Iranian Journal of Otorhinolaryngology
Volume:18 Issue: 4, 2007

توانبخشی واژه ای است که معمولا به منظور شرح و توصیف مجموعه روند های حمایتی مورد نیاز جهت کمک به کودکان و بزرگسالان بعد از کاشت حلزون شنوایی به کار می رود. هدف از کاشت حلزون شنوایی دسترسی به زبان گفتاری از طریق مسیرشنوایی است.
در این مطالعه مراحل پیشرفت مهارت های شنوایی، کسب زبان و درک گفتار در30 کودک کاشت حلزون شنوایی شده مرکز فارس از اردیبهشت ماه 83 به مدت 5/1 سال شرح داده شده است. برنامه توانبخشی40 روز بعد از جراحی آغاز می شود و شامل80 جلسه می باشد، که در طول یک سال برگزار می گردد. تمرینات انجام شده در این فاصله زمانی در جهت رشد مهارت های شنوایی، کسب زبان و درک گفتار است.
این مطالعه نشانگر آن است که بین سن کم کودک و پیشرفت در برنامه توانبخشی رابطه نزدیکی وجود دارد. همچنین دوران حساس زبان آموزی، وجود والدین آگاه و توانایی های یادگیری کودک از عوامل مهم جهت پیشبرد برنامه توانبخشی می باشد.
نتایج این تحقیق و سایر تحقیقات در مورد کودکان چینی زبان نیز موید این نکته است که هر چه طول مدت توانبخشی بعد از جراحی بیشتر باشد عملکرد کودک در فراگیری مهارت های شنوایی، زبان و گفتار بهتر است و نیز جهت کسب نتایج رضایت بخش از عمل جراحی کاشت حلزون شنوایی و برنامه توانبخشی انجام عمل جراحی در سنین پایین تر توصیه می شود.

سارکوئیدوز بیماری گرانولوماتوز با درگیری چند ارگان و با علت نامشخص است که در بیش از90% موارد با درجاتی از درگیری ریوی تظاهر می کند. بیوپسی ریه از طریق برونش با برونکوسکوپی فیبروپتیک که واکنش گرانولوماتوز غیرکازئیفیه را نشان می دهد، روش مناسب است. در این مطالعه علاوه بر این روش، از روش بیوپسی داخل برونش جهت بررسی موارد درگیری داخل برونش در بیماران سارکوئیدوز استفاده شده است.
28 بیمار با تشخیص سارکوئیدوز ریوی و متوسط سن 64/11 ± 8/41 سال مورد مطالعه قرار گرفتند که 55% آنها خانم بوده اند. در همگی بیماران بیوپسی ترانس برونکیال ریوی و بیوپسی داخل برونش انجام شد و نتایج بیوپسی داخل برونش مورد بررسی قرار گرفت.
بیوپسی داخل برونش در 5/53% بیماران مبتلا به سارکوئیدوز گرانولوم را نشان داد و همچنین در 5/71% بیماران نتیجه بیوپسی ریه از طریق برونش مثبت بود. در 8 بیمار (5/28%) تشخیص بیماری سارکوئیدوز فقط با روش بیوپسی داخل برونش مشخص گردید. در 5/73% بیماران با درگیری داخل برونشی سارکوئیدوز نمای مخاط برونش نرمال بود.
درگیری داخل برونشی در بیماری سارکوئیدوز شایع است و انجام بیوپسی داخل برونش به عنوان روشی کم خطر سبب افزایش قدرت تشخیصی برونکوسکوپی می شود.

تومور کاروتید بادی، توده پرعروقی است که ازجسم کاروتید واقع در محل دو شاخه شدن کاروتید بین کاروتید داخلی و خارجی منشا می گیرد ودر تشخیص افتراقی همه توده های طرفی گردن قرارمی گیرد. هدف این مطالعه مروری بر تجربه 15 ساله ما دردرمان این تومور می باشد.
در بررسی گذشته نگر از میان بیمارانی که با تشخیص تومور جسم کاروتید بادی در بخش ما درمان شده اند پرونده 16 بیمارکه کامل تر بود گزارش می شوند که 12 زن و 4 مردبا میانگین سن 44 سال بوده اند، مهمترین یافته کلینیکی توده گردن بدون درد با رشد نسبتا آهسته در تمام آنها بود و علایمی از تومور دارای فعالیت هورمونی در آنها نبود. در اکثر بیماران آنژیوگرافی و سی تی اسکن با ماده حاجب برای بررسی آناتومی عروقی انجام شد. هیچ کدام تحت آمبولیزاسیون قبل از عمل قرار نگرفتند.
حذف کامل تومور در تمام آنها انجام شد. بازسازی عروقی کاروتید در دو مورد انجام شد. عصب زوج 12 به علت احاطه شدن با تومور در یک مورد حذف شد. نقص گذرای عصب مارژینال در یک مورد وجود داشت. هیچ حادثه عروقی مغز اتفاق نیفتاد.
تشخیص به موقع با علائم کلینیک و رادیولوژیک در تومور جسم کاروتید قابل اعتماد می باشد و جراحی زود هنگام توسط تیم با تجربه کاملا کم خطر و موثر بوده و برای حذف کامل تومور با کمترین آسیب اعصاب کرانیال همراه می باشد.

از آن جایی که آگاهی از میزان کلونیزاسیون موراکسلاکاتارالیس در نازوفارنکس کودکان از اهمیت بسیاری برخوردار است در این مطالعه سعی گردید تا ضمن تعیین میزان حضور موراکسلاکاتارالیس در حلق کودکان سالم الگوی مقاومت این باکتری نیز در شهر مشهد تعیین گردد.
مطالعه به صورت مقطعی (Cross sectional) از اسفند ماه سال 83 تا بهمن ماه سال 84 در کودکان زیر 6 سال کودکستان های مناطق مختلف شهرستان مشهد انجام شد. نمونه ها باسواپ استریل از نازوفارنکس گرفته شد و فورا روی محیط کشت انتخابی (Selective) کشت گردیدند سپس تست های تاییدی و تست های حساسیت میکروبی انجام شدند.
از 1161کودک 572 (3/49%) پسر و 589 (7/50%). دختر با متوسط سن 2/4 سال بودند. موراکسلاکاتارالیس در 54 (65/4%) نفر کشت داده شد. میزان مقاومت به حداقل یک آنتی بیوتیک 100% بود که به ترتیب درصد مقاومت 0/0%، 2/35%، 5/68%، 3/46%، 74%،100%، به آموکسی سیلین کلاونیک اسید، کوتریموکسازول، اریترومایسین، سفیکسیم، آموکسی سیلین، پنی سیلین، به ترتیب مقاوم بودند.
با وجودی که میزان حاملین بدون علامت نازوفارنژیال موراکسلاکاتارالیس در شهرستان مشهد پایین (65/4%) بود ولی مقاومت به آنتی بیوتیک ها بالاست که جهت اجتناب از مصرف بی رویه آنتی بیوتیک ها ودر نتیجه آن بالارفتن میزان مقاومت آموزش کافی نه تنها به پزشکان بلکه به جمعیت عمومی لازم است.

اکثر بیماران با عفونت مزمن گوش میانی کاهش میزان پرهوایی ماستوئید را نشان می دهند. در این مطالعه سعی شده است که با اندازه گیری یکی از اندکس های میزان پرهوایی حفره ماستوئید یعنی فاصله میان سینوس سیگموئید و دیواره خلفی کانال گوش خارجی در بیماران مبتلا به عفونت مزمن گوش میانی، میزان پرهوایی ماستوئید قبل از بروز عفونت تعیین شده و این فاصله در شدت های متفاوت عفونت مزمن گوش میانی تعیین شده حین عمل جراحی مقایسه شود.
روش مطالعه به صورت مقطعی می باشد.که ما بین سال های 82-1381در مرکز بیمارستانی شفا در کرمان انجام پذیرفت. فاصله میان سینوس سیگمویید و دیواره خلفی کانال گوش خارجی با استفاده از تصویر برداری شولر و مقایسه با نتایج حین عمل جراحی محاسبه شده وارتباط ان با شدت بیماری بر اساس معیار Lillie بررسی شد.
51 بیمار تحت مطالعه قرار گرفتند. میانگین فاصله میان سینوس سیگموئید و دیواره خلفی کانال گوش خارجی در مبتلایان به گروه 3 بیماری بر اساس معیار(10.14±5.06 milimetr) Lillie به نحو قابل ملاحظه ای کمتر از میانگین این فاصله در مبتلایان به نوع 1و 2 بیماری (03/6± 03/15) بود.
این مطالعه نشان داد که میزان کمتر ذخیره هوایی ماستوئید قبل از بروز عفونت، فرد را مستعد ابتلا به فرم های شدیدتر بیماری (خصوصا کلستاتوما) می کند.

بیوفیلم های باکتریال، تجمعات پیچیده باکتریال هستند که در یک پوشش گلیکوکالیکس محصور شده و به سطوح مخاطی چسبیده اند. نکته جالب و جدید در پاتوفیزیولوژی رینوسینوزیت مزمن نقش این بیوفیلم می باشد. وجود بیوفیلم باکتریال توضیح دهنده عدم توانایی آنتی بیوتیک ها در برطرف شدن عفونت در مواردی است که باکتری در محیط آزمایشگاهی به آنتی بیوتیک حساس است. در این مطالعه برای اولین بار در ایران با کمک میکروسکوپ الکترونی اسکنینگ (SEM) وجود بیوفیلم ها در مخاط سینوس بیماران مبتلا به عود علایم رینو سینوزیت پس از یک جراحی موفق اندوسکوپیک بررسی می شود.
تعداد 10 بیمار مبتلا به عود علائم رینوسینوزیت مزمن علیرغم حداقل یک بار جراحی اندوسکوپیک که با تکنیک مناسب اجرا شده بود، انتخاب شدند و از مخاط سینوس اتموئید آنها 4 تکه کوچک برداشته شد. بیماران به دلیل عود علایم سینوزیت مزمن مراجعه کرده بودند و در صورت داشتن مقدار کمی پولیپ سینوس ها مسدود نبودند. بیماران مبتلا به نقص ایمنی و بیمارانی که طی یک ماه قبل آنتی بیوتیک یا کورتون خوراکی مصرف کرده بودند وارد بررسی نشدند. پس از تمهیدات لازم از نمونه ها توسط میکروسکوپ الکترونی اسکنینگ عکس برداری شد.
وجود بیوفیلم در SEM به بروز میکروکلونی محصور در ماتریکس مونوفیلامان اکستراپلی ساکاریدی اطلاق می شود. بیوفیلم در داخل مخاط تشخیص داده نمی شود ولی بر روی سطوح مخاطی ایجاد می شود. در این مطالعه وجود بیوفیلم در 6 بیمار از 10 مورد مشخص گردید.
با در نظر گرفتن نقش بیوفیلم میکروبی در پاتوفیزیولوژی ایجاد رینو سینوزیت مزمن، توجه درمانی به روش های حذف مکانیکی این تجمعات میکروبی به صورت تمیز کردن کامل سینوس ها، پیشگیری از ایجاد آلودگی حین عمل و استفاده مناسب از محلول های شستشو در دوره پس از جراحی، از اهمیت بیشتری برخوردار خواهد شد.

بررسی ضایعات حنجره و هیپوفارنکس با لارنگوسکپی مستقیم DL)) همراه با نمونه برداری جهت رسیدن به تشخیص و تعیین برنامه درمانی بعدی بیماران، هنوز از جمله روش های اندوسکپیک مفید و ارزشمند در تشخیص، درمان و پیگیری بیماری های راه هوایی فوقانی- گوارشی است. در این مطالعه امکان انجام این روش به طور سرپایی بررسی شده است.
این مطالعه به طور آینده نگر طی دو سال در بخش گوش و گلو و بینی بیمارستان قائم (عج) بر روی 146 بیمار که با تشخیص بالینی اولیه نیاز به بررسی تشخیصی اندوسکپیک داشتند انجام شد. توسط DL بررسی ماکروسکپیک ضایعات و نمونه برداری انجام شده، نتایج میزان تحمل بیماران با بی حسی موضعی، عوارض حین یا پس از عمل همراه با عوامل سن و جنس، شکایت اولیه، یافته اولیه بالینی و نتایج اندوسکپی و آسیب شناسی در پرسش نامه ای وارد و بررسی آماری شد.
در 146 بیمار، 84% به روش بی حسی موضعی و 75% به طور سرپایی لارنگوسکپی شدند در حالی که عارضه منجر به بستری در هیچ یک دیده نشد. متوسط سن بیماران 14±55، نسبت مرد به زن 2 به1، شایعترین دهه 6 و 7 و دیسفونی شایعترین شکایت اولیه بود نیز 51% ضایعات نئوپلاستیک گزارش شدند که کارسینوم سلول سنگفرشی شایعترین آن بود.21% از موارد کارسینوم سلول سنگفرشی در هیپوفارنکس و 78% درحنجره دیده شد که در حنجره شایعترین محل درگیری سوپراگلوت (69%) وسپس گلوت (18%) و اینفراگلوت (6%) بودند. نسبت مرد به زن در کانسر حنجره و هیپوفارنکس به ترتیب (3/5 به 1) و (3 به 4) می باشد.
شیوع بسیارکمتر نئوپلاسم خوش خیم نسبت به بدخیم و میانگین سنی بالاتر در بیماران ما از موارد اختلاف با آمار جوامع دیگر است. همچنین شیوع بسیار بیشتر درگیری سوپراگلوت نسبت به گلوت درکانسر حنجره بیماران ما ونسبت مرد به زن 3 به 4 در کانسر هیپوفارنکس از موارد اختلاف چشمگیر با آمار جوامع پیشرفته می باشد. با رواج تکنیک ها و تجهیزات ویدیو لارنگوسکپی در آینده نزدیک، انجام مطالعاتی با کمک این روش ها و مقایسه نتایج آن با DL به منظور تایید دقت و صحت تشخیصی آنها ضروری خواهد بود.

فیبرومای استخوانی شونده1(COF) یک نئوپلاسم نادرکپسول دارکه از بافت فیبروز و مقدار متفاوتی از استخوان، سمنتوم یا هر دو تشکیل شده است. ما یک مورد بیمار مبتلا فیبرومای استخوانی که سینوس های اتموئید و اسفنوئید را گرفتار کرده بود گزارش کردیم.
گزارش مورد: بیمارخانمی است 19 ساله که با شکایت سردرد از یک سال قبل و پروپتوز به میزان 4 میلیمتر در چشم چپ مراجعه که در معاینه توده قرمز رنگ در داخل مئاتوس میانی بینی سمت چپ با مخاط سالم مشهود بود. سی تی اسکن یک توده لیتیک حجیم با جدار کلسیفیه در داخل سینوس های اتموئید واسفنوئید را نشان می داد. بیمار 3 بار تحت جراحی آندوسکپی سینوس قرار گرفت که در مرحله اول جواب پاتولوژی موکوپیوسل گزارش شده ولی در مراحل بعدی COF گزارش شد سینوس های اسفنوئید واتموئید و ماگزیلاری در سمت مبتلا به روش جراحی آندوسکوپیک بینی و سینوس تخلیه شده و دیواره های داخلی و کف اربیت برداشته شدند و بعد از عمل سردرد بیمار کاهش و پروپتوز بیمار بهبود یافته بود.
جهت تشخیص دقیق ضایعات فیبرواوسئوس باید یافته های کلینیکی، رادیوگرافیک و پاتولوژیک با هم در نظر گرفته شوند و در هر بیمار که با توده بینی همراه با پروپتوز مراجعه کرد باید این ضایعات را هم در نظر داشت در صورت تشخیص صحیح می توان این ضایعات را به طور کامل در همان جراحی اول خارج کرد تا احتمال عود پایین آید.