مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران
سال شصت و پنجم شماره 1 (پیاپی 73، فروردین 1386)

در این مقاله تاریخچه، ارزیابی راه هوایی پیش از بیهوشی و نحوه برخورد با بیماری که احتمال می رود اداره راه هوایی وی مشکل باشد و یا احتمال دشواری اداره راه هوایی در وی پیش بینی نشده است مورد مرور قرار می گیرد. اکثر مقالات اخیر در زمینه وسایل جدید برای اداره راه هوایی و کاربرد آنها در شرایط مختلف در این مقاله لحاظ شده اند. این مقاله علل راه هوایی مشکل را مورد بررسی قرار می دهد و برای برخورد با بیمارانی که به نظر می رسد راه هوایی مشکل دارند راه حل های مناسبی ارایه می دهد.

استرپتوکیناز (SK) یک داروی ویژه و موثر در درمان ترومبولیتیک سکته های حاد قلبی می باشد. علی رغم وجود محدودیت های قابل توجه، به دلیل قیمت نسبتا پایین استرپتوکیناز این پروتئین هنوز یک داروی انتخابی به ویژه در کشورهای کم درآمد می باشد. در بررسی حاضر، تولید و تخلیص استرپتوکیناز با استفاده از وکتور بیانی pMAL مورد ارزیابی قرار گرفته است.
ابتدا پلاسمید pMAL که حاوی ژن skc)بدست آمده از (Streptococcus equisimilis H46A بود، به میزبان مناسب (E.coli BL21) انتقال یافت. در مرحله بعد شرایط تولید استرپتوکیناز از نظر دما، غلظت های مختلف IPTG به عنوان القاگر و نیز مدت زمان القا بهینه سازی شد. این پروتئین با استفاده از ستون کروماتوگرافی DEAE-Sepharose خالص سازی شده و در نهایت خلوص و فعالیت آن تعیین گردید.
پس از بهینه سازی شرایط تولید، قسمت عمده پروتئین تام باکتری متعلق به SK-MBP)اسرپتوکیناز- پروتئین متصل شونده به مالتوز(گردید. SK-MBP خالص شده بر روی ژل SDS-PAGE یک باند تک را نشان داد. فعالیت بیولوژیکی SK-MBP خالص شده در حضور پلاسمینوژن با استفاده از سوبسترای سنتتیک (S2251) اندازه گیری شد که نشان دهنده فعالیت بالای آن بود.
در این مطالعه از وکتور بیانی pMAL که پروتئین فیوژن محلول (SK-MBP) را در E.coli BL21 تولید می کند استفاده کرده ایم. با استفاده از این روش، علی رغم بیان بالای SK-MBP، از تشکیل Inclusion body جلوگیری شد. انتخاب میزبان مناسب برای تولید پروتئین های نوترکیب یکی از مهم ترین فاکتورهایی است که بر روی سطح بیان پروتئین مورد نظر تاثیر می گذارد. پیشنهاد می شود از میزبان های دیگر نیز برای این منظور استفاده شود.

Helicobacter pylori (H.pylori) باکتری گرم منفی، مارپیچی شکل، میکروآئروفیلیک، تولید کننده اوره آز و متحرک بوده که به pH اسیدی مقاوم می باشد. از مشخصات این باکتری لیپوپلی ساکاریدهای یا Lipopolysaccharids (LPS) منحصر به فرد آن است. LPS این باکتری مسوول مقاومت زیاد آن در پایداری به اسید معده و فرار آن از سیستم ایمنی بدن می باشد، که آن را هدفی مهم برای اهداف مطالعاتی یا تشخیصی قرار داده است. برای انجام این قبیل مطالعات نیاز به استخراج و جداسازی LPS از غشا خارجی می باشد.
LPS از غشا خارجی یا پوشش H.pylori حاصل از کشت نمونه معده بیماران مبتلا به گاستریت، زخم معده و سرطان معده استخراج گردید. استخراج LPS در این تحقیق با استفاده از دو روش Proteinase K و Hot-Phenol انجام شده و الگوی الکتروفورتیکی آن بوسیله SDS-PAGE و با رنگ آمیزی نقره بدست آمده و بالاخره با الگوی الکتروفورتیکی LPS نمونه E.coli سوش Olll:B4 و سالمونلاسوش ATCL 14028 مقایسه گردید.
الکتروفورز LPS استخراج شده یک الگوی نردبانی را نشان داد. باندهای بدست آمده در سه دسته با وزن مولکولی بالا، متوسط و پایین قرار گرفتند.
یکی از عوامل مهم در بیماری زایی این باکتری LPS آن است. به دلیل تعداد متفاوت زنجیره های اولیگوساکاریدی، الگوی الکتروفورزی به دست آمده بصورت نردبانی است. باندهای با وزن مولکولی بالا S-LPS و باندهای با وزن مولکولی پایین R-LPS)بدون زخیره جانبی(را نشان می دهد.

مالاریا هنوز در جنوب و جنوب شرقی ایران به عنوان یکی از مسایل مهم بهداشتی محسوب می شود. در سال های اخیر تعداد 30-10 هزار مورد مالاریا در کشور گزارش شده است. یکی از ناقلین اصلی مالاریا در ایران آنوفل سوپرپیکتوس (Anopheles superpictus) می باشد که در تمام فلات مرکزی ایران، مناطق کوهستانی دامنه های سلسله جبال البرز و زاگرس و نیز با وفور کم در کناره های دریای خزر و خلیج فارس یافت می شود. تا به حال اختلافات مرفولوژیک در لارو و بالغ و نیز در قدرت انتقال بیماری مالاریا بین جمعیت های مختلف آن در ایران گزارش شده است.
به منظور بررسی تنوع ژنتیکی جمعیت های مختلف آنوفل سوپرپیکتوس متعلق به استان های سیستان و بلوچستان، اردبیل و لرستان ایران، تنوع اسیدهای نوکلئیک بخش سیتوکروم اکسید از شماره 1 و 2 (CO-COII) به طول bp 1512 به روش PCR-RFLP و همچنین توالی 708 باز از ژن COL مولکول میتوکندری (mtDNA) نمونه ها مورد مطالعه قرار گرفتند.
اختلافات بسیار زیادی در توالی ژن های مورد مطالعه بین جمعیت های مختلف آنوفل سوپرپیکتوس وجود دارد. میزان کل تنوع ژنتیکی در 708 bp از ژن COI برای جمعیت های مختلف آنوفل سوپرپیکتوس معادل %12.3 و بین جمعیت های بلوچستان 5-2 درصد می باشد. در مجموع چهار هاپلو تایپ که سه عدد مربوط به بلوچستان و یک عدد مربوط به بقیه مناطق کشور می باشد در بین جمعیت های مختلف آنوفل سوپرپیکتوس مشاهده شد.
وجود هاپلو تایپ های ژنتیکی در این آنوفل برای اولین بار در دنیا گزارش می شود و به احتمال زیاد این گونه دارای سیبلینگ های متعدد و از گونه های کمپلکس می باشد. برای نتیجه گیری قطعی و تعیین ارتباط هاپلوتایپ های فوق با انتقال مالاریا در مناطق تحت اشغال آنها مطالعات بیشتری لازم است.

شیوع باکتری های تولید کننده بتالاکتامازهای وسیع الطیف (ESBLs) در بخش های ICU منجر به محدود شدن راه های کنترل عفونت و گزینه های درمانی صحیح شده است. هدف مطالعه تعیین فراوانی و ارزیابی اپیدمیولوژی گونه های آنتروباکتر یا سه مولد ESBL در بیماران بخش های ICU می باشد.
ابتدا به مدت هفت ماه تعداد 150 نمونه از ادرار، خلط، زخم و سایر منابع بالینی بیماران بستری در بخش ICU جمع آوری سپس باکتری ها ایزوله و تعیین هویت شدند. سپس از نظر تولید ESBLs، با استفاده از روش (DAD) مطابق دستورالعمل NCCLS غربالگری شدند. گونه های که در معیارهای غربالی ESBL قرار گرفتند، با استفاده از آزمایش های تاییدی در حضور کلاولانیک اسید بررسی شدند.
از مجموع 150 ایزوله، (%89.3) 133 نمونه حداقل به یکی از نشانگرهای سفالوسپورین مورد آزمایش مقاوم بودند. (%80.6) 121 ایزوله به تمامی نشانگرهای مورد مطالعه مقاومت نشان دادند. (%59.3) 89 از ایزوله ها تولید کننده ESBL بودند. شایع ترین گونه های آنتروباکتریاسیه تولید کننده ESBL عبارت بودند از: کلبسیلا پنومونیه (%76.74) 33، اشرشیاکلی (%60.60) 20، آنتروباکتر کلوآکه (%47.05) و ضمنا تمامی نمونه ها به ایمنی پنم حساس بوده اند.
مطالعه حاضر حاکی از آن است که باکتری های خانواده آنتروباکتریاسه مولد ESBLs در بیماران بخش ICU از شیوع بالایی برخور دارند. افزایش میزان این گونه ها غالبا ناشی از تجویز غیر منطقی آنتی بیوتیک ها است که رفع این مشکل مستلزم به کارگیری عوامل ضد میکروبی جدید و محدود نمودن استفاده غیر ضروری از عوامل ضد میکروبی و افزایش بهره گیری از ابزارهای کنترل عفونت می باشد.

هدف این مطالعه مقایسه کریز و نارسایی تنفسی بعد از عمل جراحی تایمکتومی در بیماران با میاستنی گراویس در دو روش آماده سازی با رژیم دارویی خوراکی و تزریقی پیریدوستیگمین است.
مطالعه بر روی 101 بیمار مبتلا به میاستنی گراویس انجام شد. در گروه شاهد داروی آنتی کولین استراز خوراکی با داروهای تزریقی جایگزین شد. در گروه مورد، پیریدوستیگمین با دوز قبلی تا زمان جراحی ادامه یافت و بلافاصله قبل از بیهوشی آخرین دوز پیریدوستیگمین با مقدار کمی آب به بیمار خورانده می شد. بعد از جراحی نیز داروهای خوراکی ادامه داده می شد.
طول مدت بستری در گروه مورد که داروی خوراکی تا هنگام عمل جراحی ادامه یافته بود، به طور متوسط 3.98 روز و در گروه شاهد 6.34 روز بود (P=0.003). در گروه شاهد در هشت مورد (16%) کریز تنفسی بعد از جراحی رخ داد در حالی که از 51 بیمار در گروه مورد تنها در یک مورد (2%) کریز تنفسی بعد از عمل جراحی وجود داشت (P=0.014). نیاز به انتوباسیون مجدد در یک بیمار در گروه مورد و در شش بیمار در گروه شاهد انجام شده است (P=0.053). نیاز به پلاسمافرز در پنج بیمار از گروه شاهد و در یک بیمار از بیماران گروه مورد بوده است (P=0.098).
ادامه داروهای آنتی کولین استراز خوراکی تا هنگام عمل جراحی و بعد از آن، باعث کاهش کریز میاستنی و نارسایی تنفسی بعد از جراحی و کاهش نیاز به پلاسمافرزیس و کاهش طول مدت بستری می شود. این روش ممکن است باعث کاهش نیاز به انتوباسیون و تهویه مکانیکی شود. به این ترتیب این روش ممکن است مرگ و میر به دنبال تایمکتومی را نیز کاهش دهد.

کیست ساده استخوان یک ضایعه خوش خیم است که به طور شایع در سن قبل از بلوغ در انتهای فوقانی استخوان بازو دیده می شود و جدی ترین عارضه آن شکستگی های مکرر می باشد. درمان مطلوب کیست ساه استخوان ایجاد ثبات و جلوگیری از شکستگی در محل ضایعه، کاهش عود و کمک به بهبود ضایعه و برگرداندن سریع تر بیمار به زندگی معمولی با کمترین عارضه است.
این پژوهش، به شیوه توصیفی و case series در بیمارستان امام خمینی طی سال های 84-1379 انجام شد. برای 24 بیمار با سن متوسط 14 سال و پنج ماه (6 تا 39 سال) با کیست ساده استخوان بازو، میله های قابل انعطاف از ناحیه خارجی تحتانی بازو داخل کانال استخوان گذاشته شد و با عبور از کیست در ناحیه سر استخوان بازو ثابت شد. نتیجه درمان براساس معیارهای capanna در رادیوگرافی ساده ارزیابی شد.
متوسط مدت پیگیری 31 ماه (بین 9 تا 51 ماه(برای 23 مورد از بیماران بود و یک بیمار هم به دلیل کوتاه بودن مدت پیگیری از مطالعه خارج شد، بهبودی کیست در %91.3 بیماران دیده شد به طوری که در %56.2 به صورت کامل و در %26.1 با بجای ماندن حفره ای کوچک با ضخامت کافی کورتکس استخوان بود. در یک مورد (4.3 درصد(عدم پاسخ به درمان با باقی ماندن کیست و در یک مورد هم (4.3 درصد(عود کیست به دنبال درمان دیده شد.
استفاده از میله های قابل انعطاف یک روش درمانی موثر با میزان عارضه و عود پایین کیست ساده استخوان بازو می باشد که علاوه بر رفع پاتوژنز، اصلی امکان راه اندازی زود هنگام و برگشت سریع تر بیمار به زندگی معمولی را فراهم می سازد و به طور موثری از شکستگی های مکرر جلوگیری می کند.

بیماری زودرس عروق کرونر شیوع فامیلی دارد. در این مطالعه شیوع بیماری کرونری و ریسک فاکتورهای مرتبط با آن در بستگان درجه اول بیماران با سابقه بیماری زودرس کرونر بررسی گردید.
هفتصد فرد سالم و بدون علامت با تاریخچه بیماری زودرس عروق کرونر در یکی از بستگان درجه اول بررسی شدند و ریسک فاکتورهای قلبی عروقی شامل دیابت، مصرف سیگار، پرفشاری خون، کلسترول، LDL و TG بالا و HDL پایین در آنان مورد بررسی قرار گرفت. تست های غیر تهاجمی شامل نوار قلب، اکو کاردیوگرافی تست ورزش و اسکن پرفیوژن میوکارد برای پیدا کردن موارد بیماری کرونر انجام شد. کسانی که اسکن پرفیوژن میوکارد مثبت داشتند، تحت آنژیوگرافی کرونر قرار گرفتند.
متوسط سن 35.2 (65-15 سال(بود. دیابت در 5.3%، مصرف سیگار در 14.7%، پرفشاری خون در 20.6%، کلسترول بالاتر از 200 mg/dl در 39.9%، TG بالاتر از 150 mg/dl در 58.6%، LDL بالاتر از 130 mg/dl در 38%، HDL پایین تر از 40 mg/dl در 32.6%، تغییرات نوار قلب در 6.4% و یافته های ایسکمیک در اکو در 3% افراد مشاهده شد. تست ورزش در 7.3% و اسکن پرفیوژن میوکارد در 2.1% مثبت گردید. آنژیوگرافی کرونر نشان دهنده تنگی لومن به میزان 50 تا 70% در هشت بیمار (%1.1) وبیشتر از 70% در چهار بیمار (%0.6) بود.
کلسترول، تری گلیسیرید و LDL بالاتر و نیز HDL پایین در افراد مورد مطالعه دیده شد. بررسی ریسک فاکتورها در همه بستگان درجه اول بیماران با بیماری زودرس عروق کرونر توصیه می شود. تست های غیر تهاجمی به علت موارد مثبت واقعی کم در کل جمعیت توصیه نمی شوند. در افراد مسن تر از 40 سال بخصوص در مردان و در افراد دیابتی این گونه تست ها ممکن است مفید باشد

شکستگی استخوان های ران و ساق از شکستگی های شایع می باشند که ممکن است با آسیب همزمان زانو همراه باشد. هدف از این مطالعه بررسی شیوع آسیب های لیگامانی در شکستگی های ران و ساق و نیز تاکید بر اهمیت معاینه زانو بعد از عمل جراحی ثابت کردن شکستگی در تشخیص زودرس این آسیب ها است.
این مطالعه به صورت آینده نگر بر روی 470 بیمار مبتلا به شکستگی ران و ساق که در سال های 84-1383 در بخش ارتوپدی بیمارستان امام عمل شده اند انجام شده است.
470 بیمار مطالعه شده اند که 266 نفر شکستگی ساق و 204 نفر شکستگی ران داشتند، 409 بیمار مرد و 61 بیمار زن بودند. میانگین سنی در بیماران مبتلا به شکستگی ساق 34.5 سال و در شکستگی ران 44.3 سال بوده است. 66% شکستگی ها ناشی از تصادف، 18% به علت ضربه های شغلی و 8% ناشی از سقوط از ارتفاع بوده است. به طور کلی در شکستگی ساق میزان پارگی %6.85 ACL، %2.56 PCL، %21.95 MCL و پارگی %14.63 LCL و در شکستگی ران پارگی %6 ACL، %3 PCL، %14 MCL و %8 LCL بوده است.
آسیب های لیگامانی به دنبال شکستگی های ران و ساق شایع هستند. تشخیص زودرس و پیگیری این آسیب ها با معاینه بالینی پس از ثابت کردن شکستگی در کاهش عوارض ناشی از آن مثل ناپایداری، کاهش دامنه حرکتی و تخریب مفص بسیار موثر خواهد بود

ترمیم لاپاراسکوپیک دارای محاسن متعددی از جمله مشاهده بهتر آناتومی، انجام هرنیورافی دو طرفه همزمان و مدت زمان کمتر بستری می باشد. از آنجایی که در هرنیورافی لاپاراسکوپیک نیاز به بیهوشی عمومی (GA) می باشد لذا در این مطالعه سعی شده است تا با استفاده بی حسی اپیدورال (EA) از عوارض احتمالی GA جلوگیری گردد.
در این مطالعه 20 بیمار مبتلا به هرنی اینگوینال به روش لاپاراسکوپیک و با EA تحت هرنیوپلاستی قرار گرفتند. گازهای خونی قبل، حین و بعد از عمل و میزان فشار CO2 داخل شکم حین عمل و میزان مسکن مورد نیاز حین و بعد از عمل و عوارض محل زخم و عود بعد از عمل تا یک ماه مورد ارزیابی قرار گرفتند.
تمامی بیماران مرد بودند. در 14 نفر هرنی در طرف راست و در سه بیمار در طرف چپ و سه نفر نیز مبتلا به هرنی دو طرفه بودند که هرنیوپلاستی لاپاراسکوپیک در کلیه بیماران بجز یک مورد با موفقیت و بدون عارضه انجام گردید و مابین میانگین فشار pCO2 در قبل و پس از عمل اختلاف معنی داری وجود نداشت (p=0.789). از نظر میزان درد پس از عمل 50% بیماران درد قابل توجهی نداشتند. متوسط زمان برگشت به فعالیت طبیعی هفت روز بوده و متوسط PCO2 داخل شکم 9 mmHg بوده است.
هرنیورافی به روش لاپاراسکوپیک می تواند جایگزین مناسبی برای روش جراحی به صورت باز باشد. با این روش مدت بستری، زمان لازم برای بازگشت بیماران به فعالیت های طبیعی خود و میزان درد بیماران کمتر است.

آریتمی های دهلیزی و بطنی شایع ترین عوارض بعد از جراحی عروق کرونر هستند. استفاده از بای پس قلبی- ریوی کاهش منیزیم خون را باعث می شود. تاثیر سطح سرمی منیزیم و تجویز منیزیم کمکی در پیشگیری از ایجاد این آریتمی ها مورد بحث است. هدف از این مطالعه بررسی رابطه سطح سرمی منیزیم و رژیم های کمکی رایج (2 تا 4 گرم(با آریتمی های پیرامون عمل است.

سطح سرمی منیزیم در بیماران کاندید جراحی قلب عروق کرونری در سه نوبت)ابتدا بیهوشی، بدو ورود به بخش مراقبت های ویژه و صبح روز اول پس از عمل(اندازه گیری شد. به علاوه بیماران از نظر ریتم اولیه و عوامل موثر بر سطح منیزیم سرم مانند کراتینین، حجم ادرار و دریافت دیورتیک بررسی شدند. مقدار منیزیم کمکی در اتاق عمل و بخش مراقبت های ویژه ثبت شد و بیماران از نظر بروز آریتمی طی سه روز اول پس از عمل بررسی شدند.

میانگین منیزیم سرمی بیماران مورد بررسی در نوبت اول، دوم و سوم به ترتیب 2.2 (0.5)، 2.6 (0.6) و 2.4 (0.6) میلی گرم در دسی لیتر و میانگین منیزیم کمکی دریافتی 2.5 (1.2) گرم بود. از 164 بیمار، 51 بیمار (%31) به آریتمی پس از عمل دچار شدند. هر چند اختلاف سطح سرمی منیزیم در سه نوبت قابل ملاحظه بود (P<0.001)، مقادیر در محدوده طبیعی قرار داشتند. هر چند سطح منیزیم بیماران دچار آریتمی از فاقد آریتمی بالاتر بود (2.25 در مقابل (2.14 دو گروه تفاوت قابل ملاحظه ای نداشتند.

با تجویز منیزیم به روش رایج در سطح سرمی منیزیم سرم تغییر قابل ملاحظه ای ایجاد نمی شود. همچنین برخلاف انتظار رابطه ای بین سطح سرمی منیزیم و آریتمی پس از عمل دیده نشد. بنابراین هر چند تجویز منیزیم در محدوده رایج تاثیری در میزان بروز آریتمی پس از عمل ندارد برای حفظ منیزیم سرم در حد طبیعی ضروری است.

هیپراوریسمی یکی از فوریت های انکولوژی می باشد که اکثرا در بدخیمی های لنفوپرولیفرایتو در سیر بیماری پس از شروع شیمی درمانی ایجاد می شود. مطالعه گذشته نگر مقطعی جهت بررسی شیوع هیپراوریسمی، اثر درمان پروفیلاکسی در کودکان زیر 12 سال دچار بدخیمی در بیمارستان امام خمینی تهران انجام گرفت.
با یک مطالعه گذشته نگر مقطعی، اطلاعات مربوط به سن، جنس، نوع بدخیمی، درمان های پیشگیری کننده، میزان اسید اوریک و الکترولیت ها از پرونده های بیماران بیمارستان امام خمینی بین سال های 83-1373 استخراج و با نرم افزار SPSS ویراست دهم بررسی شد.
316 بیمار، 56 نفر (%17.7) دچار هیپراوریسمی (9 دختر و 47 پسر(بودند. 66 نفر دچار لنفوم (%20.9) و 250 نفر (%79.1) مبتلا به لوسمی حاد بودند که 19.7% بیماران به لنفوم و 17.2% از مبتلایان به لوسمی حاد دچار هیپراوریسمی که ارتباط معنی داری بین نوع بد خیمی و وقوع هیپراوریسمی مشاهده نشد (P=0.24). 52 نفر از بیماران (%92.8) بعد از شروع شیمی درمانی دچار هیپراوریسمی و از 99 بیماری که درمان پیشگیری دریافت نکرده بودند، 37 نفر (%37.3) دچار هیپراوریسمی شدند. 92.8% بیماران و 7.2% قبل از شروع شیمی درمانی دچار هیپراوریسمی گردیدند (P<0.001). وقوع هیپراوریسمی در بیمارانی که درمان پیشگیری دریافت نکرده بودند زیادتر بود (P<0.001).
در این مطالعه نشان داده شد که درمان پیشگیری سبب کاهش شیوع هیپراوریسمی در بدخیمی های پیشرفته شده با توجه به اثر بهتر اورات اکسیداز به جای آلوپورینول توصیه به جایگزینی این دارو می شود. لذا توصیه به مطالعه ای مقایسه ای جهت اثر آلوپورینول با این دارو می شود

استئوپروز با کاهش توده استخوانی و افزایش شکستگی استخوان همراه است و از بیماری های رایج در کشور ماست. تاکنون در رابطه با این بیماری بر نقش کلسیم و ویتامین D توجه شده و در همین راستا، رژیم درمانی یا دارو درمانی صورت می پذیرفت. اما آنچه اخیرا توجه محقیقن را جلب نموده، تاثیر آنتی اکسیدان ها بر روی این بیماری می باشد. در این رابطه مطالعات دقیق انسانی بسیار کمرنگ بوده و اکثر مطالعات، اثر درمانی مفید آنتی اکسیدان ها را در حفظ سلامت استخوان ها در حیوانات مشخص کرده اند.
این مطالعه به صورت بررسی مورد- شاهدی (Case-Control) صورت پذیرفت و با گزینش 140 نفر از افراد مراجعه کننده به بخش سنجش تراکم استخوان کلینیک جامی در تهران، نمونه خون ناشتای این افراد گرفته و در دمای 70- درجه سانتی گراد نگهداری شد. در ادامه ضمن راه اندازی سیستم سنجش غلظت ویتامین E توسط دستگاه HPLC، غلظت پلاسمایی ویتامین E در بیماران درگیر با استئوپروز اندازه گیری و با گروه کنترل مقایسه گردید.
با بررسی داده های مشخص شد غلظت پلاسمایی ویتامین E میان دو گروه کنترل و بیمار تفاوت معنی داری ندارد، در حالیکه ارتباط خطی (Linear Regression) بین نمایه Tscore فمور و غلظت پلاسمایی ویتامین E پس از حذف عوامل مداخله گر، به صورت معنی دار به دست آمد.
روند کاهش تراکم استخوان فمور هنگام بیماری استئوپروز، با کاهش غلظت آنتی اکسیدان ویتامین E، تسریع می گردد.

با اجرای اصول تضمین کیفیت می توان مدیریت عملکرد هر سازمان را بررسی نمود. در سیستم تضمین کیفیت، مرحله ای را برای پایش و ارزشیابی خدمات ارایه شده در نظر گرفته اند. دستورالعمل های ایزو 2000-9001 به همراه اصول تضمین کیفیت در پایش مدیریت عملکرد آزمایشگاه های بالینی به کار می روند.
با استفاده از شاخص های اطمینان کیفیت در چارچوب دستورالعمل های ایزو و به منظور پایش مدیریت عملکرد در مراحل قبل از انجام آزمایش، انجام آزمایش و بعد از انجام آزمایش و نیز کلیه فعالیت ها و نواحی آزمایشگاه های بالینی چهارده بیمارستان دانشگاه علوم پزشکی تهران برگه مشاهده مشتمل بر 685 سوال طراحی و تدوین گردید. اطلاعات لازم جمع آوری شد و توسط روش های آماری مورد تحلیل قرار گرفت.
در میان چهارده آزمایشگاه بالینی مورد مطالعه، در آزمایشگاه بالینی بیمارستان سینا 77.73 درصد از اصول تضمین کیفیت در 16 بخش، ناحیه و فعالیت انجام شده رعایت می شود که از این نظر در مقایسه با سایر بیمارستان ها در بالاترین سطح قرار گرفته و در آزمایشگاه بالینی بیمارستان فارابی فقط 57.56 درصد از اصول رعایت شده که در مقایسه با بقیه در پایین ترین سطح قرار می گیرد.
در 16 بخش، ناحیه و فعالیت انجام شده تنها هفت درصد از آزمایشگاه های بالینی مورد مطالعه از نظر رعایت اصول تضمین کیفیت در حد مطلوب (100-75 درصد(قرار دارند. میزان کل رعایت اصول اطمینان کیفیت در آزمایشگاه های بالینی مورد مطالعه 67.22 درصد است که در حد مطلوب قرار ندارند.