مجله پزشکی کوثر
سال یازدهم شماره 4 (پیاپی 42، زمستان 1385)

مقایسه اثر واکسیناسیون BCG بر القای تولید نیتریک اکساید توسط ماکروفاژهای صفاقی موش BALB/c آلوده به لیشمانیاماژور در دو روش رکتال و زیر جلدی.
گروه های 20 تایی از موشهای نر حساس BALB/c را با واکسن BCG در دزهای مناسب از مسیر رکتال و زیر جلدی واکسینه کردیم. یک ماه بعد به گروه های آزمایش واکسن ((ALM+alum Autoclaved Leishmania major+ alum را به شکل زیر جلدی تزریق کردیم. پس از تزریق یادآور (21 روز بعد) موشها را با تزریق 105 انگل لیشمانیا ماژور در ناحیه کف پا آلوده و روند پیشروی زخم را به طور هفتگی بررسی کردیم. میزان تولید نیتریک اکساید را در هفته های 3، 6 و 9 پس از آلوده سازی، در مایع رویی کشت ماکروفاژهای صفاقی گروه های آزمایش سنجیدیم و بیان آنزیم القا کننده نیتریک اکساید را به روش ایمونوبلات نشان دادیم.
تحریک سیستم ایمنی پس از واکسن BCG در هر دو گروه به شکل افزایش پاسخ ازدیاد حساسیت تاخیری مشخص شد. سه هفته پس از آلوده سازی با لیشمانیا در هر دو گروه واکسن BCG تحریک تولید نیتریک اکساید صورت گرفت. اما پس از آن گروه های واکسن BCG نوسان زیادی را در تولید نیتریک اکساید پشت سر گذاشتند که منجر به غلبه بیماری در گروه BCG زیر جلدی شد، که مشخصه آن کاهش تولید نیتریک اکساید همراه با افزایش انگل (P£0.05) در بدن بود. گروه رکتال در روشی متفاوت توانست با حفظ و افزایش پاسخهای ضد لیشمانیایی مقاومت بالایی نشان دهد.
واکسیناسیون BCG از راه رکتال می تواند نسبت به مسیر زیر جلدی میزان نیتریک اکساید بیشتر و پایدارتری ایجاد کند و با فعال کردن مکانیسم کشندگی لیشمانیا توسط ماکروفاژ سبب حفاظت علیه بیماری گردد.

در مطالعه حاضر کوشش شده است که تاثیر توپیرامات بر کسب و بیان ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین در موشهای کوچک آزمایشگاهی نر حساس شده به مورفین مشخص شود.
موشهای کوچک آزمایشگاهی نر نژاد N-MARI (20-30 گرم) در این تحقیق مورد استفاده قرار گرفته اند. همچنین، روش ترجیح مکان شرطی شده غیرطرفدار به عنوان روش کار انتخاب شد. در یک تحقیق ابتدائی، اثر مورفین در القا ترجیح مکان شرطی شده در موش های غیر حساس به مورفین مورد بررسی قرار گرفت تا دوزهای غیر مؤثر برای آن شناخته شود. مورفین (mg/kg 5، یک بار در روز/سه روز/پنج روز استراحت) حساس و سپس شرطی شدند. دوزهای مختلف توپیرامات 30 دقیقه قبل از تجویز مورفین (mg/kg 1) (کسب) در روزهای شرطی سازی و یا در روز تست 30 دقیقه قبل از شروع تست (بیان) به حیوانات تجویز شد.
تزریق مورفین (mg/kg 5، یک بار در روز/سه روز/پنج روز استراحت)، تاثیر دوزهای غیر مؤثر مورفین (mg/kg 5/0، 25/0 و 1) را در القاء ترجیح مکان شرطی شده افزایش داد. تجویز دوزهای مختلف توپیرامات (mg/kg 20، 80 و 120) توانست کسب و بیان ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین را در موشهای حساس شده به مورفین خنثی نماید. تجویز دوزهای مختلف توپیرامات (mg/kg 20، 80 و 120) اثری در القاء ترجیح مکان شرطی در حیوانات غیر حساس به مورفین نداشت.
تجویز توپیرامات موجب مهار حساسیت به مورفین گردید و این اثر ممکن است از طریق مکانیسم های گلوتاماتی و/یا گابائرژیک باشد. به علاوه، این تحقیق پیشنهاد می کند که توپیرامات ممکن است در درمان وابستگی روانی به اوپیوئیدها سودمند باشد.

هدف از انجام این مطالعه ارزیابی و مقایسه دو محیط Candida ID agar وagar Candida CHROM برای تعیین گونه های کاندیدا جداشده از نمونه های بالینی می باشد.
تعداد 150 نمونه بیماران مبتلا به کاندیدیازیس بر روی دو محیط مورد مطالعه کشت داده و همچنین مخمرهای جداشده با استفاده از کیت Api به عنوان روش استاندارد تعیین گونه شدند تا کارآیی این دو محیط با هم مقایسه شود. از آزمون ارزیابی تستهای آزمایشگاهی (حساسیت ووی‍ژگی) برای مقایسه نتایج استفاده شد.
با استفاده از محیط کشت های جدید مانند Candida ID agar و CHROM agar Candida امکان تشخیص سریع غالب گونه های کاندیدا و خصوصا کاندیدا آلبیکنس در ظرف 24 ساعت پس از کشت نمونه فراهم شد.
در مطالعه حاضر، محیط Candida ID agar حساسیت 4/96% داشت که خیلی بیشتر از محیط کشت CHROM agar Candida با حساسیت 51% در تشخیص افتراقی مخمرها خصوصا گونه کاندیدا آلبیکنس بود.

در برخی از مطالعات برای بررسی فاکتورهای ویرولانس کاندیدا آلبیکنس جدایه های بیماران را به عنوان ویرولنت و جدایه های به دست آمده از حاملین سالم را غیر ویرولنت در نظر گرفته اند. هدف این مطالعه آن بود تا صحت این فرض را با استفاده از مدل ایجاد کاندیدیازیس سیستمیک در موش بررسی نماید.
ایزوله های کاندیدا آلبیکنس از میزبان های بیمار یا حاملین سالم جداسازی شد. سوسپانسیونی از بلاستوکونیدی های هر ایزوله حاوی تعداد 106 سلول از طریق سیاهرگ دمی به گروه های ده تایی موش BALB/c تزریق و زمان مرگ و میر موش های هر گروه ثبت شد. سپس توزیع زمان بقای موش ها با استفاده از روش آماری Life table تعیین و نتایج با استفاده از آزمون Log Rank آنالیز شد.
ایزوله های کاندیدا آلبیکنس از نظر قدرت بیماری زایی اختلافات قابل توجهی با یکدیگر نشان دادند به طوری که میانگین زمان بقای موش های دریافت کننده آنها از 5 تا 2/26 روز به ترتیب برای پرحدت ترین و کم حدت ترین ایزوله متغیر بود. میانگین زمان بقای موش های دریافت کننده جدایه های بیماران 1/1 ± 7/13 روز و میانگین زمان بقای موش های دریافت کننده جدایه های حاملین سالم 2/1 ± 4/12 روز بود و ایزوله های دارای ویرولانس زیاد و نیز ایزوله های دارای ویرولانس کم هر دو در بین مخمرهای جدا شده از میزبان های بیمار یا جدا شده از میزبان های سالم وجود داشت.
نتیجه آن که بیمار یا سالم بودن میزبان، ویرولانس ایزوله های کاندیداآلبیکنس را پیشگویی نمی کند و این فرض که ایزوله های بیماران نسبت به ایزوله های ناقلین سالم، ویرولانس بالاتری دارند نباید مبنای انتخاب ایزوله های ویرولنت و به کار بردن آنها در مطالعات قرار گیرد.

مقایسه غلظت های آزاد و تام فنی توئین تزریقی و ارتباط آن با سطح سرمی آلبومین در بیماران دچار ترومای سر جهت تدوین الگوی منطقی تجویز فنی توئین در بیماران. ده بیمار بزرگسال دچار ترومای سر بستری در بخش مراقبتهای ویژه که به عنوان درمان پروفیلاکسی تشنج فنی توئین دریافت می کردند، مورد مطالعه قرار گرفته، سطح غلظت آزاد و غلظت تام فنی توئین و همچنین غلظت آلبومین همزمان آنها اندازه گیری شد.
غلظت سرمی فنی توئین اندازه گیری شده به وسیله HPLC و FPIA تفاوت معنی داری نشان نداد. این در حالی است که همبستگی معکوس قابل توجهی بین سطح آزاد فنی توئین سرمی و غلظت آلبومین سرمی وجود داشت (r2=0.85). همچنین بین سطح تام فنی توئین در بیماران و غلظت فنی توئین محاسبه شده بر اساس سطح سرمی آلبومین اختلاف معنی داری وجود داشت (05/0 (P<. به نظر می رسد پایش سطح سرمی فنی توئین در بیماران با ترومای سر بهتر است بر مبنای جزء فعال دارو (کسر آزاد فنی توئین) و نه کسر تام دارو انجام شود.

تعیین پوشش واکسیناسیون و پاسخ ایمنی نسبت به هپاتیت B در پرسنل بهداشتی درمانی بیمارستان بقیه اله(عج).
مطالعه حاضر یک مطالعه توصیفی به روش مقطعی است که به منظور مشخص نمودن وضعیت پرسنل از نظر اقدام به تلقیح واکسن هپاتیت B، عوامل مؤثر بر عدم انجام آن، عوامل خطرزا و همچنین ایمنی پرسنل مورد انجام قرار گرفته است. در این پژوهش 429 نفر از طریق نمونه گیری سرشماری مورد مطالعه قرار گرفتند که پس از تکمیل پرسشنامه، آزمایشات مورد نظر (مارکرهای ویروسی) با روش الیزا انجام گردید.
یافته ها نشان می دهد که میانگین سنی افراد مورد مطالعه 3/36 سال بود که 147 نفر از آنها زن و 282 نفر مرد بودند. 4/90 درصد افراد متاهل و 6/9 درصد مجرد بودند. از نظر شغل بیشترین فراوانی مربوط به گروه پرستاری و از نظر تحصیلات نیز بیشتر افراد دارای مدرک کارشناسی بودند. 68 درصد نمونه ها دارای پوشش کامل واکسیناسیون و 4/26 درصد دارای پوشش ناقص واکسیناسیون بودند، و تنها 24 نفر از نمونه ها (6/5%) اقدام به تلقیح واکسن ننموده بودند که تراکم کاری بالا (6/5%)، در دسترس نبودن واکسن و بی حوصلگی از جمله مهم ترین عواملی بود که مانع از پوشش کامل واکسیناسیون توسط پرسنل شده بود. از نظر پاسخ ایمنی نسبت به هپاتیت B، بیش از نیمی از واحدهای مورد پژوهش پاسخ ایمنی مناسب HBs Ab> 100 MIU/L، 4/29% پاسخ ایمنی متوسط و تنها 7/19% افراد HBs Ab< 10 MIU/L داشتند. در نتایج آزمون انجام شده نیز بین عوامل خطرزا و HBs Ag به جز فرورفتن سر سوزن (پس از مصرف) در بدن (05/0 P<) در بقیه موارد ارتباط معنی داری دیده نشد.
با توجه به اثرات مخرب ویروس هپاتیت B بر روی کبد که منجر به تحمیل هزینه های بسیار زیاد درمان و نگهداری افراد بیمار می گردد و از طرفی اکثر مطالعات انجام شده در داخل و خارج کشور، شرکت در جنگ و مجروحیت را به عنوان ریسک فاکتور ابتلاء به هپاتیت مطرح می نمایند، توصیه می شود جهت حفظ کارآئی پرسنل و همچنین کاهش هزینه های بسیار سنگین درمان، پوشش واکسیناسیون به طور کامل و با هزینه بسیار پائین صورت پذیرد.

با توجه به شیوع سینوزیت مزمن و فراهم شدن امکانات نمونه برداری و کشت ترشحات به کمک اندوسکوپی سینوس، برای تعیین روش و نوع درمان، این مطالعه به صورت آینده نگر در درمانگاه و مطب انجام گردید.
بیمارانی که با ترشح چرکی مزمن بینی مراجعه کردند و سی تی اسکن آنان نیز موید سینوزیت مزمن بود، قبل از شروع درمان از طریق آندوسکوپی بینی، نمونه ترشحات بینی و سینوس آنها جمع آوری و مطالعه گردید. درمان بر اساس علائم بالینی و یافته های آندوسکوپی ادامه یافت و یا تغییر کرد.
کشت در 66 ٪ موارد مثبت بود. از این موارد، باکتری های گرم مثبت غالب در 52 ٪ موارد رشد کردند. باکتری های گرم منفی غالب در 20 ٪ موارد، باکتری های بی هوازی در 18 ٪ موارد و کشت مخلوط در 25 ٪ موارد گزارش گردید. درمان داروئی در 85 ٪ موارد کامل بوده، در 15 ٪ موارد نیاز به اقدام جراحی احساس گردید.
کشت ترشحات بینی در سینوزیت چرکی مزمن می تواند به تسریع در درمان کمک نموده، از مصرف بی دلیل آنتی بیوتیکهای وسیع الطیف و یا عمل جراحی بی مورد جلوگیری نماید، لذا انجام کشت و آنتی بیوگرام این ترشحات توصیه می شود.

هدف از مطالعه حاضر، بررسی کارآزمایی های بالینی تصادفی است که در این سه دوره زمانی انجام گرفته اند تا نوع مداخله درمانی به کار رفته، خصوصیات افراد تحت مطالعه و خصوصیات مقیاسهای اندازه گیری برای ارزیابی نتایج درمان به کار رفته در تک تک این دوره های زمانی و نحوه تغییرات آنها در طول زمان مشخص گردد.
تمامی کارآزمایی های بالینی تصادفی مربوط به اثربخشی روش های مختلف درمان استئوآرتریت، در سه مقطع زمانی 1987 تا 1988، 1997 تا 1998 و 2001 تا 2002 جستجو گردید و از نظر خصوصیات شرکت کنندگان در بدو مطالعه، نوع درمان به کار رفته، مقیاسهای اندازه گیری و نتایج مطالعه مورد بررسی قرار گرفتند.
در طی این سه دوره زمانی تعداد کارآزمایی های بالینی انجام شده افزایش یافته بود. اغلب آنها در رابطه با مفاصل زانو، لگن یا هر دو با متوسط زمان انجام ≤ 3 ماه صورت گرفته بود. در این سه دوره به ترتیب 65%، 7/41% و 2/14% از کارآزمایی های بالینی درباره داروهای ضدالتهاب غیر استروئیدی بود. میانه تعداد شرکت کنندگان و مقیاسهای اندازه گیری نتایج درمان ثابت بود. شایعترین مقیاسهای اندازه گیری نتایج درمان به ترتیب عبارت بود از: شکایات بالینی، میزان عملکرد، مقیاس ارزیابی کلی فرد و نمرات ترکیبی. تمایل به استفاده از مقیاسهای میزان عملکرد و نمرات ترکیبی رو به افزایش بود.
اخیرا تعداد و تنوع مداخلاتی که برای درمان استئوآرتریت انجام می گیرد، افزایش یافته است. در حال حاضر انواع متنوعی از مقیاسهای اندازه گیری برای ارزیابی نتایج درمان به کار می رود. این امر بر لزوم استفاده از یک مقیاس استاندارد تاکید می ورزد.

هدف از این مطالعه مقایسه لباس کار نظامی و لباس NBC محافظتی بدون ماسک ساخت کارخانه میلاد ایران به هنگام انجام فعالیت بدنی از نظر تاثیر بر حداکثر میزان اکسیژن مصرفی است.
این مطالعه یک پژوهش نیمه تجربی است که 30 داوطلب مرد سالم بر اساس معیارهای ورودی انتخاب گردیدند. پس از انتخاب نوع پوشش، یک بار با پوشش محافظتی بدون ماسک و یک بار با پوشش کار نظامی، فعالیت بدنی طبق پروتکل Bruce انجام شد. پس از فعالیت بدنی، متغیرهایی چون مدت زمان انجام فعالیت بدنی و مسافت طی شده، اندازه گیری گردید. حداکثر اکسیژن مصرفی نیز با قرار دادن مدت زمان انجام فعالیت بدنی در فرمول مربوطه پیش بینی شد.
نتایج نشان داد که حداکثر میزان اکسیژن مصرفی در داوطلبان با پوشش محافظتی بدون ماسک ml/kg/min 37/8 ± 05/52 و در پوشش کار نظامی ml/kg/min 54/6 ± 57/59 بود که این اختلاف از نظر آماری معنی دار است (001/0 P<). این دو نوع لباس از نظر اثر بر متغیرهای مدت زمان انجام فعالیت بدنی، مسافت طی شده و حداکثر میزان اکسیژن مصرفی متفاوت عمل می کنند. مقادیر به دست آمده برای لباس کار نظامی بهتر از لباس NBC بدون ماسک است.
در مجموع نتایج این مطالعه نشان داد که در لباس NBC بدون ماسک ساخت کارخانه میلاد، فرد زودتر به آستانه خستگی می رسد زیرا حداکثر میزان اکسیژن مصرفی برای لباس NBC بدون ماسک کمتر از لباس کار نظامی بود.

این مطالعه به منظور بررسی تظاهرات بالینی انواع بدخیمی اولیه و متاستاتیک کبد در بیمارستان بقیه اله (عج) انجام گرفته است.
این مطالعه به صورت مقطعی توصیفی بر روی 123 مورد بیمار دارای انواع بدخیمی اولیه و متاستاتیک کبد در بیمارستان بقیه اله (عج) انجام شده است. با استفاده از سیستم ثبت علائم و نشانه های بالینی و یافته های آسیب شناسی بیوپسی کبد و بررسی های تشخیصی دیگر، نوع و محل سرطان اولیه شناسایی شد.
بیماران مورد مطالعه شامل 75 مرد و48 زن بودند. میانگین سنی بیماران 3/1 ± 2/64 سال بود. شایعترین علایم همراه شامل بی اشتهایی 102نفر (9/82%)، کاهش وزن 101 نفر (1/82%)، درد شکم 78 نفر (4/63%) و هپاتومگالی 61 نفر (6/49%) بود. در 30 نفر (4/24%) علامت زردی وجود داشت. آسیت و توده ربع فوقانی راست شکم به ترتیب در 33 نفر (8/26%) و 44 نفر (4/37%) د یده ش د. سرطانهای اولیه کبد 9 نفر (3/7%) را تشکیل می داد و سایر موارد ناشی از سرطانهای متاستاتیک بودند که در میان آنها اصلی ترین منشا متاستاز، دستگاه گوارش 85 نفر (5/74%) بود. ده ارگان دیگر به ترتیب فراوانی شامل ریه، رحم، کلیه، پوست، پستان، پروستات، مثانه، تخمدان، سیستم غددی عصبی و تیموس بودند. از بین متاستازهای دستگاه گوارش، شایعترین محل های اولیه به ترتیب معده 34 نفر (40%)، پانکراس 15 نفر (6/17%) و کولون 14 نفر (4/16%) بودند.
اکثر بیماران مورد مطالعه، به سرطان متاستاتیک پیشرفته و علامت دار مبتلا بودند و اغلب بیماران با شکایات غیر اختصاصی و بزرگی کبد مراجعه نموده بودند. با توجه به تاثیر نژاد و منطقه جغرافیایی در اپیدمیولوژی و پراکندگی انواع بدخیمی های کبد، استفاده از اطلاعات بومی و بهینه کردن این اطلاعات تاثیر مثبتی در تشخیص زودرس و درمان به موقع خواهد داشت.

بررسی فراوانی نوزادان ترم درشت LGA) یا (Large For Gestational Age به تفکیک جنس و تعیین شیوع و نوع عوارض جهت پیشگیری و یا کاستن موارد آنها.
مطالعه به شیوه مشاهده ای توصیفی از نوع آینده نگر و از طریق بررسی پرسشنامه انجام شد. نوزادان مورد مطالعه، ترم و با وزن تولد بیشتر از 4000 گرم بودند که طی یک سال در بیمارستان بقیه اله(عج) متولد شدند.
از تعداد کل زایمان های ترم (2226 مورد) 77 مورد منجر به تولد نوزاد با وزن بالاتر از gr 4000 شده است. بنابراین میزان شیوع LGA، 46/3 درصد به دست آمد. 9/62 درصد از این نوزادان مذکر و 1/37 درصد مؤنث بودند. 9/82 درصد به شیوه سزارین و 1/17 درصد با زایمان طبیعی متولد شده بودند. 4/61 درصد دور سر بیشتر از طبیعی داشتند. عوارض مورد مشاهده در 33 درصد موارد و به ترتیب شیوع شامل هیپوگلیسمی (42 درصد)، اکیموز سر و صورت (23 درصد)، هیپوکلسمی (5/15 درصد)، هیپربیلیروبینمی (5/15 درصد) و آسیب شبکه براکیال (4 درصد) بود که با آمار سایر مراکز مشابهت داشت. اکیموز سر و صورت و هیپربیلیروبینمی به صورت معنی دار در نوزادان متولد شده به طریقه زایمان طبیعی بیشتر بود. رابطه معنی داری بین هیپوگلیسمی نوزاد و دیابت مادر دیده شد. 7/15درصد مادران دچار دیابت حاملگی بودند و 9/2 درصد مادران NIDDM (None Insulin dependent Diabetos Melitos) داشته، 4/81 درصد مادران بدون سابقه دیابت بودند و IDDM (Insulin Dependent Diabetus Melitus) گزارش نشد.
شیوع LGA در مطالعه ما کمتر از آمار جهانی است که این امر مهمترین دلیل برای نیاز به منحنی های خاص جامعه ما می باشد و نیز با توجه به اهمیت عوارض، لازم است اقدامات تشخیصی و درمانی مناسب جهت پیشگیری از تولد نوزاد LGA و برخورد با عوارض فوق فراهم شود.