نشریه ارمغان دانش
سال نهم شماره 2 (پیاپی 34، تابستان 1383)

تشنج ناشی از تب عمومی ترین شکل تشنج و اختلالات عصبی در کودکان می باشد که همراه با تب، اما بدون علامت عفونت داخل جمجمه ای است و اغلب در کودکان بین 3 ماه تا 5 سال رخ می دهد. برای درمان این بیماری دیازپام، فنی توئین و فنوباربیتال مورد استفاده قرار می گیرد. مطالعات انجام شده نشان می دهد که شیاف دیازپام در درمان و پیشگیری تشنج ناشی از تب مفید بوده است. در این مطالعه با استفاده از چندین نوع پایه پلی اتیلن گلیکول و یک نوع پایه چرب شیاف دیازپام ساخته و خواص فیزیکو شیمیایی آن بررسی گردید.

این یک مطالعه تجربی آزمایشگاهی است که در دانشکده دارو سازی و علوم دارویی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال 1380 انجام گرفته است. شیافهای دیازپام به وسیله روش ذوب تهیه گردید و بر روی آنها انواع آزمایشها فیزیکوشیمیایی شامل تست تغییرات وزنی، زمان مایع شدن، مقاومت شیاف در برابر شکنندگی و یکنواختی محتوی صورت گرفت. به منظور تعیین سرعت آزادسازی دارو از سه روش تیغه پارویی، سبد چرخان و سلول دیالیزی استفاده گردید. برای این کار دستگاه اندازه گیری انحلال فارماتست به کار رفت. به عنوان فرآورده استاندارد دیازپام تجارتی با پایه چرب انتخاب شد. جهت تعیین مقدار دارو از روش اسپکتروفتومتری اشعه ماورای بنفش در طول موج 229 نانومتر استفاده گردید. نتایج آزمایشها با استفاده از آزمونهای آماری آنالیز واریانس یک طرفه، دانکن و مجذور کای و به وسیله نرم افزار SPSS بررسی شد.

مقادیر به دست آمده در اندازه گیری تغییرات وزنی نشان دهنده آن است که شیافهای ساخته شده در حد استاندارد قرار داشتند. زمان مایع شدن شیاف با پایه وایتپسول و فرآورده دیازپام تجارتی در حد قابل قبول (کمتر از 30 دقیقه) اما برای شیاف با پایه پلی اتیلن گلیکول طولانی (بالاتر از 30 دقیقه) بود. مقاومت شیافهای ساخته شده با پایه چرب و پایه پلی اتیلن گلیکول (300 و 4000) در برابر شکنندگی پایین تر از حد استاندارد قرار داشت ولی در مورد شیافهای با پایه پلی اتیلن گلیکول (1000 و 4000) و پلی اتیلن گیلکول (1000 و 6000) در حد استاندارد (بیش از 8/1 کیلوگرم) قرار داشت. در مورد یکنواختی محتوی، تمامی شیافهای ساخته شده در حد مطلوب بودند. مقدار داروی آزاد شده از پایه های پلی اتیلن گلیکول (1000 و 4000) و (1000 و 6000) و پایه چرب همراه با سورفکتانت بیشتر از مقدار آزاد شده از شیافهای تجارتی و پایه پلی اتیلن گلیکول (300 و4000) بود.

شیافهای ساخته شده با پایه های پلی اتیلن گلیکول (1000 و 4000) و پلی اتیلن گیلکول (1000 و 6000) شیافهای مطلوبی بوده و می توانند در بررسی های بالینی آینده مورد آزمایش قرار گیرند.

کلامیدیا تراکوماتیس به عنوان شایعترین بیماری جنسی در زنان سنین باروری شناخته می شود، بنابراین درمان موثر و مناسب این عفونت در بارداری از موضوعات مهم بهداشت عمومی می باشد.هدف از این مطالعه، مقایسه تاثیر آموکسی سیلین و اریترومایسین بر درمان عفونت حاد و مزمن کلامیدیایی و پیشگیری از زایمان زودرس می باشد.

این یک مطالعه کارآزمایی بالینی و همگروهی مداخله ای می باشد که در این مطالعه از میان 333 زن باردار بدون علامت عفونت کلامیدیایی مراجعه کننده به درمانگاه های بارداری مربوط به دانشگاه علوم پزشکی شیراز در سال 1382، 92 مورد از آنها که مبتلا به عفونت کلامیدیایی بودند انتخاب گردیدند و به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند که گروه آزمایش (1) (31نفر) با آموکسی سیلین 500 میلی گرم 3 بار در روز، گروه آزمایش (2) (31نفر) با اریترومایسین 400 میلی گرم 4بار در روز و گروه کنترل (30 نفر) با پلاسبو به مدت 7 روز درمان شدند. 4 هفته پس از شروع درمان آزمایشها مجددا فرستاده شد و هر سه گروه تا زمان زایمان پی گیری شدند.بیمارانی که با وجود درمان عفونت کلامیدیایی مثبت داشتند با درمان مجدد بهبود یافتند. آنالیز داده ها با نرم افزار SPSS و آزمونهای آماری مجذور کای، دقیق فیشر و مک نمار انجام گرفت.

333 زن باردار در این مطالعه شرکت داشتند که 92 مورد آنها با شیوع 62/27درصد مبتلا به عفونت کلامیدیایی بودند. سن حاملگی موقع زایمان در سه گروه آزمایش 1،2 و کنترل تفاوتی نداشت. فراوانی عفونت حاد کلامیدیایی در گروه درمانی با داروی آموکسی سیلین و اریترومایسین به ترتیب(78/83 درصد قبل از درمان و 48/35 درصد بعد از درمان با 001/0p=) و (51/64درصد قبل از درمان و 03/29درصد بعد از درمان با001/0p=) و همچنین فراوانی عفونت مزمن کلامیدیایی در گروه درمانی با داروی آموکسی سیلین و اریترومایسین به ترتیب(35/19درصد قبل از درمان و 9/12درصدبعد از درمان) و(93/41 درصد قبل از درمان و 35/19درصد بعد از درمان با 01/0p=) بوده است. از طرفی در مقایسه عوارض گوارشی، در گروه درمانی با آموکسی سیلین 6 نفر (35/19درصد) در مقابل 10 نفر (25/32درصد) در گروه درمانی با اریترومایسین، عوارض گوارشی را نشان دادند.

عفونت کلامیدیایی باعث زایمان زودرس نمی شود.از طرفی داروهای آموکسی سیلین و اریترومایسین بر عفونت حاد کلامیدیایی تاثیر مثبت و مشابهی داشته، ولی داروی اریترومایسین نسبت به آموکسی سیلین بر درمان عفونت مزمن کلامیدیایی موثرتر بوده است. همچنین عوارض گوارشی در گروه درمانی با آموکسی سیلین کمتر از اریترومایسین دیده شد.

انسان در زندگی کنونی خویش روز به روز بیشتر در معرض عوامل محیطی حاصل از فعالیتهای علمی خود قرار می گیرد. یکی از این عوامل میدان های الکترومغناطیس می باشند. این میدان ها اثر خود را بر سلولها از طریق ایجاد تغییرات در غشاء سلولی اعمال می کنند. از طرفی آنتی بیوتیک پلی میکسین نیز باعث ایجاد اختلال در غشاء سلولی باکتری ها می گردد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر توام میدانهای الکترو مغناطیس و آنتی بیوتیک پلی میکسین بر رشد سودوموناس آئروژینوزا و باسیلوس سرئوس است.
این مطالعه تجربی در آزمایشگاه بیو تکنولوژی بخش زیست شناسی دانشکده علوم دانشگاه شیراز بر روی دو نمونه باکتری گرم مثبت باسیلوس سرئوس و باکتری گرم منفی سودوموناس آئروژینوزا در سال 1382 انجام گرفت. باسیلوس سرئوس نسبت به پلی میکسین مقاوم و سودوموناس آئروژینوزا نسبت به این آنتی بیوتیک حساس بود. اثر توام میدان مغناطیسی با شدت 12 و 21 گوس برای مدت زمان های گوناگون همراه با اثر این آنتی بیوتیک بر رشد باکتری های مذکور مطالعه گردید. پس از کشت باکتری ابتدا به محیط لاکتوز برات و سپس به محیط بافر9M منتقل و بعد در معرض میدان مغناطیسی قرار داده شد. سپس باکتری روی محیط مولر هینتون آگار کشت داده شد و دیسکهای آنتی بیوتیک پلی میکسین بر روی آن انکوبه گذاری گردید. آزمایش در بیست تکرار انجام شد و قطر هاله های اطراف دیسکها اندازه گیری گردید. تجزیه و تحلیل آماری اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS و آنالیز واریانس صورت پذیرفته است.
نتایج نشان داد که میدان الکترومغناطیس 12 گوس همراه با پلی میکسین دارای تاثیر معنی داری بر الگوی مقاومت باسیلوس سرئوس یا الگوی حساسیت سودوموناس آئروژینوزا نیست. میدان الکترومغناطیس 21 گوس تاثیری بر حساسیت سودوموناس نسبت به پلی میکسین ندارد، اما الگوی مقاومت باسیلوس سرئوس نسبت به این آنتی بیوتیک را تغییرمی دهد. به طوری که از زمان صفر تا دو ساعت این میدان تاثیری بر مقاومت باسیلوس نسبت به پلی میکسین نداشت، ولی در زمان های سه ساعت یا بیشتر باعث پاسخ حد واسط نسبت به این دارو می شد.
این احتمال وجود دارد که با استفاده توام از ترکیبات شیمیائی و میدان های الکترومغناطیس بتوان از رشد باکتری ها در موارد ناخواسته جلوگیری نمود.

انسان در زندگی کنونی خویش روز به روز بیشتر در معرض عوامل محیطی حاصل از فعالیتهای علمی خود قرار می گیرد. یکی از این عوامل میدان های الکترومغناطیس می باشند. این میدان ها اثر خود را بر سلولها از طریق ایجاد تغییرات در غشاء سلولی اعمال می کنند. از طرفی آنتی بیوتیک پلی میکسین نیز باعث ایجاد اختلال در غشاء سلولی باکتری ها می گردد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر توام میدانهای الکترو مغناطیس و آنتی بیوتیک پلی میکسین بر رشد سودوموناس آئروژینوزا و باسیلوس سرئوس است.
این مطالعه تجربی در آزمایشگاه بیو تکنولوژی بخش زیست شناسی دانشکده علوم دانشگاه شیراز بر روی دو نمونه باکتری گرم مثبت باسیلوس سرئوس و باکتری گرم منفی سودوموناس آئروژینوزا در سال 1382 انجام گرفت. باسیلوس سرئوس نسبت به پلی میکسین مقاوم و سودوموناس آئروژینوزا نسبت به این آنتی بیوتیک حساس بود. اثر توام میدان مغناطیسی با شدت 12 و 21 گوس برای مدت زمان های گوناگون همراه با اثر این آنتی بیوتیک بر رشد باکتری های مذکور مطالعه گردید. پس از کشت باکتری ابتدا به محیط لاکتوز برات و سپس به محیط بافر9M منتقل و بعد در معرض میدان مغناطیسی قرار داده شد. سپس باکتری روی محیط مولر هینتون آگار کشت داده شد و دیسکهای آنتی بیوتیک پلی میکسین بر روی آن انکوبه گذاری گردید. آزمایش در بیست تکرار انجام شد و قطر هاله های اطراف دیسکها اندازه گیری گردید. تجزیه و تحلیل آماری اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS و آنالیز واریانس صورت پذیرفت.
نتایج نشان داد که میدان الکترومغناطیس 12 گوس همراه با پلی میکسین دارای تاثیر معنی داری بر الگوی مقاومت باسیلوس سرئوس یا الگوی حساسیت سودوموناس آئروژینوزا نیست. میدان الکترومغناطیس 21 گوس تاثیری بر حساسیت سودوموناس نسبت به پلی میکسین ندارد، اما الگوی مقاومت باسیلوس سرئوس نسبت به این آنتی بیوتیک را تغییرمی دهد. به طوری که از زمان صفر تا دو ساعت این میدان تاثیری بر مقاومت باسیلوس نسبت به پلی میکسین نداشت، ولی در زمان های سه ساعت یا بیشتر باعث پاسخ حد واسط نسبت به این دارو می شد.
این احتمال وجود دارد که با استفاده توام از ترکیبات شیمیائی و میدان های الکترومغناطیس بتوان از رشد باکتری ها در موارد ناخواسته جلوگیری نمود.

جهت اندازگیری فشار خون تاکنون روش های غیر تهاجمی مختلفی ابداع و به کار گرفته شده اند. اخیرا روش غیر تهاجمی دیگری برای اندازه گیری فشار خون با استفاده از اکسیمتری نبض، گزارش شده است. این پژوهش به مقایسه نتایج اندازه گیری فشار خون با استفاده از روش رایج سمع و روش جدید اکسیمتری نبض در حالتهای مختلف بدن پرداخته است.

این پژوهش یک تحقیق تحلیلی کاربردی بوده است که در آن فشارخون سیستولیک 31 نفر از دانشجویان داوطلب آموزشکده پیراپزشکی دانشگاه علوم پزشکی یاسوج در سال 1382 با دو روش اکسیمتری نبض و روش سمع اندازه گیری گردید. هر نمونه سه بار و هر بار به مدت 10 دقیقه در حالت خوابیده به پشت، خوابیده به شکم و لیتاتومی قرار گرفته و فشارخون آنان جمعا 6 بار اندازه گیری و ثبت گردیده است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS و آمار توصیفی و آزمونهای تی دانشجویی و همبستگی استفاده شد.

نتایج نشان دهنده همبستگی معنی دار بین روش رایج سمع با روش اکسیمتری در هر سه حالت خوابیده به پشت (72/0 = r)، خوابیده به شکم (88/0 = r) و لیتاتومی (78/0 = r) بوده است.

اکسیمتری نبض می تواند برای بیماران بدون مشکلات همودینامیک، روش غیرتهاجمی مناسبی جهت اندازه گیری فشارخون سیستولیک باشد که البته برای افزایش اعتبار این روش بهتر است سرعت پر و خالی کردن کاف پایین باشد.

در میان بیماری های اعصاب و روان، اختلالات خلقی شایعترین آنهاست و در میان اختلالات خلقی افسردکی اختلال شایعی است. این پژوهش مقایسه اثر بخشی و رضایتمندی دو داروی نورترپتیلین و فلوگزتین در بیماران افسرده مراجعه کننده به درمانگاه روانپزشکی یاسوج را مورد بررسی قرار داده است.در کنار آنها تاثیر عوامل دیگر مثل سن و جنس و رابطه آن با اثر بخشی این دو دارو و نیز عوارض داروهای یاد شده مورد بررسی قرار می گیرد.

در این مطالعه توصیفی تحلیلی از میان کلیه افرادی که از تاریخ اول بهمن ماه 1381 لغایت 15 مرداد 1382 به درمانگاه روانپزشکی یاسوج مراجعه نمودند،تعداد 117 نفر به صورت تصادفی که بر اساس مصاحبه و معاینه بالینی به وسیله روانپزشک و انجام آزمون بک دچار افسردگی متوسط تا نسبتا شدید بودند، به عنوان نمونه آماری پژوهش انتخاب گردیدند. در نهایت با توجه به اینکه 18 نفر به علت عدم مصرف دارو (از نظر مدت و میزان تعیین شده) از مطالعه حذف شدند، 97 نفر باقی ماندند. 49 نفربا داروی نورترپیتیلین و 48 نفربا داروی فلوگزتین مورد درمان قرار گرفتند. اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS وآزمونهای مجذور کای، تی زوجی و مدل خطی عمومی مورد بررسی قرار گرفتند.

نتایج نشان داد که در ماه ششم،4/85 درصد افرادی که فلوگزتین و 6/81 درصد افرادی که نورترپیتیلین مصرف کرده بودند به صورت مطلوب،پیشرفت و بهبودی داشته اند و متوسط نمره آزمون بک در پایان ماه ششم برای داروی فلوگزتین از71/33 به 10/16و برای نوترپیتیلین از 4./32 به 7 /19 بوده که از نظر آماری معنی دار بوده است(05/0p<). در این بررسی اثربخشی هر دو دارو برای هر دو جنس و برای همه گروه های سنی تقریبا یکسان بوده وتفاوتهای میان آنها از نظر آماری معنی دار نبوده است.عوارض فلوگزتین بیشتر شامل تهوع و استفراغ بوده است و عوارض نورترپیتیلین بیشتر شامل بی حالی،خواب آلودگی،یبوست و سردرد بوده که این تفاوتها از نظر آماری معنی دار است(05/0p<).

تغییر در علایم افسردگی با مصرف دو داروی فلوگزتین و نورترپیتیلین با همدیگر قابل قیاس می باشد،هر چند وقتی که نیک بنگریم مشاهده می شود که فلوگزتین در درمان بهبودی بیماران افسرده به نحو قابل ملاحظه ای بهتر از نورترپیتیلین می باشد.

در میان بیماری های اعصاب و روان، اختلالات خلقی شایعترین آنهاست و در میان اختلالات خلقی افسردکی اختلال شایعی است. این پژوهش مقایسه اثر بخشی و رضایتمندی دو داروی نورترپتیلین و فلوگزتین در بیماران افسرده مراجعه کننده به درمانگاه روانپزشکی یاسوج را مورد بررسی قرار داده است.در کنار آنها تاثیر عوامل دیگر مثل سن و جنس و رابطه آن با اثر بخشی این دو دارو و نیز عوارض داروهای یاد شده مورد بررسی قرار می گیرد.

در این مطالعه توصیفی تحلیلی از میان کلیه افرادی که از تاریخ اول بهمن ماه 1381 لغایت 15 مرداد 1382 به درمانگاه روانپزشکی یاسوج مراجعه نمودند،تعداد 117 نفر به صورت تصادفی که بر اساس مصاحبه و معاینه بالینی به وسیله روانپزشک و انجام آزمون بک دچار افسردگی متوسط تا نسبتا شدید بودند، به عنوان نمونه آماری پژوهش انتخاب گردیدند. در نهایت با توجه به اینکه 18 نفر به علت عدم مصرف دارو (از نظر مدت و میزان تعیین شده) از مطالعه حذف شدند، 97 نفر باقی ماندند. 49 نفربا داروی نورترپیتیلین و 48 نفربا داروی فلوگزتین مورد درمان قرار گرفتند. اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS وآزمونهای مجذور کای، تی زوجی و مدل خطی عمومی مورد بررسی قرار گرفتند.

نتایج نشان داد که در ماه ششم،4/85 درصد افرادی که فلوگزتین و 6/81 درصد افرادی که نورترپیتیلین مصرف کرده بودند به صورت مطلوب،پیشرفت و بهبودی داشته اند و متوسط نمره آزمون بک در پایان ماه ششم برای داروی فلوگزتین از71/33 به 10/16و برای نوترپیتیلین از 4./32 به 7 /19 بوده که از نظر آماری معنی دار بوده است(05/0p<). در این بررسی اثربخشی هر دو دارو برای هر دو جنس و برای همه گروه های سنی تقریبا یکسان بوده وتفاوتهای میان آنها از نظر آماری معنی دار نبوده است.عوارض فلوگزتین بیشتر شامل تهوع و استفراغ بوده است و عوارض نورترپیتیلین بیشتر شامل بی حالی،خواب آلودگی،یبوست و سردرد بوده که این تفاوتها از نظر آماری معنی دار است(05/0p<).

تغییر در علایم افسردگی با مصرف دو داروی فلوگزتین و نورترپیتیلین با همدیگر قابل قیاس می باشد،هر چند وقتی که نیک بنگریم مشاهده می شود که فلوگزتین در درمان بهبودی بیماران افسرده به نحو قابل ملاحظه ای بهتر از نورترپیتیلین می باشد.

داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی که مهارکننده غیراختصاصی آنزیمهای سیکلواکسیژناز1و2 هستند، به عنوان ضد درد و ضدالتهاب استفاده فراوانی دارند. اما به دلیل عوارض گوارشی که ایجاد می نمایند، مصرف آنها با محدودیت هایی همراه است. به همین دلیل داروهای مهارکننده انتخابی سیکلواکسیژناز2 ازجمله سلکوکسیب به امید تحمل گوارشی بهتر به بازار عرضه شده اند. در مطالعه حاضر میزان بروز احتمالی عوارض گوارشی این دارو در دو گروه از بیماران (به ترتیب بدون و با سابقه بیماری های گوارشی) که به کلینیکهای ارتوپدی پلی کلینیک بهداشت و درمان صنعت نفت شیراز مراجعه کرده بودند مورد بررسی قرار گرفت.
در یک مطالعه هم گروهی درسال 1383، 145 بیمارمراجعه کننده به کلینیکهای ارتوپدی که برای آنها داروی سلکوکسیب تجویزشده بود درطرح اولیه قرارگرفتند. هنگام تحویل دارو به بیماران، اطلاعات مورد نیاز از جمله سن، جنس، سابقه بیماری گوارشی، مصرف داروهایی ازقبیل آسپیرین و... در پرسشنامه های مربوط درج گردید. پس ازطی مدت زمان مصرف دارو، اطلاعات مربوط به بروزعلایم گوارشی، شدت آن و...به پرسشنامه اضافه شد. نهایتا 114 بیمار در طرح باقی ماندند که 82 نفرآنان زن و32 نفر مرد بودند. ضمنا 52 نفر در گروه اول و62 نفر در گروه دوم قرار گرفتند. داده های جمع آوری شده با نرم افزارSPSS و آزمون آماری مجذور کای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. 26درصد از کل بیماران مصرف کننده داروی سکلوکسیب، یک یا چند نوع عارضه گوارشی با شدتهای مختلف گزارش کردند. از بیماران گروه اول 21 درصد و از گروه دوم 31 درصد عارضه گوارشی داشتند. بروز عارضه گوارشی و یا شدت آن بین دو گروه از نظرآماری اختلاف معنی داری نداشت. ازآنجا که در بیش از یک چهارم بیماران مصرف کننده داروی سلکوکسیب علایم گوارشی گزارش شد، هنگام مصرف و تجویز دارو باید به دوز دارو، سابقه بیماری گوارشی یا وجود همزمان آن، مصرف همزمان داروهایی که منجر به مشکلات گوارشی می شوند توجه نمود.

کلامیدیا تراکوماتیس به عنوان شایعترین بیماری جنسی در زنان سنین باروری شناخته می شود، بنابراین درمان موثر و مناسب این عفونت در بارداری از موضوعات مهم بهداشت عمومی می باشد.هدف از این مطالعه، مقایسه تاثیر آموکسی سیلین و اریترومایسین بر درمان عفونت حاد و مزمن کلامیدیایی و پیشگیری از زایمان زودرس می باشد.

این یک مطالعه کارآزمایی بالینی و همگروهی مداخله ای می باشد که در این مطالعه از میان 333 زن باردار بدون علامت عفونت کلامیدیایی مراجعه کننده به درمانگاه های بارداری مربوط به دانشگاه علوم پزشکی شیراز در سال 1382، 92 مورد از آنها که مبتلا به عفونت کلامیدیایی بودند انتخاب گردیدند و به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند که گروه آزمایش (1) (31نفر) با آموکسی سیلین 500 میلی گرم 3 بار در روز، گروه آزمایش (2) (31نفر) با اریترومایسین 400 میلی گرم 4بار در روز و گروه کنترل (30 نفر) با پلاسبو به مدت 7 روز درمان شدند. 4 هفته پس از شروع درمان آزمایشها مجددا فرستاده شد و هر سه گروه تا زمان زایمان پی گیری شدند.بیمارانی که با وجود درمان عفونت کلامیدیایی مثبت داشتند با درمان مجدد بهبود یافتند. آنالیز داده ها با نرم افزار SPSS و آزمونهای آماری مجذور کای، دقیق فیشر و مک نمار انجام گرفت.

333 زن باردار در این مطالعه شرکت داشتند که 92 مورد آنها با شیوع 62/27درصد مبتلا به عفونت کلامیدیایی بودند. سن حاملگی موقع زایمان در سه گروه آزمایش 1،2 و کنترل تفاوتی نداشت. فراوانی عفونت حاد کلامیدیایی در گروه درمانی با داروی آموکسی سیلین و اریترومایسین به ترتیب(78/83 درصد قبل از درمان و 48/35 درصد بعد از درمان با 001/0p=) و (51/64درصد قبل از درمان و 03/29درصد بعد از درمان با001/0p=) و همچنین فراوانی عفونت مزمن کلامیدیایی در گروه درمانی با داروی آموکسی سیلین و اریترومایسین به ترتیب(35/19درصد قبل از درمان و 9/12درصدبعد از درمان) و(93/41 درصد قبل از درمان و 35/19درصد بعد از درمان با 01/0p=) بوده است. از طرفی در مقایسه عوارض گوارشی، در گروه درمانی با آموکسی سیلین 6 نفر (35/19درصد) در مقابل 10 نفر (25/32درصد) در گروه درمانی با اریترومایسین، عوارض گوارشی را نشان دادند.

عفونت کلامیدیایی باعث زایمان زودرس نمی شود.از طرفی داروهای آموکسی سیلین و اریترومایسین بر عفونت حاد کلامیدیایی تاثیر مثبت و مشابهی داشته، ولی داروی اریترومایسین نسبت به آموکسی سیلین بر درمان عفونت مزمن کلامیدیایی موثرتر بوده است. همچنین عوارض گوارشی در گروه درمانی با آموکسی سیلین کمتر از اریترومایسین دیده شد.

سندرم تونل کارپال یک بیماری شایع با علل مختلف و یک بیماری تجمعی ترومایی شایع می باشد. دلایل بسیاری برای این سندرم ذکر شده است که از مهمترین آنها؛ نیروی زیادی، کارهایی که نیاز به تکرار زیاد دارند، به مدت طولانی در وضعیتی بودن و ارتعاش را می توان نام برد. هدف این مطالعه تعیین شیوع سندرم تونل کارپال در نجاران شهر یاسوج می باشد.

این یک مطالعه توصیفی تحلیلی و به صورت مقطعی است که در تابستان 1383 در شهر یاسوج انجام گرفته است. 38 نجار برای مطالعات الکترودیاگنوستیک مورد بررسی قرار گرفتند و همه آنها فاقد بیماری های سیستمیک بودند.مطالعات هدایت عصبی اندام های فوقانی در آنها انجام شد. داده های جمع آوری شده به وسیله نرم افزارSPSS تجزیه و تحلیل شد و از روش های آمار توصیفی و آزمون تی استفاده گردید.

میانگین زمان های تاخیری حسی و حرکتی اعصاب میانی چپ و راست به ترتیب 12/4، 4، 28/4 و 93/3 میلی ثانیه بود. شیوع سندرم کارپال تونل در نجاران فوق 8/15 درصد بود.میانگین زمان تماس با ارتعاش برای ایجاد این سندرم 67/25 سال بود.

ارتعاش و شغل های ارتعاشی مانند نجاری باعث شیوع بالای سندرم تونل کارپال می شوند که لازم به توجه و برنامه ریزی در جهت پیشگیری از آن در مشاغل پرخطر است.

احتباس حاد ادراری علامتی غیرمعمول در زنان می باشد. در این گزارش به بررسی یک مورد احتباس حاد ادرار به دنبال اندومتریوز در یک زن یائسه پرداخته شده است.
معرفی بیمار: بیمار زنی 49 ساله بودکه در آبان ماه سال 1382 با علایم درد مبهم شکمی و احتباس ناگهانی ادرار برای چند هفته مراجعه کرده بود. در معاینه بالینی سرویکس به سمت بالا وجلو منحرف و توده بزرگ و حساسی در بالای سمفیزپوبیس می خورد. در سونوگرافی وتوموگرافی کامپیوتری به عمل آمده از شکم و لگن توده بزرگ کیستیک با دیواره ضخیم به ابعاد 12 در 14 سانت در قسمت میانی لگن و پایین شکم با احتمال زیاد از تخمدان سمت چپ گزارش گردید. بیمار تحت عمل هیسترکتومی کامل شکمی به همراه برداشت تخمدانها و لوله های رحمی دو طرف قرار گرفت. پاتولوژی توده مذکور اندومتریوز گزارش گردید. سطح125CA- طبیعی بود.
اندومتریوز بیماری خاص سالهای باروری نبوده بلکه در حدود 4-2 درصد از موارد آن در سنین بعد از یائسگی دیده می شود و هنوز مشخص نشده چگونه در زنان در سنین بعد از یائسگی ضایعات اندومتریوتیک رشد کرده و علامت دار می شوند.