Researcher Bulletin of Medical Sciences
Volume:11 Issue: 6, 2007

با توجه به سیر تکاملی عملکرد کلیه ها در روزهای اول تولد اطلاع کافی از سطح واقعی الکترولیت های ادراری نوزادان طبیعی در اولین روزهای زندگی در دسترس نبوده و در مواقع اختلالات کلیوی تعیین سطوح طبیعی و افتراق آنها از مقادیر غیر طبیعی بسیار مشکل است. این مطالعه با هدف تعیین همبستگی بین الکترولیت های ادراری و سن موقع تولد نوزادان سالم از آذر ماه 1383 لغایت اسفند ماه 1384 در بیمارستان مهدیه تهران انجام پذیرفت.
این تحقیق به روش توصیفی به صورت سرشماری از آذر ماه 1383 لغایت اسفند ماه 1384 بر روی تمام نوزادان سالم به دنیا آمده در بیمارستان مهدیه تهران انجام پذیرفت. ابتدا اولین نمونه ادرار نوزادان جمع آوری شد و جهت بررسی سطوح کراتینین، سدیم، پتاسیم، کلسیم، فسفر و اسید اوریک به آزمایشگاه فرستاده شد. از آزمون های مجذور کای، تی و ضریب همبستگی پیرسون برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.
210 نوزاد در این مطالعه تحت بررسی قرار گرفتند. بین سطح سدیم ادراری و وزن نوزادان (ضریب پیرسون R=0.183 و (P<0.008) همبستگی معنی داری وجود داشت. نسبت پتاسیم به کراتینین ادرار در دو نوع زایمان، طبیعی و سزارین، تفاوت معنی داری داشت (P<0.057).
نتایج این مطالعه مشخص کرد که ممکن است سطح الکترولیت های ادراری در نوزادان سالم جامعه ما با یکدیگر جوامع متفاوت باشد و سطوح الکترولیت های ادراری در نوزان مختلف با توجه به وزن تغییر می کند. ممکن است الکترولیت های ادراری نوزادان بر حسب نوع زایمان نیز متفاوت باشد.

مشکلات پوستی در میان دانش آموزان شایع است و گروه سنی آسیب پذیر اطفال در محیط مدرسه در تماس نزدیک و مستمر با یکدیگرند. اطلاعات اندکی در مورد شیوع بیماری های عفونی پوستی و اگزما در بین دانش آموزان در دسترس است. ما با انجام این بررسی شیوع بیماری های عفونی پوستی و نیز اختلالات مربوط به درماتیت و اگزما ها را در مدارس ابتدایی و راهنمایی تابعه دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تهران تعیین کردیم.
این مطالعه به روش توصیفی - مقطعی بر روی 1017 نفر دانش آموزان مقاطع ابتدایی و راهنمایی شیفت صبح مدارس وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تهران در طی یک دوره 6 ماهه انجام شد. کلیه دانش آموزان مورد معاینه قرار گرفتند.
اختلالات مربوط به اگزما و درماتیت شامل خشکی پوست 63 درصد (شایعترین علامت)، کراتوز پیلاریس 41 درصد، چین دنی مورگان 34 درصد و اگزما 7.2 درصد بود. بیماری های عفونی پوست شامل زگیل 1.4 درصد، هرپس لب 1.1 درصد، پارونیشا 0.2 درصد و زرد زخم 0.1 درصد دیده شد. میانگین سنی افراد معاینه شده 2.4±10.7 سال بود. رابطه معنی داری بین سابقه خانوادگی اگزما و وجود اگزما در دانش آموزان وجود داشت. همچنین بین خشکی پوست و چین دنی مورگان و اگزمای بالینی رابطه مستقیم معنی داری مشاهده شد.
بیماری های مربوط به خشکی پوست و اگزما در این مطالعه بسیار شایعتر از درماتوزهای عفونی دیده شد. آموزشهای اصول اولیه پیشگیری و درمان این گونه مشکلات و استفاده از نرم کننده ها و نحوه استحمام ضرورت دارد.

ترکیبات ایمیدازولینی جزو داروهایی هستند که خواص درمانی متعددی را به آنها نسبت می دهند. پرمصرف ترین داروی این گروه کلونیدین است که گیرنده a 2 را تحریک می کند. این دارو پایین آورنده فشارخون است و خاصیت ضد دردی دارد و چون دارای ساختمان ایمیدازولینی است، اثرات متعدد آن را به گیرنده های ایمیدازولینی نیز نسبت می دهند. بنابراین در این تحقیق بر آن شدیم که اثرات ضد درد کتوکونازول را که ساختمان ایمیدازولینی دارد مورد بررسی قرار دهیم.
مطالعه بر روی موشهای صحرایی نر از نژاد ویستار با وزن تقریبی 250-220 گرم انجام شد. موش ها در گروه های شش تایی که شامل سه گروه شاهد و سیزده گروه مورد آزمایش بودند قرار گرفتند و سنجش درد به طریق تست فرمالین انجام شد. میزان مصرف کتوکونازول از طریق روش مقدار دارو - پاسخ به دست آمد و با آنتاگونیست های مختلف (a 2، (I2, I1 محل اثر احتمالی کتوکونازول تعیین شد.
نتایج نشان دهنده اثر بی دردی کتوکونازول با مقدار مصرف مشخص بود. محل عملکرد دارو روی گیرنده های I2 است و از آنجا که گیرنده های ایمیدازولینی وابسته به گیرنده های a 2 عمل می کنند، از آنتاگونیست a 2 (یوهمبین) در مقابل کتوکونازول استفاده شد که هیچ تغییری در اثرات ضد درد کتوکونازول ایجاد نکرد. همچنین آنتاگونیست I1 (افارکسان) بی اثر بود. اما بنازولین لیگاند (I2) توانست جلوی اثرات بیدردی کتوکونازول روی سنجش درد فرمالین را بگیرد.
کتوکونازول داروی ایمیدازولینی است که اثرات ضد قارچ و مهار کننده سنتز هورمون های گونادی دارد و دارای اثرات ضد درد نیز هست که این اثر کتوکونازول احتمالا از طریق گیرنده های I2 اعمال می شود.

با توجه به شیوع زخم های پپتیک و عوارض آن و وجود تناقض در مورد تاثیر تزریق اپینفرین همراه با پلاسمای گاز آرگون و عدم گزارش تجربه ای از آن در کشور و به منظور مقایسه تاثیر تزریق اپینفرین به تنهایی و توام با پلاسمای گاز آرگون این تحقیق در مراجعین به بیمارستان طالقانی در سال 1383 انجام گرفت.
مواد و این تحقیق با طراحی کارآزمایی بالینی بر روی 60 بیمار شامل 26 نفر در گروه توام و 34 نفر در گروه تنها (شاهد) انجام گرفت. بیماران دارای زخم های بدخیم، خونریزی تماسی، لخته چسبنده، بی کفایتی کلیوی، اختلال انعقادی، مصرف اخیر داروهای ضد التهاب غیر استروییدی، ناپایداری همودینامیک و سابقه جراحی دستگاه گوارش فوقانی از مطالعه حذف شدند. تاثیر درمان ها را با علایم بالینی خونریزی مجدد (وجود خون روشن، ترشحات Coffee Ground د راستفراغ یا لوله معده، ملنا یا هر دو) و افت هموگلوبین به میزان حداقل 2 گرم در لیتر در 24 ساعت و با آزمونهای آماری فیشر، مجذور کای، تی مستقل و من - ویتنی مورد قضاوت آماری قرار گرفت. P<05.0 معنی دار فرض شد.
دو گروه از نظر سن، جنس، وضعیت همودینامیک، نوع و بزرگترین قطر زخم مشابه بودند. میزان عود خونریزی در گروه مورد 7.7 درصد و در گروه شاهد 20.6 درصد بود (P<0.3). خطر نسبی عود خونریزی در 48 ساعت اول پس از درمان در گروه شاهد 68.2 برابر گروه مورد بود. دو گروه مورد و شاهد تفاوت آماری معنی داری در میزان جراحی اورژانس 3.8 درصد در برابر 11.8 درصد، تعداد واحد خون تزریق شده 2.6 ±4 در برابر 2.9±3، روزهای بستری 7.4±7.9 در برابر 3 ±5.7 و میزان مرگ 3.8 درصد در برابر 5.9 درصد بود که اختلاف آنها از لحاظ آماری معنی دار نبود (P<0.2).
تزریق توام اپینفرین همراه با انعقاد توسط پلاسمای گاز آرگون تاثیری بر روی زخم پپتیک خونریزی دهنده ندارد. به نظر می رسد تکرار پژوهش با حجم نمونه مناسب خواهد توانست وجود یا عدم وجود میزان تفاوتها را به طور صحیح آشکار کند.

سیگار اولین علت قابل پیشگیری مرگ و میر در دنیا شناخته می شود. عوامل موثر بر ترک آن از گستره وسیعی مشتمل بر مسایل اجتماعی، خانوادگی و فردی تشکیل شده است. وابستگی شدید به نیکوتین نیز یکی از عوامل برجسته ای است که ترک سیگار را برای فرد بسیار مشکل می سازد. ابزارهایی برای اندازه گیری میزان وابستگی به نیکوتین جهت استفاده بالینی وجود دارد که یکی از مناسب ترین و غیر تهاجمی ترین آنها، آزمون فاگرشتروم است. این مطالعه با هدف پیش بینی نتیجه ترگ سیگار بر اساس آزمون فاگرشتروم در افراد مراجعه کننده به کلینیک ترک سیگار مرکز مسیح دانشوری وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی طی سال های 1380 الی 1382 انجام گرفت.
این مطالعه به صورت توصیفی - مقطعی انجام شده است. اطلاعات از طریق پرسشگری کلیه افراد سیگاری که در طی سالهای 1380 الی 1382 در دوره های آموزشی - درمانی کلینیک ترک سیگار تهران شرکت کرده بودند، با استفاده از پرسشنامه طراحی شده سازمان جهانی بهداشت و IUATLD جمع آوری شد. ارزیابی میزان وابستگی با استفاده از آزمون فاگرشتروم و بررسی ترک بر اساس بیان فرد مبنی بر عدم مصرف سیگار از جلسه سوم دوره درمان به بعد و تایید اندازه گیری میزان مونواکسید کربن بازدمی، صورت گرفت. سپس اطلاعات توسط آزمون های تی و مجذور کای و رگرسیون لجستیک به دست آمده در نرم افزار با نسخه دوازدهم spss مورد بررسی قرار گرفت.
در این مطالعه 987 نمونه مورد بررسی قرار گرفتند که 786 نفر (%79.6) را مردان تشکیل می دادند. بررسی میزان وابستگی به نیکوتین مشخص کرد که بیش از نیمی (257 نفر- %35.6) از افراد مراجعه کننده دارای وابستگی زیاد، 377 نفر (%52.5) وابستگی متوسط و 84 نفر (%11.7) وابستگی کم بودند.
میزان موفقیت در ترک در انتهای دوره با کسر گروه حذف شده 98.6 درصد (642 نفر) به دست آمد. بررسی ارتباط نتایج ترک در پایان دوره با میزان وابستگی به نیکوتین (آزمون فاگرشتروم) در افراد شرکت کننده در طرح با در نظر گرفتن سه گروه موفق، شکست و حذف نشان داد که بیشترین میزان موفقیت در ترک در افراد با وابستگی کم (79 نفر- %94) و کمترین میزان موفقیت در افراد دارای وابستگی بالا (216 نفر- %84) وجود داشته است (p=0.00).
بر اساس این مطالعه مشاهده شد کسانی که وابستگی زیاد به نیکوتین دارند با درصد کمتری موفق به ترک می شوند. بنابراین پیشنهاد می شود تا تمهیدات ویژه ای مشتمل بر تشکیل دوره های خاص و با مدت زمان طولانی تر و با استفاده از ترکیبات چند دارویی برای ترک افراد دارای وابستگی بالا صورت گیرد.

با توجه به شیو ع بیماری های قلبی - عروقی و روند رو به افزایش آنها و اهمیت یافتن نشانه های تشخیصی و وجود بعضی مقالات مبنی بر وجود ارتباط بین شیار نرمه گوش با بروز بیماری و به منظور تعیین وضعیت وجود شیار نرمه گوش این تحقیق بر روی افرادی که برای آنژیوگرافی در 3 بیمارستان شهر تهران انتخاب شده بودند انجام گرفت.
تحقیق و طراحی توصیفی بر روی تعداد 106 نفر که به طور متوالی در 3 بیمارستان شهر تهران مراجعه کردند انجام گرفت. تشخیص بیماری عروق کرونری (CAD) با آنژیوگرافی مسجل شد و افراد مبتلا و غیر مبتلا مشخص شدند. افراد با استفاده از طبق بندی Ishii در دو طبقه فاقد شیار نرمه گوش و دارای شیار نرمه گوش تقسیم شدند. همکارانی که نرمه گوش را تعیین کردند از تشخیص نهایی بیماری اطلاعی نداشتند و و جود شیار نرمه گوش در مبتلایان به CAD و گروه فاقد آن (سالم) با مجذور کای مورد قضاوت قرار گرفت و میزان نسبت شانس در نمونه تعیین و فاصله اطمینان آن با احتمال 95 درصد در جامعه برآورد شد.
تحقیق بر روی 106 نفر افراد در سنین 50.1±14.1 سال که 66 درصد مرد و 34 درصد زن بودند، انجام گرفت. تعداد 57 نفر (%53.8) مبتلا به CAD بودند. در افراد فاقد CAD 13 نفر (%26.5) دارای شیار نرمه گوش و در مبتلایان به CAD 34 نفر (%59.7) دارای شیار نرمه گوش بودند (P<0001.0) و بیماران مبتلا به 1.4 CAD برابر بیشتر از گروه سالم در مواجهه با شیار نرمه گوش بودند و حدود اطمینان 9.2-1.8 برآورد شد.
ارتباط وجود شیار نرمه گوش با بیماری عروق کرونر قلب مطرح بوده و انجام سایر پژوهش های تشخیصی برای تعیین قدرت این شاخص در تشخیص CAD توصیه می شود.

مبتلایان به تالاسمی ماژور و مینور دارای خون سازی غیر طبیعی هستند بنابراین نیازشان به اسید فولیک بیشتر از افراد عادی است. به دلیل منابع غذایی پر مصرف سرشار از اسید فولیک و خون گیری منظم نظریه غالب این بوده است که افراد ماژور به اسید فولیک به تکمیلی احتیاج ندارند. در مورد لزوم تجویز اسید فولیک به صورت مکمل برای افراد مینور هم اتفاق نظر وجود ندارد. این مطالعه به منظور پاسخ دادن به یک سوال علمی و کاربردی بر روی مراجعه کنندگان به درمانگاه تالاسمی بیمارستان بوعلی سینا ساری انجام شده است.
مطالعه به صورت همگروهی تاریخی طراحی و در سال 1382 انجام شد. گروه مورد بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور با ترانسفوزیون منظم خون بودند. به منظور همسان سازی شرایط تغذیه ای و فرهنگی اقتصادی دو گروه شاهد شامل افراد مینور و سالم (دارای هموگلوبین طبیعی) از بین خواهران و برادران همان بیماران انتخاب شدند. افراد مینور و سالم جنس یکسان داشتند و اختلاف سن آنها حداکثر 5 سال بود. پس از توضیح طرح و کسب مجوز از والدین و بیماران از هر یک 10 سی سی خون در حالت ناشتا گرفته شد. اسید فولیک سرم و گلبول های سرخ با روش RIA با دستگاه گاماکانتر Delshid ایران، کیت ساخت شرکت ICN Pharmaceutical آمریکا انجام شد. میزان طبیعی این کیت برای اسید فولیک سرم و گلبول های سرخ به ترتیب 16-3 و 450-150 نانوگرم در دسی لیتر بود. مقادیر در گروه ها با ANOVA مور قضاوت آماری قرار گرفت.
تحقیق بر روی 18 خانواده و 55 نمونه انجام گرفت. بیماران ماژور 10 دختر و 8 پسر با سن 4.6±22 سال بودند. افراد مینور و طبیعی به لحاظ سن و ترکیب جنسی مشابه بودند. مقادیر اسید فولیک سرم در بیماران ماژور، افراد مینور و طبیعی به ترتیب 1.15±0.98، 3±7.1، 6.5±1.4 نانوگرم در میلی لیتر بود (P<0.0001). اسید فولیک گلبول های سرخ در گروه های مینور و طبیعی اندازه گیری شد که به ترتیب 117±316 و ng/ml 277±120 بود (P<0.06).
میزان اسید فولیک و گلبول های سرخ افراد مینور مشابه افراد طبیعی است. بنابراین به نظر می رسد که موارد نیاز به تجویز مکمل در دو گروه مشابه باشد. ابتلا به تالاسمی ماژور با کمبود شدید در اسید فولیک سرم افراد همراه است. مطالعات مداخله ای برای درمان کمبود و بررسی تاثیر آن روی پارامترهای خونی بیماران توصیه می شود.

تفاوت آناتومی راه هوایی در کودکان زیر یک سال باعث می شود که از نظر تکنیکی نسبت به بالغین و جوانان راه هوایی مشکل ترین داشته باشند. لوله گذاری داخل تراشه با دید مستقیم و با استفاده از لارنگوسکوپ معمولا با افزایش فشارخون شریانی و تعداد ضربان قلب همراه است که گاهی ممکن است عوارض نامطلوبی داشته باشد. در مطالعات مختلف زمان لارنگوسکوپ و لوله گذاری با گلایدسکوپ طولانی تر از لارنگوسکوپی رایج با تیغه مکینتاش بوده است که این تحریک طولانی تر ممکن است پاسخ های همودینامیک شدید تری ایجان کند.
در یک کارآزمایی بالینی 64 کودک کمتر از یک سال که کاندیدای بیهوشی عمومی و لوله گذاری تراشه جهت جراحی غیر اورژانس بودند وارد مطالعه شدند که بعد از القای بیهوشی به صورت تصادفی در دو گروه لارنگوسکوپی با گلایدسکوپ و لارنگوسکوپ با تیغه مکینتاش قرار گرفتند. فشارخون سیستولی، فشارخون دیاستولی، ضربان قلب و درصد اشباع اکسیژن خون شریانی قبل از القای بیهوشی، بعد از القای بیهوشی و قبل از لارنگوسکوپی و یک و پنج دقیقه بعد از لوله گذاری و ثابت کردن تراشه و نیز زمان لارنگوسکوپی و لوله گذاری ثبت شد.
تفاوت معنی داری در مقادیر همودینامیک بیماران و درصد اشباع اکسیژن خونی شریانی آنها در زمان های مختلف در یک گروه و نیز بین گروه ها برای زمانهای متناظره مشاهده نشد. میانگین زمان لارنگوسکوپی و لوله گذاری در گروه گلایدسکوپ، 7.95 ±20.87ثانیه (انحراف معیار ± میانگین)، و در گروه مکینتاش 4.10±15.41ثانیه بود (P<0.01).
با توجه به مشابه بودن پاسخ های همودینامیک در دو گروه مورد مطالعه با وجود بیشتر بودن زمان لوله گذاری در گروه گلایدوسکوپ به نظر می رسد که این زمان طولانی تر و در نتیجه تحریک بیشتر، تاثیری بر وضعیت همودینامیک بیمار و درصد اشباع اکسیژن خونی شریانی نخواهد گذاشت.

سندرم حاد کرونری انفارکتوس میوکارد با قطعه ST بالا رفته (STEMI)، انفارکتوس میوکارد بدون قطعه ST بالا رفته (NSTEMI) و آنژین ناپایدار را شامل می شود. سندرم حاد کرونری شایع ترین علت بستری شدن مردان و زنان در آمریکا است. در کشور ما نیز بیماری های قلبی- عروقی شایع ترین علت مرگ و میر بوده و حدود 46 درصد مرگ ها به دلیل این بیماری ها رخ می دهد. اکثر بیماران کرونری دارای یک یا چند عامل خطر عمده آترواسکلروز هستند و دیس لیپیدمی یکی از مهمترین عوامل خطر بیماری های کرونری است. این مطالعه با هدف تعیین فراوانی دیس لیپیدمی با توجه به معیارهای اخیر NCEP- ATP III در بیماران بستری شده با تشخیص سندرم حاد کرونری انجام گرفت.
این مطالعه به روش توصیفی در بیماران قلبی بستری شده در بیمارستان لقمان حکیم در محدوده زمانی آبان ماه 1382 تا پایان اسفند 1383 انجام شد. در این فاصله 611 نفر با تشخیص اولیه سندرم حاد کرونری بستری شدند. اندازه گیری سطح سرمی کلسترول، تری گلیسرید و HDL- C در 24 ساعت اول بستری انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 13 و آزمون های مجذور کای و تی انجام شد و P<0.05 معنی دار تلقی شد.
تشخیص نهایی در 196 نفر (23%) انفارکتوس میوکارد، در 159 نفر (26%) آنژین ناپایدار احتمالی، در 135 نفر (22%) آنژین ناپایدار قطعی و در 121 نفر (19.8%) درد سینه غیر قلبی بود. بیماران با تشخیص نهایی سندرم حاد کرونری حاد 490 نفر با میانگین سنی 2±61.12 سال و 50.6 درصد آنها زن بودند. میانگین کلسترول توتال این بیماران mg/dl 214.4±53.8، میانگین تری گلیسرید mg/dl 181.8±122.2، میانگین mg/dl 47.1±14.3 HDL- C و میانگین mg/dl 132.8±43.8 LDL- C بود.
در بیماران با تشخیص نهایی سندرم حاد کرونری 61.8 درصد بیماران دیس لیپیدمی داشتند و فقط 18.2 درصد آنها چربی خون در محدوده طبیعی داشتند. این شیوع بالا در همه زیر گروه های تشخیصی و در مجموع کل بیماران هم وجود داشت. در گروه بیماران سندرم کرونری حاد تفاوت میانگین کلسترول (P<0.001)، میانگین تری گلیسرید (P<0.04) و میانگین P<0.001) LDL- C) در زنان بیشتر از مردان بود. شیوع عوامل خطر عمده آترواسکلروز بسیار بالا بود و فقط 9.5 درصد بیماران سندرم کرونری حاد هیچ یک از عوامل خطر عمده آترواسکلروز را نداشتند. در مقایسه دو گروه سندرم کرونری حاد و درد سینه غیر قلبی از نظر دیس لیپیدمی تفاوت معنی داری دیده نشد. در بیماران سندرم کرونری حاد LDL- C کمتر از 70 میلیگرم درصد در تعداد قلیلی از بیماران (6.3%) وجود داشت.
دیس لیپیدمی در بیماران سندرم حاد کرونری شیوع بالایی دارد و نیازمند توجه ویژه از جهت شناسایی و درمان هر چه سریعتر است.

با توجه به شیوع سرطان سرویکس و روند رو به افزایش و اهمیت پاپ اسمیر و به ویژه کفایت آن و نظر به گزارش های متفاوت حاصل از کارآیی سروکس براش در تهیه نمونه این تحقیق در زنان یائسه مراجعه کننده به درمانگاه بیمارستان امام حسین در سالهای 1382-1383 انجام گرفته است تا میزان کفایت اسمیر را در دو روش تهیه نمونه با اسپاچولا و سروکس براش با یکدیگر مقایسه نماید.
این تحقیق به روش توصیفی بر روی 200 زن یائسه که برای مراقبت های سالیانه مراجعه نمودند انجام گرفت. نمونه ها به طور تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم و پاپ اسمیر به روش استاندارد تهیه شد. در گروه شاهد از اسپچولا و در گروه مورد از سروکس براش استفاده گردید. لام نمونه گیری توسط فیکساتور فیکس شده و پس از کد بندی و ارسال به آزمایشگاه پاتولوژی توسط یک پاتولوژیست بدون اطلاع از نحوه نمونه گیری بر اساس طبقه بندی Bethesda بازبینی و از نظر کفایت، عدم کفایت نمونه ها بررسی گردید. همچنین موارد عدم کفایت و کفایت محدود به تفکیک علت در هر دو گروه ثبت شد. میزان عدم کفایت با آزمون مجذور کای محاسبه و ریسک نسبی و ریسک منتسب اسپچولا نسبت به سروکس براش محاسبه شد.
تحقیق بر روی 200 خانم یائسه در دو گروه مساوی 100 نفره انجام شد. سن بیماران گروه شاهد 4.5±58 و در گروه مورد 59±3.8 سال بود که از نظر آماری اختلاف معنی دار نبود. میزان کفایت در روش اسپچولا 57 درصد و در روش سروکس براش 71 درصد بود (P<0.04). خطر نسبی اسپچولا برای عدم کفایت 1.5 برابر و خطر منتسب آن 14 درصد بود. عوامل موثر بر عدم کفایت در روش اسپچولا بیش از سروکس براش بود.
به نظر می رسد که از نظر کفایت اسمیر و قابلیت ارزیابی پاتولوژیک روش سروکس براش بهتر از روش اسپچولا و با در نظر گرفتن عوارض دیررس ناشی از عدم شناخت عارضه به علت عدم کفایت نمونه، به کارگیری سروکس براش در زنان یائسه توصیه می شود.