مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران
سال شصت و پنجم شماره 3 (پیاپی 75، خرداد 1386)

نوروپاتی دیابتی یکی از عوارض شایع بیماری دیابت است که در 50% مبتلایان دیده می شود. این اختلال در بیماران دیابتی نوع I، عارضه ای دیررس و برعکس در افراد دیابتی نوع II، یک یافته زودرس می باشد. تقسیم بندی اولیه نوروپاتی دیابتی شامل نوروپاتی حسی- حرکتی و اتونوم می باشد. بیماران ممکن است فقط یک نوع و یا هر سه نوع از نوروپاتی را نشان دهند. نوروپاتی قرینه دیستال شایع ترین نوروپاتی است. نوروپاتی دیابتی می تواند به صورت اختلال حرکتی، ایسکمی قلبی پنهان، افت فشارخون وضعیتی، اختلال وازوموتور، افزایش تعریق، اختلال عملکرد مثانه و اختلالات جنسی ظهور یابد. کنترل دقیق قندخون و مراقبت روزانه پاها، کلید اصلی پیشگیری از مشکلات نوروپاتی دیابتی است.

اعتیاد به اوپیوئیدها یکی از مشکلات عمده جوامع بشری به ویژه ایران است و درمان آن از اولویت های بهداشتی جامعه به شمار می رود، مطالعه در این زمینه نیز از اهمیت ویژه ای برخوردار است. مکانیسم دقیق وابستگی به اوپیوئیدها و سندرم قطع مصرف هنوز بدرستی شناخته نشده است. به نظر می رسد که سیستم دوپامینی و همچنین هسته لوکوس سرولئوس نقش مهمی در بروز علایم جسمی ناشی از سندرم قطع مصرف دارند. مطالعه حاضر به تاثیر آگونیست و آنتاگونیست گیرنده های دوپامینرژیک D2 تجویز شده در هسته لوکوس سرولئوس بر شدت بروز علایم قطع مصرف در موش های صحرایی وابسته به مرفین پرداخته است.
برای این منظور 64 راس موش صحرایی نر در گروه های هشت تایی تقسیم گردیدند. هسته لوکوس سرولئوس به صورت دوطرفه طبق اطلس پاکسینوس با دستگاه استریوتاکس کانول گذاری شد. یک هفته پس از بهبودی، هفت گروه از حیوانات با تزریق مرفین زیر جلدی روزانه به مدت یک هفته وابسته گردیدند. در گروه کنترل سالم نرمال سالین تزریق شد. در روز هشتم ابتدا در هسته لوکوس سرولئوس نرمال سالین و یا سه دوز از آگونیست (کوئین پیرول) یا آنتاگونیست (سولپیراید) گیرنده های دوپامینی D2 و سپس جهت القای عوارض قطع مصرف نالوکسان (زیر جلدی) تزریق گردید.
امتیاز کل به عنوان شاخصی در ارزشیابی شدت عوارض قطع، با تجویز دوز 0.1 mg/site کوئین پیرول و دوزهای 30 mg/site و 15 سولپیراید کاهش یافت.
نتایج این مطالعه نشان می دهد که احتمالا سیستم دوپامینی گیرنده های D2 در هسته لوکوس سرولئوس در بروز سندرم قطع مصرف مرفین در موش های صحرایی نقش دارد.

نوشتن یک کد کامپیوتری برای محاسبه متوسط دوز جذبی غده ای در ماموگرافی برای تخمین دوز دقیق و سریع، موثر است.
در این پژوهش، با استفاده از پارامترهای محاسبه شده توسط Sobol-Wu، یک کد برای محاسبه دوز به زبان فرترن نوشته شده است. این کد کامپیوتری، دوز را برای ماموگرامهای با هدف- فیلتر Rh-Rh, Mo-Mo و Mo-Rh به ازای پارامترهای ورودی: ولتاژ، ضخامت نیم لایه اشعه X، ضخامت پستان، و کسر غده ای بافت پستان محاسبه می کند.
با اجرای کد، تغییرات متوسط دوز جذبی غده ای برای سه آرایش هدف- فیلتر و به ازای HVL=0.34 mm, d=4 cm، و g=0.5 بر حسب ولتاژ لامپ اشعه X دستگاه ماموگرام، و تغییرات آن بر حسب درصد غده ای بافت پستان به ازای HVL=0.34 mm, kV=25، و d=4 cm محاسبه شده است. همچنین تغییرات متوسط دوز جذبی غده ای بر حسب HVL اشعه X دستگاه ماموگرام به ازای d=4, kV=28، و g=0.6 گزارش شده و نتایج بدست آمده از این کد در توافق بسیار خوبی با نتایج دیگران است.
علاوه بر جامعیت، سرعت و قدرت دوز محاسبه شده و استفاده آسان کد توسط کاربر، می توان از آن برای بهینه سازی دوز تابشی در ماموگرافی استفاده کرد.

ادیومتری پاسخ های برانگیخته قشری به پیش بینی آستانه رفتاری تون های خالص 4000-500 هرتز اشاره می کند که از طریق ثبت پتانسیل های دیررس شنوایی N1-P2 صورت می گیرد. دقت تخمین آستانه رفتاری افراد هوشیار در این روش با بالا رفتن میزان کاهش شنوایی حسی عصبی افزایش می یابد. مطالعات منتشر شده اندکی وجود دارد که به بررسی روش نامبرده در برآورد آستانه شنوایی طبیعی پرداخته است. این تحقیق با هدف بررسی بیشتر دقت پیش بینی آستانه شنوایی در افرادی که افت شنوایی ندارند، انجام شد.
آستانه شنوایی 40 مرد 25-18 ساله (40 گوش) در سطح 20 دسی بل HL در فرکانس های 4000-500 هرتز مورد غربالگری قرار گرفت. سپس با ثبت مجموعه N1-P2 یک گوش در فرکانس های 4000-500 هرتز آستانه CERA پاسخ های برانگیخته قشر شنوایی برای تون برست های 10-30-10 (burst) میلی ثانیه در حالت هوشیاری تعیین شد. پس از تعیین آستانه CERA رفتاری تون های خالص توسط آزمایشگر دوم بدست آورده شد.
این مطالعه نشان داد که در 95% موارد آستانه CERA در محدوده 15-0 دسی بل SL آستانه رفتاری تون خالص قرار دارد. در 5% دیگر تفاوت آستانه CERA با آستانه شنوایی واقعی 25-20 دسی بل است. میانگین آستانه (± SD) CERA برای تون برست های 2, 1, 0.5 و 4 کیلو هرتز به ترتیب 11.2±4.1, 10.8±6.5, 10.9±5.8, 12.6±4.5 دسی بل بالاتر از آستانه شنوایی رفتاری محرک های تون خالص در این فرکانس ها قرار داشت.
به طور متوسط، CERA از دقت نسبتا خوبی برای پیش بینی آستانه شنوایی بهنجار برخوردار است به طوری که با دقت برآورد آستانه شنوایی رفتاری در تحقیقات افراد با کاهش شنوایی، قابل قیاس می باشد.

درماتیت حاد رادیاسیون یکی از عوارض شایع پرتو درمانی در بسیاری از سرطانها، از جمله سرطان پستان می باشد. علیرغم شیوع بالای درماتیت حاد رادیاسیون، مطالعات اندکی برای پیشگیری از این عارضه با درمان های موضعی انجام گرفته است. علیرغم ارزش کورتیکواستروییدهای موضعی، بعلت نگرانی از عوارض، معمولا از آنها در کار بالینی استفاده نمی شود. این کارآزمایی برای یافتن درمان جدیدی با تاثیری مشابه کورتیکواستروییدها و بدون عوارض جانبی آنها انجام شد.
در این کارآزمایی بیماران 73-30 ساله با تشخیص سرطان پستان که پرتودرمانی پستان برای آنها در نظر گرفته شده بود، وارد طرح شدند. دوز دریافتی در بیماران با جراحی رادیکال مودیفیه 50 گری در پنج هفته و در بیماران با جراحی کنسرواتیو 60 گری در شش هفته در فراکشنهای 200 سانتی گری بود. در مجموع 60 بیمار بطور تصادفی به دو گروه بتامتازون (30) و کالاندولا (30) تقیسم شدند. به یک گروه پماد بتامتازون و به گروه دیگر پماد کالاندولا تجویز شد. بیماران دارو را از روز اول شروع درمان تا یکماه پس از خاتمه درمان روزانه دو بار در محل پرتودرمانی استفاده کردند. ویزیت بیماران بطور هفتگی و نیز یکماه پس از خاتمه درمان انجام شد و یافته ها در پرسشنامه ثبت گردید.
میانگین زمانی بروز درماتیت در دو گروه بتامتازون و کالاندولا به ترتیب 3.7 و 3.87 (هفته) بود. حداکثر شدت درماتیت در طول درمان در گروه بتامتازون گرید صفر %6.7، یک %73.3، دو %16.7، سه 0% و چهار %3.3 و در گروه کالاندولا به ترتیب گرید صفر %13.3، یک 67%، دو %16.7، سه 0% و چهار %3.3 بود (P<0.762) که اختلاف آماری معنی داری نداشت. میزان بروز سمپتوم هایی مانند خارش، سوزش و درد هم در دو گروه اختلاف آماری معنی داری نداشت.
پماد کالاندولا در کاهش شدت درماتیت حاد رادیاسیون دارای تاثیری معادل بتامتازون است و در عین حال عوارض دراز مدت کورتیکواستروییدها را ندارد.

آنژیوپلاستی عروق کرونر در ضایعه محل دو شاخه شدن در مقایسه با غالب ضایعات دیگر کرونر با موفقیت پایین تر و عوارض بیشتری همراه است. این مطالعه به منظور بررسی میزان عوارض زودرس به دنبال آنژیوپلاستی و شناخت عوامل پیشگویی کننده انسداد شاخه های جانبی ماژور (بزرگتر از یک میلی متر) به دنبال آنژیوپلاستی در این ضایعات صورت گرفته است.
در این مطالعه 104 بیمار مراجعه کننده پیاپی با ضایعه در محل دو شاخه شدن که در آنها آنژیوپلاستی انجام شد مورد ارزیابی قرار گرفتند. شاخه های جانبی بر اساس مرفولوژی و قطر تقسیم شدند.
در 41 بیمار Side Branch Compromise (SBC) (%39.4) ایجاد شد. در صورت وجود تنگی ostial بیشتر از 50% در شاخه جانبی که از نزدیکی شاخه اصلی جدا می شد احتمال بروز SBC نسبت به بیماران بدون ضایعه فوق به طور معنی دار بیشتر بود (P=0.012) و نیز در صورت تنگی بیش از 80 درصد در شاخه اصلی، احتمال بروز SBC بیشتر بود (P=0.020). در حالی که طول ضایعه، سن، جنس، خصوصیات بالینی و نیز کسر خروجی Ejection Fraction (EF) با بروز SBC ارتباط معنی دار نداشت. در موارد ایجاد SBC درد قفسه سینه در %34.1 ایجاد شد. در سه بیمار Non-Q Wave Myocardial Infarction (%2.9) اتفاق افتاد که هر سه به دنبال پیدایش SBC بود و میزان بروز Non-Q Wave Myocardial Infarction به دنبال %7.3 SBC بود.
این یافته ها نشان می دهد که در آنژیوپلاستی ضایعات محل دو شاخه شدن با وجود شاخه های جانبی با تنگی Ostial بیش از 50% و نیز تنگی شاخه اصلی بیش از %80، احتمال SBC افزایش می یابد.

در این مطالعه نتایج عمل فونتان به روش بدون استفاده از ماشین قلب و ریه مصنوعی (off pump) مورد بررسی قرار گرفته و به مقایسه عوارض و نتایج این روش با روش "on pump" پرداخته ایم.
در طی سه سال (1380-83) تعداد 41 بیمار در سنین مختلف که با این روش تحت عمل جراحی فونتان با کاندوئی خارج قلبی قرار گرفتند بررسی شدند. اطلاعات از ICU sheet و پرونده بیماران و سپس طی ویزیت های سرپایی جمع آوری شدند. در اتاق عمل بعد از بیهوشی و اقدامات اولیه استرنوتومی مدیان انجام شده و با برقراری دو شنت موقت آناستوموز SVC به RPA و سپس آناستوموزهای کاندوئی خارجی قلبی به شریان پولمونر و IVC انجام می شد. فنستریشن در تقریبا همه بیماران انجام شد. در صورت وجود شنت کار گذاشته شده قبلی در این مرحله شنت بسته می شد.
در %24.4 بیماران ما عمل فونتان به عمل اولین عمل تسکینی انجام شد و در سایر موارد بیماران قبلا یک یا دو مرحله تسکینی در گذشته داشته بودند. در شش مورد (%14.6) ماشین قلب و ریه استفاده شد که در حدود 50% این موارد استفاده از ماشین قلب و ریه قابل انتظار و یا لازم بود. هیچ بیماری بعد از عمل فونتان نیازمند عمل مجدد به علت خونریزی نشد. پلورال افوزیون مداوم در دو مورد مشاهده گردید. مرگ و میر بیمارستانی %9.8 بود و در طی مدت پیگیری 24-2 ماه دو بیمار در کلاس عملکردی NYHAII و سایر بیماران در کلاس یک بودند.
این مطالعه نشان داد که این روش را می توان به صورت بی خطر و با نتایجی حداقل در حد روش سنتی و در مواردی بهتر از روش سنتی به کار برد.

کرنیکتروس یک سندرم عصبی قابل پیشگیری با عوارض نامطلوب است که به علت رسوب بیلی روبین غیرمستقیم در بخش هایی از مغز ایجاد می شود. هدف اصلی در این مطالعه بررسی عوامل موثر در ایجاد کرنیکتروس در نوزادان ایکتریک مراجعه کننده به مرکز طبی کودکان بوده است.
این پژوهش گذشته نگر با روش نمونه گیری سرشماری طی دوازده ماه 312 نوزاد ایکتریک که در بخش نوزادان جهت درمان ایکتر بستری شدند انجام شد. این نوزادان از نظر سن، سطح بیلی روبین سرم، وزن زمان تولد، جنس، سن حاملگی، زمان ترخیص از زایشگاه و فاکتورهای خطر مندرج در پرسشنامه مورد بررسی قرار گرفتند. داده ها با روش آماری Chi-Square مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
25 بیمار از 305 نوزاد ایکتریک بستری شده در بخش نوزادان به عنوان کرنیکتروس حاد تشخیص داده شدند. تاثیر سن حاملگی، جنسیت، سطح بیلی روبین توتال سرم، زمان ترخیص از زایشگاه، عوامل خطرساز (اسیدوز، پره ماچوریتی، همولیز، هیپوگلیسمی، سپسیس، دیسترس تنفسی)، وزن زمان تولد، ناسازگاری های گروه های خونی و کمبود G6PD بر روی کرنیکتروس به تفکیک مورد بررسی قرار گرفت که موارد معنی دار به شرح زیر است: میانگین سطح بیلی روبین توتال در مبتلایان به کرنیکتروس 32 mg/dl و در سایر نوزادان ایکتریک 20 mg/dl بوده که این اختلاف معنی دار است (P=0.001). بروز کرنیکتروس در نوزادان پر خطر به طور معنی داری از نوزادان کم خطر بیشتر بوده است (P<0.001). نوزادان کمتر از 2500 گرم به طور معنی داری از نوزادان دارای وزن زمان تولد بیشتر از 2500 گرم دچار کرنیکتروس شدند (P=0.04).
نوزادان پر خطر به درمان زود هنگام و موثر هیپربیلی روبینمی برای جلوگیری از بروز کرنیکتروس در سطوح کمتر بیلی روبین نسبت به نوزادان کم خطر نیازمندند.

همراهی پاپ اسمیر Atypical Glandular Cell (AGC) با یافته های جدی پاتولوژیک، به میزان %30-50 می باشد. هدف این مطالعه بررسی و ارتباط پاپ اسمیر (AGC) و یافته های مهم پاتولوژیک پس از انجام اقدامات تشخیصی می باشد.
در یک مطالعه آینده نگر طی سال های 84-1381، از میان 26893 پاپ اسمیر 122 مورد (%0.45) پاپ اسمیر AGC ارجاعی به کلینیک کولپوسکوپی، اقدامات تشخیصی کولپوسکوپی و بیوپسی، کورتاژ اندوسرویکس، نمونه برداری آندومتر و نهایتا کونیزاسیون سرویکس انجام شد. در بررسی نمونه های ارسالی به یک پاتولوژیست، هر نوع ضایعه نئوپلازیک (مساوی یا بالاتر از (CINI "با اهمیت" (significant) تلقی شد.
از میان 122 پاپ اسمیر AGC تعداد 41 بیمار، انجام بررسی های تشخیصی را پذیرفته و در مطالعه وارد شدند. میانگین سنی خانمها 46.92±11.48 سال (23-80 سال) بود. شیوع یافته های پاتولوژیک مهم (%31.7) 13.41 بود که شامل چهار مورد High Grade Squamous Intraepithelial Lesion (HSIL) (%9.7) سه مورد Low grade SIL (LSIL) (%7.3)، دو مورد (%4.8) هیپرپلازی اندومتر، یک مورد (%2.4) آدنو کارسینوم اندومتر، یک مورد (%2.4) آدنوکارسینوم سرویکس، یک مورد (%2.4) کارسینوم سلول سنگفرشی سرویکس و یک مورد (%2.4) تومور پاپیلری سروز تخمدان بود. تفاوت معنی داری بین ضایعات گلاندولار و اسکواموس در زنان یائسه و غیر یائسه یافت نشد.
پاپ اسمیر AGC در یک سوم موارد با یافته های "مهم" پاتولوژیک همراه است. لذا انجام اقدامات تشخیصی کولپوسکوپی، کورتاژ اندوسرویکس و بیوپسی آندومتر ضروری به نظر می رسد.

هیپوتیروئیدی به عنوان یک عارضه کاملا شناخته شده پس از درمان کانسر حنجره و بویژه در بیمارانی که تحت درمان لارنژکتومی قرار می گیرند مطرح است. در مطالعه حاضر فراوانی هیپوتیروئیدی در بیماران کانسر حنجره درمان شده به روش توتال لارنژکتومی را بررسی نموده ایم.
در قالب یک مطالعه مقطعی، 31 بیمار با تشخیص کانسر سلول سنگفرشی حنجره (با میانگین سنی 53.6 سال) که 14 نفر از آنان تنها با جراحی و 17 نفر آنها با جراحی به همراه رادیوتراپی درمان شده بودند را با ارزیابی T4 و T3 آزاد و TSH و نیز آنتی بادی ضد تیروئیدی، هم پیش از عمل و هم در فواصل روز اول، ماه اول و ششم پس از عمل بررسی نموده ایم.
کلیه بیماران در پیش از عمل جراحی عملکرد تیروئیدی نرمال داشتند و پس از شش ماه، فراوانی تجمعی هیپوتیروئیدی پنج نفر (%16.1) بود که از این میان سه بیمار (%9.6) هیپوتیروئیدی ساب کلینیکال (TSH بالا در کنار T4 آزاد نرمال) و دو بیمار (%6.5) هیپوتیروئیدی بالینی (سمپتوماتیک) داشتند. رادیوتراپی و دیسکسیون گردنی بطور معنی داری در ارتباط با انسیدانس افزایش یافته هیپوتیروئیدی بود.
این مطالعه نشان می دهد که هیپوتیروئیدی در بخش قابل توجهی از بیماران کانسر حنجره به دنبال جراحی روی داده که این یافته ضرورت انجام مطالعات و ارزیابی های عملکرد تیروئیدی را بصورت روتین در جریان پیگیری بیماران کانسر حنجره، به ویژه در مواردی که رادیوتراپی و دیسکسیون گردنی جزیی از روند درمانی باشد مورد تاکید قرار می دهد.

در کشورهای در حال توسعه کمبود ریبوفلاوین در زنان و کودکان شیوع بالایی دارد و کمبود آن در بسیاری موارد همراه با کمبود دیگر ویتامین های محلول در آب است. هدف از این مطالعه تعیین شیوع کمبود ریبوفلاوین در دانش آموزان دبستانی روستاهای استان کرمان و رابطه آن با میزان ریبوفلاوین پروتئین و انرژی دریافتی بود.
در این بررسی مقطعی با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای طبقه ای خوشه ای327 دانش آموز از روستاهای استان کرمان انتخاب شدند. برای هر دانش آموز پرسشنامه 24 یادآمد خوراک تکمیل گردید و سپس از هر کودک پنج میلی متر خون وریدی گرفته شد و با اندازه گیری ضریب فعالیت آنزیم گلوتاتیون ردوکتاز گویچه های سرخ (EGR) وضعیت ریبوفلاوین دانش آموزان ارزیابی گردید. برای تعیین وضعیت مواد مغذی دریافتی دانش آموزان از نرم افزار FIAS برای تعیین وابستگی و همبستگی از آزمونهای کای دو تست دقیق فیشر و ضریب همبستگی پیرسون برای تعیین اختلاف میانگین EGR بین طبقه بندی متغیرهای مستقل از آزمون Student t –test استفاده شد.
نتایج حاصل از این بررسی نشان داد که پسران و دختران و در مجموع به ترتیب %43.6, %39.7 و 130) %41.8 نفر) کمبود حاشیه ای و %33.4, %37.7 و 110) %35.4 نفر) کمبود ریبوفلاوین داشتند. ارزیابی رژیم غذایی دانش آموزان نشان داد که %70.1 از پسران، %63.7 دختران و در مجموع %67.2 دانش آموزان به میزان کافی ریبوفلاوین دریافت می کردند. دریافت پروتئین در %79.9 پسران، %72.5 دختران و در مجموع %76.6 به میزان کافی بود در حالیکه تنها %24.5 پسران، %19.3 دختران و در مجموع 22% دانش آموزان به اندازه کافی انرژی دریافت می کردند.
بطور کلی این مطالعه نشان داد که کمبود ریبوفلاوین یکی از مشکلات عمده تغذیه ای دانش آموزان روستاهای استان کرمان است و میزان دریافت پروتئین یکی از عوامل موثر بر وضعیت ریبوفلاوین این دانش آموزان می باشد.

تعداد سالمندان در جوامع مختلف و از جمله ایران رو به افزایش است. بیماری های قلبی- عروقی و دیابت از جمله اولین عوامل مرگ و میر و ناتوانی در جامعه و به ویژه در سالمندان بوده و هزینه سنگین اقتصادی برای درمان و نگهداری افراد سالمند، به اطرافیان سالمند تحمیل می کند. ارتباط وضع تغذیه با بیماری ها به خوبی روشن شده و در این بررسی اثر هر دو جنبه سوء تغذیه (لاغری و چاقی) بر ابتلای به بیماری های قلبی- عروقی و دیابت سالمندان تعیین شده است. مشابه چنین کاری قبلا در کشور انجام نگردیده بود.
این مطالعه مقطعی در سال 1383 در اصفهان بر روی 731) 1694 مرد و 963 زن) سالمند (60 ساله و بزرگتر) انجام شد. شرکت کنندگان با مراجعه به منازل در سطح شهر بطور تصادفی از بین سالمندان شهر انتخاب شده و وزن و قد آنها اندازه گیری شد و ابتلا به بیماری ها مورد سوال قرار گرفت.
%4.7 افراد مورد بررسی لاغر (دارای نمایه توده بدن یا BMI کمتر از 19 کیلوگرم بر مترمربع) بوده و %61.2 آنها نیز دارای اضافه وزن (BMI>25kg.m2) بودند. زنان احتمال بیشتری برای اضافه وزن داشته و تماشای طولانی مدت تلویزیون نیز احتمال افزایش وزن را در سالمندان می افزود. احتمال ابتلا به دیابت و بیماری های قلبی- عروقی در افراد دارای اضافه وزن بطور معنی داری بیشتر بود؛ برعکس، افراد لاغر احتمال کمتری برای ابتلا به این دو بیماری داشتند.
این مطالعه ضمن تاکید بر شیوع بالای اضافه وزن در سالمندان ایرانی، اهمیت رسیدگی به وضع تغذیه آنان در جهت کاهش ابتلا به بیماری هایی از قبیل دیابت و قلبی- عروقی را مورد تاکید قرار می دهد.

نظریات معدودی اعلام داشته اند که هلیکوباکترپیلوری می تواند با مکانیسم های ناشناخته، موجب ناباروری شود. دخالت هلیکوباکترپیلوری در زنان ممکن است نتیجه انتقال مستقیم باکتری به واژن یا واکنش آنتی بادی صادره با بافت های دستگاه تناسلی باشد.
در مطالعه توصیفی حاضر تیتر آنتی بادی ضد هلیکوباکتر از 180 زن شامل 90 زن نازا و 90 زن بارور (شاهد) به روش الیزا اندازه گیری و ثبت گردید.
65% نمونه ها دارای تیتر مثبت IgG بودند که %63.3 مربوط به زنان بارور و %66.7 زنان نابارور بوده است. بیشترین تیتر آنتی بادی در محدوده سنی 34-25 سال و کمترین آن در 42-35 سال بوده است. بیشترین میزان شیوع عفونت هلیکوباکتر با مدت زمان ازدواج در هر دو گروه بالای پنج سال مشاهده شد. بیشترین تیتر آنتی بادی در گروه نازا با فاکتور لوله فالوپ و کمترین تیتر، با علل نازایی پلی سیستیک تخمدان بود.
نتایج نشان می دهد که شیوع تیتر آنتی بادی ضد هلیکوباکتر در افراد نازا بیشتر از افراد شاهد بوده اما این تفاوت معنی دار نبوده است (P=0.6). بنابراین می توان نتیجه گیری نمود که احتمالا عفونت هلیکوباکتر پیلوری در نازایی آنها دخیل باشد. بعلاوه از آنجا که میزان تیتر آنتی بادی در افراد نازا با فاکتور لوله ای بطور معنی دار بیشتر بوده است (P=0.05). پس احتمال دارد هلیکوباکتر پیلوری موجب التهاب سیستم پلویک شده و شاید در ناباروری زن نقش داشته است.

استافیلوکوک اورئوس یکی از عوامل اصلی عفونت های بیمارستانی و از علل مهم مرگ و میر و ناتوانی بیماران است. جمع آوری اطلاعات در مورد وضعیت کلونیزاسیون و مقاومت دارویی این ارگانیسم اقدامی موثر در جهت پیشگیری از عفونت های بیمارستانی محسوب می شود. هدف از انجام این مطالعه، تعیین میزان شیوع ناقلین نازوفارنکس استافیلوکوک اورئوس مقاوم به متی سیلین و مقاوم به وانکومایسین در بخش های جراحی و همودیالیز بیمارستان امیراعلم می باشد.
این تحقیق در قالب یک مطالعه مقطعی توصیفی بر روی مجموع 106 بیمار و پرسنل پرستاری بخش های همودیالیز و جراحی بیمارستان امیراعلم در سال 1383 انجام شد. از همه افراد واجد شرایط مطالعه با استفاده از سواب پنبه ای نمونه از ناحیه نازوفارنکس تهیه و جهت کشت و آنتی بیوگرام به آزمایشگاه بیمارستان ارسال گردید.
26 نفر (%24.5) از 106 نفر افراد مورد مطالعه ناقل استافیلوکوک اورئوس بودند که در هشت نفر (%7.5) استافیلوکوک اورئوس مقاوم به متی سیلین بود. بیشترین میزان شیوع کلونیزاسیون استافیلوکوک اورئوس در پرسنل بخش همودیالیز بود که همگی مقاوم به متی سیلین بودند. میزان شیوع در بیماران بخش همودیالیز دو برابر بیماران بخش جراحی بود. موردی از مقاومت استافیلوکوک اورئوس نسبت به وانکومایسین مشاهده نشد.
نتایج این بررسی شیوع بالای کلونیزاسیون استافیلوکوک اورئوس مقاوم به متی سیلین را در نازوفارنکس پرسنل و بیماران بخش همودیالیز نشان داد. از این رو لازم است اقداماتی در جهت کنترل و کاهش میزان کلونیزاسیون و توقف روند افزایش مقاومت آنتی بیوتیکی در بیمارستان صورت گیرد.

بیماری کروتزفلد ژاکوب یک بیماری نادر است که با افت سریع منتال و پرش های میوکلونیک مشخص می شود. تشخیص بر اساس علایم بالینی، سیر بیماری، الکتروانسفالوگرافی و MRI مغزی داده می شود و با بیوپسی مغزی تایید می گردد.
معرفی بیمار: خانم 56 ساله با اختلال منتال پیشرونده و پرش های میوکلونیک و در نهایت فوت که سابقه چندین بار حجامت (غیر استریل) داشته است.
در هر بیمار با اختلال منتال پیشرونده و پرش های میوکلونیک، باید این بیماری به احتمال زیاد مطرح شود. حجامت غیر استریل به عنوان عامل ایجاد کننده مورد شک است.