. نتایج همچنین نشان داد که اکثریت واحدهای مورد مطالعه یعنی 67.8 درصد از شیوه مقابله ای مشکل مدار در مواجهه با تنیدگی آورها استفاده کرده اند. نتایج حاکی از ارتباط خطی مثبت و معنی داری بین شیوه مقابله ای هیجان مدار با تنیدگی آورهای فیزیکی، روانی، اجتماعی بوده است (p<0.001).
در بیماران همودیالیزی عوامل تنش زای روانی، اجتماعی شیوع بیشتری از عوامل تنش زای فیزیکی دارند. با توجه به اهمیت روش های مقابله ای میتوان با شناسایی مهارت های مقابله ای مفید و کارساز و ارایه آنها از طریق برنامه های آموزشی و درمانی فرآیند سازگاری بیماران دیالیزی و درگیری با تنیدگی آورهای مختلف را تسهیل نمود.

کاهش بینایی در کودکان یکی از مسایل مهم در طب اطفال می باشد. شواهد حاکی از افت تحصیلی در دانش آموزان کم بینا می باشد. این مطالعه با هدف بررسی میزان فراوانی اختلالات دید در دانش آموزان مقطع ابتدایی شهر مشهد در سال تحصیلی 84-1383 بوده است.
در این مطالعه توصیفی- مقطعی نمونه ای شامل 2130 دانش آموز شامل 1047 پسر و 1083 دختر بین سنین 7 تا 11 سال از نواحی هفت گانه آموزش و پرورش شهر مشهد تحت بررسی اختلالات دید قرار گرفتند. حجم نمونه در هر ناحیه شامل 2 آموزشگاه پسرانه و دخترانه و هر آموزشگاه حدودا 150 دانش آموز بوده است که تقریبا به نسبت های مساوی از 5 پایه ابتدایی انتخاب شده اند. دید هر یک از دو چشم با چارت اسنلن و از فاصله 6 متری ارزیابی گردید. دانش آموزانی که حدت بینایی آنها در هر یک از دو چشم کمتر از 0.8 بوده و با عینک یا پین هول قابل اصلاح نبود به مرکز تخصصی چشم پزشکی خاتم الانبیا)ص(ارجاع داده شدند تا تعیین علت گردد.
در این مطالعه مشخص شد که 5.2 درصد از دانش آموزان دچار درجاتی از اختلال دید در یک یا دو چشم هستند، که بیش از نیمی از آنها (3.1 درصد(به کلینیک تخصصی خاتم الانبیا، ارجاع داده شدند. شیوع کلی تنبلی چشم در یک یا دو چشم 0.8 درصد، شیوع کلی عیوب انکساری 13.3 درصد، شیوع کلی استرابیسم با یا بدون کاهش دید 0.3 درصد و شیوع تمارض 0.2 درصد بوده است.
با استفاده از مطالعه حاضر و مقایسه آن با مطالعات مشابه در سال های گذشته می توان تا حدی به کفایت طرح سنجش بینایی قبل از دبستان پی برد.

کلبسیلا یک پاتوژن شایع بیمارستانی است که باعث عفونتهای ادراری و پنومونی در افراد سالم می شود. در عین حال اغلب عفونتهای ناشی از کلبسیلا در بیمارستان و یا افراد مبتلا به نقص ایمنی و یا بیماری های زمینه ای ایجاد می شود. هدف این مطالعه تعیین اپیدمیولوژی علایم بالینی و فرجام عفونتهای کلبسیلا پنومونی اکتسابی از جامعه و بیمارستان است.
این مطالعه توصیفی در سال 84-1383 در بخش عفونی بیمارستان امام رضا)ع(مشهد انجام شده است 34 بیمار مبتلا به باکتریمی کلبسیلاپنومونیه مورد مطالعه قرار گرفتند. مشخصات فردی، نتایج آزمایشگاهی و درمان در پرسشنامه ای جمع آوری و با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد.
باکتریمی در %58.8 موارد بیمارستانی و در %41.2 اکتسابی از جامعه بود. منشا باکتریمی ها عبارت بودند از: سپسیس بدون کانون مشخص (%44.1)، سوختگی (%26.5)، پنومونی (%11.8) اندوکاردیت (%2.9)، عفونت دستگاه ادراری (%2.9) و آبسه های کبد (%2.9). سوختگی که در 9 بیمار (%45) وجود داشت، شایعترین بیماری زمینه ای بود. نارسایی کلیه در سه مورد (%15)، دیابت در دو مورد (%10)، اعتیاد تزریقی در یک مورد (%5) از دیگر مشکلات زمینه ای بیماران بود. ثابت ترین یافته بالینی در بیماران بالغ تب بود. (%100) لکوسیتوز (%75)، ترمبوسیتوپنی (%45)، زردی (%40)، سرفه (%30)، تاکیکاردی (%30)، تاکی پنه (%25) لرز تکان دهنده (%25) خلط خونی (%15) و آنمی (11.1) دیگر یافته های بالینی در نزد بیماران بود. کاربنی سیلین و سیپروفلوکساسین فعالترین آنتی بیوتیکها بودند.
در مجموع بر اساس این مطالعه عفونتهای بیمارستانی کلبسیلاپنومونیه نسبت به انواع اکتسابی جامعه فراوان تر هستند. سپسیس بدون کانون و نیز سوختگی و عفونت نوزادان یکی از مهمترین موارد بود.

هپاتیت C با توجه به استفاده روزافزون از سوزن مشترک در میان معتادان تزریقی در ایران به صورت یک عفونت رو به افزایش در آمده است. ژنوتیپ ویروس نقش مهمی در تعیین مدت درمان و احتمال پاسخ به درمان دارد. اطلاعات محدودی در مورد فراوانی انواع ژنوتیپ این ویروس در نواحی مختلف ایران به خصوص شهر مشهد وجود دارد. این مطالعه با هدف بررسی شیوع ژنوتیپ ویروس در هپاتیت مزمن C انجام شده است.
این تحقیق توصیفی در سال 83-1382 در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مشهد انجام شده است. 63 بیمار که هپاتیت C در آنها به روش RT-PCR اثبات شده مورد مطالعه قرار گرفتند. آزمایش ژنوتیپ در یک آزمایشگاه و توسط یک شخص پس از جدا کردن ژنوم ویروس با RT-PCR به روش پرایمر اسپسفیک انجام شد و ژنوتیپ بدست آمده بر اساس عوامل خطر مبتلایان تجزیه و تحلیل شد. مشخصات فردی و نتایج آزمایشگاهی در پرسشنامه جمع آوری و با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد.
شیوع نسبی ژنوتیپ های مختلف و ساب تایپهای آنها به صورت ژنوتیپ 3 در %52.3 و ژنوتیپ 1 در %30.1 و ژنوتیپ 2 در %15.9 و نوع مختلط در %1.6 بود. شیوع نسبی ژنوتیپ به طور واضحی در بیماران هموفیلیک از سایرین متفاوت بود)در گروه هموفیلیک 80% ژنوتیپ 1 وجود داشت(. ژنوتیپ 3 در بیماران تالاسمیک، بیماران همودیالیزی، معتادان تزریقی و دهندگان خون به ترتیب %55.44, %66.6, %66.7 و %46.18 بود.
با توجه به نتایج به دست آمده حدود دو سوم بیماران در گروهی هستند که پاسخ خوب درمانی دارند. ولی هیچگونه وجه مشخصه ای جهت افتراق این بیماران که نیاز به درمان کوتاهتر و مقدار کمتر دارو دارند وجود ندارد و همچنان جهت تعیین این گروه بایستی ژنوتیپ ویروس هپاتیت C مشخص گردد.

یک زن 50 ساله به علت ضایعات کبدی با ظن کارسینومای کبد در بیمارستان بستری شد. این بیمار تا دو ماه قبل، از نظر بیماری های گوارشی وضعیت خوبی داشته است. بعد علایم و نشانه های خستگی، بی حالی و احساس سنگینی و پری در قسمت فوقانی راست شکم بروز کرده است.
بیمار اعتقاد دارد که شکمش در حال بزرگ شدن بوده، درجه حرارت روزانه تا 37.5 درجه سانتی گراد رسیده است. این بیمار دچار بی اشتهایی شده بوده که یک مقدار داروهای گیاهی مصرف می کند. اعتیاد به مواد افیونی، سیگار و مشروبات الکلی نداشته است. با افزایش و تشدید علایم بالینی، وی با یک متخصص بیماری های گوارشی در مورد بیماریش مشورت کرده است. پزشک نامبرده به بیمار اطلاع می دهد که دچار بزرگی کبد گردیده است ولی در آزمایشات اولیه CBC بیمار طبیعی و زمان پروترومبین بیمار نسبت به شاهد چهار ثانیه افزایش نشان داده است (16 ثانیه).

سطح جذبی و هضمی روده باریک در افراد سالم بیشتر از میزانی است که برای هضم و جذب تغذیه کافی مورد نیاز است، بدین جهت برداشتن مقادیر کمی از روده باریک معمولا سبب هیچ گونه علایم واضح بالینی نخواهد شد.
برداشتن حتی 40% کل روده باریک ممکن است به خوبی تحمل شود، به شرط این که دئودنوم و 100 سانتی متر ابتدای ژئوژنوم و نیمه دیستال ایلئوم و اسفنکتر ایلئوسکال حفظ شوند، بر عکس قطع 2.3 دیستال ایلئوم و اسفتکتر ایلئوسکال، به تنهایی ممکن است اسهال شدید و سوء جذب قابل توجهی ایجاد نماید، گرچه کمتر از 25% کل روده باریک برداشته شده باشد. قطع 50% یا بیشتر روده باریک معمولا منجر به سوء جذب قابل ملاحظه شده و رزکسیون 70% یا بیشتر آن، عموما آن چنان سوء جذبی ایجاد می کند که حیات بیمار را به مخاطره می اندازد. سندرم روده کوتاه مجموعه علایم بالینی و آزمایشگاهی وابسته به سوء جذب است که در نتیجه برداشته شدن طول زیادی از روده ایجاد می شود. این مطالعه با هدف معرفی بیماری سندرم روده کوتاه و تظاهرات مختلف بیماری در اعضای حیاتی و عوارض آن می باشد.
در این مقاله 3 بیمار که سندرم روده کوتاه داشتند معرفی می شوند، بررسی مسایل و مشکلات فراوانی که این بیماران در اثر قطع روده باریک با آن مواجه می شوند و منجر به تظاهرات مختلف بیماری در اعضای حیاتی آنها می شود و هزینه بسیار زیاد درمان آن ضرورت توجه بیشتر به این ضایعه و لزوم حفظ حداکثر طول ممکن از روده باریک حین عمل جراحی را می طلبد.

یکی از عوارض نادر ولی ثابت شده در هنگام حذف پروستات و یا تومور مثانه از طریق مجرا (TUR)، انفجار در داخل مثانه است. همچنین انفجار در داخل کلیه و حالب در هنگام سوزاندن تومور داخل آن گزارش شده است)در سال (1991.
در این جا در طی 15 سال به 3 مورد از این عارضه برخورد نموده که در هر سه مورد پارگی مثانه در قسمت داخل پریتوئن اتفاق افتاد و جهت درمان آن مجبور به باز کردن شکم و ترمیم آن شدیم.

پارگی آئورت عارضه ای کشنده است که علت آن می تواند تروماتیک خودبخودی)سندرم مارفان(، گسستگی آئورت و پارگی آنوریسم باشد (2 و (1.
از نظر تعریف جدا شدن همه لایه های جدار آئورت در یک قسمت را به عنوان پارگی آئورت در نظر می گیرند. پارگی آئورت بعد از عمل بای پس کرونری عارضه ای بسیار نادر بوده و علت آن دیسکشن آسیب تروماتیک جدار آئورت در حین کلامپ آئورت و پارگی نخهای بخیه آناستوموز پروگزیمال می باشد. هدف از این مقاله بررسی عوارض پارگی آئورت در بیمار 43 ساله ای که پس از عمل جراحی بای پس از کرونری به آن مبتلا شده بود، می باشد.

نکات برجسته بیماری این بیمار، بزرگی کبد، بزرگی طحال، ناراحتی قسمت فوقانی راست شکم و یرقان بود.
آزمایشات آزمایشاهی به صورت افزایش آنزیمهای SGOT و SGPT به همراه بالا رفتن فسفاتاز قلیایی و گاماگلوتامین ترانس پپتیداز و در الکتروفورز پروتئین خون، هیپرگاما گلوبولینمی و بالاخره افزایش مختصر بیلی روبین سرم بیمار در حالی که مارکرهای ویروس های هپاتیت C, B, A تماما منفی گزارش شده بودند.