مجله تحقیقات دامپزشکی
سال شصت و دوم شماره 2 (تابستان 1386)

به منظور تعیین سن آبستنی با استفاده از تکنیکاولتراسونوگرافی، 24 راس میش از نژاد شال با دو تزریقa2PGF به فاصله 8 روزهمزمان شدند، به دنبال آن 16 راس میش که نشانه های استروس را نشان دادند به دو دسته 8 راسی تقسیم و در هر دسته یک قوچ به مدت 24 ساعت قرار داده شد. آزمایش سونوگرافی به روش راست روده ای و جلدی در همه میش ها تا روز 144 آبستنی انجام شد و شاخص های وزیکول رویانی، قطر سر (BPD) و طول جنین (CRL) اندازه گیری شدند. وزیکول رویانی در روز 18 آبستنی 0.55 سانتیمتر و در روزهای 37،33،30،25،24،21،20 آبستنی به ترتیب 3.2، 2.98، 2.42، 1.91، 1.41، 0.95، 0.79 سانتیمتر اندازه گیری شدند. اولین بار قطر سر در 37 روزگی با اندازه 1.04 سانتیمتر رویت گردید و سپس در روزهای 144، 98، 61، 40 آبستنی به ترتیب 6.27، 4.12، 1.87، 1.19 سانتیمتر اندازه گیری شد. طول جنین در روزهای 58، 54، 47، 44،40، 37، 33 آبستنی به ترتیب 2.25, 2.78, 3.19, 4.33, 5.39, 6.8, 94.03 سانتیمتر ندازه گیری شدند.

در مطالعه ای که به منظور مقایسه درمان موضعی وعمومی تلیسه های آبستن نژاد هلشتاین مبتلا به عفونت داخل پستانیاستافیلوکوکسی حاصل از استافیلوکوکوس ارئوسکواگولاز مثبت انجام شد، تلیسه هایی که به زمان زایمان نزدیک می شدند پس از کشتترشحات پستان و اطمینان از وجود عفونت داخل پستانی با پاتوژن مذکور به ترتیب و به طور تصادفی در یکی از گروه های چهارگانه زیرقرار داده می شدند، به طوری که در هرگروه 30 راس تلیسه قرار می گرفت. گروه های 1 تا 3 به ترتیب پماد پستانی مخصوص دوره خشکی حاوی نفسیلین، بنزیل پنی سیلین و دی هیدرواسترپتومالسین و CDC به صورت موضعی، تایلوزین(TY) و انروفلوکساسین (EN) به صورت عمومی دریافت نموده و گروه 4 به عنوان شاهد، دارویی دریافت نکرد. نرخ های درمان پس از زایش که با کشت مجدد نمونه ها به دست آمد به ترتیب 93، 83، 70، 47 درصد بود (p<0.05) نرخ های درمانی تلیسه های متعلق به گروه های DC و TY نسبت به گروه شاهد افزایش معنی داری نشان داد (p<0.05) تفاوت آماری معنی داری بین نرخ های درمانی گروه های DC و TY مشاهده نشد. نرخ درمان گروه DC بالاتر از گروه EN بود (p<0.01) نتیجه اینکه درمان عمومی تلیسه های آبستن نسبت به عفونت داخل پستانی استافیلوکوکسی ساده تر از درمان موضعی بوده و مانع ایجاد جراحات پستانی به تلیسه ها و عفونت های ثانویه پستانی و نیز جراحات وارده به کارگران شده و در گله هایی که شیوع این نوع ورم پستان بالا می باشد، ممکن است جانشین درمان موضعی شود.

یک قناری دوساله با نشانی های طاسی سر، بی اشتهایی، لاغری و آویختگی نوک پایینی به کلینیک ارجاع شد. در رادیوگرافی شکستگی نوک پایینی و استئومیلیت استخوان جمجمه مشخص شد. با توجه به مرگ پرنده، علیرغم فراهم نمودن مراقبت های لازم، نمونه برداری های مورد نیاز صورت گرفت. آزمایش های هیستوپاتولوژیک یافته های رادیوگرافیک را تایید نمود و در کشت باکتریولوژیک، پزدوموناس آئروژینوزا جدا شد. این اولین گزارش از عفونت استخوانی ناشی از پزدودوموناس آئروژینوزا است که منجر به طاسی در قناری ها شده است.

تشخیص پیروپلاسم ها بر روی لام های خونی و یا غده بزاقی کنه که از طریق روش های رنگ آمیزی گیمسا، فولگن و متیل– گرین– پیرونین انجام می پذیرد. این روش ها غیر اختصاصی بوده و با مشکلات متعددی مخصوصا در حیوانات حامل همراه می باشند. روش تکثیر مکررDNA بر خلاف روش های مذکور، اختصاصی تر و حساس تر می باشد. نمونه های خونی متعددی از قبیل خون با محلول ضد انعقاد EDTA، خون فیکس شده در اتانول، گسترش های خونی رنگ آمیزی شده و غیر رنگ آمیزی شده برای استخراج DNA استفاده گردید.DNA از نمونه های مذکور از طریق روش های استخراج و تخلیص DNA از قبیل روش فنل/ کلروفرم، روش TriPure و روش کیت، خالص سازی و با یکدیگر مقایسه گردید. DNA استخراج شده از نمونه های خونی با محلول ضد انعقاد EDTA با هر سه روش استخراج قابل تکثیر با ورش PCR بودند. DNA استخراج شده از خون فیکس شده در اتانول با روش های فنل/ کلروفرم و کیت نیز قابل تکثیر با روش PCR بودند. اما در ارتباط با DNA استخراج شده از گسترش های خونی رنگ آمیزی شده و غیر رنگ آمیزی شده فقطDNA که با روش کیت قابل استخراج و تکثیر با روشPCR بود. نتایج نشان دادند که تشخیص تک یاخته ها در مقدار کمتر از 10 میکرولیتر خون حیوان آلوده با روش PCR امکان پذیر می باشد. این نتایج مؤید این نظر است که تشخیص انگل های تک یاخته ای در گسترش های خونی رنگ آمیزی شده و غیر رنگ آمیزی شده از حیوانات آلوده ممکن است. همچنین نتایج حاصله طراحی روشی ساده برای جمع آوری نمونه های انگلی را میسر می سازد.

هدف از این مطالعه ارزیابی اثرات تحریک های الکتریکی در التیام تاندون آشیل در خرگوش بود که با انتخاب 10 سر خرگوش به ظاهر سالم از نژاد نیوزیلندی جنس نر با سن 6 ماه و وزن 0.8±3.6 کیلوگرم انجام شد. تمام خرگوش ها با استفاده از ترکیب گزیلازین کتامین هیدروکلراید آسه پرومازین و دیازپام بیهوش شدند. میزان 2 سانتیمتر از وسط تاندون آشیل راست با تیغه اسکالپل تمام قطر تخریش گردید و سپس این خرگوش ها به دو گروه 5 تایی گروه کنترل I و گروه درمان با تحریک های الکتریکی II تقسیم شدند. تحریک های الکتریکی در روز 3 بعداز تخریش با فرکانس 70 هرتز و شدت 1 وات بر سانتیمتر مربع (1.1 میلی آمپر) برای 10 دقیقه به مدت 15 روز قرار گرفتند. دو الکترودهای سطحی مثبت با پوشش نمدی خیس شده در قسمت فوقانی تاندون و دو الکترود منفی با پوشش نمدی خیس شده در پایین تاندون با نوارچسب فیکس گردید. بعداز 30 روز نمونه بافتی از محل تخریش جهت ارزیابی تغییرات هیستومورفولوژیکی تهیه شد و با هماتوکسلین وائوسین رنگ آمیزی شد. نتایج به دست آمده التیام بهتری در مقایسه با کنترل در تاندون درمان شده نشان داد. در این تاندون حداقل واکنش آماسی مشاهده گردید. قرار گرفتند موازی فیبرهای کلاژن با حداقل سلول نشان دهنده مرحله پیشرفته التیامی در تاندون درمان شده در مقایسه با تاندون گروه کنترل بود.تحریک های الکتریکی در مدت دو هفته اثرات مثبت و موثری در تسریع التیام تاندون آشیل با دربرداشتن حداقل سلول های التهابی و آرایش منظم و موازی دسجات فیبرهای کلاژن در تاندون های درمان شده به همراه داشت.

سرپستانک ها و غدد پستانی ده نفر شتر شیروار با استفاده از ترانسدیوسر خطی زمان واقعی (مد B) با فرکانس 8.5 -6.5 مگاهرتز و درون یک ظرف آب مورد بررسی قرار گرفته و چهره سونوگرافیک غدد پستانی و فاکتورهای مختلف سرپستانک ارزیابی گردید. در این مطالعه طول کانال سرپستانک، پهنای انتهایی سرپستانک، ضخامت دیواره سرپستانک، پهنای سینوس سرپستانک و صخامت دیواره بین دو سینوس سرپستانک اندازه گیری شد. در غدد پستانی شترهای شیروار کانال شیری، سینوس سرپستانک، سینوس غده پستانی و مجاری شیری به آسانی قابل مشاهده و ارزیابی بود. در دیواره سرپستانک سه لایه مختلف شامل: یک لایه نازک هایپراکوئیک خارجی، یک لایه پهن هایپواکوئیک میانی و یک لایه نازک کمی هایپراکوئیک داخلی قابل مشاهده بود. در دیواره بین دو سینوس سرپستانک نیز سه لایه شامل:دو لایه نازک هایپراکوئیک جانبی و یک لایه پهن هایپواکوئیک میانی قابل مشاهده بود. تکنیک اولتراسونوگرافی زمان واقعی که دراین مطالعه مورد استفاده قرار گرفت، تکنیکی قابل اعتماد رای ارزیابی ساختمان آناتومیک غدد پستانی و همچنین اندازه گیری پارامترهای مختلف سرپستانک می باشد.

جراحات منقار در خروس های یک گله مادر گوشتی 50 هفته که با جیره ای متفاوت از مرغان، حاوی پروتئین و انرژی پایین، تحت پرورش بودند مشاهده شد. همه خروس هایی که با مرغان نگهداری می شدند بدشکلی ها در منقار بالا و پایین را نشان دادند و لی خروس هایی که جدا از مرغان نگهداری می شدند، فاقد این ضایعات بودند. دانخوری های مرغان با تور سیمی گالوانیزه پوشیده شده بود تا خروس ها نتوانند از غذای مرغان استفاده نمایند. حدود 5 درصد تلفات در خروس های دارای ضایعات منقار مشاهده شد. کاهش مشخصی در میزان جوجه درآوری (23درصد) مشاهده شد، اما در تولید تخم تغییری رخ نداد. جراحات منقار دلیل اصلی حذف خروس ها در گله بود. آزمایش های هیستوپاتولوژیک ضایعات نشان داد که اپی درمیس، لایه کراتین و بافت همبند شدیدا دچار نکروز شده اند. در کشت باکتریولوژیک نمونه ها عمدتا استافیلوکوکوس اورئوس همولیتیک جدا شد. آزمایش های هماتولوژیک افزایش ملایمی در تعداد گلبول های سفید خون نشان داد. به نظر می رسد مورد گزارش شده در مقاله مشکلی در ارتباط با مدیریت گله باشد. یافته های این گزارش برای صنعت طیور مفید می باشد.

هدف از این مطالعه تعیین حضور ژن های حدت در اشریشیاکلی های بیماریزای طیور بود. براین اساس دوازده جدایه اشریشیاکلی مربوط به سروتیپ های متداول در ایران جهت این تحقیق انتخاب گردید. همه 12 جدایه برای حضور ژن های eae,espB2, stx1hly,stx با روش زنجیره ای پلی مراز چندگانه ای با دو پروتکل مورد آزمایش قرار گرفتند. در پروتکل اول جدایه ها با پرایمرهای EC و hly و در پروتکل دوم با پرایمرهای, eae, espB 2,stx 1stx ارزیابی شدند. هفتادوپنج درصد (9جدایه) فقط دارای ژن و تنها یک جدایه دارای هر دو ژن 2stx و 1stx بود. به علاوه دو جدایه (16.66 درصد) دارای ژن eae و سه جدایه دارای ژن espB25)درصد) بود. ژن hly در هیچ کدام از جدایه ها حضور نداشت. یافته های این مطالعه نشان داد که ژن 2stx ممکن است در اشریشیاکلی های بیماریزای طیور در ایران گسترده باشد.

تحریک های الکتریکی جهت کاهش التهاب تاندونیت حاصل از ضایعات تجربی استفاده می شود. هرچند مکانیزم آن در تسریع التیام کاملا مشخص نیست در این راستا در یک مطالعه تجربی بعد از تخریش تمام قطر قسمت میانی تاندون خم کننده سطحی پای راست به طول 10 سانتیمتر در 8 راس اسب بالغ که به دو گروه 4 تایی تقسیم شدند انجام گرفت. گروه اول (4 راس) تحت درمان تحریک های الکتریکی به مدت 10 دقیقه با فرکانس 100 هرتز و شدت 80 میکروثانیه (0.6±2.8 میلی آمپر) به مدت 15 روز قرار گرفتند. در صورتی که گروه دوم (4 راس) دیگر هیچ درمانی صورت نگرفت. در روز 60 بعد از تخریش میزان هیدروکسی پرولین در تاندون سالم درمان شده و درمان نشده اندازه گیری شد. اختلاف معنی دار درمیزان هیدروکسی پرولین در تاندون درمان نشده در مقایسه با تاندون نرمال مشاهده گردید در صورتی که این اختلاف در تاندون درمان شده در مقایسه با تاندون نرمال معنی دار نبود نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که تحریک های الکتریکی اثرات مثبت و موثری در افزایش میزان هیدروکسی پرولین و کلاژن در تاندون های آسیب دیده دارد.

میزان لیزوزیم کپور علف خوار 155±850 گرمی پس از در معرض قرارگیری به غلظت های 4، 2، 1 میلی گرم در لیتر دیازینون به صورت حمام و به مدت 12 ساعت در C؛ 2±20 مورد مطالعه قرار گرفته است. یک روز پس از در معرض قراگیری به دیازینون اختلاف معنی داری در میزان لیزوزیم بافت های طحال و کلیه ماهیان گروه های تیمار با گروه کنترل وجود نداشت (p<0.05) اما هفت روز پس از حمام با سم مذکور این میزان در تیمارهای 2 و 4 میلی گرم در لیتر به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل و (p<0.05) در ایام 45،30،15 روز پس از در معرض قرارگیری ماهیان به دیازینون، میزان لیزوزیم در بافت های مذکور و در بین گروه های تیمار و کنترل فاقد اختلاف معنی دار بود (p<0.05) به علاوه میزان لیزوزیم سرم در گروه های تیمار در ایام یک روز پس از در معرض قرارگیری به سم مذکور به طور معنی داری کمتر از گروه کنترل بود (p<0.05)اما این مقادیر در زمان های 45، 30، 15، 7 روز پس از حمام با سم مشابه گروه کنترل بود (p<0.05).

یک راس اسب تروبرد با نشانه های بالینی بی اشتهایی، از دست دادن وزن، کارایی ضعیف و عفونت کیسه اسکروتال متعاقب اخته کردن مراجعه و مورد معاینه بالینی قرار گرفت. به علت نامنظمی ریتم قلب،ECG ثبت شد و با توجه به نشانه های الکتروکاردیوگرافی فیربراسیون دهلیزی تشخیص داده شد. به نظر می رسد این نخستین گزارش فیربراسیون دهلیزی در اسب در ایران است.