Iranian Journal of Pediatrics
Volume:16 Issue: 2, 2006

هدف از این مطالعه ارزیابی علایم بالینی، یافته های میکروسکوپی و کشت از ترشحات واژن و پاسخ درمانی در دختران دچار ولوواژینیت می باشد.
در طی یک دوره شش ساله، 171 دختر در محدوده سنی 2.5 تا 8 سال که با علایم ادراری تناسلی به درمانگاه بیماری های کلیه و مجاری ادرار کودکان مراجعه داشتند به طور گذشته نگر مورد مطالعه قرار گرفتند. اطلاعات مربوط به علایم بالینی، انجام اسمیر و کشت از ترشحات مخاطی ناحیه وستیبول واژن مدنظر قرار گرفتند و از داروهای موضعی و سیستمیک جهت درمان استفاده شد.
یافته های بالینی شامل سوزش ادرار، اریتم، درد، خارش و ترشح از واژن بود. در 27% موارد باکتری های پاتوژن کشت شدند که استرپتوکوک پیوژن شایع ترین جرم بود. باکتری های روده ای غیر پاتوژن در 43% موارد جدا شدند و در 30% موارد هیچ گونه میکروبی رشد نکرد. ارتباط معنی داری بین رشد باکتری های پاتوژن و ترشح چرکی از واژن وجود داشت. در بیمارانی که دارای کشت مثبت به ویژه از باکتری های غیر پاتوژن بودند عدم رعایت بهداشت موضعی به عنوان عامل مرتبط وجود داشت. وجود لکوسیت در اسمیر ترشحات با رشد باکتری های پاتوژن نیز مرتبط بود. در هیچ یک از بیماران کاندیدا و میکروب های منتقل شونده از طریق تماس جنسی کشف نشد. چسبندگی لب های ژنیتال در تعداد قابل توجهی از بیماران دیده شد. در بیمارانی که دارای کشت مثبت پاتوژن بودند آنتی بیوتیک موثر بود. در بقیه بیماران رعایت بهداشت موضعی و استفاده از کرم استروژن اثر بخش بود.
معاینه فیزیکی ناحیه تناسلی در تمام دختران دچار علایم ادراری و تناسلی بایستی انجام شود. آنتی بیوتیک فقط در بیماران دارای کشت مثبت باکتری های پاتوژن ضرورت دارد. درمان با داروهای ضد قارچ موضعی بطور معمول جایگاهی ندارد و رعایت بهداشت موضعی و استفاده از استروژن موضعی در اکثر بیماران سبب بهبودی می شود.

انواع مختلفی از آسیب های روانی بدنبال وقایع طبیعی ایجاد می شود که شامل، افسردگی، رفتارهای پرخاشگرانه و پسگرا است. در بچه های کوچکتر بازی، هنر و بیان داستان فرصتی را برای بیرون ریزی واقعه فراهم می سازد. گروه درمانی و گروه های حمایتی بطور شایعی در درمان این اختلال بکار می رود. نوع گروه ها بر اساس ساختارشان متفاوت است. در این مطالعه ما یک الگوی 12 جلسه ای بازی درمانی گروهی را در کودکان 3 تا 6 سال بازمانده از زلزله بم بکار برده و تغییرات قبل و بعد را مقایسه نمودیم.
در یک مطالعه قبل و بعد، اثر بازی درمانی گروهی را کودکان 3 تا 6 سال بازمانده از واقعه زلزله بم بررسی شد. آزمودنی ها به دلیل علایم هیجانی و تغییرات رفتاری ناشی از آسیب زلزله و تجربه از دست دادن اعضای خانواده ارجاع شده بودند. مداخلات درمانی شامل 12 جلسه بازی درمانی گروهی متمرکز بر نشانه های سوگ و آسیب بود. ارزیابی نشانه ها توسط مقیاس یول و راترز قبل و بعد از مداخلات درمانی انجام و نتایج با استفاده از آزمون آماری Willcoxon تحلیل شد.
تعداد 19 نفر از کودکان 3 تا 6 ساله وارد مطالعه شدند. 6 نفر از مطالعه خارج شدند و 13 نفر حداقل در دو سوم جلسات شرکت داشتند و بر اساس نتایج، تفاوت قبل و بعد در نمره پرسشنامه رفتاری راترز و نمره مقیاس یول برای نشانه های اختلال استرس پس از سانحه زلزله معنی دار بود.
بازی درمانی گروهی متمرکز بر نشانه های سوگ و آسیب می تواند در کاهش نشانه های رفتاری و نشانه های اختلال استرس پس از سانحه زلزله موثر باشد.

G-CSF یا فاکتور محرک رشد کولونی گرانولوسیت ها (Grunolocyte Colony Stimulating factor) از داروهای جدیدی است که تاثیر آن در کاهش نوتروپنی و عفونت متعاقب انجام شیمی درمانی به اثبات رسیده است. در کشور ما دو نوع G-CSF با نام های تجاری Neupogen و PD-Grastim و با اختلاف هزینه ای معادل 70 درصد قابل دسترسی می باشد. با توجه به تفاوت بالای قیمت دو دارو، بر آن شدیم تا در این مطالعه به مقایسه اثربخشی و عوارض دو فرم دارو بپردازیم.
متعاقب هر دوره کموتراپی سنگین در دو گروه مجزا ولی مشابه در بیماران مبتلا به کانسر، بیماران 4 روز PD-Grastin (گروه 1) و یا Neupogen (گروه 2) دریافت نمودند. میزان نوتروفیل ها، گلوبول های سفید و پلاکت ها در روز 15 درمان مورد ارزیابی قرار گرفت. موارد بروز تب و یا بستری به دلیل تب و نوتروپنی در طی این دوره تعیین و در فرم های اطلاعاتی ثبت می گردید.
متعاقب 60 دوره کموتراپی، بیماران 4 روز PD-Grastim و یا Neupogen دریافت نمودند (در هر گروه 30 بیمار). دو گروه از لحاظ سن، نوع بیماری، نوع و میزان داروهای تجویز شده مشابه بودند. میانگین تعداد سلول های سفید، درصد نوتروفیل ها، تعداد مطلق آنها، میزان بروز نوتروپنی (نوترفیل کمتر از 500 در میلیمتر مکعب)، متوسط تعداد پلاکت ها، و همچنین میانگین تعداد روزهای بستری بخاطر تب و نوتروپنی در دو گروه تفاوت آماری معنی داری نداشت. عوارض دارویی در هر دو گروه خفیف و مشابه بود. ارزان تر بودن هزینه درمان در گروه PD-Grastim، تنها یافته مشخص در این تحقیق بود.
در ایران PD-Grastim به دلیل اثر مشابه ولی هزینه درمانی کمتر بر Neupogen می تواند ارجح باشد.

درمان مناسب مننژیت باکتریال خصوصا در کودکان به علت مقاومت های دارویی به وجود آمده، امری مهم و خطیر می باشد و دانستن این مقاومت های دارویی در کشور با تعیین حداقل غلظت مهارکننده آنتی بیوتیک های مورد استفاده در درمان مننژیت ها به روش کمی و دقیق E-Test کاملا ضروری و عملی است. هدف در این مطالعه تعیین حداقل غلظت مهارکننده آنتی بیوتیک های مورد استفاده در درمان مننژیت حاد باکتریال کودکان بعد از دوران نوزادی بستری در بیمارستان مرکز طبی کودکان طی سال های 1382-1384 می باشد.
در این مطالعه که به صورت بررسی مقطعی و از نوع توصیفی، تحلیلی می باشد، میزان تعیین حساسیت آنتی بیوتیکی جرم های جدا شده از کشت مایع مغزی نخاعی یا خون بیماران مبتلا به مننژیت باکتریایی به روش کمی E-test تعیین شده و با روش کیفی دیسک دیفیوژن مقایسه شده است.
میزان مقاومت آنتی بیوتیکی در دو جرم هموفیلوس آنفلوانزا تیپ b و استرپتوکوک پنومونیه جدا شده از مجموع 30 مورد مننژیت باکتریال بدین صورت می باشد: در ده مورد هموفیلوس آنفلوآنزای تیپ b مقاومت به آمپی سیلین 90%، کوآموکسی کلاو 10%، کلرامفنیکل 40%، سفالوسپورین های نسل سوم (سفتریاکسون و سفوتاکسیم) صفر درصد و کوتریموکسازول 100% دیده شد. و در بیست مورد استرپتوکوک پنومونیه مقاومت به پنی سیلین 35%، کلرامفنیکل 10%، سفالوسپورین های نسل سوم (سفتریاکسون، سفوتاکسیم) 5%، ونکومایسین صفر درصد، ریفامپین 10% و کوتریموکسازول 60% دیده شد. ولی مقایسه نتایج دو روش آنتی بیوگرام E-Test و دیسک دیفیوژن اختلاف معنی داری در نتایج این دو روش دیده نشد.
الگوی مقاومت دارویی در مورد دو جرم میکروبی شایع عامل مننژیت در این مطالعه با الگوی مقاومت های دارویی کشورهای دیگر تا حدود زیادی مطابقت دارد. لذا بنظر می رسد ترکیب آمپی سیلین و کلرامفنیکل که سالیان دراز بعنوان داروی اولیه در درمان مننژیت بکار می رفته است ترکیب مناسبی نبوده و انتخاب سفالوسپورین های نسل سوم به تنهایی یا همراه وانکومایسین ترکیب مناسب تری می باشد. بنابراین نیاز به مطالعات بیشتر در این زمینه در کشور احساس می گردد.

کم تحرکی پدیده ای است که سبب بروز بسیاری از بیماری های غیر واگیر می گردد و اثر آن از دوران کودکی آغاز می شود. بیماری هایی مانند فشارخون اولیه، استئوپروز و بیماری های قلبی عروقی که اثرات آن در سنین جوانی و میانسالی ظاهر می شود ریشه در شیوه زندگی دوران کودکی از جمله کم تحرکی دارد. برای طراحی سیستمی به منظور پیشگیری از بیماری های مزمن غیر واگیر این مطالعه طراحی و انجام شد.
مطالعه کشوری حاضر که به صورت مقطعی چند مرکزی در سال 1382 و 1383 انجام شد به عنوان مرحله اول «طرح ملی نظام مراقبت و پیشگیری از بیماری های غیر واگیر از دوران کودکی و نوجوانی» یا مطالعه کاسپین (CASPIAN) بود که با حمایت سازمان جهانی بهداشت و توسط وزارت بهداشت و وزارت آموزش و پرورش به مورد اجرا درآمد. یکی از محورهای این بررسی فعالیت فیزیکی دانش آموزان بود. بررسی سطح فعالیت فیزیکی دانش آموزان با استفاده از پرسشنامه طبقه بندی شده فعالیت جسمی بر حسب متابولیک اکی والان ارزیابی گردید.
در مجموع 21111 دانش آموز در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفتند که 51.4% آنان دختر و 48.6% آنان پسر بودند. 5.2% دانش آموزان چاق و 9.4% وزن بالا داشتند. متوسط میزان ساعات فعالیت فیزیکی با شدت متوسط و بالا به ترتیب 4.7 و 0.8 ساعت در شبانه روز بود. میزان فعالیت های با تحرک بالا در دوران راهنمایی و دبیرستان نسبت به ابتدایی بیشتر بود (P<0.05). همچنین میانگین فعالیت های با شدت متوسط و فعالیت های شدید در پسران بیش از دختران بود که این اختلاف نیز از لحاظ آماری معنی دار بود (P<0.05). میزان تماشای تلویزیون و سرگرمی های رایانه ای از فعالیت های با شدت کم بود بیش از نیمی از فعالیت های با شدت کم دانش آموزان را تشکیل می داد.
هر چند میزان فعالیت فیزیکی با شدت متوسط و بالا در متوسط دانش آموزان کشور در حد قابل قبول بود ولی لازم است مطالعات مشابه با فاصله مناسب برای تعیین روند تغییرات آن انجام شود. کمبود معنی دار فعالیت فیزیکی با شدت متوسط و بالا در دختران نیاز به برنامه ریزی مناسب دارد. در دوره دبیرستان میزان فعالیت فیزیکی کاهش داشت.

زرد زخم یک بیماری شایع عفونی پوست می باشد و بیشتر در کودکان ایجاد می شود. عامل بیمار استافیلوکوک طلایی یا استرپتوکوک بتاهمولیتیک گروه A یا ترکیب این دو ارگانیسم می باشد. کفایت درمان بستگی به حساسیت میکروبی به آنتی بیوتیک های رایج مورد استفاده دارد. هدف این مطالعه بررسی فراوانی نوع میکروب کشت شده از ضایعات و نتایج آنتی بیوگرام نسبت به چهار آنتی بیوتیک سیستمیک سفالکسین، اریترومایسین، کلوگزاسیلین و پنی سیلین بود.
در این مطالعه بیماران مبتلا به زرد زخم مراجعه کننده به درمانگاه پوست بیمارستان قائم (عج) مشهد که سابقه مصرف آنتی بیوتیک خوراکی یا موضعی قبل از مراجعه نداشتند از خرداد 1380 به مدت یک سال مورد ارزیابی قرار گرفته و از ضایعات جلدی کشت و آنتی بیوگرام تهیه شد. نتایج حاصل از آنتی بیوگرام با استفاده از آزمون (Chi-square) مورد مقایسه قرار گرفتند.
تعداد 25 نفر وارد مطالعه شدند که 22 نفر (88%) در سن زیر 20 سال قرار داشتند. 21 نفر (84%) مبتلا به زرد زخم غیر تاولی بودند. در 17 نفر (68%) ضایعات در ناحیه صورت قرار داشت. بدلیل وجود آلودگی ثانویه در 3 نمونه کشت، روی 22 نمونه از کشت ها بررسی آماری از نظر کشت و آنتی بیوگرام انجام شد. ارگانیسم غالب (95.5%) استافیلوکوک طلایی بود. نتایج آنتی بیوگرام بر روی کشت های استافیلوکوک طلایی به ترتیب به سفالکسین 85.3%، اریترومایسین 63.6%، کلوگزاسیلین 40.9%، و پنی سیلین 13.6% حساسیت کامل نشان دادند.
استافیلوکوک طلایی ارگانیسم غالب در 95.5% موارد بوده و سفالکسین به عنوان درمان خط اول خوراکی و در مرحله بعدی اریترومایسین قابل استفاده می باشد.

آمار جهانی سیر افزاینده میزان شیوع و بروز دیابت را نشان می دهد. بیماری دیابت یکی از معضلات عمده بهداشتی در سراسر جهان به شمار می رود که عوارض متعدد آن از جمله عوارض قلبی و عروقی ناشی از آترواسکلروز شایع ترین علت مرگ و میر این بیماران می باشد که اختلالات چربی خون نقش مهمی را در این افزایش شیوع ایفا می کند. این مطالعه با هدف بررسی شیوع دیس لیپیدمی در بیماران دیابتی نوع یک و تعیین لزوم غربالگری زودرس لیپیدهای سرم در این بیماران انجام شده است.
تعداد 103 بیمار دیابتی نوع یک (54 پسر و 49 دختر) در محدوده سنی 5 تا 20 سال مراجعه کننده به درمانگاه غدد بیمارستان امام تهران تحت ارزیابی های بالینی و بیوشیمیایی قرار گرفتند. شاخص توده بدنی و نشانگرهای بیوشیمیایی شامل اندازه گیری کلسترول تام، تری گلیسیرید، لیپوپروتئین با چگالی بالا، لیپوپروتئین با چگالی پایین و هموگلوبین گلیکوزیله با استفاده از روش های آزمایشگاهی استاندارد اندازه گیری شدند.
میانگین سنی بیماران (4.1±) 12.6 سال و میانگین سن ابتلا به دیابت (2.8)±7.1 با سابقه ابتلا به دیابت (3.2±) 6.9 سال بود. 48.5% بیماران دچار دیس لیپیدمی بودند. که از این تعداد 21.4% هیپرتری گلیسریدمی، 11.6% فقط هیپر کلسترولمی و 15.5% بیماران هیپرلیپیدمی مخلوط (هیپرتری گلیسریدمی و هیپرکلسترولمی) داشتند. در مطالعه ما، میانگین غلظت هموگلوبین گلیکوزیله، میانگین سنی بیماران و طول مدت دیابت در بیماران دچار دیس لیپیدمی به طور معنی دار بالاتر از افرادی بود که از سطح لیپیدهای طبیعی برخوردار بودند. در این بررسی، توزیع فراوانی هیپرتری گلیسریدمی ارتباط معنی داری با جنسیت و نمایه توده بدنی داشت (P<0.05) ولی این ارتباط در مورد کلسترول معنی دار نبود. متوسط هموگلوبین گلیکوزیله در بیماران با کنترل ضعیف دیابت (1.8±) 9.3 درصد و در بیماران با کنترل مطلوب (0.77±) 7.1 درصد بود. در بیماران با کنترل ضعیف متوسط تری گلیسرید (74.1±) 199.9، کلسترول سرم (29±) 178.5 و لیپوپروتئین با چگالی پایین (37±) 141.2 میلیگرم درصد و به طور معنی داری بالاتر از بیماران دیابتیک با کنترل مطلوب بود. در گروه با کنترل مطلوب این مقادیر به ترتیب(55.9±) 156.8، (37.6±) 143.5 و (21.2±) 108 میلیگرم درصد بود (P<0.05).
کنترل ضعیف قندخون بر اساس شاخص هموگلوبین گلیکوزیله همراه با افزایش شیوع دیس لیپیدمی می باشد و تغییرات کنترل قند بر مقادیر چربی اثر می گذارد. بنابراین طبق توصیه های انجام شده بررسی لیپیدهای سرم در کلیه بیماران دیابتی نوع یک صرف نظر از مدت زمان گذشته از بیماری سالیانه ضروری به نظر می رسد و کنترل دقیق قندخون را با استفاده از الگوهای مناسب تر انسولین درمانی مورد تاکید قرار می دهد.

سفتریاکسون به طور نسبتا گسترده در درمان عفونت های کودکان به کار می رود که ممکن است با عوارضی همراه باشد. این مطالعه با هدف بررسی فراوانی یافته های غیر طبیعی اولتراسونوگرافی دستگاه صفراوی (سنگ یا Sludge) در جریان سفتریاکسون تراپی و ارتباط این عارضه با محدودیت در خوردن، سن و جنس و کمبود G6PD صورت گرفت.
مطالعه به روش نیمه تجربی (Quasi Experimental) انجام شد. سونوگرافی اولیه قبل از شروع سفتریاکسون و سونوگرافی مجدد در 48 تا 24 ساعت پس از شروع درمان و همچنین در روزهای پنجم، هفتم، دهم و چهاردهم در صورت تداوم درمان انجام شد. در صورت وجود یافته های غیر طبیعی (Sludge یا سنگ صفراوی) سونوگرافی مجدد هفته ای 1 بار در 2 هفته اول و سپس هر 2 هفته 1 بار تا از بین رفتن این عارضه انجام شد. سپس اطلاعات توسط نرم افزار SPSS و تست های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
از 108 بیمار مورد مطالعه که سن بین 3 ماه تا 10 سال داشتند 20 مورد یافته غیر طبیعی کیسه صفرا (2 مورد Sludge 18 مورد سنگ کاذب کیسه صفرا) پیدا نمودند. مدت زمان طولانی تر محدودیت در خوردن قبل از شروع درمان، احتمال بروز سنگ یا Sludge صفراوی را به طور معنی داری افزود (P<0.003). سن، جنس، مدت زمان درمان و کمبود G6PD تاثیری در بروز این عارضه نداشت. در 4 مورد سنگ یا Sludge صفراوی حتی پس از دریافت 1 تا 2 دوز سفتریاکسیون بروز نمود. کوتاه ترین زمان از بین رفتن این عارضه یک روز بعد از تشکیل و طولانی ترین زمان آن 17 روز بود.
بر اساس این مطالعه میزان بروز سنگ یا Sludge صفراوی در جریان درمان با سفتریاکسون 18.5% و محدودیت در خوردن تاثیر زیادی در ایجاد این عارضه داشت.

کنترل درد عنصر اصلی در کیفیت مراقبت های کودکان است و یکی از پروسیجرهای دردناک که در بیمارستان روی کودک انجام می شود.، تزریق می باشد که این تحقیق به منظور بررسی مشکلات پرستاران در بکارگیری روش های کاهش درد ناشی از ترزیقات در کودکان انجام شد.
این پژوهش یک مطالعه توصیفی – تحلیلی می باشد که با همکاری 30 نفر از کارشناسان پرستاری شاغل در بخش های کودکان دو بیمارستان دولتی شهر تهران با سابقه حداقل 3 ماه کار در بخش کودکان، انجام شد. ابزار پژوهش شامل دو پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه موانع موجود در بکارگیری روش های کاهش درد ناشی از تزریقات در کودکان از دیدگاه پرستاران بود.
100 درصد نمونه های مورد پژوهش زن و دارای مدرک کارشناسی پرستاری بودند و بین 22 تا 44 سال سن داشتند و بیش از 80 درصد آنها بالای یکسال سابقه کار در بخش اطفال داشتند. نتایج حاصل از پرسشنامه موانع موجود در بکارگیری روش های کاهش درد ناشی از تزریقات در کودکان از دیدگاه پرستاران نشان داد که در بعد پرسنلی – مدیریتی «کمبود وقت پرستاران و عدم تناسب تعداد پرستار نسبت به تعداد بیماران»، در بعد آموزشی «در دسترس نبودن ابزارهای سنجش درد در بخش کودکان»، در بعد محیطی، تجهیزاتی «کافی نبودن وسایل بازی و سرگرمی برای بکارگیری روش های کاهش درد ناشی از تزریقات در کودکان» و در بعد انگیزشی «رضایت ناکافی پرستاران از شیفت های کاری و ساعات کاری» بیشترین مشکل می باشد.
نتایج پژوهش نشان داد پرستاران در بکارگیری روش های کاهش درد ناشی از تزریقات در کودکان با مشکلات متعددی در حیطه های مختلف روبرو هستند. بررسی و تحلیل داده های این مطالعه بیانگر این است که شاخص ترین راهکار برای رفع این مشکل تشکیل کمیته پرستاری کنترل درد در بیمارستان می باشد.

کمبود گلوکز -6- فسفات دهیدروژناژ علاوه بر کم خونی همولیتیک باعث زردی و کرنیکتروس با سطوح پایین تر بیلی روبین نوزادی می شود. غربالگری نوزادان در بدو تولد از لحاظ فعالیت آنزیم از طریق آزمایش خون بند ناف جهت پیشگیری از بروز زردی های شدید و سکل های عصبی در کشورهای با شیوع بالا پیشنهاد شده است. هدف این مطالعه تعیین فراوانی نقص آنزیم در متولدین بیمارستان ولی عصر و ارتباط کمبود این آنزیم با متغیرهای جنس، سن حاملگی، زردی، همولیز، و کم خونی بود.
فعالیت آنزیم در نمونه خون بند ناف به روش فلورسانت لکه ای در 450 نوزاد متولد بیمارستان ولی عصر طی یک دوره 9 ماهه بررسی شد.
9 نوزاد (8 پسر و 1 دختر) نقص آنزیمی داشتند و فراوانی نقص آنزیم 2% بود. از نوزادان مذکور 6 نوزاد (66.7%) دچار زردی شدند. هیچکدام از موارد کمبود گلوکز -6- فسفات دهیدروژناژ، کم خونی نداشتند و تنها یک نوزاد شمارش رتیکولوسیت بالا داشت. کمبود گلوکز -6- فسفات دهیدروژناژ با جنس و زردی نوزاد ارتباط معنی داری داشت. بین کمبود آنزیم و سن حاملگی، هماتوکریت و شمارش رتیکولوسیت ارتباط معنی داری نبود.
فراوانی نقص گلوکز -6- فسفات دهیدروژناژ در متولدین بیمارستان ولی عصر 2% بود. به نظر می رسد که غربالگری فعالیت آنزیم در نوزادان بخصوص پسر از طریق خون بندناف در بدو تولد باارزش باشد.

بررسی های جدید در کودکان نشان دهنده بهبود پیش آگهی بیماران مبتلا به گلومرولونفریت حاد متعاقب عفونت استرپتوکوکی نسبت به گذشته می باشد. با توجه به نقش فاکتورهای محیطی و ژنتیکی در پی آمد بیماری و به لحاظ اینکه تاکنون در ایران در رابطه با پیش آگهی کودکان مبتلا به گلومرولونفریت حاد متعاقب عفونت استرپتوکوکی مطالعه ای صورت نگرفته این بررسی انجام شد.
در یک مطالعه توصیفی و گذشته نگر، 53 کودک که با تشخیص سندرم نفریتیک حاد از اردیبهشت ماه 1365 لغایت شهریور ماه 1382 به ترتیب در بخش های کلیه کودکان مرکز طبی کودکان و بیمارستان امام بستری شده بودند، در صورت دارا بودن معیارهای هماچوری و یا پروتئینوری، شواهدی دال بر ابتلا به عفونت استرپتوکوکی، کاهش کمپلمان سرم به صورت گذرا و عدم وجود شواهد بافت شناسی یا بالینی بیماری کلیوی قبلی وارد مطالعه شدند.
در مجموع 53 بیمار با میانگین سنی 8.7 سال وارد مطالعه شدند. همه بیماران دچار هماچوری، پروتئینوری و کاهش کمپلمان سرم بودند. هیچیک از کودکان اختلال عملکرد کلیه پیدا نکردند. تنها در یک بیمار پروتئینوری در حد نفروتیک مشاهده شد. 43 کودک (81%) در بدو ورود فشارخون بالاتر از صدک 95 برای سن و جنس و قد داشتند. در دو بیمار بیوپسی کلیه بعمل آمد که یافته های هیستولوژیک در هر دو آنها به صورت گلومرونفریت حاد پرولیفراتیو بود. در مجموع 45 بیمار با میانگین 4.5 ماه تحت پیگیری قرار گرفتند. در آخرین پیگیری یافته ها به نفع برطرف شدن مشکلات بالینی در همه بیماران بود. سطح فشارخون، کلیرانس کراتینین و تست های عملکرد کلیه نیز در همه بیماران به حد طبیعی سیر نمود.
چنانچه گلومرولونفریت حاد متعاقب عفونت استرپتوکوکی به موقع تشخیص و با انجام برخی اقدامات درمانی کمکی، با فرایند پیدایش هیپرتانسیون و اختلالات شیمیایی از قبیل احتباس آب و سدیم در فاز حاد بیماری مقابله شود، این گروه از کودکان از پیش آگهی بسیار خوبی برخوردار خواهند بود.

ژن الاستاز دو کد کننده نوتروفیل الاستاز است. نوتروفیل الاستازیک سرین پروتئاز قوی است که در نوتروفیل ها یافت می شود و قادر به تخریب بیشتر پروتئین های بافت پیوندی می باشد. ژن الاستاز دو متشکل از 5 اگزون و 4 اینترون است. ژن الاستاز دو جایگاه ویژه ای در پاتوژنز بیماری های رده میلوئیدی و سایر بیماری ها دارد. با توجه به اینکه پلی مورفیسم های تک نوکلئوتیدی دارای کاربرد فراوان در مطالعات فارماکوژنومیک هستند. بنابراین شناخت پلی مورفیسم تک نوکلئوتیدی های جدید می تواند گامی در جهت پیشرفت این علم باشد.
خون محیطی از افراد سالم گرفته شد. سلول های چند هسته ای از خون تازه جدا شدند و RNA توسط روش استاندارد استخراج گردید. بیان ژن الاستاز توسط روش RT-PCR و بکارگیری ده پرایمر اختصاصی مورد ارزیابی قرار گرفت. سکانس هر یک از اگزون ها توسط روش capillary sequencing شناسایی شد.
در این بررسی پلی مورفیسم تک نوکلئوتیدی جدیدی در اگزون 2 این ژن در کدن 44 یافت شد. در این پلی مورفیسم تک نوکلئوتیدی، G به A تبدیل شده اما هیچ تغییری در سکانس آمینواسیدی دیده نشد. سکانس کدن 44 در نیمی از افراد نرمال مورد بررسی GCG است که مشابه سکانس بانک اطلاعات ژنی NCBI است و در نیمی دیگر GCG به GCA تغییر یافته است.
با توجه به شناسایی پلی مورفیسم تک نوکلئوتیدی خاص در افراد ایرانی می توان ارتباط آنها را با بیماری ها و پاسخ به درمان مورد ارزیابی قرار داد تا بتوان به بیماران تحت درمان کمک نمود.

عفونت ادراری از شایعترین عفونت های باکتریال کودکان است که ممکن است علایم و نشانه های مشخصی غیر از تب در آنها دیده نشود. یکی از اهداف مهم، تشخیص به موقع و درمان سریعتر افراد، پی گیری بیماران مبتلا به منظور جلوگیری از ایجاد اسکار در کلیه ها می باشد. این مطالعه به منظور بررسی فاصله زمانی بین شروع علایم و آغاز درمان عفونت ادراری و ارتباط آن با ایجاد اسکار در کلیه ها انجام شد.
یک مطالعه تحلیلی به روش کوهورت تاریخی در 120 بیمار انجام شد. بیماران به دو گروه 60 نفری تقسیم شدند. در گروه اول درمان به موقع و در گروه دوم، درمان با تاخیر انجام شده بود. همه بیماران بدو تشخیص عفونت ادراری و سپس شش ماه بعد اسکن DMSA شده بودند. میزان بروز اسکار در کلیه در این دو گروه با هم مقایسه شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS آنالیز شدند.
از 120 کودک مبتلا به عفونت ادراری 75% دختر و 25% پسر بودند. رابطه معنی داری بین ایجاد اسکار با سطح سواد پدر و مادر و جنسیت کودکان مبتلا بدست نیامد. مطالعه میانگین تاخیر بین شروع علایم تا آغاز درمان 4.8 روز بود کمترین زمان تاخیر درمان یک روز و بیشترین زمان 21 روز بود. تاخیر درمان و ایجاد اسکار در کلیه ارتباط معنی دار آماری داشتند (RR=3, CI=1.4-6.5). با تاخیر درمان بیش از 6 روز احتمال ایجاد اسکار کلیوی 2 برابر گردیده بود (RR=2.1, CI=1.1-4.6).
با توجه به افزایش ریسک ابتلا به اسکار کلیه در کودکان مبتلا به عفونت ادراری در موارد تاخیر درمان، توصیه می شود اقدامات تشخیصی در کودکان مشکوک به عفونت ادراری هرچه سریعتر انجام شده و درمان مناسب و به موقع برای جلوگیری از آسیب های کلیه صورت گیرد.

ترومبوسیتوپنی شایعترین اختلال خونریزی دهنده دوره نوزادی است. ولی ماکروترومبوسیتوپنی یک اختلال خونریزی دهنده نادر است. که در این مقاله به معرفی یک مورد آن پرداخته می شود.
معرفی بیمار: بیمار مورد مطالعه در دوره نوزادی با خونریزی از مخاط ها (بینی و دستگاه گوارش) و ترومبوسیتوپنی شدید مراجعه نمود. تعداد پلاکت مادر در حد نرمال بود اما ترومبوسیتوپنی شدید در پدر، عمو و عمه های بیمار وجود داشت که همگی با تشخیص ترومبوسیتوپنی پورپوریک ایدیوپاتیک ابتدا درمان دارویی و سپس اسپلنکتومی برای پدر و عمه ها انجام شده بود بر اساس یافته های بدست آمده برای بیمار و خانواده وی ترومبوسیتوپنی مادرزادی از نوع ماکروترمبوسیتوپنی اتوزومال غالب مطرح شد.
افتراق ترومبو سیتوپنی مادرزادی از موارد اکتسابی از این نظر اهمیت دارد که از انجام درمان های غیر ضروری و گاهی خطرناک برای آنها اجتناب شود گروهی از بیماران مبتلا به ترومبوسیتوپنی مادرزادی با انجام پیوند مغز استخوان بهبود می یابند اما اکثر آنها نیاز به اقدام خاصی ندارند.

سندرم کوشینگوئید در اثر تجویز طولانی مدت ACTH، هیدروکورتیزون و آنالوگ های آن ایجاد می شود که از نظر کلینیکی کاملا شبیه سندرم کوشینگ آندوژن است. به طور معمول این سندرم با مصرف خوراکی یا تزریقی استروئیدها دیده می شود. این گزارش در مورد یک شیرخوار مبتلا به سندرم کوشینگوئید در اثر مصرف موضعی کرم های استروئید، جهت درمان سوختگی پا (ناحیه کهنه) می باشد.
معرفی بیمار: شیرخوار 4.5 ماهه ای بود که به علت چاقی تنه ای و پرمویی و فشارخون بالا به درمانگاه کودکان ارجاع شد در معاینه صورت گرد، بوفالوهام، شکم بزرگ و چاقی تنه ای و پرمویی صورت و تنه داشت. آتروفی شدید پوست ناحیه باسن و پرینه مشهود بود. فشارخون سیستولیک کودک 95 تا 100 بود که برای سن و جنس روی منحنی صدک 90 قرار می گرفت. مادر بیمار سابقه مصرف داروی موضعی کلوبتازول را برای شیرخوار ذکر می کرد ولی سابقه مصرف هیچ داروی تزریقی یا خوراکی کورتیکواستروئیدی را نداشت. در بررسی آزمایشگاهی کورتیزول و ACTH سرم خیلی پایین در حد غیر قابل اندازه گیری گزارش شد. بعد از قطع دارو به تدریج عوارض ایجاد شده برطرف شده و حدود 5 ماه بعد در 9 ماهگی کودک از نظر وزن، قد، فشارخون و پرمویی بهبودی کامل را نشان می داد.
کورتیکواستروئید موضعی می تواند تحت شرایطی جذب بالا داشته باشد و باعث عوارض سیستمیک مثل نارسایی آدرنال و سندرم کوشینگوئید شود.

پورپورای هنوخ شوئن لاین شایع ترین واسکولیت سیستمیک اطفال است که با پورپورای نان ترومبوسایتوپنیک آرتریت، تظاهرات شکمی و کلیوی مشخص می شود. رسوب ایمونوگلوبولین با برتری IgA در عروق کوچک مخصوصا ونول های بعد از مویرگی وجود دارد. این بیماری در پسرها بیشتر دیده می شود برخی از گزارش ها عفونت ها به ویژه استرپتوکوک بتا همولیتیک گروه A را به عنوان عامل زمینه ساز پورپورای هنوخ شوئن لاین مطرح نموده اند.
در این مطالعه که به صورت گذشته نگر در بیمارستان امام رضا (ع) و قائم (عج) مشهد بین سال های 78 تا 82 انجام شد علایم بالینی و آزمایشگاهی 24 بیمار مورد بررسی قرار گرفت.
تظاهرات پوستی در 100% بیماران وجود داشت. سایر علایم شایع شامل درد شکمی، و ابتلا دستگاه گوارش 61.5% آرترالژی و آرتریت 86% موارد بود ولی درگیری کلیوی در بیماران ما وجود نداشت. هیپرلکوسیتوز، آنمی، افزایش ASO، ESR، CRP+ از علایم آزمایشگاهی بیماران ما بودند. کلیه بیماران مراجعه کننده به درمان با آسپرین یا پردنیزولون خوراکی پاسخ مناسب داده و هیچ کدام عارضه ای نداشتند.
بیماری پورپورای هنوخ شوئن لاین در این مطالعه با پیش آگهی بسیار عالی همراه بود و هیچگونه عارضه کلیوی دیده نشد.

زردی در نوزادان بسیار شایع بوده و اکثرا خود به خود بهبود پیدا می کنند تعدادی از این بیماران نیاز به درمان دارند. معمول ترین روش درمانی استفاده از فتوتراپی است در سالهای اخیر تغییرات زیادی در روش های استفاده از فتوتراپی برای تاثیرگذاری بیشتر داده شده است. با امکاناتی که وجود داشت این روش ها را از نظر عوارض و اثر بخشی در کاهش بیلروبین و مقایسه آنها با یکدیگر مورد مطالعه قرار دادیم.
این مطالعه در 200 نوزاد که بعلت زردی بستری بوده و فتوتراپی شدند صورت گرفت. سه روش فتوتراپی با یکدیگر از جهت کارایی و عوارض مقایسه شدند. این سه روش شامل روش استاندارد، فتوتراپی دو گانه و فتوتراپی ویژه بودند.
از 200 نوزاد 110 پسر و 90 دختر بودند. میانگین سنی آنان 6.6 روز و میانگین وزنی 2.98 کیلوگرم بود. از بین عوارض فتوتراپی کاهش وزن، دزئیدراتاسیون و تب تفاوت معنی داری در روش های مختلف نداشت. هیپوکلسمی در 13% و ترومبوسیتوپنی در 17% نوزادان، مدفوع با قوام شل در 10.5% نوزادان دیده شد. میزان کاهش بیلروبین در نوع ویژه و دوگانه به طور معنی داری بیش از نوع استاندارد بود.
فتوتراپی ویژه و فتوتراپی های متعدد تاثیری بیشتری در پایین آوردن بیلروبین نسبت به نوع استاندارد داشت و نیاز به تعویض خون را کاهش می دهد. عوارض زودرس فتوتراپی در این سه روش تفاوتی با یکدیگر نداشت.