مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران
سال شصت و چهارم شماره 12 (پیاپی 72، اسفند 1385)

سرطان سرویکس دومین سرطان شایع زنان در دنیا می باشد. انجام برنامه های 50 ساله غربالگری، در برخی کشورها توانسته شیوع و بروز آن را تا حدود 70% کاهش دهد. در حالیکه در بیشتر نقاط جهان، این سرطان دومین یا سومین سرطان شایع در زنان می باشد. از آنجایی که ویروس پاپیلوم انسانی (HPV) عامل شناخته شده ایجاد سرطان سرویکس است، مطالعات انجام شده در زمینه پیشگیری از آن طی دو دهه اخیر، منجر به تولید واکسن و معرفی آن به بازار در سال گذشته شده است. در این مقاله بر آن است که عوامل ایجاد سرطان سرویکس و جزئیات واکسیناسیون مورد بحث قرار گیرد. بنظر می رسد در صورت اجرای برنامه واکسیناسیون در دختران جوان، امکان ریشه کن کردن سرطان سرویکس در سه دهه آینده وجود داشته باشد.

عوامل فشارزایی ناشی از شغل پر مسوولیت مدیریت به تدریج بر سیستم ایمنی بدن تاثیر منفی بجا گذاشته و در طولانی مدت، آن را ضعیف می سازد. مسلما شناسایی منابع مقاومت در برابر استرس تاثیر مثبتی بر بهداشت روانی- جسمانی و طول عمر انسان دارد. مطالعات بالینی متعدد نشان داده است که ویژگی شخصیتی سرسختی و حمایت اجتماعی اثرات منفی استرس بر بدن را کاهش می دهند. در مورد رابطه میان ویژگی شخصیتی سرسختی و ابعاد مختلف آن (مبارزه جویی، تعهد و کنترل) و حمایت اجتماعی به عنوان مهمترین منابع مقاومت در برابر استرس، بررسی قابل ملاحظه ای در جامعه انجام نشده است، لذا ضرورت انجام این مطالعه احساس شده است.
این مطالعه به صورت پس رویدادی بوده است، با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای، تعداد 340 نفر مدیر زن و مرد شاغل در دبیرستان های استان خوزستان در سال 83-82 برگزیده شدند. پس از توزیع پرسشنامه های سرسختی و حمایت اجتماعی، به طور تصادفی چهار گروه 35 نفری که شامل سرسختی بالا/ حمایت اجتماعی بالا، سرسختی بالا/ حمایت اجتماعی پایین، سرسختی پایین/ حمایت اجتماعی بالا، سرسختی پایین/ حمایت اجتماعی پایین انتخاب شدند. به منظور ارزیابی سیستم ایمنی، نمونه برداری خونی از این افراد انجام شد. یافته های حاصل با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج حاصل آشکار ساخت که سرسختی با متغیر ها یCD4، نسبت CD8/CD4، سلول کشنده طبیعی یا NK CD16) و (CD56، CH50، IgM و نوتروفیل دارای رابطه مثبت و معنی دار است. همچنین سرسختی با متغیرهای CD8، کورتیزول و ائوزینوفیل دارای رابطه منفی و معنی دار است. از سوی دیگر، حمایت اجتماعی با متغیرهای CD4، نسبت CD4/CD8، CD56، CH50، IgM، C3 و نوتروفیل دارای رابطه مثبت و معنی دار است اما با متغیرهای CD8، کورتیزول و ائوزینوفیل رابطه منفی و معنی دار می باشد.
به طور کلی ویژگی شخصیتی سرسختی و حمایت اجتماعی دارای اثر تعدیل کننده ای بر متغیرهای ایمنی CD4، CD8، نسبت CD4/CD8، کوتیزول و IgM می باشند.

خوراک شیرخوار مورد مصرف کودکان، بسته به نوع منابع مورد استفاده در ساخت آنها حاوی اسیدهای چرب مختلفی می باشند. برخی از این اسیدهای چرب ارزش تغذیه ای و بیولوژیکی موثر دارند اما حضور برخی از آنها در خوراک شیرخوار می تواند همراه با اثرات مضر باشد، در این میان اسید چرب اروسیک بیشتر از بقیه مورد توجه می باشد. این اسید چرب با تجمع در بافت میوکارد قلب، ایجاد آسیب می کند بنابراین تا حد امکان این اسید چرب مضر نباید در خوراک شیرخوار وجود داشته باشد.
گاز کروماتوگرافی یکی از مهمترین روش های جداسازی اسیدهای چرب از جمله اسید اروسیک در روغن ها و مواد غذایی حاوی روغن، می باشد. به منظور بررسی میزان اسید چرب مضر اروسیک در سه نوع خوراک شیرخوار پر مصرف در ایران به نام های هومانا، بیومیل و ملتی از روش GC و با استفاده از ستون WCOT Fused Silica و آشکار ساز FID استفاده گردید. با استفاده از غلظت های مختلف اسید اورسیک منحنی کالیبراسیون رسم شد و برای کاستن خطای کار، از استاندار داخلی Heneicosanoic Acid استفاده گردید.
در این بررسی اسید چرب اروسیک در خوراک شیرخوار هومانا 0.06% و در بیومیل 0.002%)کل اسیدهای چرب) یافت شد ولی در خوراک شیرخوار ملتی، یافت نشد.
نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که مقادیر اسید چرب مضر اروسیک در سه نوع خوراک شیرخوار کمتر از حد مجاز اعلام شده استاندارد Codex (کمتر از (%1 می باشد.

با وجود این که پشه های آنوفل نقش اصلی را در انتقال انگل های بیماری مالاریا دارند، اما نکات مبهم زیادی درباره بیولوژی انگل در بدن ناقل و همین طور اثر تعاملی آنها وجود دارد. یکی از این عوامل که شاید به نوعی بتواند در مهار کردن سیکل انتقال تاثیر گذار باشد، وجود پروتئین های رسپتور می باشند که با اتصال به ملکول های حاوی کربوهیدارت به عمل چسبیدن انگل به دیواره معده کمک خواهد کرد. هدف از این مطالعه پیگیری سیکل اسپروگونی در بدن پشه و تاثیر احتمالی برخی کربوهیدرات ها روی انگل و جلوگیری از اتصال آنها به دیواره معده و در نهایت انتقال توسط پشه ها می باشد.
در این مطالعه با آلوده کردن تجربی پشه های An Stephensi mysorensis با انگل P.vivax)خون بیمار حاوی گامتوسیت) و خوراندن قندهای -N استیل گلوکز آمین، -N استیل گالاکتوزآمین، آرابینوز، فیکوز، مانوز، لاکتوز و گالاکتوز، تاثیر آنها روی سیکل اسپروگونی و احتمالا عمل بازگردانی آنها مورد بررسی قرار گرفت.
در پنج دقیقه اول پس از آلوده شدن پشه ها پدیده اگزفلاژلیشن (Exflagellation) مشاهده شد و پس از آن در زمانهای 20 ساعت و 8 تا 12 روز پس از آلودگی به ترتیب اووکینت، اووسیست و در نهایت اسپروزوئیت در معده و غده بزاقی پشه های آلوده مشاهده شد این امر موید آن است که سوش مذکور توانایی بالایی در انتقال پلاسمودیوم ویواکس دارد، از طرفی در پشه هایی که با قندهای -N استیل گلوکزآمین، آرابینوز، فیکوز و گالاکتوز آلوده شده بودند، اسپروزوئیت مشاهده و در قندهای فروکتوز، لاکتوز، مانوز و -N استیل گالاکتوزآمین آلودگی اسپروزوئیتی مشاهده نشد.
به نظر می رسد در قندهایی که آلودگی پشه ها در آن صفر بوده، احتمالا می توانسته اثر مهارکنندگی روی رشد انگل در مرحله اسپروگونی داشته باشد. با این حال برای دستیابی به نتایجی بهتر و دقیق تر نیاز به تحقیقات بیشتر می باشد و مطالعه فوق اولین گامی است که در این زمینه برداشته شده است.

نمک های آلومینیوم متداولترین ادجوانت ها در تهیه واکسن های انسانی و حیوانی هستند. دوادجوانت آلومینیوم فسفات و آلومینیوم هیدروکساید با بسیاری از آنتی ژن ها اثرات ایمونوادجوانتی خوبی نشان می دهند. این دو نمک ویژگی های فیزیکی و شیمیایی متفاوتی دارند که هر کدام را برای استفاده از آنتی ژن خاصی مناسب می کند. آنتی ژن سطحی ویروس هپاتیت ب (HBsAg) اپی توپ های آنتی ژنتیک فراوانی داشته که با مکانیسم تعویض لیگاند به ادجوانت های آلومینیوم اتصال می یابد.
محلول حاوی HBsAg نو ترکیب جهت تهیه فرمولاسیونهای مختلف واکسن با ادجوانتهای آلومینیوم هیدروکساید (Alhydrogel) و آلومینیوم فسفات (Adju-Phos) از شرکت دارو پخش تهیه گردید. میزان پروتئین تام محلول به روش BCA، آنتی ژنیسیتی به روش الایزا و خلوص پروتئین HBs به روش SDA-PAGE سنجیده شد. در این تحقیق فرمولاسیونهای مختلف تهیه شده در آزمایشگاه از طریق داخل صفاقی به موشهای Balb/C تجویز گردید. پس از 28 روز خون گیری از قلب حیوانات و تهیه سرم، تعیین تیتر آنتی بادی ضد HbsAg به روش الایزا با استفاده از کیت مربوطه انجام شد.
این پژوهش نشان می دهد که در حیوانات مورد آزمایش در مقایسه با گروه منفی (محلول بدون آنتی ژن)، واکسن فرموله شده با ادجوانت آلومینوم فسفات (Adju-Phos) نسبت به ادجوانت آلومینیوم هیدروکساید (Alhydrogel) و حتی واکسن Engerix موجود در بازار دارویی اثر ایمنی زایی بیشتری ایجاد می نماید.
اگرچه نتایج بیانگر توانایی ایمنی زایی بیشتر واکسن فرموله شده با ادجوانت آلومینیوم فسفات می باشد ولی آزمایشات تاییدی بعدی جهت ارزیابی های بیولوژیک لازم از نظر سودمندی- عوارض و همچنین پایداری دارویی و در نهایت امکان تولید و عرضه این فرمولاسیون جدید به عنوان واکسن ضد هپاتیت ضروری می باشد.

در سالهای اخیر به دنبال افزایش فاکتورهای مستعد کننده و افراد مبتلا به نقص سیستم ایمنی، عفونتهای فرصت طلب ناشی از گونه های کاندیدا نیز افرایش قابل ملاحظه ای یافته است. گرچه کاندیدا آلبیکنس به عنوان شایع ترین عامل کاندید یازیس حایز اهمین می باشد ولی گونه های دیگر کاندیدا از قبیل کاندیدا پاراپسیلوزیس، کاندیدا تروپیکالیس، کاندیدا گلابراتا، کاندیدا کروزه ای، کاندیدا گیلرموندی و کاندیدا کفایر نیز به دلیل مقاومت در برابر داروهای ضد قارچی اهمیت زیادی پیدا کرده اند، بنابراین بررسی و شناسایی گونه های کاندیدای غیرآلبیکنس مسبب کاندید یازیس ضروری بوده و آزمایشگاه های تشخیص طبی نیز نیازمند افزایش قابلیت های خود جهت تشخیص سریع این مخمرها می باشند.
در این مطالعه مقطعی توصیفی از ضایعات بیماران مشکوک به کاندید یازیس نمونه تهیه شد. آزمایش مستقیم و کشت بر روی نمونه های بیماران انجام گرفت. کلنی های مخمری جدا شده از بیماران با استفاده از روش های مختلف تشخیصی از قبیل کشت بر روی کورن میل آگار- توئین 80، کشت روی محیط کروم آگار و تست جذب قندها توسط کیت API 20C AUX تعیین هویت گردیدند.
از 304 کلنی مخمری جدا شده، 204 مورد کاندیدا آلبیکنس، 100 مورد کاندیدهای غیر آلبیکنس بودند. از کاندیداهای غیر آلبیکنس به ترتیب 35% کاندیدا پاراپسیلوزیس، 32% کاندیدا تروپیکالیس، 8% کاندیدا گلابراتا، 8% کاندیدا کفایر، 6% کاندیدا کروزه ای، 3% کاندیدا گیلر موندی، 3% کاندیدا فاماتا، 3% کاندیدا لوزیتانیا، 1% کاندیدا زیلانوئیدی و 1% کاندیدا هومیکولا تعیین هویت گردیدند که در بین آنها گونه پاراپسیلوزیس واجد بیشترین فراوانی بود. در این بررسی نمونه های بالینی از ضایعات مختلف بدن تهیه شده بود که بیشترین تعداد نمونه با 59 مورد مربوط به عفونت ناخن بود.
نتایج این بررسی نشان می دهد که تشخیص نهایی و قطعی گونه های کاندیدا فقط براساس ویژگی های فنوتیپی مختلف ممکن بوده و استفاده از یک تست به تنهایی برای این منظور کافی نمی باشد. علاوه بر آن با توجه به اینکه حساسیت این ارگانیسم ها در مقابل داروهای ضد قارچی متغیر بوده و مشکلاتی را در درمان بیماران ایجاد می نماید، لذا بررسی و ارزیابی حساسیت دارویی کلیه کاندیداهای غیرآلبیکنس جدا شده از بیماران نسبت به داروهای ضد قارچی موجود در بازار دارویی ایران ضروری می باشد.

در مورد وجود بهترین روش برای باربرداری همچنان تردید وجود دارد. هدف مطالعه حاضر مقایسه توان تولید حداکثر نیروی انقباضی ایزومتریک در سه وضعیت استاتیکی باربرداری با خم شدن کمر (stoop)، نیمه چمباتمه (semi-squat) و ایستاده از آرنج (arm lifting) به عنوان یکی از جنبه های موثر در توصیه روش باربرداری مناسب به افراد می باشد.
این بررسی به صورت شبه تجربی بر روی 30 نفر از زنان سالم با میانگین سنی 22.37 سال انجام گردید. آزمون شوندگان پس از ایستادن بر روی دستگاه Lift Track TM داینامومتر دستگاه را به حداکثر توان به طرف خود می کشیدند. مرتبه اول به عنوان گرم شدن و میانگین اعداد بدست آمده در دو مرتبه بعدی به عنوان مقادیر حداکثر نیروی انقباضی ایزومتریک برای آن وضعیت در نظر گرفته شدند. برای بررسی آماری از نرم افزار SPSS ویراست 10 استفاده به عمل آمد.
مقدار نیروی ایزومتریک بدست آمده در وضعیت نیمه چمباتمه بطور معنی داری از دو وضعیت دیگر بیشتر بود (p<0.001) همچنین مقدار این نیرو در وضعیت stoop نیز از وضعیت arm lifting بود (p<0.001).
توان تولید بیشتر حداکثر نیروی ایزومتریک در وضعیت semi-squat می تواند به عنوان یکی از موارد مثبت برای توصیه این روش نسبت به دو روش نسبت به دو روش دیگر در نظر گرفته شود. تفاوت های ایجاد شده در وضعیت بیومکانیکی و تغییر الگوی فعالیت عضلات در وضعیت های متفاوت باربرداری می توانند توجیه کننده نتایج بدست آمده باشند. به نظر می رسد که فعالیت عضله چهار سر رانی در طی باربرداری semi-squta نسبت به دو وضعیت دیگر علت اصلی برای تولید نیروی ایزومتریک بیشتر در این وضعیت باشد. بنابراین، توجه به قدرت مناسب عضلات چهار سر رانی هنگام توصیه این روش بسیار ضروری است.

لرز پس از عمل عارضه شایعی پس از عمل محسوب می شود. هدف از انجام این مطالعه مقایسه اثر مرفین، پتیدین و فنتانیل در کنترل لرز پس از عمل می باشد.
در یک کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور آینده نگر، 72 نفر از بیماران بالغی که در سال 1383 در بیمارستان امام خمینی جهت اعمال جراحی تحت بی هوشی عمومی کاندید شده بودند، وارد شدند. همه بیماران به یک روش بیهوش شدند. پس از انتقال بیمار به ریکاوری ضمن ثبت اسکور لرز بیماران، به بیماران با اسکور لرز بیشتر یا مساوی یک به صورت تصادفی، یکی از داروهای مرفین (2.5 میلی گرم)، پتیدین (25 میلی گرم) و فنتانیل (25 میکروگرم) یا نرمال سالین که همگی حجم 10 میلی لیتر داشتند، آهسته در طی دو دقیقه به صورت وریدی تزریق گردید. اسکور لرز 10 دقیقه پس از تزریق داروها مجددا اندازه گیری می شد.
پتیدین و فنتانیل در مهار لرز به طور معنی درای از نرمال سالین موفق تر بوده و در دو گروه نرمال سالین و مرفین اختلاف معنی داری دیده نشد. پتیدین از دو داروی دیگر موفق تر بود.
پتیدین، لرز پس از عمل را به میزان معنی داری بیشتر از دو داروی دیگر مورد مطالعه کاهش می دهد. فنتانیل نیز شدت لرز را کاهش می دهد اما مرفین تاثیری در لرز پس از عمل ندارد و اثر آن با نرمال سالین مشابه است.

مطالعات الگوی مصرف DUE روشی جهت تعیین، تعریف و بهبود کیفیت کاربرد داروها بوده که به بررسی مراحل تجویز، نسخه پیچی، تحویل و مصرف داروها می پردازد. این روش بخصوص در مورد داروهای با پنجره درمانی باریک، داروهای گران قیمت و دارای مورد استفاده خاص ارزش پیدا می کند. هم اکنون وانکومایسین تنها انتخاب مناسب جهت عفونت با استافیلو کوکها و انتروکوکهای مقاوم به متی سیلین می باشد و مصرف گسترده و غیر ضروری آن می تواند باعث افزایش روند مقاومت به این داروی ارزشمند باشد. هدف از انجام این مطالعه ارزیابی مصرف وانکومایسین است.
این مطالعه از نوع مقطعی توصیفی بوده که در یک دوره شش ماهه (نیمه دوم سال 1383) در بخش عفونی بیمارستان امام خمینی انجام گرفته است. برای انجام این DUE از پروتکل های درمانی CDC و ASHP استفاده گردید. تمام بیماران بستری در بخش عفونی که در این مدت داروی وانکومایسن دریافت می نمودند وارد مطالعه گردیدند.
از مجموع 565 بیمار مورد مطالعه، 39 بیمار (حدود (%7 داروی وانکومایسین دریافت می نمودند. تنها در 28% بیماران الگوی مصرف وانکومایسین با پروتکل CDC و در 35% با پروتکل ASHP منطبق بود.
بیشتر موارد مصرف داروی ونکومایسن بصورت تجربی (Empirical) بوده و این امر می تواند ناشی از روتین شدن مصرف دارو و عدم اطمینان به نتایج آنتی بیوگرام باشد. بنابراین بنظر می رسد برنامه های جامع جهت هدفمند کردن مصرف دارو در تمام مراکز درمانی اجرا و اعمال گردد تا از شیوع و بروز مقاومت جلوگیری شود.

کنترل درد پس از توراکوتومی خلفی برای کفایت تهویه و احساس راحتی بیمار و کاهش عوارض ریوی اهمیت زیادی دارد. به علت عوارض فراوان نارکوتیکها از روش های مختلف بلوک اعصاب بین دنده ای با هدف کنترل درد و کاهش مصرف نارکوتیکها استفاده می شود. هدف این بررسی تعیین اثربخشی بوپیواکائین با نرمال سالین در کنترل درد پس از توراکوتومی خلفی طرفی می باشد.
در یک کارآزمایی بالینی یک سوکور 40 بیمار بطور اتفاقی در دو گروه 20 نفری قرار گرفتند. در گروه اول (Gl) از تزریق دوز منفرد بوپیواکائین 10 ml %0.5 و انفوزیون مداوم نرمال سالین پس از چهار ساعت از جراحی و در گروه دوم (G2) از تزریق دوز منفرد 10 ml بوپیواکائین 0.5% و انفوزیون مداوم بوپیواکائین چهار ساعت پس از جراحی به عمل آمد. برای بررسی کنترل درد از Linear Visual Analogue Scale (VAS) استفاده گردید.
میانگین VAS در ساعتهای 8، 12، 16، 20، 24 ساعت پس از عمل در گروه اول به ترتیب 7.6، 5.5، 6.6، 5.5، 5.7 و در گروه دوم 3.4، 3.7، 2.8، 2.1، 1.9 بود که اختلاف معنی داری بین دو گروه وجود داشت (p<0.001 در ساعت 12 و در بقیه موارد (p<0.0001) بود. کنترل درد در گروه اول 5% و در گروه دوم %81 بود. میانگین VAS در ساعتهای 28، 32، 36، 40، 44، 48 پس از عمل در گروه اول به ترتیب 5.2، 5، 5.3، 4.4، 5.1، 4.7 و در گروه دوم 1.6، 1.8، 1.5، 1.6، 1.5، 1.4 بود که اختلاف معنی داری بین گروه وجود داشت. (P<0.0001). در 24 ساعت اول میانگین تزریق پتیدین در گروه اول 3.7 و در گروه دوم 0.6 بود (P<0.0001). در 24 ساعت دوم میانگین تزریق پتیدین در گروه اول 2.2 بود و در گروه دوم نیاز به تزریق نبود (P<0.0001).
بوپیواکائین با انفوزیون مداوم اکستراپلورال در کنترل درد پس از توراکوتومی و کاهش نیاز به نارکوتیکها موثر است.

سندرم کمپارتمان شکمی ناشی از افزایش حاد و پیشرونده فشار داخل شکمی است که بر ارگانهای حیاتی اثر سو دارد. این مطالعه به بررسی میزان بروز، سیر بالینی و عوامل مستعد کننده هیپرتانسیون داخل شکمی و سندرم کمپارتمان شکمی در بیماران جراحی در بخش مراقبتهای ویژه می پردازد.
فشار مثانه در بیماران با مشکلات شکمی که در طول یکسال در بخش مراقبتهای ویژه بستری گردیدند، اندازه گیری شد. فشار مثانه بیش از 20cmH2O بعنوان هیپرتانسیون داخل شکمی در نظر گرفته شد. در صورتیکه این فشار همراه با اختلال عملکرد ارگانهای مختلف از جمله حجم ادرار کمتر از 0.5ml/kg/h، فشار اوج راه هوایی بیش از 50cmH2O و یا ضریب هوروویتز کمتر از 150 تور بود، تشخیص و سندرم کمپارتمان شکمی مطرح می گردید. اطلاعات تمام بیماران با هیپرتانسیون داخل شکمی و سندرم کمپارتمان شکمی جمع آوری شد.
353 بیمار شامل 165 بیمار لاپاراتومی الکتیو و 188 بیمار اورژانس شکمی (و ترومایی) بررسی شدند. میزان بروز هیپرتانسیون داخل شکمی و سندرم کمپارتمان شکمی 2 و 1 درصد بود. میانگین فشار داخل شکمی در این هفت بیمار 29.8cmH2O بود. هیچ موردی از افزایش فشار داخل شکمی پس از لاپاراتومی الکتیو (165) و همچنین پس از بستن موقتی شکم در بیماران اورژانسی مشاهده نشد. نمره آپاچی II، فشار اوج راه هوایی و کمبود باز در بیماران با افزایش فشار داخل شکمی به طرز معنی داری بالا بود. هیچ یک از سه بیمار مبتلا به سندرم کمپارتمان شکمی تحت لاپاراتومی دکامپرسیو قرار نگرفتند. میزان مرگ و میر در بیماران با افزایش فشار داخل شکمی (85%)، بصورت معنی داری بیش از کل جمعیت مورد مطالعه بود.
بدلیل میزان بروز کم، اندازه گیری روتین فشار داخل شکمی فقط در بیماران پرخطر توصیه می گردد. بستن موقتی جدار شکم می تواند از ایجاد هیپرتانسیون داخل شکمی و سندرم کمپارتمان شکمی در بیماران پرخطر پیشگیری کند. میزان بالای مرگ و میر در بیماران با فشار داخل شکمی افزایش یافته، دیده می شود. جراحان باید با جنبه های مختلف هیپرتانسیون داخل شکمی و سندرم کمپارتمان شکمی بخصوص با لاپاراتومی دکامپرسو زودرس آشنا باشند.

علیرغم پیشرفتهای اخیر در زمینه Percutaneous Coronray Intervention (PCI)، هنوز در مورد نتایج آن در بیماران دیابتی اختلاف نظرات زیادی وجود دارد. هدف از این مطالعه مقایسه نتایج PCI بین دو گروه دیابتی و غیر دیابتی در طی مدت بستری در بیمارستان است.
در این مطالعه 115 بیمار دیابتی و 115 بیمار غیر دیابتی بستری شده جهت انجام PCI در مرکز قلب بیمارستان امام خمینی در سالهای 83 و 84 در یک مطالعه تحلیلی از نوع cohort وارد شدند. اطلاعات مربوط به خصوصیات بالینی، آنژیوگرافیک، Procedural و 24) Post proceduralساعت) بیماران در فرم مربوط به هر بیمار وارد شد. داده ها از طریق آزمونهای آماری Chi-square, Independent t-test و Fisher''s Exact test آنالیز شد.
بیماران دیابتی مسن تر بودند. کلاس آنژینی، ریسک فاکتورهای همراه بیشتر و Ejection Fraction پایین تری داشتند. ضایعات بیماران دیابتی طولانی تر بوده، بیشتر در ناحیه پروگزیمال عروق قرار داشتند، ولی میزان موفقیت، عوارض ماژور (مرگ، روسکو لاریزاسیون، Q Wave MI، (CVA و عوارض مینور (عوارض عروق محیطی و کرونر، ادم پولمونر و ایسکمی) در دو گروه تفاوت معنی دار نداشت.
دیابت به عنوان یک فاکتور مستقل بر روی نتایج کوتاه مدت PCI موثر نبوده و در این بیماران PCI با نتایج مطلوب قابل انجام است.

مننژیم یکی از شایع ترین تومورهای خوش خیم مغزی است که علی رغم پاسخ مناسب به درمان، عمل جراحی و پاتولوژی خوش خیم احتمال عود تومور وجود دارد. در این مطالعه سعی شده است علاوه بر تعیین میزان فراوانی عود مننژیم مغزی عوامل موثر در افزایش شانس عود نیز مورد بررسی قرار گیرند.
در یک مطالعه بررسی بیماران (Case Series) توصیفی- تحلیلی تمام بیمارانی از 1362 تا 1382 با تشخیص مننژیم مغزی در بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی شیراز تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند مطالعه شدند و موارد عود جمع آوری گردید. اطلاعاتی شامل تعداد موارد عود، سن، جنس، محل و شکل و اندازه تومور اولیه براساس سی تی اسکن و ام آر آی، وجود یا عدم وجود ادم و تغییرات استخوانی، میزان برداشت جراحی، نوع بافت شناسی تومور و فاصله زمانی تا عود، استفاده یا عدم استفاده از پرتو درمانی ثبت گردیدند.
میزان عود مننژیم مغزی در این مطالعه 9.6% به دست آمد. همچنین شانس عود در تومورهایی که ادم اطراف تومور و تغییرات استخوانی داشتند بیشتر می باشد، داشتن شکل قارچی، اندازه بزرگ و نوع بافت شناسی غیر خوش خیم نیز با افزایش شانس عود همراه بودند. شانس عود تومور با افزایش میزان برداشت جراحی کاهش نشان داد. انواع بدخیم و آتپییک مننژیم از نظر زمانی زودتر از انواع خوش خیم دچار عود شدند. گروهی که تحت رادیوتراپی قرار گرفته بودند دچار عود کمتر شدند.
عواملی مانند وجود ادم و تغییرات استخوانی، وجود شکل خاص، داشتن اندازه بزرگ و نوع بافت شناسی غیر خوش خیم پیشگویی کننده های مهمی در مورد شانس عود هستند. بنابراین می بایستی علاوه بر جراحی درمانهای کمکی دیگر از جمله رادیوتراپی هم مورد توجه قرار گیرد.