مجله تحقیقات نظام سلامت حکیم
سال نهم شماره 4 (پیاپی 35، زمستان 1385)

افزایش جمعیت سالمندان به خصوص در کشورهای در حال توسعه با مشکلات اقتصادی، اجتماعی و بهداشتی فراوانی همراه است. آگاهی و شناخت نیازهای واقعی این قشر آسیب پذیر، برنامه ریزان را در جهت انجام مداخلات موثر یاری خواهد نمود. این تحقیق به منظور انجام نیازسنجی در سالمندان (اکباتان) و طراحی برنامه های مداخله ای مبتنی بر بسیج جامعه در جهت ارتقای سلامت سالمندان انجام شده است.

طی یک پژوهش توصیفی نیازهای سلامت در 100 نفر مرد و 100 نفر زن سالمند با استفاده از پرسش نامه و به روش نمونه گیری تصادفی و با مشارکت مردم مورد بررسی قرار گرفت. سپس بر اساس نتایج نیازسنجی، برنامه های مداخله ای تدوین شد.

نتایج تحقیق بیانگر آن است که در منطقه مورد مطالعه 89% سالمندان باسواد هستند. از نظر سلامت جسمانی، طبق اظهار نظر آنان 92% زنان و 70% مردان مسن دچار بیماری بوده و تحت درمان می باشند. شیوع بیماری های مختلف مانند پرفشاری خون، آرتروز، پوکی استخوان و دیابت در زنان بیشتر از مردان می باشد. در بعد روانی 70% سالمندان از زندگیشان احساس رضایت می نمایند. 30% بیان می کنند که زندگی معنی خود را برای آنان از دست داده است. 5/66% از افراد نگران هستند که اتفاق بدی برای آنان نیفتد. بیش از 90% سالمندان دارای اوقات فراغت بوده و بیشتر آنان (97%) در اوقات فراغت خود تلویزیون نگاه می کنند. 67% آنها نیز دارای فعالیت ورزشی می باشند. 98 -88% افراد تحت مطالعه از رژیم غذایی حاوی گروه های اصلی غذایی استفاده می کنند و مصرف گوشت 82% و شیرینی جات 77% بوده است.

با توجه به نتایج نیازسنجی، مداخلات مناسب در ابعاد شناسایی بیماری های شایع و روش های پیشگیری از آن، بهداشت روان، ورزش، اوقات فراغت و تغذیه سالم طراحی شد.

عامل هپاتیت دلتا یک ویروس nm 36 است که جهت تکثیر به ویروس هپاتیت «ب» احتیاج دارد. عفونت با عامل دلتا می تواند همزمان با عفونت ویروس هپاتیت «ب» رخ دهد در این صورت معمولا سبب هپاتیت حاد می گردد و یا به شکل عفونت ثانویه در بیماران مبتلا به ویروس هپاتیت «ب» بروز می نماید. هدف از این مطالعه، تعیین شیوع عفونت ثانویه و یا عفونت همزمان در بیماران HBsAg مثبت است.
در این تحقیق توصیفی بر روی سرم 79 بیمار که HBsAg مثبت بودند، HDV Ag و Anti-HDV (IgM) با روش آنزیم ایم و نواسی بررسی گردید. آنزیم های کبدی، SGOT و SGPT اندازه گیری شدند. بر روی نمونه های Anti- HDV IgM مثبت Anti-HBc IgM انجام شد و شیوع عفونت ثانویه با HDV در مبتلایان به HBV با احتمال 90% در جامعه برآورد گردید.
آنتی ژن دلتا در هیچ یک از نمونه ها مثبت نبود. 7 نمونه از 79 نمونه (8/8%) برای تست Anti-HDV (IgM) مثبت بوده ولی هیچ یک در تست Anti-HBc IgM مثبت نبودند. آنزیم کبدی در 5 بیمار از 6 بیماری که مورد بررسی قرار گرفتند، نسبت به محدوده مرجع افزایش یافته بودند.
با توجه به اینکه در 7 نمونه ای که Anti - HDV(IgM) مثبت گزارش گردید و نشانه عفونت اخیر با ویروس هپاتیت دلتا محسوب می شد، آزمایش Anti-HBcIgM منفی بود؛ لذا یافته های سرولوژیک فوق نشانگر عفونت با عامل دلتا به شکل عفونت ثانویه در مبتلایان هپاتیت «ب» بود. در بیماران HBsAg مثبت با هرگونه افزایش در آنزیم های کبدی بررسی عفونت ثانویه با عامل هپاتیت دلتا توصیه می گردد.

انتقال خون یکی از علل مهم مرگ و میر و ابتلای بالا در حین اعمال جراحی است. مهم ترین فاکتورهایی که به دنبال انتقال خون دچار تغییر می شوند: اختلالات انعقادی، اختلالات اسیدیته خون و اکسیژناسیون بافت ها است. به طور معمول دو نوع انتقال خون وجود دارد: همولوگ (نوع رایج و متداول) و اتولوگ. ترانسفبوژن اتولوگ که در اینجا یکی از روش های آن به نام رقیق سازی خون ANH را مورد بررسی قرار داده ایم، از بسیاری جهات با همولوگ تفاوت دارد. این تفاوت ها خصوصا حین جراحی اهمیت زیاد داشته و بر پیامدهای بیماران تاثیر خواهد داشت. در این مطالعه دو نوع انتقال خون از نظر عوامل مذکور مقایسه شده است.
تعداد 60 بیمار در 2 گروه مورد بررسی قرار گرفتند. در ابتدا قبل از شروع جراحی، آزمایش های PT و PTT ABG Bleeding Time و CBC (تعداد پلاکت ها) در بیماران انجام گردید. نوع انتقال خون به صورت تصادفی انتخاب شد و در طی بیهوشی بیمار بر این اساس، انتقال خون در بیماران انجام گردید. در انتهای انتقال خون و قبل از 6 ساعت آزمایش های قبلی مجددا تکرار گردید. با استفاده از اطلاعات حاصل از ABG و CBC نسبت فشار اکسیژن شریانی به آلوئولی (یکی از بهترین فاکتورهای ارزیابی کیفیت تبادل گازها در ریه که تحت تاثیر فشار اکسیژن استنشاقی قرار نمی گیرد) تعیین گردید.
در این مطالعه کاهش هموگلوبین بعد از انجام انتقال خون در هر دو نوع انتقال خون دیده شد ولی در روش ANH این کاهش بیشتر از روش همولوگ بوده است. افزایش PTT و BT و درصد کاهش PT در گروه همولوگ بیشتر بوده است.
مقدار کاهش هموگلوبین بعد از انجام انتقال خون در هر دو نوع انتقال خون، نشان دهنده قابل جایگزین بودن انتقال خون ANH به جای همولوگ در برخی موارد است. افزایش بیشتر BT و PTT و کاهش بیشتر درصد PT در گروه همولوگ نشان دهنده تضعیف بیشتر سیستم انعقادی در روش همولوگ است.

بسیاری از کشورها برنامه های ی برای پیشگیری از خودکشی طراحی کرده اند. برنامه های پیشگیری از خودکشی، نیاز به آگاهی ما از الگوهای رفتاری این افراد قبل از اقدام به خودکشی دارد. مطالعات انجام شده بیانگر آن است بسیاری از افرادی که اقدام به خودکشی کرده اند، قبل از اقدام با پزشکان ملاقات کرده اند. بنابراین به نظر می رسد که پزشکان عمومی و متخصصین می توانند نقش مهمی در برنامه های پیشگیری از خودکشی داشته باشند. هدف این مطالعه، بررسی ملاقات با پزشکان قبل از اقدام به خودکشی در ماه قبل از اقدام به خودکشی در بیمارستان رازی رشت بود.
این پژوهش مقطعی، بر روی 206 نفر از اقدام کنندگان به خودکشی که به روش نمونه گیری ساده انتخاب شده بودند، انجام شد. مصاحبه بالینی با بیماران توسط دو تن از پزشکان عمومی آموزش دیده صورت گرفت. در موارد لزوم، آزمون آماری مجذور کای برای تحلیل داده ها استفاده شد.
94 نفر (7/45%) از اقدام کنندگان، در ماه قبل از اقدام به خودکشی با پزشکان ملاقات داشتند که 65 نفر (6/31%) با پزشکان عمومی و سایر متخصصین و 29 نفر (1/14%) با روان پزشکان ملاقات داشتند. پزشکان عمومی با 4/39%، روان پزشکان با 8/30%، متخصصین داخلی با 5/8% و متخصصین داخلی اعصاب با 5/8% بیشترین ملاقات را داشتند. ارتباط معنادار آماری بین ملاقات با پزشکان (غیر روان پزشک)، وجود بیماری مزمن (0001/0 < p)، نوع بیماری مزمن (001/0 = p) و سابقه بستری در بیمارستان غیر روان پزشکی (001/0 = p) وجود داشت. همچنین ارتباط معن ا دار آماری بین ملاقات با روان پزشکان با گروه های سنی (017/0 = p)، زمان اقدام به خودکشی سابق (0001/0 < p)، سابقه بستری در بیمارستان روان پزشکی (002/0 = p) و نوع بیماری مزمن (015/0 = p) وجود داشت.
ملاقات با پزشکان (روان پزشک- غیر روان پزشک) قبل از اقدام به خودکشی در بین افرادی که اقدام به خودکشی کرده اند، با فراوانی قابل توجهی دیده می شود که ارتباط معنا داری با برخی از متغیرهای آنها دارد. به نظر می رسد موقعیتی وجود دارد که مداخله تمام پزشکان را در برنامه های پیشگیری از خودکشی ضروری می کند. مطالعات بیشتر برای شناسایی عوامل خطر و افراد در معرض خطر برای زمانی که این بیماران برای دریافت خدمات بالینی مراجعه می کنند، لازم است.

اندازه گیری کیفیت زندگی به موضوع مهمی در نوشته های پزشکی تبدیل شده است. مقاله حاضر یک تحقیق توصیفی- تحلیلی و مقطعی است که هدف آن بررسی کیفیت زندگی و عوامل مرتبط با آن در پرستاران شاغل در بخش های روان پزشکی بیمارستان های دانشگاه های علوم پزشکی شهر تهران در سال 1382 است.
جامعه این تحقیق را کلیه پرستاران بخش های روان پزشکی6 بیمارستان دانشگاهی شهر تهران تشکیل دادند. کیفیت زندگی به وسیله پرسش نامه محقق ساز پس از تایید روایی و پایایی ابزار سنجیده شد. اطلاعات حاصل از 100 پرستار که مشخصات نمونه پژوهش را داشتند، به وسیله نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون های توصیفی و آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
کیفیت زندگی 21% پرستاران شرکت کننده در این تحقیق در حد متوسط بود. 67% از آنها کیفیت زندگی را خوب و 11% کیفیت زندگی را عالی ذکر کردند. در بررسی عوامل مرتبط با کیفیت زندگی پرستاران شاغل در بخش های روان پزشکی مشخص گردید که عواملی چون تعداد افراد مقیم با پرستاران، وضعیت مسکن، نگرش مثبت اطرافیان، ابراز امنیت شغلی، ابراز رضایت شغلی، احساس رضایت از ارتباط با همکاران، رضایت از کار در بخش روان پزشکی، احساس رضایت از ارتباط با بیماران روانی، احساس رضایت از ارتباط با مسوولان با تمامی هفت بعد کیفیت زندگی، رابطه معنا دار آماری دارند. همچنین رابطه ای بین جنسیت، تاهل، پست سازمانی، ساعات اضافه کاری و حداقل یکی از ابعاد کیفیت زندگی به دست آمد.
به نظر می رسد اطلاعات حاصل می تواند پرستاران و مدیران بیمارستان ها را جهت تمرکز بر روش های ارتقای کیفیت زندگی پرستاران و افزایش کیفیت مراقبت ارایه شده توسط آنها یاری کند.

ریسک فاکتورهای معمول مثل افزایش کلسترول، استعمال سیگار و فشارخون، تمام موارد مرگ و میر و ابتلای ناشی از بیماری های ایسکمیک قلبی را توجیه نمی کند. ریسک فاکتورهای جدید مثل هموسیستئین اخیرا به عنوان ریسک فاکتور مستقل در ابتلا به بیماری های عروق کرونر مطرح شده اند.
مطالعه حاضر به صورت یک بررسی مورد- شاهد جهت بررسی سطح هموسیستئین پلاسما در بیماران ایسکمیک قلبی زودرس با سن کمتر از 50 سال که بیماری آنها با آنژیوگرافی اثبات شده است درمقایسه با افرادی که در آنژیوگرافی، عروق کرونر سالم داشتند صورت گرفت. سطح هموسیستئین پلاسما توسط روش HPLC اندازه گیری شد.
نتایج مطالعه نشان داد که میانگین سطح هموسیستئین پس از حذف ریسک فاکتورهای اصلی تفاوت قابل توجهی در دو گروه داشت (003/0 = p) ولی جنس به عنوان یک ریسک فاکتور غیراصلی در سطح هموسیستئین موثر بوده و پس از یکسان سازی گروه ها بر اساس جنس، میانگین سطح هموسیستئین در گروه مطالعه نسبت به کنترل، تفاوت قابل توجه آماری نداشت. اگرچه میانگین هموسیستیئن در تمام گروه های مطالعه از گروه کنترل بالاتر بود ولی به لحاظ واریانس زیاد یافته ها در گروه مطالعه، اختلاف میانگین تفاوت قابل توجه آماری نداشت.
این مطالعه نشان داد که افزایش سطح هموسیستئین، صرف نظر از سایر ریسک فاکتورها، یک عامل خطر جهت ابتلا به بیماری عروق کرونر در افراد کمتر از 50 سال است. بالا بودن سطح هموسیستئین در گروه های مورد نسبت به شاهد پس از یکسان سازی بر اساس جنس اگر چه به لحاظ آماری قابل توجه نمی باشد ولی بر اساس مطالعات انجام شده دارای اهمیت بالینی بوده و نشان دهنده خطر بیشتر جهت ابتلا به بیماری های ایسکمیک قلبی می باشد. پیشنهاد می گردد سطح هموسیستئین در همه بیماران با سن کمتر از 50 سال و بدون ریسک فاکتور اصلی اندازه گیری شود.

هر چند رترکتورهای جراحی پیشرفته سینه ای و شکمی از نظر مهار دقیق و پایدار بافت ها نسبت به رترکتورهای سنتی برتری دارند، به دلیل طولانی بودن زمان نصب و دشواری کاربری چندان مورد استقبال قرار نگرفته اند. هدف از این پژوهش، طراحی، ساخت و آزمون یک نمونه جدید رترکتور جراحی خودنگهدار ایستاده و قابل تنظیم بوده است که همزمان با کارایی مطلوب در مهار بافت های نرم موضع عمل، از ویژگی سهولت نصب و کاربرد توسط تیم جراحی برخوردار باشد.
نخست انواع رترکتورهای جراحی متداول مورد بررسی قرار گرفتند و شرایط کاربری و کارآیی آنها تحلیل و ارزیابی گردید. آنگاه با توجه به ویژگی های عملکردی مورد نظر، مشخصات طراحی به صورت دقیق تبیین و مکانیسم کلی رترکتور بر اساس آنها طراحی شد. پس از طراحی تفصیلی، قطعات به روش های ریخته گری دقیق، فورجینگ، کشش عمیق و ماشین کاری تولید شدند و تحت عملیات تکمیلی قرار گرفتند. آنگاه آزمون های استاندارد شامل ترکیب شیمیایی، مقاومت خوردگی و شرایط سطحی بر روی نمونه های ساخته شده انجام پذیرفت. سپس نمونه ها تحت آزمون های بالینی اولیه و نهایی قرار گرفتند.
ارزیابی طراحی مکانیسم رترکتور ابداعی نشان داد که سیستم مزبور از نظر تعداد قطعات و نقاط کور، تنظیم پایدار موقعیت و جهت و کنترل میزان کشش بافت ها نسبت به سیستم های موجود برتر است. نتایج کلیه آزمون های استاندارد در محدوده قابل قبول قرار داشت. در آزمون های بالینی اولیه برخی مشکلات کاربری مشاهده شد که اصلاحات لازم در سیستم بر اساس آنها انجام پذیرفت. در آزمون های بالینی نهایی هیچ مورد رهایش بافت ها و ضرورت تنظیم مجدد سیستم مشاهده نگردید.
نتایج حاصل شده حاکی از آن است که رترکتور ابداعی با تامین همزمان درجات آزادی متعدد برای مهار ایمن، دقیق و پایدار بافت های نرم موضع عمل و سهولت نصب و کاربرد از کارآیی مطلوبی برخوردار است و نیازهای اعمال جراحی را به طور کامل برآورده می نماید.

درد پس از عمل، یکی از عوارض مهم جراحی است که باعث ناتوانی و شکایت بیماران می شود. درد بعد از توراکوتومی، به علت وسعت عمل شدیدتر است، باعث اختلال وضعیت تنفسی می شود و بیماران شکایت بیشتری از آن دارند. بنابراین کنترل درد در این بیماران مهم است. در مطالعات گذشته روش های متعددی برای کنترل درد این بیماران به کار رفته است. در این مطالعه چهار روش رایج تر بی دردسازی بعد از توراکوتومی انتخاب و با همدیگر مقایسه شده است.
در این مطالعه 100 بیمار توراکوتومی شده با برش پوسترولترال انتخاب و به چهار گروه 25 تایی به شکل تصادفی تقسیم شدند. چهار روش بی دردسازی (الف) کاتتر اپیدورال + فنتانیل، (ب) کاتتر اپیدورال + بوپیواکائین، (ج) کاتتر بین دنده ای + بوپیواکائین و (د) پتیدین وریدی جهت بی دردسازی به کار رفت و میزان بی دردی بر اساس جدول رتبه بندی پنجگانه درد، پتیدین مصرفی و تغییرات معیارهای تنفسی در این بیماران اندازه گیری شد. نتایج حاصل با نرم افزار SPSS و به کارگیری آزمون های تی، مجذور کای، آنالیز واریانس یک طرفه و post hoc test Tukey با همدیگر مقایسه شدند.
یافته های این مطالعه شامل موارد زیر است: میزان بی دردی در گروه های چهارگانه الف، ب، ج و د با همدیگر تفاوت معنا دار داشت (00/0 p≈). میزان درد در گروه ج به اندازه 77/0 کمتر از گروه الف (001/0 p=) و در گروه د به اندازه 54/0 کمتر از گروه الف بود (04/0 p≈) و مقایسه تفاوت درد در گروه های دیگر، دو به دو تفاوت معنا دار آماری نداشت میزان پتیدین تکمیلی در گروه د نسبت به گروه های الف، ب و ج به ترتیب mg 9/61، mg 6/46 و mg 6/46 کمتر بوده است (00/0 p≈). همچنین در گروه ب افت معیارهای تنفسی FEV1 و FVC نسبت به دیگر گروه ها کمتر بود ولی تفاوت از نظر آماری معنادار نیست. میزان FVC / FEV1 در گروه ها با همدیگر متفاوت است (001/0 p =) که از نظر آماری معنا دار است.
در این مطالعه روش بی دردسازی که از همه جوانب بر دیگر روش ها برتری داشته باشد یافت نشد. ولی به نظر می رسد روش ج و د بی دردسازی بهتری دارند و روش ب باعث وضعیت بهتر معیارهای تنفسی بعد از عمل می شود.

ویروس TT (TTV) یک ویروس بدون پوشش با DNA تک رشته ای حلقوی است که مطالعات صورت گرفته با استفاده از سیستم های PCR (واکنش زنجیره ای پلیمراز) حساس، همراه با پرایمرهای طراحی شده برای مناطق بسیار محافظت شده ژنوم ویروسی(UTR) حاکی از شیوع بسیار بالای (بیش از90 ٪) آلودگی TTV در بین جمعیت های عمومی سراسر جهان می باشد. بررسی ها نتوانسته اند نقش TTV را در بدن و همچنین ارتباط آن را با بیماری کبدی یا هر گونه بیماری خاص دیگری آشکار سازند. به طور کلی هیچ تظاهر کلینیکی که بتوان آن را مستقیما به TTV نسبت داد وجود ندارد؛ اگر چه فرضیه هایی مبنی بر بیماری زا بودن ژنوتیپ های خاص، همچنین ارتباط بین میزان ویروس و وضعیت ایمنی میزبان ارایه شده اند. هدف از این مطالعه، بررسی میزان شیوع آلودگی TTV در جمعیت عمومی (افراد داوطلب اهدا کننده خون) شهر اصفهان است.
بدین منظور 132 نمونه سرمی از افراد به ظاهر سالم (122 نمونه) و هپاتیتی (10 نمونه؛ شامل 6 نمونه مثبت Anti-HCV و 4 نمونه مثبت HBs-Ag) در 6 نوبت از تاریخ 9/10/82 تا 30/4/83 از بانک خون سازمان انتقال خون شهر اصفهان تهیه گردیدند. DNA از سرم افراد استخراج شد و با استفاده از پرایمرهای جامع در معرض PCR قرار گرفت. همچنین محصول PCR تعدادی از نمونه ها از ژل آگارز استخراج و توالی آنها تعیین گردید.
از 132 سرم مورد آزمایش، 105 نمونه (73٪ تا 86٪ با فاصله اطمینان 95%) (10 تا از 10 نمونه هپاتیتی و 95 تا از 122 نمونه سالم) برای DNA ویروس TT مثبت تشخیص داده شدند.
نتایج حاکی از معمول بودن ویرمیای TTV در جمعیت شهر اصفهان همانند دیگر نقاط جهان است. تعیین ژنوتیپ های موجود در جمعیت شهر اصفهان پیشنهاد گردید.

سرخارگل متعلق به خانواده گل ستاره یک گیاه دارویی است. ترکیبات دارویی این گیاه کاربرد وسیعی در صنایع داروسازی دارد. بیشترین استفاده این گیاه به لحاظ خواص ایمونولوژیک آن می باشد. هدف از این مطالعه بررسی فعالیت ضدویروسی عصاره حاصل از پیکر رویشی آن بر علیه ویروس هرپس سیمپلکس تیپ یک انسانی است.
بدین منظور عصاره الکلی از پیکر رویشی این گیاه به روش خیساندن با اتانول 70% تهیه شد. سلول ورو در محیط کشت حاوی 5% سرم جنین گوساله در ظروف 96 خانه ای کشت گردید. رقت های مختلف عصاره پس از مجاورت با 100 واحد عفونی از ویروس به محیط کشت اضافه و اثرات ضدویروسی آنها ارزیابی شد.
نتایج نشان داد که عصاره به دست آمده از پیکر رویشی سرخارگل دارای پتانسیل ضدویروسی خوبی بر ویروس هرپس سیمپلکس تیپ یک انسانی دارد و بیشترین اثر ضدویروسی آن با غلظت 1:10 حاصل شد.
این مطالعه نشان داد که عصاره پیکررویشی گیاه سرخارگل دارای فعالیت ضدویروسی بر ویروس هرپس سیمپلکس تیپ یک انسانی است.

از آنجایی که وقوع یک لقاح موفق نتیجه برهم کنش مناسب گیرنده ها و لیگاندهای مستقر در غشای دو سلول اسپرم و تخمک می باشد، بنابراین شناسایی وقایع مولکولی و گلیکوپروتئین های دخیل در این برهم کنش، با استفاده از آنتی بادی منوکلونال می تواند اطلاعات موجود در زمینه مکانیسم های دخیل در لقاح را افزایش داده و از طرف دیگر علت ناباروری های ناشی از نقایص مولکولی و یا ناباروری های با علت ایمونولوژیک را روشن سازد.
بعد از تولید آنتی بادی های منوکلونال علیه آنتی ژن های سطحی اسپرماتوزوای انسانی، جهت تولید انبوه آنتی بادی با کشت سلول هیبریدوم در صفاق موش و ایجاد آسیت، مقادیر زیادی آنتی بادی تولید گردید. آنتی ژن های سطحی اسپرم های نرمال با استفاده از دو ترکیب NaCl و LIS به طور جداگانه استخراج شد. جهت تعیین محل آنتی ژن مورد نظر، آزمون ایمونوفلورسانس غیرمستقیم با استفاده از آنتی بادی HS80 صورت گرفت. در ضمن به منظور تعیین وزن مولکولی آنتی ژن مورد نظر، آزمون ایمونوبلاتینگ پروتئین های استخراجی انجام شد.
بعد از تزریق سلول هیبریدوم HS80 به صفاق هر موش حدود mg 5/13 آنتی بادی ازمجموع پنج موش به دست آمد. به دنبال رنگ آمیزی ایمونوفلورسانس در ناحیه آکروزومی و در قسمت کوچکی از ناحیه گردن، فلورسانس درخشانی بین تمام جمعیت سلول های اسپرمی مشخص گردید. در عین حال بعد از آزمون ایمونوبلاتینگ، وزنی در محدوده 4 ±80 کیلو دالتون برای آنتی ژن مورد نظر (HS80) محاسبه شد.
حضور آنتی ژن مزبور در ناحیه تحت استوایی سر اسپرم، احتمال داشتن نقشی در فرایندهای حیاتی اسپرم از جمله اتصال به غشای سیتوپلاسمی تخمک را در مورد این آنتی ژن افزایش می دهد و امکان دارد اتصال این آنتی بادی به اسپرم بتواند در شرایط فیزیولوژیک بر روند لقاح تاثیر محسوسی داشته باشد که می تواند این امر موضوع تحقیقات بعدی قرار گیرد.