مجله تحقیقات دامپزشکی
سال شصت و دوم شماره 1 (بهار 1386)

در این مطالعه برخی از شاخص های ایمنی اختصاصی و غیر اختصاصی ماهی قزل آلای رنگین کمان پس از تجویز دو نوع واکسن استرپتوکوکوس اینیایی مورد بررسی قرار گرفت. ماهی قزل آلای 100-80 گرمی به روش های مختلف (تزریقی، غوطه وری و خوراکی) و با استفاده از آنتی ژن های باکتری مذکور (سلول کشته و سلول کشته غنی شده با اگزوتوکسین های باکتری) واکسینه گردیدند. طی هفته های 18و 15و12و 9و 6و 3 پس از واکسیناسیون اقدام به خون گیری و تهیه نمونه های مورد نیاز برای سنجش تیترآنتی بادی (با روش میکروآگلوتیتاسیون باکتریایی)، میان لیزوزیم سرم، قدرت باکتری کشی سرم و جمعیت لکوسیتی در ایام مذکور گردید و نتایج حاصله با استفاده از آنالیز واریانس با همدیگر و با گروه های کنترل مقایسه گردید. نتایج حاصله نشان داد که تزریق داخل صفاقی واکسن کشته غنی شده با اگزوتوکسین های باکتری و حاوی ادجوانت موجب ایحاد بیشترین تیترآنتی بادی گردید و تجویز واکسن کشته به روش غوطه وری موجب ایجاد تیترآنتی بادی بیشتری د رمقایسه با روش خوراکی (هر دو نوع واکسن) گردید. به علاوه میزان تولید آنتی بادی در هفته های اولیه پس از واکسیناسیون حداکثر بوده و سپس با گذشت زمان کاهش داشته است. نتایج مشابهی در مورد سنجش میزان لیزوزیم و قدرت باکتری کشی سرم ها در تیمارهای مذکور به دست آمد که در اکثر موارد این مقادیر به طور معنی داری بیشتر از تیمارهای کنترل بوده است (P<0.05). همچنین جمعیت لکوسیتی و شمارش لمفوسیتی در همه گروه های ایمن شده بیشتر از گروه های کنترل بوده است (P<0.05). مقادیر منوسیتی و هتروفیلی در زمان های مختلف نمونه برداری در مقایسه با گروه های کنترل از نتایج متفاوتی برخوردار بوده اما تفاوت ها معنی دار نبوده است (P>0.05). نتایج این مطالعه نشان می دهد که هر دو نوع پاسخ ایمنی اختصاصی و غیر اختصاصی ماهی قزل آلا در برابر آنتی ژن ها به ویژه سلول کشته غنی شده با اگزوتوکسین های باکتری از خاصیت ایمنی زایی مناسبی برخوردار بوده است در حالی که تجویز سلول کشته به روش غوطه وری از توانایی ایمنی زایی مناسبی برخوردار بوده است در حالی که تجویز خوراکی آنتی ژن های مذکور به روش خوراکی کمترین پاسخ ایمنی را ایجاد نموده است.

در بررسی حاضر از تعداد 110 قلاده سگ پس از معاینات بالینی وثبت اطلاعات شامل سن، جنسیت، نژاد و وضعیت نگهداری سگ های مورد آزمایش، خونگیری از ورید سفالیک یا صافن به عمل آمده و پس از آزمایش به روش نات اصلاح شده، رسوب حاصله از لحاظ حضور میکروفیلرها بررسی گردید و با توجه به خصوصیات ریخت شناسی میکروفیلرها، گونه آنها تعیین گردید. برای تعیین تناوب داری حضور میکروفلرها در خون محیطی سگ های آلوده نیز از یک قلاده سگ نر 4 ساله آلوده، هر ساعت یکبار و در مجموع به مدت سه روز (72) ساعت خونگیری و پس از انجام آزمایش نات اصلاح شده، تعداد میکروفیلرهای موجود در یک میلی لیتر خون محیطی شمارش گردید و بر اساس مقایسه میانگین سه شمارش در هر ساعت تناوب داری تعیین گردید. در مجموع 15.45 درصد سگ های مورد مطالعه آلوده به دیروفیلاریا ایمیتیس و 4.55 درصد مبتلا به دیپتالونمارکندیتوم بودند که بررسی های آماری با استفاده از روش آماری مربع کای رابطه معنی داری را بین آلودگی و سن، جنسیت، نژاد و وضعیت نگهداری سگ های آلوده نشان نداد. بررسی دوره تناوب ظهور میکروفیلرهای دیروفیلاریا ایمیتیس در خون محیطی سگ آلوده نیز افزایش تعداد میکروفیلرهای شمارش شده در یک میلی لیتر خون را در ساعت یک بامداد (13316 میکروفیلر) و کاهش آن در ساعت 12 ظهر (6681 میکروفیلر) را نشان داد که مبین نوعی تناوب (تناوب شبانه) در حضور میکروفیلرها در خون محیطی حیوان آلوده بود. بنابراین با توجه به آلودگی سگ ها در استان گلستان و انتقال آسان آلواگی باید ضمن درمان سگ های آلوده، با معدوم کردن سگ های ولگرد به عنوان ناقلین بیماری، انگل فوق را کنترل نمود.

هدف مطالعه حاضر، تعیین تغییرات غلظت هورمون های لپتین و تیروئیدی در میش های تحت محدودیت انرژی و اثر تزریق لپتین برترشح غده تیروئید پس از کاهش سطح هورمون ها در اثر محدودیت انرژی بود. در آزمایش اول، 28 راس میش به دو گروه چهارده راسی تقسیم و 71 روز از جیره حاوی 60 درصد یا 100 درصد انرژی نگهداری تغذیه شدند. نمونه های خون اخذ و وزن و امتیاز وضعیت بدن تعیین گردید. در آزمایش دوم، 6 راس میش تحت محدودیت انرژی از آزمایش اول انتخاب و به دو گروه سه راسی تقسیم و ضمن تغذیه در حد 60 درصد انرژی نگهداری به ترتیب 1 یا 4 BW mg/kg لپتین دریافت نمودند. نمونه های خون اخذ و وزن و امتیاز وضعیت بدن در گروه تحت محدودیت انرژی کاهش یافت. در آزمایش دوم، تزریق لپتین، موجب افزایش غلظت T4، T3 و لپتین شد. نتایج نشان داد که لپتین قادر به تقلیل اثر کاهنده محدودیت انرژی بر ترشح هورمون های تیروئیدی در میش است.

به منظور بررسی آلودگی با ویروس اسهال ویروسی گاو در اهواز، نمونه خون از ورید وداج 572 راس گاو (521 راس ماده و 51 راس نر) از دامداری های صنعتی و سنتی اهواز اخذ گردید. سرم ها تا زمان آزمایش در دمای 20- درجه سانتیگراد نگهداری شدند. نمونه های سرم با استفاده از روش الزا و با کیت تجارتی جهت جستجوی آنتی بادی ویژه ویروس اسهال ویروسی گاو مورد آزمایش قرار گرفتند. نتایج با استفاده از آزمون مربع کای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. از مجموع 572 راس گاو تحت مطالعه 163 راس (28.5 درصد) دارای آنتی بادی ضد ویروس اسهال ویروسی گاو بودند. فراوانی آلودگی در گاوهای ماده 29.55 درصد و در گاوهای نر 17.64 درصد بود. در دامداری های صنعتی و سنتی فراوانی آلودگی به ترتیب 23.34، 51.75 درصد بود. بررسی های آماری نشان داد که از نظر درصد آلودگی سرمی بین دو جنس نر و ماده و همچنین بین دامداری های صنعتی و سنتی اختلاف معنی داری وجود دارد (P<0.05).

هدف از پژوهش حاضر، بررسی رادیوگرافی دستگاه ادرار گوسفند از جنبه های حالت گماری مناسب و تاثیر یوروگرافنین بر پارامترهای بالینی، آنالیز ادراری و کارکرد کلیه گوسفند است. شش راس گوسفند ماده انتخاب شدند. پیش از شروع آزمایش، برای تهیه نمونه های شاهد، نمونه گیری کامل از خون و ادرار به عمل آمد و رادیو گراف های طبیعی تهیه شدند. آنگاه تحت عمل نورموسیستوگرافی با کنتراست یوروگرافین قرار گرفتند. به این ترتیب که مقدار 2 میلی لیتر محلول یوروگرافین 76 درصد به ازای هر کیلوگرم وزن حیوان داخل ورد وداج تزریق گردید. پس از معاینات بالینی اولیه، 2 و 24 ساعت بعد نیز پارامترهای بالینی اندازه گیری و ثبت گردیدند. بلافاصله و در دقایل 5، 20 و 40 پس از تزریق یوروگرافنین، رادیوگرافی در حالت گماری شکمی- پشتی به عمل آمد. نمونه گیری از ادرار و خون 2 و 24 ساعت پس از تزریق یوروگرافین صورت گرفت. تجزیه کامل ادرار و سنجش ازت اوره خون و کراتینین سرم و ادرار به روش های متداول آزمایشگاهی صورت گرفت. نتایج پارامترهای بالینی، الکتروکاردیوگرام، تجزیه کامل ادرار و سنجش ازت اوره خون و کراتینین سرم و ادرار به روش های متداول آزمایشگاهی صورت گرفت. نتایج پارامترهای بالینی، الکتروکاردوگرام، تجزیه ادرار و میزان ازت اوره خون و کراتینین سرم و ادرار رخ نمی دهد و اختلاف آماری معنی داری میان این پارامترها در قبل و بعد از تزریق یوروگرافین مشاهده نمی شود (p>0.05). نتایج رادیوگراف ها حاکی از طبیعی بودن کلیه و دستگاه ادراری بود و نشان داد که یوروگرافین دارای قدرت تصویر نمایی مناسب و کامل برای دستگاه ادراری گوسفند می باشد. یوروگرافین اثر سویی بر روی پارامترهای بالینی، ادراری و بیوشیمیایی سرم گوسفند نداشته و بدون هیچگونه عوارضی می توان از آن در یوروگرافی نشخوارکنندگان کوچک استفاده کرد.

تعداد 24 راس بره نر به 4 گروه مساوری تقسیم و در چهار جایگاه جداگانه پرورش داده شدند. گروه اول، دوم، سوم و چهارم به ترتیب به مدت 90 و 105 و 120و 135 روز پروار و سپس کشتار شدند. درصد لاشه سرد به وزن خالی بدن درچهار گروه مزبور به ترتیب برابر با 62.2±4.4، 59.9±3.3، 57.5±1.7، 57.0±0.94 و این تفاوت ها معنی دار بود (p<0.01). میانگین درصد مجموع چربی زیر جلدی و بین عضلانی در چهار گروه به ترتیب برابر با16.0±2.4، 15.2±2.4، 13.4±3.2، 11.2±1.6 و این تفاوت ها معنی دار بود (p<0.05). تفاوت میانگین درصد پروتئین خام، چربی خام، خاکستر و رطوبت بافت نرم لاشه در بین چهار گروه آزمایشی معنی دار بود (p<0.01). همچنین تفاوت درصد میانگین وزن روده بزرگ، کوچک، خون، چربی احشایی و کلیه به وزن زنده در گروه های مختلف معنی دار بود (p<0.01). نتایج نشان داد با طولانی شدن مدت پروار سود خالص دامپرور برای هر کیلوگرم افزایش وزن زنده زیاد می شود. در ضمن چون با طولانی شدن مدت پروار بهره وری مواد غذایی و همچنین کیفیت لاشه کاهش می یابد، لذا این عمل در جهت مصالح عمومی نبوده و باید برای کنترل آن برنامه ریزی شود.

سوراخ شدن دیواره نگاری بوسیله اجسام خارجی نوک تیز اغلب منجر به پریتونیت شده و می تواند باعث درگیری سایر اعضا نیز گردد. در نوع گاو بیماری به واسطه کاهش شدید تولید و میزان تلفات بالا از اهمیت اقتصادی زیادی برخوردار است. هدف از مطالعه حاضر آن بود که احتمال حضور اجسام خارجی و انواع آن را در گاو میش های به ظاهر سالم کشتار شده در کشتارگاه اهواز بررسی نماید. ضمن آنکه وجود چسبندگی به نگاری نیز بررسی گردید. این مطالعه بر روی 200 راس گاو میش صورت گرفت. گاو میش ها از 2 جنس (نر و ماده) انتخاب شده و به سه گروه سنی (گروه 1: زیر 2.5 سال، گروه 2: 2.5 تا 5.5 سال و گروه 3: 5.5 سال به بالا) تقسیم شدند. چسبندگی نگاری در 43 راس از گاومیش های تحت بررسی مشاهده گردید. انجام آزمون های آماری اختلاف بین دو جنس و گروه های سنی مختلف را از نظر وجود چسبندگی معنی دار دانست (p<0.5). اجسام خارجی در 73 راس از گاومیش ها را سوراخ کرده بود. بر اساس حضور اجسام خارجی فلزی دیواره نگاری 13 راس از گاو میش ها یافت گردید ضمن اینکه 14 قطعه جسم خارجی فلزی اختلاف آماری معنی داری بین دو جنس و گروه های سنی مختلف مشاهده نگردید. ارتباط بین وجود چسبندگی و حضور اجسام خارجی فلزی در دام های تحت بررسی معنی دار بود (p<0.5).

در این مطالعه مقاومت نسبت به آلبندازول در 15 گله گوسفند از مناطق مختلف استان خوزستان، بر اساس آزمون کاهش تعداد تخم در مدفوع و کالبد گشایی دام های درمان شده مورد بررسی قرار گرفت. در هر گله دو گروه 15 تایی دام شامل گروه آلبندازول (درمان شده با 5 mg/kg آلبندازول) و گروه کنترل (درمان نشده) انتخاب و مورد آزمایش قرار گرفتند. همچنین به وسیله کشت نمونه های مدفوع و کالبد گشایی تعداد 4 راس از دام های گروه درمان شده با آلبندازول گونه های نماتود مقاوم نسبت به آلبندازول تعیین گردید. نتایج این مطالعه نشان داد که در 27 درصد گله های مورد آزمایش مقاومت نسبت به آلبندازول وجود دارد، 53 درصد گله ها مشکوک به مقاومت بقیه نسبت به آلبندازول حساس می باشند همچنین نتایج کشت نوزاد و کالبد گشایی دام ها نشان داد که مقاومت در مقابل آلبندازول مربوط به گونه های استرتاژیاسیرکومسینکتا و مارشالاجیامارشالی می باشد.

تعداد 294 کنه خونخورده از مناطق مختلف (شمال، فلات مرکزی، حاشیه کویر و جنوب) جمع آوری شد که در منطقه شمالی گونه مورد آزمایش بووفیلوس آنولاتوس و در بقیه مناطق هیالوماآناتولیکوم آناتولیکوم شناسایی گردید. حساسیت کنه های مذکوردر برابر سموم دیازینون، سایپرمترین و آمیتراز با آزمایش پاکتی لاروهای 21-15 روزه مطابق با روش های تعدیل یافته شاو مورد ارزیابی قرا گرفتند. کمترین میزان LC50 در مورد سم آمیتراز با رقت 8 در هزار مربوط به لاروهای منطقه کویری و بیشترین آن با رقت 24 هزار مربوط به لاروهای منطقه شمالی بوده و عامل مقاومت برابر 3 اعلام گردید. همچنین در ارتباط با سم دیازینون، کمترین میزان LC50 با رقت 3 در هزار، مربوط به لاروهای منطقه شمالی و بیشترین آن با رقت 14 در هزار مربوط به لاروهای منطقه کویری بوده و عامل مقاومت برابر 4.7 محاسبه گردید. در مورد سم سایپرمترین، کمترین میزان LC50 با رقت 1 در هزار مربوط به لاروهای منطقه کوهستانی و بیشترین آن با رقت 3 در هزار مربوط به لاروهای منطقه ساحلی جنوب بوده و عامل مقاومت برابر 3 تعیین گردیده است. تطبیق نتایج آزمون پروبیت (LC50، LC99) با غلظت سموم مورد آزمایش نشان داد که در دو منطقه شمالی و کویری بر خلاف انتظار غلظت توصیه شده سم آمیتراز، نمی تواند صد در صد سبب مرگ و میر لاروها شود. همچنین سم سایپرمترین در غلظت توصیه شده در مناطق شمالی قادر به ایجاد مرگ و میر صد درصد لاروها نبوده ولی سم دیازینون در غلظت های کمتر از مقدار توصیه شده نیز قابلیت مرگ و میر صد درصد لاروها را دارد.

این تحقیق با هدف مطالعه الگوی پروتئینی و بررسی پادگن های دخیل در ایمنی همورال در فاصله زمانی بهار 1382 تا بهار 1384 انجام گرفت. 10 نمونه ویروس IBR جدا شده از موارد تنفسی بیماری، که قبلا با توسل به آزمون خنثی سازی سرم تایید شده بودند. برای این منظور انتخاب گردیدند. کلیه نمونه ها در کشت سلولی تکثیر شده و پس از خالص سازی به روش اولتراسانتریفوژ، آزمون SDS –PAGE وایمونوبلاتینگ با سرم های مثبت مربوط به گاوهای آلوده انجام گرفته و وزن ملکولی باندهای پروتئینی، در هر دو آزمون مشخص گردید. پس از آزمایش مشخص گردید که تمام نمونه ها از لحاظ تعداد باند و وزن مولکولی با یکدیگر مشابه بودند، جز در یک نمونه که باند اضافه 125-120 کیلو دالتونی مشاهده گردید. در ایمونوبلاتینگ نمونه های ویروسی با آنتی سرم گاوی، 12 باند با وزن های مولکولی 25، 32، 38، 40، 45، 55، 70، 77، 97، 115، 130، 150 کیلو دالتونی شناسایی شد که نشانگر دخیل بودن این پادگن ها در تحریک ایمنی همورال در گاوهای آلوده به این ویروس می باشد.

بیست قطعه لاشه جوجه گوشتی از یک مرغداری 5000 قطعه ای جهت تعیین علت تلفات به کلینیک طیور ارجاع گردید. کلیه لاشه ها کالبد گشایی گردیدند و نشانی های کلی باسیلوز در 19 لاشه مشاهده شدند و اشریشیاکلی از جراحات مربوطه جدا گردید. در یک نمونه که فاقد جراحات کلی باسیلوز بود، کبد تغییر شکل ظاهری در کبد مشخص بود. در کشت کبد این مورد باکتری پروتوس جدا گردید. برای تشخیص علت ضایعه غیر طبیعی کبد نمونه برداری برای بررسی های هیستوپاتولوژیک صورت گرفت که جزایر بزرگ و متعدد از سلول های توموری مجاری صفراوی درون بافت سیروتیک و کاملا منفک از پارانشیم طبیعی کبدی مشاهده شدند. تشخیص ما در خصوص علت بروز ضایعه غیر طبیعی در کبد جوجه گوشتی مورد مطالعه، کلانژیوکارسینوما (تومور بدخیم مجاری صفراوی) بود.

به منظور شناسایی جرب های غبار پشم تعداد 19 نمونه غبار پشم و سطوح مختلف کارگاه های قالیبافی حومه شهر تبریز جمع آوری شد. جرب های هر نمونه جدا و بر اساس مشخصات مورفولوژیک شناسایی و بر حسب جنس و گونه در هر گرم غبار مورد شمارش قرار گرفتند. اهمیت بهداشتی این جرب ها در بروز عوارض تنفسی کارگران قالیباف نیز مورد مداقه قرار گرفت. مشاهدات میکروسکوپی نشان می دهد که جمعیت غالب مربوط به Dermatophagoides farinae به میزان 64 درصد و Dermatoghagoides pteronyssinus به میزان 21.5 درصد، Euroglyphus maynei به میزان 8.5 درصد و گونه های غیر قابل تشخیص از سه جنس Glycyphagus، Chortoglyphs، Acarus به میزان 6 درصد بوده است. معاینات بالینی کارگران با علایم تنفسی حاکی از آن است که 44 درصد آنان واجد فلومتری پایین تر از حد FRV 85 بوده اند که زمینه اساسی برای بیان بیماری آسم می باشد. جرب Dermatophagoides farinae به عنوان جمعیت قالب در الیاف پشم و غبار کارگاه های قالیبافی معرفی و بر اساس مطالعات جهانی می توان آن را به عنوان یک آلرژن قوی در بروز آسم در کارگران قالیبافی معرفی نمود.

بیماری برونشیت عفونی طیور یکی از بیماری های مهم تنفسی طیور است که هر ساله خسارات اقتصادی بسیار زیادی را به صنعت طیور کشور تحمیل می کند. هدف از انجام این مطالعه آنالیز و تعیین خصوصیات ملکولی سکانس نوکلئوتیدی و آمینواسیدی ویروس های برونشیت عفونی جدا شده از مرغداری های صنعتی ایران می باشد. در این مطاله کل ژن S1 جدایه های برونشیت عفونی طیور با آزمایش RT-PCR تکثیر و سپس محصول RT-PCR، روی ژل آگار الکتروفروز گردید که تمامی جدایه ها، باند بالای 1600 جفت باز را نشان دادند. در آزمایش RELP تحت آنزیم های محدودگر HaeIII، HindIII، EcorI، سه جدایه که الگوی سروتیپ 793/B را نشان دادند انتخاب و سگانس نوکلئوتیدی ژن S1 آن مشخص و به اسید آمینه های متناظر ترجمه شد. طرح تشابهی (IP plot) نوکلئوتیدی و آمینواسیدی ژن S1 این سویه ها، با 30 سویه رفانس برونشیت عفونی ترسیم و در نهایت درخت فیلوژنتیک نوکلئوتیدی و آمینواسیدی، طراحی شد. آنالیز درخت فیلوژنیکی نشان داد که هر سه سویه ایران در سروتیپ 793/B قرار می گیرند. درصد اختلاف نوکلئوتیدی این سه سویه با سویه UK/793/B به عنوان پروتوتیپ سروتیپ 793/B، /5/64-6 درصد و با سویه واکسن H120،26.16 تا 26.02 درصد می باشد. با توجه به اینکه 793/B نوعی سروتیپ با همولوژی پایین نسبت به سویه واکسینال H120 ماساچوست می باشد ممکن است سروتیپ 793/B مسوول واگیری برونشیت در گله های واکسینه و توجیه کننده شکست در واکسیناسیون این بیماری باشد.

به منظور مقایسه اثر اسیدهای چرب بلند زنجیر سری n-6، n-3 و ویتامین E بر ترکیب اسیدهای چرب، حساسیت به پراکسیداسیون چربی و باروری اسپرم خروس، روی خروس های مادر گوشتی انجام شد. جیره های آزمایشی دارای روغن ذرت یا روغن ماهی به تنهایی و یا همراه با ویتامین E بودند. روغن ماهی موجب افزایش n-3 C22:6 و کاهش n-6 C22: 4 در اسپرم خروس ها شد. میزان باروری در گروه های حاوی روغن ماهی به طور معنی داری (p<0.05) بالاتر از سایر تیماها بود. در اسپرم تیمارهای حاوی روغن ماهی اسید دوکوزاهگزاانوئیک به طور معنی داری (p<0.05) بود. میزان حساسیت اسپرم به پراکسیداسیون چربی در تیمارهای دارای روغن و مکمل سازی شده با سطح بالای ویتامین E با تیمار شاهد تفاوتی نداشت، ولی در تیمارهای حاوی روغن و سطح پایین ویتامین E به طور معنی داری (P<0.05) بالاتر از تیمار شاهد بود. به طور کلی ترکیب اسید چرب اسپرم بر باروری تاثیر گذارد.

به منظور شناسایی عوامل باکتریایی دخیل در پنومونی گوساله و تعیین میزان حساسیت آنها به آنتی بیوتیک ها مطالعه مشاهده ای به روش مورد– شاهدی طارحی گردید و 14 گوساله بیمار و 7 گوساله سالم از نژاد هلشتاین، بین سنین 1 تا 3 ماه مورد اخذ مایع شستشوی برونکوآلوئولار قرار گرفتند و کشت باکتریایی مایع جمع آوری شده و تعیین حساسیت آنتی بیوتیکی عوامل باکتریایی جدا شده به عمل آمد. در مطالعه باکتری شناسای مایع جمع آوری شده برونکوآلوئولار، 4 مورد (28.6 درصد) spp Mycoplasma در گوساله های بیمار و 1 مورد (14.3 درصد) از گوساله های به ظاهر سالم، 3 مورد (21.5 درصد) Arcanobacterium pyogenes از گوساله های بیمار و 1 مورد (14.3 درصد) از گوساله های به ظاهر سالم جدا گردید. به علاوه Fusobacterium necrophorum، (pasturella) urea Actinobacillus، Neisseria mucosa، Staphylococcus aureus، Cardiobacterium hominis یک مورد (7.5 درصد) از همگی گوساله های بیمار جدا گردیدند. کاردیوباکتریم هومینیس برای اولین بار در این تحقیق گزارش می گردد. تمامی باکتری های جدا شده بیشترین حساسیت را به فلورفنیکل نشان دادند.

به منظور تعیین سیمای لیپیدها و لیپوپروتئین های سرم خون اسب عرب ایرانی خوزستان، از 77 راس اسب شامل 47 راس مادیان و 30 راس نریان که به 6 گروه سنی >96، 61-96، 37-60، 13-36، 7-12، <6 بر حسب ماه تقسیم شده بودند، خونگیری به عمل آمد. کلسترول تام و تری گلیسرید سرمی به روش آنزیمی و لیپوپروتئین ها با استفاده از روش رسوب دهی اندازه گیری شدند. نتایج با استفاده از آزمون های LSD، tstudent مورد تجزیه آماری قرار گرفتند. بدون در نظر گرفتن سن و جنس، میزان کلسترول تام، تری گلیسرید تام و کلسترول موجود در لیپو پروتئین های با چگالی بسیار کم (VLDL–c)، با چگالی کم (LDL-c) و با چگالی بالا (HDL-C) بر حسب میلی گرم در دسی لیتر در اسب های تحت مطالعه به ترتیب، 37.61±1.24، 22.71±3.74، 10.91±0.67، 26.05±0.64 1.25±71.1 بدست آمد. بررسی های آماری نشان داد که اختلاف معنی داری بین دو جنس نریان و مادیان وجود ندارد و سن تنها بر میزان لیپوپروتئین های با چگالی کم تاثیر معنی داری دارد به طوری که با افزایش سن از غلظت آن کاسته می شود. این مطالعه نشان داده است که، مقادیر طبیعی لیپیدها و لیپوپروتئین های سرم خون اسب عرب ایرانی خوزستان نه تنها با سایر نژادهای اسب بلکه با اسب های عربی که در سایر نقاط نگهداری می شوند متفاوت می باشد که علت احتمالی این اختلاف را می توان به نژاد، تغذیه، حالت های مختلف فیزیولوژی، و شرایط آب و هوایی نسبت داد.

هدف از تحقیق فعلی مطالعه برخی پارامترهای زایمانی در هجده گله گاو شیری فرزین هلشتاین گاوداری های تبریز بود. میانگین طول آبستنی در تلیسه ها برابر با 276.69±6.29 روز، در گاوهای ماده چند شکم زاییده برابر با 279.54±8.55 روز و در آبستنی های دو قلو برابر با 271.38±7.34 روز بود. درصد تولد نارس در تولدهای دو قلو برابر با 24.14 درصد (28 مودر از 116 تولد)، در تلیسه ها برابر 9.61 درصد (114 مورد از 1186 تولد) و در گاوهای چند شکم زاییده برابر 4.99 درصد (132 مودر از 2645 تولد) بود. درصد تولدهای به تاخیر افتاده در گاوهای ماده چند شکم زاییده برابر 2.12 درصد (56 مورد از 2645 تولد) به دست آمد ولی موردی از تولد به تاخیر افتاده در تلیسه ها (از 1186 تولد) و زایمان های دوقلویی (از 116 تولد) وجود نداشت. میزان نرزایی برابر 47.81 درصد (2621 تولد گوساله نر در 5482 زایمان) بود. میزان دو قلوزای برابر 4.06 درصد (211 مورد از 5191 زایمان) تعیین شد. میزان مرده زایی برابر 3.71 درصد (133 مورد از 3589 زایمان) و میزان سخت زایی برابر 4.84 درصد (227 مورد از 4687 زایمان) بود. میازن تولد خلفی باربر 3.81 درصد (121 مورد از 3178 زایمان) و میزان جفت ماندگی برابر 9.15 درصد (335 مورد از 3663 زایمان) به دست آمد. در این بررسی مشخص گردید که طول آبستنی در تلیسه ها و در آبستنی های دو قلویی کمتر از طول آبستنی ذکر شده در منابع است و نیز میزان نرزایی کمتر از استانداردهای گزارش شده است (p<0.005).