مجله پزشکی بالینی ابن سینا
سال چهاردهم شماره 3 (پیاپی 45، پاییز 1386)

مطالعات متعددی براثبات وعلیه ارتباط میزان پروتئین واکنشگر) C h.s.CRP) High Sensitive C Reactive Protein با پیش آگهی بیماران با سندرم حاد کرونری وجود دارد، هدف از انجام این مطالعه تعیین ارتباط بین میزان پروتئین واکنشگر C با پیش آگهی وحوادث قلبی عروقی داخل بیمارستانی در بیمارانی است که با آنژین ناپایدار در بیمارستان بستری گردیده اند.
این مطالعه بصورت توصیفی تحلیلی از شهریور ماه 83 لغایت بهمن ماه 84 در مرکزآموزشی درمانی شهیددکتربهشتی کرمانشاه صورت گرفته است. دراین مطالعه 250 بیمار با آنژین ناپایدار مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران با علائم انفارکتوس با و بدون صعود قطعه ST، باسابقه عفونت اخیر وتروما وسطح سرمی پروتئین واکنشگر C بیشتر از 10 میلی گرم در لیتر ازمطالعه حذف شدند. 24 ساعت پس ازبستری، سطح سرمی پروتئین واکنشگر C اندازه گیری شد. بیماران به دو گروه تقسیم شدند، گروه اول بیمارانی که سطح سرمی پروتئین واکنشگرC زیر3 میلی گرم در لیترداشتند وگروه دوم بیمارانی که میزان پروتئین واکنشگر C آنها بین10-3میلی گرم در لیتر بود. تمام این بیماران در طول بستری از نظر تنگی نفس، میزان عود درد قفسه صدری، نیاز به بستری در CCU، انفارکتوس میوکارد ومرگ ومیر مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج حاصله با آزمونهایc2 و t-test مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت.
از مجموع 250 بیمار105نفر مرد(42%) و145 نفر زن (58%) بودند. میانگین سنی این افراد درگروه اول 8/10±2/57 سال و در گروه دوم 5/11±58 سال بود. میران انفارکتوس میوکارد، میزان عود درد قفسه صدری و نیاز به بستری درCCU در گروه اول بصورت معنی داری از نظر آماری کمتر از گروه دوم بود.)001/0P<)نتیجه نهائی: باتوجه به رابطه معنی داربین وقوع انفارکتوس میوکاردو میزان عود درد قفسه صدری ومیزان بستری در CCU بامیزان کمی پروتئین واکنشگر C میتوان ازاین مارکر بیوشیمیایی برای مشخص کردن بیماران با آنژین ناپایدار که در ریسک بالاتری قرار دارنداستفاده نمود.این بیماران بایددر CCU بستری شوند ومورد مراقبت بیشتری قراربگیرند.

سرطان پستان متداول ترین سرطان در زنان است. بیان ژن آنتی ژن اختصاصی پروستات و آنزیم تلومراز در سرطان پستان با پیشرفت بیماری متفاوت است. هدف از این تحقیق مطالعه بیان ژن آنتی ژن اختصاصی پروستات و تلومراز در بیماران مبتلا به سرطان پستان و ارتباط آنها با گیرندهای استروئیدی است.
در این مطالعه از نوع موردی- شاهدی تعداد 50 زن مبتلا به تومورهای خوش خیم پستان به عنوان گروه کنترل و 50 زن مبتلا به سرطان پستان به عنوان گروه مورد وارد مطالعه شدند. میزان بیان mRNA آنتی ژن اختصاصی پروستات با تکنیک RT-PCR، فعالیت نسبی آنزیم تلومراز با روش TRAP Assay, پروتئین آنتی ژن اختصاصی پروستات با تکنیک کیمیو لومینسانس و میزان گیرنده های استروژنی و پروژسترونی با روش ایمنو هیستو شیمی در کلیه تومورها اندازه گیری شد. اطلاعات بدست آمده توسط نرم افزارspss و آزمون تی زوج آنالیز گردید.
با بکارگیری روش TRAP فعالیت نسبی آنزیم تلومراز در تمام نمونه های سرطانی مبتلا به سرطان پستان مثبت ارزیابی شد. تفاوت میزان فعالیت نسبی تلومراز در تمام مراحل و درجات توموری از لحاظ آماری کاملا معنی دار بود(05/0p<). تنها در نمونه های خوش خیم و بدخیم با مرحله و درجه 1 توموری mRNA آنتی ژن اختصاصی پروستات قابل تشخیص بود. تفاوت سطوح آنتی ژن اختصاصی پروستات سیتوزول تومورال بین افراد مورد و شاهد و همچنین بین کلیه مراحل و نیز درجات مختلف توموری کاملا معنی دار بود(05/0p<) وتفاوت معنی داری بین گیرنده های استروئیدی مثبت و منفی با میزان آنتی ژن اختصاصی پروستات و تلومراز در بافت های توموری مشاهده شد.
نتیجه نهائی: نتایج بدست آمده از این مطالعه نشان داد که بیان ژن آنتی ژن اختصاصی پروستات و تلومراز تحت کنترل هورمونهای استروئیدی قرار دارد و این امر می تواند در هدف درمانی مورد استفاده قرار گیرد.

تا قبل از استفاده از وسایل مولتی سگمنتال هوک فیکساسیون در جراحی کیفوز شوئرمن، استفاده از میله هارینگتون امری رایج بود. بهمین منظور این مطالعه با هدف تعیین نتایج بکارگیری هارینگتون راد در درمان کیفوز شوئرمن انجام گرفت.
در این مطالعه، عوارض و زوایای کیفوزقبل و بعد از جراحی در26بیمار مبتلا به کیفوزشوئرمن، که طی سالهای 1365 تا 1380 در بیمارستان شفا یحیائیان تهران تحت جراحی بصورت ریلیز و فیوژن قدامی وسپس هالوفمورال تراکشن و در نهایت وسیله گذاری با هار ینگتون کومپرسیون راد قرار گرفته بودند، بررسی شد. در این مطالعه توصیفی بیمارانی که مدارک آنان در بایگانی رادیولوژی موجود بود و میزان پیگیری قابل قبولی داشتند مورد ارزیابی قرار گرفتند.
هیچ موردی از عوارض جدی رویت نشد.1مورد عفونت و1 مورد شکستن راد هارینگتون رویت شد که با درمان مناسب بهبود یافته بود. میزان متوسط کیفوز قبل از جراحی 94درجه و بعد از جراحی 43 درجه بدست آمد.
نتیجه نهائی: مهمترین مشکل، عدم توانایی دربدست آوردن میزان کیفوز صحیح در بیماران بعد از جراحی بود که حتی در مواردی به زیر 35 درجه هم میرسید.

بارداری و زایمان، وقایع تکاملی مهیج و مهمی برای اکثر زنان به حساب می آید. جهت تطابق موفقیت آمیز این دو واقعه وجود سازگاری های فیزیکی بین فردی و خانوادگی ضروری است. افسردگی بعد از زایمان یک اختلال جدی است که آثار مخرب و طولانی مدتی بر روی مادر و خانواده بر جای می گذارد. مطالعه حاضر با هدف تعیین فراوانی افسردگی پس از زایمان در زنان مراجعه کننده به مراکز بهداشتی و درمانی همدان در سال 1385 انجام شد.
این پژوهش یک مطالعه توصیفی- مقطعی بود که به منظور بررسی میزان افسردگی در 8-2 هفته پس از زایمان در مراکز بهداشتی و درمانی شهر همدان صورت گرفت. حجم نمونه ها 400 نفر بود که بر اساس نمونه گیری آسان انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه استاندارد افسردگی (Beck) و روش تجزیه و تحلیل داده ها، آمار توصیفی و استنباطی بود. اطلاعات بدست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS 10 و توسط آزمون آماری c2 مورد آنالیز قرار گرفت.
یافته های مطالعه نشان داد که 68% از واحدهای مورد پژوهش بهنجار، 19% افسردگی خفیف، 4% افسردگی متوسط و 9% افسردگی شدید داشتند و همچنین بین میزان افسردگی و مشخصات فردی مانند سن، تعداد زایمان، سطح تحصیلات، شغل مادر و شغل همسر ارتباط معنی دار آماری وجود داشت(P<0.000).
نتیجه نهائی: با توجه به فراوانی 32% افسردگی در واحدهای مورد پژوهش، اشراف کامل کادر درمانی به سیر و نحوه تشخیص افسردگی پس از زایمان حائز اهمیت است و بایستی به دلائل متعدد غربالگری شوند و هر چه زودتر درمان گردند، زیرا ممکن است رنج زیادی را بر فرد تحمیل نموده و پیامدهای زیانباری برای نوزاد داشته باشد.

دیابت یک اختلال متابولیک میباشد که بدنبال کاهش در ترشح انسولین و یا مقاومت به عمل انسولین ایجاد میگردد. استرس اکسیداتیو که عبارت از عدم تعادل بین تولید رادیکالهای آزاد اکسیژن و ظرفیت دفاع آنتی اکسیدانی بدن است، به شدت با دیابت و عوارض آن در ارتباط میباشد. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر شنای منظم بر دفاع آنتی اکسیدانی در دیابت می باشد.
در این مطالعه تجربی دیابت بوسیله تزریق تک دوز استرپتوزوتوسین (mg/kg 50) در موشها ایجاد گردید. مدت ورزش و مطالعه 8 هفته بود. ورزش شنا بطور منظم بمدت 1 ساعت در روز در طول 8 هفته انجام شد 40 عدد موشهای صحرایی نر (20±200 گرم) به چهار گروه (کنترل، کنترل همراه ورزش، دیابتی بدون ورزش و دیابتی با انجام ورزش) تقسیم شدند. پس از پایان دوره ورزش، ابتدا حیوانات با تیوپنتال سدیم (mg/kg 50) بیهوش گردیده و خون از قلب آنها گرفته شد. از پلاسما و گلبولهای قرمز بدست آمده جهت اندازهگیری فعالیت آنزیم های (SOD) Superoxid Dismutase، Peroxidase Glutathione GPX))، کاتالاز و سطح Malondialdehyde MDA)) استفاده گردید. دیابت باعث کاهش معنی دار در میزان فعالیت SOD، GPX و کاتالازدر خون رتهای دیابتیک نسبت به گروه کنترل گردید. همچنین میزان MDA بعنوان شاخص پراکسیداسیون لیپیدی به طور معنی داری در گروه دیابتی ورزش نکرده نسبت به گروه کنترل افزایش داشت. میزان MDA در خون رت های دیابتی ورزش کرده در پاسخ به ورزش کاهش معنیدار و فعالیت آنزیم های SOD و کاتالاز افزایش معنی داری داشت.
نتیجه نهائی: ورزش شنا با افزایش فعالیت آنزیمهای آنتیاکسیدانی و کاهش سطح MDA و همچنین شاخص آتروژنیک در خون دارای اثرات مفید برای جلوگیری از عوارض هیپرلیپیدمیا در دیابت ملیتوس و آسیب های عروقی ایجاد شده در اثر استرس اکسیداتیو بدنبال این بیماری می باشد.

سرطانهای سلول قاعده ای Basal cell carcinomas (BCCS) شایعترین بدخیمی در انسان میباشند و اکثرا در نواحی تابش نور آفتاب دیده میشوند ولی وجود آنها در نواحی پوشیده بدن غیرمعمول میباشد. بدین ترتیب، محل ضایعه نمیتواند نخستین فاکتور در تشخیص BCCS باشد. هدف از این مطالعه ارائه اطلاعاتی در رابطه با BCCS نواحی پوشیده و غیرمعمول بدن میباشد.
این مطالعه از نوع توصیفی- مقطعی می باشد که در آن 1135 پرونده BCCS اولیه، در بخش آسیبشناسی بیمارستان امام خمینی (ره) اهواز، طی سالهای 1384-1371 که تشخیص آنها از نظر آسیبشناسی تایید شده بودند، مطالعه شد.
از مجموع 1135 مورد BCCS، 48 مورد آن (27 نفر مرد و 21 نفر زن) در نواحی پوشیده و غیرمعمول بدن بودند. میانگین سن بیماران 1/14 ± 7/52 سال و نسبت مرد به زن 2/1 بود. از 48 مورد BCCS، 27 مورد (3/56%) در تنه، 8 مورد (7/16%) در اندام فوقانی، 11 مورد (9/22%) در اندام تحتانی و 2 مورد (2/4%) در ناحیه تناسلی خارجی بودند. BCCS Solid بیشترین فرم هیستولوژیک تمامی نواحی آناتومیک بود (6/66%).
نتیجه نهائی: اگرچه از کل موارد BCCS اولیه ثبت شده، فقط 48 مورد (2/4%) آن در نواحی پوشیده و غیرمعمول بدن بود ولی میبایست وجود BCCS در این نواحی را در نظر داشت و از تمامی ضایعات مشکوک آن نمونه برداری کرد.

داروی متوتراکسات جزو داروهایی است که در شیمی درمانی تومورهای مختلف ودر درمان بیماری های التهابی کاربرد وسیعی دارد. هدف از این مطالعه تعیین نقش هورمون رشد دربافت بیضه(بویژه اسپرماتوژنز) پس ازتجویز داروی متوتراکسات و یا همراه آن درموش صحرایی می باشد.
در این مطالعه تجربی 50 سر موش صحرایی نژاد ویستار، به پنج گروه کنترل(10=n) و تحت مطالعه(40=n) تقسیم شدند. گروه تحت مطالعه اول به مدت 28 روز هورمون رشد را به میزان mg/kg3/0،گروه دوم به مدت چهارهفته و هرهفته یکبار متوتراکسات به میزان mg/kg1، تزریق داخل صفاقی و گروه سوم همزمان با متوتراکسات (هرهفته mg/kg1) هورمون رشد را نیز به میزانmg/kg3/0از روز اول تا روز 28 و گروه چهارم از روز اول تاروز 14،متوتراکسات به میزان mg/kg 1 در هر هفته و از روز 14 تا روز 28 هورمون رشدرا به میزان mg/kg3/0به صورت داخل صفاقی دریافت نمودند. به گروه کنترل سرم سالین نرمال به مدت 28 روز بصورت داخل صفاقی تزریق گردید.درروزهای 14و28 بافت بیضه به همراه اپیدیدیم جهت مطالعات جداسازی گردیدند.نتایج بدست آمده با استفاده از آزمون آماری ANOVA مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت.
این مطالعه نشان داد که داروی متوتراکسات دارای اثرات مخرب برروی بافت بیضه وفرایند اسپرماتوژنز درگروه های تحت درمان درمقایسه با گروه کنترل (P<0.05) بوده و تجویز هورمون رشد بصورت همزمان و یا بعد از اتمام پروسه درمانی میتواند اثرات ترمیمی در بافت بیضه و فرایند اسپرماتوژنز داشته باشد. به همین ترتیب این مطالعه نشان داد که تاثیر تجویز هورمون رشد بعد از اتمام پروسه درمانی با متوتراکسات تاثیر بیشتری نسبت به تجویز همزمان آن دارد.(P<0.05)نتیجه نهائی: یافته ها نشان داد که هورمون رشد دارای اثرات ترمیمی در بافت بیضه پس از درمان با متوتراکسات است، لذا تجویز آن بعد از اتمام دوره درمانی در بیماران سرطانی میتواند درکاهش میزان نا باروری ها موثر باشد.

سرطان پستان شایعترین علت سرطان در زنان می باشد حتی براساس نتایج مطالعات جدید چنین استنباط می شود که سرطان پستان در زنان اساسی ترین و مهمترین بیماری انکولوژی است. ازانواع مارکرهای بیولوژیک تومور در تعیین پیش آگهی و پیش‎بینی پاسخ بیماران به رژیم های درمانی استفاده می گردد. یکی از این مارکرها کاتپسین D می باشدکه یک پروتئازلیزوزومی آسپارتاتی است ونقش اساسی در جنبه های مختلف پیشرفت تومور بازی می کند. هدف از انجام این مطالعه تعیین فراوانی بیان کاتپسین D در سرطان پستان وارتباط آن با درگیری غدد لنفاوی زیر بغل، درجه بدخیمی و مرحله تومور می باشد.
این مطالعه به روش توصیفی مقطعی روی 75 نمونه بیماران مبتلا به سرطان پستان (83-1379) بستری در بیمارستان شهید مصطفی خمینی تهران انجام گرفت. پس از آماده سازی نمونه ها، از نمونه برش بافتی گرفته شد. یکی از برش های بافتی تومور و گره های لنفاوی با روش هماتوکسیلین و ائوزین، رنگ آمیزی گردید. لام دیگری به روش ایمونوهیستوشیمی با آنتی بادی مونو کلونال از نظر کاتپسین D بررسی شد. سپس نوع تومور، تعداد گره های لنفاوی درگیر، مرحله تومور، درجه بدخیمی تعیین گردید. تمامی لامها توسط پاتولوژیست واحد مورد بررسی قرار گرفت. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS با استفاده از آزمونهای Chi-SquareوMann-Whitney مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
میانگین سنی افراد مورد مطالعه 48/53 سال با انحراف معیار 87/12 بود. 68 درصد نمونه ها از نظر کاتپسین D مثبت بودند و7/70 درصد درگیری غدد لنفاوی داشتند. بیشتر نمونه ها یعنی 3/57 درصد در Stage II قرار داشتند و7/42 درصد در grade II بودند. بین بیان کاتپسین D و هیچ یک از متغیرهای مورد بررسی ارتباط آماری معنی داری به دست نیامد.
نتیجه نهایی: در مورد نقش کاتپسین D در تعیین پیش آگهی و بقا و یا ارتباط آن با فاکتورهایی چون درگیری غدد لنفاوی، درجه تومور ویا مرحله آن در مطالعات مختلف نظرات متفاوتی وجود دارد ولازم است مطالعات وسیعتری در این زمینه انجام شود تا بتوان بهتر در مورد نقش کاتپسین D در تعیین پیش آگهی سرطان پستان قضاوت نمود.

استافیلوکوک اورئوس مقاوم به متی سیلین یک پاتوژن عمده و مهم در ایجاد بیماری و مرگ و میر در ایران و جهان است. به دلیل شیوع روز افزون مقاومت به اغلب آنتی بیوتیک های رایج، درمان و مبارزه علیه آن بسیار مشکل شده است. بنابراین هدف این مطالعه تعیین فراوانی ژن مقاومت به متی سیلین و بررسی الگوی حساسیت ضد میکروبی سویه های مختلف استافیلوکوک می باشد.
این پژوهش توصیفی در سال 1384 بر روی 70 مورد استافیلوکوک اورئوس جداسازی شده از بیماران مراجعه کننده به مراکز درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی همدان و یک آزمایشگاه خصوصی با تکنیک واکنش زنجیره پلیمراز(PCR) صورت گرفت. در کنار آن سنجش حساسیت ضد میکروبی ایزوله ها به روش دیسک آگار دیفیوژن انجام و اطلاعات بدست آمده تجزیه و تحلیل گردیدند.
یافته های این بررسی به روش PCR نشان داد که از 70 ایزوله بدست آمده، 50 درصد سویه ها (35مورد) ژن مقاومت به متی سیلین را نشان می دهند. ولی در بررسی الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی به روش دیسک آگار دیفیوژن، فقط4/31 درصد سویه ها (22 مورد) مقاومت به متی سیلین/ اگزاسیلین را نشان می دادند. مقاومت آنتی بیوتیکی بالا در میان سویه های مقاوم به متی سیلین نسبت به آنتی بیوتیکهای دیگر نیز همانند پنی سیلین)100٪(، کلوگزاسیلین)4/91٪(، تتراسایکلین)2/74٪(، کوتریموکسازول)5/68٪(، اریترومایسین)5/68٪(و سفتازیدیم)4/51٪(مشاهده گردید. در مقابل، سویه های استافیلوکوک اورئوس حساس به متی سیلین به جز پنی سیلین (مقاومت کامل)، حساسیت ضد میکروبی بالای 80 درصد را نسبت به پانل آنتی بیوتیکی نشان می دادند.
نتیجه نهایی: نتایج این پژوهش نشان داد که بروز سویه های مقاوم به متی سیلین در مراکز درمانی همدان به سطح 50 درصد رسیده است که علاوه بر آن مقاومت چند داروئی نیز نشان می دهند.

واریکوسل یکی از علل شایع آتروفی بیضه میباشد و هدف از این مطالعه ارزیابی بیضه های آتروفیک ثانویه به واریکوسل با سونوگرافی داپلکس میباشد.
تعداد 17 بیمار با آتروفی بیضه ناشی از واریکوسل در این مطالعه تحت بررسی قرار گرفتند. تغییرات اکوژنیسیته بیضه ها و اپیدیدیم ثبت شد و با استفاده از سونوگرافی داپلر سرعت سیستولی شرائین داخل بیضه اندازهگیری شد.
اکوژنیسیته بیضه های آتروفیک هوموژن بوده و تفاوت قابل ملاحظهای با سمت نرمال مقابل نداشتند. متوسط حداکثر سرعت سیستولی در شرائین داخل بیضه در سمت آتروفیک 03/2 ±57 /5 سانتیمتر در ثانیه و در سمت نرمال 37/1 ± 49/6 سانتیمتر در ثانیه بوده و از نظر آماری اختلاف معنی داری بین دو طرف دیده نشد(05/0P>).
نتیجه نهائی: در بیضه های آتروفیک ثانویه به واریکوسل اکوژنیسیته پارانشیمال هتروژن نبوده و حداکثر سرعت سیستولی در شرائین داخل بیضه و شرائین اصلی بیضه تحت تاثیر قرار نمیگیرد.

از دست دادن سد دفاعی پوستی، سرکوب ایمنی، تعلل در ارجاع بیمار به بیمارستان، طول اقامت در بیمارستان و اقدامات عملی درمانی عواملی هستند که جملگی باعث می شوند افراد دچار سوختگی در اغلب موارد در معرض خطر به عفونت های متعدد گردند، لذا بررسی علل عفونت های باکتریال در بیماران دچار سوختگی در مرکز سوختگی اصفهان هدف این مطالعه می باشد.
این مطالعه به صورت توصیفی مقطعی و مدت اجرا یک سال در مرکز سوانح و سوختگی اصفهان از اول شهریور ماه سال1383 الی اول مهر ماه سال 1384 انجام گرفت. تعداد 106 بیمار واجد شرایط که در طی دو روز اول پس از بستری شدن در مرکز فوق فاقد علائم و نشانه های بروز عفونت بوده، طبق تعریف مرکز کنترل بیماری ها در آمریکا (CDC) وارد مطالعه گردیدند روزانه معاینه بالینی و بررسی وضعیت بیماران و مطالعه پرونده های آنان جهت یافتن علائم و نشانه های عفونتهای بیمارستانی و کسب اطلاعات مربوطه از پرسنل بیمارستان انجام گرفت. کشت سواب سطحی (Culture swab)، کشت خون در موقع تب و کشت بافت (Tissue culture) از نمونه بیوپسی زخم سوختگی و کشت ادرار در طول مدت بستری بیمار از واجدین شرایط ورود به مطالعه به عمل آمد. داده ها به وسیله نرم افزار 10 SPSS و با استفاده از آزمون مجذور کای (Chi-square)، و ضریب کاپا (Kappa coefficient) تجزیه و تحلیل شدند و مقادیر Pکمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد.
از تعداد 106 بیمار واجد شرایط در این مطالعه 91 نفر(8/85%) حداقل دچار یک نوع عفونت شدند که عفونتهای ادراری، خونی و زخم سوختگی به ترتیب 28 (4/26%)، 30 (3/28%) و 91 (8/85%) بود. در طی این بررسی کشت خون و کشت سوآب سطحی زخم نشان داد که پسودوموناس آئروژینوزا به ترتیب 4/27% و 4/54% شایعترین ارگانیسم در بین عوامل عفونی زخم سوختگی بود. همچنین کشت ادرار در این بیماران نشانگر آن است که اشریشیای کلی به عنوان ارگانیسم اصلی 4/6% ایجاد کننده عفونت ادراری بوده است.
نتیجه نهائی: بیوپسی از زخم سوختگی آن هم به صورت یک روز در میان و بررسی هیستوپاتولوژیک نمونه و بسته به شرایط کشت خون و کشت ادرار جملگی می توانند جهت شناسایی زودرس عفونت زخم سوختگی کمک مؤثری نمایند.

جهت تعیین حدود مجاز تماس شغلی گرد و غبار قابل استنشاق، تعیین درصد سیلیس آزاد گرد و غباراستنشاقی شاغلین ضرورت دارد تا براساس حدود مجاز تعیین شده، مواجهه شاغلین مورد ارزیابی قرار گیرد. هدف ازاین مطالعه تعیین انتشار سیلیس آزاد درهوای کارگاه های سنگ کوبی منطقه ازندریان همدان بود.
در این پژوهش توصیفی – تحلیلی 40 نمونه گردو غبار از کارگاه های مختلف سنگ کوبی تهیه شد که نمونه برداری از گرد و غبارقابل استنشاق بر اساس روش شماره 7500 سازمان NIOSH وبااستفاده از پمپ نمونه بردار همراه با سیکلون در ارتفاع ناحیه تنفسی و در ایستگاه های مختلف کاری فرایند سنگ کوبی صورت گرفت.تعیین مقدار گرد و غبار به روش گراویمتری وتعیین مقدار سیلیس آزاد به روش پراکنش اشعه ایکس صورت گرفت.
نتایج نشان داد در کارگاه های درجه2 میزان تراکم گرد و غبار قابل استنشاق برابر با 1.17-1.24 mg/m3 و میزان تراکم کوارتز برابر با 0.94-1.03 mg/m3 می باشد. درکارگاه های درجه 1 نیزمیزان تراکم گرد و غبار قابل استنشاق برابر با 0.81-1.07mg/m3 و میزان تراکم کوارتز برابر با 0.79 -1.05 mg/m3 می باشد. بر این اساس میزان سیلیس آزادگرد و غبار قابل استنشاق در کارگاه های تولید پودر سیلیس نوع درجه یک برابر با 5/97 % ودرکارگاه های تولید پودر سیلیس نوع درجه دو برابر با 3/81 % است که این اختلاف درصد از لحاظ آماری معنی دار می باشدPValue=0.0001)).
نتیجه نهائی: با مقایسه میانگین وزنی زمانی گرد و غبار قابل استنشاق کارگاه های سنگ کوبی مورد مطالعه با حدود تماس شغلی اختلاف معنی داری مشاهده نگردید. بر این اساس میزان تراکم گرد و غبار در کارگاه ها پایین تر از حدود مجازتماس شغلی می باشد.

بیماری گرانولوماتوز مزمن (CGD) یک بیماری ارثی با نقص در عملکرد سلولهای فاگوسیت است که بدلیل عدم توانائی این سلولها در کشتن میکروارگانیسمهای داخل سلولی دچار عفونت های چرکی متعدد ومکرر در نواحی مختلف بدن می شوند. تظاهرات بالینی و عفونتهای ناشی از این بیماری اکثرا در 2 سال اول زندگی مشاهده می شود و با تشخیص زود هنگام بیماری و پیشگیری دارویی می توان میزان عود عفونتها و مرگ و میر را کاهش داد. معرفی بیمار: بیمار اول مردی 21 ساله بود که بدنبال عفونت و آبسه های مکرر و جراحی متعدد پس از 3 سال بیماری CGD تشخیص داده شد. بیمار دوم خواهر 20 ساله وی که با لنفادنیت گردنی مراجعه و بموقع تشخیص داده شد.
نتیجه نهایی: بیماری CGD بطور نادر می تواند در سنین بلوغ وپس از آن تظاهر نمایدو بر این اساس در افراد بالغ با عفونتهای مکرر لازم است آزمایش Nitroblue tetrazolium test (NBT) جهت تشخیص بیماری انجام شود.